บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ย่าจำปาก็ปลอดภัยแล้วนะฟาง ไม่ต้องเครียดนะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว

เห็นฟางยังไม่นอนอีก

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่ได้เครียดเรื่องย่า แต่ฟางสงสัยอ่ะป๊อปว่าทำไม ย่าถึงห้ามเรา แล้วเรือนจันทร์เจ้ามีความ

เกี่ยวข้องอะไร ทำไมพี่โทโมะถึงพูดแบบนั้น”ฟางพูดพร้อมกับนิ่วหน้าด้วยความสงสัย ป๊อปปี้มอง

คนรักที่สงสัยก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบโน้ตบุ้คคู่ใจแล้วเปิดเพื่อเซิร์ทหาข้อมูลเกี่ยวกับเรือนจันทร์เจ้านี้

 

 

 

 

 

 

 

“เรือนจันทร์เจ้า เป็นเรือนของพระยาพิชัยเดชาอดีตข้าราชการชั้นสูงผู้มีที่ดินและกิจการค้าขาย

มากมายในย่านนี้ มีภรรยาและลูก2คนคือคุณภาณุ หรือคุณใหญ่และคุณภาวินีหรือคุณเล็ก”ป๊อปปี้

พูดก่อนจะเลื่อนรูปลงมาดูแล้วอึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันทำไมหน้าของคุณใหญ่ถึงหน้าตาเหมือนป๊อปแบบนี้ล่ะ”ฟางเองก็ตกใจเช่นกันที่เห็นรูป

คุณใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนะฟางเคยเล่าให้ป๊อปฟังนี่ว่าย่าจำปาเคยเป็นเด็กรับใช้ในเรือนจันทร์เจ้ามาก่อนนี่”ป๊อปปี้พูด

ถึงอดีตที่ฟางเคยเล่าให้เขาฟัง

 

 

 

 

 

 

 

“หรือว่านี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ย่าจำปาไม่ยอมให้ฟางแต่งงานกับป๊อป เพราะป๊อปดันหน้าตาคล้าย

คุณภาณุอดีตเจ้านายของย่าแน่ๆ”ฟางเริ่มสันนิษฐานเรื่องราวขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง ถ้าป๊อปกลับชาติมาเกิดจริง ยังไงป๊อปก็รักฟางนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วดึงฟางไป

กอดไปหอม

 

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางต้องเป็นคนใช้ให้ป๊อปจริงฟางก็ยอม ยอมรับใช้เจ้านายคนนี้ตลอดชีวิต”ฟางกอดป๊อปปี้

แน่นแล้วพูด

 

 

 

 

 

“งั้นตอนนี้เจ้านายขอจักการคนใช้แสนซนคนนี้ก่อนละกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะดันฟางลงไปนอนบน

เตียงแล้วซุกไซร้ไปตามร่างกายของร่างบางโดยที่ฟางเองก็ยอมชายหนุ่มด้วยความรักและเต็มใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา คิดว่าทำเป็นสำออยชั้นจะสงสารเธอหรอนังทาส”เสียงคุ้นหูคล้าย

กับเสียงป๊อปปี้แต่ทว่ากลับมองเห็นหน้าไม่ชัดเพราะชายคนนั้นยืนอยู่ในความมืดที่มุมห้องและ

กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ว่าร่างบางที่นอนหันหลังในสภาพเสื้อผ้าฉีกขาดวิ่น หญิงสาวสะอึกสะอื้นร้องไห้

ไม่หันมามองเลย

 

 

 

 

 

 

“คนเลว นันท์เกลียดคุณ คุณมันก็ดีแค่เปลือก ในแท้ของคุณน่ะมันเลวพอๆกับพวกจับกังที่โรงสีซะ

อีก”หญิงสาวคนนั้นร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วด่าทอชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาปากดีกับชั้นนะ เธอน่ะมันก็แค่ทาสที่พ่อแม่เธอส่งมาขัดดอกที่นี่ ฉะนั้นชั้นจะทำอะไรกับ

