บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรอะไรกันคะย่า นี่น่ะกั้งเพื่อนของฟางเอง”ฟางรีบพูดก่อนที่ย่าจำปาจะปรับสีหน้าเป็นยิ้มให้กั้ง
แล้วเดินมาทานข้าว
 
 
 
 
 
 
 
“สงสัยกั้งจะหน้าโหลละมั้ง ย่าของฟางเลยเข้าใจผิดทักคนผิด”กั้งแกล้งพูดเมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว
กำลังช่วยฟางล้างจาน
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ สงสัยจะเป็นอย่างงั้นมั้ย55”ฟางแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะจะรับจานมาจากกั้งแต่จู่ๆ
จานก็ลื่น
 
 
 
 
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
 
จานหล่นลงมาแตกฟางรีบก้มลงเก็บเศษจานทันที“ว้าย”ฟางร้องเมื่อจู่ๆเศษจานก็บาดเข้าในมือ
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวกั้งดูแผลให้นะ”กั้งตกใจที่เห็นฟางเลือดออกก็รีบคว้ามือฟางมาซับเลือด
ด้วยผ้าเช็ดหน้าตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง เป็นอะไรน่ะ”ป๊อปปี้ที่กลับเข้ามาในบ้านก็ตกใจเมื่อเห็นกั้งจับมือฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“เศษจานบาดน่ะ ป๊อปกลับมาเหนื่อยๆเอาของขึ้นไปเก็บสิ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่อ่ะ เมียตัวเองเจ็บตัวแบบนี้จะให้คนอื่นมาดุแลแทนได้ไงล่ะ”ป๊อปปี้พูแล้วย้ำคำว่าเมียให้กั้ง
เพราะเขารู้สึกตะหงิดๆที่หัวใจทุกครั้งเวลาฟางและกั้งใกล้กัน ก่อนจะดึงฟางไปนั่งทำแผล
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ไม่หึงแบบเด็กๆน่าป๊อป กั้งเค้าช่วยฟางเฉยๆนะ”ฟางกระซิบบอกป๊อปขณะที่สามีกำลังทำแผล
ให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่รู้ล่ะ เมียป๊อปทั้งสวยทั้งน่ารัก ป๊อปไม่อยากให้ใครใกล้ฟางนิ”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงงอแง
เหมือนเด็ก
 
 
 
 
 
 
 
 
“แหมๆไม่งอนนะคะคุณสามีฟางไม่นอกใจคุณสามีหรอกค่ะ”ฟางพูดแล้วยิ้มหวานให้ป๊อปปี้ กั้งที่
เก็บจานและช่วยแก้วกวาดเศษจานที่ตกแตกเสร็จแล้วเดินออกมาเห็นป๊อปปี้กับฟางแสดงความรัก
ต่อกันก็แอบไม่พอใจลึกๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วกั้งกลับแล้วนะฟางตอนนี้ดึแล้ว”กั้งพูดแล้วโบกมือลาฟางฟางยิ้มตอบเป็น
มารยาท
 
 
 
 
 
“ยิ้มอีกๆ ป๊อปหวงนะๆ”ป๊อปปี้รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“หึงหรอ เดี๋ยวคืนนี้เค้าง้อก็ได้นะๆ”ฟางรีบอ้อนสามีทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ก็ดึกแล้ว ฟางกำลังเจ็บงั้นเดี๋ยวป๊อปทำแผลห้างบนดีกว่าเนาะ”ป๊อปปี้พูดจบแล้วอุ้มฟางเข้าห้อง
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊าย ป๊อปอ่ะ นี่พึ่งหัวค่ำเองน้า”ฟางร้องด้วยความเขินที่ถูกสามีอุ้มเข้าห้องไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้าๆ หงุดหงิดแบบนี้มาพังข้าวของบ้านชั้นอีกเดี๋ยวชั้นจะเก็บค่าเสียหาย”มีนพูดเมื่อกั้งเดินโมโห
เข้ามาในบ้านแล้วพาลเตะโน่นนี่
 
