รักของฉัน....รักของเรา

ไม่ต้องรักเท่าฟ้าแต่ขอให้รักเท่าเดิมไม่ต้องมีเพิ่มเติมแต่รักไม่น้อยลงไป ไม่ต้องรักจนชั่วนิรันตราบที่ฉันนั้นยังหายใจขอให้เหมือนเดิม ขอให้เหมือนเดิม เสียงเพลงที่เหมือนเป็นตัวแทนความรักประจำทีมดังขึ้น ทุกคนพร้อมใจร้องอย่างพร้อมเพรียง "นุช " หน่องเรียกซาร่าที่นั่งอยู่ข้างๆ "ว่าไง มีรัย ทำหน้าแปลกๆ"ว่าพร้อมยิ้มหวานออกมา. "ไม่เจอกันนานเลย แก "พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปจนเกือบชิดหน้านุสรา "แกขี้เหร่ขึ้นป่ะเนี่ย"พูดพร้อมหัวเราะเบาๆ จะให้พูดได้ยังไงว่าคนตรงหน้าสวยขึ้นมา "บ้า หน่องอะไม่เจอกันตั้งนานจะชมว่าสวยหน่อยก็ไม่ได้นะ เชอะ"สะบัดหน้าหนีงอนๆใจก็เต้นแรงความรู้สึกเมื่อกี้มันคืออะไรใจทำไมเต้นแรงขนาดนี้ความรู้สึกที่คิดว่าจะลืมไปทำไมเธอถึงลืมไม่ได้นะยิ่งนับวันยิ่งรักมากขึ้นเค้าจะรู้ไหมว่าใจเธอมันคิดไม่ซื่ออีกแล้ว "โอ๋ๆๆๆอย่างอนนะล้อเล่นแกอะสวยอยู่แล้วน่า จะบอกว่า "นุสราที่ฟังอยู่มองหน้าหน่องอย่างลุ้นๆ"ว่า  คิดถึง ของฝากละ"พูดกลบเกลื่อนความรู้สึกยิ่งนุสราจ้องหน้ายิ่งทำตัวไม่ถูกอยากจะพูดหวานๆแต่ก็ทำไม่เคยได้สักที"บ้า ใจคอนะ งกตลอดอะแกอะ"พูดสะบัดหน้าหนีเขินแค่คำว่าคิดถึงใจเธอก็อ่อนแล้วหน่องที่เห็นว่าซาร่างอนก็พยายามง้อทั้งสองทั้งง้อทั้งงอนแต่สีหน้ามีแต่รอยยิ้มและความสุข"แป้น ดูพี่หน่องกับพี่นุสดิหวานเชียวอีกหน่อยคงเป็นแฟนกันแน่ๆเนอะ"อรพูดพร้อมอมยิ้มกับความพ่อแง่แม่งอนของหน่องกับนุส"อืม พี่เค้าน่ารักดีเนอะอยู่ไกลกันพอเจอกันก็ยังรักกันเหมือนเดิม"แป้นบอกพร้อมกับหันไปมองคนข้างแววตาทั้งรักทั้งหวง"พี่อร ถ้าพี่อรกับเบนแต่งงานแล้วพี่อรจะลืมเค้าปะเราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้อีกไหม"พูดพร้อมกอดแขนอรไว้แน่นอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้บอกรักมันเจ็บจริงๆ"บ้า พี่ยังไม่คิดไกลขนาดนั้นเลยว่าแต่เค้าตัวเองแหละจะแต่งก่อนคนมาจีบยิ่งเยอะๆอยู่อีกหน่อยก็ลืมพี่"พูดไปก็ใจหายจะทนได้ไหมถ้าวันนึงไม่มีไอ้ช้างของเธอ"เค้าไม่มีวันลืมพี่หรอก เค้ารักพี่นะพี่อร รักมากด้วย" "พี่ก็รักแป้นรักมากด้วย"อรบอกพร้อมกับกอดแป้นไว้แน่นทั้งคู่มองหน้ากันยิ้มๆคำว่ารักที่พูดความหมายเดียวกันแต่ต่างไม่กล้าพูดออกมาให้ชัดเจนแล้วเมื่อไหร่จะรักกันได้สักที่ท่ามกลางบรรยากาสงานเลี้ยงแต่สี่หัวใจที่ต่างเก็บรักไว้ไม่กล้าพูดเนี่ยชวนให้เศร้าหัวใจจริงๆ