เธอก็ได้ ไม่มีสิทธิ์ร้องขอความเห็นใจ”ชายคนนั้นเดินออกมาจากความมืดแล้วชี้นิ้วว่าหญิงสาวคน

นั้น ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนกับป๊อปปี้ไม่มีผิด!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจกับสิ่งที่เธอฝันถึง มันคืออะไรกันกับภาพที่เธอเห็นเมื่อ

กี้นี้

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง มีอะไรหรอ หืม”ป๊อปปี้งัวเงียตื่นขึ้นมาตามเสียงที่ฟางร้องขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นมาโอบกอดคนรัก

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฟางฝันร้าย ฟางฝันเห็นป๊อป ทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง”ฟางพูดก่อนจะเอนหัวซบลงที่ไหล่กว้าง

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“หา ป๊อปเนี่ยนะฟางจะทำร้ายใครได้ เรารู้จักกันมาตั้ง7ปีฟางเห็นป๊อปทำร้ายผู้หญิงหรอ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ ฟางรู้ว่าป๊อปเป็นคนยังไง แต่ฟางไม่เข้าใจในความฝัน ทำไมฟางถึงเห็น หน้าตาทุกอย่าง

คือป๊อป แต่แววตานั้น ฟางกลับรู้สึกได้ว่าเค้าไม่ใช่ป๊อปของฟาง”ฟางพูดแล้วสวมกอดป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“โถ ความฝัน มันก็แค่ฝันนะคนดี นี่คงเหนื่อยจากเมื่อกี้ล่ะสิ ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวฝันร้ายจะกลายเป็นดี

ไม่เป็นไรนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วก้มลงจูบไหล่เปลือยของฟางแล้วกระชับกอดแน่น

 

 

 

 

 

“ป๊อปอ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้ นอนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้เราต้องไปเยี่ยมคุณย่าอีกนะ”ฟางพูดแล้วดันป๊อปปี้ลง

ไปนอนแล้วนอนกอด ต่อจากนี้ป๊อปปี้และเธอก็กลายเป็นสามีภรรยากันทั้งทางนิตินัยและพฤตินัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟางคุณป๊อปปี้สวัสดีค่ะ”พิมเห็นฟางและป๊อปปี้กำลังจะเข้าไปเยี่ยมย่าจำปาก็ทักทั้งคู่

 

 

 

 

 

“พิมแล้วนี่พี่โทโมะดูแลคุณย่าด้านในหรอ”ฟางถามพิม

 

 

 

 

 

“ค่ะ นี่พิมว่ากำลังจะกลับไปเปลี่ยนเวรกับแก้ว เพราะแก้วเฝ้าบ้านมาทั้งวันแล้วค่ะ พิมขอตัวนะ

คะ”พิมพูดแล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

ฟางและป๊อปปี้เดินเข้าไปในห้องพบว่าย่าจำปานอนอยู่โดยมีโทโมะเฝ้าย่าจำปาข้างๆ

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่โทโมะจะไม่บอกอะไรฟางกับป๊อปจริงๆใช่มั้ยคะ”ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

“พี่น่ะไม่มีอะไรจะพูดหรอกเพราะคนที่รู้เรื่องดีน่ะก็คือคุณย่า”โทโมะพูดแล้วมองไปที่หญิงชราที่เริ่ม

ขยับตัว

 

 

 

 

 

 

“คุณย่าฟื้นแล้วเป็นยังไงบ้างคะคุณย่า”ฟางรีบเข้าไปถามไถ่อาการทันที

 

 

 

 

 

“นี่ชั้นคงจะขัดขวางไม่ให้พวกเธอแต่งงานกันไม่ได้จริงๆสินะ”ย่าจำปาพูดแล้วมองภาพที่ป๊อปปี้อยู่

ไม่ห่างฟางเลย

 

 

 

 

 

 

