บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป ป๊อปจะไปไหนน่ะ อย่าไปนะ”ฟางที่วิ่งอยู่ในความมืดเห็นป๊อปปี้เดินไปอยู่ก็รีบไปหา
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยนะ”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาฟางกอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ฟางจะไม่ปล่อยป๊อป ป๊อปเป็นอะไร ทำไมถึงเมินเฉยใส่ฟางแบบนี้”ฟางถามคนรัก
 
 
 
 
 
 
“ก็เพราะเค้าไม่ใช่ของแกไงล่ะนังโง่ ใหญ่เค้าเป็นของชั้น”เขริกาเดินเข้ามาแล้วคล้องแขนป๊อปปี้
ก่อนจะผลักฟางล้ม
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่ นี่คือป๊อปปี้ เค้าเป็นสามีชั้น คุณเขม คืนป๊อปให้กับชั้นเถอะนะคะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ใหญ่คะ บอกไปสิคะว่าใหญ่รักใคร”เขริกาพูด
 
 
 
 
 
 
“ใหญ่รักเขมนะ ใหญ่จะมีแค่เขมคนเดียวเท่านั้น”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปกับเขริกา
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะป๊อปปี้ อย่าไป อย่าทิ้งฟางไป”ฟางร้องขอแต่เขริกากลับดึงป๊อปปี้ออกไปไกลจากเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะป๊อป อย่าไปจากฟาง ฮือๆ”ฟางร้องไห้ละเมอคว้าหาป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ใจเย็นๆฟางนี่พี่เอง”โทโมะตกใจรีบเข้ามาดูอาการน้องสาวพร้อมกับเฟย์และแก้ว
 
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะ ป๊อป ป๊อปอยู่ที่ไหน”ฟางลืมตามาแล้วถามหาป๊อปปี้จากทุกคน
 
 
 
 
 
 
 
 
“จนป่านนี้มันยังไม่มาหาฟางเลย ทั้งๆที่มันเป็นทำให้ฟางต้องเข้าโรงบาลแบบนี้”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
“ทำไมพี่ป๊อปเปลี่ยนขนาดนี้นะ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ป๊อปกันแน่”เฟย์ครุ่นคิด เพราะพี่เขยเธอไม่เคย
เป็นแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปคือคุณใหญ่ในชาติที่แล้ว คุณเขมจะเอาป๊อปไป ฮึกฮือๆ”ฟางพูดถึงความฝันเมื่อกี้ของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“คุณเขม อะไรกันชาติแล้วก็เรื่องของชาติแล้วสิจะมาแค้นอะไรข้ามชาติแบบนี้”แก้วว่า
 
 
 
 
 
“เฟย์จะไปพูดกับพี่ป๊อปให้รู้เรื่อง นี่เกินไปแล้วนะ”เฟย์โมโหแทนแล้วหมายจะออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าไปนะ ที่นั่นมันอันตรายไปสำหรับเธอ ที่บ้านของมีนไม่ปลอดภัยอีกแล้ว”เขื่อนเข้ามาในห้อง
แล้วห้าม
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ที่นี่พอมีคุณมันก็ไม่ปลอดภัยเหมือนกัน”เฟย์พูดใส่เขื่อนด้วยน้ำเสียงเย็นชา
 
 
 
 
 
 
“ไม่ปลอดภัยยังไง แล้วคุณเขื่อนจริงสิทำไมคุณเขื่อนถึงรู้เรื่องราวและเตือนฟางวันนั้น”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“ความจริงแล้วผมทำงานให้กับมีน ผมเป็นคนมีสัมผัสพิเศษมองเห็นอดีตและอนาคตได้ มีนเลยใช้
ผมมาช่วยงาน มีนคือเหลนของคุณเขริกา ภรรยาของคุณใหญ่หรือป๊อปปี้ในชาติที่แล้ว”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ยผมงงไปหมดแล้ว”โทโมะพูดอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
 
