เธอเปลี่ยนไป PF

      โรงพยาบาล
 
    ทุกคนมารอดูอาการฟาง ที่ตอนนี้ถึงมือหมดแล้วแต่
 
"แม่ พี่ฟางจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"
 
   เฟย์ ที่มาถึงโรงพยายบาล ก้นไม่ถึงเก้าอี้สักที จนเขื่อนหมดปัญญาที่จะจับนั่งแล้วล่ะ ก็เลนปล่อยเธอไป เธอก็คงห่วงพี่สาวจริงๆ
 
"เฟย์ ฟางถึงมือหมดแล้ว คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ"
 
"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิ พี่ฟาง ไม่น่าเลย คนดีๆแท้ ไม่น่าเจออะไรแบบนี้เลย"
 
  แอ๊ดดด
 
"คุณหมอคะ/ครับ"
 
"เพื่อนผมเป็นไรบ้างคะ/ครับ"
 
"น้องสาวผมเป็นไงบ้างคะ/ครับ"
 
"แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับ"
 
    หลังจากที่หมดออกมา ทุกคนก็กรูเข้าไปหาหมอ ทันทีด้วยความเป็นห่วง จนหมอยกธงขาวยอมแพ้
 
"พวกคุณๆครับ ตอนนี้เพื่อนของคุณ ปลอบภัยแล้ว แต่เธอเสียเลือดมากแต่หมอได้เอาเลือกสำรองให้แล้ว รอดูอาการสักพักแหละครับ"
 
"ขอบคุณหมด้วยนะคะ ที่รักษาลูกสาวฉัน"
 
"ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่หมออยู่แล้ว"
 
"ค่ะ/ครับ"
 
    พวกเราทุกคนไหว้หมออย่างขอบคุณ แล้วก็รีบเข้าไปเยี่ยมหญิงสาวด้านในห้องพักพื้นผู้ป่วย
 
      ห้อง 945
 
      ตอนนี้ทุกคนอยู่ในห้อง 
 
"ใครกันนะที่ทำได้ขนาดนี้"
 
   พ่อฟางพูดขึ้น ทุกคนเลยเงียบไป ไม่มีใครกล้าพูด
 
"พิม รู้ค่ะคุณอา แต่เราจัดการแทนไปแล้วค่ะ "
 
"หนูพิม มันเป็นใครกันลูก"
 
"ยัยแจม ค่ะ เพื่อนเราเองค่ะ"
 
"ห๊ะ"
 
   ทุกคนตกใจกันสุดขีด
 
"ไหนว่ามันไม่รู้เรื่องไง"
 
   เนยพุดขึ้น เมื่อน้องสาวเธอนั้นเอง ที่เป็นคนก่อเรื่องนี้
 
"พอดีพวกเรากลับไปเก็บกระเป๋า ก็เลยบังเอิญไปเจอยัยนั้นพูดอยู่คนเดียว เราก็เลยเข้าไปจัดการ แทนไงคะ หมั้นใส้มานานแล้ว"
 
    หวายพุดขึ้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าขนมจีน เปิดคลิป ให้ทุกคนดู
 
"โห๋ โหดมาอ่ะ พวกเธอ"
 
     หลังจากที่ทุกคนได้ดูคลิผ ถึงกับอารมณ์ขึ้นไปเลย
 
"พวกเธอไม่ชวนฉันเลยนะ ฉันอยากจะจัดสักตั้งหนึ่ง ที่มันบังอาจพยายามฆ่าพี่ฉัน"
 
   เฟย์กำมือแน่น
 
"เอาล่ะลูกๆ แม่ว่าพวกเราแยกย้ายกันกลับบ้านกันก่อนนะ เดี๋ยวทางนี้พ่อกับแม่จะดูแลเอง"
 
"ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณลุง คุณป้า เดี๋ยวผมจะดูแลให้เองครับ"
 
"จะดีหรอ ตาป๊อปปี้ เดี๋ยวพ่แกับแม่เราเป็นห่วงนะ"
 
   พ่อฟางเดินเข้ามาหาป๊อปปี้
 
"ผมโทรบอกท่านแล้วครับ พรุ่งนี้ท่านจะมาเยี่ยมฟางครับ คุณลงไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"
 
"ขอบใจเธอมากนะ ที่ช่วยลูกฟาง ถึงเธอจะเคยทำให้ลูกฟางเสียใจก็เถอะ ก็ดีที่เธอไม่ทิ้ง"
 
    แม่ฟางพูด เลยทำให้ป๊อปปี้รู้สึกไปอีก แต่โทโมะ ก็จับที่บ่าพลางให้กำลังใจอยู่
 
"งั้นพวกเรากลับก่อนนะ สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่"
 
     เพื่อนๆต่างก็ลาพ่อกับแม่ฟาง แล้วก็กลับบ้านไป เหลือแค่โทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน จองเบ และเคนตะ ที่เหลืออยู่
 
