เธอเปลี่ยนไป PF

"สวัสดีครับ น้องๆปี1ทุกคนนะครับ วันนี้ที่นัดน้องๆมารวมกัน ก็เพราะว่า ทางมหาลัยจะจัด กิจกรรมการรับน้อง ขณะ ที่รอ อาจารย์ เรามาเล่นเกมรอก็แล้วกันนะครับ"
 
     หลังจาก พี่เขื่อนพูดจบ พวกเราก็ตรบมือ พร้อมกับส่งเสียงโฮ
 
"พี่ขอตัวแทน ผู้หญิง3 คน มาเล่นเกมกับพี่นะครับ"
 
"ฟาง ไปเลย"
 
    พิมที่หันมาพลักฉัน
 
"ไม่เอาอ่ะ พิม ฟางไม่ไป"
 
"ไปเถอะน่าพี่ฟาง ปะเฟย์ไปด้วย แกด้วยยัยแก้ว"
 
      พวกเรา3คนลุกขึ้น พร้อมเดินไปหารุ่นพี่ 3คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น รับรอง 1ในสาม ต้องมีผู้ชายเฮ็งซวนคนนั้นด้วย ฉันเดินไปอยู่ข้างพี่โทโมะ
 
"เอาล่ะ พี่จะให้ น้องๆจับฉลาก ว่าน้องๆแต่ล่ะคนจะได้ทำอะไรนะครับ"
 
    เขื่อนยื่นกระดาษที่ม้วนอยู่ในมือมาให้เรา เราก็หยิบมาคนล่ะอันแล้วเปิดออก อย่างลุ้น
 
"เอาล่ะครับ น้องคงจะรู้แล้ว ว่าจะได้ทำอะไร"
"ไม่เล่นไม่ได้หรอ พี่โทโมะ"
 
    ฉันพูดขึ้นก่อนจะมองกระดาษอยู่ในมือ เกมที่เธอได้คือเกมทาย อะไรไม่รู้
 
"กติกามีอยู่ว่า ถ้า น้องๆแพ้ น้องจะได้ออกไปเต้นให้เพื่อนๆดู"
 
"ห๊ะ"
 
"ไม่ต้องตกใจครับ เรามีเพลง และท่าเต้นให้อยู่แล้ว เอาล่ะ เริ่มที่ น้อฟางก่อนนะ น้องฟางได้ทำอะไรครับ"
 
"ฮิ้วววววววววว"
 
    หลังจากที่พี่เขื่อนเอ่ยชื่อฉันจบทุกคนในนั้น ก็โฮ แซวทีเดียว ทำให้พี่โทโมะ ต้องตะโกนให้เงียบ
 
"ฟางได้เกมตอบปัญหาค่ะ"
 
    พี่โทโมะยื่นไมค์ให้ฉัน พูด ฉันไม่เคยพูดใส่ไมค์อ่ะนะ นี่ครั้งแรกเลย
 
"พี่จะถามคำแรกนะครับ ห้ามโกหกนะครับ"
 
"ค่ะ"
 
"น้องฟาง มีแฟนรึยังครับ"
 
    จึก คำถามแรกทำเอาฉันจุกอก นี่มันจงใจจะแกล้งเราใช่มั้ยเนี่ย
 
"อ่อ คือว่า ฟางยังโสดด นะคะ เคยมีค่ะ แต่ว่า เค้าได้ตายไปจาก ใจฟางแล้วล่ะค่ะ"
 
"อ่าาาาาาา/ฮิ้วววววว"
 
    ทั้งรุ่นพี่และทุกคนในหอประชุม ต่างส่งเสียงแซวดังกระหึ่มเลย แต่มีบางคนที่ยืนเงียบไม่พูดอะไรกับเพื่อน ทีแบบนี้ ทำเป็นเงียบ อยากดูถูกฉันดีนัก ต่อไปนี้ฟางโง่ๆเซ่อๆคนเดิม ไม่อยู่แล้วล่ะ ฉันคงไม่โง่ให้นายหลอกขยี้หัวใจฉันหรอก แล้วจะได้เห็นดีกัน ป๊อปปี้
 
"ว๊าววๆๆ น้องฟางโสดแบบนี้ พี่ก็มีสิทธิ์นะสิ"
 
     จองเบ ขยับมาหาฉัน จองเบอีกคน ที่หมั่นใส้เพื่อนของเค้าเหมือนกัน เห็นฟางเป็นแบบนี้แล้ว ก็ไม่อยากให้เครียด
 
"ทุกคนมีสิทธิ์หมดแหละค่ะ ใช่มั้ยคะทุกคน"
 
    ฉันหันไปหา เพื่อนที่นั่งอยู่ โดยมีเสียงตอบรับอย่างดี
 
"เอาล่ะครับ คำถามที2 น้องฟางแอบชอบใคร"
 
"อ่อ หรอคะ คงจะเป็น พี่โทโมะ มากกว่านะคะ พี่เค้าน่ารักดี"
 
