กาลเวลาพิสูจน์รักแท้ PF TK

     บ้านพักริมชายหาด

 

"โทโมะ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฟางถึงเลือดกบปากขนาดนี้"

 

    จินนี่เปิดประเด็น เมื่อพยาบาลฟางเสร็จ เธอก็หลับไปเลย

 

"ฉันมีเรื่องกับไอ้ป๊อปปี้น่ะ ฟางเลยมารับหมัดแทน เลยทำให้เจ็บตัวแบบนี้"

 

"อืม ไม่น่าเลย น้องฉัน หน้าเสียโฉมหมดเลย คงเจ็บน่าดูเลยนะ"

 

    จินนี่จับแผลที่หน้าฉัน อย่างเบาๆเพราะกลัวคนที่หลับอยู่เจ็บ

 

 

"เออ จินนี่งั้นฉันฝากฟางด้วยนะ คืนนี้ฉันจะนอนกับพวกเธอที่นี่ เด๊ยวจะกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อน"

 

"โอเค งั้นแก จองเบไปกับฉันหน่อย"

 

"เออ ก็ได้"

 

     จองเบพูดก่อนจะลุกขึ้น ไปกับโทโมะ ปล่อยสองสาวอยู่ด้วยกัน

 

 

 

 

                     บ้านพักริมชายหาด ป๊อปปี้

 

   ชายหนุ่มเดินเข้ามาเก็บเสื้อผ้าและกระเป๋า ก่อนเดินเข้าบ้านเค้าก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ แล้วก็เดินเข้าไปในบ้านพักนั้น จองเบไม่ขอเข้าไปด้วย เพราะเบื่อขี้หน้าคนไม่มีเหตุผลที่อยู่ด้านในนั้น

 

"พี่โทโมะ กลับมาแล้ว"

 

    แก้วออกมาข้างนอก เห็นโทโมะก่อนจะแหกปาก ทำเอาคนอื่นๆนั้นรีบวิ่งออกมาทันที 

 

"ไอ้โทโมะ นึกว่าจะไม่กลับมาสะอีก"

 

    เขื่อนพูดก่อนจะเดินมากอดคอโทโมะ แต่โทโมะ แกะมือเขื่อนออก

 

"เออ โทโมะ พวกฉันรู้ว่าพวกฉันผิด"

 

   ป๊อปปี้พูดขึ้น โทโมะเลยมองหน้าอย่างบอกว่า 'นี่มึงพึ่งจะคิดได้หรอ เกือบฆ่าคนที่ไม่รู้เรื่องเลยนะ'

 

"พึงคิดได้รึไง"

  

    โทโมะตอบกลับ โดยที่ไม่มองหน้าป๊อปปี้

 

"พี่โทโมะ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว พี่รู้อะไรพี่ก็บอกพวกเราก็ได้นะ อย่าให้เราต้องรู้สึกผิดและทำผิดไปมากกว่านี้"

 

    แก้วว่าก่อนจะนั่งลง ที่โซฟา

 

"...."

 

   โทโมะเงียบไม่พูดอะไร เขาก็คิดอยู่ว่า เราควรจะบอกดีมั้ยนะ แต่เพื่อนๆเค้าคงจะสำนึกผิดจริงๆล่ะมั้ง

 

"ไอ้โมะอย่าเงียบดิวะ มีไรก็บอกมาเถอะ มีอะไรที่โหดร้ายกว่านั้นรึเปล่า พวกเราสามารถช่วยได้มั้ย"

 

   เขื่อนพุดขึ้น

 

"เออ ฉันจะเล่าให้พวกแกฟังล่ะกัน แล้วก็เลิกใส่ร้ายฟาง ด่าฟางแบบเสียหายอีก แค่นี้ ยัยตัวเล็กนั้นก็เสียใจร้องให้เกือบทั้งคืนแล้ว"

 