"เฮ้ย ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วยวะเนี่ย ฉันอยากจะบ้าตาย"
 
   เขื่อนสถบก่อนที่นั่งลงที่เก้าอี้ พลางมองร่าบางที่นอนหลับอยู่
 
"นั้นสิ ยัยแจมนั้นก็ทำไปได้เนอะ เพื่อนตัวเองแท้ๆ ก็ทำได้ลงคอ"
 
   เคนตะเสริมขึ้น 
 
"นายไม่เสียใจหรือโกรธบ้างหรอ ที่โดน พิม หวาย จินนี่ ขนมจีนเล่นงานสะเละขนาดนั้นน่ะ"
 
    เคนตะถามขึ้น
 
"ไม่หรอก สมควรแล้วนิ"
 
   ป๊อปปี้ตอบแค่นั้น พลางมองร่างบางที่หลับสนิทอยู่ เค้าจับมือเล็กนั้นเข้ามากุม ไว้ 
 
"ฉันล่ะเหนื่อยแทนแกจริงๆไอ้ป๊อปปี้ ถ้าแกรู้ใจตัวเองแล้วแกปัญหา เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นหรอก"
 
    เขื่อนพุดขึ้น 
 
"พอเถอะ ให้มันจบแค่นี้ ล่ะกัน อย่าให้ใครต้องเป็นอะไรไปเลย"
 
   โทโมะพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะมองเพื่อนและรุ่นน้องคนสนิท
 
"ยังไงฟางก็ปลอดภัยแล้ว ถึงเวลาแกแล้วป๊อปปี้ที่จะปรับความเข้าใจ และอธิบายให้เค้าฟังสะ ฟางรักแกมาก เค้าต้องยอมฟังแกอยู่แล้ว แค่แกใช้ความจริงจังเป็นเหตุผลก็แค่นั้น"
 
"ใช่ พวกฉันจะเป็นกองเชียร์ให้ก็แล้วกัน นี่ก็เพื่อน นี่ก็น้อง"
 
   เขื่อนตบบ่าเพื่อนก่อนที่จะเขย่าเบาๆ อย่างเรียกสติให้กลับมาขับขันเหมือนเดิม
 
"อืม ฉันจะพยายามให้ถึงที่สุด"
 
"ต้องอย่างนี้สิวะ ลูกผู้ชายต้องทำให้ถึงที่สุด"
 
"อืม ขอบใจพวกแกมากนะเว้ย ที่เข้าใจฉัน"
 
"ไม่เป็นไรหรอก แกก็เพื่อนพวกเรานะเว้ย ทิ้งไม่ได้หรอก จะดีจะชั่วก็เพื่อนกันอยู่วันยังค่ำ"
 
"อืม ขอบใจอีกครั้งว่ะเพื่อน"
 
   พูดจบ ทั้ง5คนก็กอดกัน อย่างให้กำลังใจ แล้ว ทั้ง4ก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป เหลือแค่ป๊อปปี้ เฝ้าฟางอยู่
 
"ฟาง พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้เราต้องเจ็บตัวแบบนี้"
 
   ชายหนุ่มลูบเรือนผมนุ่มอย่างโอนโยน
 
"รีบตื่นขึ้นมานะ เราจะได้มาคุยกัน มาปรับความเข้าใจกัน"
 
(ไม่อยากคุยเว้ย)  หญิงสาวคิดในใจ
 
"พี่อยากให้ฟางลุกขึ้นมาคุยกับพี่เดี๋ยวนี้ก็ดีนะ เราจะได้เข้าใจกันเร็วๆ พี่รู้แล้วล่ะ ว่าพี่ไม่ได้รักเค้า ที่พี่ทำตอนนั้นพี่แค่ไม่รู้ใจตัวเอง พี่เลยทำร้ายจิตใจฟางอย่างแรง พี่ขอโทษนะ ต่อไปนี้พี่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายฟางอีกนะ"
 
(เชื่อดีมั้ยนะ เค้าจะหรอกเรามั้ยนะ แต่พี่โทโมะกับพี่ๆทุกคนก็ให้กำลังใจเข้าให้เข้ามาปรับความเข้าใจกับเรานิ โอ๊ย ปวดหัวชิบ)
 
"ฟาง ฟางจะใหอภัยพี่มัยนะฟาง สิ่งที่พี่ทำมันร้ายแรงมาก แต่พี่ก็อยากให้ฟางเข้าใจพี่นะ เพราะพี่รักเธอจริงๆ พี่รู้แล้ว พี่ต้องขอบใจเธอมากนะ ที่ทำให้พี่รู้ว่าพี่รักเราขนาดไหน"
 
(ฟางให้อภัยพี่ แต่ขอแกล้งนิดหน่อยเถอะ )