บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่คิดเลยนะว่าเพียงเวลาแค่2เดือน เจ้าใหญ่มันจะสามารถเกณฑ์ช่างมาสร้างเรือนริมน้ำให้นันท์

อยู่ได้รวดเร็วดีจริงๆ”ปลื้มพูดเมื่อแวะมาตรวจอาการของนันท์ที่เรือนริมน้ำที่พึ่งสร้างเสร็จเมื่อวัน

ก่อน

 

 

 

 

 

“หลังจากงานแต่งงานวันนั้น อาทิตย์ต่อมาคุณเขมก็พาคุณใหญ่ไปฮันนีมูนกันที่ปีนังและเลยจัดการ

เรื่องธุรกิจของท่านนายพลพ่อคุณเขมที่โน่น ไม่ได้กลับมาเลย”นันท์พูดแล้วซึมลงไป ใช่อยู่ที่ภาณุ

จัดการรับผิดชอบเธอกับลูกในท้อง แต่เขากลับไม่สนใจดูดำดูดีเธอเลย ยังดีที่คุณหญิงแขไขและ

พระยาพิชัยเดชานั้นดูแลเธอกับลูกในท้องเป็นอย่างดีทำให้คุณเล็กที่พยายามหาทางกลั่นแกล้ง

นันท์นั้นยากขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเค้าไปทำงานอย่าคิดมากเลยนะนันท์เดี๋ยวจะกระเทือนถึงลูกในท้องเอาได้”ปลื้มพูดแล้วมอง

ดูท้องของนันท์ที่ตอนนี้อายุครรภ์ได้4เดือนแล้ว นันท์มองดูท้องตัวเองแล้วลูบอย่างเบามือ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถึงแม้จะสร้างเรือนริมน้ำแล้วแต่ก็ยังไม่วายแอบเอางานเข้ามาทำอีกนะแม่คนนี้”คุณหญิงแขไขพูด

เมื่อเดินเข้ามาในเรือนริมน้ำแล้วเห็นนันท์นั่งอยู่กับปลื้มแต่มือกลับร้อยมาลัยไม่หยุดแม้จะเป็นงาน

เล็กๆน้อยๆ

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ เคยทำยังไงแล้วให้หยุดไปนันท์ก็ไม่รู้จะไม่ทำอะไรอยู่ดี”นันท์ตอบแล้วยิ้มให้คุณ

หญิงแขไข

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ชั้นนี่ก็อดเอ็นดูเธอไม่ได้ ถ้าตาใหญ่ไม่ถูกหมั้นหมายกับหนูเขมตามคำสัญญาผู้ใหญ่แต่เด็ก

เธอคงได้เป็นเมียของตาใหญ่ที่ถูกต้องตามกฏหมายไม่ใช่เมียรองแบบนี้”คุณหญิงแขไขพูดเพราะ

เธอเองไม่ถือว่าคนคนนั้นจะสูงต่ำอย่างไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม คุณแม่ก็พูดให้ท้ายแล้วถ้าพี่เขมมาได้ยินคงจะเสียใจที่ถูกเปรียบเทียบกับคนใช้ชั้นต่ำ”คุณ

เล็กเดินเข้ามาว่านันท์

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่จ้ะ คุณหญิงอย่าเทียบนันท์แบบนี้เลยนะจ้ะ นันท์เองเป็นแค่บ่าวในเรือนจันทร์เจ้าไม่ควรถูก

เปรียบเทียบกับคุณเขมที่เป็นถึงลูกนายพลแบบนี้เลยนะจ้ะ”นันท์พูดอย่างเจียมตัว

 

 

 

 

 

 

“รู้ตัวก็ดีแล้วนิ ถ้าไม่ติดว่าแกท้องกับพี่ใหญ่นะ แกไม่ได้ชูคอแล้วก็มีเรือนเล็กนี้หรอก”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

“ยัยเล็ก พอได้แล้วแม่เริ่มทนไม่ไหวกับนิสัยของเราแล้วนะ คอยดูเถอะถ้าไม่เกนิสัยแบบนี้แม่จะส่ง

