เพลิงแค้นยั่วสวาท

 
 
        "สวัสดีค่ะคุณน้องฟาง จำพี่ได้ไหมคะ"  เสียงของใครบางคนที่คุ้นหูดังขึ้น
 
 
        "พี่ปิ่น ซึกๆ ฮือออๆ"  หญิงสาวที่กำลังร้องไห้โผเข้ากอดพี่เลี้ยงที่ดูแลเธอตั้งแต่เด็ก
 
 
        "เป็นอะไรค่ะ คุณน้องฟางของพี่ปิ่น ใครทำอะไรคะ"  พี่ปิ่นถามด้วยความห่วงใย
 
 
        "คุณชายค่ะพี่ปิ่น ฮืออ คุณชายไม่ใช่คนเดิม"  หญิงสาวพูดไปสะอื้นไป
 
 
        "โอ๋ ไม่เป็นไรนะคะบางทีคุณชายอาจจะเหนื่อย พี่ปิ่นว่าคุณน้องฟางพักผ่อนนะคะ"
 
 
        "ค่ะ :)"
 
 
                                                                                                                
 
 
 
       "เห้อ"  มีเพียงเสียงถอนหายใจจากชายหนุ่มที่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น
 
 
 
       ก็คุณชายไม่ตอบดิฉัน 
     
 
 
      ค่ะดีกว่าดูผิด ล่ะถ้าคุณชายไม่อยากแต่งเราสองคนจะฝืนใจทำไมคะ
 
 
 
       "น้องฟาง ทำไมน้องฟางของพี่ชายไม่ใช่คนเดิมละคะ"   
 
 
 
                                                                                                                 
 
 
        "ข้าวต้มกุ้งของโปรดของคุณน้องฟางค่ะ"  
 
 
        "ขอบคุณค่ะพี่ปิ่น :)"
 
 
        "คุณน้องฟางคะ คุณชายมาค่ะ"  คำพูดของพี่ปิ่นทำให้เธอชะงัก และรีบปรับสีหน้าให้ตึงขึม
 
 
        "แล้วไงค่ะพี่ปิ่น คุณชายน่ะเค้าไม่นั่งทานกับเราหรอกค่ะ เค้าต้องรีบออกไปทานกับหวานใจ"  เธอพูดประชดชันอย่างเหย้อหยิ่ง
 
 
        "ล่ะถ้าฉันบอกว่าฉันจะนั่งกินตรงนี้ เธอจะทำไม"  ฝ่ายชายเงียบอยู่นานก็ได้โอกาาสพูด
 
 
        "ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ เดี๋ยวหวานใจคุณชายจะไม่พอใจน่ะคะ"
 
 
        "มดเค้า"   เค้าเผลอหลุดออกมาเมื่อนึกขึ้นได้เลยเงียบไป
 
 
        "จริงๆด้วย ซึก"  หญิงสาวเริ่มสะอื้น
 
 
        "เอ่อคือพี่ เอ้ย ฉัน"
 
 
        "งานแต่งจะมีในวันพรุ่งนี้ คุณชายอยากยกเลิกไหมคะ"
 
 
       "ไม่ฉันไม่ยกเลิก! "
 
 
        "กลัวบ้านถูกยึดมากหรอคะ"
 
 
        "นี่เธอ ! ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะก้าวร้าวลามปามได้ขนาดนี้ธนันต์ธรญ์!!"  ชายหนุ่มที่ดูใจดีอ่อนโยนโมโหถึงขีดสุด
 
 
        "ฮือๆๆ ฉันก้าวร้าวแค่กับคุณ ฮือๆๆๆ"
 
 
        "โถ่โว้ยยยย!!!!!!"  พูดจบชายหนุ่มเดินจากไปทันที
 
 
        "พี่ปิ่น ฮือๆๆ น้องฟางไม่ได้อยากว่าคุณชาย ฮืออๆ"
 
 
        "โถคุณน้องฟางของพี่ปิ่น"
 
 
                                                                                                               
 
 
 
        "เห้อ เจ้าบ่าวเจ้าสาวทะเลาะกันตั้งแต่ยังไม่มีงานแต่ง แล้วถ้าแต่งจะไปกันรอดไหมนะ"  เสียงของงหญิงสาวบ่นกับตัวเอง
 
 
        "อ้าว คุณน้องฟางทำไมยังไม่นอนล่ะคะ"
 
 
        "น้องฟางกำลังคิดนะค่ะถ้าเจ้าบ่าวเจ้าสาว ไม่มองหน้ากัน งอนกัน แล้วพรุ่งนี้จะเป็นยังไงคะ"
 
 
        "คุณน้องฟางต้องทำตัวน่ารักๆรู้ไหมคะ ที่คุณชายโกรธเพราะคุณน้องฟางไม่น่ารัก"
 
 
       "ค่ะพี่ปิ่น น้องฟางจะพยายาม คุณชายยังไม่กลับน้องฟางจะไปรอปรับความเข้าใจค่ะ :)"
 
