EXO Sehun x You สาวจอมเวทย์กับนายไอดอลตัวแสบ

ตอนที่  7 ฉันแค่ต้องการปกป้องผู้หญิงคนนึ่ง

 #เซฮุน ณ คอนโดของเซฮุน

          "ขอบคุณนะครับสไตล์ลิสนูน่า สำหรับเสื้อผ้าอาหาร" ผมกล่าวขอบคุณสไตลลิสนูน่า ก่อนหน้านี้ผมได้โทรขอร้องให้เธอซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงให้สี่ห้าชุด พร้อมกับอาหารมื้อเย็น เพราะตอนนี้ผมรู้สึกหิวมากๆ

          "ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่ ผู้หญิงคนนี้ คือ..." พี่สไตล์ลิสชี้มาที่ยัยแม่มดจอมเวทย์ ชื่ออะไรยังไม่ได้ถามแฮะ แต่จะบอกว่าเธอเป็นไงดีล่ะ เอ่อ...ใครดี...

          "เอ่อ...เธอ เป็นญาติห่างๆ ของผมเองครับ เผอิญมีธุระเลยมาขออยู่ที่นี้สักพักนะครับ"

          "อ้อ อย่างงั้นเหรอ..."

          "ก็ใช่นะสิ เอ่อ...วันนี้มันก็ดึกแล้ว ผมว่านูน่าคงมีนัด กลับเลยดีไหมครับ.."ผมไม่ได้พูดอย่างเดียวแต่ก็ดันตัวเธอออกไปที่หน้าประตูห้องด้วย "งั้นโชคดีนะครับนูน่า.." ผมพูดพร้อมกับปิดประตู แล้วรีบเดินเข้าไปหายัยนั้น

          "เธอ เธอชื่ออะไรนะ เรียกเธอๆ อย่างเดียวมันยังไงๆอยู่"

          "ฉันชื่อ บาบาร่า นายล่ะ "

          "ฉันชื่อเซฮุน โอเซฮุน แล้วเธออายุเท่าไหร่ล่ะ"

          "ห้าพัน..."

          "บ้าน่า ห้าพันปีเนี่ยนะ 55555"

          "หัวเหราะ ฉันเหรอ เจ้าจงเป็น..."

          "เฮ้ยๆ โอเคๆ เธออายุ ห้าพันปี ฉัน 21 นะ"

          "แค่ 21 ก็ตัวโตขนาดนี้แล้วเหรอ โลกมนุษย์นี้น่าเหลือเชื่อจัง"

          "เธอนั้นแหละที่เหลือเชื่อ ว่าแต่เธอหิวไหม เออ พวกใช้เวทย์มนต์เขาหิวกันไหม" ผมพูดและเดินนำทางเธอไปยังโต๊ะอาหาร

          "พูดบ้าอะไรของนาย พวกเราก็ต้องกินนะ แต่พวกเรากินน้ำยามหาเวทย์อ่า"

          "งั้นเธอก็กินของพวกนี้ไม่เป็นสินะ"

          "นี้คืออะไรอ่า..."

          "นี้คือจาจังมยอน อร่อยมากเลยนะ นั่งลงสิลองกินดู อะนี้ตะเกียบ" เธอนั่งลงและหยิบไม่ตะเกียบไปจากผม ไปมองอย่าง งงๆ "ไอ้เนี่ยเขาเรียกไม้ตะเกียบเอาไว้คีบอาหารเข้าปากคนที่นี้เขาใช้ไอ้นี้กันเวลากินอาหาร แบบนี้" ผมคีบจาจังมยอนให้เธอดู เธอทำหน้า งงๆ และพยายามคีบอยู่หลายที และในที่สุดเธอก็คีบเส้นจาจังมยอนขึ้นมาได้

          "เฮ้ย ได้แล้ว 5555 ง่ายจัง อืม..อร่อยจัง อาหารมนุษย์อร่อยขนาดนี้เลยเหรอ" ผมได้แต่ยิ้มและมองดูเธอกินจาจังมยอนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม อ่า แล้วทำไมฉันต้องไปมองยัยนี้เวลากินด้วยนะ ผมส่ายหัวสองสามทีก่อนจะลุกขึ้นเอาถ้วยจาจังมยอนไปทิ้ง

          "นายอิ่มกินหมดแล้วงั้นเหรอ นี้ฉันก็อิ่มแล้ว ทำไงต่ออ่า" 

          "ก็แค่เก็บทิ้ง ตรงนี้ นี้เรียกว่าถังขยะทิ้งลงไปแบบนี้ก็เสร็จ" เธอพยักหน้าประมาณว่าเข้าใจ 

