The Ghost Girl ขโมยหัวใจยัยผีสาว

 
 
 
 
            แกร้ก
 
 
 
       เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ผู้ที่อยู่ในห้องรู้ทันทีว่าเจ้าของห้องกลับมาแล้ว
 
 
     "กลับมาแล้วหรอ หนุ่มฮอต" เสียงหวานๆพูดขึ้น
 
 
     "พูดอะไรของเธอ" เขาถาม
 
 
     "เอ้า ก็ข่าวออกโครมๆว่าคุณป๊อปปี้นักร้องสุดฮอตมีข่าวกับสาวๆเพียบ"
 
 
     "หึ มันก็เป็นธรรมดาของหนุ่มหล่อ สาวเยอะธรรมดา"
 
 
     "ระวังเหอะ เจ้าชู้ตายไปนายจะโดนปีนต้นงิ้ว" ฟางพูดแล้วแลบลิ้นใส่ป๊อปปี้
 
 
     "นี่ๆ พูดให้มีดีๆหน่อยยัยผีบ้า ฉันไม่ได้ไปเป็นชู้ใครน่ะ" ป๊อปปี้พูดแล้วปาหมอนใส่ฟาง
 
 
     "โอ้ย ฉันเจ็บน่ะนายหมี นายนี่ชอบรังแกผู้หญิงจริงๆ นี่แน่ะๆๆ" ฟางพูดแล้วหยิบหมอนไปตีป๊อปปี้
 
 
     "นี่เธอหยุดนะ ฉันเจ็บนะยัยเตี้ย โอ้ย ฉันบอกให้หยุด" ป๊อปปี้พูดขึ้น แต่ฟางไม่ยอมหยุด เขาจึงดึงหมอนที่ฟางถืออยู่อย่างแรง จนฟางเซไปล้มทับป๊อปปี้ที่นั่งบนโซฟา ทำให้หน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ
 
 
 
           ตึก ตึก ตึก
 
 
     "นี่นาย ทำไมใจนายเต้นแรงจัง" ฟางพูดแล้วเอาหูไปแนบอกป๊อปปี้ 
 
 
     "ทำอะไรของเธอเนี่ย ลุกออกไปเลย" ป๊อปปี้พูดอึกอัก หน้าแดงขึ้นมา
 
 
     "คนอุตส่าห์เป็นห่วง กลัวว่าจะเป็นโรคหัวใจ ชิ" ฟางพูดแล้วลุกออกไป
 
 
     "ผีอะไร ตัวหนักเป็นบ้า"
 
 
     "นี่นาย..." ฟางจะโวยวายแต่ป๊อปปี้ยกมือห้ามไว้
 
 
     "พอๆ ฉันหิวแล้ว" ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปที่ครัว
 
 
     "โห น่ากินอ่ะ" ฟางพูดแล้วมองอาหารที่ป๊อปปี้ซื้อมา
 
 
     "ผีอย่างเธอกินได้ด้วยหรอ"
 
 
     "นี่ ฉันก็หิวเป็นนะ"
 
 
     "กินด้วยกันมั้ยล่ะ"
 
 
 
     "ฉันกินได้ด้วยหรอๆๆ" ฟางพูดแล้วเขย่าแขนป๊ออปปี้รัว
 
 
         ป๊อปปี้ไม่ตอบ แต่แบ่งอาหารของตัวเองใส่จานเล็กๆแล้วไปจุดธูป 
 
 
     "ขอเชิญผีคุณฟางมากินกับข้าวด้วย อ่อ แล้วกินน้อยๆหน่อยก็ดี จะได้เลิกอ้วน"
 
 
     "นี่ฉันไม่ได้อ้วนนะ"
 
 
     "แล้วจะกินรึเปล่าล่ะ"
 
 
     "กินสิๆๆ" 
 
 
         ทั้งสองจึงไปนั่งกินข้าวด้วยกัน  โดยที่ฟางก็นั่งอยู่ตรงข้ามป๊อปปี้ 
 
 
 
     "ขอบคุณนายมากนะ" ฟางพูดออกมาแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้ ทำเอาชายหนุ่มหวั่นไหวไม่น้อย
 
 
     "อะ อื้ม" ป๊อปปี้พูดแล้วก้มกินข้าวต่อ แอบมองสาวน้อยตรงหน้าที่กินข้าวอย่างอร่อย พอได้มองใกล้ทำให้เขารู้ว่า เธอสวยมากจริงๆ  ถึงจะขึ้โวยวายแต่ก็สเปคเขาเลย...
 
 
     'คิดอยู่วะไอ้ป๊อป ผีนะเว่ย' ป๊อปปี้พูดในใจแล้วสะบัดหน้า
 
 
     "เป็นอะไรของนาย แมลงวันตอมหน้ารึไง"
 
 
     "เปล่าๆ เธออิ่มแล่วใช่ป่ะ ฉันจะได้ล้างจาน"
 
 
     "เดี๋ยวฉันช่วย"
 
 
     "หยุดอยู่ตรงนั้นเลย ขืนเธอมานะ จานฉันได้แตกหมดครัวแน่"
 
 
     "ฉันแค่ทำแตกไป 4 ใบเองนะ ย่ะ ไปก็ได้" ฟางพูดแล้วเดินฮึดฮัดออกไป
 
 
     'น่ารักชะมัด' ป๊อปปี้พูดแล้วมองร่างเล็กที่เดินออกไป นี่เขาคิดอะำรอยู่เนี่ย....
 
 
 
สั้นอีกตามเคย :( เบื่อกันมั้ยอ่ะ
คือเค้ากลัวรีดเดอร์จะรำคาญอ่ะ แบบ นานๆจะมาอัพที พอมาอัพก็สั้นเกินไรงี้ ฮ่าๆ ถ้าไม่ชอบติชมมาเลย เค้ารับได้และจะปรับปรุง