รักของเรา...NOT Love U

 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
               หลังจากที่ฟางอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วเดินออกมาจากห้องแล้วเดินลงไปด้านล่างของบ้าน ก็ต้องสงสัยเมื่อไม่เห็นมีใครสักคนก่อนจะเดินออกไปเรื่อยๆจนหยุดที่ริมระเบียงด้านหน้าบ้าน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทำไม...." ฟางมองบรรยากาศรอบๆตัวก่อนจะต้องสงสัยเมื่อรู้สึกคุ้นเคยกับบรยากาศที่นี่มาก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คิดจะหนีงั้นหรอ??" ป๊อปปี้ที่มัวแต่อยู่ในครัวก็ออกมาเห็นฟางยืนอยู่ตรงที่ระเบียงก็เดินออกมากอดอกถามหญิงสาว ฟางหันไปมองก่อนจะเบ้ปากด้วยความหมันไส้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คะ ถ้าหนีได้ฉันก็อยากจะหนี...."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฝันไปเถอะ.."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เมื่อไรคุณจะปล่อยฉันไป..." ฟางหันกลับไปแล้วมองต้นไม้ที่พัดปลิวไปตามลมอ่อนๆๆ ป๊อปปี้ที่ได้ยินก็เริ่มเคือง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อะไรกัน อยู่กับผัวของเธอต่ออีกสักคืนสองคืนคงไม่เป้นไรมั้ง" ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มเยาะเย้ย ฟางกำมือนแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันไม่นับ..."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เหอะ! ยังไงละเธอถึงจะรับว่าฉันเป็นผัวเธอนะห้ะ!!!" ป๊อปปี้เดินเข้าไปกระฉากแขนฟางมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"สามีของฉัน ชื่อ วิศวะ ไทยานนท์คะ..."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฟาง!!!!" ป๊อปปี้โมโหที่หญิงสาวตรงหน้าบอกว่าเธอเป็นเมียของคนอื่นๆ... ก็บืบแขนฟาแรงกว่าเดิม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเมื่อก่อนเราเคยเป็นอะไรกัน คุณกับฉันรู้จักกันหรือเปล่า แล้วเหตุผลที่คุณทำร้ายฉันแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่ามันมาจากอะไรและก็ไม่อยากจะรับรุ้ เพราะอดีตฉันไม่คิดที่จะจำมันอีก เพราะปัจจุบันกับอนาคตฉันมีความสุขกับคนที่ฉันรัก ฉันก็มีความสุขมากพอแล้ว ดังนัน้ คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ..." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มีความสุข กับคนที่รักงั้นหรอ...."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คะ กับคนที่ฉันรัก"ฟางพูดแล้วสบตากับป๊อปปี้ แวบเดียวที่หญิงสาวเห็นในแววตาของเขา จากที่โกรธเคืองกลับเป็นสายตาที่ดูเศร้าแล้วหมองหม่น แต่อย่างว่านั่นเป็นเพียงแวบเดียว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ดี! งั้นกว่าเธอจะกลับไปหามันนะ เธอคงมีลูกกับผู้ชายที่เธอไม่ยอมรับว่าเป็นผัวหน่อยแล้วกันนะ." ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มางแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วก็แสดงบทรักร้อนแรงไปทั้งวัน ....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               หลายวันผ่านไป ป๊อปปี้มักจะแกล้งให้ฟางไปทำงานเป้นคนสวนบ้างละ ทำงานเป็ฯแม่ครัวบ้าง หรืออย่างอื่นบ้าง ต่างนาๆ แต่แล้วก็ไม่พ้นเรื่องบนเตียงที่ชายหนุ่มมักจจะคอยจับผิดหญิงสาวเพื่อเอามาเป็นข้ออ้างในการลงโทษ... วันนี้ก็เช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ขอบใจมากนะวินที่ช่วยฟาง" ฟางเดินอยู่ในสวนพร้อมกับ วินคนงานที่มักจะมาทำงานที่ไร่ของป๊อปปี้เป็นประจำอยู่แล้ว ช่วยฟางเดินถือตระกร้าลิ้นจี่เดินมากับฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่เป็นไรครับ...ว่าแต่คุณฟางทานข้าวกลางวันหรือยังครับ" วินยิ้มหวานให้หญิงสาวก่อนจะพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ยังหรอก...ว่าจะเสณ็จตะกร้านี่แล้วจะไปทานหน่ะแล้วต่อไปนี้เลิกเรียกฟางว่า คุณได้แล้วนะ..เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ^^" ฟางยิ้มให้วิน จนชายหนุ่มหน้าแดง ก่อนทั้ง2จะเดินไปที่โรงเก็บลิ้นจี่ที่อยู่ไม่ไกล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ไปพอดรักกันตรงไหนมาละ" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ...เปล่านะครับเจ้านาย" วินหันกลับไปมองเจ้าของเสียงก่อนจะรีบปฏิเสธ ฟางมองป๊อปปี้อย่างไม่ค่อยไว้ใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ..........."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไปกินข้าวกันเถอะวิน "ฟางจับมือวินแล้วเดินเลี่ยงป๊อปปปี้ไปตักอาหาร ป๊อปปี้มองมือที่หญิงสาวกุมวินก็เดินเข้าไปกระชากแขนทั้งสองออกจากกัน ก่อนจะดึงางมาใกล้ตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ่อยผู้ชายไปทั่ว อยากมากหรือไง?" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี๊ยะ!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้น เลิกดูถูกฉันสะทีจะได้ไหม " ฟางตบหน้าป๊อปปี้ อย่างโมโห ชายหนุ่มหันกลับมา ดมองหญิงสาวด้วยสายตาที่แข็งกร้าว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ๊ยย!"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เจ้านายครับใจ..."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อย่ามายุ่ง!!! จำเอาไว้ถ้าพวกแกคนไหนช่วยผู้หญิงคนนี้หรือญาติดีกับแม่นี่อีก ฉันไล่มันออก!!" ป๊อปปี้พูดจบก็เดินอกไปโดยที่อุ้มฟางพาดบ่าไปด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮึกฮืออ อย่าทำร้ายฉันเลยนะ " ฟางร้องไห้เมื่อโดนป๊อปปี้โยนลงมาที่เตียงนุ่ม ป๊อปปี้มองหญิงสาวที่เอาแต่นอนร้องไห้อย่างนิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เธอกล้าตบหน้าฉัน..."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉะ ฉันขอโทษ.."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"จูบฉันสิ!" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ห้ะ..!!! "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ถ้าเธอไม่ทำ ฉันก็จะทำโทษเธอด้วยวิธีของฉัน... เธอก็คงจะรู้ว่าหมายถึงอะไร" ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มกริ่ม ฟางรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ว่าไง...??"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉัน...."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อื้อออ.....อืมม" ฟางหลบสายชายหนุ่มอย่าใช้ความคิด แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้ตอบอะไร ชายหนุ่มก็ตรงปรี่เข้ามามอบรสจูบที่แสนหวานให้จนฟางเองต้องรีบเอามือมาเกาะใหล่ของชายหนุ่มเอาไว้แน่น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๊ะ.!!" หยิงสาวครางอย่าตกใจ เมื่อตัวเองโดนปลดตะคลอบราทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อตัวนอกออกเลยด้วยซ้ำ พร้อมกับแรงบีมเคล้นคลึง อย่างแรงจากชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๊ะอืมม เบาเบาะหน่อยได้ไหม" ฟางที่ได้อิสระก็พูดกับป๊อปปี้เสียงอ่อย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ได้สิจ๊ะ เมียจ๋า" ป๊อปปี้ยิ้มชอบใจก่อนจะจูบฟางอีกครัง พร้อมกับค่อยๆแกะชุดของหญิงสาวออกไปจนเกือบเปลือย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตริ้ง ตริ้ง+++++++++++
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อะไรว้่ะ!!" ป๊อปปี้สบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อเสียงข้อความดัง อย่างรัวๆและยาว จนหญิงสาวได้สติและรีบผลักป๊อปปี้ออกไปจากตัวก่อนจะรีบจัดการหาเสื้อผ้ามาใส้ด้วยความอาย ป๊อปปี้ละออกจากร่างบางแล้วเดินไปที่โทรศัพท์ ก่อนจะหันมามองหญิงสาวที่หน้าแดงก่ำอยู่บนเตียงอย่างอารฒณ์ดี 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 เคล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
             มาแล้วช้าไปนิด ไม่สนุกเลยหรอ ฮืออออออออ อย่าลืมเม้นนะ T_T