รักของเรา...NOT Love U

 
 
 
 
 

 
 
 
                                     จังหวัดน่าน...
 
 
 
 
 
 
 
 
"อือ..."ฟางค่อยๆลืม ก็เห้นผุ้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงที่จัดได้ว่าสวย กำลังยืนอยู่ที่หน้าต่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คุณ คุณคะ..." ฟางเรียกผู้หญิงคนนั้น หญิงสาวที่ถูกเรียงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"............" หญิงสาวคนนั้นหันกลับมามองฟางด้วยสายตาว่างเปล่า แต่ฟางกลับส่งยิ้มกลับไปให้แทน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คุณช่วยฉันด้วยนะคะ  นายนั่นจับฉันมา" ฟางลุกจากเตียงแล้วเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนดังกล่าวแล้ว อ้อนวอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทานข้าวเถอะคะ แล้วไปอาบน้ำสะนะคะชุดของคุณอยุ่ที่ปลายเตียง" โบว์ สาวใช้ที่คอยดูแลบ้านหลังนี้ให้ชายหนุ่ม ตอบกลับด้วยท่าทางเฉยเมยก่อนจะทำท่าทางเดินกลับออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวคะ คุณ...ฉันขอร้องงนะคะช่วยฉันหน่อยได้ไหม" ฟางรีบรั้งแขนหญิงสาวแล้วพูดอย่างอ้อนวอน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไปทานข้าวสะเถอะคะ น้ำตาไม่ได้ช่วยอะไร อีกประมาณชั่วโมง บอสจะเข้ามาหาคุณนะคะ"โบว์พูดกับหญิงสาวแล้วแกะมือออกก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ฟางหันกลับไปมอง จานข้าวพร้อมกับชุดใหม่ด้วยสายตาเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันจะหนีไปจากที่นี่ได้ยังไง" ฟางพึมพัมกับตัวเองก่อนจะมองไปเหห็นที่หน้าต่าง ลมที่พัดเข้ามา ผ้าม่านที่ดูเคลื่อนไหวผิดปกติจากหน้าต่างบานอื่นๆเรียกความสนใจให้กับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ได้ล็อก..." ฟางเดินไปที่กระจกก่อนจะลองเลื่อนกระจกแล้วต้องพูดออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะค่อยๆปีนออกไปทางหน้าต่าง แต่ด้วยความสูงของบ้าน มันทำให้เธอผวาเล็กน้อย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ๊ย!!!"หญิงสาวรีบปิดปากเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดรอดออกไป มือบางกุมข้อเท้าข้างซ้ายก่อนน้ำตาจะไหลด้วยความเจ็บ ก่อนที่หญิงสาวจะฮึดสุ้แล้วปาดน้ำตาทิ้ง พร้อมกับค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินลัดเลาะไปทางสวน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฟาง....ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอกนะ" เวลาผ่านไป ป๊อปปี้เดินเข้ามาภายในห้องของร่างบางก็ไม่พบร่างเล็ก ก็มองไปที่จานอาหาร พร้อมกับชุดใหม่ที่เขาให้โบว์เอาขึ้นมาให้ตั้งแต่ชั่วที่แล้ว แต่หญิงสาวกลับไม่แตะมันเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"บ้าเอ้ย!!!" ป๊อปปี้ชล่าใจ เพราะนึว่าหญิงสาว ึงจะไปหลบเขาอยุ่ในห้องน้ำ แต่พอเอาเข้าจริง ชายหนุ่มเดินเข้าไปเปิดก็ไม่พบสาวร่างบาง ก่อนสายตาจะหันไปเห็นผ้าม่านที่ถูกลมพัด ก็เดินเข้าไปดูอย่างรวดเร็วก็พบว่า หน้าต่างถูกเปิดออก ก็พอจะปะติดปะต่อได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เกิดอะไรขึ้นคะบอส" โบว์รีบวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มพร้อมกับลูกน้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"จัดคนออกตามหายัยนั่นสะ ส่วนเธอโบว์ฉันกลับมาเมื่อไรเรามีเรื่องต้องคุยกัน" ป๊อปปี้หันไปสั่งลูกน้องคนสนิท ก่อนจะหันมาจ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างโกรธ จนโบว์ต้องก้มหน้าด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ๊ย!! อย่าพึ่งมายอมแพ้ตอนนี้สิฟาง เราต้องไปจากที่นี่ให้ได้" ฟางเดินมาเรื่อยๆก็ต้องล้มลงไปเพราะความเจ็บจากข้อเท้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
