กาลเวลาพิสูจน์รักแท้ PF TK

               แสงสว่างที่ทอมายังห้องที่มีร่างบางหลับอยู่ 

 

"อืออ เช้าแล้วหรอเนี่ย"  หญิงสาวสงเสียงงัวเงี่ย เพราะพึ่งตื่น

 

"โอ๊ย เจ็บเป็นบ้าเลย"

 

     ฉันจับที่มุมปากที่โดดต๋อยเมื่อวาน

 

"ต๋อยมาได้ กระดูกจะหักมั้ยเนี่ย"

 

    หญิงสาวลุกขึ้นไปส่องกระจก พลางสำรวจใบหน้าของตัวเอง

 

"ไม่เท่าไหร่ เดี๋ยวก็คงหาย ยัยฟาง "

 

    ฉันพรึมพรำอยู่คนเดียวก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เธอมองหาจินนี่และจองเบ

 

"พี่จินนี่ไปไหนนะ พี่จองเบก็ไม่เห็นหรือว่าจะออกไปเดินเล่น"

 

"พี่จินนี่ พี่จองเบ"

 

     ฉํนตะโกนชื่อของคนทั้งสอง

 

"อ้าว ฟางตื่นแล้วหรอ ไหนพี่ดูแผลสิ"

 

     จินนี่เดินมาดูหน้าฟาง ที่ตอนนี้รอยซ้ำก็เริ่มจะลดลงบ้างแล้ว

 

"ฟางไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกค่ะพี่จินนี่"

 

"จร๊ แม่คนเก่ง ทานข้าวต้มสิ นั่งรอตรงนี้นะ เด๊ยวพี่ไปเอามาให้"

 

"ขอบคุณคร๊"

 

     ฉันนั่งรอที่โต๊ะ ก่อนจะมองไปด้านนอก 

 

"มาแล้ว อ่ะทานซะ แล้วจะได้กินยา"

 

"ยาอีกแล้วหรอ ไม่กินได้มั้ย เอายาทาก็ได้นะ"

 

"ไม่ได้หรอกฟาง ถ้าแกว่ามันอักเสพขึ้นมาจะยากนะ"

 

     จินนี่ว่าก่อนจะเอายาและน้ำมาเตรียมไว้ให้ ดูท่าทางจะดื้อเรื่องกินยาสะแล้ว 

 

"พี่จินนี่ พี่จองเบล่ะคะ"

 

"เห็นออกไปซื้อพวกของทะเลน่ะ "

 

"เอามาทำอะไรหรอคะ "

 

"ก็เอาทำอาหารให้เรากินไง กินได้แล้ว อย่าถามมาก ยัยเด็กดื้อ"

 

    จินนี่กว่าก่อนจะตักข้าวให้ฟาง เค้าเองก็อกยิ้มไม่ได้ เธอน่ารักใสซื่อบริสุทธิขนาดนี้ ยังทำร้ายกันได้ลงคอเนอะ น่าสงสารคุณลงคุณป้าจริงๆท่านคงจะห่วงฟางน่าดู

     

     ตอนนี้ฟางก็ทานข้าวเสร็จแล้วล่ะ เลยนั่งเล่นอยู่ในบ้าน กับจินนี่ 

 

"มาแร๊วครับ จินนี่"

 

     จองเบเดินเข้ามาในบ้าน พร้อมับถือของพรุงพรังเลย กุ้งบ้าง ปลามึงบ้าง

 

"อรุนสวัสดิ์ นะ ฟาง"

 

       โทดมะเดินเข้ามาทักทานน้องสาวที่ยืนอยู่ข้างจินนี่กำลังช่วยถือของอยู่

 

"หวัดดีค่ะ พี่ชาย ชื้อของมาเยอะจัง จะจัดปาร์ตี้กันหรอคะ"

 

"ใช่แล้ว นี่พี่ซื้อของมาทำของโปรดให้ฟางด้วยนะ"

 

"ว๊าวว ขอบคุณค่ะ"

 

    ฟางพุดก่อนจะเข้าไปเกาะแขนโทโมะพลางเอาซบลงที่ไหล่ เข้าชินแล้วล่ะ เพราะเธอขี้อ้อนให้เข้าทำโน้นทำนี่ให้บ่อย

 

"หวัดดี ฟาง"

 

     เสียงเอ่อทักทายจากคนที่มาทีหลัง เลยทำให้หญิงสาวตกใจหันไปมองทันที 

 

"แก้ว เฟย์"

 

"ฟาง"

