Rainbow วาดรักบนลายรุ้ง

     เสียงเคาะประตูเรียกให้ณัชคุณเงยหน้าขึ้นมอง เขายิ้มให้ผู้ที่ก้าว
เข้ามานิดหนึ่ง แล้วจึงผายมือให้เธอนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
     "รอแป๊ปนึงนะ เดี๋ยวผมขอดูเอกสารตัวนี้ให้คุณจันทราก่อน"
     "ค่ะ"ธนันต์ธรญ์ตอบเสียงเบาแล้วก้มมองมือที่ประสานกันอยู่
บนตัก ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นแอบมองเขา
     ณัชคุณเป็นหนุ่มผิวคลํ้า เรียนจบปริญญาโทมาจากอเมริกา
ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวเขาช่างดูดีไปหมด...หากเมื่อหันมามองตัวเอง
เธอก็ได้แต่ถอนใจ
     "อ้าว ถอนใจเลย เบื่อแล้วหรอ เอาล่ะ เสร็จแล้วครับ วันนี้ฟางไปที่โรงแรมยังไงครับ"
     "ขึ้นรถเมล์ ลงเรือ แล้วค่อยต่อมอเตอร์ไซค์รับจ้างเข้าไปค่ะ"
     "ต่อไปขึ้นแท็กซี่ก็ได้นะ แล้วมาเบิกค่ารถกับผม"
      "ขอบคุณค่ะ" ธนันต์ธรญ์ไม่รู้ว่าเขาใจดีอย่างนี้กับทุกคนหรือเปล่า 
แต่แค่นี้เธอก็ดีใจแล้ว
     "พรุ่งนี้ผมก็ต้องไปพบลูกค้าที่โรงแรมเหมือนกัน งั้นฟางไปพร้อม
กับผมเลยแล้วกันนะ กว่าจะเสร็จงานก็คงเย็น คุยงานเสร็จแล้ว
เราจะได้ไปที่ร้านอาหารกันต่อ เดี๋ยวออกไปถามคนอื่นให้ผมด้วย
นะว่าอยากไปกินที่ร้านไหนดี"
     "ได้ค่ะ" ธนันต์ธรญ์รับคำอย่างตื่นเต้นอยู่ในใจ แถมจะนับ
วินาทีรอ เพื่อให้พรุ่งนี้มาถึงโดยเร็ว
 
     ซอยที่ภาณุเลี้ยวรถเข้าไปตามคำสั่งผู้เป็นอานั้นคือซอยเล็กๆ
มองเห็นบ้านเรือนเรียงติดกันเป็นแนวยาว กระทั่งถึงสะพานจึงกลาย
เป็นบ้านไม้เล็กๆ อยู่ติดริมคลอง กระทั่งรถแล่นผ่านแฟลตไปถึงทาวน์เฮ้าส์
ภาณุจึงเริ่มชะลอรถเพื่อดูบ้านเลขที่ ทว่าบ้านแต่ละหลังไม่ได้ติดบ้าน
เลขที่ไว้ด้านหน้า ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าหลังไหนกันแน่ จนเมื่อขับมาเห็น
บ้านหนึ่งซึ่งมีชาวบ้านจับกลุ่มคุยกันอยู่ เขาจึงจอดรถเพื่อจะลงไปถาม
     "เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนป๊อป ลดกระจกลงซิ ขอโกวดูอะไรหน่อย"ศุภางค์
เพ่งมองไปยังผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งยืนก้มหน้าอยู่กลางกลุ่มคนที่พูดคุยกัน
และจากเสียงที่ดังจึงรู้ว่าไม่ใช่คนจับกลุ่มคุยกันธรรมดา
     "โธ่ อย่าว่าแต่ติดข้าวสารเจ๊เลย ค่าไก่ของฉันน้าดาวแกก็ติด
มาสามงวดแล้วนะ ไม่รู้ล่ะ ถ้าวันนี้ไม่จ่าย ต่อไปฉันไม่ให้เซ็นแล้วนะ
อะไรกัน ขายของทุกวันแต่ไม่มีเงินมาจ่ายค่าของ ติดเขาไปทั่ว ไม่ไหว
นะน้าดาว" เจ้าของเสียงนั้นเป็นหญิงสาวร่างเล็กท่าทางเอาเรื่อง
     "ฉันหมุนเงินไม่ทันจริงๆ ก็เห็นอยู่ว่าของมันขายไม่ดี ที่มีก็ให้
ไปหมดแล้ว ถ้ายังไงขอเวลาหน่อยนะ ไว้เงินเดือนลูกสาวออกแล้วจะ
รีบเอาไปจ่ายให้ครบเลยจ๊ะ"
     "แล้วลูกชายไม่ทำงานแล้วหรอ ออกจากโรงงานก็อยู่บ้านตลอด"
     "เขาป่วยจ๊ะ ไปทำงานที่โรงงานแล้วแพ้สารพิษเลยต้องออก
ตอนนี้ก็ต้องไปหาหมอตลอด"แสงดาวแก้ตัวแทนลูกชายอย่างแข็งขัน
     "เอาล่ะ เงินเดือนลูกสาวออกต้องรีบเอามาจ่ายเลยนะ"เจ้าของ
ร้านผักตัดบท ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
     ภาพนั้นทำให้ภาณุต้องหันไปสบตาแม่และอาอย่างสงสัย
