[Fic BTS~VKook] Change it? เปลี่ยนมารักนายได้ไหม!?

          Chapter 10 :: ขอ

          #V Part#

หลังจากที่ผมต่อยกำแพงไป จองกุกก็ทำแผลให้ผมอย่างเบามือ อ่า~ ทำยังไงผมถึงจะได้เป็นเจ้าของร่างเล็กนี่นะ ผมอยากได้หัวใจของจองกุก ไม่อยากให้ใครมาแตะต้องไอ้ตัวเล็กนี่เลยแหะ ก็ดูดิ ทั้งตัวก็ออกจะบอบบางขนาดนี่ แถมอ่อนแอง่ายอีกต่างหาก.. ยิ่งคิดแล้วผมยิ่งอยากจะดูแลและทนุถนอมคนที่อยู่ตรงหน้านี่

"ไอ้วี!? -0- // จองกุก!? ^^"

เราสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน

"มึงพูดก่อน.." จองกุกขยั้นขยอให้ผมพูดก่อน

"ไม่อะ..มึงพูดก่อน"

"เออๆ มะ.. มึงไม่เจ็บใช่ป่ะ? นี่กูเบามือที่สุดแล้วนะ"

"ไม่นี่"

จะให้เจ็บได้ยังไงอะ แค่ผมมองหน้าเล็กๆ นั่นที่กำลังก้มหน้าทำแผลให้ผมอยู่ ผมก็หายเจ็บแล้วด้วยซ้ำ.. ไม่สิ! ผมไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลยซักนิด ความเจ็บปวดมันไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวผมเลยด้วยซ้ำ มันหายไปพร้อมกับความหึงที่ผมมีต่างหาก นี่สิ! มันเจ็บกว่าตอนนี้มากเป็นร้อยเท่า

"แล้วมึงอะ จะพูดอะไร?"

"ไม่มีไรอะ กูแค่เรียกชื่อมึงเฉยๆ -3-"

"นี่คือมึงไม่มีไรทำเลยเรียกชื่อกูขึ้นมาเล่นๆ ให้ตายเถอะ!" จองกุกพูดพร้อมกับจิ้มแรงๆ ไปที่แผลของผม อ๊าก! ไหนผมบอกว่ามันไม่เจ็บไงฟร๊ะ! เจ็บชิบหาย! ไอ้กุก! กูเจ็บนะเฟร๊ย!!

"โอ๊ย! ไอ้บ้ามันเจ็บนะเว๊ย!! >^<"

"ไหนมึงบอกไม่เจ็บไง"

"ก็เมื่อกี้มึงไม่ได้จิ้มแผลกูหนิ TOT"

"ฮ่าๆ เสร็จล่ะ! แล้วมึงอย่าคิดต่อยกำแพงอีกเข้าใจป่ะ? ต่อยแล้วมึงก็ยิ่งเจ็บตัว เสียเวลากูมาทำแผลให้มึงอีก! -3-" สิ้นสุดคำพูด จองกุกก็เอาพลาสเตอร์มาปิดแผลของผมไว้

"ขอบคุณครับผม ^^" ผมพูดพลางขยี่ผมของจองกุกจนพันกันยุ่งเหยิง จนคนตรงหน้ารีบปัดมือของผมออก

"ไม่ต้องเลยโว๊ย! เล่นหัวกูอยู่นั่นแหละปล่อยเลยกูจะออกแล้วเว๊ย! -()-;;"

"อ๊ะ! เดี๋ยวดิ~ กูถามจริงเหอะ! มึงเคยยิ้มให้กูป่าวเนี่ย? -^-" ผมรีบเดินไปดักหน้าของจองกุก

"ไม่รู้เว๊ย! กูจำไม่ได้หลบโว๊ย! กูจะกลับห้องงง!"

"มึงยิ้มให้กูก่อนดิ ^^"

"ทำไมกูต้องยิ้มให้มึง"

 "มึงจะยิ้มดีๆ หรือให้กูจูบมึง ^3^" ผมพูดพร้อมกับทำปากจู๋ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้จองกุกเรื่อยๆ จนไอ้ตัวเล็กนั่นถึงกับผงกแล้วรีบถอยหลังหนีจนแผ่นหลังชนกำแพง

"กะ.. กูยิ้มแล้วๆ พอใจยัง! ^[]^;;"

"โธ่! ยิ้มแบบนี้ใช่ได้ที่ไหนกัน! ยิ้มแบบจริงใจหน่อยดิว่ะ!"