 

    ตามด้วยหนุ่มหล่อที่ได้ชื่อว่าทำร้ายเธอ เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับของมากมาย หญิงสาวตกใจรีบถอยไปอยู่หลังโทโมะ ทำเอาทุกคนนั้น เอ๋อไปเลย เธอคงจะกลัวเค้าสินะ

 

"ฟาง ไม่ต้องกลัวนะ เพื่อนเค้าไม่ทำอะไรฟางหรอก"

 

      โทโมะดึงฟางเข้ามากอด พลางลูบเรือนผมนุ่มนั้นอย่างปลอบเพราะเธอกำลังร้องให้

 

"ฟาง เฟย์ต้องขอโทษฟางด้วยนะ ที่ทำร้ายฟางจนเจ็บตัว ตอนนั้นพวกเราไม่รู้จริงๆ พอรู้ความจริงจากพี่โทโมะ พวกเราก็รุ้สึกผิด ที่ทำกับฟางแบบนี้ ทั้งที่ฟางไท่ได้ผิด"

 

     เฟย์เดินเข้ามาหาฟาง 

 

"แก้วก็ขอโทษด้วยนะฟาง ที่พวกเราไม่ยอมฟังเธอเลย"

 

   แก้วจับมือฟาง

 

"อึกๆๆ แก้วเฟย์ ฟางไม่เคยโกธรพวกเธอเลยนะ เธอรู้มั้ยว่าฉันเจ็บปวดมากแค่ไหนที่พวกเธอเกลียดฉัน"

 

     ฟางร้องให้แก้วกับเฟย์เลยดึงเข้าไปกอด แล้วร้องใก้ด้วยกัน เขื่อนถึงกับต่อมน้ำตาแตกเลย มิตรภาพของพวกเธอเป็นอะไรที่ประเสริฐ

 

"ฟาง พี่ก็ขอโทษด้วยนะ ที่ทำรุนแรกกับฟาง แถมยังต่อว่าฟางเจ็บๆอีก"

 

    ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น พลางมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สงอึดอัดยังไงไม่รุ้ เค้าไม่อยากเห็นเธอร้องให้

 

"ฟางไม่เคยโกรธทุกคนเลยนะคะ ฟางดีใจที่ทุกคนเข้าใจฟาง แค่ทุกคนอยู่ข้างๆฟาง แค่นี้ฟางก็ดีใจแล้วค่ะ ฟางไม่เหลือใครแล้ว ทั้งพ่อกับแม่ แล้วยังจะพี่พิมอีก ทุกคนไม่อยู่กับฟางแล้ว"

 

       เธอพูดก่อนจะร้องให้ ป๊อปปี้ทำอะไรไม่ถูกก่อนที่จะดึงร่างบางนั้นเข้ามากอด 

 

"ไม่หรอก ทุกคนยังอยู่ข้างๆฟางนะ พิมก็คอยดูแลฟาง คอยอยู่เป็นเพื่อนฟางตลอด เมื่อคืนพิมยังมาหาฟางเลย"

 

    ป๊อปปี้พูด หญิงสาวเลยตกใจนิดๆที่ว่าพิมมาหาเธอ หมายความว่ายังไงกัน

 

"พี่พิมมาหาฟางหรอคะ ทำไมฟางไม่เห็น"

 

"พิมมาหาฟางจริงๆนะ พี่ก็เห็น ไอ้เขื่อนก็เห็น"

 

      โทโมะหันไปหาเขื่อนที่หน้าซีดที่พูดถึงเมื่อนคืนตอนที่ป๊อปปี้พุดกับพิม ขนลุกแบแถบเลย

 

"ฉะ..ใช่ พิมมาจริง มาแบบไม่ให้พี่ตั้งตัวเลย"

 

    เขื่อนยิ้มแหย่ให้ เมื่อคืนเข้าก็ตกใจน่ะสิ พิมมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง 

 

"พิมสบายดี แถมยังสวยเหมือนเดิมอีกด้วยนะ เค้าฝากมาบอกว่า ให้พี่ดูแลฟางแทนทุกคนด้วย พ่อกับแม่ฟางก็ห่วงฟางเหมือนกันนะ เลยฝากฟางไว้กับพี่ ต่อไปนี้พี่จะดูแลฟางเอง ปกป้องฟางไม่ให้ใครมาทำร้ายฟางอีกนะ เราจะเอาไอ้ชั่วนั้นมากราบขอโทษทุกคนให้เร็วที่สุด"

 