“คุณเขมตอนนี้เป็นดวงวิญญาณที่มีแต่ความแค้นในความรักของนันท์กับคุณใหญ่ชาติที่แล้วและส่ง
มาถึงชาตินี้ คุณเขมต้องการที่จะเอาคุณใหญ่มาจากฟาง”เขื่อนพูดขึ้น เฟย์หันมาสบตานิดนึงก่อน
จะเมินเฉยเขื่อนตามเดิม
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นผีไปแล้วแต่ความแค้นไม่มีที่สิ้นสุด นี่สินะคือสาเหตุที่ทำให้คุณป๊อปเปลี่ยนไป”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“งั้นฟางจะไปหาป๊อป ฟางจะไปเอาป๊อปกลับมา”ฟางพูดแล้วพยายามลุกขึ้นไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่านะ ตอนนี้เราควรอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกในท้องเถอะ”ย่าจำปาเดินเข้ามาพร้อมพิม
แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะ ฟางท้องงั้นหรอ”โทโมะ แก้วและเฟย์ร้องอย่างตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ย่าได้ผลตรวจนี้จากหมอที่มาตรวจร่างกายฟางเมื่อกี้นี้ ฟางท้องได้เดือนกว่าแล้วล่ะ”ย่าจำปาพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้คุณฟางไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะคะ คุณฟางต้องดูแลตัวเองให้เข้มแข็งกว่านี้ เพื่อลูก แล้ว
พวกเราจะหาทางเอาคุณป๊อปมาจากพวกนั้นเอง”แก้วพูดก่อนจะดันให้ฟางนอนอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ลูกจ๋า เอาใจช่วยให้พ่อกลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยนะจ้ะ”ฟางพูดแล้วหลับตาลงโดยที่ไม่รู้เลยว่ามี
มือเล็กๆสีขาวโปร่งแสงเอื้อมมือมาจับมือฟางไว้2มือ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แหม ใหญ่เดี๋ยวนี้เวลาชั้นมาหานายที่นี่คงต้องมาหาที่เรือนริมน้ำอย่างเดียวแล้วสินะ”ปลื้มพูดแล้ว
ยิ้มเมื่อเห็นภาณุนั่งอยู่กับนันท์ไม่ยอมห่างไปไหน
 
 
 
 
 
 
“เมียท้องต้องดูแลดีๆสิ”ภาณุพูด
 
 
 
 
 
 
“โอ้โห เดี๋ยวนี้ยอมรับได้เต็มปากนะว่านันท์เป็นเมียนาย”ปลื้มพูดทำให้นันท์หน้าแดงกว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
 
“กันไว้เผื่อคนแถวนี้จะได้ไม่กล้าจีบ”ภาณุพูดแล้วโอบเอวฟางไว้
 
 
 
 
 
 
“เพื่อนนะครับเพื่อนไม่จีบเมียเพื่อนหรอกครับ”ปลื้มพูด
 
 
 
 
 
 
“คุณใหญ่ คุณปลื้มพอเถอะจ้ะ จริงสิจ้ะ วันนี้คุณปลื้มมาแล้วอยู่ทานข้าวกันก่อนสิจ้ะ”นันท์พูดชวน
ปลื้ม
 
 
 
 
 
 
 
“เอาสินันท์ เอ แต่หวังว่าเจ้าเพื่อนคนนี้ของชั้นจะไม่หึงแล้วเอาส้อมจิ้มชั้นหรอกนะ”ปลื้มพูดก่อน
ทั้ง3จะนั่งพูดคุยกันแล้วพากันไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
“เกิดเรื่องแล้วจ้ะพี่นันท์”จำปารีบวิ่งมาหานันท์พร้อมกับโทรเลขฉบับหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึนันท์”ภาณุสงสัยเมื่อทันทีที่นันท์อ่านโทรเลขแล้วน้ำตานันท์ก็ไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
“ที่บ้านพี่กรโทรเลขมาบอกนันท์ว่า แม่พี่กรที่ป่วยจ้ะ พอท่านรู้ว่าพี่กรเข้าคุก ป้าแกก็ตรอมใจแล้ว
เสียเมื่อเช้านี้จ้ะ”นันท์พูดและร้องไห้ออกมา เพราะเธอกับกรรู้จักกันมาแต่เล็กๆทำให้ที่บ้านของเธอ
และกรไปมาหาสู่กัน พอเกิดเรื่องไม่แปลกที่นันท์จะได้รับโทรเลข
 
 
 
 
 
“คุณใหญ่ ถอนแจ้งความได้มั้ยจ้ะ ให้พี่กรได้กลับไปไหว้ของเค้า”นันท์ขอร้องภาณุ
 
 
 
 
 
 
 
“แต่มันข่มขืนยัยเล็ก มันทำให้ยัยเล็กต้องกลายเป็นคนซึมเศร้าแบบนี้”ภาณุเถียงนันท์
 
 
 