เราไปอยู่ที่เชียงใหม่กับคุณหญิงยาย”คุณหญิงแขไขปรามลูก

 

 

 

 

 

“คุณแม่”คุณเล็กพูดแล้วเดินปึงปังออกไป

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเย็นนี้ตาใหญ่กับหนูเขมคงกลับมาแล้วเธอขึ้นมาทานข้าวด้วยกันสิ ป้าเชิญปลื้มด้วยนะ

จ้ะ”คุณหญิงแขไขชวน

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ นันท์ว่าเดี๋ยวนันท์เอาพวงมาลัยมะลิไปไหว้พระก่อนดีกว่าค่ะ”นันทพูดแล้วเดินเลี่ยงออกมา

จากด้านในแล้วเดินเลาะมาไหว้พระที่เรือนจันทร์เจ้าก่อนจะเดินกลับออกมา

 

 

 

 

 

 

“หน้าด้าน หน้าหนาไม่มีใครเกิน”คุณเล็กว่าเมื่อเห็นนันท์เดินมาคนเดียว

 

 

 

 

 

 

“ไม่ทราบว่าว่าตัวเองอยู่หรอครับคุณหนู”กรเดินเข้ามาปกป้องนันท์แล้วว่าคุณเล็กกลับ

 

 

 

 

 

“แกเข้ามาได้ยังไง ไอ้ชิด ไอ้สมอยู่ที่ไหนมาลากตัวไอ้ข้างถนนนี่ออกไปเร็ว”คุณเล็กโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นทีครั้งนี้คุณเล็กคงจะทำอะไรผมไม่ได้แล้วนะครับ เพราะผมมาดูแลนันท์ตามที่คุณหญิงได้สั่ง

ผมไว้เมื่อเช้า”กรพูดเพราะเมื่อเช้าคุณหญิงแขไขได้เดินทางไปหาเขาที่ไปรษณีย์แล้วสั่งกับเขาว่า

หลังจากภาณุและเขริกาเดินทางกลับมาจากปีนังแล้วให้กรแวะไปหานันท์บ้างหลังเลิกงานเพื่อดูแล

สารทุกข์สุขดิบของเธอที่เรือนริมน้ำ

 

 

 

 

 

“คุณแม่ก็พิลึกให้เมียน้อยเอาชายชู้เข้าบ้าน”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

“จะว่าผมเป็นชู้กับนันท์ก็ไม่ได้นะครับเพราะคนที่มาแย่งนันท์ไปจากผมก็คือพี่ชายของคุณหนู พวก

แมวขโมย”กรว่า

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ คุณเล็กตบหน้ากรหัน

 

 

 

 

 

 

“พอเถอะจ้ะพี่กร คุณเล็ก”นันท์รีบห้าม

 

 

 

 

 

 

“จำเอาไว้ชั้นกับแกมันคนละชั้นถ้าแกยังว่าชั้นว่าพี่ใหญ่อีกล่ะก็ ชั้นจะทำให้แกไม่มีงานทำไม่มีที่ซุก

หัวนอนเลยคอยดู”คุณเล็กชี้นิ้วด่ากรก่อนจะเดินไป ชายหนุ่มมองตามร่างบางไปแล้วกำมือแน่น

 

 

 

 

 

 

“พี่กรเจ็บมากมั้ยจ้ะดูสิแดงใหญ่เลย”นันท์รีบดูแก้มของกรด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

“พี่ม่เป็นไรจ้ะ แค่ได้ปกป้องดูแลนันท์เท่านี้พี่ก็มีความสุขแล้ว”กรพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้นันท์

 

 

 

 

 

 

“พี่กร พี่กรยังเป็นคนดีของนันท์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย นันท์อยากให้พี่กรเจอคนดีๆเข้ามาในชี

วิตเหลืเกิน”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

“มันคงไม่มีวันนั้นหรอกนันท์”กรพูดแล้วส่ายหน้าเพราะวันก่อนเขาฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัว

ประหลาดไม่เหมือนกับคนในยุคสมัยนี้ร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ถูกเขาทำร้าย ผู้หญิงคนนั้นหน้าเหมือน

