Rainbow วาดรักบนลายรุ้ง

     ภาณุขับรถเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งมีซอยลัดไปสู่

ถนนอีกสายได้ เขายกมือขึ้นมองนาฬิกาเมื่อรถมาจอดติดอยู่ที่ข้าง

สนามกีฬาเล็กๆ ของหมู่บ้าน กวาดตามองก็เห็นต้นไม้ร่มรื่น และ

แป้นบาสเกตบอลค่อนข้างเก่าอยู่ด้านใน หากที่ทำให้ต้องหยุดมองคือ

ภาพเด็กชายหญิงคู่หนึ่งกำลังชี้มือขึ้นไปบนต้นไม้ มองตามไปก็เห็น

ลูกโป่งสีแดงสดติดอยู่บนนั้น และมีใครบางคนพยายามจะช่วยเก็บให้

แต่เพราะต้นไม้อีกต้นบังอยู่เขาจึงเห็นได้ไม่ถนัดนัก ทว่าเมื่อเจ้าของ

ร่างนั้นก้าวออกมาแหงนหน้าขึ้นมองตามมือของเด็กๆ ที่ช่วยกันชี้ หัวใจ

เขาก็เต้นแรงขึ้น...เพราะเธอคือหญิงสาวที่เขาเดินชนที่โรงแรมนั่นเอง

     ความบังเอิญนั่นทำให้เขาไม่ทันมองข้างหน้า มารู้ตัวอีกทีว่ากำลัง

ขับรถก็เมื่อเสียงแตรดังไล่หลังมา และทั้งที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หาก

เขาก็จอดรถที่ข้างทางแล้วตรงไปยังสนามกีฬาทันที

     "สูงอีกหน่อยค่ะพี่"

     เสียงเชียร์ของเด็กๆ ทำให้คนมองอยู่ด้านหลังอมยิ้ม เขาเห็น

หญิงสาวร่างเล็กบางกำลังพยายามกระโดดให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่

ถึงอย่างนั้นก็ยังสูงไม่พอที่จะนำลูกโป่งลงมาอยู่ดี แม้ว่าจะมีไม้ช่วยเขี่ย

ก็ตาม

     ตอนที่เดินชนกันก็เห็นอยู่ว่ารีบ แต่ยังสละเวลามาช่วยเด็กๆ

เก็บลูกโป่งอีก ภาณุอดไม่ได้ที่จะใชมือถือถ่ายรูปตรงหน้าไว้

แล้วรีบเดินเข้าไปใกล้เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวเอ่ยปลอบเด็กๆ

ที่ชักจะตาแดงๆ พร้อมกับโยนไม้ทิ้งไป และทำท่าว่าจะปืนขึ้นไปเก็บ

ให้ เขาจึงรีบเสนอตัวอย่างรวดเร็ว

     "ให้ผมช่วยนะครับ"

     "อ้าวคุณนั่นเอง" ธนันต์ธรญ์ทักขึ้นอย่างจำได้โดยไม่รู้ด้วยซำ้

ว่าคนถูกทักดีใจแค่ไหนที่เธอไม่ลืม

     "ครับ ผมขับรถผ่านมาเห็นคุณกับเด็กๆ ก็เลยลงมาช่วย"

ชายหนุ่มตอบแล้วถอดเสื้อนอกส่งให้หญิงสาว "ฝากถือหน่อยนะครับ

ผมจะปีนขึ้นไปเก็บลูกโป่งให้" เขาบอกพลางพับแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้น

ก่อนจะถอดรองเท้าออกแล้วปีนขึ้นไปบนต้นไม้สูงใหญ่ ไม่นานก็เก็บ

ลูกโป่งลงมาให้เด็กๆ ได้สำเร็จ

     "คราวนี้ถือดีๆ อย่าให้ลอยไปไหนอีกนะค่ะ" ภาณุลูบหัว

เจ้าตัวเล็กๆที่ยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว

     "ขอบคุณมากเลยนะค่ะ" ธนันต์ธรญ์บอกพลางส่งเสื้อนอกคืนให้เขา

     "ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณอยู่ที่หมู่บ้านนี้หรือครับ"     

     "อ๋อ เปล่าค่ะ ฉันกำลังจะกลับบริษัทแต่ต้องแวะมาซื้อของแถวนี้

เดินมารอมอเตอร์ไซค์รับจ้างก็เห็นเด็กๆ กำลังหาทางเก็บลูกโป่งกันอยู่"

     "ถ้างั้น..."เขากำลังจะเสนอตัวขอไปส่งเธอ พอดีกับที่มอเตอร์ไซค์

คันหนึ่งแล่นมาจอดที่วินพอดี

     "รถมาแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะค่ะ"

     ภาณุได้แต่มองตามไปอย่างเก้อๆ ก่อนจะก้มลงหยิบถุงเท้า

ที่ใส่ไว้ในรองเท้าขึ้นมา หากอะไรอย่างหนึ่งที่ตกอยู่ใกล้ๆ ทำให้เขา

รีบเก็บขึ้นมาดู แล้วก็พบว่ามันคือบัตรประชาชนที่หญิงสาวทำตกไวั

นั่นเอง แน่นอนว่าในนั้นมีทั้งชื่อทั้งที่อยู่ครบ

     ชายหนุ่มเก็บบัตรใส่กระเป๋าพร้อมกับคิดว่าจะหาทางคืนให้เธอ

อย่างไรดี ดักรอพบเธอที่หน้าบริษัทของเขา หรือเอาไปให้ที่บ้านเพราะรู้

ที่อยู่แล้ว แต่ก็ติดที่ว่าเย็นนี้เขาต้องไปคุยเรื่องแต่งงานก่อนนี่สิ

     ธนันต์ธรญ์ก้าวเข้าไปในออฟฟิศด้วยรอยยิ้มผ่องใสที่ได้สร้างผลงาน

เป็นของตนเองบ้าง ต่างจากวันก่อนๆ

     "ขอบคุณมากนะฟาง คุณลาวัณย์โทรมาหาผมแล้ว เขาพอใจ

กับงานที่เราเสนอไปและสนใจจะร่วมงานกับเราอีก เดี๋ยวเข้ามาคุย

รายละเอียดกันนะครับ"

     "ได้ค่ะคุณปลื้ม" ธนันต์ธรญ์รับคำด้วยหัวใจพองโต แค่เห็นเขา

ยิ้มให้เธอก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

       "อ้อ พรุ่งนี้หลังเลิกงานผมจะพาทุกคนไปเลี้ยง แต่งานนี้ต้องยก

เป็นความดีความชอบของฟางนะ" ณัชคุณยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะเดิน

กลับเข้าห้องไปทำงาน ท่ามกลางเสียงเฮด้วยความดีใจของลูกน้อง

     "ยิ้มซะแก้มปริเชียว ดีใจที่จะได้กินฟรีหรือปลื้มที่เจ้านายชมกัน

แน่จ๊ะ" พรปวีณ์ถามขึ้นด้วยแววตาล้อๆ

     "ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละ" ธนันธรญ์ตอบพลางนั่งที่โต๊ะทำงาน

ของตัวเอง

     "เดี๋ยวฉันเอาเอกสารไปให้คุณปลื้มก่อนนะ" หญิงสาวคว้าแฟ้ม

บนโต๊ะ แล้วรึบเข้าไปในห้องผู้เป็นนาย ซ่อนประกายแจ่มใสไว้ใน

แววตาไม่ให้คนอื่นจับได้ว่าเธอแอบชื่นชมชายหนุ่มอยู่ลึกๆ

วันนี้มาแบบยาวๆ

ขอกำลังใจหน่อย Please