บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

"อะฮิหรุ..."
โองามิเอามือมาคว้าชายเสื้อผมไว้หน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดออกมา...ทรมานอยู่สินะ
"จูบ..."โองามิดึงหน้าผมลงมาใกล้แล้วประกบริมฝีปากเข้ากับผมอย่างแนบแน่น
เปรี๊ยะ!!
ทันทีที่ถูกจูบร่างกายของผมก็รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตอย่างแรงร่างกายร้อนรุ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆและ...ในหัวก็คิดถึงแต่หน้าของริทสึ
"ปล่อย..."ผมดันตัวของโองามิออก
"...ทำไม"
"ผม...ต้องการเขา"ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมพูดออกไปอย่างนั้นแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"ฉันไม่ยอมให้นายไป"เขากอดผมไว้แน่น
รู้สึกสายตาพร่าเลือน...ทุกอย่างเต็มไปด้วยหน้าของริทสึ...รวมถึงหัวใจของผมก็ถูกช่วงชิงไปด้วย
"ผม...รักท่านริทสึ"
และแล้วโองามิก็ปล่อยมือออกจากตัวผมพร้อมกับทำหน้าเจ็บปวด
"ลาก่อน"
และตัวผมก็ถูกดูดเข้าไปในมิติขนาดใหญ่ที่โผล่ขึ้นมาจากข้างใต้เท้าผม
"มานี่สิเจ้าสาวของฉัน"
ผมเดินเข้าไปหาคนบนเตียงด้วยความหลงไหล...ราวกับถูกร่างกายที่เปลือยเปล่านั่นดึงดูด
"อื้มมม"ผมดึงเขาเข้ามาจูบอย่างโหยหา
"...ตัดใจจากหมอนั่นแล้วสินะ"
ริทสึยิ้มหวานแล้วจูบซ้ำๆบนซอกคอขาวๆของอะฮิหรุจนเป็นรอยแดงไปทั่ว
"ป่านนี้ไรองกับ...โองามิคงเรียกหานายอยู่แน่"
เพล้ง!!...เหมือนบางอย่างที่ควบคุมจิตใจผมอยู่สลายไปเมื่อพูดถึงสองชื่อนี้
"ถอยไปนะเว้ย!!"ผมพยายามดันร่างคนข้างบนให้ปล่อยผมไป
"อ้าว...พลังที่ควบคุมหายแล้วหรอ"ริทสึทำหน้าคิด"แต่ช่างเถอะยังไงคืนนี้ทั้งตัวนายและพลังนายจะเป็นของฉันคนเดียว"
ร่างสูงเริ่มรุกรานร่างบางเขาเริ่มแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของร่างบางออกเพื่อให้ร่างบางขัดขืน
"หยุดนะ"ร่างบางถีบอกกว้างของร่างสูงแต่ร่างสูงก็ยังไม่สนและเล่นกับร่างกายของร่างบางเรื่อยๆ
"อ๊ะ!!"ร่างสูงกำลังดิ้นเมื่อร่งสูงจูบซอกคอของร่างบางจนเต็มไปด้วยรอยแดง
ร่างสูงใช้พลังของตัวเองผนึกมือของร่างบางไว้ที่หัวเตียง
"ไอ้ซาดิสต์ปล่อยฉันนะโว้ยยย!!"
"หุบปาก!!"
"อ๊ะ...หยุด..หยุดนะ!!"
เสียงอ้อนวอนของร่างบางมันช่างปลุกเร้าอารมณ์ของร่างสูงยิ่งนักร่างสูงกัดขบอกของร่างบางเป็นระยะๆจนทำให้ร่างบางสั่นเทา
"มีอารมณ์แล้วหรอไง"
"เชี่ย!ปล่อย"
"หึ!"ร่างสูงหัวเราะในลำคอ
"หยุด...บอกให้หยุดไง"ร่างบางหน้าร้อนผ่าวไม่รู้ว่าโกรธหรืออายกันแน่"ไอ้.."
