[Fic] •hunhan ft.chanbaek• Bad Boy นายจอมวุ่น

 

3

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มึงเป็นอะไรของมึงเนี้ย แบค"

ผมขมวดคิ้ว

"พะ.....พวก...เขามาได้ยังไงอะ"

แบควิ่งมาหลบหลังผม

"เฮ้ยเขามาดีเขาบอกมึงเเล้วไง"

"คะ.....คือ..."

"คืออะไรมึง!!"

ผมตะคอก

"ฉะ...ฉะ..ฉันฝันว่าเขาเป็นมาเฟียและพยายามจะฆ่าเราอะ"

"555555 มาเฟียหรอบ้าไปแล้วว"

ชานยอลขำ

"พวกเราไม่ได้เป็นมาเฟียนะครับ ผมชื่อโอเซฮุนและนี้...ปาร์คชานยอลครับ ยินดีที่ได้รู้ครับคุณชื่ออะไรหรอครับ??"

เซฮุนพูดขึ้นมา

"ฉันชื่อ......แบคฮยอน.."

แบคหน้าแดงมากๆ ฤทธิ์ของอาการอายเริ่มกำเริบเรื่อยๆ

"ทำไมคุณต้องเขินด้วยหล่ะครับ 5555"

ชานยอลแซว

"อะไร...ป่าวซักหน่อย...ใครเขินมั่วเเล้ว"

ตอนนี้แบคเอาแต่ก้มหน้า

"555 แบคมึงเลิกอายได้ละ"

ผมบอก

"อะไรหล่ะ -//////-"

 

และตอนนี้เวลาค่อนข้างยาวนาเพราะอากาศยังคงแปรปวน เพราะยังไงซะมันก็ดึกขึ้นเรื่อยๆ เราอาจจะอยู่ห้องพยาบาลทั้งคืนเลยก็ได้ ถ้าพูดถึงเหตุการณ์วันนี้บอกได้เลยว่าบังเอิญมาก .....

 

ฟู่ ฟู่ ฟู่

 

เสียงฝนยังคงตกแรงเรื่อยๆ อากาศมันก็ยิ่งหนาวจนผมทั้งสี่คนมารวมตัวอยู่บนเตียงคนไข้

พร้อมกับผ้าห่มผืนใหญ่ๆ สองผืน แบคนั่งสั่นอยู่ไม่นานมันก็รีบมากอดผมทันทีเพราะความหนาว

"วันนี้ไม่ได้กลับแน่ๆเลยหว่ะ"

แบคพูด

"ว่างั้น ตอนนี้ 6 โมงฝนตกตั้งแต่ 5 โมง ตกนานตกจังวะ"

ผมพูดตอบ

"อาาาา เซฮุนนาาาา ฮยองหนาวว~"

ชานยอลเอนหัวไปพิงไหล่ของเซฮุน

"บ้าละมึง ฮยองห่าไร 555"

เซฮุนผลักหัวชานยอล

"เฮ้ยๆ อำเล่นเว้ย"

 

ชานยอลยื่นมือไปตบหัวเซฮุน และเซฮุนก็แก้แค้นคืน

"แหมม๋... ไม่ต้องรีบจีบกันก็ได้มั้งครับ"

"อะไรครับ คุณแบคฮยอนไม่กลัวผมแล้วหรอครับ 5555"

"ใครกลัวนายไม่ทราบ !?!!"

แบคลุกขึ้นยืน

"หรอ ๆๆๆครับบบบ"

ชานยอลล้อเลียน

"ฮึ่ยยยย ไอชานยอลบ้า!!"

แบค กระโดดขึ้นไปบนเตียงที่ชานยอลกับเซฮุนนั่งอยู่ ทั้งคู่ตกใจมากอยู่ดีดีชานยอลก็ยื่นหน้าไปใกล้ แบค

 

"อวดเก่งนักหรอยัยตัวเเสบ"

ชานยอลยื่นหน้ามาใกล้แบคฮยอนเรื่อย ๆ

*O//////O*

 

 ผมว่าผมกับเซฮุนต้องได้ดูหนัง เอ็กซ์ แน่ๆ เลย - - โถ่ๆๆ เพื่อนไม่ใช่เวลาครับไม่ไช่

เปรี้ยงงงง !!!
"อุ้ย เหี้ย !! ตกใจหมด"
ผมแหกปากค่อนข้างดังแต่ไม่ถึงกับทำให้คนอื่นพลอยตกใจไปด้วย

ร่างเล็กเดินถอยหลังไปด้วยความตกใจ ในสถานที่มืดๆมองไม่ค่อยเห็นอะไรมาก
"โอ๊ะ !"
คนร่างเล็ก อุทานออกมา
"O_O"
"ซะ...เซ...ฮุน"

หน้าของผมกับเซฮุนตอนนี้ใกล้กันมาก ผมได้ยินเสียงหายใจของเขา เขายกมือขึ้นมาสองข้าง แล้วเดินข้างมาใกล้ผมมากที่สุด เซฮุนกอดผมเพื่อคลายความหนาว..
"เฮืออกกก!"
ผมอุทานออกมาอีกครั้ง
"ฉันขอ โทษนะลู่หาน"
เซฮุนหลับตา..
"ไม่ป็นไรหรอก.."

*ตัวเซฮุนตัวเริ่ม สั่น~*

 

[อ๊ะ เป็นไรหรอตัวสั่นเชียว]

[ปะ....ป่าว...]

[เอิ่ม....]

