รักของฉัน....รักของเรา

ฝั่งของอรอุมาหลังจากซ้อมเสร็จเธอพยายามโทรหาปิยะนุชแต่โทรยังไงก็โทรไม่ติดโทรหาเพียวก็ไม่รู้ว่าแป้นไปไหนเธอนึกเป็นห่วงสารพัด "เป็นรัยวะอร ลุกลี้ลุกลนนะแก "หน่องที่นั่งมองอยู่นานร้องทักขึ้น"พี่หน่องหนูโทรหาแป้นมันตั้งแต่ทุ่มหนึ่งตอนนี้เมืองไทยก็จะห้าทุ่มแล้วอ่ะติดต่อมันไม่ได้เลยถามใครก็ไม่มีใครรู้ที่หอก็ไม่มีอ่ะพี่"บอกพร้อมสีหน้าเป็นกังวล"มันคงแบตหมดแหละ วันนี้มันหยุดไม่ใช่เหรอ คิดมากน่าแก"กัปตันกิ๊ฟเอ่ยขึ้น" ใช่ ไม่มีไรหรอกเด๋วพรุ่งนี้มันตื่น มันก็โทหาเองแหละอย่าห่วงมันนักเลยมันโตแล้ว"วรรณาเอ่ยปลอบ"โอ๊ยจะไม่ให้ห่วงได้ไงยายไอ้อรมันทั้งรักทั้งหลงขนาดนั้น"หน่องเอ่ยแซวพร้อมหัวเราะ "แหม ใช่ดิใครจะหวานเหมือนพี่กับนุชละก่อนนอนต้องโทรหาตลอดๆๆ"อรแซวกลับทำเอาหน่องหน้าแดงพร้อมตบหัวอรโยกเขินๆ"ไม่มีไรหรอก ปัยๆแยกย้ายกันไปนอนพรุ่งนี้ซ้อมหนักอีกไม่กี่วันก็จะได้กลับไปเจอหน้าแล้วมีไรก็จับเคลียร์ซะ"พูดพร้อมเดินเข้าห้อง อรเข้านอนพร้อมมองโทรศัพท์อย่างตัดใจกดโทรหาแป้นก็ปิดเครื่องเหมือนเดิมถอนใจพร้อมพยายามข่มตานอน. ประเทศไทย หน้าห้องพักพยาบาลนักกีฬาแป้นน้อยที่ตอนนี้มีไข้สูงนอนไม่ได้สติอยู่โดยมีเพียวกับแนนและโค้ชมองพยาบาลกำลังวัดไข้และเช็ดตัว"ทำไมไม่รู้จักระวังนะ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะแข่งอยู่แล้วทำอะไรไม่รู้เรื่อง"โค้ชบ่นทั้งเป็นห่วงทั้งโมโหเพียวกับแนนได้แต่ยืนมองอย่างเกรงๆไม่กล้าออกความเห็นพยาบาลเดินออกมา"ว่าไง เป็นอะไรมากไหม"โค้ชถามเสียงดัง"อืม ไข้สูงน่าจะเป็นปอดบวมนะแต่ไม่รุนแรงหรอกพักสี่ห้าวันก็คงหายส่งไปนอนโรงบาลให้หมอเช็กอีกทีนะโค้ช"พยาบาลประจำศูนย์กีฬาเอ่ย"โอเค จัดการด้วยแล้วกัน เพียวแนน ไปพักเถอะพรุ่งนี้จะได้ซ้อมแป้นมันไม่เป็นอะไรมากหรอก"โค้ชพูดสีหน้าโล่งใจขึ้นเยอะ"ค่ะ"เพียวกับแนนรับคำก่อนจะเดินกลับหอพร้อมร่างของแป้นที่ถูกหามส่งร.พกลางดึก                                                          เช้าวันนี้อรอุมาตื่นขึ้นมาพร้อมสีหน้าไม่สดใสนัก มองที่โทรศัพท์ไม่เห็นไอ้ช้างน้อยของเธอโทรกลับเธอรู้สึกผิดปกติจึงโทรหาแป้นแต่ก็ได้แต่ฟังเสียงระบบตอบรับอัตโนมัติ "โอ๊ย ไอ่ช้างนะไอ้ช้างทำไมไม่รับไม่โทรกลับ โว๊ย"โวยวายหงุดหงิดอยู่คนเดียว กัปตันกิ๊ฟเดินเข้ามาพร้อมทรุดนั่งข้างยืนโทรศัพท์มาให้อร"อะไรพี่ โทรหาใคร"ถามงงๆ"เปล่า แต่ดูที่ไอ่เพียวมันอัฟดิ"กิ๊ฟบอก อรยื่นมือแล้วรับมาดูพอเห็นภาพในโทรศัพท์ก็ร้องไห้ออกมาทันที"อะไร วะ "วรรณากับหน่องเดินเข้ามาดูงงๆพอเห็นก็อึ้งๆไปภาพแป้นน้อยนอนหลับมีสายน้ำเกลือโยงแขนพร้อมข้อความที่บรรยายว่าแป้นน้อยทรุดหนักถูกหามเข้าโรงบาล"มันเป็นอะไรพี่ ทำไมมันไม่ระวังตัวเองอย่างนี้แล้วเป็นหนักไหมอ่ะ"กิ๊ฟที่โทรหาเพียวแล้วเอ่ยปลอบขึ้น"มันตากฝน เป็นปอดบวมพักสี่ห้าวันก็คงหาย โดนโค้ชบ่นหูชาแน่ๆถ้ามันหายนะ"พูดพร้อมติดตลกแต่อรพอได้ฟังก็สีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย"หนูโทรหามันไม่ติดอ่ะพี่ทำไงดีหนูอยากคุยกับมันหนูห่วงมันอ่ะ""เด๋ว ตอนเย็นไอ้เพียวมันจะไปเยี่ยมเด๋วค่อยไปตอนนี้ไปเตรียมตัวก่อนไป"พูดพร้อมพาอรที่สีหน้าเป็นกังวลเดินออกมา                                                                                     ฝั่งแป้นน้อยหลังจากได้นอนพักผ่อนและตื่นขึ้นมาตามด้วยถูกโค้ชอบรมพร้อมคาดโทษไปชุดใหญ่ตอนนี้ได้มองเหม่ออยากโทรหาขอกำลังใจจากฝั่งโน้นโทรศัพท์ก็ส่งเข้าศูนย์เพราะถูกฝนไม่รู้จะได้ซื้อใหม่ไหมคิดถึงก็คิดถึง กลุ้มใจก็กลุ้มใจแต่ก็โล่งใจที่ได้เปิดใจคุยกับอดีตแฟนหนุ่มคิดพร้อมถอนหายใจออกมา พอดีปูมาเยี่ยมเธอจึงขอยืมโทรศัพท์โทรหาคนที่เธอคิดถึงทันที "ฮัลโหล เสียงปลายสายรับ""พี่อร หนูเองเป็นรัยอ่ะพี่เสียงไม่ดีเลยหนูโทรมากวนไหมอ่ะ"อรอุมายิ้มทันทีที่ได้ยินเจ้าของเสียงหวานที่เ ธอคิดถึง"แป้น เป็นไงบ้าง พี่โทรหาทำไมไม่ติดแล้วไปเดินอีท่าไหนทำไมถึงได้หามเข้าโรงบาลห้ะ"ถามรัวเป็นชุด"พี่อรอะโทรมาก็บ่นเลยนะ ไม่ห่วงเค้าเลยใช่ไหมเนี่ย"ถามอย่างน้อยใจ"ห่วงดิพี่โทรหาจนมือหงิกแล้ว กินข้าวกินยาหรือยังเป็นงัยบ้าง""ดีขึ้นแล้ว ตอนนี้เค้าคิดถึงพี่ที่สุดเลยกลับมาเค้ามีอะไรจะบอก""พี่ก็คิดถึงเราเป็นห่วงมากๆด้วยอย่าทำอย่างนี้อีกนะรู้ไหม"ค่า แต่ตอนนี้โทรศัพท์หนูพังแล้วพี่ปูก็จ้องจะกินหัวหนูแล้วแค่นี้นะพี่อรคิดถึงนะ"พูดพร้อมเสียงสั่นๆ"แป้น ดูแลตัวเองนะพี่เป็นห่วง เด ่วเย็นๆพี่โทรหาเบอเพียว กินยาแล้วนอนซะไอ้เด็กดื้อ(ของพี่)ต่อในใจพร้อมอมยิ้ม "ค่า บายคนดีของเค้า""แหมไอ้แป้น เมื้อกี้ทำหน้าหมาเหงาตอนนี้อ่ะ หนักนะแก"ปูเอ่ยแซว "บ้าอ่ะพี่ปูก็"ยิ้มหน้าแดงพร้อมชวนปูคุยเปลี่ยนเรื่องก่อนปูจะกลับไปพัก