     ฉันพูดแบบเขิล พอโทโมะ ได้ยิน ก็ทำเก๊กใส่พร้อมกับคุกเข่า ให้ฉัน
 
"นางฟ้าตัวน้อยขอพี่"
 
"พอๆๆ เอาล่ะครับ น้องฟาง พอแค่นี้ ต่อไปน้องแก้ว"
 
"คงไม่ทันแล้วล่ะ พอดี อาจารย์มา แล้ว งั้นให้น้องๆ3คนไปนั่งที่ก่อนนะ เชิญครับ"
 
    เราสามคนเดินมานั่งที่เดิม ฉันนั่งลงข้างแจม ที่จริงก็ไม่อยากนั่งหรอกนะ แต่มันจำเป็นเพราะฉันเดินมาคนแรก
 
"ฟาง เธอชอบพี่โทโมะหรอ"
 
    แจมถามขึ้น เมื่อฉันนั่งลงมองไปยังด้านหน้า แต่บังเอิญสบตากับใครบางคนที่มองมาทางฉัน เอะคงไม่ใช่หรอก มองมาทางยัยแจมต่างหาก
 
"มันก็แค่เกม"
 
    ฉันตอบสั้นๆโดยไม่มองหน้าคนถาม ทำเอาแจม ที่รู้สึกถึงความไม่เต็มใจเลยหยุดถามแล้วหันไปด้านหน้าต่อ พร้อมกับส่งยิ้มให้ป๊อปปี้ อย่างดี๊ด๊า
 
"ฟาง มานั่งกับฉันสิ"
 
    พิมเรียก ฉันเลยลุกขึ้นเดินไปนั่งกับเพื่อนๆของฉัน ทุกคนเว้นที่ว่างไว้1ที่ คั้นระหว่างแจมกับ เฟย์
 
ยิกๆๆ
 
"เฟย์เป็นอะไรอ่ะ"
 
    ขนมจีนถามขึ้น เมื่อเฟย์ทำท่ายุกยิกๆ
 
"คันมือ อยากตบคน"
 
"จริงด้วย ไม่รู้ทำไมคันมือคันเท้า อย่างจะอัด คนหน้าด้าน"
 
    หวายเสริมขึ้น พร้อมกับกระแทกไปทางแจม
 
"ใช่ๆ เนยว่า เนยควรออกห่าง เดี๋ยวจะโดนเชื้อโรค ด้านติดตัว"
 
"ใช่เนย เธอระวังนะ เชื้อโรคตัวนี้ ชอบคิดไม่ชื่อ"
 
"แน่นอน พิม ฉันคงไม่อยากสุงสิงแล้วล่ะ"
 
"พอล่ะทุกคน ฟังที่อาจารย์พูดก่อนดีกว่า"
 
"สวัสดี นักศึกษาทุกคน ที่เรานัดรวมกัน ก็เพราะ จะคุยกันเรื่องรับน้อง หลายๆคนก็คงจะรู้แล้ว ว่ารับวันไหน เราจะรับกันพุธ ที่จะถึงนี้ ให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม เราจะค้างคืนด้วยนะ 2คืน ฉะนั้นให้นักศึกษาเตรียมตัวให้พร้อม"
 
"ค่ะสำหรับ อาจารย์ ก็ขอพบรุ่นพี่ทุกคนด้วยนะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ"
 
    หลังจากที่อาจารย์พูดเสร็จ เราทุกคนก็ทยอยกันออกมาจากหอประชุมใหญ่
 
"เราจะกลับกันเลยมั้ย"
 
"กลับเลยดีว่านะ รีบไปจัดของดีกว่า"
 
"จร้า พรุ่งนี้เจอกันนะ เพื่อนรัก บาย"
 
    เราต่างคนแยกย้ายกันกลับบ้าน ฉันก็กับกับเฟย์
 
"พี่ฟาง เวะซื้ออันนั้นดีมั้ยอ่ะ เฟย์อยากกิน"
 
"ก็ได้ๆ ปะ"
 
   เราสองคนเดินไปซื้อ อาหาร และของหลายอย่าง 
 
"พี่ฟาง เดี๋ยวเฟย์มานะ ไปซื้อ อันนั้นก่อน"
 
   พูดจบยัยเฟย์ก็วิ่งตรงไปที่ร้ายขาย เค้กทันที ส่วนฉันก็เดินไปดู ที่เค้าขายคัฟเค้ก ฉันเดินดูไปเรื่อยๆ
 
"พี่คะ เอา อันนี้ค่ะ"
 
"ค่ะ รอนิดหนึ่งนะคะ เดี๋ยวจัดใส่กล่องให้"
 
    ฉันยืนรอพี่เค้าจัดใส่กล่องให้ 
 
"พี่ครับ"
 
   เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมอง แต่ก็ไม่ได้สนใจ ทำเหมือนไม่รู้จักกัน
 
"ฟาง"
 
   ใช่เค้าเรียกฉัน ได้ยินแต่ไม่ตอบ ไม่อยากเสวนากับคนแบบนี้
 
"ฟาง พี่เรียกทำไมไม่ตอบ"
 
"...."
 
