บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยววันนี้เขื่อนจะขอพาโบว์เค้าไปหาหมอที่คลินิกนะครับ บ่ายๆคงจะกลับมา”เขื่อนพูดเมื่อเห็นว่า

ฟางนั้นเลิกซึมเศร้าและมีชีวิตชีวาเพราะวิญญาณลูกของเธอเข้ามาทำให้ฟางหายเศร้าได้

 

 

 

 

 

 

 

“อยากจะไปก็ไปเลย ทางที่ดีไม่ต้องมาก็จะดีๆมากๆ”เฟย์เห็นเขื่อนดูแลโบว์ก็พูดแขวะ

 

 

 

 

 

“ไปไม่ได้หรอกเพราะคนแถวนี้ยังไม่หายโกรธเลย”เขื่อนพูดยิ้มๆก่อนจะออกไปกับโบว์

 

 

 

 

 

 

 

“แหม หึงเค้าก็บอกเค้าไปสิ”ฟางแซว

 

 

 

 

 

“ใครหึง ไม่มีทาง”เฟย์รีบพูดก่อนจะวิ่งไปหาย่ำปาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ พ่อจ๋า”ฟางที่นั่งกับลูกของเธอก็ต้องตกใจเมื่อเด็กน้อยร้องออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรหรอลูก เกิดอะไรขึ้นกับป๊อปปี้”ฟางตกใจรีบถามลูกทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋ากำลังอ่อนแอ คนใจร้ายจะพาพ่อจ๋าไปอยู่ด้วย หนูเห็นพ่อจ๋าหน้าตาซีดเซียว พลังชีวิตพ่อ

จ๋ากำลังหมดไป”เด็กน้อยพูดแล้วจับมือฟางแน่น ทันใดนั้นฟางก็เห็นภาพป๊อปปี้ที่ร่างกายทรุด

โทรมแต่ยังอยู่ในภวังค์ของจินนี่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ป๊อปปี้”ฟางน้ำตาไหลเมื่อเห็นภาพคนรักก็ร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ฟาง จะออกไปไหนน่ะฟาง”โทโมะและแก้วเห็นฟางจะวิ่งออกจากวัดก็รีบไปดึงฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยฟาง พี่โทโมะ ฟางจะไปหาป๊อปปี้ ป๊อปปี้กำลังจะตาย”ฟางดิ้นไปมา โทโมะจึงอุ้มน้องสาว

พาดบ่ากลับมานั่งที่ศาลาตามเดิม

 

 

 

 

 

 

“อย่าพึ่ใจร้อนสิฟางเล่าให้พี่ฟังได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกบอกฟางว่า เห็นภาพป๊อปปี้ร่างกายทรุดโทรม ป๊อปกำลังจะตายเพราะคุณเขม พี่โทโมะ ฟาง

จะทำยังไงดี ฟางไม่อยากให้ป๊อปปี้ตาย ให้ฟางไปหาป๊อปปี้เถอะนะ”ฟางร้องไห้สะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะคุณฟางจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้ เอางี้ถ้าคุณฟางอยากจะรู้ว่าคุณป๊อปเป็นไง ให้คุณโท

โมะกับแก้วไปสืบก็ได้แต่คุณฟางต้องอยู่ที่นี่ ทำจิตให้เข้มแข็งมากกว่านี้”แก้วพูดก่อนจะลากโท

โมะไปที่รถจัดการทุกอย่างแทนแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่คิดเลยนะคะหลวงตา ว่าแก้วที่ดูเหมือนมนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีกับฟางในตอนแรก เค้าจะมีน้ำใจ

ช่วยเหลือฟางเรื่องของป๊อปปี้ขนาดนี้”ฟางพูดเมื่อหลวงตาเดินมาหาเธอที่ศาลา

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาแต่ชาติก่อนแล้ว ชาตินี้ยังไงก็ต้องช่วยเหลือกัน”หลวงตาพูด

 

 

 

 

 

 

“นี่แก้วเองก็มีความสัมพันธ์กับพวกฟางหรอคะ แล้วแก้วเป็นใครทำไมฟางถึงไม่เห็นแก้วเลยใน

อดีต”ฟางถามต่อ หลวงตาไม่ตอบได้แต่ยิ้มก่อนจะเดินออกไป ฟางเมื่อเห็นว่าไม่ได้คำตอบ เธอจึง

ตั้งสติและนั่งสมาธิทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะยืนเฉยอะไรเล่า ช่วยดันแก้วขึ้นไปหน่อย”แก้วพูดแล้วสั่งโทโมะให้ดันเธอข้ามรั้วบ้าน

มีน

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม เธอนี่มันนุ่มไปทั้งตัวดีจริงเลยนะ โอ๊ย”โทโมะพูดเมื่อจับเข้าที่ก้นของแก้ว แก้วจึงเตะเข้าให้

