บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย”ขณะที่ฟางกำลังเดินไปตัดดอกไม้ที่สวนหลังบ้านเพื่อเตรียมจัดแจกันให้ป๊อปปี้ตอนเลิกงาน
กลับมาก็ต้องร้อง เมื่อมีแมวและหนูวิ่งไล่กันออกมาจากช่องเล็กๆตรงรั้วกั้นของเรือนจันทร์เจ้า ฟาง
รีบวิ่งตามไปเพื่อไปช่วยหนูตัวนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าทำแบบนี้เจ้าแมวบ้า”ฟางร้องตกใจเมื่อเห็นแมวตัวนั้นขยุ้มหนุจนหนูตายแล้วไส้ไหลออกมา
และที่น่าหดหู่ตรงที่หนูตัวนั้นกำลังท้องและมีลูกในท้อง
 
 
 
 
 
 
 
“หึๆ พวกกาฝากที่มาอยู่บ้านคนอื่นโดยไม่รับอนุญาตแบบนี้สมควรแล้วต้องโดน นังหน้าด้าน”
 
 
 
 
 
จู่ๆก็มีเสียงของเขริกาดังก้องขึ้น ฟางหันไปมองรอบๆพบว่าประตูทางเดินไปเรือนจันทร์เจ้าเปิดออก
มา ฟางจึงเดินไปที่หน้าประตูพลันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่อีกฝั่ง เธอคือเขริกา เธอกำลังร้องไห้และ
จ้องมองมาที่เธอ ฟางเริ่มรู้สึกชาตามตัวก้าวขาไม่ออก เมื่อเขริกาเดินมาใกล้ๆจนจะถึงประตูฝั่งบ้าน
ริมน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด”แต่แล้วเขริกาต้องร้องแล้วหายไปต่อหน้าต่อตาฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางเป็นยังไงบ้าง”โทโมะ แก้วและพิมรีบวิ่งมาถามฟาง โดยที่แก้วถือตะกรุดข้อมือของฟางไว้แน่น
 
 
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะนี่มันเรื่องอะไรกันทำไมฟางถึงเห็นคุณเขม ในเมื่อทุกอย่างมันคือเรื่องในอดีต นี่มันเรื่อง
บ้าอะไรกันแน่”ฟางรีบถามพี่ชายด้วยความรู้สึกทั้งตกใจและสับสนปะปนกันไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วว่าตรงนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้วล่ะ เมื่อกี้คุณท่านร้องใหญ่เลยนะว่าคุณฟางตกอยู่ในอันตราย
พวกเราเลยรีบออกมา”แก้วพูดก่อนจะให้พิมและโทโมะพาฟางเข้าไปในบ้าน แก้วมองไปที่เรือน
จันทร์เจ้านิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
“อยู่กันคนละฝั่งแล้ว ทำไมไม่ไปผุดไปเกิดสักที”แก้วพูดก่อนจะเอาสายสิญจน์ที่แอบพกมาด้วยจาก
วัดที่หลวงตาบอกไว้เป็นความจริง แก้วรีบมัดสายสิญจน์ตรงประตูเพื่อกั้นเขตไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ คิดหรอว่าแค่นี้จะหยุดชั้นได้”เมื่อแก้วไปแล้ว เขริกาปรากฏตัวอีกครั้งก่อนจะหายวับกลับไปที่
บ้านของมีน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นไงคะวันนี้อารมณ์ดีเชียว คงคุยกับคุณฟางแล้วล่ะสิคะ”มีนเดินมาเป็นป๊อปปี้ที่ตั้งทำงานอย่าง
อารมณ์ดีก็พูด
 
 
 
 
 
 
“ครับ เราเคลียร์กันแล้ว จริงสิครับแล้ววันนี้โบว์เค้าไปไหนแล้วล่ะครับ”ป๊อปปี้ถามถึงโบว์
 
 
 
 
 