   ป๊อปปี้จ้องมองแววตาคู่นั้น ที่มองเค้าอย่างสบสน ก็แน่ล่ะสิ เป็นผมผมก็สับสนอ่ะนะ ผมเองยังสับสนเลย แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ 

 

'เค้าว่าจะดูแลเราหรอฟาง นี่แกไม่ได้หูฟาดไปใช่มั้ย เนี่ย'

 

"ฟาง นี่แก้วซื้ออาหารที่ฟางชอบมาด้วยนะ"

 

   แก้วเดินเอาอาหารไปวางที่โต๊ะ ทุกคนก็ทยอยกันเอาของไปเก็บที่ครัว

 

"แก้ว นี่มันคืออะไรหรอ"

 

    เฟย์ถามขึ้น เมื่อแก้วหยิบเอาสร้อย ที่เค้าทำจาก กาบหอยทะเล

 

"สายสิญมั้ง ยัยเฟย์ ก็เห็นอยู่ว่าสร้อยอ่ะ"

 

    แก้วตอบกวนๆ เมื่อเพืื่อนเธอนี่ชักจะสืบทอดนิสัยจากเขื่อนขึ้นทุกวัน

 

"หรอ เอามากันผีหรอ....ไอ้เพื่อนบ้า แกนี่จริงๆเลย"

 

   เฟย์ตีแขแก้วเบาๆอย่างมั่นใส้

 

"อ่ะนนี่ของฟาง ส่วนนี่ของเฟย์ เป็นไงสวยเหมือนกันมั้ย"

 

"สวยมากเลยแก้ว ขอบใจนะ"

 

    ฟางพูดก่อนจะมองสร้อย มันสวยมากเลยแหละ มันดุธรรมชาติดี

 

"สร้อยอันนี้จะเป็นตัวแทนของความสัมพันธ์กันไง ว่าเราจะรักกันตลอดไป"

 

"FFK ของฟางกับเฟย์ จะเป็นตัว F ส่วนของแก้วจะเป็นตัวKนะ"

 

"ทำอะไรกันจร๊ สาวๆ"

 

    เขื่อนเดินมา นั่งร่วมวงกับสาวๆ

 

"ทำไมพี่เขื่อน อยากเป็นสาวรึไง"

 

"บ้าหรอ ตัวเอง "

 

    เขื่อนเล่นไหลไปตามน้ำ พูดพร้องตีแขนเฟย์เบาๆ

 

"พอเลยไอ้เขื่อน สยองว่ะ"

 

    ป๊อปปี้เดินมา พร้อมพูดให้กับเขื่อน พลางมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆน้องสาวของเค้า

 

"เราไปเดินเล่นกันมั้ย"

 

    โทโมะที่เดินมาชวน ทุกคนเลยออกไปเดินเล่น ตามชายหาด 

 

"อ่อ ฟางพี่มีอะไรจะให้น่ะ"

 

    ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น เมื่อทุกคนต่างแยกกันไปเป็นคู่เป็นคู่ ก้เหลือแค่ผมกับยัยตัวเตี้ยนี่แหละที่โสด แต่ต่อไปก็ไม่รู้นะ

 

"อะไรหรอคะ"

 

   ป๊อปปี้หยิบแหวนที่ซื้อมาเมื่อเช้า เป็นแหวนที่สลักคำว่า PF สองวง วงหนึ่งเข้าให้เธออีกวงหนึ่งเค้าเก็บไว้เอง

 

"ส่วยจังค่ะ พี่ป๊อปปี้ ว่าแต่ พี่ไม่กลัวพี่พิมโกรธหรอ"

 

    หญิงสาวเอ่ยถึงชื่อคนรักเก่า ที่พึ่งจากไป

 

"ไม่หรอกฟาง พิมเค้าคงจะดีใจมากกว่า"

 

"ทำไมหรอคะ"

 

    หญิงสาวเองคือถามอย่างงง+น่ารัก ชายหนุ่มขยี้หัวยัยเด็กน้อย ที่ทำท่าน่ารักใส่ เธอคงไม่รู้หรอกว่าความหวายคืออะไร แต่ยังไงก็มีสักวันที่เธอจะเข้าใจเอง

 

"พี่ป๊อปปี้อ่ะ ผมเสียทรงหมดเลย"

 

     หญิงสาวดึงมือชายหนุ่มออกที่มาขยี้ผมเธอจนเสียทรง ก่อนที่จะจัดให้มันอยู่ทรงเดิม

 