ทีนึง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

เมื่อแก้วลงมาอีกฝั่งได้ โทโมะจึงรีบปีนตามขึ้นมาทำให้ทั้งคู่ชนกันล้มลงไปนอนทับกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ละ ลุกได้แล้วค่ะ แก้วหนัก”แก้วหน้าแดงได้สติรีบพูดก่อนจะผละออกจากกัน แล้วทั้งคู่ก็รีบย่อง

เข้าไปในบ้านของมีน ภายในบ้านดูเงียบเชียว แก้วกระชับตะกรุดที่สวมไว้แน่นเดินนำโทโมะเข้าไป

ในตัวบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยโง่ เธอกล้าทรยศชั้นงั้นเรอะ อยากไปหาไอ้เขื่อนนักรึไง”เสียงพูดบ่นของใครคนหนึ่งทำให้แก้ว

และโทโมะเดินไปที่ริมสระน้ำแล้วพบกับกั้งที่นั่งดื่มเบียร์ตรงนั้นแล้วเพ้อบ่นถึงใครสักคน

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย พวกแกเข้ามาได้ยังไงน่ะ”ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินต่อไปกั้งหันมาเจอเข้าก็ตะโกนเสียงดัง โทโมะ

และแก้วตกใจรีบดึงกั้งไปที่สวนโดยเอามือปิดปากกั้งไว้

 

 

 

 

 

 

 

“คนเมาคุณโทโมะ อัดซักทีเดี๋ยวก็สลบแล้ว”แก้วพูดแล้วจะชกกั้งแต่กั้งจับมือแก้วไว้ทัน

 

 

 

 

 

 

 

“มายุ่งอะไรที่นี่อีก เอายัยโบว์ไปคนแล้วจะมายุ่งอะไรอีกห้ะ”กั้งที่เมาแล้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“พูดถึงโบว์อยู่นั่นล่ะนายคิดถึงโบว์สินะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะ”กั้งรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นายรักโบว์สินะ”แก้วสังเกตท่าทางของกั้งแล้วพูดขึ้น ชายหนุ่มชะงัก

 

 

 

 

“ชะ ชั้นเปล่า”กั้งอึกอักแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาโกหกหรอก ชั้นรู้ชั้นดูออกหรอกน่า แววตาและท่าทางนายฟ้องชัดเจนอยู่แล้วว่านายรัก

โบว์ ชั้นถามจริงเหอะ รักเค้าแล้วทำไมไม่ไปหาเค้าไปขอโทษเค้าในสิ่งที่นายทำเล่า”แก้วพูด กั้ง

นิ่งคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“หนวกหูน่า ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง บุกเข้ามาที่นี่แล้ว ชั้นจะตะโกนบอกมีน”กั้งโวยวายเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาไว้บอกตอนฟื้นละกัน”โทโมะคว้าขวดเบียร์เปล่ามาฟาดใส่กั้งจนสลบแล้วพูดก่อนจะพาแก้ว

เดินขึ้นไปชั้นบน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางอยู่ไหน”เสียงของป๊อปปี้ละเมอเรียกหาฟางทำให้โทโมะและแก้วชะงักรีบวิ่งไปที่ห้องที่

ป๊อปปี้นอนหลับอยู่ สภาพของป๊อปปี้อยู่ทรุดโทรมใบหน้าดูหมองคล้ำ

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย เพ้ออยู่นั่นล่ะรำคาญ”มีนเดินเข้ามาบ่นป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“เลิกว่าใหญ่นะยัยมีน”เขริกาในร่างโปร่งแสงดุเหลนสาวก่อนจะขึ้นไปข้างๆป๊อปปี้แล้วดึงป๊อปปี้ไป

กอด

 

 

 

 

 

“ถ้ารักอีกตานี่มาก อยากให้กลับไปเป็นคุณใหญ่ของย่าทวดก็เอาไปอยู่ด้วยเลยสิคะ”มีนพูด

 

 

 

 

 

 

“อีกไม่นานหรอก เพราะถ้าป๊อปปี้อ่อนแอลงเรื่อยๆแบบนี้ อีกไม่นานคุณใหญ่ก็จะกลับมาอยู่กับย่า

ตลอดไป”เขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวันนั้นซะหรอก”แก้วโมโหเปิดประตูเข้าไปว่าทันที“หนอย กล้ามากนะยะที่บุกเข้ามาถึงที่นี่

อยากตายล่ะสิ”มีนว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เพื่อความถูกต้องแล้วคนอย่างชั้นไม่กลัวตายหรอก”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ดี อวดดีแบบนี้ก็ดี”เขริกาหันขวับไปมองแก้วก่อนจะพุ่งเข้ามาหมายจะบีบคอก็ชะงักเมื่อเห็นร่าง