    ให้ตายเถอะขนาดนั้นเลยหรอ ฟางร้องให้ตลอดทั้งคืนเลยหรอ ตั้งแต่วันนั้น น่ะ เค้ามองข้ามไปได้ยังไงนะ

 

"โอเค นายพุดมาเถอะ พวกแันจะได้ไปขอโทษฟางซะทีที่ทำอะไรเค้าไว้เยอะเลย เยอะจนเกินให้อภัย"

 

"ฟางกับพิมเป็นพี่น้องกันจริงๆ"

 

"ห๊ะ อะไรนะ แล้ว @#$#!@#$%^&*(&^%$#@$%^^"

 

    คำแรกที่ผมพูดไปทำเอาพวกนั้นซ๊อก พร้อมกับพ้นคำถามมาเป็นกอง

 

"โอ๊ย ฟังให้จบก่อนดิวะ"

 

    โทโมะพูดอย่างอารมณ์เสีย

 

"เอๆ"

 

   ทุกคนต่างเงียบ ก่อนจะฟังโทโมะพูดต่อ

 

"ที่จริงแล้ว ฉันกับฟางเราเป็นพี่น้องกัน ก็เหมือนกับจินนี่ ตอนเด็กพ่อกับแม่เราผูกมัดเราให้เป็นพี่น้องกัน เรารู้จักกันมาตลอดและฉันก็รู้จักฟางดี ถึงฟางจะเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่ยังไงฟางก็ไม่เคยคิดฆ่าใครหรอก อีกอย่างคนที่ฆ่าและทำรายครอบครัวฟางคือ ไอ้พงษ์ศักดิ์ พ่อเลี้ยงยัยหวายนั้นไง "

 

    หลังจากที่โมโมะเล่า ก็ทำเอาทุกคนอึ้งไปเลย นอกจากจะอึ้งเนื่องความสัมพันธ์ของฟางและพิม แถมโทโมะ ก็เป็นพี่น้องกันกับฟางด้วย แถมคนที่คิดร้ายทำร้ายครอบครัวเธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้พงษ์ศิกดิ์นี่เอง นี่มันชั่วขนาดนี้เชียวหรอ 

 

"ที่พ่อกับแม่ฟางเสียชีวิตก็เพราะไอ้นี่เป็นคนฆ่า และก็ฆ่าพิมด้วย และอีกไม่นาน มันก็ต้องตามมาฆ่าฟาง ฉันเลยต้องคอยดูแลคอยปกป้องน้องสาวฉันไง"

 

"นี่เค้าเลี้ยงหูเห่ามาตลอดเลยหรอเนี่ย น่าสงสารจัง"

 

   เขื่อนพูด ป๊อปปี้เงียบไปขณะหนึ่ง เข้าคงรู้สึกผิดที่กระทำต่อหญิงสาวสินะ

 

"ทีนี้พวกแกจะเลิกว่าน้องฉันได้รึยัง ฟางน่าสงสารจะตาย ยิ่งพวกแกไปซ้ำเติมเค้ายิ่งเข้าไปใหญ่"

 

"ก็ฟางไม่บอกพวกเรานี่น่า"

 

"แล้วพวกแกเคยฟังเค้ามั้ยล่ะ"

 

   โทโมะสวนกลับ ทุกคนเลยเงียบกริบเลย ใช่เค้าไม่เคยฟังหญิงสาวเลย 

 

"เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว ปล่อยให้สาวๆอยู่สองคนไม่ดี "

 

   โทโมะลุกคนเข้าไปในห้องเพื่อเก็บเสื้อผ้า

 

"โทโมะ ให้พวกเราไปด้วยได้มั้ย ฉันอยากไปดูฟาง"

 

   ป๊อปปี้เดินมาหาโทโมะ โทโมะทำหน้างงๆแต่ไม่พูดอะไร อาจเป็นจะเป็นเพราะว่าเค้าทำกับเธอแรงไปเลยอยากไปขอโทษ ก็ได้ 

 