ร่างสูงเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางคำด่าของร่างบางหายไปเมื่อถูกแทรกด้วยจูบรสหวาน
ร่างบางได้แต่ยอมจำใจกับรสจูบของร่างสูงเพราะว่าถ้าเขาขัดขืนไรองได้ตายแน่ร่างสูงจัดการใช้แรงถอดกางเกงของร่างบางออก ร่างสูงเหยียดยิ้มออกมาเมื่อถอดเสื้อผ้าของร่างบางออกจนหมด
ผมขอโทษ...โองามิซัง
ร่างสูงยิ้มหวานเพราะนับแต่นาทีนี้ไปร่างบายจะเป็นของเขาและร่างบางต้องมาครางข้างๆหูเขาทั้งคืน
ร่างสูงใช้มือขยับแก่นกายตรงกลางของร่างบางอย่างช้าๆจนทำให้ร่างบางครางออกมา
ถึงใจจะปฎิเสธการกระทำที่น่าขยะแขยงของคนที่ไม่ได้รักแต่ร่างกายกลับต่อต้านร่างบางพยายามกลั้นน้ำตาพร้อมกับเสียงครางเมื่อร่างสูงสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางรักของร่างบาง
"อื๊อ...เอาออกไป"ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนเลือดออกและรู้สึกเจ็บเจียนตายเมื่อโดนสวนทางข้างหลัง
ร่างสูดสอดนิ้วเข้าไปทางด้านหลังของร่างบางจนครบสามนิ้วเพื่อให้ช่องขยายขึ้นร่างสูงถอนนิ้วตัวเองออกและมองคนข้างล่างที่นอนครางอยู่ใต้ร่างเขา...เขาไม่รู้สึกสงสารร่างบางเลยสักนิด...เขามันเย็นชาไร้หัวใจและได้แต่ยิ้มเยาะให้ร่างบางที่แสนโง่เขลา
"ไม่!อึ้กกก"ร่างบางครางออกมาเมื่อร่างสูงสอดแก่นกยเข้าไปในตัวของร่างบางร่างบางรู้สึกเสียวปนกับความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านหลัง
"อ่าห์!!อย่าเกร็งสิ"ร่างสูงครางเบาๆเมื่อแก่นกายถูกช่องทางด้านหลังตอดแน่นจนขยับแก่นกายไม่ได้อย่างใจคิดแต่ร่างสูงยังไม่ละความพยายามเขาตัดสินใจกระแทกแก่นกายจนมิดด้าม
"อ๊าห์!!"ร่างบางสั่นเทาเมื่อรู้สึกว่าแท่งร้อนได้เข้ามาในร่างกายจนมิดด้ามแล้วร่างสูงขยับแรงๆจนถูกจุดกระสันของร่างบาง
มือของร่างสูงก็ยังเตลื่นที่ได้ดีร่างสูงใช่มือรูดแก่นกายของร่างบายอยู่ตลอดเพื่อให้ร่างบางปล่อยน้ำรักออกมาเรื่อยๆสักพักน้ำสีขาวก็ถูกปล่อยออกมาเต็มหน้าของร่างสูง
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!!"ร่างบางได้แต่ครางออกมาเพราะร่างสูงกระแทกแก่นกายไม่หยุดร่างสูงทำเขาไปตั้งสี่ยกแล้วร่างบางครางเมื่อถึงจุดสุดยอดอีกครั้งก่อนจะปล่อยน้ำออกมาก่อนที่จะหลับเป็นตาย
"พรุ่งนี้ค่อยมาสนุกกันต่อนะเจ้าสาวของผม"ร่างสูงพูดก่อนที่จะจูบริมฝีปากของคนที่นอนอยู่อย่างร้อนแรง
ร่างกายของหมอนี่เขาจะไม่มีวันยกให้ใคร