ของแก้วซ้อนกับร่างของปลื้มเพื่อนของเธอในชาติที่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”ช่วงที่เขริกาหยุดคิดแก้วอาศัยจังหวะนั้นเอาตะกรุดที่ใส่ชูใส่เขริการ้องกรีดร้องสุดเสียง

แล้วผลักมีนหัวโขกกำแพงก่อนจะช่วยกันกับโทโมะพยุงป๊อปปี้ที่สลบออกไปจากบ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกแกจะเอาใหญ่ไปจากชั้นไม่ได้ พวกแกจะพรากใหญ่ไปจากชั้นไม่ได้ กรี๊ดดด”เขริกาที่ถูกพลัง

ของตะกรุดที่แก้วชูใส่เมื่อกี้ร้องออกมาอย่างคับแค้นเมื่อเห็นรถของโทโมะที่เอาตัวป๊อปปี้ไปแล้วกรี้

ดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ก็วันเผาแล้ว ใหญ่นอนอยู่ที่เรือนจันทร์เจ้าอีกคืนนะคะ เขมเหงา เขมคิดถึงใหญ่”เขริกาพูด

เมื่อเสร็จสิ้นงานเผาศพของพ่อแม่ภาณุแล้วทุกคนกำลังทยอยกลับกัน

 

 

 

 

 

 

 

“ขอผมอยู่กับพ่อแม่ตรงนี้สักพักเถอะเขม เดี๋ยวเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”ภาณุพูดนิ่งๆ เขริกาและ

นันท์จึงเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

“แต่เธออยู่กับชั้นก่อนนะนันท์ เพราะเธอสัญญากับชั้นแล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน”ภาณุคว้าแขนนันท์

ไว้แล้วพูด นันท์มองไปที่เขริกาที่มองอย่างไม่พอใจแล้วอึกอัก แต่สุดท้ายก็ถูกภาณุดึงให้นั่งข้าง

กันอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

“เอ้าๆหงุดหงิดๆถูกเมียน้อยแย่งซีนไปแบบนี้ยอมหรอจ้ะเขม”กวินพูดเมื่อเห็นเขริกาเดินปึงปังออก

มา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาพูดมากน่ากวิน ไอ้ของที่สั่งน่ะได้รึยัง อยู่ไหน”เขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันไม่แรงไปหน่อยรึไง ท้องแม่นั่นก็โตแล้วด้วยอันตรายถึงตายเลยนะ”กวินพูดและชั่งไม่ให้ซอง

ยากับเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ มันคือมารหัวใจของเขม ให้มันตายๆไปได้ยิ่งดี อ้อ ถ้ากวินปริปากบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ล่ะก็ เขม

จะสั่งคุณพ่อจัดการกับกวิน ครอบครัวกวินขั้นเด็ดขาด”เขริกาพูดขู่กวิน กวินสะอึกเพราะเขาและมด

นั้นพึ่งใบบุญบ้านเขริกามามากตั้งแต่ตอนเริ่มไปเรียนเมืองนอกจนมาถึงทำงานและอยู่ด้วยกันทำให้

กวินตกเป็นเบี้ยล่างให้เขริกาเสมอ

 

 

 

 

 

 

“งั้นตามใจเขมละกัน แต่ก็อย่าสาวมาถึงกวินล่ะว่ากวินเอายามาให้”กวินพูด

 

 

 

 

 

 

 

“มีวันนั้นหรอก ความไม่มีวันแตกแน่ๆ”เขริกาพูดแล้วมองไปทางนันท์และภาณุอยู่ด้วยกันอย่างมี

แผนร้าย

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนันท์ไปเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นนะ เดี๋ยวชั้นจะทำอะไรอุ่นๆให้เธอกินเอง”ภาณุพูดเมื่อ

ยุ่งกับการจัดการความเรียบร้อยของงานต่างๆ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ด้วยนะจ้ะอย่าเครียดมาก”นันท์พูดแล้วเดินไปจับแก้มภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รู้ครับว่ารักกันครับ แต่เพื่อนหนักครับ”ปลื้มพูดเมื่อเห็นภาณุและนันท์ส่งสายตาหวานให้กันจนลืม

ไปว่าภาณุวานให้ปลื้มช่วยถือของที่ซื้อมาเตรียมทำอาหารให้นันท์เหมือนครั้งก่อน

 

 

 

 

 

 

“ไม่อยากถูกใช้งานก็มีเมียไวๆสิ”ภาณุพูดกวนๆ

 

 

 

 

 

 

