รักของเรา...NOT Love U

 
 
ื
 
 

 
 
 
                                        บ้านจิระคุณ 
 
 
 
" เฮียแก้วขอคุยด้วยได้ไหม" แก้วเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ที่นั่งทำงานอยู่ภายในห้องอย่างเคร่งเครียดโดยที่มีเขื่อนนั่งอยู่ด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มีอะไรละว่ามาเลย " ป๊อปปี้ละจากเอกสารแล้วพูดกับน้องสาว เขื่อนทำท่าจะลุกออกไป แต่แก้วส่ายหน้าเอาไว้ก่อน เจ้าตัวเลยยักใหล่แล้วนั่งดังเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มีอะไรหรือเปล่าดูท่าจะเครียด" ป๊อปปี้เห็นทีท่าของน้องสาวที่ดูจริงจังก็ถามอย่างเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แก้วไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพี่และพี่ฟางแต่..."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ถ้าจะมาพูดเรื่องนี้ก็กลับไปเถอะ พี่จะทำงาน" ป๊อปปี้พูดตัดประโยคก่อนี่น้องสาวจะพูดจบ แก้วมองป๊อปปี้อย่างไม่เข้าใจทั้งๆที่เธอพยายามถามเรื่องนี้จากพี่ชายหลายต่อหลายรอบแต่พี่ชายของเธอก็จะบ่ายเบี่ยงทุกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่!! ถ้าเป็นแก้ว แก้วจะไม่หนีปัญหานะพี่ป๊อป" แก้วมองหน้าพี่ชายอย่างจริงจัง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ใครหนี.....??? ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่อยู่กับความจริงมาตลอด" ป๊อปปี้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นใช่ ระยะเวลาที่ผ่านมาหลายปีเขาต้องอยู่กับมันมาตลอด...ถ้าเป็นไปได้เขาเองก็อยากจะหนีไปให้ไกลเช่นกัน แต่...มันเป็นไปไม่ได้  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ต้องถอนหายใจเลยนะพี่เขื่อน " แก้วหันมาพูดกับเพื่อนชายคนสนิทของพี่ชายที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอ เขื่อนยกมือขึ้นทั้งสองข้างทำท่าเป็นจำยอม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ต้องมอง เจ้าตัวมันไม่เล่าแล้วพี่จะไปตรัสรู้ได้ไงละครับน้องสาว" เขื่อนพูดเชิงปัดๆๆไม่ให้โดนเข้าตัว แก้วมองเขื่อนและป๊อปปี้สลับกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อยากจะรู้อะไรนักหนา มันก็แค่อดีต..." ป๊อปปี้พูดอย่างเซ็งๆ เขาเองก็เริ่มที่จะรำคาญกับอาการอยากรู้อยากเห็นของน้องสาวในเรื่องนี้สะเหลือเกิน ทีเรื่องอื่นละไม่เคยคิดที่จะยุ่ง..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ใช่อดีต อดีตที่พี่ทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง ใช่ไหมละ??? " แก้วถามพี่ชาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ใช่!!! แล้วจะทำไม " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เลว!!! "   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฮ้ย!! ไอ้ป๊อป แก้ว..." เขื่อนที่อึ้งไม่คิดว่า เพื่อนชายของตัวเองจะตบน้องสาวแท้ๆๆของมันเอง ' อารมณ์ไหนของมันว้ะเนี่ย เห็นรักกันจะตายไหงมาทะเลาะกันว้ะเนี่ย' 