กรอบแกรบบบ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่นะ" ฟางได้ยินเสียงคนทีกำลังเดินมาทางนี้ก็หาที่หลบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ตามหาให้เธอ ยัยนั่นคงหนีไปได้ไม่ไกล" ป๊อปปี้เดินมาพร้อมกับลุกน้องอีกประมาณ4คน แล้วหยุดพูดตรงที่ฟางหลบอยู่ ก่อนที่ลูกน้องจะแยกกันไป ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงป๊อปปี้เพียงคนเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮึ!!" ป๊อปปี้มองไปรอบๆๆก่อนจะต้องกระตุกยิ้ม เมื่อเขาเห็นรองเท้าของหญิงสาวที่อยุ่แถวต้นไม้ ก็ทำเป็นเดินไปอีกทาง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เฮ้อ....นึกว่าจะไม่รอด" ฟางเอามืบทาบหน้าอกอย่างโล่งใจ ก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากหลังต้นไม้แล้วจะเดินหนีไปอีกทาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นะ นาย" ป๊อปปี้ที่เดินออกมาก็แอบมาดักหญิงสาวอีกทาง ฟางตกใจจะวิ่งหนีแต่ด้วยความเจ็บที่ข้อเท้าก็ทำให้ล้มลงไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"สภาพขนาดนี้ ยังจะหนีอีกนะ" ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยเมื่อสาวหวานล้มลงไปต่อหน้า ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเดินเข้ามานั่งชันเข่าข้างหนึ่งพูดกับหญิงสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ปล่อยฉันไปเถอะนะ"ฟางสบตากับชายหนุ่มก่อนจะยกมือไหว้อย่างอ้อนวอน ป๊อปปี้ไม่พูดอะไรนอกจากช้อนตัวหญิงสาวขึ้นกลับที่พัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มีอะไรจะแก้ตัวไหม" ชายหนุ่มเดินเข้ามาแล้ววางหยิงสาวเอาไว้ที่โซฟาภายในห้องรับแขก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คุณภาณุ เธอไม่ได้ช่วยฉันนะ" ฟางรีบปฏิเสธ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"............" ป๊อปปี้เงียบมองหน้าฟางก่อนจกลับไปมองหน้าโบว์ ที่เอาแต่ก้มหน้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โบว์เปล่านะคะบอส" โบว์ก้มหน้าพูด มือทั้งสองข้างของหยิงสาวชุ่มไปด้วยเหงื่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร แต่กลับหันไปมองลูกน้องคนสนิท อย่างทีเจ ทีเจพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาโบว์ หญิงสาวตกใจมากก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นี่คุณภาณุ ฉันบอกว่าเขาไม่ได้ช่วยฉัน คุณมันใจร้าย ทำได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่ไม่มีทางสุ้ หน้าตัวเมีย!!" ฟางรีบเดินเข้าไปหาโบว์แล้วกุมมือหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะหันกลับมาตะคอกใส่ป๊อปปี้  เพราะเธอเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอ กับผู้หญิงคนนี้ก็เพราะผู้ชายคนนี้คนเดียว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เธอกล้าว่าฉันงั้นหรอ ธนันต์ธรญ์!!" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คะ ไม่กล้าคงไม่พูด " หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะต้องตัวปลิวเมื่อชายหนุ่มช้อนตัวหญิงสาวตรงดิ่งไปที่ห้องนอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ๊ยย ฉันเจ็บนะคุณ ลุกไปจากตัวฉันนะ" ฟางร้องเมื่ออยุ่ดีดชายหนุ่มก็อุ้นเธอขึ้นมาบนห้องแล้วโยนลงบนเตียงก่อนจะต้องตกใจเมื่อชาหนุ่มตามลงมาทาบทับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อื้ออ....." ป๊อปปีไม่ตอบอะไร นอกจากก้มลงจูบปากร่างบาง จุมพิตที่ร้องแรงและมือหนาที่เริ่มอยู่ไม่สุก ทำให้หญิงสาวทุบเขาอย่างแรงแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าชายหนุ่มจะปล่อยเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ปะปล่อยนะ ฮืออ ปล่อย" ฟางร้องอ้อนวอนชายหนุ่มทั้งน้ำตาเมื่อชายหนุ่มละออกจากปากของเธอ ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนของหญิงสาวอย่างหื่นกระหายและป่าเถื่อน จนฟางที่ไม่เคยได้สัมผัสการกระทำนี้เริ่มกลัว เพราะตั้งแต่เธอจำได้ ชายหนุ่มอีกคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี เธอกับเขายังไม่เคยล้ำลึกถึงขนาดนี้้ แต่ถึงจำล้ำลึกมากขนาดไหน ชายหนุ่มก็ยังอ่อนโยนกับเธอเสมอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แควกกก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๊ะ!! " หญิงสาวต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อชายหนุ่มกระฉากบราเซียสีหวานที่ปกปิดหน้าอกอวบอิ่มของเธอออก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่น่ะฮึกฮืออ" ฟางดิ้นไปมาอย่าหวาดกลัว เมื่อชายหนุ่มก้มลงดูดเม้มหน้าอกแสนอวบอิ่มของเธออย่างสนุก ป๊อปปี้ละออกจากดอกบัวคู่งามก่อนจะเลื่อนไปจูบซับน้ำตาให้หญิงสาว ทั้ง2 คนสบตากันนิ่งก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆจูบปากร่างบางอย่างอ่อนโยน โดยที่มืออีกข้าง ก็ยังทำหน้าที่อยุ่ที่เดิมของมัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อื้อ...." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เป็นอะไรไปแค่นี้ก็สั่นแล้วหรอ ไอ้โทโมะมันไม่ได้สอนเรื่องบนเตียงให้เมียมันเลยสินะ.." ป๊อปปี้ถอนจูบออกมาแล้วมองหญิงสาวใต้ร่างที่ร้องไห้ตัวสั่นด้วยความกลัว หน้าอกที่เขาได้เฉยชมจากตอนแรกที่มีร่องรอยอยู่ไม่กี่รอย ซึ่งแน่นอนมันไม่ใช่รอยของเขา แต่ตอนนี้มันกลับมีรอยรสสวาทของเขาที่เขาเป็นคนสร้างมันมาด้วยตัวเอง อยุ่เต็มไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮืออ อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะนะคะ" ฟางยกมือไหว้ชายหนุ่มใบหน้าสาวหวานที่มีแต่น้ำตาหนองหน้า ป๊อปปี้มองภาพตรงหน้าก่อนที่ ภาพในอดีต ภาพที่เธอกับเขารักกัน ภาพที่เธอคอยดูแลเขาเวลาเขาไม่สบาย ภาพที่เขามักจะอ้อนให้เธอทำอาหารให้ทาน และภาพที่เขาสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องร้องไห้ มันผุดเข้ามาให้หัวของชายหนุ่ม เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ร้องไห้อย่าเอาเป็นเอาตาย ภาพต่างๆที่วิ่งวนเข้ามามันทำให้เธอเริ่มปวดหัวหนักขึ้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกฮืออ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง ...ฮึกฮืออ" ฟางร้องไห้แล้วมือยางี่ไหว้ชายหนุ่มกลับมากุมท่หัวอย่างทรมาน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฟาง..." ชายหนุ่มค่อยๆเอามือวางที่ใหล่ของหยิงสาวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮึกฮือออ อย่า....