 
 
 
 
 
“นี่ไหนว่าจะปล่อยตัวไอ้ป๊อปกลับตอน3ทุ่มนี่อะไร2ทุ่มให้มันกลับมาทำไม”กั้งพูดโวยวาย
 
 
 
 
 
 
“เอ้าจะมาโทษชั้นแบบนี้ได้ไงยะ ชั้นน่ะรั้งไว้แล้ว แต่รายนั้นก็โง่ รักเมียอยากกลับบ้านตรงเวลาเอง
นิ”มีนว่ากลับ
 
 
 
 
 
 
“ก็ไม่ได้เรื่องมันทั้งหมดนั่นล่ะ”เขื่อนนั่งอ่านหนังสืออยู่พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“นี่ นายอยู่ฟากไหนกันแน่ห้ะ”กั้งเดินเข้าไปโวยวายเขื่อน
 
 
 
 
 
 
“ข้างไหนก็ไม่สำคัญหรอกน่า ตอนนี้พวกนายกำลังหงุดหงิดมีแต่ความโกรธ คิดจะทำอะไรน่ะมัน
ต้องวางแผนดีๆสิ ไม่ได้วันนี้ก็ไว้วันหลัง”เขื่อนพูดนิ่งๆ มีนหงุดหงิดทำอะไรไม่ได้ก็นั่งดื่มเหล้าข้าง
เขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ถือว่าชั้นขอโทษละกันที่ทำงานพลาด อ่ะ อยากคลายเครียดมั้ยล่ะ”มีนพูดแล้วยื่นกุญแจห้อง
โบว์ให้กั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึๆ เธอนี่รู้ใจจริงๆ”กั้งรับกุญแจมาในมือก่อนจะเดินไปที่ห้องของโบว์ทางหลังบ้าน
 
 
 
 
 
 
“นี่มัวแต่สนใจหนังสือคร่ำเครียดแบบนี้ไม่อยากผ่อนคลายรึไง”มีนพูดแล้วขยับไปคลอเคลียเขื่อน
 
 
 
 
 
 
“โทษทีพอดีว่าไม่มีอารมณ์”เขื่อนพูดจบก็ปิดหนังสือแล้วลุกเดินเข้าห้องไป
 
 
 
 
 
 
“หนอย เห็นเป็นคนสนิทของพ่อนะ ทำเป็นหยิ่ง สงสัยจะเป็นเกย์ล่ะสิท่า”มีนพูดอย่างหงุดหงิด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวจำปาไปพักก่อนก็ได้จ้ะ เดี๋ยวพี่เช็ดตู้ในห้องนี้ก็เสร็จแล้ว”นันท์พูดขณะช่วยกันกับจำปา
ทำความสะอาดบ้าน เมื่อมาถึงห้องหนังสือ นันท์เห็นพระยาพิชัยเดชากำลังทำงานอยู่แล้วทำ
หนังสือตก นันท์รีบไปหยิบหนังสือคืนให้
 
 
 
 
 
 
“บทระครรำเรื่องเงาะป่า”ฟางอ่านปกหนังสือขึ้น
 
 
 
 
 
“นี่เธออ่านออกด้วยรึ”พระยาพิชัยเดชาถาม
 
 
 
 
 
“ค่ะ ดิชั้นเคยเรียนวิชาชีพครูแล้วช่วงที่ว่างจากการเรียนดิชั้นมักจะไปอ่านหนังสือกับพี่กรที่หอสมุด
ค่ะ”นันท์ตอบ
 
 
 
 
 
 
“พี่กรงั้นหรอ”พระยาพิชัยเดชาพูดซ้ำ
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เค้าเป็นคนรักของชั้นน่ะค่ะ เราสัญญาว่าถ้าดิชั้นเรียนจบแล้วพี่กรจะมาสู่ขอดิชั้น แต่ว่า”นันท์
พูดแล้วซึมลงไป
 
 
 
 
 
 
 