 
 
 
“แต่แม่กรเค้าตายเลยนะใหญ่ นายจะใจร้ายไส้ระกำไปมั้ย”ปลื้มพยายามช่วยนันท์พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด”เสียงคุณเล็กร้องออกมาจากเรือนจันทร์เจ้าทุกคนรีบไปหาคุณเล็ก
 
 
 
 
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นเล็ก”ภาณุไปถามน้องสาวที่นั่งร้องไห้กรีดร้องอยู่บนห้อง“เล็กเกลียด เล็กฝันถึงมันอีก
แล้ว”คุณเล็กพูด
 
 
 
 
 
 
 
“โถ่ เล็กอย่าร้องเลยนะพี่อยู่นี่ไม่มีใครทำร้ายเล็กได้อีกแล้วนะ”ภาณุดึงไปคุณเล็กไปกอดแน่น
 
 
 
 
 
 
“เล็กจะสาปแช่งมันให้มันเจอแต่ความฉิบหาย ให้ชีวิตของมันไม่มีความสุขตลอดไป”คุณเล้กว่า
 
 
 
 
 
 
“เท่านี้พี่กรก็เสียใจมากพอแล้ว แม่พี่กรเสียแล้วนะจ้ะคุณเล็ก ฮือๆ”นันท์ร้องไห้แล้วบอกคุณเล็ก
 
 
 
 
 
 
“สมน้ำหน้า อยากทำกับชั้นก่อนทำไมล่ะ”คุณเล็กพูดอย่างสะใจท่ามกลางความตกใจของทุกคน
 
 
 
 
 
 
 
“นายพานันท์ออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นอยู่กับเล็กเอง”ปลื้มพูดแล้วพาคุณเล็กขึ้นไปชั้นบนทันที
 
 
 
 
 
 
“เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวลูกก็พลอยเสียใจด้วยนะ”ภาณุพูดแล้วเช็ดน้ำตาให้นันท์
 
 
 
 
 
“นันท์สงสารพี่กรนี่จ้ะ พี่เค้าไม่ควรเจออะไรแบบนี้พี่กรคือคนดีทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย”นันท์
สะอึกสะอื้น
 
 
 
 
 
 
 
“นันท์พูดถึงแต่นายกรนั่นชั้นก็หวงเป็นนะ”ภาณุพูดแล้วหน้าตึง
 
 
 
 
 
“คุณใหญ่ นันท์สงสารพี่เค้าจริงๆนี่จ้ะคุณใหญ่ถอนแจ้งความเถอะนะจ้ะ”นันท์ยังคงขอร้องภาณุ
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้ามันคือสิ่งที่เธอต้องการชั้นก็จะทำให้ ไม่ร้องนะ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปกอดปลอบอย่างอ่อน
โยนโดยที่นันท์เองก็กอดภาณุแน่น
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะจ้ะ ขอบคุณที่ถอนแจ้งความ”นันท์ยิ้มทั้งน้ำตาทำให้ภาณุอดยิ้มตามนันท์ไม่ได้ก่อนจะ
โน้มไปจูบนันท์อย่างแผ่วเบา
 
 
 
 
 
 
“มีความสุขกันจริงๆ นังหน้าด้าน”เขริกามองภาพที่ภาณุและนันท์กอดกันและจูบกันจากหน้าต่าง
ห้องนอนพูดออกมาด้วยความคับแค้นใจก่อนจะรีบออกไปข้างนอกตามที่นัดกับกวินทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ อยู่ที่ไหน ฟางกลัว กลับมาหาฟางเถอะนะ”ฟางร้องเรียกหาป๊อปปี้ในความมืดด้วยความ
กลัว
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ”จู่ๆก็มีเสียงเด็กร้องไห้อยู่ ฟางเดินตามหาต้นเสียงเรื่อยๆจนพบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้
อยู่
 
 
 
 
 
 
“หนู หนูก็หลงทางเหมือนกันหรอจ้ะ”ฟางนั่งยองๆแล้วถามเด็กหญิงคนนั้น
 
 
 
 
 