คุณเล็กเหลือเกิน แต่จะเป็นเธอได้อย่างไร

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กรก็พูดตัดกำลังใจตัวเองไปได้ เข้ามาในเรือนก่อนสิจ้ะคุณหญิงก็อยู่”นันท์พูดแล้วเดินพากรเข้า

มาในเรือนริมน้ำ

 

 

 

 

“แค่ผมเห็นว่าคุณใหญ่พานันท์มาอยู่แยกจากคนที่คอยจะทำร้ายนันท์แบบนี้ผมก็โล่งใจแล้ว

ครับ”กรพูดแล้วมองไปรอบๆเรือนริมน้ำที่ถูกสร้างอย่างรวดเร็วเพื่อให้ทันที่นันท์เข้ามาอยู่ที่นี่กับลูก

 

 

 

 

 

 

“สั่งให้สร้างแต่เจ้าตัวกลับไปอยู่ที่อื่นแบบนี้ลูกคลอดมาแล้วจะหันมาดูดำดูดีมั้ยนะ”คุณหญิงแขไข

พูดนันท์นิ่งซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

“ถ้าใหญ่ไม่ว่างแต่ที่นี่ก็ยังมีน้าปลื้ม น้าจำปาและก็ลุงกรคอยดูแลอยู่นี่ครับ”ปลื้มพูดเมื่อเห็นนันท์

เศร้า

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วก็มีย่าแขไขอีกคน”คุณหญิงแขไขพูดแล้วลูบผมนันท์อย่างอ่อนโยน นันท์มองดูการกระทำ

ของคุณหญิงแขไขก็ซึ้งก่อนจะก้มลงกราบเท้าคุณหญิงแขไขที่เธอรักและเคารพเหมือนกับแม่คน

ที่2เลยว่าได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะไม่ยอมไปทานข้าวเย็นที่เรือนจันทร์เข้าจริงๆหรอนันท์”ปลื้มถามเมื่อเวลาเย็นแล้วคุณหญิงแข

ไขได้ไปส่งกรและไปเตรียมตัวจัดเตรียมอาหารต้อนรับลูกชายลูกสะใภ้ที่เรือนใหญ่โดยที่นันท์อ้าง

ตัวเองว่าปวดท้องเลยไม่ไป

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเขมคงไม่ชอบใจแน่ถ้านันท์ไปป้วนเปี้ยนที่นั่น และอีกอย่างคุณใหญ่สร้างที่นี่ให้เป็นที่ของ

นันท์แล้ว นันท์ไม่อยากไปยุ่งให้คุณเขมช้ำใจกว่านี้แค่นี้คุณเขมก็เจ็บมามากพอแล้วจ้ะ”นันท์พูด

แล้วย้อนคิดถึงเชริกา ถ้าเธอเป็นเชริกาเธอเองก็เสียใจมากเช่นกันที่คนรักและแต่งงานด้วยกลับทำ

ผู้หญิงอีกคนท้องแบบนี้

 

 

 

 

 

 

“เอานันท์ว่าเถอะนะแล้วอย่าแอบเถลไถลหรือซนอีกล่ เดี๋ยวพอจำปาทำงานเสร็จแล้วชั้นจะสั่งให้

จำปารีบมาอยู่เป็นเพื่อนเธอทันทีเข้าใจมั้ย”ปลื้มพูดแล้วกำชับนันท์ให้อยู่แต่ในตัวเรือนริมน้ำก่อนจะ

เดินข้ามทางไป

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเขมคือเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย คุณใหญ่เลือกคุณเชมเพราะรักไม่เหมือนกับเรา มันคือ

ความผิดพลาด เห้อ ไม่ป็นไรนะจ้ะลูกจ๋า แม่เป็นคนดูแลหนูด้วย2มือของแม่นี้เองจ้ะ”นันท์พูดขณะ

ที่แอบเดินมานั่งริมท่าน้ำเป็นประจำแล้วหย่อนขาลงไปที่แม่น้ำพลางมองดูบรรยากาศยามเย็นของ