โมะช่วยฟางด้วย ฮึกฮืออ" ฟางส่ายหน้าไปมาก่อนจะร้องหาโทโมะ ป๊อปปี้ชักมือกลับสายตาที่มองหญิงสาวกลับมาพร้อมกับความโมโห 'มันก็แค่มารยาขอเธอสินะ' ก่อนจะไม่สนใจ ดึงหญิงสาวมาบดจูบอย่างร้อนแรง ก่อนมือหนาจะไล่ลงไปเคล้นคลึงอกคู่งาม จนหนำใจ ก่อนที่จะค่อยๆๆเลื่อนลงไปที่ดอกไม่ช่องามที่รอเขาปรนเปรอแและสัมผัสมัน  ฟางที่สัมผัสได้ก็ดิ้นไปมาเพื่อหนีสัมผัสของชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๊ะ ฮึกฮืออ" ป๊อปปี้ที่หงุดหงิดที่หญิงสาวดิ้นไปมาก็ถอดเข็มขัดของตัวเองมาหมัดมือหญิงสาวแล้วจับไว้เหนือหัว ก่อนจะก้มลงไล่จูบปาก จูบเนินอก ไล่ลงมาจน ด้านล่าง ก่นอจะถอดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกจากร่างกายของหญิงสาว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่านะ อืมมอ่าส์ อ๊าา" หญิงสาวครางไม่เป็นภาษาเมื่อชายหนุ่มฝังหน้าลงไปหาความหวานจากดอกไม้ช่องามของเธอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๊ะ อ๊ะ  อ๋าส์อืมมอ๋าสสส " ฟางบิดตัวไปมาเพื่อหนีสัมผัสของชายหนุ่มที่ร้อนแรง ป๊อปปี้ปรนเปรอให้หญิงสาวจนถึงฝั่งฝั่น ก่อนจะเงยหน้ามองสาวร่างบางที่นอนหน้าแดง ก่อนจะอดใจไม่ไหว เลื่อนตัวไปประกบปากที่ร้อนแรงของหญิงสาว พร้อมกับจัดการเสื้อผ้าของตัวเอง จนอยู่ในสภาพเดียวกับหญิงสาว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มาลำรึกกันหน่อยจะเป็นอะไรไป" ป๊อปปี้พูดก่อนจะก้มจูบปากหยิงสาวอีกครั้งแล้วกระแทกแกนกลางเข้าไปจนมืดด้าม ฟางดิ้นไปมาด้วยความเจ็บ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๊ะ ฮึกฮืออเอาออกไปน่ะ " ฟางร้องไห้ทุบชายหนุ่มรัว ชายหนุ่มไม่อยากฟังเสียงร้องไห้ของหญิงสาวก็ก้มลงประกบปากหยิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆขยักสะโพกเข้าออกอย่างช้าๆ เพราความขับแน่นของหยิงสาวที่ตอดรัดเขา จนเขาเองก็แทบหายใจไม่ออก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อื้ออ..." ฟางจิกเล้บไปมา ลงบนหลังของชายหนุ่ม เธออยากจะให้เขารับรู้ว่าเธอเจ็บมากขนาดไหน แต่เปล่าเลย ชายหนุ่มกลับ ขยับสะโพกเร้วขึ้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อ่าสส์ ทำไมมันแน่นอย่างนี้นะฟาง อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ  " ป๊อปปี้ ถอนจูบแล้วเร่งจังหวะรักของตัวเองไปตามอารฒณ์ปรารถนาที่ตอนนี้มันมีในตัวเขาเองสูงเหลือเกิน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉะ ฉันเกลียดคุณ ฮึกฮืออ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะอ๊ะ !!" ฟางร้องไห้ตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มก่อนจะต้องร้องครางเมื่อชายหนุ่มกระแทกแกนกลางเข้ามาอย่างแรงแล้วขยับสะโพกอย่างเร็ว  จนทั้ง2 คนไปถึงฝั่งฝัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อยะอย่าา " ฟางร้องห้าม เมื่อชายหนุ่มก้มลงซุกไซร่เธออีกครั้ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป๊อปคิดถึงฟางนะ" ป๊อปปีไม่ได้พูดอะไรมาก ก่อนจะก้มลงประกบปากสาวร่างบางอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักใหหยิงสาวไปทั้งคืนจนกระทั่งเช้า ที่ชายหนุ่มจะปล่อยให้หญิงสาวได้พักผ่อน ชายหนุ่มเองก็หลับไปพร้อมกับหญิงสาวเพราะความเพลืย แต่ก็ไม่วาย ที่จะดึงสาวหวานมากอดเอาไว้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
   ตอนนี้เอาป๊อปฟางไปก่อนนะคะ แต่เดี๋ยวโมะแก้วจะมาละ ช่วงนี้จะไม่ได้เรื่องเลยเพราะ ว่าต้องเข้าบ้านเพจ แต่จะพยายามคิดนะ ไม่ชอบบอกเลยน่ะ พูดเลย55 มาอัพแล้วอย่าลืมเเม้นนนนะ