 
“แม่จ๋า หนูกลัว”เด็กน้อยคนนั้นโผเข้ากอดฟางแน่นแล้วร้องไห้ เมื่อฟางสัมผัสถึงอ้อมกอดนี้ก็ยิ้ม
มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
“แม่จ๋า หนูคิดถึงพ่อ”เด็กน้อยคนนั้นพูดอีกครั้ง ฟางชะงักก่อนที่ทุกอย่างจะขาวโพลนไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อน หนู”ฟางตะโกนร้องออกมาเสียงดังสะดุ้งตื่นมากลางดึก
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าฟาง”โทโมะที่เฝ้าไข้น้องสาวอยู่ก็ถามเมื่อฟางตื่นมากลางดึก
 
 
 
 
 
 
“ฟางฝันถึงเด็กคนหนึ่งเค้ามาเรียกฟางว่าแม่แล้วบอกว่าเค้าคิดถึงพ่อ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“บางทีเค้าอาจจะคือลูกของฟางกับป๊อปปี้ก็ได้นะ ฟางต้องเข้มแข็งไว้นะ เพื่อลูก”โทโมะพูดแล้วก
อดปลอบฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“เรากำลังจะดีลูกด้วยด้วยกัน ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เห็นใจช่วยพาป๊อปกลับมาเป็นคนเดิมด้วยนะ
คะ”ฟางลูบที่ท้องตัวเองอย่างเบามือก่อนจะไหว้พระขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเธอและลูก และ
ช่วยให้ป๊อปปี้กลับมาเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เลิกเดินตามชั้นสักทีได้มั้ยน่ารำคาญ”เฟย์พูดเมื่อเห็นเขื่อนยังคงตามง้อเธอเหมือนเคย
 
 
 
 
 
“ไม่ จนกว่าคุณจะยอมให้อภัยผม ผมจะตามคุณแบบนี้ตลอดไป”เขื่อนพูด
 
 
 
 
“งั้นก็เหนื่อยเปล่านะเพราะชั้นไม่มีวันให้อภัยคนที่ข่มขืนชั้นได้ลงหรอก”เฟย์พูดแล้วเดินเข้าไปใน
โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
 
“ผมรู้ว่าเพราะคืนนั้นผมอ่อนแอแต่เฟย์ให้อภัยผมได้มั้ย ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”เขื่อนยังคงเดินตามขอ
ร้องเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่สน เพราะสิ่งที่คุณทำมันเลวร้ายเกินที่ชั้นจะให้อภัยจำเอาไว้”เฟย์พูดแล้วเดินเชิดไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ะ”เขื่อนกำลังจะตามเฟย์ไปแล้วต้องชะงักเมื่อปวดหัว แล้วภาพที่เขาเห็นคือภาพที่นันท์ถูก
ทำร้ายจนแท้งลูก จนต้องเสียใจจนต้องตรอมใจ ภาพที่ภาณุเองก็เสียใจปะดังปะเดเข้ามาในหัว
ก่อนจะล้มลง แล้วเพ่งมองเด็กผุ้หญิงที่เกล้าผมจุกใส่เสื้อคอกระเช้านุ่งจงกระเบนยืนมองเขา
อยู่
 
 
 
 
 
 
 
“หนูเป็นใครกัน”เขื่อนรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กธรรมดาแน่ๆก็รีบถาม
 
 
 
 
 
“พี่ต้องช่วยแม่กับพ่อหนูนะ”เด็กน้อยรีบวิ่งแล้วมาแตะมือ แล้วภาพต่างๆก็แล่นเข้ามาในหัวเขื่อนอีก
ครั้ง
 
 
 
 
 
“หนูคือลูกของนันท์กับคุณใหญ่งั้นหรอ”เขื่อนถามเด็กน้อยเพื่อความแน่ใจ
 
 
 
 
 
 
“พี่ต้องช่วยพ่อกับแม่ของหนูนะจ้ะ”เด็กน้อยพูดออกมาอีกครั้ง เขื่อนยิ้มนิดนึงก่อนที่เด็กน้อยจะ
หายตัวไปต่อหน้าต่อตาเขื่อนแต่เขื่อนเองก็ไม่กลัวเพราะเขาเห็นจนชินตาแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
ตัวช่วยพวกฟางแม้จะจิ๋วหน่อยเเต่ก็อาจจะทำให้ฟางเข้มเเข็งขึ้นได้นะ
 
 
อดีตเหมือนจะดี รึไม่ดีต้องติดตาม ส่วนปัจจุบันต้องลุ้นนะว่าเมื่อไหร่ฟางจะช่วยป๊อปปี้ได้