"อืม ก็แล้วแต่พวกนายแล้วกัน จะไปก็ไป ใครไม่ไปก็ไม่ต้องไป"

 

"เออ"

 

   พูดจบ ป๊อปปี้ก็เดินไปเอาเสื้อผ้า ส่วนทุกคนก็ไม่รอช้าไปเก็บประเป๋าทันที แล้วขึ้นรถตามโทรโมะ ไปที่บ้านพักที่ฟางพักอยู่

 

"โทโมะ มาแล้วหรอ เฮ้ย"

 

    จินนี่ที่เดินออกมา แต่ก็ตกใจที่มีสามาชิกเพิ่มอีก

 

"มาทำไม จะมาทำอะไรฟางอีกล่ะ แค่นี้น้องฉันก็เจ็บมามากพอแล้ว"

 

"จินนี่ ใจเย็นๆนะ "

 

"จินนี่ พวกเรารู้เรื่องแล้วล่ะ ต่อไปนี้จะไม่มีใครทำร้ายฟางหรอกนะ พวกเราจะช่วยดูแลฟางเอง"

 

   ป๊อปปี้พูดขึ้น ทำให้จินนี่มองหน้างงง

 

"เฮ้ย ก็ดี ถ้าพวกเธอไม่ใจร้อน ฟังเหตุผลของฝ่ายตรงข้ามก็ไม่มีใครต้องมาเจ็บตัวอย่างนี้หรอกนะ"

 

"ฉันขอโทษจินี่ ที่ทำรุนแรงเกินไป พิมคงจะโมโหฉันแน่นอนเลย"

 

"แน่นอน พิมเค้าอยากจะฆ่านายไปเลยล่ะป๊อปปี้ที่ทำน้องเค้าขนาดนั้น"

 

"เฟย์เองก็เสียใจ ที่ทำร้ายฟางขนาดนั้น เฟย์มันเพื่อนไม่ดีเลยสินะ"

 

    เฟย์ลบตาลุงต่ำ เธอก็รู้สึกผิดมาก ที่ทำร้ายฟาง อย่างเจ็บสุดๆ 

 

"พวกเธอมาขอโทษฉันไม่ได้หรอก คนที่พวกเธอควรขอโทษคือฟางมากกว่านะ ฟางเสียใจมากแค่ไหน ที่พวกเธอเกลียดเค้า "

 

"จินนี่ฉันขอไปดูฟางหน่อยได้มั้ย"

 

     ป๊อปปี้อ้อนจินนี่ด้วยสายตา จินนี่เห็นถึงกับจิตกังวลเลย นี่ป๊อปปี้กำลงัคิดอะไรของเค้านะ

 

"ได้ เดี๋ยวฉันจะพาไป ใครจะไปด้วย ก็ตามแล้วกัน แต่ห้ามเสียงดัง ถ้าฟางเตื่อนมาล่ะก็ ฉันเอาพวกเธอแน่"

 

    จินนี่ขู่ ทุกคนได้แต่ยิ้มแหย่ๆให้

 

      จินนี่เดินมาที่ห้องของฟางพักอยู่เข้ามาทุกคนมาในห้อง ทุกคนเดินเข้าไปดูอย่างเป็นห่วง เฟย์กับแก้วถึงกับต่อมน้ำตาแตกเลย ที่เพื่อนสาวเธอดูโทรมแถมหน้าก็เต็มไปด้วยรอยซ้ำ โดยยฝีมือพี่ชายของเค้านั้นเอง

 

"ฟาง พี่ขอโทษนะ"

 

     ฉันหนุ่มจับที่ใบหน้าสวยหวานเต็บไปด้วยรอยแผล เค้ารู้สึกเจ็บใจยังไงไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกยังไงนะ รู้แต่ว่าตอนนี้ผลกับห่วงเธออยากดูแลเธอให้มากกว่านี้

 

"ฟางอ่อนแอมาก ฉันก็อดห่วงไม่ได้อ่ะนะ ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้"