ที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปลื้มบอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าให้อยู่แต่ข้างในไม่ต้องออกมาเถลไถลแบบนี้”เสียงที่คุ้นดุนันท์ทำให้

นันท์ค่อยๆขยับตัวเองที่ท้องเริ่มโตหันกลับไปมองแล้วนันท์ต้องตกใจเมื่อเห็นภาณุในชุดสูทถอด

หมวกออกมาแล้วมองมาที่นันท์

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ นันท์จะเข้าไปเดี๋ยวนี้ละจ้ะ”นันท์รีบหลบสายคมคู่นั้นก่อนจะพยุตัวเองลุกขึ้น

 

 

 

 

 

“ท้องก็โตจะลุกจะนั่งอะไรดูด้วยสิเธอน่ะ”ภาณุเดินมาช่วยนันท์พยุงตัวเองขึ้น ทำให้นันท์ตกอยู่ใน

อ้อมกอดของชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

จู่ๆใจของภาณุก็เต้นรัวเมื่อมีคนตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอด เขามาถึงที่เรือนจันทร์เจ้าพร้อมเขมเขาก็

ทราบจากปลื้มว่านันท์เลี่ยงการมาทานอาหารเย็นที่เรือนจันทร์เจ้าเพราะไม่อยากให้เขริกาลำบาก

ใจ นั่นทำให้เขาแทบว้าวุ่นเพราะนั่นเท่ากับว่านันท์ต้องอยู่ที่เรือนริมน้ำตามลำพังเพราะจำปาต้อง

ออกมารับใช้พวกเขาที่เรือนใหญ่นี่  ชายหนุ่มจึงรีบเดินมาหาคนตัวเล็กที่นี่ทันทีที่ลงจากรถมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“คะ คุณใหญ่ปล่อยนันท์เถอะจ้ะ”นันท์พยายามขืนตัวเองออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“ท้องอยู่ไม่ใช่รึไง เดี๋ยวก็ล้มคะมำหรอก”ภาณุพูดแล้วจ้องดวงตากลมโตซึ่งตอนนี้หน้าของนันท์

แดงก่ำไปถึงใบหู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่คะ กลับมาแล้วทำไมไม่ขึ้นเอาของไปเก็บ นี่ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วนะคะ”เขริกาเดินมา

ตามภาณุ หึ เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆด้วย ภาณุที่กระวนกระวายตั้งแต่เรือมาจอดเทียบท่าและ

พยายามเร่งคนรถที่มารับให้กลับเรือนจันทร์เจ้าไว้ๆไม่ใช่อยากกลับมาพักผ่อน แต่กลับมาหานันท์

ที่กำลังท้องอยู่

 

 

 

 

 

 

“คุณเขมมาตามแล้วจ้ะ คุณใหญ่ไปซะเถอะจ้ะกลับมาเหนื่อยๆควรจะต้องรีบพักผ่อนนะจ้ะ”นันท์พูด

และจืนตัวออกากอ้อมกอดของภาณุเมื่อเห็นสายตาไม่พอใจของเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ แต่เธอต้องกลับเข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้ เพราะนี่ก็เย็นมากแล้วอากาศเย็นลงเดี๋ยวจะไม่สบาย

เอา”ภาณุนิ่งสักพักก่อนะพูดสั่งนันท์ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

“จ้ะ นันท์จะรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ้ะ”นันท์พยักหน้าแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในเรือนริมน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราะคิดถึงทำไมกัน ถูกแล้วที่คุณใหญ่ควรอยู่กับคุณเขมที่เรือนใหญ่สิเราจะมาน้อยใจทำไม เราก็

แค่คนมาทีหลัง”นันท์พูดเมื่อตัวเองกินข้าวและอาบน้ำเสร็จกลับมานั่งชะเง้อมองที่ประตูเพื่อรอใคร

สักคน มันก็คงเป็นแค่ฝัน ภาณุไม่ได้รักเธอเหมือนเชริกา เธอมันแค่ที่รองรับอารมณ์ของภาณุ

