ปากดีอย่างเธอน่ะ ต้องเจอกับฉัน..

9.4

เขียนโดย S2000

วันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.59 น.

  19 ตอน
  47 วิจารณ์
  26.12K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2557 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

8) ช่วยกลับไปดูตัวละครอีกครั้งนะคะเพราะมีตัวละมาใหม่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

   ฟุ่บ!!!!!

 

 

 

ร่างบางของแก้วล้มลงกับพื้นในขณะที่กำลังทะเลาะกับโทโมะ ทุกต่างหันมามอง

 

 

 

"แก้ว!!"ทุกคนพูดพร้อมกันยกเว้นโทโมะเพระากำลังอึ้งว่าแก้วเป็นอะไร

 

 

 

"เห้ยไอโมะ มึงอย่ายืนเฉยๆดิว่ะไปเอารถแล้วพาแก้วไปโรงบาลเร็ว"ป๊อปพูด

 

 

 

"เออๆ"โทโมะรีบวิ่งไปเอารถ ส่วนป๊อปกับเขื่อนกับพาแก้วไปขึ้นรถ ฟางกับเฟย์ก็ตามไป

 

 

 

 โรงพยาบาล

 

 

 

พยาบาลกำลังเข็นเตียงเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน พวกฟางก็ตามไปแต่ก็ไปแค่หน้าห้องฉุกเฉินเพราะว่าเข้าไปไม่ได้

 

 

 

"พี่ฟางแก้วจะเป็นอะไรมากมั้ย"เฟย์ถามฟางอย่างห่วงๆ

 

 

 

"พี่ก็ไม่รู้"ฟางตอบเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้

 

 

 

"ป๊อปว่าเราใจเย็นๆแล้วโทรหาแม่ของแก้วก่อนดีกว่ามั้ย"ป๊อปพูด

 

 

 

"อืมเดี๋ยวฟางจะโทรเดี๋ยวนี้แหละ"ฟางหยิบโทรศัพท์มาโทรหาแม่ของแก้ว

 

 

 

"สวัสดีค่ะ แม่แก้วรึป่าวคะ"ฟางพูดกับปลายสาย

 

 

 

(ใช่จ๊ะ แล้วหนูเป็นใครจ๊ะ)แม่ของแก้วตอบกลับมา

 

 

 

"คือหนูเป็นเพื่อนของแก้วน่ะค่ะ "

 

 

 

(แล้วมีอะไรรึป่าว)

 

 

 

"เอ่อ..หนูอยากให้คุณแม่ใตเย็นๆนะคะแล้วฟังที่หนูพูดนะ"

 

 

(พูดมาเลย แม่ไม่เป็นอะไร)

 

 

 

"ตอนนี้แก้วเข้าโรงพยาบาลค่ะ"

 

 

 

(ห๊ะยัยแก้วเข้าโรงพยาบาล)แม่แก้วพูดอย่างตกใจ

 

 

 

"ใช่ค่ะ"

 

 

(แล้วยัยแก้วเป็นอะไร)

 

 

 

"ยังไม่รู้เลยค่ะ หมอยังไม่ออกมาเลย"

 

 

(โอเคจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะรีบบินไปไทยให้เร็วที่สุด แม่ฝากหนูดูแลปก้วแทนแม่ด้วยนะลูก เออแล้วหนูชื่ออะไรจ๊ะ)

 

 

 

"ชือฟางค่ะ"

 

 

(งั้นแค่นี้นะลูก เดี๋ยงแม่จะรีบบินไปไทย)แม่แก้ววางสายแล้วรีบไปเก็บกระเป๋า

 

 

 

 

   ปารีส

 

 

 

จองเบเดินเข้ามาในบ้านเพือ่มาเยี่ยมแม่ของแก้ว เพราะเดี๋ยวนี้แก้วไม่อยู่จงเบเลยกลัวว่าแม่แก้วจะเหงาเลยมาอยู่เป็นเพื่อน

 

 

 

"อ้าวจงเบ มาหาแม่อีกแล้วหรอลูก"แม่แก้วพูดทักขึ้นหลังจากที่ขนกระเป๋าไปที่รถเพื่อไปสนามบิน

 

 

 

"แล้วนี่คุณแม่จะไปไหนตรับเก็บกระเป๋าเนี่ย"จงเบถามขึ้น

 

 

 

"แม่จะไปไทยน่ะลูก"

 

 

 

"ไปทำไมครับ มีอะไรรึป่าว"

 

 

 

"เอ่อ..คือแก้วเข้าโรงบาลน่ะลูก"

 

 

 

"แก้วเข้าโรงบาล แล้วเป็นอะไรมากรึป่าว"จงเบถามอย่างเป้นห่วง

 

 

 

"ก็ยังไม่รู้เลย ตอนนี้เพื่อนของแก้วกำลังดูอาการให้อยู่"

 

 

 