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ถ้าการที่แก้วเป็นห่วง การแก้วอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรกับความรักของพี่ กับผู้หญิงคนนั้น มันเป็นเรื่องที่แก้วดูผิดที่ไปยุ่งกับชีวิตของพี่ มันผิดขนาดที่พี่ต้องตบแก้วเลยงั้นหรอ พี่ป๊อป..." น้ำตาที่ค่อยๆๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย สาวร่างสูงยืนมองพี่ชายที่ไม่พูดตอบกลับอะไร ยิ่งป๊อปปี้ยืนหันหลังให้เธอมันยิ่งทำให้ร่างบางมีน้ำตามากกว่าเดิม จนเขื่อนต้องเดินเข้ามาแยก 2 พี่น้องออกจากกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ว่าเราไปพักเถอะ เดี๋ยวพี่จะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง " เขื่อนพูดก่อนจะพาแก้วเดินออกไป ปล่อยให้ชายหนุ่มอีกคนยืนอยู่ในความเงียบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ความรักของพี่มันตายไปแล้วแก้ว..." น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆๆไหลออกมาช้าๆๆ ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีเทา ที่ดูน่าลึกลับและน่ากลัวแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งที่แสดงถึงนิสัยของเจ้าของห้องแต่ใครจะรู้ว่าภายในความแข็งแกร่งนั้น ยังมีความอ่อนแอ และบาดแผลมากมายที่ไม่มีใครสามารถเยียวยามันได้เลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                        ห้องนอนของแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
" มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะพี่เขื่อน พี่ชายที่แสนดีของแก้วหายไปไหน ฮึกฮืออ " ทันทีที่เดินเข้ามาภายในห้อง สาวเจ้าก็เอาแต่ถามชายหนุ่ม จนเขื่อนต้องรีบยกมือห้ามแล้วเอาทิชชู่มาให้หญิงสาว ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอาเป็นว่าเท่าที่พี่รู้นะ ตอนนั้นไอ้ป๊อปมันมีผู้หญิงคนใหม่ ฟางเสียใจมากเมื่อรู้ความจริงเลยขอเลิกกับไอ้ป๊อปอ่ะแหละ แล้วหลังจากนั้นจากที่ไอ้ป๊อปไม่เที่ยว มันกลับเที่ยว จากที่ไม่ค่อยจะสนใจงานวงการมืด กลับหันมาดูแลเองทุกอย่าง มาจนปัจจุบันนี่แหละ เราเองก็น่าจะรู้น่ะ ว่าพี่ชายเราเปลี่ยนไปมากขนาดไหน " แก้วนิ่งคิดตามคำพูดของเขื่อน พยายามลำดับเหตุการณ์ตามที่ชายหนุ่มบอก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แล้วพี่ฟางละพี่เขื่อนรู้ไหมว่าตอนนั้นพี่ฟางไปไหน เป็นยังไงบ้าง " แก้วหหันไปถามเขื่อนต่อ แต่คำตอบที่ได้ก็ว่างเปล่า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ช่างเถอะ... มันเป็นอดีตไปแล้วตามที่พี่ชายเราพูดนั่นหละ  อย่าลืมสิว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นคือใคร ถึงไอ้ป๊อปจะยังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่ แต่ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นผู้หญิงของศัตรุเอาไปแล้วนะอย่าลืมสิ พักผ่อนเถอะ อย่าคิดมาก " เขื่อนลูบผมแก้วเบาๆๆแล้วเดินออกไป แก้วนิ่ง 'นั่นสินะผู้หญิงของศัตรู'
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                        บ้านไทยานนท์
 