“เอาล่ะ ชั้นเห็นใจเธอนะ ได้ยินจากนายศรนิว่าเธอเองก็เรียนไม่จบ เอาอย่างนี้สิ ชั้นจะสอนหนังสือ
ให้เธอเอง แล้วจะสอนภาษาอังกฤษให้ด้วย”พระยาพิชัยเดชาพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“จริงรึคะ นันท์จะได้เรียนหนังสือหรอคะ ขอบคุณท่านมากนะคะนันทะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย”นันท์
ร้องออกมาอย่างดีใจที่ได้เรียนหนังสือ ทำให้พระยาพิชัยเดชาเห็นความตั้งและความกระตือรือร้น
ของนันท์ก็ยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณพ่อไปไหน”คุณเล็กเดินเข้ามาด้านในกับภาณุพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“อยู่ในห้องหนังสือค่ะ”จำปาตอบ
 
 
 
 
 
 
“แล้วนังนันท์ไปไหน ชั้นจะให้มันไปขัดรองเท้าให้ชั้นซะหน่อย”คุณเล็กพูดแล้วมองหานันท์
 
 
 
 
 
 
“อยู่ในห้องหนังสือกับคุณท่านค่ะ”จำปาตอบตามตรงเพราะเห็นนันท์กำลังเรียนหนังสือกับพระยา
พิชัยเดชา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะ นังนันท์อยู่ในห้องหนังสือกับคุณพ่อ”คุณเล็กและภาณุร้องอย่างตกใจก่อนจะรีบเดินขึ้นไป
ด้านบน
 
 
 
 
 
 
 
“เธอนี่หัวไวดีนี่ สอนอะไรก็จดจำได้ง่าย”พระยาพิชัยเดชาพูดเมื่อสอนภาษาอังกฤษให้กับนันท์
 
 
 
 
 
 
“เพราะนันท์มีใจที่อยากเรียนหนังสือมั้งคะเลยตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ”นันท์พูด
 
 
 
 
 
 
“ดีสิตั้งใจเรียนแบบนี้ ชั้นก็ดีใจเพราะผู้หญิงอ่านออกเขียนได้สมัยนี้ถือเป็นเรื่องดีงานบ้านงานเรือน
ก็ต้องเก่งมันคืพื้นฐานอยู่แล้วแต่เรื่องเปิดหูเปิดตาหน่อยจะได้รู้ถึงโลกกว้างภายนอก”พระยาพิชัย
เดชาพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่สำหรับทาสที่พ่อเอามาขายขาดให้กับเราไม่จำเป็นที่จะต้องไปดูแลดีๆนี่ครับ”ภาณุเดินเข้ามา
ในห้องหนังสือแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ค่ะ คุณพ่อสนใจมันทำไมคะ อีแค่คนใช้ อ้อไม่สิ ทาสเลยล่ะเพราะพ่อแม่ก็ขายขาดรับใช้บ้าน
เราตลอดไปแล้ว ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องสอนให้มันมีวิชาความรู้เลยนี่คะ”คุณเล็กเดินตามพี่
ชายเข้ามาแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่การทำบุญช่วยเหลือคนที่ด้อยกว่าเราก็ถือเป็นเรื่องดีของเราไม่หรอ พ่อเคยสอนพวกเราให้มี
ความเมตตาและมีน้ำใจให้ผู้ที่ด้อยกว่า กะอีแค่สอนหนังสือคนในบ้านจะหนักหนาอะไรกัน”พระยา
พิชัยเดชาว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ค่ะ กับนังนันท์เล็กไม่ยอมให้คุณพ่อดูแลเอาใจใส่มัน แค่คุณแม่ที่ประคบประหงมมันซื้อข้าว
ซื้อของให้มันก็มากพออยู่แล้วทำไมคุณพ่อต้องเอาใจมันด้วยขนาดนี้คะ”คุณเล็กโวยวายแลวจ้อง
มองนันท์อย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้ามีปัญหามากนันท์ไม่เรียนกับคุณท่านก็ได้ค่ะ นันท์ก็แค่บ่าวไพร่ไม่มีสิทธิ์เรียนหนังสืออยู่
แล้ว”นันท์พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“รู้ตัวก็ดีแล้วนิว่าเธอมันไม่สมควรที่จะเรียนหนังสืออ่านออกเขียนได้ ก็อีแค่ทาส”ภาณุพูดว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตาใหญ่ ยัยเล็ก เงียบเลยนะ ใครสั่งใครสอนให้พูดจาร้ายๆแบบนี้ เป็นถึงลูกพระยากลับทำกิริยา
ต่ำยิ่งกว่าทาสที่ด้อยกว่ามันน่าขายหน้า”พระยาพิชัยเดชาว่าลูกทั้ง2
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณพ่อเอาพวกเราไปเทียบกับพวกบ่าวไพร่ในบ้านแล้วหรอครับ คุณพ่อลำเอียง เห็นแม่นี่ดีกว่า
พวกเรา อ๋อ รึว่าคุณพ่อเห็นว่ามันสาวมันสวยเลยอยากจะเอาไว้เลี้ยงยามเหงาเวลาที่คุณแม่ไม่อยู่สิ
ท่า”ภาณุว่าดูถูกพ่อตนเองและนันท์
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
พระยาพิชัยเดชาตบหน้าลูกชายจนหันต่อหน้าต่อตาของนันท์
 