[นาย คือคนที่เจอในงานเลี้ยงนั้นใช่มั้ย]

*เฮือก*

'นายคือคนที่เจอในงานเลี้ยงนั้นใช่มั้ย' เซฮุนจำเราได้งั้นหรอ อุส่าต์เชื่อแบคว่ายังไงซ้ะเค้าก็จำไม่ได้

ไหงเป็นเงี้ยอะ.

[อา....ชะ...ใช่..]

[อืม... เรารู้จักกันเเค่วันในคืนเดียว...ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆเวลาเห็นนาย..]

[อันนั้น ฉัน...ก็ไม่รู้หรอกนะ]

[แต่แปลก นะ เวลาอยู่ใกล้นายฉันอยากคุยกะนาย แต่ฉันอายอะ]

[นี่....นายหน่ะมีคนชอบนายตั้งเยอะจะอยากคุยกับฉันทำไมหล่ะ...]

[ก็...ไม่รู้อะดิ ...]

*ถอนหายใจ*

[ตอนนี้กี่โมงและอะ?]

[2 ทุ่มแล้ว]

 

ฟู่ๆ

 

ฝนเริ่มซาลงและเวลาก็เริ่มดึกขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เป็นเวลาที่ผมต้องเข้าบ้านเเล้ว เพราะชีวิตมหาลัยมันค่อนข้างยุ่ง วุ่นวาย

 

[ แล้วบ้านนายอยู่ไหนหรอ]

*เซฮุนก้มหน้า*

[ คังนัม ทำไมหรอ]

[ รวยนะเนี้ย ]

[ก็ไม่ได้รวยนักหรอก เงินทั้งหมดของป้า ม๊าทั้งนั้นเเหละ]

[แล้วคิดไงมาอยู่เกาหลี หล่ะ ?]

[ก็ ฉันอยากมาหาเพื่อนใหม่ๆดูหน่ะ]

[555 แล้วหาแฟนด้วยรึเปล่า?]

*เซฮุน หัวเราะ*

[บ้าหรอ555]

*ผมและเซฮุนหัวเราะ*

 

 

 

"อะเเฮ่ม! มีความสุขเชียวนะ"

แบคหันหน้ามาตะโกนใส่ พอพูดเสร็จก็หันไปหาชานยอลแล้วหัวเราะ

 

"อะ....อะไร เล่า!! ป่าวซักหน่อย"

ผมหันไปตะคอกใส่

"ใช่ มีความสุขมากกก"

เซฮุนหันไปพูดเสริม

"นั่นแหน่ะ มีอะไรไม่บอกเพื่อนรึเปล่า เสี่ยวลู่หาน"

แบคทำหน้าตาทะเล้น

"เฮ้ยคู่นี้ทำแบบนี้บ่อยๆ โดนจับจิ้นกูไม่รู้นะ"

"ดีเลยดิ 55555555"

แล้วเซฮุนก็ลุกไป หาชานยอลเเบบหน้าตาเฉย

"ดีอะไรเล่าไอ่ บ้า"

ผมตะโกนบอก

 

"นี่ๆๆฝนหยุดนานเเล้วนะ ไม่กลับบ้านหรอ ?"

*ชานยอลพูดชี้ไปที่ประตู*

 

"เออ อิลู่กลับบ้านเลยมึงอ่ะบ้านอยู่ไกลไม่ใช่ไง"

แบตะโกนบอก

"เอองั้นกูกลับเลยดีกว่า"

ผมพูด

 

เเละชานยอลกับแบคก็เดินออกไปจากห้องพยาบาล ในขะณที่ผมกำลังเขียนโน๊ต ทิ้งไว้ให้หมอ โซอา เพราะเธอฝากกุญแจไว้กับพานโรงไว้แล้ว อิกไม่นานเขาคงมาล็อกเอง

 

"เขียนเสร็จยังเร็ว ๆ"

"ห้ะ ใคร"

*หันไปมอง*

"อะไรฉันไง เซฮุน ทำไมเขียนช้าเเบบนี้อะมานี่ฉันเขียนให้ จะเขียนว่าอะไร"

*ดึงปากกาออกจากมือผม อย่างรวดเร็ว*

" อา....สวัสดีครับ คุณหมอโซอา ผมลู่หานและเเบคฮยอนคนที่คุณหมอฝากห้องพยาบาลไว้ เมื่อตอน 4 โมงกว่าๆตอนนี้ผมได้ฝากเพื่อนบอกพานโรงคังดง พานโรงคนสนิทของคุณหมอไว้เเล้วนะครับ ตอนนี้ฝนเริ่มซาแล้วเเละผมและเเบคฮยอนก็ขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ ขอบคุณครับ."

"อาๆ ได้ความหมายดีนะ แต่ทำไมถึงเก่งภาษาเกาหลีจังนะ เก่งกว่าฉันอีก555"

"ฉันไม่รู้เหมือนกัน55"

"เอ่ออ....แล้วจะกลับยังไงเนี่ย บ้านอยู่ตั้งคังนัม เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"อ่า....ไม่เป็นไรหรอก ลำบากนาย"

"ไม่เป็นไร มาเหอะน่า"

*เซฮุนจับมือผม*

"-///////////- อา..."

"555 เร็วดึกแล้วว"

"ก็ได้ ๆ"

 

เซฮุนยังคงจูงมือผมมาเรื่อย ๆ 

จนมาถึงรถสปอร์ตหรูของเขา พูดได้เลยว่าหรูมาก

"หู่... รวยนะนายเนี้ย"

"แน่ นอน 555"

 

และผมก็ก้าวขาสั้นๆนั้นขึ้นรถของเซฮุนไป

 

#อย่าลืม ต่อตอนหน้านะ ไรท์ไม่ค่อยมีเวลาอะ 555 ♥♥