บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ส่งนายกรเข้าคุกแล้วใหญ่ไม่ต้องเครียดนะคะ”เขริกาพูดปลอบภาณุเมื่อกลับเข้ามาที่เรือนจันทร์เจ้า
 
 
 
 
 
“เขมวันนี้ใหญ่อยากนอนที่เรือนริมน้ำ”ภาณุพูดนิ่งๆ เขริกาชะงักเพราะตอนที่โรงพักภาณุนั้นเสียใจ
มากที่เห็นนันท์ร้องไห้เมื่อตำรวจพากรเข้าคุกไป แวบแรกเธอสะใจแต่ก็แอบแค้นใจที่นันท์สามารถ
ทำให้ภาณุเป็นแบบนี้
 
 
 
 
 
 
“ได้ค่ะ เดี๋ยวเขมไปส่งใหญ่ที่เรือนริมน้ำนะคะ เพราะตอนนี้ที่นี่กำลังยุ่งๆ”เขริกายิ้มหวานก่อนจะเดิน
ไปส่งภาณุที่เรือนริมน้ำ ภาณุมองเรือนริมน้ำที่เขาตั้งใจสร้างให้นันท์แล้วถอนหายใจเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ ชั้นมีทำอย่างแต่เธอกลับไม่สนใจชั้น เห็นไอ้กุ๊ยนั่นดีกว่าชั้น”ภาณุพูดอย่างเจ็บปวด
 
 
 
 
 
 
 
“ใหญ่อย่าคิดมากสิคะ พวกเค้าเคยรักกันไม่แปลกหรอกที่ยังมีเยื่อใยให้กัน เขมไม่อยากจะคิดเลย
ถ้านันท์เค้าไม่ท้องช่วงที่เราไปปีนังด้วยกันคงจะพานายกรมาอยู่ที่นี่ทำให้เป็นเรือนรักเรือนชู้เลยสิ
ท่า”เขริการีบใส่ไฟ
 
 
 
 
 
 
 
“ผู้หญิงมักมาก”ภาณุพูดออกมาอย่างเจ็บปวด เขริกายิ้มสะใจก่อนจะหยิบยาผงในกระเป๋าที่พกมา
ด้วยใส่เข้าไปในน้ำหวานจนหมดซอง
 
 
 
 
 
 
“อย่าคิดมากเลยนะคะใหญ่ พวกทาสยังไงก็มีความคิดใฝ่ต่ำเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ดื่มน้ำให้ใจเย็นๆ
ก่อนนะคะ”เขริกาพูดแล้วเอาแก้วน้ำหวานที่รินมาจากเหยือกให้ภาณุ ภาณุรับมันมาก่อนจะดื่มจน
หมดแก้ว
 
 
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
เมื่อดื่มไปสักพัก ภาณุก็เริ่มมีอาการร้อนไปทั่วตัวกระสับกระส่าย
 
 
 
 
 
 
“อะไรกันคะใหญ่เกิดอะไรขึ้นเขมขอดูอาการหน่อย”เขริกาพูดแล้วเบียดตัวเองเข้าไปใกล้ชิดภาณุ
 
 
 
 
 
“ว้าย”เขริการ้องเมื่อภาณุดันเขริกาลงไปนอนกับเตียงก่อนจะซุกไซร้ไปตามตัวของเขริกา เขริกายิ้ม
อย่างพอใจเพราะยาผงที่เธอใส่ไปนั้นคือยากระตุ้นอารมณ์ทาวเพศ ทีนี้เมื่อนันท์มาเห็นก็คงจะต้อง
ตรอมใจแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง พี่ว่าฟางไปตามตัวป๊อปเถอะนี่ก็ค่ำแล้วนะ”โทโมะพูดเมื่อเห็นว่าตอนนี้ค่ำมากแล้ว
 
 
 
 
 
“ผู้ชายของเราไปกับคนอื่นแบบนี้แก้วว่ามันต้องเคลียร์กันยาวนะ”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเดือดดาลแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ะ”เขื่อนที่ยังไม่กลับก็ทรุดลงไปต่อหน้าทุกคน
 
 
 
 
 
“นาย เกิดอะไรขึ้น นายเป็นอะไร”เฟย์ตกใจรีบไปประคองเขื่อนขึ้นมานั่ง
 
 
 
 
 
 
 
“รีบไปเร็ว ไปหาสามีของคุณ เดี๋ยวนี้”เขื่อนพูดแล้วเอามือกุมหัว ภาพที่เขาเห็นคือป๊อปปี้อยู่กับมีน
หน้าตาของเขาหมองคล้ำแล้วเพ้อหาแต่เขริกาตลอด
 
 
 
 
 