 
“จะไปถามถึงมันทำไมกันคะ อีแค่คนใช้ก็ต้องทำงานในครัวอย่าไปสนเลยค่ะ”มีนว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ผมแค่รู้สึกผูกพันอย่างประหลาดน่ะครับ และอีกอย่างโบว์เค้าดูเศร้าๆดูไม่มีความสุขเลยยังไงไม่รู้
ผมเลยซื้อขนมกับของมาให้เค้า”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปหาโบว์ที่ทำความสะอาดอยู่ชั้น2
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปปล่าคะ คุณป๊อป”โบว์แปลกใจที่เห็นป๊อปปี้เดินมาหาตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“วันนั้นชั้นสังเกตที่ข้อมือของโบว์ นาฬิกาหน้าปัดร้าวแล้วนิ ใกล้พังแล้วชั้นเลยซื้อมาให้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“โห ทั้งนาฬิกา ทั้งขนมของแพงๆทั้งนั้นเลย โบว์รับไว้ไม่ได้หรอกค่ะคุณป๊อป”โบว์เกรงใจ
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะชั้นน่ะเต็มใจที่จะให้เธอจริงๆ ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรชั้นถึง
เอ็นดูเธอขนาดนี้ เอาเป็นว่ารับไว้เถอะถ้าไม่อยากทำให้ชั้นรู้สึกไม่ดี”ป๊อปปี้พูด โบว์จึงรับของมาแล้ว
ยิ้มให้กับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“เสนอหน้า แต่ก็ดี งานนี้สนุกแน่”มีนที่แอบดูทั้งคู่อยู่ก็ยิ้มเยาะก่อนจะอัดคลิปป๊อปปี้คุยกับโบว์ไว้ แต่
เห็นหน้าโบวืไม่ชัดเพราะโบว์หันหลังอยู่
 
 
 
 
 
 
“ส่งให้กั้งด้วยดีกว่า”มีนที่ส่งวีดีโอให้ฟางเสร็จก็ส่งให้กั้งต่อทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ก็เท่ากับว่าคุณเขมเค้ายังคงแค้นคุณฟางตั้งแต่ชาติที่แล้วมานชาติเลยหรอคะ น่ากลัวจัง”พิมนั่ง
ฟังเรื่องราวจากที่ฟางเล่าให้ย่าจำปาฟังแล้วพูดก่อนจะเขยิบตัวเองนั่งข้างโทโมะ แก้วมองตามแล้ว
แอบถอนหายใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนแรกย่าถึงได้ห้ามไงไม่อยากให้พวกเราแต่งงานกันเพราะกลัวเราจะเป็นอะไรไป”ย่าจำปาพูด
 
 
 
 
 
“นี่มันยุคปัจจุบันแล้วนะคะ ทำไมไม่รู้จักปล่อยวางมาก ชาตินี้คือฟางกับป๊อปปี้ไม่ใช่คุณใหญ่กับนันท์
สักหน่อย”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“คุณเขมคงแค้นมากสินะครับย่าเลยไม่ยอมไปไหนแบบนี้ นี่ก็เท่ากับน้องตกอยู่ในอันตรายนะ
ครับ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“หรือเราจะพาคุณฟางไปหาหลวงตาที่วัดดีคะ”แก้วรีบพูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกแก้ว ถ้านี่คือสิ่งที่ฟางเคยทำกับป๊อปในอดีต ฟางต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไม
คุณเขมถึงแค้นแบบนี้ เพื่อความรักของป๊อปกับฟาง ฟางต้องรู้ให้ได้”ฟางพูดอย่างแน่วแน่กับสิ่งที่คิด
 
 
 
 
 
 
 
ครืดๆ จู่ๆก็มีเบอร์แปลกส่งไฟล์วีดีโอมาที่เครื่องของฟาง ฟางมองด้วยความแปลกใจ
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกัน”ทันทีที่กดดูฟางต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้กำลังพูดคุยกับสาวร่างบางคนหนึ่งซึ่งไม่เห็นหน้า
ท่าทางป๊อปปี้ดูสนิทสนมเหมือนกับรู้จักกันมาก่อนยังไงอย่างงั้น
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกันทำไมคุณป๊อปถึงยิ้มแบบนี้ล่ะคุณฟาง ผู้หญิงคนนี้ใครกัน”แก้วชะเง้อมาดูวีดีโอก็ตกใจแล้ว
รีบถามฟาง
 
 
 
 
 
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครฟาง พี่เองก็ไม่คุ้นหน้าเหมือนกัน”โทโมะถามฟาง
 
 
 
 
 
“คุณเล็ก”แล้วภาพอดีตที่ฟางเห็นคุณเล็กเป็นน้องสาวของภาณุก็ผุดเข้ามาในหัว ฟางพึมพำเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ายอมนะคุณฟาง ของของใครใครก็หวงยัยนี่เป็นใครเราต้องเราเรื่องให้ถึงที่สุด”แก้วโวยวาย
 
 
 
 
 
“นี่เธอ น้อยๆหน่อย น้องชั้นยังไม่ทันทำอะไรเลย”โทโมะพูด
 
 
 
 
“ได้ไงล่ะคุณของๆเราเราอย่ายอมให้ใครนะ”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“เธอเองนั่นล่ะที่ยอมให้คนอื่น”โทโมะพูดแล้วมองแก้ว
 
 
 
 
 
 
“แก้วยอมอะไรหรอคะคุณโทโมะ”พิมที่เห็นโทโมะพูดแปลกๆก็ถาม
 
 
 
 
“เอ่อ เปล่าๆ เราสนใจเรื่องของฟางต่อเถอะ นี่ใครฟางฟางรู้จักมั้ย”โทโมะถามฟางเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
ทันที
 
 
 
 
 
“ฟางจำไม่ได้และก็ไม่รู้นะคะว่าผู้หญิงเป็นใคร แต่ชาติที่แล้วเค้าคือน้องสาวของคุณใหญ่ค่ะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“น้องชาติแล้วแล้วไงอ่ะคุณฟาง ชาตินี้ไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆกหน่อย อย่าไปเชื่อนะคุณฟาง พวกคารม
ผู้ชายแบบนี้ถ้าเรายอมเค้าก็จะได้ใจทำอีกเรื่อยๆ”แก้วพูด
 
 
 
 
 
“นี่เธอจะยุน้องชั้นอีกนานมั้ยเนี่ย”โทโมะกระชากแขนแก้วแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
“พอๆ พอทั้งหมดนั่นล่ะ นี่มันเรื่องของน้องชีวิตคู่ของน้อง อย่าด่วนตัดสินใจแทนสิ”ย่าจำปาพูด
 
 
 
 
 
 
“ฟางเชื่อนะคะว่าป๊อปไม่มีทางทำอะไรแบบนี้แน่ๆ”ฟางพูดเพราะในใจเธอมั่นใจมากว่าป๊อปปี้กับคุณ
เล็กในชาตินี้จะไม่มีทางรักกันอย่างชู้สาวแน่นอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะคะคุณป๊อปสำหรับวันนี้”โบว์พูดเมื่อเดินมาส่งป๊อปปี้ที่รถเมื่อเลิกงาน
 
 
 
 
 
“เดี๋ยววันหลังถ้าเธอขาดเหลืออะไรก็บอกชั้นนะ ชั้นยินดีช่วยเหลือ”ป๊อปปี้พูดเมื่อรู้ว่าโบว์นั้นเรียนก็
ยังไม่จบต้องลาออกมารับใช้มีน เขาจึงช่วยเหลือเรียนให้โบว์แม้จะเป็นเพียงการศึกษานอกโรงเรียน
ก็ตาม
 
 
 
 
 
“คุณป๊อปเค้าเป็นคนดีจริงๆเนาะโบว์ผิดกับชาติก่อนเลย”เขื่อนโผล่มาจากที่ซ่อนแล้วยืนข้างโบว์ก่อน
จะพูดเมื่อป๊อปปี้ไปแล้ว
 
 
 
 
 