“ผมรู้ครับว่าคุณย่าไม่ชอบหน้าผมเท่าไหร่ แต่ผมรักหลานสาวย่าอย่างจริงใจนะครับ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าความรักของเธอมีให้กับหลานมันมากมายแค่ไหน แต่มันคือคำสาปแช่งที่แก้ไขไม่ได้”ย่า

จำปาพูด

 

 

 

 

 

 

“คำสาปอะไรกันคะย่า ใครกันที่สาป แล้วสาปทำไมคะ”ฟางถามรัวทำให้ย่าจำปาเริ่มร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“สิ่งเลวร้ายที่คุณใหญ่ทำไว้ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องเสียใจและเคียดแค้น ฮือๆ”ย่าจำปาพูดทั้ง

น้ำตา

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ใครกันคะย่า ย่าบอกฟางมาสิคะ”ฟางไม่เข้าใจในสิ่งที่ย่าจำปาสื่อเลย

 

 

 

 

 

 

“ไหนๆฟางก็แต่งงานกัยป๊อปแล้ ถ้าจะอยู่คอนโดด้วยกันคงจะคับแคบ ย้ายมาที่บ้านริมน้ำกับย่าสิ

ถือว่าย่าขอละกันนะ”ย่าจำปาปาดน้ำตาก่อนจะพูดขอร้องแกมบังคับป๊อปปี้และฟาง ทั้งคู่มองหน้า

กันนิ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”โทโมะกลับมาที่บ้านริมน้ำแล้วถอนหายใจเมื่อสุดท้ายฟางเองที่อยากรู้เรื่องราวของคุณใหญ่

ที่เรือนจันทร์เจ้าที่ถูกทิ้งร้างแถวหลังสวนบ้านริมน้ำทำให้ฟางและป๊อปปี้ตัดสินใจจะย้ายมาอยู่ที่นี่

ชายหนุ่มถอนหายกับเรื่องที่เกิดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ทำไมคะเสียใจหรอที่หลานรักที่แท้จริงจะมาอยู่ที่นี่แล้ว หลานตัวปลอมต้องหลบไป”แก้วเดินมาเห็นโทโมะก็รีบเยาะเย้ย

 

 

 

 

“เธอไม่รู้อะไรอย่ามาทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลย”โทโมะมองแก้วแล้วพูดอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“ชั้นนี่ล่ะค่ะที่รู้ดี รู้ดีว่าเบื้องลึกพวกที่ทำตัวเป็นคนดีอย่างคุณที่จริงแล้วน่ะเลวแสนเลวแค่ไหน”แก้ว

ว่าก่อนจะเดินหนีไปแต่โทโมะกลับคว้าร่างบางไว้ได้แล้วผลักให้ติดผนังเพื่อล๊อคตัวแก้วไว้

 

 

 

 

 

 

“แล้วไง รู้ไปก็จะทำอะไรได้ เพราะชั้นคือหลานแท้ๆของย่าจำปาไม่ใช่เธอ ยัยเด็กกำพร้า หึ รึว่าที่

เธอมาตั้งแง่จับผิดชั้นน่ะ เธอกำลังอิจฉาพิมล่ะสิที่ชั้นสนใจพิมมากกว่าและคิดจะเอาพิมเป็นสะใภ้ที่

นี่ ไม่ใช่เธอ”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ทุเรศ ต่อให้โลกใบนี้เหลือคุณเป็นผู้ชายแค่คนเดียวชั้นก็ไม่มีวันรักคุณ”แก้วว่าก่อนจะผลักโทโมะ

ออกแล้ววิ่งหนีไป

 

 

 

 

 

 

“พยศต่อไปไม่นานหรอก แล้วชั้นจะทำให้ม้าพยศอย่างเธอมาสยบแทบเท้าชั้นเหมือนพิมแน่”โท

โมะพูดอย่างหมายมั่นเมื่อมองตามร่างบางของแก้วไป ก่อนจะเดินขึ้นไปจัดการห้องให้ฟางและ