      
        "ค่ะ พี่ปิ่นไปอยู่เป็นเพื่อนนะคะ"
 
 
        "ค่ะ :)"
 
 
                                                                                                                
 
 
       "พรุ่งนี้แล้วสินะคะที่คุณต้องไปเป็นของคนอื่น"  มดกอดคุณชายจากข้างหลัง
 
 
       "ไม่คะมด ผมเป็นของคุณผมรักคุณ"  พูดจบเค้าก็หันตัวกลับมาแล้วจูบมดอย่างอ่อนโยน
 
 
        "มดรักคุณนะคะ" มดทาบริมฝีปากลงทันทีที่พูดจบทั้งสองจูบกันอย่างเร่าร้อน สักพักมดก็ผลักชายหนุ่มลงไปนอนราบกับเตียงแล้วบดจูบลงไปใหม่อย่างร้อนแรงหญิงสาวค่อยซุกไซร้ไปตามซอกคอ คุณชายเมือถูกคุกคามก็เริ่มจับมดให้เป็นฝ่ายพลิกตัวของมดแล้วค่อยๆซุกไซร้ไปตามลำตัวมือหนาค่อยๆลูบไปทั่วร่างกายแล้วค่อยๆ ลูบผ่านเนินดอกไม้สวย ในขณะที่ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามนั้น
 
 
      น้องฟางคิดถึงพี่ชายค่ะ น้องฟางคิดถึงพี่ชายค่ะ น้องฟางคิดถึงพี่ชายค่ะ
 
 
       เสียงของสาวน้อยจู่ๆก็ดังขึ้นมาในหัวของเค้าทำให้เค้าหยุดการกระทำทุกอย่าง
 
 
        "หยุดทำไมคะชาย"  หญิงสาวถามอย่างสียอารมณ์
 
 
        "ผมกำลังจะแต่งงาน ผมไม่ควรทำแบบนีี้"  ชายหนุ่มพูดพลางเบือนหน้าหนี
 
 
        "แคร์กันเหลือเกินนะคะ"  มดประชดประชัน
 
 
        "เปล่าค่ะมด ผมไม่อยากให้คุณเสียหาย ผมกลับก่อนนะครับที่รัก"
 
 
        "ค่ะที่รัก"
 
 
                                                                                                                 
 
 
  
 
        เมื่อถึงบ้านชายหนุ่มเดินเข้ามาอย่างแปลกใจที่เห็นสาวน้อยและพี่เลี้ยงงีบหลับอยู่ตรงโซฟา
 
 
       "ปิ่น ปิ่น"  ชายหนุ่มปลุกเรียก
 
 
        "ค่ะข คุณชาย "
 
 
       "ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่พาน้องฟางไปนอนข้างบน"
 
 
       "แหม ก็พรุ่งนี้วันแต่งงานของคุณชายกับน้องฟางนิค่ะ เธออยากจะขอโทษปรับความเข้าใจ แต่ทำไมคุณชายกลับมาสะป่านนี้ล่ะคะ"  ชายหนุ่มได้ยินถึงกับอึ้งไปสักพักนี่เค้าทำผิดต่อเธออีกแล้วหรอ เธอต้องเสียใจเพราะพี่ชายแย่ๆแบบเค้าอีกแล้วหรอ
 
 
        "คุณชายค่ะ คุณชาย"   ปิ่นเห็นคุณชายเงียบไปนานจึงเรียก
 
 
        "ห้ะ เอ่อ ปิ่นไปพักเถอะเดี๋ยวฉันจะอุ้มน้องฟางขึ้นไป"
 
 
       "ค่ะๆ"   
 
 
      ชายหนุ่มช้อนร่างบางขึ้นจากโซฟาแล้วพาเธอขึ้นมาที่ห้องนอน ค่อยๆวางเธอลงบนเตียง เค้าจ้องใบหน้านั้นอยู่นานเพราะความสวย น่ารัก ไม่อาจทำให้เค้าละสายตาจากเธอ
 
 
       "พี่ขอโทษนะคะน้องฟาง พี่ขอโทษ"  พูดจบเค้าก็หอมแก้มเธออย่างแผ่วเบา ่อ่อนโยน จากนั้นจึงพาตัวเองกลับห้องเพื่อพร้อมสำหรับงานแต่งวันพรุ่งนี้
 
 
 
       ตอนหน้าจะเป็นตอนงานแต่งล่ะน้ะ >< รับรองว่าต้องมีคนสงสารน้องฟางแน่นอน ตอนหน้าจะแอบมีพาทตอนฟางกับป็อปเด็กๆด้วยนะ 
 
 
     อีกอย่างนึง คือเราแต่งฟิคไม่เก่งนะ เราไม่รู้ว่าชอบกันไหม บอกหน่อยนะคือถ้าไม่ชอบเราจะลบและพยายามแต่งใหม่ให้ทุกคนชอบ แต่ก็ขอบคุณนะที่มาอ่าน^^