[Fic BTS~VKook] Change it? เปลี่ยนมารักนายได้ไหม!?

Chapter 9 :: ง้อ

#Jung Kook Part#


เฮ้อออ~ เกิดมาผมยังไม่เคยง้อใครเลยนะรู้ป่าว ก็มีแต่คนชอบผมกันทั้งนั้นอะ รู้ไหมไอ้วี!? มึงเป็นคนแรกที่กูจะง้อ! และคนสุดท้ายด้วยรู้ไว้! คนอย่างผมมีหน้าตาเป็นอาวุธเว๊ย! ไม่มีใครกล้าหือผมหรอก ชิ!


ผมบ่นในใจพลางเดินออกมาจากห้องนั่น แล้วเดินตรงไปยังห้องของไอ้วีแทน.. ผมเดินมาจนถึงหน้าห้องของวี ลางสังหรณ์มันบอกผมว่าให้หันหลังแล้วเดินกลับไปซะ! แต่ทำไงได้อะ ผมเดินมาถึงที่แล้วด้วย อีกอย่างนะถ้าผมกลับไป ไอ้พวกนั่นก็คงยุให้ผมมาหาไอ้วีอีกแน่นอนแหละ


ผมยืนคิดอยู่หน้าห้องของวีอยู่นาน จนกระทั้ง.. เสียงปลดล็อกของกรประตูดังขึ้นมา เป็นสัญญาณบอกว่ามีคนกำลังออกมา ซึ่งคน คนนั้นก็คือไอ้วีนั่นแหละ -__-


"จองกุก!?" วีทำหน้าเหวอๆ เหมือนมันเพิ่งเห็นนกบิน (นกบินได้อยู่แล้วเว๊ย!!) เมื่อเห็นว่าเป็นที่ผมยืนนิ่งๆ อยู่หน้าห้องของเขา "มึงมายืนอยู่ห่าไรที่หน้าห้องกูว่ะ?"


"..เออกู.. กู.. คือ..ไอ้พวกนั้นมันบอกว่ามึงงอนกู แล้วก็ยุให้กูมาง้อมึงอะ -0-" ผมพูดพลางชี้นิ้วไปทางห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งที่มีไอ้พวกนั่นอยู่ภายในห้องนั่น


"หา!?! O()o" เขาคงคิดไม่ถึงล่ะสิ ที่ผมกล้ามายืนรอขอโทษเขาถึงหน้าประตู -__-


"กูมาง้อมึงอะ! จบยัง!? -[]-;;"
"หึ!"

"หะ..หัวเราะไรมึง!?"


"เข้ามาก่อนดิ"


ผมเดินเข้าไปในห้องของไอ้วี ก่อนจะเดินไปยังเก้าอี้ตัวหนึ่งเพื่อนั่งลง


"เนี่ยเหรอเหตุผลที่ทำให้มึงต้องมาอยู่ที่นี่?" วีเปิดฉากพูดก่อน หลังจากที่ปิดประตูลง

"เออดิว่ะ! ถ้ากูกลับไปมีหวังไอ้พวกนั่นก็ไล่กูกลับมาอีก"

"กูถามมึงจริงๆ นะ มึง.. คิดยังไงกับไอ้จิน..?"
"มึงอย่านอกเรื่องดิว่ะ! -0-"

"กูไม่ได้นอกเรื่อง! ไอ้จินมันมาเกี่ยวด้วยตั้งแต่แรกแล้วเว๊ย! ตั้งแต่วันนั้น! มึงบอกกูมาดีกว่าว่ามึงคิดกับไอ้จินยังไง?"

"เพื่อนกับพี่ชาย ไอ้จินเป็นได้ทั้งสองอย่างอะ มันคอยเป็นห่วงกู คอยดูแลกู มันทำให้กูนึกถึงพี่สาวของกูไง พี่กูมักเป็นห่วงกูเสมอแหละ"


ผมมีพี่สาวอยู่คนหนึ่งนะ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับผมแล้วแหละ ผมย้ายมาอยู่ที่นี่คนเดียวตั้งแต่อายุสิบห้า.. เฮ้อ! พูดแบบนี้ก็คิดถึงพวกเขาจังแหะ


"แล้วกูอะ! มึงคิดกับกูยังไง? แค่เพื่อน? พี่ชาย? หรืออย่างอื่น!?"


อึก..


ผมลืนน้ำลายลงคอ เขาคิดยังไงถึงได้ถามผมแบบนี่เนี่ย? รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเลยแหะ! มันติดๆ ขัดๆ หัวใจนี่ก็เต้นแรงแม่งไม่เป็นจังหวะ! บ้าเหอะน่า ผมไม่มีวันเป็นแบบนี้กับไอ้วี อาการแบบนี่มันจะเกิดขึ้นมาได้ยังไงกัน!?


"ยังไง! มึงคิดกับกูยังไง!?" วีถามผมอีกครั้ง

"..กู.. กู...เออคิดกับมึง.. แค่เพื่อน.."


พลัก!!

"บ้าเอ๊ยยย!!!"