 

     จินนี่พุดก่อนจะนั่งลงข้างๆฟาง

 

"เธอคงจะเจ็บมากนะฟาง พี่ขอโทษเธอด้วยนะ ที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้"

 

"เอาน่าป๊อปปี้ ฟางไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่รู้ว่าพวกแกเข้าใจเข้า สักพัก ฟางก็ดีแล้วล่ะ สิ่งที่ฟางต้องการคือ เพื่อนที่คอยให้กำลังใจ"

 

     โทโมะพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆฟางอีกข้างหนึ่งที่ป๊อปปี้นั่งอยู่ พลางมองป๊อปปี้เพื่อนของเค้านั้นเอง 

 

   'นายคงจะรักน้องสาวฉันอีกคนแล้วสินะ'

 

โทโมะคิดในใจ เค้าคบกับป๊อปปี้มาตั้งนาย มองแค่แววตาก็รู้ว่า มันคิดอะไร ถ้ารักฟางก็ดีสิ ฟางจะได้มีคนที่ดูแล อย่างใกล้ชิด ป๊อปปี้มันเป็นคนที่เดียวอยู่แล้ว ถ้ามันรักใครมันก็พร้อมที่จะดูแลเอาใจใส่ ตลอดเวลาอยู่แล้ว

 

"จินนี่ว่า ทุกคนไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ฟางตื่นมาค่อยว่ากันใหม่ล่ะกันนะ"

 

     จินนี่ว่าพลางเดินออกไป ตามด้วยเพื่อนๆ

 

"ป๊อปปี้ฉันขอคุยกับแกหน่อยได้มั้ย"

 

"อืม ได้สิ แกด้วไอ้เขื่อน"

 

    เราสามคนเดินมาหยุดที่ตรงหน้าระเบียง

 

"มีไรวะไอ้โมะเรียกพวกฉันมามีอะไร"

 

     เขื่อนถามขึ้นอย่ามีสาระ (ตลอดที่ผ่านมาผมไม่มีสาระว่างั้น)

 

"ไอ้ป๊อปปี้ แกคิดยังไงกับฟาง"

 

"ห๊ะ"

 

    โอ้ คำถามนี้ถึงกำจุกเลยล่ะครับ ผมคิดถูกมั้ยที่คบไอ้โมะเป็นเพื่อนมันรู้ทันตลอด

 

"ฉันไม่รุ้ คิดว่า แค่พี่กับน้อง " (ยังปากแข็งอีกนะ)

 

"แน่ใจหรอ"

 

    โทโมะถามเอาจริงเอาจัง

 

"อืม ฉันคงไม่คิดอะไรมากกว่าน้องสาวแล้วล่ะโทโมะ ยังไงสะ พิมก็แฟนของฉันฟางก็น้องของพิม ฉันคงไม่เลวขนาดนั้น พอพี่สาวตาย ก็คว้าน้องสาวมากินแทนหรอกนะ"

 

"แกรู้มั้ยว่าแกกับฉันอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้ว เรื่องแค่นี้แกคงไม่โกหกฉันหรอกนะ"

 

"โธ่ ก็ไม่รู้จะว่าไงดีล่ะ ฉันมันเลวมากใช่มั้ยวะ ฉันทำร้ายฟาง ทำร้ายเธอมากจนกว่าจะกล้าพูดคำว่ารักแล้วละ"

 

"ไม่หรอกไอ้ป๊อปปี้ ที่แกไม่กล้าพูด เพราะพิมรึเปล่าฉันรู้นะแกรักพิมมาก แต่พิมตายไปแล้ว พิมเค้าจะดีใจมาก ที่แกจะเป็นคนดูแลฟาง คอยปกป้องฟางแทนเค้าอีกอย่าง คนที่เหลืออยู่คือฟาง และฟางตอนนี้ก็ไม่เหลือใครเลย"

 