          "ถ้วยจงลอยไปลงถังขยะซะ" พอเธอร่ายมนต์เสร็จถ้วยจาจังมยอนก็ลอยข้ามหัวผมไปลงที่ถังขยะทันที ไม่ได้แล้วผมต้องจัดการ

          "นี้เธอ!! แค่เก็บถ้วยมาทิ้งที่ถังขยะแค่นี้ไม่ต้องใช้เวทย์มนต์ก็ได้ และฉันจะบอกอะไรเธอนะ ขอร้องเลยก็ได้ถ้าไม่จำเป็นฉันขอร้องให้เธออย่าใช้เวทย์มนต์เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น หรือถ้าทำเองได้อย่าเมื่อกี้ก็อย่าใช้เวทย์มนต์เลยนะ เวทย์มนต์สำหรับคนที่นี้มันก็เหมือนกับพวก ผูต ผี แม่มดฉันไม่อยากให้คนอื่นมองเธอแบบนั้น เข้าใจไหม"

          "สรุป คือ นายไม่อยากให้ฉันใช้เวทย์มนต์ต่อหน้าคนอื่นหรือถ้าไม่จำเป็นใช่ไหม"

          "ใช่ แล้วเธอทำได้ไหมฉันขอแค่นี้แล้วก็จะช่วยเธอทุกอย่าง"

          "ก็ได้ ถ้านายขอฉันก็จะทำตาม เพราะฉันก็ไม่อยากให้ใครมองว่าเป็นตัวประหลาดเหมือนกัน" 

          "ดีมาก" ผมไม่ได้พูดอย่างเดียวแต่กลับเอามือไปลูบหัวเธอเบาๆด้วย ให้ตายสิ มือมันไปเอง แล้วผมก็รีบชักมือกลับมา "อะแฮ่ม...งั้นเดี๋ยวไปดูเสื้อผ้าเธอก่อนแล้วกัน" ผมเดินนำเธอไปที่โซฟา มองถุงเสื้อผ้าที่พี่สไตล์ลิสซื้อมาให้ "อะนี้ ของเธอ เธอควรแต่งตัวให้เหมือนกับคนที่นี้นะ"

          ติ้งต่องๆ ติ้งต่องๆ 

          "ใครมาตอนนี้นะ" ผมหันไปมองนาฬิกาที่ผนังห้อง สี่ทุ่มแล้วด้วย ผมเดินไปกดอินตราโฟนดูว่าใครมา เฮ้ยนี้มันมินอานิ ตายแล้วเธอคงสงสัยว่าผมบอกไม่ว่างแต่ทำไมกลับมาที่คอนโดสินะ เอาไงดี "เอ้อ..." ผมวิ่งไปจับมือ บาบาร่าพาเธอเข้าไปในห้องนอนหน้าเธอดูตกใจมาก แต่ไม่ได้ ไปในห้องแต่งตัวแล้วกัน "เดี๋ยวเธอรออยู่นี้นะ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ ถ้าฉันไม่เปิดประตู หรือเรียกเธอห้ามออกมาเด็ดขาดเลยนะ เข้าใจไหม"

          "ไม่อ่า ทำไมฉันต้องอยู่ในนี้ด้วย"

          "เถอะน่า แค่แปบเดี๋ยวเธออาบน้ำแต่งตัวเถอะ แล้วห้ามออกมานะ ถ้าฉันไม่เรีกหรือเปิดประตูให้"

          "อ่าๆ ก็ได้..."

          "ดีมาก" ผมพูดแล้วปิดประตูห้องทันที "เฮ้อ...เฮ้ย มิอารออยู่หน้าห้องนิ" ผมรีบไปเปิดประตูห้องทันที

          "ช้าจังเลยนะค่ะ ทำอะไรอยู่เนี่ย แล้วไหนคุณบอกว่าติดงานไงค่ะ ทำไมกลับมาเร็วจัง" เธอพูดพร้อมกันเดินเข้ามาในห้อของผม

          "เอ่อ...เผอิญผมอยากเจอคุณเลยรีบกลับมาไง แต่คุณรู้ได้ไงว่าผมกลับมาแล้ว "

          "ไม่เห็นยากนิค่ะ ฉันโทรหาสไตล์ลิดออนนี่เขาบอกว่าคุณอยู่ที่ห้องฉันเลยมาหาคุณทันทีเลย" เธอพูดแล้วเอามือมาคล้องคอผมไว้ ยัวจังนะ "ฉันคิดถึงคุณนะค่ะเซฮุน" เธอพูดแล้วดึงคอผมให้โน้มลงไปหาตัวเธอ เมื่อเสนอมามีเหรอคนอย่างผมจะไม่สนอง

