รักของเรา...NOT Love U

 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
               " อย่า อย่าทำแบบนี้ ขอร้องฮึก ฮึก " ภาพสาวหวานร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนเตียง เธอพยายามอ้อนวอน ชายคนหนึ่งที่อยู่ในมุมมืด 
 
 
 
 
 
 
 
               " นางบำเรอมีสิทธื์ขอร้องด้วยงั้นหรอ ฮึ " เสียงชายในมุมมืดพูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น มันดังเข้าไปในสมองของเธอ วนเวียนอยู่ในนั้นตลอดเวลา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่า!!!!  " สาวหวานลืมตาตื่นขึ้นมา ลมหายใจที่ถี่ยิบ เกินกว่าคนปกติที่เพิ่งจะตื่นนอน สายตาของเธอกวาดไปรอบห้องอย่างระแวง และหวาดกลัว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมมันเจ็บขนาดนี้ " ฟางพูดด้วยความทรมาน ตลอดระยะเวลาเธอมันจะฝันแบบนี้อยู่เรื่อยๆๆ แต่ทุกครั้งที่เธอตื่นขึ้นมา มันกลับเจ็บปวด ทรมาน โดยเฉพาะที่หัวใจของเธอยิ่งนึกถึงยิ่งเจ็บ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ดาวเรือง " ฟางหันไปเห็นดอกไม้ที่วางอยู่บนหัวเตียงก่อนจะเอื้อมไปหยิบมาดูอย่างอ่อนโยน เธอชอบดอกไม้เอามากๆๆ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เธอเพิ่งจะได้เห็นดอกดาวเรืองเองกับมือ เพราะปกติดอกไม้ที่เธอนำมาปลูกจะเป็นดอกไม้พวกกุหลาบ ลาเวนเดอร์ และอย่างอื่นมากกว่า ดอกไม้พวกนี้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่างน้อย แกก็ทำให้ฉันหายเจ็บไปบ้างน่ะ เจ้าดอกไม้ " ฟางพึมพัมกับดอกไม้ แล้วยิ้มอย่างมีความสุข ความเจ็บที่แสนทรมานในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา มันค่อยๆๆจางหายไป รอยยิ้มของเธอทำให้ใครบางคนที่แอบดูตั้งแต่ธอตื่นขึ้นมา ยิ้มตาม...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โต๊ะอาหาร
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟางยังไม่ตื่นหรอเฟย์ " โทโมะเดินเข้ามาภายในห้องอาหาเห็นสาวเปรี้ยวนั่งทานอาหารอยู่คนเดียวก็ถามขึ้น เฟย์หันมาส่ายหน้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่รู้อ่ะ " เฟย์พูดจบก็หันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อด้วยความขมักขเม้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ค่อยๆทานก็ได้ จะรีบไปไหนแต่เช้า " โทโมะเอ่ยเตือนน้องสาวต่างสายเลือด ด้วยความเป็นห่วง เฟย์หันมาทำหน้าเซ็งให้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" วันนี้เฟย์รีบ อ๋อฝากไปส่งพี่ฟางด้วยน่ะ อ๋อเดี๋ยวเรามีเรื่องต้องคุยกัน เรื่องนี้พูดเลยว่า ยาววววว" เฟย์พูดกับโทโมะพร้อมกับหยิบแซนวิชไปอีกชิ้นแล้วจะวิ่งออกไปแต่หันกลับมาพูดประโยคหลังกับโทโมะก่อนจะวิ่งออกไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นสงสัยต้องพามันไปนั่งสมาธิสักวันสองวัน หึ เพื่อจะนิ่งกับเขาบ้าง ว่าไหมกั้ง " โทโมะมองตามเฟย์อย่าขำๆ แล้วพูดกับกั้ง กั้งยิ้มขำ กับคำพูดของเจ้านาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นินทาฟางหรือเปล่า " เสียงหวานดังพร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้ามายิ้มให้โทโมะและกั้งก่อนจะไปนั่งในที่ของตัวเอง กั้งโค้งฟางอย่างน้อบน้อม แล้วกำลังจะเดินไปที่ประตูห้องอาหาร เพื่อให้ความเป็นส่วนตัว เฉกเช่นทุกวันที่ฟางมาค้างที่นี่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มาทานด้วยกันสิกั้ง แล้วนี่เฟย์ไปไหนแล้วละโมะ " ฟางนั่งลงแล้วยิ้มให้กั้งก่อนจะหันไปถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่รู้สิ เห็นบอกว่ารีบ เดี๋ยววันนี้เค้าไปส่งฟางเอง " โทโมะพูดแล้วยกแก้วกาแฟมาทานพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสุขุม ฟางเบ้ปากก่อนจหันไปมองกั้งที่ยืนนิ่ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มานั่งด้วยกันสิกั้ง เจ้านายของกั้งอ่ะ ไม่ยอมกินข้าวเป็นเพื่อนฟาง " ฟางพูดแล้วยิ้มให้กั้ง กั้งเหล่มองโทโมะ โทโมะพยักหน้าเล็กๆ ก่อนที่กั้จะเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามกับฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อาหารเยอะจะตาย กินแค่ไม่กี่คนคราวหน้า ชวนป้าแม่บ้านมาทานด้วยกันดีกว่า เนาะ " ฟางหันไปถามความเห็ฯจากโทโมะ โทโมะส่ายหน้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"  เคยห้ามได้ไหมละ " โทโมะพูดเรียบๆๆ ฟางยิ้มอย่างชอบใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ปวดหัวหรือมีอาการอะไรไหม " โทโมะถามฟาง ฟางเงยหน้าแล้วส่ายหน้าช้าๆ ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฝันอีกแล้วใช่ไหม " โทโมะจับสังเกตุสาวหวานได้ก็พูด ฟางสบตาโทโมะ ก่อนจะค่อยๆพยักหน้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มันก็แค่ความฝัน อย่าเอามาคิดเลยน่ะ " โทโมะเดินเข้าไปลูบผมร่างบางอย่างอ่อนโยน ฟางโผกอดโทโมะ ไม่รู้ว่าทำไม อ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น เหลือเกิน โทโมะยิ้มบางๆๆ กอดตอบสาวหวานอย่างแสนรัก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อีกเรื่องที่โมะอยากจะให้ฟางทำ " ฟางคลายกอดโทโมะแล้วมองเลิกคิ้วเชิงว่าเรื่องอะไร 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ลาออกจากที่นั่นสะ !!!! " โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆๆ ฟางมองเพื่อนชายด้วยความไม่เข้าใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมทั้งเฟย์และโมะอยากให้ฟางออกจากที่นั่นนักนะ ฟางแค่ไปทำงานน่ะโมะ " ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหนา่าย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ............" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่าเงียบได้ไหมโทโมะ " ฟางเริ่มหงุดหงิด จนกั้งต้องรีบเอ่ยเตือน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ใจเย็นก่อนก็ได้ครับ " กั้งพูดด้วยความสุภาพ ฟางหันมมองกั้งแล้วหันกลับไปมองโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กั้งก็ดูเจ้านายของกั้งสิ ฟางแค่ขอเหตุผล ทำไมต้องไม่อยากให้ฟางทำงานที่นั่นด้วย " ฟางพูดด้วยความไม่เข้าใจ จะอะไรนักหนากะอีแค่ทำงาน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อยากทำงานกับมันมากนักหรือไง " โทโมะพูดหลังจากท่เงียบมานาน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะโมะ ฟางแค่อยากรุ้เหตุผล บอกฟางได้ไหม " ฟางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เหตุผลมันมีมากมาย แต่ขอแค่ให้ฟางรู้เอาไว้ ว่าที่นั่นมันอันตรายสำหรับฟาง เกินกว่าที่โมะจะยอมให้ฟางอยุ่ที่นั่น แค่ทุกวันนี้มันก็มากพอแล้ว " โทโมะพูดก่อนจะลุกเดินออกไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เจ้านายของนายเผด็จการที่สุดเลยรู้ไหมกั้ง " ฟางหันมาบ่นโทโมะให้กั้งฟัง สุดท้ายเธอก็ต้องยอมเพื่อนชายคนนี้ตลอดอยู่ดี 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 มาแล้วตอนที่ 2 ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่า จะพยายามน่ะ ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว คิดไม่ค่อยสนุกเลยยย ขอบคุณทุกกำลังใจทุกคอมเม้นต์เลยน่ะ ไรเตอร์มีความสุขมากที่ได้อ่านคอมเม้นเกี่ยวกับฟิคของไรเตอร์ ขอบคุณจริงๆๆน่ะคะ