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวพวกพี่ขึ้นไปเอาของต่อชั้นบนเถอะค่ะเดี๋ยวเฟย์เฝ้าของตรงนี้เอง”เฟย์พูดให้ป๊อปปี้และฟาง

ขึ้นไปเก็บของต่อที่ชั้นบนส่วนเธอก็นั่งเฝ้าของที่ล้อบบี้ด้านล่าง พลางกดโทรศัพท์โทรหาแฟนหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพี่เคนไม่รับสายเฟย์อีกแล้วนะ”เฟย์พูดพลางพยายามกดโทรศัพท์โทรหาแฟนหนุ่ม

 

 

 

 

“แฟนไม่รับสายระวังนะครับว่าจะมีปัญหาเรื่องมือที่3”เสียงของชายคนหนึ่งพูดทำให้เฟย์ขยับตัวไป

มองชายที่นั่งที่โซฟาที่หันหลังชิดติดกับโซฟาที่เธอนั่ง เฟย์มองชายคนนั้นด้วยสายตาไม่พอใจ คน

อะไรไม่มีมารยาทที่สุด

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีมารยาท แอบฟังคนอื่นคุยกันแบบนี้ได้ไง”เฟย์พูดอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ผมพูดในสิ่งที่ผมรู้นี่ครับ แล้วแต่คุณจะคิด แล้วแต่ว่าจะเชื่อรึเปล่า”ชายคนนั้นยักคิ้วกวนๆก่อนจะ

เดินหนีเฟย์ไป

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน มาหาว่าพี่เคนเนี่ยนะจะนอกใจเราคบกันมาตั้งหลายปี ไม่มีทาง”เฟย์พูดอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ชายคนนั้นบอกมา

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวฟางยกกล่องนี้ลงไปก่อนนะ เดี๋ยวป๊อปเก็บของตรงนี้เสร็จแล้วจะตามลงไป”ป๊อปปี้พูดพลาง

เก็บของต่อ ฟางจึงยกกล่องกระดาษที่ใส่พวกอุปกรณ์เขียนแบบของสามีเดินมาที่ลิฟท์

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้ายขอโทษค่ะ”ฟางร้องเมื่อมีใครคนหนึ่งเดินมาขึ้นลิฟท์แล้วทำให้เธอชนชายคนนั้นจนทั้งคู่ล้มไป

กองกับพื้น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับผมขอโทษนะครับผมมัวแต่รีบไม่มองทาง”ชายคนนั้นรีบขอโทษฟางยกใหญ่ก่อนจะ

ช่วยฟางเก็บของ

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ”ฟางตอบ

 

 

 

 

“งั้นผมช่วยคุณนะครับ”ชายคนนั้นพูดแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยชั้น”ฟางพูดเมื่อลงลิฟท์มาพร้อมชายแปลกหน้าที่ช่วยเธอถือของ

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะครับ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่าครับ”ชายคนนั้นรีบถามฟางเมื่อวางกล่องลง

 

 

 

 

 

“ไม่นี่คะ เอ่อ ขอโทษนะคะ พอดีว่าชั้นแต่งงานแล้ว”ฟางที่กลัวว่าชายคนนั้นจะมีบเธอก็รีบพูดดัก

 

 

 

 

 

“เอ่อ ครับ แต่ผมคุ้นหน้าคุณมากเลยนะครับ ขอโทษนะครับผมชื่อกั้งครับยินดีที่ได้รู้จัก”กั้งพูดแล้ว

ยื่นมือไปเช็คแฮนด์ฟาง

 

 

 

 

 

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ส่วนผมป๊อปปี้เป็นสามีของฟาง”ป๊อปปี้ที่ลงลิฟท์มาก็รีบไปเช็คแฮนด์แทน