"พี่คงจะเสียใจมากสินะ ที่พี่พิมคนที่พี่รักต้องจากไป"

 

    หญิงสาวพุดขึ้นมา ป๊อปปี้มองหน้าหวานนั้น เธอเองก็เสียใจไม่น้อยกว่าเค้าหรอกนะ

 

"ถ้าฟางเป็นอะไรไป พี่ก็คงต้องเสียใจมากกว่า"

 

   ชายหนุ่มพรึบพรำออกมาเบาๆ

 

"อะไรนะคะ"

 

    หญิงสาวถามย้ำ เธอได้ยิน แต่ว่ามันไม่ค่อยชัดเท่าไหร่

 

"ป่าวครับ แค่ฟางไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ถ้าเด็กดื้ออย่างฟางเป็นอะไรไป พี่คงรู้สึกผิดตลอดชีวิตแน่"

 

"พี่ป๊อปปี้อ่ะ ฟางไม่เป็นอะไรหรอกน่า ฟางอึดจะตาย ขนาดโดนพี่อัดเมื่อวานยังไม่เห็นเป็นไรเลย"

 

      หญิงสาวพุดอย่างน้อยใจ ทำเอาป๊อปปี้ถึงกำสะดุดทรายแถมล้มแนะ เธอวางหินก้อนโตไว้ตรงหน้าเค้าอย่างจัง

 

"พี่ขอโทษนะ พี่ไม่รู้ว่าฟางจะเข้ามาอย่างนั้นพี่เลยใส่แรกเข้าเต็มเลย เจ็บมากมั้ย"

 

     ป๊อปปี้จับที่มุมปาก ที่มีรอยซ้ำอยู่ อดอยากจะฆ่าตัวเองให้ตายไปเลย ที่เค้าทำเธอเจ็บ

 

"ไม่หรอกค่ะ พี่ก็ต๋อยมาได้เนอะ เห็นหน้าฟางเป็นกระสอบทรายรึไง"

 

"555 ไม่หรอก พี่เห็นฟางเป็นหมอนข้างของพี่มากกว่า"

 

   ป๊อปปี้พุดก่อนจะยิ้มให้ฟางกวนๆๆ

 

"คนบ้าฟางไม่ยอมเป็นหมอนข้างของพี่หรอก รู้ไว้ด้วยเชอะ"

 

     ฟางสะบัดบ๊อบใส ก่อนจะปล่อยหมัดเข้าที่ท้องน้อยปีอปปี้

 

"ยัยเตี้ย ทำร้ายร่างกายแล้วหนีหรอห๊ะ หนีไม่รอดหรอก ยัยกระต่ายน้อย"

 

 

   ป๊อปปี้วิ่งไปตามฟาง ที่วิ่งนำหน้ามาก่อน ขาสั้นๆอย่างนั้น ต่อให้ ก่อนเข้าก็ตามเธอทันอยู่แล้ว

 

"นี่แน่ะ จำได้แล้ว ยัยเด็กแสบ มาให้ลงโทษซะดี"

 

"อ๊ายยยยยยย"

 

     หญิงสาวร้องอย่างตกใจเมื่อป๊อปปี้รวบตัวเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแรงนั้น

 

"พี่ป๊อปปี้ ปล่อยฟางนะ ฟางกลัวตก"

 

"ไม่ตกหรอก อย่าดิ้นสิ เด๊ยวก็หล่นจริงๆนะ"

 

     ฉันเงียบไป เพราะกลัวว่าฉันจะหล่นลงมาก้นหักจริงๆ

 

"ดีงั้นพี่ก็อุ้มฟางอย่างนี้แหละ ห้ามวางนะ ฟางเมื่อไหร่ พี่ตายแน่"

 

     ฟางขู่ก่อนจะคล้องแขนไว้ที่คอป๊อปปี้อย่างแน่น ทำเอาชายหนุ่มนั้นหน้าตึกกับความเจ้าเล่ ของหญิงสาว

 

"ได้สิ พี่จะอุ้มฟางอย่างนี้แหละ ตลอดเวลาเลยเป็นไง พี่อาบน้ำพี่ก็ต้องอุ้มฟางไปด้วย"

 

"บ้าหรอ ใครเค้าจะไปกัน"

 

    หญิงสาวตีชายหนุ่มอย่างเขิลอาย ซ้อนใบหน้าแดงไว้ แต่ไม่หลุดพ้นจากสายตาป๊อปปี้ได้หรอก 555

 

 'คนบ้า ชอบทำให้เราใจเต้นแรง'