 
“เห็นมั้ยฟาง เราต้องไปหาป๊อปปี้เดี๋ยวนี้”โทโมะพูด ฟางไม่รอช้ารีบขึ้นรถไปกับแก้วและโทโมะทันที
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวเธอไปกับชั้นนะ”เขื่อนพูดก่อนจะขับรถอีกคันของตัวเองไปตามหาป๊อปปี้
 
 
 
 
“เพราะมีนแท้ๆเลยทำให้คุณป๊อปทะเลาะกับคุณฟางแบบนี้”มีนพูดแล้วทำหน้าเศร้า
 
 
 
 
 
“ถึงไม่มีคุณมีนฟางก็พาไอ้กั้งนั่นมาที่บ้าน มาหยามน้ำหน้าผมอยู่ดีอย่าเครียดเลยครับ”ป๊อปปี้พูด
ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก ชายหนุ่มหนีมานั่งสงบสติอารมณ์ที่บ้านของมีนแล้วมีนก็ชวนป๊อปปี้ดื่ม
ให้หายเครียดตรงนี้ มีนมองท่าทางของป๊อปปี้ก็ยิ้มเยาะก่อนจะหันไปมองเขริกาที่นั่งข้างภาณุอีกข้าง
ที่ยิ้มอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
“พวกชั้นต่ำยังไงก็ใฝ่ต่ำวันยังค่ำ ใหญ่ไม่น่าหลงมันเลย ถ้าใหญ่ยังเลือกเขมใหญ่ก็ไม่ต้องมานั่ง
เสียใจแบบนี้หรอก”เขริกากอดป๊อปปี้ก่อนจะกระซิบข้างหู ทำให้สภาพจิตใจตอนนี้ป๊อปปี้อ่อนแอยิ่ง
หลงไปกับคำพูดของเขริกา
 
 
 
 
 
 
 
“ทำอะไรน่ะ”เขื่อนรีบจอดรถแล้ววิ่งเข้ามาในบ้านมีนพร้อมกับเฟย์ก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาแส่ไอ้คนทรยศ”เขริกาเห็นเขื่อนพาเฟย์มาก็พูดเสียงแข็งก่อนจะผลักเขื่อนล้มลงทำให้
แจกันที่โชว์อยู่หล่นมาใส่หัวเขื่อนอย่างแรง“นายเป็นยังไงบ้าง”เฟย์ร้องตกใจรีบประคองเขื่อนขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
“นี่น่ะหรอคู่แท้ของเขื่อน ถ้านังนี่ไม่เป็นน้องของนังฟางเขื่อนก็คงไม่ช่วยมันหรอกใช่มั้ย”มีนเดินเข้า
มาแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ขอร้องมีน อย่าไปหลงคำผีตัวนั้นอีกได้มั้ย อย่าทำลายป๊อปปี้กับฟางอีก”เขื่อนพยายามพูดแล้วมอง
เขริกาที่คลอเคลียป๊อปปี้ไม่ห่าง“อย่ามาสอดอยากเป็นเหมือนนังโบว์ที่ถูกกั้งจัดการอีกคนก็เชิญ”มีน
พูดแล้วนึกถึงกั้งที่ลากโบว์ไปเมื่อกี้นี้
 
 
 
 
 
 
“มีนจะทำอะไรเขื่อนก็ทำ แต่บอกไว้เลยว่าเขื่อนจะไม่มีวันช่วยพวกมีนอีกแล้ว”เขื่อนโพล่งขึ้นมา
 
 
 
 
 
“ก็ดี ชั้นก็ไม่ต้องการการช่วยเหลือจากแกอีกต่อไปแล้ว เอาล่ะชั้นจะถือว่าชั้นให้รางวัลแกละกันที่แก
ช่วยเหลือเหลนชั้นหลายเรื่องทำให้แกได้สมหวังกับคู่แท้ของแกไงล่ะ”เขริกาพุ่งเข้ามาประจันหน้า
เขื่อนก่อนจะบีบไปที่หัวใจของเขื่อนจนเชื่อนทรุดลงไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เขื่อนเป็นอะไรน่ะเขื่อน”เฟย์ตกใจรีบไปประคองเขื่อนขึ้นมา
 
 
 
 
 
“เฟย์”จู่หัวของเขื่อนก็ไม่มีอะไรนอกจากความต้องการเฟย์ก่อนจะกระชากเฟย์มาแนบลำตัว
 
 
 
 
 
 
“นายเป็นอะไรของนายน่ะ นายตั้งสติสิเขื่อน”เฟย์พูดเมื่อถูกเขื่อนกระชากมาที่ห้องนอนชั้นบนของ
เขา
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ชั้นต้องการเธอ”เขื่อนพูดแล้วซุกไซร้ตามตัวเฟย์อย่างหื่นกระหาย
 
 
 