ฟางแล้วโอบฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“ครับยินดีที่ได้รู้จักครับคุณป๊อปปี้ พวกคุณเป็นคู่ที่น่ารักดีนะครับ”กั้งพูดนิ่งๆแล้วเดินไป ฟางมอง

ตามแล้วจู่ๆภาพของฟางที่เดินจูงมือกับกั้งก็ฉายเข้ามาในหัว ฟางตกใจรีบส่ายหน้าไปมา

 

 

 

 

“ใครก็ไม่รู้ริอาจมาจีบเมียป๊อปต้องโดนๆ ฟางเป็นอะไรไหวมั้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบประคองฟาง

 

 

 

 

 

 

“สงสัยยกของไปมาหลายรอบน่ะไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่เก็บของออกมาหมดแล้วใช่มั้ย เรารีบไป

บ้านริมน้ำกันเถอะเดี๋ยวถึงบ้านริมน้ำตอนค่ำเอา ยิ่งทางแถวนั้นเปลี่ยวๆด้วย”ฟางพูดแล้วช่วยกันยก

ของกับเฟย์และป๊อปปี้ไปที่รถ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ แล้วพี่กรจะพาน้องนันท์กลับคืนมาให้ได้”กั้งมองรถของพวกฟางที่ออกไปก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“สวีทหวานแบบนี้ หึมีความสุขบนความทุกข์ย่าทวดชั้นแบบนี้มันน่านัก”มีนเดินมาจากที่ซ่อนแล้ว

ยืนข้างกั้งแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามันเป็นอย่างที่ย่าทวดอะไรนั่นของเธอบอกมานะมีน ชั้นว่าเดี๋ยวสักพักก็ทะเลาะกันล่ะคู่นี้”กั้ง

พูด

 

 

 

 

 

 

“แน่ล่ะ ถ้าพวกมันรักกันมากชั้นนี่ล่ะจะทำลายมันเอง ไปกันเถอะชั้นต้องไปวัดอยู่ นี่ยืนบื้ออยู่ทำไม

ล่ะนังโบว์ เร็วๆ”มีนพูดแล้วหันไปว่าคนสนิทอย่างโบว์ที่พยายามยืนรักษาระยะห่างกับกั้งมากด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

“เห็นพี่ชายตัวเองชาติที่แล้วแล้วอยากกลับไปหารึไง”กั้งเหล่มองโบว์ที่ขยับห่งตัวเองจึงรีบเข้าไปใกล้แล้วกระซิบข้างหูโบว์ โบว์นิ่วหน้า

ตกใจแล้วรีบถอยออกมาแต่กั้งกลับโอบรัดเอวโบว์มาแนบตนเองไม่ให้ไปไหน

 

 

 

 

 

“นี่ ถ้าจะทำอะไรก็ไปทำที่บ้านโน่น ทำอะไรตรงนี้มันประเจิดประเจ้อ”มีนหันขวับมามองโบวืและกั้ง

แล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเราเป็นพี่น้องกันในชาติที่แล้วจริงๆ โบว์ขอให้คุณกับเมียของผ่านสิ่งร้ายๆที่กำลังจะเกิดขึ้นไป

ได้ด้วยดีนะคะ”โบว์พูดแล้วนึกถึงป๊อปปี้กับสิ่งที่กั้งพูดกรอกหูเสมอๆว่าเธอกับเขาคือพี่น้องกันใน

ชาติที่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ความซับซ้อนเรื่อนี้มีเยอะพอๆกับตัวร้ายซะอีก55555

 

 

ขอบคุณนะคะสำหรับคอมเม้นทุกคอมเม้นที่ให้กับไรเตอร์ค่ะ

 

ไรเตอร์รู้ว่าไรเตอร์ไม่เก่งพอและไม่มีมันสมองที่ดีพอที่จะแต่งฟิคดีๆได้

 

 

แต่ไรเตอร์สัญญาว่าไรเตอร์จะพยายามปรับปรุงฟิคตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อให้รีดเดอร์อ่านอย่างมีความสุข