               ผมจูบลงไปที่ริมฝีปากบางๆของมินอา ก่อนจะลากลิ้นเข้าไปในโพรงปากบางๆที่มีลิ้นเล็กๆที่แสนซุกซนคอยเล่นกับผมอยู่ ผมเริ้มเร่งจังหวะการจูบให้เร่าร้อนขึ้น มือทั้งสองข้องของผมก็โอบไปที่เอวบางของเธอพร้อมกับดึงเข้ามาให้ร่างเราชิดติดกัน ส่วนมือของคนตัวเล็กก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าผมเลือนลงมาปลดกระดุมผมเลือยๆ จบหมดทุกเม็ด ผมจูบลงไปที่ซอกคอขาวๆของเธอ จนหญิงสาวผู้ถูกกระทำถึงกับร้องออกมาอย่างต้องการ

          "อา..อาห์ เซฮุน.." ตอนนี้เธอคงต้องการผมสินะ ผมกับเธอมองหน้ากันสักพักก่อนที่เราจะเริ่มจูบกันอีกครั่ง ผมพลักตัวเธอให้ตรงไปที่ห้องนอนในขณะที่เรายังจูบกันอยู่ ผมพลักเธอลงไปนอนราบกับที่นอนคิงไซน์ในห้องนอนของผม ก่อนจะขึ้นไปคร่อมเธอและจูบไปทั่วร่างกายของเธอ ตอนนี้ถามว่าผมมีอารมณ์ไหมบอกเลยว่าจะให้ก็ได้หรือให้หยุดก็ได้ นี้คืออาการเบื่อแล้วหรือเปล่า ผมกับมินอาเรามีอะไรกันบ่อยเกินไปสินะ 

          "มัวเม่ออะไรอยู่ค่ะเซฮุน หรือคุณอยากให้ฉันทำแทน" พอพูดจบเธอก็เป็นฝ่านขึ้นมาคร่อมผมแทน หึ ต้องการจริงๆสินะ ผู้หญิงคนนี้ เธอจูบผมแล้วไซร้ลงไปตามซอกคอของผม ตอนนี้เหมือนผมลืมอะไรสักอย่างแฮะ เหมือนซอนอะไรไว้ 

          "เฮ้ย...มินอาวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์เธอกลับไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันว่างวันไหนเดี๋ยวโทรหา" ผมพูดแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นมาสวมบ้าจริงเธอถอดมันออกตอนไหนนะ

          "คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง ฉันไม่ใช้คนฆ่าเวลาของนายนะ"

          "ขอร้องล่ะ วันนี้ช่วยกลับไปก่อนเถอะ ฉันไม่มีอารมณ์จริงๆ"

          "นายต้องบ้าไปแล้วเซฮุน แล้วนายจะเสียใจ..." มินอาพูดก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องของผมเสียงปิดประตูทำให้ผมรู้ว่าเธอ ออกไปแล้ว 

          "เฮ้อ...ฉันไม่ได้บ้าหรอกนะ ฉันแค่ต้องการปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นเอง" ผมพูดกับตัวเองแล้วเปิดประตูห้องแต่งตัว ก็ต้องเห็นร่างหญิงสาวที่นอนเอาหัวพิงกับตู้เสื้อผ้า เธอคงรอนานจนหลับไปตอนนี้เธอได้เปลี่ยนชุดเป็นเดรสกระโปรงยาวสีขาวทางทางใสแล้วดูสบายสไตล์เรียบๆแต่มันกลับดูน่ารักมากๆ อีกครั่งที่ผมช้อนตัวเธอขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องนอน ผมวางร่างของเธอลงบนที่นอนอย่างนุ่มนวล ผมมองหน้าเธอสักพัก ความรู้สึกและความต้องการของผู้ชายที่อยู่ดีๆมันก็พุ่งขึ้นมา แต่ไม่ได้นะ ผมจะทำไม่ได้ผมสัญญากับเธอแล้ว ใบหน้าผมโน้มลงไปใกล้ๆ ริมฝีปากบางๆ อมชมพู กลิ่มอายที่มาจากตัวเธอเป็นกลิ่นสบู่ที่ผมใช้และผมไม่เคยคิดว่ามันจะหอมขนาดนี้มาก่อนเลย ผมตัดสินใจจูบลงที่หน้าผากของเธอแล้วเดินออกมาจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว

          "ไม่ได้นะ ฉันจะทำอะไรยัยนั้นไม่ได้ ท่องไว้ๆ เธอไม่ใช่คนๆ โอ๊ยยยย..."

  #กรี๊ดเซฮุน...นายทำได้ แต่ บาบาร่าก็เกือบไม่รอดแล้วนะ มาลุ้นกันในตอนต่อไปนะค่ะทุกคนขอบคุณที่ติดตาม ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยเน้อๆๆๆ