"แล้วน้องมิณทร์ล่ะครับ"จงเบถามถึงมิณน้องชายสุดที่รักของแก้ว

 

 

 

"แม่กำลังจะไปรับน่ะ เก็บของไปให้เขาแล้วด้วย"

 

 

 

"งั้นผมไปด้วยครับ"จงเบพูดแล้วพาแม่ไปรับมิณแล้วรีบไปที่สนามบินทันที

 

 

 

 ประเทศไทย

 

 

พวกฟางกำลังกังวลว่าแก้วจะเป็นอะไรมากรึป่าว และในที่สุดหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

 

 

"หมอค่ะเพื่อนหนูเป็นยังไงบ้าง"ฟางรีบวิ่งเข้าไปถามหมอทันที

 

 

 

"ผมอยากให้ญาติใจเย็นๆนะครับ"

 

 

 

"ค่ะ"ฟางพูด

 

 

 

"คนไข้เป็นโรคลูคีเมีย แต่เป็นระยะแค่ระยะแรกครับ"หมอพูดจบแล้วก็เดินจากไป

 

 

 

"เอ่อ..แล้วไอโรคลูคีเมียมันคืออะไรอ่ะ"เขื่อนพูดขึ้นเพราะไม่รู้จัก

 

 

 

"ก็มะเร็งเม็ดเลือดขาวไง โง่อีกแล้วนะไอกบ"เฟย์พูด

 

 

 

"อ้าวหรอ"เขื่อนพูด และในที่สุดแม่ของแก้วก็มาถึงไวยังกับโกหก(ก็มันโกหกอ่ะ)แล้วรีบเดินมาหาฟางทันที

 

 

"หนูฟางรึป่าวลูก"แม่แก้วถาม

 

 

 

"ใช่ค่ะ"ฟางตอบ

 

 

 

"แล้วยัยแก้วเป็นอะไรลูก"แม่แก้วถามอย่างเป็นห่วง

 

 

 

"เอ่อ.."ฟางไม่กล้าตอบ

 

 

 

"แก้วเป็นอะไรฟาง"

 

 

 

"เอ่อ แม่ใจเย็นๆนะคะ คือแก้วเป็นโรคลูคีเมียค่ะ" ตอนฟางพูดออกไปแม่แก้วก็เหมือนจะช็อคแต่กับยิ้มออกมาทั้งน้ำตา จนทุกคนถึงกลับงง

 

 

 

"ในที่สุดแก้วก็เป็นจริงๆสินะ"แม่แก้วพูดทั้งน้ำตาแล้วเข้าไปกอดมิณลูกชายของตัวเอง

 

 

 

"ทำไมแม่พูดอย่างนี้ล่ะครับ"มิณถามแม่เพราะแทนที่แม่จะเสียใจกับยิ้มทั้งน้ำตา

 

 

 

"ก็เพราะแม่คิดไว้อยู่แล้วไง เพราะว่าพ่อของลูกแล้วแก้วเขาก็เป็นลูคีเมียตายยังไงล่ะ"แม่พูดแล้วร้องไห้

 

 

 

"ไหนแม่บอกว่า พ่ออยู่ที่ไทยนี่ครับและพ่อก้ยังไม่ตายด้วยแถมพี่แก้วก็ยังมาตามหาพ่อด้วย"มิณพูด

 

 

 

"แม่โกหกพวกลูกน่ะ เพราะแม่อยากไม่อยากให้รู้ว่าพ่อเขาตายเพราะว่าพ่อเขาตายอย่างน่าเศร้าเหลือเกิน"พูดจบแม่ก็ร้องไห้อย่างหนัก

 

 

 

"พ่อเขาก็เป็นโรคลูคีเมียหรอครับ"

 

 

 

"ใช่จ๊ะ พ่อเขาก็เป็นลูคีเมีย และแม่ก็ไม่คิดว่ามันจะมาตกอยู่ที่แก้ว"

 

 

 

"หมายความว่ายังไงครับ"

 

 

 

"โรคนี้น่ะเป็นอาจจะเป็นโรคที่ติดต่อทางพัยธุกรรม แค่อาจจะนะแม่ก็ไม่ได้รู้เยอะอะไรนักหรอกและบางทีมิผรก็อาจจะเป็นด้วยก้ได้"

 

 

 

"หมายความว่าผมก็มีสิทธิ์หรอครับ"

 

 

 

"ใช่จ๊ะ"

 

 

 

"แล้วมันมีโอกาสหายไหมครับ"จงเบถามขึ้น

 

 

 

"มันก็น่าจะมีนะ ต้องลองถามหมอดูนะ"แม่แก้วหันมาตอบจงเบ

 

 

 

_________________________________________________________

 

 

เอาแล้วไงพี่แก้วเป็นลูคีมีย เป็นกำลังใจให้พี่แก้วหายจากโรคด้วยนะคะ

 

ช่วยเม้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เป็นกำลังใจให้เราอัพต่อด้วยนะคะ

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา