Fic Got7 MarkBam: Chain and Sculptured

1 Nc

ไม่เคยคิดเคยฝันว่าเรื่องราวจะมาถึงขนาดนี้ ทั้งที่พวกเรารู้จักกันตั้งแต่เด็กคิดถึงกันก็แค่พี่กับน้อง ถูกพันธ์กันด้วยความใกล้ชิด แต่เมื่อมีฝ่ายหนึ่งเปลี่ยนทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
“แบมแบม”
“ฮะ ครับ”ท่ากลางเล่าแฟนคลับ นักข่าวและกล้องนับหมื่น จู่พี่มาร์คก็เรียกให้ไปหาเค้าที่ข้างหน้าเทวี ที่กำลังมีแฟนคลับรุมล้อมพี่มาร์คอยู่และพี่แจ็คสันที่กำลังยืนเก็กตามสไตล์ของพี่แก
“ดีเลย แบมแบมมาถ่ายรูปกัน”พี่มาร์คกวักมือเรียก ผมจึงเดินเข้าแทรกกลางต่ำแหน่งประจำของผม แล้วพี่เขาก็ยกแขนขึ้นกอดคอผมแน่นเหมือนทุกครั้ง แต่ความที่ว่าพี่แจ็คสันมั่วแต่ยืนเก็กนิ่งอยู่คนเดียว ผมก็สะกิดที่แกนิดนึ่งให้มาถ่ายรูปด้วยกัน ตามฉบับทีมต่างดาว

“เหนื่อยจังเลย”
“นานะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยง”พอได้พี่เจบอมพูดอย่างนั้นรู้สึกมีแรงอย่างมหาศาล เมื่อคิดหาที่กำลังว่าอยู่ตรงหน้า อะไรกันฮะ อย่ามองผมเหมือนเห็นแก่กินอย่างนั้นสิ เด็กกำลังกินกำลังโต 
“หน้ามันแสดงออกชัดเจน ไอ้เด็กเห็นแก่กิน”
“พี่แจ็คสันอ่ะ”
“เงียบเลย ไอ้ตัวเห็นของกินสำคัญกว่าพี่”พอพูดจบ พี่แจ็คสันก็เข้าล็อคคอผมซึ่งผมว่ามันเหมือนกลับการกอดมากกว่า แล้วนั้นก็ทำให้ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นดังเหมือนเสียงดนตรีเร็วๆ
“อย่าไปว่าแบมอย่างนี้สิ”พี่มาร์คพูดห้ามพี่แจ็คสันที่กำลังแกล้งผมด้วยด้วยใบหน้าที่ยิ้มนิดๆ“ก็แค่เด็กกำลังกินกำลังโต”พี่เขาพูดจบก็ลูบหัวและยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น
“ครับ...”

...แล้วในที่สุดผมก็เพิ่งรู้ว่ารอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้น ก็แค่รอยยิ้มทางการตลาดเท่านั้นเพราะเขาที่เคยดูแล ห่วงใยและคอยปกป้องผมตลอดเวลา เลือกที่จะทำร้ายผมให้แปดเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก...

ผมพยายามกลั่นเสียงของตัวเองเต็มที แต่ก็เหมือนเป็นไปได้ยากเหลือเกิน เมื่อร่างสูงกระแทกตัวตนเขาเข้ามาให้ตัวผม ตามจังหวะความต้องการขอเขา จนผมกัดริมฝีปากของตัวเองจนได้กลิ่นคราวเลือดครุ่นในปาก'
"อะไรส่งเสียงหน่อยก็ได้มั่ง ทุกคนจะได้รู้พวกเรากำลังสนุกกำลังอยู่"
"สารเลว...อึก"
ช่องทางรักที่รุกรานเริ่มรู้สึกถึงการซีกขาด เพราะถึงแม้ใจจะขัดขื่นอย่างไร แต่ร่างกายก็ไม่ยอมฟังกลับตอบรับตามอารมณ์แทนและนั้นยิ่งเป็นการได้ใจของร่างเบื้องบบน ที่ช่องทางต่างตอดรัดตัวตนของเขาที่เข้ามาเป็นจังหวะเพราะความเจ็บปวด
“เลวเหรอ”ร่างสูงยกยิ้มอย่างผู้ชนะ “ถ้าฉันเลว นายก็‘อีตัว’อย่างดีล่ะมั้ง ตอดรัดของฉันนี้”
“อือ...”
เพราะแรงกระแทกที่แรงขึ้นและถี่ทำให้ผมต้องส่งเสียงที่น่าเกลียดออกมา ที่มันเพิ่มอารมณ์ดิบให้แก่ร่างสูงยิ่งขึ้น 
“เพราะดีนี้ ดูถ้านายอยากไปก่อนแล้วนะ”พี่มาร์คใช้มือของตัวเองกอบกุมส่วนที่อ่อนไหวของของผม เพื่อช่วยทำให้ผมเสร็จเร็วขึ้น “ไปก่อนก็นะ”
เมื่อสิ่งเสียง น้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกเปื้อนเต็มมือร่างสูงและหน้าท้องของผม ร่างสูงยิ้มอย่างผู้ชนะอีกครั้ง ก่อนจะก้มมองผมที่นอนหอบอยู่เบื้องล่าง ก่อนจะส่งมือและนิ้วมือที่เต็มไปด้วยน้ำรักของผมเข้ามาในปากของผม
“เลียให้สะอาด ทำอะไรไว้ก็รับผิดชอบ”
ผมไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว ผมยอมทำตามเขาผู้นั้นแต่โดนดี ลิ้นแฉะๆไล่เลียตั้งแต่ปลายนิ้วไปยังร่องนิ้วสัมผัสกลิ่นคาวของตัวอย่างช้าๆและน้ำตาเค็มๆที่ไหลอาบหน้าด้วยความรู้สึกที่พังทลาย แต่ร่างสูงนั้นกลับสนใจไม่ เขากลับยิ้มรับกับภาพตรงหน้า พร้อมยกมืออีกข้างมาลูบหัวผมเบาๆเหมือนเคยๆ แต่สัมผัสนั้นกลับไร้ซึ่งความอบอุ่นเช่นอดีต มีแต่ความเห็นแก่ตัวที่คิดที่จะอยากแย่งชิง
“จงจำไว้แบมแบม...เพราะร่างกายนายเป็นเป็นของฉันแล้ว ถ้ายังไม่รีบมอบหัวใจนั้นมาให้ฉัน มันก็จะต้องมีแบบเกิดอีกและฉันก็จะทำลายหัวใจนั้นทิ้งซะ”
เขาบอกนั้นก่อนจะกระแทกร่างเข้ามาเป็นครั้งสุดท้ายและเลือกปลดปล่อยมันในร่างกายผมเหมือนเช่นทุกครั้ง

...เพราะหัวใจผมไม่ใช่ของหัวใจ เค้าถึงพยายามที่จะทำลายมันด้วยความเห็นแก่ตัวของตัวเอง ที่ยากครอบครองไว้ทุกอย่าง แล้วอีกคนล่ะ...