 
“กรี๊ดด”เฟย์ร้องออกมาเมื่อเขื่อนไม่ใช่เขื่อนคนเดิมก่อนที่จะขัดขืนเขื่อนไม่ได้เลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เค้ามีความสุขกันแล้วใหญ่คะ เขาไปมีความสุขกันบ้างเถอะค่ะ”เขริกาพูดก่อนจะเดินนำป๊อปปี้ที่
เหมือนถูกสะกตเดินตามขึ้นไปชั้นบนโดนมีมีนเดินตามขึ้นไปอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
“ทำไมโทรหาทั้งเขื่อนทั้งเฟยืไม่ติดเลยนะ”ฟางพูดอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าคลาดกับรถของเขื่อน
 
 
 
 
 
 
“นี่ไงข้อความสุดท้ายจากคุณเฟย์ที่ส่งให้คุณโทโมะ เจอกันที่บ้านคุณมีน”แก้วพูด ฟางรีบเอา
นามบัตรที่อยู่ที่ป๊อปปี้เคยให้ไว้ก่อนจะพาทุกคนไปที่บ้านของมีนทันที
 
 
 
 
 
“นั่นไงรถของเขื่อน”แก้วชี้เมื่อลงจากรถมา
 
 
 
 
 
 
“ทำไมเงียบแบบนี้เนี่ย”โทโมะพูดแล้วมองไปรอบๆบ้าน
 
 
 
 
 
“เขื่อน คุณเฟย์ อยู่ที่ไหนกันคะ”แก้วตะโกนหาทุกคน
 
 
 
 
 
 
“รองเท้าป๊อปปี้”ฟางพึมพำเมื่อเห็นรองเท้าสามีก่อนจะรีบตะโกนหาป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“รึว่าชั้นบน”โทโมะพูดแล้วทุกคนก็รีบขึ้นไปชั้นบนทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ห้องนั้นไม่ได้ล็อคนิ”ฟางเดินขึ้นไปบนห้องแต่เหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างให้เธอเดินมาตรงหน้า
ห้องของมีนที่เปิดแง้มไว้
 
 
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
 
 
ฟางค่อยๆดันประตูเข้าไปก็ต้องล้อคกับภาพที่เห็นป๊อปปี้และมีนกำลังนัวเนียกันบนเตียงโดยมีเสื้อผ้าของคนทั้งคู่กระจัดกระจายเต็มพื้นด้านล่าง น้ำตาใสๆก็ไหลออกมาทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรกัน”แก้วที่ตกใจก็โพล่งขึ้นมาอย่างเหลือดอด
 
 
 
 
 
 
“ว้าย อะไรกันคะแห่เข้ามาในบ้านแบบนี้”มีนแกล้งตกใจก่อนจะกระชับผ้าห่มแล้วกอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป ทำไมป๊อปทำกับฟางแบบนี้”ฟางทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาถามสามี
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป ไหนนายบอกว่ารักฟางแล้วนายมาทำแบบนี้ได้ยังไงวะ”โทโมะสงสารน้องสาวก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอหน้าด้านมากเลยนะถึงขั้นล่อลวงคุณป๊อปมาแบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่าคุณป๊อปกับคุณฟางเค้าแต่งงานกัน
แล้วและก็รักกันมากแบบนี้”แก้วโมโหพุ่งไปกระชากตัวมีนแล้วว่าแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเป็นเขริกา
 
 
 
 
 
 
 
“ล่อลวงอะไรกัน ป๊อปเค้าเต็มใจต่างหาก ก็เพราะว่าเมียที่มีอยู่มันน่าเบื่อ พูดอะไรก็ไม่ฟังแบบนี้ไม่
แปลกหรอกที่สามีเค้าจะรำคาญ แล้วก็เบื่อเร็ว”มีนยิ้มเยาะแล้วมองฟางที่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
อย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
“พูดอะไรหน่อยสิวะ เห้ย นั่งเงียบทำไมวะ”โทโมะกระป๊อปปี้มาว่าเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งเงียบ
 
 
 
 
 
 
“ปะ ปวดหัว”ป๊อปปี้เห็นฟางร้องไห้ก็เริ่มปวดหัวอีกครั้ง มีนรีบเข้ามาประคองกอดไว้
 
 
 
 
 
 
“ใหญ่ไม่ต้องปวดหัวนะ ก็อีแค่พวกทาสชั้นต่ำมาโวยวาย”เขริกากระซิบข้างหูป๊อปปี้อีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ที่บอกรักกันนักรักกันหนา สุดท้ายผู้ชายเค้าก้ไม่สนใจ”มีนเยาะ
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ แก้วตบหน้ามีนหัน
 
 
 
 
 
 
“ทำอะไรน่ะ”ป๊อปปี้กระชากแขนแก้วมาบิดอย่างแรงเมื่อเห็นแก้วตบมีน
 
 
 
 
 
