บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะพี่ฟาง นี่ว่างจากโปรเจคจบพอดีเลย เดี๋ยวช่วงนี้เฟย์ไปนอนบ้านริมนะคะ แล้วเจอกันค่า”เฟย์

วางสายพี่สาวเสร็จแล้วเดินมาเตรียมโบกแท็กซี่กลับบ้านก็ชะงักที่เห็นเขื่อนอยู่อีกฝั่งถนน จึงเดิน

ไปหา

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด”เฟย์มัวแต่มองเขื่อนทำให้ไม่มองทางว่าตัวเองกำลังข้ามถนนอยุ่ก็กรีดร้องสุดเสียงที่มีรถจะ

ชนเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย เธอเป็นไงบ้าง”เขื่อนตกใจรีบวิ่งเข้าไปช่วยเฟย์แล้วดึงเฟย์มาจากตรงนั้น

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนายมากนะที่ช่วยชั้น”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

“ก็ช่วยเด็กอ่ะนะช่างเถอะ”เขื่อนพูดเฟยืจึงฟาดเขื่อนทีนึง

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่นายเถอะ นั่นมันร้านกิ๊ฟชอฟนะยะไปทำอะไรตรงนั้น เอ รึว่าซื้อให้แฟน”เฟย์รีบถาม

 

 

 

 

 

“ถ้าชั้นซื้อให้แฟนเธอก็เสียใจดิ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

“ไอ้บ้า อย่ามาทะลึ่งย่ะ”เฟย์รีบพูด

 

 

 

 

 

“555ไหนๆก็เจอกันละ งั้นเธอช่วยชั้นเลือกของหน่อยสิ ชั้นจะเอาไปให้น้องสาว”เขื่อนพูดแล้วดึง

มือเฟย์ไปเลือกซื้อของให้โบว์ เฟย์มองเขื่อนที่จับมือตัวเองแล้วจู่ๆใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ นี่เธอเป็น

อะไรเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พะ พิม”โทโมะที่อ่านหนังสืออยู่ลืมตาจากพักสายตามาก็ชะงักที่เห็นพิมนั่งอยู่ข้างๆเตียงตัว

เอง

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนี้เราไม่ต่อยได้อยู่ด้วยกันเลยนะคะคุณโทโมะ พิมคิดถึงจัง”พิมพูดก่อนจะก้มลงซุกไซร้ตาม

ตัวชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่ดีมั้งพิม”โทโมะพยายามขืนตัว โดยไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากปฎิเสธพิมทั้งที่เมื่อ

ก่อนไม่ใช่เลย

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลแก้วว่าไง อะไรนะรถยางแบนหน้าทางเข้าบ้านหรอ”พิมชะงักเมื่อมีโทรศัพท์โทรหาก่อนจะ

รับโทรศัพท์แก้วที่โทรเข้ามา

 

 

 

 

 

 

“แก้วรถเสียหรอ เดี๋ยวชั้นไปซ่อมให้”โทโมะไดยินว่าแก้วรถเสียรีบผละออกจากพิมแล้วออกไป

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะอ่ะ”พิมที่มองชายหนุ่มที่ผละตัวเองไปด้วยความหงุดหงิดเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครูว่าเดี๋ยวถ้าช่างไม่มาเรากลับไปที่วัดก่อนดีมั้ยแก้ว เดี๋ยวต้นตาลใบข้าวจะรอนาน”ครูขลุ่ยพูด

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะครู รออีกนิดก็ได้ค่ะเผื่อจะโทรติด”แก้วพูดดแล้วพยายามโทรหาช่างต่อไป

 

 

 

 

 

 

“เชอะ ชั้นก็นึกว่าเป็นอะไรมากที่แท้ก็คงจะอี๋อ๋อกันจนไม่ดูทางล่ะสิ ยางเลยแตกงี้”โทโมะลงรถมา

แล้วเห็นแก้วอยู่กับครูขลุ่ยก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ คุณมาทำไมน่ะ”แก้วหันขวับไปว่าโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ก็เห็นคนแถวนี้โทรไปรบกวนพิมเค้า ชั้นก็เลยอาสามาแทน”โทโมะพูดแลมองแก้วและครูขลุ่ยไม่

วางตา

 

 

 

 

 

 

“งั้นขอบคุณคุณโทโมะละกันนะคะ งั้นคุณกลับไปได้เลยนะเดี๋ยวแก้วต้องไปทำธุระกับครูชลุ่ย

ต่อ”แก้วพูดเมื่อเห็นโทโมะเอายางมาเปลี่ยนที่รถตัวเองเสร็จแล้ว โทโมะได้ยินถึงกับหน้าตึง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ ได้ไงๆ เธอติดหนี้ชั้นนะ ไม่รู้ล่ะ ชั้นจะไปด้วย ไปไหนก็ไปด้วยวันนี้”โทโมะรีบพูดก่อนจะรีบนั่ง

หน้ารถแทนที่ครูขลุ่ย แก้วได้แต่ฮึดฮัดทำอะไรไม่ได้ โดยที่ครูขลุ่ยดูท่าทางของ2คนนี้ก็ยิ้มขำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปกลับมาแล้ว พอดีเลย วันนี้ฟางทำปั้นขลิบกับช่อม่วง ป๊อปมาชิมหน่อยสิ”ฟางพูดเมื่อเห็น

ป๊อปปี้กลับเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

 

“ปั้นขลิบกับช่อม่วง”ป๊อปปี้ชะงักนึกถึงขนม2อย่างที่เขริกาเคยทำให้คุณหญิงแขไขแล้วนิ่ง

 

 

 

 

“ใช่ ป๊อปลองชิมหน่อยสิ”ฟางพูดแล้วเอาจานขนมมาใกล้ๆป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

เพล้ง จู่ๆป๊อปปี้ก็เผลอปัดจานขนมที่ฟางถือมาแตกกระจาย

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขอโทษนะฟาง เมื่อกี้ป๊อปปวดหัวน่ะ ป๊อปเหนื่อยขอตัวไปอาบน้ำนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวฟางถูหลังให้มั้ย เผื่อป๊อปจะได้หายเมื่อยหายเหนื่อย”ฟางพูดอย่างที่ทุกครั้งเคยทำให้

สามี

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง วันนี้ป๊อปเหนื่อยขออาบน้ำคนเดียวละกัน”ป๊อปปี้เผลอตะคอกใส่ฟางแล้วเดินขึ้นไป

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ป๊อปอาจจะเครียดกับงานก็ได้ฟางอย่าไปกวนเค้าเลย”ย่าจำปาพูดปลอบใจหลานสาว ฟางยิ้ม

เชิงบอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะก้มลงเก็บเศษจานขนมที่หล่นแตกอยู่

 

 

 

 

 

 

“เขม ทำไมชั้นถึงลืมชื่อนี้ออกไปจากหัวไม่ได้เลยนะ”ป๊อปปี้ที่แช่ตัวเองอยู่ในอ่างน้ำนิ่งคิดทบทวน

ทำไมจู่ๆเขริกา รอยยิ้มของเธอ ความสดใสของผู้หญิงคนนี้ถึงวนเวียนในหัวเขา ป๊อปปี้หลับตานิ่ง

เพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้าจัดของให้มันดีๆหน่อยนะ งานจะมีวันพรุ่งนี้แล้ว อย่าอู้ล่ะ ไม่งั้นชั้นจะให้คุณพ่อคุณแม่ไล่

ออก”คุณเล็กที่สั่งคนใช้ในบ้านพูด เพราะพรุ่งนี้จะมีงานแต่งงานของเขริกาและภาณุ

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์จำปาช่วยนะจ้ะ”จำปาเดินเข้ามาช่วยนันท์ที่ขนแขกันไปไว้ในบ้าน