เท่านั้น ที่ระบายเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”นันท์ถอนหายใจกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นไปปิดประตูเพราะจำปาเข้ามาข้างในแล้วก็ต้องร้อง

เมื่อมีมือมาขวางไว้

 

 

 

 

 

 

“นี่ดึกแล้วทำไมถึงยังไม่นอนรึว่ารอใครกันห้ะ”ภาณุดุนันท์

 

 

 

 

 

 

“นันท์เปล่านะจ้ะ คุณใหญ่มีอะไรให้นันท์รับใช้รึเปล่าจ้ะ”นันท์ถามภาณุแล้วไม่ยอมสบตาชายหนุ่ม

เลย

 

 

 

 

 

“มีน่ะมีแน่เธอได้รับใช้ชั้นแน่ 2เดือนที่ไม่เอกัน ไง ไอ้กรมาหาบ้างมั้ยล่ะ”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กรก็ทำงานของเค้าไปสิจ้ะเราไม่เกี่ยวอะไรกันแล้ว”นันท์พูดแล้วเดินหนีภาณุ ชายหนุ่มฟังคำ

ตอบจากปากนันท์ก็ยิ้มนิดนึงด้วยความพอใจก่อนจะปิดประตูลงกลอนแล้วเดินตามร่างบางไป

 

 

 

 

 

 

“ดี เพราะถ้ายังขัดคำสั่งไม่เอฟังชั้นอีกล่ะก็ ชั้นจะลงโทษเธอ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปกอด

 

 

 

 

 

“อย่านะจ้ะ นันท์กำลังท้องอยู่อย่าทำแบบนี้”นันท์ตกใจเมื่อจู่ๆภาณุก็อุ้มเธอขึ้นมาวางบนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

“เดินก็เดินชักช้าน่ารำคาญ ชั้นจะอาบน้ำ”ภาณุพูดแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเปิดตู้ที่มี

กระเป๋าหวายใบหนึ่งแล้วเอาเสื้อผ้าตัวเองออกมา นันท์ถึงกับอ้าปากค้างเพราะกระเป๋าใบนี้ตอนที่

ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่นั้นจำปาบอกเธอว่าคือของจำพวกยารักษาโรค แท้จริงนั้นคือเสื้อผ้าของใช้เล็กๆ

น้อยๆส่วนตัวของภาณุนั่เอง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ทำไมยังไม่นอนอีกห้ะ นอนได้แล้ว”ภาณุที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาก็ดุนันท์ที่ไม่ยอมนอน

 

 

 

 

 

“นันท์ว่าคุณใหญ่กลับเรือนใหญ่เถอะจ้ะเดี๋ยวคุณเขมจะเป็นห่วงเอา”นันท์พูด

 

 

 

 

 

“นอนกับเขมมา2เดือนแล้ว ชั้นอยากนอนกับเธอบ้างไม่ได้รึไง นี่ชั้นสร้างบ้านนี้นะห้ามมาขัดคำสั่ง

ชั้น ชั้นอยากนอนที่นี่ต้องได้นอน โอ๊ย ง่วงแล้ว ชั้นจะปิดไปนอนล่ะ เพลีย”ภาณุพูดแล้วเดินไปปิด

ไฟก่อนะมานอนที่เตียงข้างๆนันท์

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่”นันท์ต้องหน้าแดงเมื่อรู้สึกได้ว่ามีมือหนามากอดเอวเธอหลวมๆไว้ นันท์พยายามเพ่ง

มองร่างสูงที่หลับแล้วในความมืด เขาทำแบบนี้ทำไมกันนะ ทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นแรงแบบนี้

นันท์คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปสักพักก่อนจะหลับตาลงด้วยความเพลีย

 

 

 

 

เอ๊ะๆคุณใหญ่นี่ยังไงนะมาถึงแทนจะพักผ่อนกลับมาที่เรือนริมน้ำแบบนี้ได้

 

พาทอดีตเต็มๆจ้าาา เห็นขอพาทอดีตกันเลยจัดเลย เดี๋ยวตอนหน้าก็ทำนะ

 

 

ถ้ารีดเดอร์ยังอยู่ไม่หายไปไหนกัน