ก่อนจะเข้าใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เขาต้องมาพบในวันนี้นั่นเอง
     "บังเอิญจังเลยนะครับ จอดรถปุ๊บก็เจอปั๊บเลย"ภาณุว่ายิ้มๆ
"แล้วจะเอาไงต่อดีครับ ลงไปเลยดีไหม..."  เขาถาม แต่ยังไม่
ทันไรก็เห็นมีเจ้าหนี้รายใหม่เดินเข้าไปอีก
     "รออีกเดี๋ยวแล้วกัน เข้าไปตอนนี้เขาจะอายเราเปล่าๆ"โสภาว่า
     "แสงดาวเขาขายข้าวแกงเลี้ยงลูกสองคน ป๊อปก็เคยเจอ
แล้ว พอจะจำน้องได้ไหม
     "จำไม่ได้หรอกครับ เฮียแกก็เสียไปตั้งนานแล้ว ว่าแต่
ลูกๆเฮียธรรศเรียนหนังสือถึงชั้นไหนครับ"
     "ลูกชายมีเมียแล้ว กำลังจะมีหลานด้วย เห็นว่าจบแค่
ม.สาม ส่วนน้องสาวเรียนจบมหาวิทยาลัย"
     "อ้อ แต่เรื่องงานไม่มีปัญหาครับ เดี๋ยวผมหางานให้
ทำเองทั้งพี่ทั้งน้องเลย"
     โสภาฟังแล้วรู้เลยว่าลูกชายกำลังหาทางออกให้ตัวเอง
ไม่ต้องแต่งงาน จึงตัดบทด้วยการหันไปหยิบร่มที่เบาะหลัง
เมื่อเห็นฝยโปรยปรายลงมา
     "ท่าทางฝนจะตกหนัก เรารีบลงไปกันดีกว่า"
ภาณุได้แต่ถอนใจ ก่อนจะตามแม่และอาลงไป
     "นั่งก่อนค่ะ จะทานอะไรดีค่ะ" เจ้าของร้านเดินมาต้อนรับ
ชุดที่สวมค่อนข้างเก่า บอกให้รู้ถึงฐานะไม่ค่อยดีนัก
     "ฉันเองจ๊ะโสภา ภรรยาเจ้าสัวเทียน ส่วนนี้คือ
ศุภางค์ แล้วก็นั่นภาณุลูกชายของฉัน"    
     "สวัสดีค่ะ" แสงดาวรีบยกมือไหว้อีกฝ่าย
     "เชิญนั่งก่อนค่ะ" เธอรีบรับไหว้จากชายหนุ่ม
     "เชิญในบ้านดีกว่าค่ะ" แสงดาวรีบบอก
     ภายในบ้านไม่มีเก้าอี้รับแขก พื้นปูด้วยเสื่อนนำ้มัน เมื่อ
ฝนตกหนักทำให้นำ้หยดลงมาจากเพดาน ทำเอาเจ้าของ
บ้านวิ่งหากะละมังมารองนำ้แทบไม่ทัน
     "ขอโทษนะค่ะบ้านเราไม่มีโซฟารับแขก แต่ตรงนี้
ไม่มีนำ้หยดนั่งได้เลยค่ะ วันนี้ลูกชายพาเมียไปหาหมอตรวจ
ท้อง ตอนนี้ท้องได้หลายเดือนแล้ว ส่วนลูกสาว..."
ยังเล่าไม่ทันจบก็มีคนเปิดประตูเข้ามาในบ้าน
     "แม่ดูพี่ทอฟสิ ไปหาหมอดันเอาเงินไปนิดเดียว จ่ายค่ายาเสร็จ
เงินจะกลับบ้านก็ไม่มี" เจ้าของเสียงซึ่งอยู่ในชุดคลุมท้อง ก่อนจะ
ชะงักเมื่อเห็นว่ามีแขกนั่งอยู่ด้วยสามคน
     "เอ่อ นี่ราตรีค่ะ เป็นลูกสะใภ้ ไหว้คุณๆเขาซะสิ" แสงดาว
บอกลูกสะใภ้ "ทอฟก็มานั่งนี้สิ ยืนคำ้หัวผู้ใหญ่อยู่ได้"     
     "ใครนะแม่"หญิงสาวแนะนหญิงสูงวัยทั้งสองคน ก่อน
จะหันมาทางชายหนุ่ม "เอ่อ คุณป๊อปใช่ไหมค่ะ"
     "ใช่ครับ" ภาณุตอบแล้วรับไหว้จากสามีภรรยาที่
เข้ามาใหม่
     "อ้อ แล้ววันนี้มีธุระอะไรหรือครับ" ทะนงศักดิ์ถาม
     "เรื่องคำสั่งเสียของเจ้าสัวเทียนนะ แล้วลูกสาวยังไม่กลับหรอ"
ศุภางค์ตอบแล้วมองหาว่าที่หลานสะใภ้
     "เดี๋ยวคงมาค่ะ ปกติป่านนี้ก็กลับแล้ว แต่สงสัยวันนี้รถจะติด...
แน่ะ พูดถึงก็มาพอดี สงสัยจะลืมเอาร่มไป เปียกไปทั้งตัวเลย"
     ภาณุหันไปมองอยากเห็นว่าผู้หญิงที่พ่อหมายตาไว้เป็นอย่างไร
แล้วก็ตาค้างเมื่อได้เห็นหญิงสาวที่ก้าวเข้ามา ถึงเธอจะเปียกโชก
ไปทั้งตัว แต่ไม่มีทางที่เขาจะจำเธอไม่ได้
     "อ้าว คุณ..."  ธนันต์ธรญ์มองชายหนุ่มอย่างแปลกใจ
     ภาณุยิ้ม ก่อนจะหยิบบัตรประชาชนออกมา
     "คุณทำหล่นไว้ที่สนามกีฬา ผมเลยเก็บมาคืนให้"