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์จ้ะ คือพี่กรเค้ารอพี่นันท์อยู่ที่เดิมน่ะจ้ะ พี่นันท์ใช้ช่วงที่พวกคุณเล็กไม่สนใจไปหาพี่กรเถอะ

จ้ะ”จำปากระซิบบอกนันท์ นันท์นิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อเดือนก่อนที่เขริกามาเห็นเธอมีอะไรกับภาณุที่โรง

สี มันทำให้เขริกาเสียใจมาก แล้วภาณุเลยเลือกที่จะขอเขริกาแต่งงานเพื่อให้เธอเป็นสะใภ้จิระคุณ

หลังจากนั้นมา เขริกาก็คุมตัวภาณุไปตลอดไม่ยอมปล่อยให้คลาดสายตา ในช่วงที่เตรียมงาน

แต่งงานนี้ทำให้เธอแทบไม่ได้เจอชายหนุ่มเลย เช่นเดียวกับกร หลังากที่เธอไปดูแลกรจนหายเป็น

ปกติแล้วเธอก็ง่วนกับการเตรียมงานแต่งงานที่เรือนจันทร์เจ้าเลยไม่ได้ออกมาหาคนรักอีกเลย

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ อยู่นี่นิเอง พี่คิดถึงนันท์มากเหลือเกิน”กรเห็นนันท์เดินมาที่หน้าโรงเก็บของก็รีบดึงไปกอด

 

 

 

 

 

“อย่าจ้ะพี่กร เดี๋ยวคุณเล็กมาเห็นเข้าแล้วจะเกิดเรื่องเอา”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วไงล่ะ ใครๆก็รู้กันทั่วว่าเรารักกัน คุณหญิงกับคุณท่านก็ไม่ว่ากลับเปิดทางให้เรารักกันด้วยซ้ำ

นันท์พี่เก็บเงินครบแล้วนะ พรุ่งนี้พ่ะถือฤกษ์งามยามดีไปบอกคุณท่านทั้ง2 นันท์จะเป็นอิสระแล้ว

นะ”กรพูด ทำให้นันท์นิ่งคิด

 

 

 

 

 

 

“โธ่ นี่พี่ต้องอดมื้อกินมื้อเพื่อนันท์ขนาดนี้เลยรึจ้ะ”นันท์พูดแล้วมองคนรักที่ซูบเซียว

 

 

 

 

 

 

“เพื่อนันท์พี่กรบอกแล้วไงจ้ะว่าพี่ทนได้ เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะนันท์”กรพูดแล้วดึงนันท์ไปกอด

อยู่เนิ่นนาน นันท์เองก็ซึมเพราะเธอเองสงสารคนรักของเธอเหลือเกิน ถ้าเขารู้เรื่องของเธอกับคุณ

ใหญ่ล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ๊บ”จู่ๆนันท์ก็รู้สึกคลท่นไส้อยากอาเจียนขึ้นมา

 

 

 

 

 

“นันท์เป็นอะไรรึเปล่านันท์”กรตกใจรีบถามเมื่อเห็นนันท์โก่งคออ้วกที่ใต้ต้นไม้

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่กรไปเถอะนะจ้ะ นี่คงถึงเวลาที่คุณใหญ่กับคุณเขมกลับมาแล้ว”นันท์พูดก่อนจะรีบ

วิ่งออกมา จริงสิ 2-3วันมานี่เธอรู้สึกเวียนหัว คลื่นไส้อยากอาเจียนบ่อยมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ เป็นอะไรน่ะ”ปลื้มพูดเมื่อนันท์วิ่งมาชนชายหนุ่มเข้า

 

 

 

 

 

 

“มะ ไม่มีอะไรจ้ะ อุ๊บ”นันท์พูดก่อนจะได้กลื่นอาการที่ทำเลี้ยงฉลองก่อนงานแต่งวันพรุ่งนี้ก็โก่งคอ

อ้วก

 

 

 

 

 

 

 

