รักของฉัน....รักของเรา

หลังจากเข้าร.พ.ได้สามวันแป้นก็ออกจากร.พ.มาพักอยู่หอนักกีฬาเธอนับวันรอที่อรจะกลับมาพอถึงวันเธอที่โค้ชอนุญาติให้พักเพราะยังไม่หายดีรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปสนามบิน วันนี้แล้วที่เธอจะได้เจอกับคนที่เธอเฝ้ารอวันนี้เป็นเช้าที่สดใสของเธอจริงๆเธอมุ่งหน้าสู่สนามบิน       พอมาถึงสนามบินเธอเห็นบรรดรแฟนคลับของพวกรุ่นพี่ที่มายืนรอรับสาววอลเล่มากมายแป้นพยายามหลบหน้าเพราะไม่อยากให้ใครเห็นแอบถอนหายใจจะมีโอกาสเข้าถึงตัวไหมนี่แฟนคลับเยอะขนาดนี้บ่นๆแต่ก็ดีใจที่มีคนรักสาววอลเล่มากยนาดนี้เสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นทำให้แป้นต้องหันไปมองเธอเห็นพี่หน่องพี่กิ๊ฟพี่วรรณาเดินออกมาและคนสุดท้ายที่เธอเฝ้ารออรอุมาเธออยากเข้าไปหาแต่คงฝ่าแฟนคลับไปไม่ได้เธอจึงได้แต่ยืนมองด้วยความดีใจที่คนที่เธอคิดถึงกลับมาแล้ว ฝั่งอรอุมาที่เดินทางมาถึงก็อมยิ้มที่มีแฟนๆวอลเล่มาต้อนรับเธอกวาดสายตาแจกยิ้มแต่เธอต้องสะดุดอยู่ตรงเสาที่ๆคนๆหนึ่งยืนอยู่แค่เห็นเพียงแวบเดียวเธอก็รู้ว่าคนที่ยืนตรงนั้นคือใครต่อให้เอาหมวกปิดหน้าเธอก็จำได้เธอยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาร่างนั้นช้าๆทั้งสองมองหน้ากันความคิดถึงมันสื่อออกมามากมายแป้นที่ไม่คิดว่าอรจะเห็นและเดินฝ่าวงล้อมออกมาหาเธอถึงกับอึ้งๆ "พี่อร ต้อนรับกลับบ้านเรานะ"พูดพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม"อืม คิดถึง"อรพูดเท่านั้นก็ดึงแป้นเข้ามากอดทั้งสองกอดกันด้วยความคิดถึงทางกิ๊ฟ หน่อง วรรณาเห็นท่าไม่ดีกลัวเป็นข่าวจึงเดินเข้าไปกอดร่วมกันทุกคน"เฮ้ย แป้นคิดถึงโว้ย"หน่องพูดพร้อมกับกอดแป้นกับอรแน่น"แก สองกันจะสวีตกันก็ไปที่อื่นสิวะเห็นไหมคนมองกันเต็มเด๋วก็เป็นข่าวหรอก"กับตันดุเบาๆอรกับแป้นรู้สึกตัวถอยห่างจากกันยิ้มเขิลๆหันไปมองรอบๆ"ไปๆ ไปถ่ายรูปกับแฟนๆเสร็จแล้วกลับกันแป้นมากับพี่เด๋วไอ่อรมันไม่เป็นอันทำอะไร"ยายนาพูดตัดบทแล้วดึงข้อมือแป้นเดินออกมาพร้อมถ่ายรูปกับแฟนๆอรมองตามทั้งคิดถึงทั้งไม่อยากห่างแป้นแต่ก็หันไปยิ้มแล้วถ่ายรูปกับแฟนๆจนกระทั่งทั้งหมดเดินมาขึ้นรถมีแต่แป้นที่กระซิบบอกวรรณาขอตัวกลับก่อนเพราะไม่อยากให้โค้ชรู้ว่าเธอแอบมารับพวกพี่ๆกลับบ้านอรที่นั่งอยู่บนรถบ่นเสียดายแต่ก็ไม่อยากให้แป้นโดนด่าจึงเงียบ"ไอ้อรแกทำอะไรก็อย่าออกนอกหน้านักดิวะดีแต่ข้ามันขั้นเทพแก้สถานการณ์ทันไม่งั้นหน้าหนึ่งแน่แก"หน่องบ่นขึ้น"ใช่ แกจะเปิดตัวกลางสนามบินหรือไงหวานซะ"กิ๊ฟเอ่ยบ้าง"ใช่ดูหน้าไอ่แป้นดิงงๆๆเอ๋อๆอะตลกวะ"วรรณาพูดพร้อมโชว์รูปที่เธอถ่ายเก็บไว้ได้พอดี"ก็คนมันลืมตัว ไม่นึกว่ามันจะมา"พูดไปยิ้มไป ทั้งหมดมองหน้ากันแล้วหัวเราะอาการของอรอุมาทั้งหมดคุยเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งมาถึงหอพักทั้งหมดรายงานตัวกับโคัชแล้วแยกกันไปพักก่อนจะไปกินเลี้ยงต้อนรับเย็นนี้ หลังจากที่เก็บของแล้วอรอุมาเดินไปหาแป้นน้อยที่ห้อง"แป้น อยู่ไหมพี่เอง"แป้นที่กลับมาถึงนานแล้วเปิดประตูยิ้มอย่างดีใจ"มาช้าจังเลยพี่อร แป้นรอนานแล้วนะ"พูดพร้อมเดินมากอดอรอุมายิ้มๆ"กว่าจะรายงานตัวกว่าโค้ชจะปล่อย ทำไมรอหรอ"อรเอ่ยแซว"รอดิ รอนานแล้วด้วย"อรจับหน้าแป้นรู้สึกคนตรงหน้าจะสวยขึ้นมากหลังจากไม่เจอกันนาน"ไม่ต้องมาอ้อนเลยตัวยังร้อนอยู่เลยไปทำไมสนามบินทำไมไม่รออยู่นี่""ก็คิดถึงนี่ อยากให้พี่เห็นว่าหนูไปรับ"บอกพร้อมซุกหน้ากับอกอรแป้นไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้านักตบสาวที่แดงแล้วแดงอีก"พี่ ก็คิดถึง แต่ตอนนี้เล่ามาสิเกิดอะไรขึ้น"เอ่ยด้วยเสียงจริงจัง"ไม่มีอะไรแล้วตอนนีัหนูหายแล้วอย่าพูดเรื่องอืนแป๊บนะขออยู่อย่างนี้นานๆได้ไหม""ตัวร้อนอ่ะเราไม่ยอมกินยาใช่ไหมนี่ มากินยาแล้วนอนเลยตอนเย็นเด๋วอดไปงานเลี้ยงนะ"อรขู่พร้อมเดินำปหยิบยาและน้ำมาให้แป้น"พี่อรก็ป้อนดิ"พูดพร้อมทำหน้าเจ้าเล่"ไม่เอาโตแล้วถ้าไม่กินเด๋วจับกรอกนะ อยากโดนเหรอ"อรขู่"กรอกด้วยปากปะละหนูยอม"อรเขินได้แต่ส่งค้อนให้แป้นที่ทำหน้าทะเล้น"กินซะพี่จะอาบน้ำแล้วจะมานอนด้วเพลียๆเหมือนกัน"แป้นกินยาแล้วล้มตัวนอนรออรอุมาที่เข้าไปอาบน้ำตอนนี้เธอมีความสุขเหลือเกินอนาคตปล่อยมันคิดพร้อมหลับตาวันนี้เธอคงหลับอย่างมีความสุขอรที่อาบน้ำเดินออกมามองเห็นแป้นนอนหลับที่เตียงก็อมยิ้ม"ไอ้เด็กดื้อเอ้ย"บอกพร้อมเขี่ยแก้มใสนั้นเบาๆแววตาของอรอุมาทั้งรักทั้งรักทั้งหวงเธอรู้สึกว่าแป้นมีอะไรที่ปิดเธออยู่"เป็นห่วงนะรู้ไหม รักคิดถึงมากด้วย"โน้มหน้าลงไปสัมผัสริมฝีปากอย่างแผ่วเบาก่อนจะล้มตัวลงนอนสักพักร่างแป้นน้อยขยับมากอดพร้อมซุกตัวหาไออุ่นอรอุมาดึงร่างนั้นมากอดพร้อมหลับตาอย่างเป็นสุขขอแค่นี้จริงๆ