“ป๊อปห่วงมีนขนาดนี้เลยหรอ”ฟางมองป๊อปปี้ที่ไม่สนใจเธอเลยก็ร้องไห้ถาม
 
 
 
 
 
 
“ทำไมป๊อปถึงทำแบบนี้ ทำไม”ฟางร้องไห้ระเบิดอารมณ์ออกมาอีกครั้งก่อนจะเป็นลม โทโมะรีบ
ประคองฟางไว้
 
 
 
 
 
 
“แก้วเราพาฟางกลับไปก่อนเถอะตอนนี้”โทโมะสั่งแก้วรีบเดินพาฟางออกไปพร้อมโทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ สมน้ำหน้า ถึงเวลาแล้วที่ชั้นจะมาทวงคืนคนของชั้น นังนันท์”เขริกามองภาพที่ฟางเป็นลมอย่าง
สะใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนันท์ขอตัวกลับเรือนก่อนนะคะคุณหญิง”นันท์กลับมาจากโรงพักก็แวะมาพูดคุยกับคุณหญิง
แขไขสักพักก่อนจะเดินกลับไปที่เรือนริมน้ำ พลางมองหาภาณุที่กลับมาก่อนตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“พี่นันท์”จำปาตกใจเมื่อเห็นนันท์มาถึงที่เรือนริมน้ำ
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าจ้ะจำปา หน้าซีดเชียว”นันท์ถามเมื่อเห็นจำปามีท่าทีอึกอักไม่สบตาเธอ นันท์แปลกใจ
ก่อนจะรู้สึกแปลกๆเดินขึ้นไปชั้นบนที่ห้องนอนก็ต้องตกใจที่เห็นภาณุและเขริกานอนอยู่บนเตียงของ
เธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกัน”นันท์อึ้งกับภาพที่เห็นก่อนจะร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
 
“โถ นันท์ ร้องไห้ทำไมกัน ทนไม่ได้สินะที่เห็นใหญ่กับชั้นมีความสุขกัน”เขริกายิ้มเยาะแล้วลูบผม
ภาณุที่หลับอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ นันท์ไม่เคยคิด”นันท์พูดแล้วปาดน้ำตา
 
 
 
 
 
 
“หรอจ้ะ หึ งั้นก็จำเอาไว้ใส่กะลาหัวโง่ๆของนันท์ด้วยนะว่าที่นี่คือเรือนที่ใหญ่สร้างไว้ให้เธอก็จริง
แต่ยังไงมันก็คือสมบัติของผัวซึ่งเมียแต่งอย่างชั้นมีสิทธิ์ทุกอย่าง พวกเราอย่างจะมีความสุขด้วยกัน
ที่ไหนก็ได้ในที่แห่งนี้ ความจริงถ้าชั้นเป็นนันท์ชั้นก็เสียใจมากจนไม่อยากจะอยู่ที่นี่ คนอะไร หน้า
ด้านหน้าทน”เขริกายิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นนันท์ร้องไห้แล้วมีจำปาคอบประคองไว้ นันท์
มองภาพนันท์แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจจนภาณุเริ่มรู้สึกตัว
 
 
 
 
 
 
 
“นะ นันท์”ภาณุมองสภาพตัวเองและเขริกาและมองหน้านันท์อย่างตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมคุณใหญ่ถึงทำแบบนี้ มานอนด้วยกันที่เรือนริมน้ำ ฮือๆ”นันท์ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาก่อนจะ
รีบวิ่งออกไป
 
 
 
 
 
 
“ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ด้วยเขม”ภาณุจะตามนันท์ไปแต่เขริการั้งภาณุไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ทำอะไรคะ เขมเปล่านะ เราแต่งงานแล้วจะมีความสุขกันที่ไหนก็ได้ไม่เห็นจะแปลก”เขริกาพูดแล้ว
ยิ้มให้ภาณุ
 
 
 
 
 
 
 
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ เพราะที่นี่มีไว้ให้ใหญ่กับนันท์”ภาณุพูดแล้วรีบใส่เสือ้ผ้าก่อนจะรีบตามนันท์
ออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มี มันจะไม่มีที่ของนังนันท์อีกแล้ว เพราะคนอย่างเขริกาจะไม่ยอมให้นังชั้นต่ำที่ไหนมาแย่งของ
รักไปอย่างแน่นอน”เขริกามองภาณุที่ไม่สนใจตัวเองแล้วออกไปตามนันท์ก็พูดอย่างคับแค้นใจ
 
 
 
 
 
 
ตอนนี้อาจจะทำให้ใครหลายคนสะเทือนใจ แต่เนื้อเรื่องมันต้องผ่านไป
 
เพราะป๊อปปี้กำลังจะเปลี่ยนไป
 
 
อย่าพึ่งหายกันไปนะๆๆๆๆๆๆ