    เขื่อนพุดขึ้น ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ผมไม่รู้หรอกว่ารักเธอมั้ย แต่ผมก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้เธอ ผมรู้สึกเจ็บที่ผมเผลอทำร้ายเธอจนเจ็บ ความรูสึกแบบนี้เค้าเรียกว่ารักหรอ

 

"ไอ้ป๊อปปี้ ทำอย่างกับไม่เคยมีความรักอย่างนั้นแหละ"

 

   เขื่อนพูดขึ้น

 

"ฉันรักฟางเหมือนน้องสาวแท้ๆนะ และก็ไม่อยากให้น้องสาวต้องมาเจ็บ และเสียใจด้วย"

 

     โทโมะพูดก่อนจะจ้องหน้าป๊อปปี้นิ่ง เค้าหวังว่าสักวัน ไอ้เพื่อนตัวดีของเค้าจะเจอหัวใจตัวเองที่แท้จริงนะ

 

"ฉันคงไม่ทำให้ฟางต้องเสียใจอีกแล้วล่ะ ฉันจะปกป้องเธอเอง ยัยฟู" 

 

  ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปที่ท้องฟางเต็มไปด้วยหมู่ดาว ที่จับกันอยู่ระยิบระยับอย่างสวยงาม 

 

'พิมผมสัญญาว่าจะดูแลฟาง จะรักฟางเท่าชีวิตเลยนะ พิมเป็นกำลังให้ป๊อปเพื่อปกป้องฟางนะ เพื่อนคนที่ป๊อปรัก'

 

   ชายหนุ่มพูดในใจ คนที่เฝ้ามองอยู่ก็ดีใจนะ ที่ชายหนุ่มเค้าคิดได้ 

 

'พิมจะเป็นกำลังใจให้นะคะป๊อป พิมฝากดูแลน้องด้วย อย่าทำให้ฟางเสียใจ แค่นี้ฟางกก็เจ็บเกินแล้ว พิมอยากให้ป๊อปรักฟางมากกว่าที่รักพิมอีกนะ แค่นี้ทำเพื่อพิมได้มั้ย'

 

'ได้สิ ป๊อปจะรักฟาง ดูแลให้ดีที่สุดเท่าทีจะทำได้ เพราะป๊อปปี้ รัก "ฟาง" '

 

'ค่ะ พิมไปก่อนนะป๊อป พิมฝากดูแลางด้วย ไว้พิมจะมาเยี่ยมใหม่นะ'

 

   พูดจบร่างบางก็หายวับไปกับตา โทโมะกับเขื่อนถึงกับอึ้งไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะ พ่อแม่พี่น้อง ผมเห็นจะๆกับตาเลย

 

"ไอ้โมะ แกเห็นเหมือนฉันมั้ยวะ"

 

   เขื่อนไปสะกิดโทโมะที่ยืนค้างเหมือนถูกต้องมนสะกด

 

"เออดิวะ "

 

"ไอ้ป๊อปปี้ แกคุยกับพิม"

 

   โทโมะหันไปหาป๊อปปี้ที่ยืนอยู่

 

"อืม คงจะใช่อ่ะนะ เชื่อดิว่าเราไม่ได้ฝัน"

 

"เออ งั้นกุไปล่ะเว้ย ง่วงนอน"

 

   พูดจบ เขื่อนกับโทโมะก็รีบใส่เกียร์แล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที ตามด้วยป๊อปปี้ที่วิ่งตามมาติด

 

"ไอ้พวกนี่ ไม่รอตูเลยนะมึง"

 

    ป๊อปปี้เข้าห้องคนสุดท้าย ก่อนจะล้มตัวนอนลง หลับตารอให้ถึงวันพรุ่งนี้ เร็ว

 

 

 

 

   เป็นไงกันบ้างคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ไรเตอร์ก็ขอนอนก่อนนะคะ 

 

ส่วนพรุ่งนี้ฟางตื่นมาจะเป็นยังไง ก็รอติดตามด้วยนะคะ