"โว๊ย! อะไรนักหนาว่ะ!! >O<"

"ถ้ามึงไม่ทำ! กูจับมึงปล่ำแน่!! =.,=)"

มือข้างขวาของผมดึงสะโพกของจองกุกให้เข้ามาอยู่ใกล้ตัวผม พร้อมกับจับไอ้ตัวเล็กกดลงบนเตียงอย่างรวดเร็วก่อนจะล้มตัวลงคร่อมร่างของจองกุกไว้ (ผมไม่ได้หื่นนะ =.,=)

"ยะ.. ยิ้มแล้วๆ! แหะๆ ^///^"

"หึ! ดีมากเด็กดี~ ^^"

จุ๊บ~!

ผมก้มลงจูบเบาๆ ที่หน้าผากของจองกุก ก่อนจะลุกเพื่อปล่อยให้จองกุกเป็นอิสระ

"อะ ..ไอ้ ..ไอ้บ้าวี! (O///O)"

"อ่า~ รีบกลับห้องดิ เดี๋ยวถ้ากูอดใจไม่ไหวจับมึงปล้ำขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ~ ^__^"

"อย่าแม้แต่จะคิด! กูไม่มีวันปล่อยให้มึงปล้ำกูหรอกไอ้ห่า! -///-"

ไอ้ตัวเล็กชี้นิ้วมาทางผมพร้อมกับทำท่าจะลุกหนี จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปทางห้องของตัวเอง -[]-;;

"หึๆ~!" ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า.. พลางมองแผลที่มือของตัวเองที่จองกุกทำให้เมื่อกี้ เฮ้อ~ ผมไม่หน้าทำร้ายตัวเองเลยว่ะ T^T แต่มันก็ดีที่มีไอ้ตัวเล็กนั่นคอยดูแล และอยู่ข้างๆ ผม ดีกว่าให้ไปอยู่ใกล้ไอ้จินอีก..

#Jung Kook Part#

"เฮ้อออ~!" ผมถอนหายใจยาวหลังจากกลับมาถึงห้องแล้ว พลางมองไปรอบๆ ห้อง แต่แล้ว สายตาก็ไปกระทบกับกำแพงห้อง มันกั้นระหว่างห้องของผมกับห้องของไอ้วี.. ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ว่ะ? เจ็บแผลอยู่หรือเปล่า? เขาจะนึกถึงผมอยู่เหมือนที่ผมนึกถึงเขาหรือเปล่า? ..อ้าว! เฮ้ๆ แล้วผมจะไปนึกถึงไอ้วีทำไมว่ะเนี่ย!?

ผมกุมหัวของตัวเอง ก่อนจะส่ายหัวไปมา เพื่อจะสลัดเรื่องของไอ้วีออกจากหัว.. (>^< \\ //>^<)

พรวดดด~!

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะลืม ไอ้ห่านี่ก็ตามมาหลอกหลอนผมถึงในห้อง -0- เอ๋! หรือว่าผมตาฝาด เห็นภาพหลอนของไอ้วี!?! >[]<

"ทำอะไรของมึงน่ะ?"

โอ้ม้าย!! ภาพหลอนสมัยนี้ไฮเทคชิบหาย เห็นเป็นภาพสามมิติยังไม่พอมาเป็นเสียงด้วย!!

"กูถาม! ถ้าไม่ตอบมึงโดนกูหอมแก้ม!!" ผมส่ายหัวไปมา ทำไมภาพสามมิติมันโหดเหมือนตัวจริงเป๊ะๆ เลยว่ะ!?

จุ๊บ~!

มาเป็นแบบสัมผัสเลยทีนี้!!

"ไอ้วีมึงมาทำมายยย!! >///<"

"หึ! ตื่นได้ซักที กูมีเรื่องจะขอมึงอะ อีกสองวันโรงเรียนปิดเทอม และชวงปิดเทอมนี้กูขอไปอยู่บ้านมึงสักสองสามวันได้ป่ะ?"

"เออๆ ไปทำอะไรก็ไป -0-"

"ดี กูไปล่ะ~ ^[]^"

เห๊! นี่ผมเพิ่งตอบตกลงมันไปเหรอ!? ผมรีบหันไปทางวี... หายไปแล้วจร๊า~ ไม่เอาน๊า! ผมไม่อยากให้มันมาอยู่บ้านผม!!