Fic Got7 MarkBam: Chain and Sculptured

                                                  บทนำ
     ผมเหม่อออกไปข้างนอก แล้วกำลังคิดเรื่องฟุ้งฟ้านในหัวเต็มไป ถึงสาเหตุต่างนานาที่ต้องจากบ้านมาอย่างนี้
     สวัสดีครับผมชื่อ แบมแบม ผมต้องออกบ้านที่เป็นประเทศไทย มาสู่เกาหลี เพื่อไล่ตามความฝัน ซึ่งตอนนี้ผมก็ทำสำเร็จ แต่ที่ผมว้าวุ้นใจคือไม่ใช่เรื่องงาน เรื่องเรียนหรือเรื่องบ้าน แต่คือว่าลับของผมที่กำลังปิดทุกคนไว้...
     “อ้าว...ยังไม่นอนอีกเหรอ”พี่แจบอมผู้เป็นลีดเดอร์ของวง เดินออกมาข้างนอกห้องเจอผมที่กำลังนั่งเหม่ออยู่นั้น เรียกสติผมให้กลับคืนมา
     “คือผมยังไม่ง่วง ครับพี่”ผมตอบออกไป
     “ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกและอย่านอนดึกล่ะ พรุ่งนี้มีงานเช้า”พี่แจบอมบอกแค่นั้นก่อนจะกลับห้องไป
     “ขอบคุณครับ”บอกอย่างนั้น ก่อนเริ่มคิดจะกลับเข้าไปนอนเพราะไม่ว่าผมจะคิดอย่างไงทุกอย่างมันคงจะไม่เปลี่ยนแปลง
พอผมหันหลังกลับ ก็พบดวงตาสีเข็มที่แสนดุร้าย ร่างที่สูงสมส่วนและเส้นผมสีแดงยุ่งๆที่แสดงอาการของเจ้าของว่ากำลังอารมณ์เสียสุด
     “พะ...พี่มาร์ค”
     “เห็นแค่นี้ถึงกับตกใจเหรอ...”เสียงเย็นเยือกที่ถูกส่งออกมาจากพร้อมร่างสูงที่เดินเข้ามาประชิด จนผมรู้สึกกลัวและถอยหนี แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เมื่อร่างสูงคว้าเข้าที่แขนของผมและบีบแน่นมากตามอารมณ์ของเจ้าตตัว จนผมต้องร้องออกมาเพราะความเจ็บ
     “พี่มาร์คครับ ผมเจ็บ”
     “เจ็บ! เจ็บเป็นด้วยเหรอ”พี่มาร์คตะหวาดใส่ผมจนต้องสะดุดและพยายามที่แกะมือนั้นออก เพราะเริ่มรู้สึกว่าเลือดเริ่มไม่เดินแล้ว “ถ้ารู้สึกเจ็บเป็นจริงๆ แบมแบมคงไม่นั่งคิดถึง ‘มัน’ หรอกมั้ง”
     “อึก...”ผมถึงกลับสะอึกเมื่อได้ยินสิ่งนั้นที่พี่มาร์คพูดออกมา มันตอกย่ำผมสิ่งที่ผมพยายามจะปิดกลั่น จนแทบกลั่นน้ำตาไม่อยู่
     “อะไร! พูดแค่นี้ถึงร้องเหรอ...”ผมถูกพี่มาร์คกระชากเข้าหาตัว ก่อนพี่มาร์คจะใช้มืออีกข้างบีบแน่นคางของผมไว้ ทั้งความเจ็บทางกายและทางใจทำให้ในที่สุด ผมก็กลั่นน้ำตาไม่ไหวจนมันไหลมาต่อหน้าต่อหน้าผู้ชายที่แสนโหดร้ายคนนี้ “ทำไม! แบมแบมอยากเห็นพี่ร้ายมากหรือไง!”
     “ผม...ขอโทษ ฮือๆๆ ขอโทษ...”ผมบอกอย่างสำลักน้ำตาและพยายามทำทุกวิธีเพื่อให้ผู้ชายคนนี้ปล่อยผมสักที “ผมแค่...”
     “คิดถึงมัน! ทำไมล่ะ หรือจะเถียง!”รู้สึกว่าแขนและคางของผมเจ็บกว่าเดิม คงจะเป็นคนตรงหน้าล่ะที่ส่งแรงเพิ่มขึ้นและเพื่อตอกย้ำบางสิ่งที่ผมพยายามปฏิเสธเขามาตลอด ปฏิเสธเพื่อหลีกหนีเขา
     “แบมแบมคือของพี่!!!”
     “...”พอได้ยินผมถึงกลับสำลักอีกรอบ เมื่อเขาตอบย้ำมันลง สิ่งที่ผมพยายามจะหนี
     “ของพี่คนเดียว! คนเดียว! จำใส่สมองและหัวใจไว”พี่มาร์คตอกย้ำมันอีกครั้ง ก่อนจะพลักผมลงกับพื้นแล้วตามมาขึ้นคร่อมทับร่างของผม ด้วยมือเพียงข้างเดียวของพี่มาร์คก็สามารถล็อกแขนทั้งสองของผมไวเหนือหัวได้และมืออีกข้างที่พยายามจะถอดเสื้อและกางเกงของผมออก เพราะความกลัวที่จะถูกกระทำแบบคืนนั้นอีกครั้ง ผมจึงพยายามที่จะดิ้นหนี้ ทั้งใช้ขาเตะและเท้าถีบไปยังคนด้านบน เขาจึงเปลี่ยนจากคร่อมมาเป็นนั่งทับหน้าท้องผมและชกแรงไปที่ท้องของผม จนผมจุกแล้วหมดแรงที่จะดิ้นหนีไปในที่สุด
     “ชอบแบบนี้ก็ไม่บอกพี่จะได้จัดให้ตั้งแต่ครั้งแรกของเรา”พี่มาร์คก้มลงกระซิบที่ข้างหูและเลียกกหูของผมเพื่อเป็นการหยอกล้อ
     “โปรด...อย่าเดี๋ยวคนอื่นตื่น เดี๋ยวพวกเค้า...”
     “ชั่งมันสิ แมร่งให้คนอื่นรู้ไปเลย ยิ่งเฉพาะ’มัน’ยิ่งรู้ยิ่งดี”พี่มาร์คยิ้มอย่างน่ากลัวก่อนจะมองตรงไปอย่าห้องของคนนั้น “หรือแบมแบมจะเป็นเรียกพวกนั้นมาให้พี่เองล่ะ”
     “ไม่...”
     “ด้วย ’เสียงคาง’ที่กำลังจะ ’เสร็จ’อยู่ใต้ร่างพี่ไงล่ะ”
...ใครก็ได้ช่วยผมที ผมอยากหลุดจะโซ่ตรวนของปีศาจตนนี้สักที ช่วยผมด้วย ตอนนี้ตัวผมเปื้อนไปด้วยเลือดและกลิ่นคราวโสมนไปหมดแล้ว ได้โปรดช่วยผมด้วย...
 
Talk
เพิ่งเคยแต่ง ฟิค เป็นครั้งแรกเลยนะค่ะ คือแต่งแต่นิยายปกติ คือ เรื่องนี้เพื่อนที่รู้จักกันเรียกร้องว่าอยากเห็นแต่ง ฟิค ก็ลองดู ถ้าตรงไหนไม่ชอบก็อย่าว่ากันนะค่ะ มือใหม่จริงๆ แต่ถึงเห็นจะเป็นมือใหม่แต่ถามว่ามี nc มั้ย ตอบมีค่ะ แต่คงจะไม่มีเท่าไหร่ อย่างไงก็ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