จบคำที่ผมพูด วีก็ส่วนหมัดข้างขวาใส่กำแพงอย่างหงุดหงิด จนเห็นสภาพมือของเขาแตก มีเลือดออกซิบๆ อ๊าก! ให้ตายดิ! ผมไม่เคยเห็นเลือดวนระยะใกล้ขนาดนี่มาก่อนเลยนะรู้ป่าว T^T


"ทำไมว่ะ!! ทำไมมึง..!!" วีส่วนหมัดอีกข้างใสกำแพงอีกครั้ง จนผมต้องรีบเข้าไปห้าม.. กำแพงจะพังแล้วเว๊ย! เดี๋ยวมันจะทะลุไปที่ห้องกู! (ที่จริงกลัวเลือด)


"ไอ้เชี้ยเอ๊ย! พอเหอะ! มึงทำงี้มึงก็ไม่ได้อะไร!! หยุดเลยไอ้วี!"



ฟุบ!



วีโพล่เข้ากอดผม ก่อนจะกระชับให้มันแน่นมากขึ้นกว่าเดิม.. ผมค่อยๆ เลื่อนมือไปกอดตอบวี เพราะนี่อาจเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เขาสงบลงได้..

.
.
.

"ทำแผลให้กูหน่อย" วีกระซิบที่ข้างหูของผม ก่อนจะปล่อยผมให้ออกจากอ้อมกอดนั่น

"อะ..ไอ้ห่า! มึงทำตัวเอง เองนะเว๊ย!"

"หรือมึงอยากให้กูต่อยกำแพงอีกห๊ะ!?"
"นึกว่ากูจะเชื่อมึงเหรอ? ทำแบบนี้มึงก็ยิ่งเจ็บตัว"


"ก็ยังเจ็บน้อยกว่าตอนที่กูเห็มึงอยู่กับไอ้จินอีก!!"


วีพูดพร้อมกับทำท่าจะต่อยกำแพงอีกครั้ง


"เฮ๊ยๆ เอาจริงเหรอว่ะ!?" 

ผมฉุดมือของวีเอาไว้อีกครั้ง ไอ้ห่านี่แม่งโคตรกล้าเลยว่ะ! -0-


"กูบอกให้พอไงว่ะ! มึงนี่แม่งฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอว่ะ!? -0-"
"มึงเป็นห่วงกูหรือไง?"
"มะ..ไม่เว๊ย! กูสงสารกำแพง สงสารคนซ้อม ถ้ามันพังขึ้นมามึงก็ไม่ได้เป็นคนซ้อมมันซักหน่อย! นี่ตกลงกูมาง้อมึงนี่ก็ไม่เป็นผลอะดิ? เหอะ!"

"กูจะบอกอะไรมึงให้.. กูไม่ได้งอนมึง แต่กูหึง! มึงเข้าใจป่าว? มึงยิ้มให้ไอ้จินแบบนั้นทำไม!?"
"มะ.. มันไม่ได้เรียกว่าหึงเว๊ย! แต่ที่มึงเป็นคือบ้า โรคจิต! หึงบ้าบออะไรมึงว่ะ? กูจะยิ้มให้ใครก็เรื่องของกูดิ! -3-"

"ไม่รู้แหละ! ยังไงมึงก็ห้ามทำแบบนั้นกับคนอื่น โดยเฉพาะไอ้จิน!"
"นี่มึงเป็นเพื่อนกูหรือว่าเป็นพ่อกูว่ะ? -__-"
"กูไม่อยากเป็นทั้งคู่นั่นแหละ"
"โห่! นี่มึงโกรธจนถึงขั้นตัดเพื่อนเลยเหรอว่ะ!? T^T"

"ไม่ว่ะ! กูอยากเป็นแฟนกับมึงมากกว่า~! ^^"

วีพูดพร้อมกับดันไหล่ของผมให้ติดกับกำแพง แล้วโน่มใบหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมพยายามเอียงคอหลบ แต่ก็ไม่เป็นผล วีเลื่อนหน้าเข้าใกล้จนทำให้จมูกของเราชนกัน ลมหายใจร้อนผาวของวีทำให้สติของผมหายไปหมด เหลือไว้เพียงแต่ร่างไร้วิญญาณที่ยังคงยืนแข็งทืออยู่ที่เดิมไม่ไปไหน


วีเลื่อนจมูกไปตามแก้มของผม ก่อนที่จะไปจบลงที่ซอกคอ จากนั้นเสียงทุ้มต่ำของวีก็เอ๋ยขึ้นแผ่วเบาที่ข้างๆ หูของผม


"หึ! แกล้งมึงนี่สนุกดีว่ะ กูหายงอนมึงแล้ว! ^^" วีปล่อยตัวของผมให้เป็นอิสระ

"อะ..ไอ้เชี้ยวี! คอยดูเหอะกูเอาคืนมึงแน่ -///-"


ผมพูดพร้อมกับเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาจากตู้เก็บของในห้อง เพื่อจะเอามาทำแผลให้วี.. ชิ! ถ้าไม่ติดว่ามันงอนผมอยู่และผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้มันเจ็บตัวล่ะก็ ผมไม่มีวันทำแผลให้มันหรอก ชิ!