   ฉันเอาหูฟังเสียบแล้วฟังเพลง เสียงดังสนั่น
 
"นี่ฟาง เป็นอะไร ทำไม เฉยชากับพี่"
 
"...."
 
   ฉันยังเงียบ (ยังมีน่ามาถามนะ คนอย่างนาย มันต้องเจ็บมากกว่าฉันหลายเท่า)
 
"ฟาง เงียบทำไม พี่เรียกทำไมไม่ตอบ"
 
   ป๊อปปี้กระซากฉันอย่างแรง จนเกือบล้ม
 
"ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร กระซากฉันทำไม มีอะไรกับฉันหรอ"
 
    ฉันตอบกลับอย่างเฉยชา ทำให้เค้าหน้าตึงเลยทีเดียว
 
"นี่เป็นอะไรฟาง ฟางเปลี่ยนไปมากเลยนะ ทั้งคำพูด ท่าทาง กิริยา "
 
"หึๆ ใครกันแน่ที่เปลี่ยนไป แล้วใครกันที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ พอกันทีเถอะ เลิกใสชื่อทำดีกับฉัน กลับไปหาหวานใจนายเถอะ เราไม่เคยรู้จักกัน"
 
    ฉันพูดจบ แล้วไปหยับเอากล่องคัฟเค้กแล้วจ่ายเงินให้พี่เค้าก่อนจะเดินออกไป ทันที
 
"พี่ฟาง กลับกันค่ะ เฟย์ซื้อของเสร็จแล้ว"
 
"อืม"
 
   ฉันรีบขับรถออกจากตรงนั้น อย่างเร็วๆ จนยัยเฟย์น้องสาวถึงกับร้องอย่างตกใจ
 
"พี่ฟางเป็นอะไรคะ "
 
"เฟย์ พี่ไม่อยากเห็นหน้าเค้า"
 
"พี่ฟางคะ พี่เจอพี่ป๊อปปี้อีกแล้วใช่มั้ย"
 
"ใช่ พี่เจอเค้าที่ร้านคัฟเค้กน่ะ"
 
"ช่างเถอะเนอะพี่ฟาง พี่ฟางสวยน่ารักขนาดนี้ หาใหม่ก็ได้ คนดีๆยังมีอีกเยอะนะ"
 
"พี่ไม่อยากคบใครแล้วล่ะเฟย์ พี่เบื่อเต้มทนแล้วล่ะ พี่เจ็บมากำอที่จะเปิดใจให้ใครแล้ว"
 
"ค่ะ แต่พี่ฟางต้องเข้มแข็งนะคะ"
 
"จร๊"
 
   เรามาถึงบ้านแล้ว ก็แต่งแยกย้ายกันไปจัดของ เตรียมตัวไปรับน้องพรุ่งนี้ 
 
"เด็ก มาทานข้าวก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้ไปมหาลัย พร้อมกัน"
 
    พี่โฟร์ พี่สาวของเราอีกคนนั้นเอง เรามีกัน 3 พี่น้อง คือ โฟร์ ฟาง เฟย์ 
 
"ค่ะพี่โฟร์"
 
   เราเดินมาทานอาหารโดยมีพี่โฟร์ เฟย์ ฉัน
 
"ฟาง เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ทำไมเราถึงเปลี่ยนไปขนาดนั้น"
 
   ขณะทานข้าง พี่โฟร์ก็เริ่มเปิดประเด็นทันที่ พี่เค้าคงรู้เรื่องแล้วสินะ 
 
"เค้าคิดไม่ซื่อกับฟางเองค่ะ พี่โฟร์ เค้าคบกับแจม เพื่อนของฟาง เค้าทั้งสองร่วมมือกันหักหลังฟาง"
 
"โธ่ น้องรัก อย่าคิดมากเลยนะ เดี๋ยวพี่จัดการให้"
 
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่โฟร์ ต่อไปนี้ฟางจะเข้มแข็ง ฟางจะไม่ยอมให้เค้ามาดูถูกฟางอีกแล้วค่ะ"
 
"จร๊ งั้นทานข้าวเถอะนะ"
 
   เราทานข้าวด้วยกัน แล้วต่างคนต่างขึ้นไปนอนพักผ่อน พรุ่งนี้จะไปมหาลัยแต่เช้า คืนเป็นคืนที่เค้าไม่โทรมาหาฉัน แต่ทุกครั้งที่โทรมาก็คุยกันไม่ได้นานหรอกนะ และยังพูดเหมือนรำคานอีกด้วย แค่นี้เราไม่น่าโง่เลยยัยฟาง ฉันก้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อย พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เราเข้มแข็งที่สุด ฟาง