 
 
 แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
 
 
 
                       ซ่า....ซ่า....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อยู่ตรงนี้ละกันน่ะเจ้าดอกไม้ เดี๋ยวซาตานมาเห็นจะโดนลงถังขยะเอา " ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอน ก็ได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นดังมาจากห้องน้ำ ฟางเลยรีบเอาดอกดาวเรื่องที่เพิ่งจะได้มาไปเก็บเอาไว้ในลิ้นชักแล้ว กลับมานั่งดูทีวีเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไปไหนมา"  ชายหนุ่มที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเดินออกมาเห็นหญิงสาวที่เขาพึงปราถนาที่จะเห็นหน้าตั้งแต่เหยียบเข้ามาภายในบ้าน แต่ก็ไร้วี่แวว ซึ่งตอนนี้เจ้าหล่อนกลับมานั่งดูทีวีอยู่อย่างสบายใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทำไมไม่เอาเสื้อผ้าไปใส่ห้ะ!! ตาบ้าา...." ฟางโวยวายทันทีเมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มที่เดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืมเดียวที่คลุมท่อนร่างของเขาเอาไว้ ส่งอีกผืนก็อยู่ที่มือของเขา โทโมะมองหญิงสาวที่หน้าแดงก่ำ ด้วยความเขินก็อมยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอ้า!! ก็นึกว่าจะชอบเห็นนอนกอดทุกคืนน" โทโมะพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ฟาง ฟางมองค้อนใส่ชายหนุ่มทันที มันกลับยิ่งทำให้ชายหนุ่มหัวเราะออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" หัวเราะเข้าไปเถอะ ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้ว จะได้มาเช็ดผม ฟางบอกหลายรอบแล้วน่ะ ว่าไม่ให้สระผมตอนกลางคืน เดี๋ยวก็ป่วยพอดี " ฟางชี้หน้าแล้วพูดอย่างดุดุ ชายหนุ่มยิ้มขำ กับการเปลี่ยนเรื่องของหญิงสาวที่แสนจะน่ารัก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ก็ดีนะ มีพยาบาลพิเศษคอยดูแล จริงมั้ย?? " โทโมะพูดแล้วทำท่าจะเดินเข้ามากอดฟาง แต่หญิงสาวใช้มือดันแผลงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของชายหนุ่มเอาก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไปใส่เสื้อผ้าเลยไม่ต้องมาอ้อนจะได้เช็ดผม " ฟางพูดอย่างเอาเรื่อง จนชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวสักพักก่อนจะเดินออกมา เห็นสาวร่างบาง นั่งดูเอกสารที่เขาเอามาจากบริษัท
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ยังไม่นอนหรอ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อืมไม่ง่วงอ่ะ เดี๋ยวช่วยโมะทำงานดีกว่าจะได้เสร็จไวไว " ฟางยิ้มให้โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำเป้น???" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" --"  หญิงสาวส่ายหน้าแล้วยิ้มแหยๆๆให้ชายหนุ่ม โทโมะยิ้มขำ ก่อนจะดึงร่างบางให้เดินตามเขาไปที่เตียง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เช็ดผมให้หน่อยสิ ปวดมือ ปวดตัว เมื่อยไปหมดไมมีแรงเลย" โทโมะเอาคางเกยใหล่มนของหญิงสาวพร้อมกับกอดฟางเอาไว้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ก็ปล่อยสิคะคุณผู้ชาย ถ้าไม่ปล่อยดิฉันจะเช็ดผมได้อย่างไร " ฟางพูดแล้วยิ้มขำกับท่าทางขี้อ้อนของชายหนุ่ม จะมีสักกี่คนที่ได้เห็นมุมนี้ของเขา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เสร้จแล้วววว" หญิงสาวลากเสียงยาวว ก่อนจะยิ้มให้โทโมะแล้วเดินเอาผ้าเช็ดผมไปเก็บที่ห้องแต่งตัว แต่พอเดินออกมาก็เห็นชายหนุ่มที่นั่งยิ้มอยู่ที่ปลายเตียง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ยิ้มอะไร "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"กอดหน่อยสิ " โทโมะพูดแล้วอ้าแขนทำหน้าตาเหมือนเด็กที่ขาดความอบอุ่ม ฟางยิ้มขำก่อนจะเดินไปหาชายหนุ่ม โทโมะดึงฟางเข้าไปกอดอย่างรักและหวงแหน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โมะรักฟางนะ " ทั้งสองกอดกันเนิ่นนาน ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆๆคลายกอดหญิงสาว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แล้วฟางละ รักโมะบ้างไหม " ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยความคาดหวัง สาวหวานมองชายหนุ่มด้ยความสับสน ทำไมนะคำว่ารักทำไมมันพูดยากจัง ...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"......" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ตอบแสดงว่ารัก 55 " โทโมะพูดแล้วหัวเราะ จนร่างบางต้องยิ้มตาม ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆๆ เลื่อนหน้าเข้าใกล้หญิงสาวมากขึ้นจน ชายหนุ่มมอบจุมพิตแสนหวานให้สาวหวาน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อื้อออ" จุมพิตที่แสนหวานกลับกลายเป็นจุมพิตที่เริ่มร้อนแรง เล่นเอาเรี่ยงแรงของหญิงสาวตรงหน้าหดหายไปในพริบตา ก่อนที่โทโมะจะต้องละออกมาจากริมฝีปากบางที่สีอออนระทวย อย่างแสนรัก  โทโมะมองหน้าหญิงสาวที่หน้าแดงก่ำด้วยความเขิน ก็อดไม่ได้ที่จะก้มฉกฉวยความหวานจากริมฝีปากของร่างบางอีกครั้ง ก่อนจะช้อนตัวหญิงสาวไปที่เตียงอย่างเบามือ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มะโมะ ..." ฟาง ร้องงออกมาอย่างตกใจ เมื่อชายหนุ่มที่อยู่บนร่างของเธอเริ่มอยู่ไม่สุก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" โมะขอนะฟาง " ชายหุ่มเลื่อนตัวไปกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว ่อนจะขบเม้นฝบหูเพื่อเป็นการแกล้งหญิงสาวแล่นๆ ฟางฟาดไปที่ลำแขนของชายหนุ่มอย่างหมันไส้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อืมมม อ่าส์ โมะ " ฟางร้องครางเมื่อชายหนุ่มเคล้นคลึงพร้อมกับก้มดูดดึงลุกเกดสีหวานของเธฮอย่างกับของเล่นของเด็ก  แถมยังสร้างรอยตรีตาไว้ทั้งเนินอก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ๊ะ อ่าสส์ อย่านะ เราเลิกกันแล้ว " เสียงหวานดังอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีเทา อ้อนวอนร้องขอชายหนุ่มคนนหึ่ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แล้วไงเธอรักฉันไม่ใช่หรอฟางแค่นี้นะ อย่ามาทำหวงตัวไปหน่อยเลยหน่าา" ชายหนุ่มเงยหน้ามาพูดกับหญิงสาวก่อนจะก้มลงดูดน้ำหวาน พร้อมกับใช้ลิ้นรัวจุดอ่อนของหยิงสาวอยา่งรัวๆๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ๊ะ อ๊ะะ อ่าสส์ออ๊ะะะ อ๊าาา " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แค่นี่ก็ครางดังเชียว หึ..." ชายหนุ่งละออกจากร่างบางก่อนจะจัดการเส้อผ้าของตัวให้เปลือยเปล่าเหมือนกับร่างบางณ ตอนนี้ ฟางตกใจก็รีบเบืนหน้าหนี 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ อย่า ขะขอร้องฮึกก " ฟางพยายามยกมือไหว้ของชายหนุ่มคนนั้น แล้วถอยหลังกรูจนติดหัวเตียงด้วยความกลัว  ชายหนุ่มไม่สนใจ กระฉาร่างบางเข้ามาแล้วใช้เข็มขัดมันมือทั้งสองขางของหญิงสาวเอาไว้แล้วจับขาของหยิงสาวแยกออกก่อนจะใส่แกนกลายของตัวเองเข้าไปอย่างแรงโดยที่ไม่สนใจว่าร่างบางนั้นจะเจ้บมาน้อยเพียงใด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ่าสส์ เธอนี่มันหวานไปทั้งตัวจริงๆๆเลยนะฟาง " ชายหนุ่มครางออกมาอย่างพอใจ กับร่างกายของหญิงสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮือออ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ฮือออ อ๊ะะะ  ฉะ ฉันเกลียด นายอ๊ะะ อ๊ะ " ฟางร้องไห้ด้วยความเสียใจ ก่อนจะตะโกนใส่หน้าของป๊อปปี้ ชายหนุ่มไม่อยากเห็นหญิงสาวต้องร้องไห้และพูดว่าเขาเลยจูปปิดปากหญิงสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เกลียดฉันเยอะๆๆ จำเอาไว้ฉันก็เกลียดเธอฟาง...." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่า!!..." ฟางที่ได้สติก็ผลักชายหนุ่มออก โทโมะมองหญิงสาวด้วยสาตาที่ไม่เข้าใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอ่อ..โมะคือฟาง ฟาง...." หญิงสาวหลบสายตาของชายหนุ่มหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรอย่าคิดมกเลย โมะผิดเองละ ที่เร่งฟาง" โทโมะพูดแล้วยิ้มบางๆๆให้หญิงสาว เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องเป็นแบบนี้แทบจะทุกครั้ง ที่เขากับเธอจะทำเรื่องแบบนี้กัน แต่ถ้าให้เขาเดาคงไม่พ้นเรื่องในอดีต 'โมะสัญญ่ว่าความทรงจำพวกนั้นะหายไป ทุกความทรงจำของฟางจะต้องเป็นโมะเท่านั้น' 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่เลยโมะ ฟางเอง ...ฟางไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น ฟางง..." หญิงสาวส่ายหน้าให้ชายหนุ่มแล้วคิดว่าภาพเมื่อกี้มันคืออะไรกันแน่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่เอาหน่าอย่าร้องสิ เดี๋ยยวก็จับจูบสะทั้งคืนเลยดีไหม " ชายหนุ่มเห็นน้ำตาของหญิงสาวก็รีบเข้าไปกอด แต่สติของชายหนุ่มแทบจะกระเจิงเมื่อยอดอกคู่งามที่ไร้อาภรณ์ปกปิดแนบชิดติดกับแผลอกกึ่งเปลือยของตัวเอง 'ท่องไว้ไอ้โมะฟางเสียใจ ฟางเสียใจ' 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ่ะ เอ่อโมะ ปล่อยฟางแล้ว โมะหลับตาเลยนะ " ฟางที่เริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองอยุ่ในสภาพไหนก็พูดกับโทโมะ โทโะมยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอ้าไมอ่ะ เมื่อกี้ทั้งลูบ คลำ กัด แถมยังดูดมาแล้วเลยนะ ไม่ต้องอายหรอกก " ชายหนุ่มแกล้งหญิงสาว ฟางเขินหน้าแดงจัด ฟาดไปกลางหลังชายหนุ่ม จนโทโมะเองต้องจุก ก่อนที่โทโมะจะค่อยๆๆคลายกอดฟางแล้วหลับตาตามที่หญิงสาวต้องการ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ลืมตาได้แล้ว " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" งั้นก็นอนสะนะ อย่าคิดมากเลย โมะไปเคลียร์งานก่อน " โทโมะพูดแล้วทำท่าจะลุกออกไปแต่ฟางรั้งแขนชายหนุ่มเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นอนเลยไม่ได้หรอ " ชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กลัว...." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" 555 อ่าอ่างั้นนอนหน้าา เดี๋ยวพี่เลี้ยงจะเล่านิทานให้เด็กน้อยฟังนะครับ " ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นเตียงแล้วดึงร่างบางมากอด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ใช่เด็กเดี๊ยะ " เสียงบ่นอุบอิบที่ดังอยู่ในอ้อมกอดของเขาดังึ้นเอย่างเอาเรื่อง จนชายหนุ่มขำ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฟางรู้เอาไว้นะ ว่าผู้ชายคนนี้รักฟางหมดหัวใจและจะรักตลอดไป...." โทโมะพูดจบก็ก้มลงจูบผมหญิงสาวอย่างออ่อนโยน ฟางเองก็หลับตารับความรักที่ชายหนุ่มอบให้เธออย่างเต็มใจก่อนที่ทั้งสองจะเข้าสู้นิทราไปพร้อมๆกัน... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
   วันนี้มาเยอะเลย55 แอบโดดมาอัพพ อย่าลืมเม้นนะ