 
 
 
 
 
 
“นี่หรอคือความคิดที่ออกมาจากหัวของลูกชายพระยาพิชัยเดชา แกมันดูถูกพ่อของแกเกินไปแล้ว
นะไอ้ใหญ่”พระยาพิชัยเดชาว่า
 
 
 
 
 
 
“คุณพ่อไม่เคยเรียกผมว่าไอ้ต่อหน้าบ่าวไพร่ที่ไหน”ภาณุตกใจและขึ้นเสียงกลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณท่าน/คุณพ่อ”ทุกคนร้องตกใจเมื่อพระยาพิชัยเดชาเอามือกุมหน้าอกตัวเองแล้วล้ม ก่อนที่
นันท์จะประคองพระยาพิชัยเดชาไปพักที่ห้องนอนทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะมันคนเดียวที่ไปประจบคุณพ่อทำให้เรื่องต้องเกิดแบบนี้”คุณเล็กร้องไห้อยู่ด้านล่างแล้วพูด
พาลใส่นันท์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะเธอทำให้คุณพ่อตบชั้น”เมื่อพาคุณเล็กไปดูอาการพระยาพิชัยเดชาชั้นบนแล้วเดินตามนันท์
มาที่เรือนคนใช้ที่ตอนนี้ทุกคนไปรอเฝ้าดูอาการพระยาพิชัยเดชาที่ตึกใหญ่แล้วเปิดฉากว่า
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะตัวคุณเองไม่ใช่รึคะที่คอยว่าร้ายคนอื่นทำให้คุณท่านทนไม่ไหวตบหน้าคุณเอง”นันท์หัน
ขวับมาพูด
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอกล้าว่าชั้นหรอห้ะ”ภาณุโมโหกระชากร่างบางมาแนบอกแล้วตะคอกใส่
 
 
 
 
 
“นันท์ไม่ได้ว่าคุณนะคะ อย่าอคติสิคะ”นันท์พยายามขืนตัวเองออกจากภาณุแต่ยิ่งหนีภาณุกลับรัด
นันท์แน่นขึ้นกว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
“ทำไม นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใครกันที่กล้าดีมาสอนชั้น เธอมันก็แค่บ่าวไพร่ในบ้านชั้นจำใส่หัวเอา
ไว้”ภาณุตะคอกนันท์
 
 
 
 
 
 
“นันท์รู้ค่ะว่านันท์เป็นใคร แต่สิ่งที่คุณใหญ่กำลังกับนันท์ตอนนี้มันคืออคติที่คุณใหญ่ตั้งแง่ตั้งแต่
แรกเจอ”นันท์พูด
 
 
 
 
 
 
 