“นังนันท์ ต่ำที่สุดเห็นมั้ยว่าแขกมาที่นี่มากมายแล้วยังทำกิริยาต่ำแบบนี้”คุณเล็กรีบว่า

 

 

 

 

 

 

“เล็ก ปลื้ว่านันท์เค้าอาจจะไม่สบายก็ได้นะ”ปลื้มพูดแล้วประคองนันท์ไม่ปล่อย ทำให้ภาณุมอง

ด้วยสายตาไม่อใจ

 

 

 

 

 

 

“แกเป็นหมออยู่แล้วแกก็ดูอาการสิวะ”กวินพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ก็แค่โรคสำออย”ภาณุห้าม

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันคะใหญ่ ดูหน้านันท์เค้าซีดๆแบบนี้ อาจจะป่วยจริงๆก็ได้นะคะ”เขริกาสะที่ภาณุไม่สนใจ

นันท์เลยก็แสร้งทำเป็นพูดดี

 

 

 

 

 

 

“อย่าสนใจเลย โรคมารยาของผู้หญิงมักมาก ปลื้มมานี่”ภาณุพูดด้วยน้ำเสียงเบ็นชาทำให้นันท์เจ็บ

ไปที่หัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ด้วยจรรยาบรรณของแพทย์ ชั้นคงต้องขอตรวจดูอาการของนันท์เค้า นันท์ครับ มากับ

ผม”ปลื้มพูดก่อนจะประคองนันท์ไปที่ห้องพักและสั่งให้จำปากระเป๋าตรวจในรถมาตรวจอาการของ

นันท์

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ความจริงคุณปลื้มไม่ต้องตรวจนันท์ก็ได้นะจ้ะ ก็แค่พักผ่อนไม่เพียงพอ”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นต่อไปนันท์ควรจะพักผ่อนให้เพียงพอ และก็ไม่เครียด ควรดูแลตัวเองให้มากกว่านี้นะ”ปลื้ม

ตรวจอาการของนันท์เสร็จแล้วพูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แล้วนันท์เป็นอะไรหรอจ้ะ”นันท์แปลกใจกับท่าทางของปลื้มก็ถาม

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้นันท์กำลังท้องอ่อนๆ อายุครรภ์ได้2เดือนกว่าแล้วนะ”ปลื้มพูดทำให้ฟางอึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่ชั้นได้ข่าวว่านันท์มีคนรักอยู่นิ แล้วท้องแบบนี้บอกคนรักแล้วรึยัง จะได้ให้ผู้ใหญ่ทำเรื่อง

สู่ขอให้ถูกต้องตามพิธี”ปลื้มถามเพราะเข้าใจว่านันท์ท้องกับคนรักของเธอ นันท์อึ้งเมื่อรู้ว่าตัวเอง

ท้องได้2เดือนกว่าแล้ว นี่เท่ากับว่าเมื่อเดือนก่อนที่เธอมีอะไรกับภาณุเธอก็มีท้องอยู่แล้ว แล้วเธอ

นอนกับภาณุแค่คนเดียวงั้นเท่ากับว่าเด็กในท้องคือลูกของภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ ไม่มีประโยชน์หรอกจ้ะ มันไม่มีประโยชน์”นันท์ปล่อยโฮออกมาเมื่อนึกถึงคืนที่ภาณุ

ข่มขืนเธอครั้งแรก และตามติดในครั้งต่อๆมา

 

 

 

 

 

 

“นันท์ไม่ต้องร้องนะ นี่รึว่าพ่อเด็กเค้าไม่รับ เดี๋ยวชั้นจะไปจัดการ มันอยู่ที่ไหน”ปลื้มพูด

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าจ้ะคุณปลื้ม อย่าเลย อย่าไปมีเรื่องกับใครเลยนะจ้ะ มันคือความผิดของนันท์เอง ที่นันท์เป็นผู้

หญิงไม่ดีไม่รักนวลสงวนตัว ถ้าไม่หนีตามกันไปคืนนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้นและไม่กลายเป็น