“เออ เดี๋ยวถ้าชั้นมีเมียนะ ชั้นจะนานทีมาหาแกเลยไอ้ใหญ่ แต่นันท์ชั้นต้องมาหาบ่อยๆเพราะต้อง

ดูแล”ปลื้มพูด

 

 

 

 

 

 

 

“น้อยๆหน่อย มาหาเมียชั้นต้องมาหาชั้นด้วยดิวะ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่พอแล้วจ้ะ นันท์จะไปเก็บของแล้ว”นันท์เขินจัดแล้วพูดก่อนจะขืนตัวภาณุออกไปแล้ว

เดินไปเก็บของที่เรือนริมน้ำกับจำปา ภาณุมองแล้วยิ้มก่อนจะพาคุณเล็กไปพักแล้วมาทำอาหารให้

นันท์ในครัว

 

 

 

 

 

 

 

“จำปาไปดูนันท์เถอะ ชั้นขอทำอาหารมื้อนี้ให้เมียชั้นเอง”ภาณุพูดแล้วอมยิ้มทำให้จำปาที่เข้ามา

ช่วยก็อดยิ้มตามไม่ได้ ก่อนจะแยกไปกับปลื้มเพื่อให้ปลื้มไปตรวจร่างกายของนันท์

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณคุณปลื้มมากนะจ้ะที่ดูแลนันท์ดีแบบนี้ทั้งๆที่เราไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกันเลย”นันท์ไหว้ขอบคุณ

ปลื้ม

 

 

 

 

 

 

“ชั้นน่ะเป็นหมอนะ อะไรที่ว่าถูกชั้นก็ช่วยอะไรผิดชั้นก็ไม่ทำ ชั้นเอ็นดูนันท์นะถึงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆก็

เถอะแต่ชั้นชั้นยินดีที่จะดูแลนันท์นะ”ปลื้มพูดก่อนจะเริ่มตรวจร่างกายให้นันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”คุณเล็กออกมากห้องน้ำต้องตกใจเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่เธอใส่ในวันที่โดนกั้งข่มขืนมาวางไว้

ที่เตียงและมีข้อความถูกเขียนด้วยลิปสติกว่า ‘ชั้นจะกลับมาล้างแค้นเธอ’ ทำให้คุณเล็กร้องกรีดดัง

ลั่นบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นยัยเล็กมีอะไร”ภาณุรีบวิ่งขึ้นมาชั้นบนแล้วกอดปลอบน้องสาว

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ใหญ่ ไอ้กร ไอ้กรมันกลับมาแก้แค้นเล็กแน่ๆเล็กกลัว ฮือๆ”คุณเล็กร้องด้วยความกลัวแล้วกอด

ภาณุแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่นี่พี่จะไม่ให้ใครทำร้ายเราอีกแล้วนะเล็ก เห้ย คนในเรือน ไปตามล่าไอ้กรมา

เดี๋ยวนี้ มันต้องอยู่ในนี้แน่ๆ”ภาณุกอดปลอบคุณเล็กก่อนจะสั่งลูกน้องตามหาตัวกรจนทั่ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึๆ โง่ที่สุด”เขริกาเห็นคนในบ้านเริ่มตามหาตัวกรก็ยิ้มเยาะก่อนจะลอบเข้ามาในครัวแล้วหยิบขวด

ยาในซองที่สั่งกวินไปหามาแล้วไปที่หม้อข้าวต้มที่ภาณุต้มไว้ให้นันท์ก่อนจะเทยานั่นใส่ลงไปจน

หมดหลอดแล้วก็คน

 

 

 

 

 

 

“ทายาทของจิระคุณต้องไม่ใช่ลูกของแก แต่เป็นลูกของชั้นคนเดียวเท่านั้น”เขริกาพูดแล้วคนหม้อ

ข้าวต้มอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“คะ คุณเขมทำอะไรน่ะจ้ะ”จำปาเดินเข้ามาในครัวแล้วถาม เขริกาตกใจที่เห็นคนเข้ามา แล้วเดิน

เข้าไปหาจำปา จำปาตกใจหมายจะวิ่งหนี

 

 

 

 

 

 

 

ปึก เขริกาจิกหัวจำปามาแล้วโขกเข้าเหลี่ยมในครัวอย่างแรงจนจำปาสลบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครหน้าไหนที่มาขวางชั้นมันต้องเจอแบบนี้จำไว้”เขริพูดอย่างร้ายกาจก่อนจะลากจำปาเข้าไป

เก็บในโรงเก็บของเล็กๆใกล้ครัวทันที

 

 

 

 

 

 

เอาละไง แก้วกับโทโมะบุกเข้าไปบ้านมีนซะขนาดนี้

 

 

 

แล้วอดีตไม่บอกก็รู้ว่าเขมจะทำอะไร หึหึ