“หึ ทำตัวเป็นแม่พระนี่เธอคิดว่าเธอคือใครกันที่กล้ามาสอนชั้น รึว่าเสแสร้งแกล้งทำตัวว่าเป็นคนดี
แบบนี้เพื่อประจบสอพลออย่างที่เคยทำกับพ่อแม่ชั้นล่ะสิ”ภาณุว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่นะคะนันท์ไม่เคยประจบสอพลอ”นันท์รีบพูดแล้วพยายามขืนตัวหนีแต่ไม่เป็นผล
 
 
 
 
 
“แล้วไง ถ้าคิดว่าทำตัวเป็นคนดีแล้วจะมัดใจชั้นแบบพ่อแม่ชั้นล่ะก็ ชั้นว่าเธอไม่ต้องหรอกนะ
เพราะถ้าอยากให้ชั้นอยู่ข้างเธอ คอยประคบประหงมเธอ มันมีอีกวิธี”ภาณุยิ้มร้ายๆออกมาก่อนจะ
พูดแล้วผลักนันท์ชิดกับกำแพงอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
“คุณใหญ่ นี่คุณใหญ่จะทำอะไรคะ ปล่อยนันท์นะ ปะ  อื้อ”นันท์พยายามดิ้นกว่าเดิมแล้วร้องขอแต่
ก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากหนาของภาณุที่บดจูบเข้ามาอย่างร้อนแรงจนร่างบางเบิกตาโพลงแล้วทั้ง
ดิ้นทั้งขัดขืน มือหน้าปล่อยแขนนันท์แล้วลูบไล้เข้าไปในผ้าถุงที่สวมใส่อยู่ทำให้นันท์ตกใจมากทั้ง
ทุบทั้งจิกข่วนตามตัวภาณุไม่เป็นผลเลย
 
 
 
 
 
 
“นี่ถือว่าเป็นการสั่งสอนที่เธอริอาจจะเสแสร้งเป็นคนดีเพื่อประจบสอพลอชั้น จำเอาไว้เธอกับชั้นมัน
คนละชั้นกัน”ภาณุถอนจูบออกมาแล้วว่าก่อนจะเดินไปจากตรงนั้น นันท์อึ้งแล้วเอามือจับปากตัวเอง
ที่ก่อนที่จะถูกภาณุถอนจูบมานั้น ภาณุได้กัดที่ริมฝีปากบางจนบวมเจ่อ แล้วน้ำตาไหลก่อนจะวิ่ง
เข้าไปในห้องตัวเองทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟางลืมตาตื่นมากลางดึกแล้วคิดถึงสิ่งที่ตัวเองฝันไป ก่อนจะพลิกตัวไปมองร่างสูงที่นอนกอดเธอ
อยู่
 
 
 
 
 
 
 
“สิ่งที่เกิดขึ้นสิ่งที่ฟางเห็นมันคืออะไรกันแน่ป๊อป”ฟางพูดแล้วกอดสามีแน่นก่อนซุกใบหน้าลงบน
แผ่นอกเปลือยเปล่าของสามี
 
 
 
 
 
 
“อือ ฟางป๊อปรักฟางนะ”ป๊อปปี้รู้สึกถึงร่างบางกอดเขาก็พูดเบาๆแต่ไม่ยอมลืมตา
 
 
 
 
 
“อื้อ ฟางเองก็รักป๊อป รักมากที่สุดในโลกเลยด้วย”ฟางยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน คำว่ารักจากปากคนที่เป็น
ครึ่งชีวิตของเธอ เท่านี้ก็เพียงพอแล้วต่อให้ภาพร้ายๆที่เธอเห็นจะมีมากมายแค่ไหน เธอก็ไม่กลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ต่อให้ชาติที่แล้วป๊อปจะร้ายยังไงชาตินี้พวกเค้าก็รักกันนะ55555
 
 
 
ช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่งมากมาอัพให้ก่อนนะ ไม่หายไปหรอก
 
 
 
แต่รีดเดอร์เองอ่ะอย่าพึ่งหายไปสิ แอบน้อยใจนิดq