แบบนี้ ถ้าจะโทษใครความผิดทั้งหมดก็คือนันท์เอง ฮือๆ”นันท์รีบรั้งแขนปลื้มไว้แล้วร้องไห้ระบาย

ออกมาด้วยความอัดอั้น เธอจะทำอย่างไรต่อไปดี พี่กรไม่ใช่พ่อของลูกในท้อง ถ้าพี่กรรู้จะเป็นยัง

ไง และถ้าพ่อแม่ของเธอที่บ้านนอกรู้เรื่องต้องเสียใจมากแค่ไหน

 

 

 

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

 

ภาณุเปิดประตูห้องของนันท์ออกมาอย่างแรงแล้วมองนันท์ที่กอดแขนปลื้มรั้งไว้ด้วยสายตาโกรธ

จัด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วนันท์ นั่นเพื่อนของชั้นนะ กลางวันแสกๆยังทำได้ลง”เขริกาแสร้งตกใจแล้วพูดเสียงดัง

 

 

 

 

 

 

 

“นังนันท์แกมายุ่งกับปลื้มทำไม นังคางคกขึ้นวอ”คุณเล็กเดินเข้ามาเจอนันท์และปลื้มก็ทั้งโกรธ

และเสียหน้าที่คนใช้ในบ้านอยู่ในห้อง2ต่อ2กับแขกแบบนี้ก็พุ่งเข้ามาตบหน้านันท์จนล้มไปกองกับ

พื้น

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้วเล้ก อย่าทำร้ายนันท์นะ”ปลื้มตกใจรีบเข้าไปห้ามคุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม นี่นายหลงแม่นี่มากนักรึไงถึงได้ออกโรงปกป้องแบบนี้ นายยังไม่รู้อะไร แม่นี้เค้าชอบยั่ว

ชอบปั่นหัวผู้ชายไปทั่ว นายทำกำลังหลงเสน่ห์แม่นี่อยู่นะ”ภาณุโวยวายอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ

 

 

 

 

 

คุณเล็กตบหน้าของนันท์ซ้ายขวาไม่ยั้งไม่มีท่าทีจะพอ โดยมีเขริกาปากบอกให้พอแต่กลับยืนมอง

อย่างสะใจที่ศัตรูของเธอถูกทำร้ายโดยไม่ต้องถึงมือเธอแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้ว นี่มันก็เลิกทาสมานานแล้วนะ เล็กถ้ายังทำร้ายนันท์แบบนี้อีก ชั้นจะขอซื้อนันท์ต่อจาก

คุณหญิงป้าให้นันท์ไปเป็นคนที่บ้านชั้นซะเดี๋ยวนี้เลย”ปลื้มโมโหก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ/ไม่ได้”คุณเล็กและภาณุพูดออกมาพร้อมกันด้วยน้ำเสียงตกใจ เขริกาหันขวับไปมองภาณุ

ที่พูดว่าไม่หลังจากได้ยินว่าปลื้มจะซื้อนันท์ต่อไปจากครอบครัวเขา

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ให้นายซื้อนันท์ไปจากที่นี่ แม่นี่ไม่ใช่คนดีอะไรไม่จำเป็นต้องซื้อให้ดูมีราคา”ภาณุว่าทำให้

 

นันท์ฟังถึงกับน้ำตาร่วง

 

 

 

 

 

 

“นันท์ก็คือคน เจ็บได้ร้องไห้เป็น แค่นี้ชั้นเห็นว่านันท์เจ็บปวดมามากแล้ว ชั้นจะซื้อนันท์”ปลื้มพูด

แล้วจ้องหน้าภาณุกลับอย่างไม่กลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เอาล่ะสิทำไมป๊อปปี้ถึงคิดถึงแต่เขมนะ

 

 

นันท์ท้องแล้ว มีแต่ผู้ชายอยากพานันท์ไปจากคุณใหญ่ มาดูกันว่านันท์จะไปกับใคร กร หรือว่า คุณปลื้ม  หึหึหึหึ