“แล้วไง แต่สิ่งที่มันทำมันก็ไม่สามารถทำดีชดใช้ได้หรอก ตามันต้องต่อตาฟันต่อฟัน”กั้งพูดแล้วจ้องไปที่โบว์
 
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิตาต้องต่อตาฟันต้องต่อฟันใครที่ทำเราเจ็บไม่ว่าชาตินี้รึชาติก่อนมันต้องชดใช้ใช่มั้ยกั้ง”มีน
พูดแล้วยิ้มเยาะไปที่โบว์เพราะเธอแอบอัดคลิปส่งให้ทั้งฟางและก็กั้งในเวลาเดียว
 
 
 
 
 
“แต่เวรควรระงับด้วยการไม่จองเวรนะคะ”โบว์พยายามพูด
 
 
 
 
 
“อย่ามาสอด”มีนหันขวับมาว่าโบว์ โบว์ตกใจเมื่อคนที่หันขวับมาหาเธอคือเขริกา เขื่อนรีบกอดปลอบ
โบว์ไว้
 
 
 
 
 
“อย่ามาทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลย มานี่”กั้งพูดจบก็กระชากโบว์มาจากเขื่อนแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“แต่บางทีก็ควรจะปล่อยบางซะบ้างนะใจจะได้ไม่เป็นทุกข์”เขื่อนถอนหายใจแล้วพูดก่อนจะเดินหนี
มีนและเขริกาไป
 
 
 
 
 
 
“รึว่าไอ้เขื่อนมันจะทรยศเราห้ะมีน”เขริกาพูด
 
 
 
 
“ไม่ค่ะ ไม่มีวันที่เขื่อนจะทำอย่างนั้นมีนมั่นใจ”มีนรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กลับมาแล้วครับ เอ่อ มีอะไรรึเปล่าครับเนี่ย”ป๊อปปี้กลับเข้ามาในบ้านแล้วแปลกใจที่เห็นทุกคนจ้อง
เขาเป็นตาเดียว
 
 
 
 
 
“วันนี้คุณป๊อปไปหาใครรึเปล่าคะ”พิมถาม
 
 
 
 
“ไม่นิ ก็ทำงานตามปกติ”ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
 
“แล้วทำไมกลับมาช้าคะ”แก้วถาม
 
 
 
 
“ก็รถติดไหนจะต้องซื้อของให้ฟางอีก”ป๊อปปี้พูดพร้อมชูถุงขนมของฟาง
 
 
 
 
 
“นี่นายไม่มีอะไรปิดบังฟางจริงๆใช่มั้ย”โทโมะถาม
 
 
 
“ไม่มีน่ะสิ เอ๊ะ พวกนายเป็นอะไรเนี่ย”ป๊อปปี้ถามแล้วถามต่อ
 
 
 
 
 
“ทุกคนคะพอเถอะค่ะ นี่คือสามีของฟางเดี๋ยวฟางขอจัดการเองค่ะ”ฟางรีบพูดก่อนจะยื่นวีดีโอให้
ป๊อปปี้ดู
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ นี่คือโบว์เด็กในบ้านคุณมีนไม่มีอะไรหรอก”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“แล้วทำไมต้องอี๋อ๋อแบบนี้ล่ะคะ”พิมถาม
 
 
 
 
 
“ไม่อี๋อ๋อนะ เราไม่ได้ทำอะไรในที่ลับๆเลย ชั้นแค่รู้สึกเอ็นดูโบว์เค้ารักเหมือนน้องสาวคนนึงล่ะ เดี๋ยว
นะนี่ใครเป็นคนอัดวีโอแบบนี้เนี่ย”ป๊อปปี้รีบถามต่อ
 
 
 
 
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะป๊อป ไม่โชว์เบอร์ด้วย”ฟางตอบ
 
 
 
 
 
 
“จะเป็นใครก็ช่างเถอะแต่ฟางจำไว้นะว่าป๊อปไม่นอกใจฟางแน่นอน”ป๊อปปี้พูดแล้วกุมมือฟางไว้แน่น
 
 
 
 
 
“จ้า ฟางเชื่อใจป๊อปนะ”ฟางพูดแล้วยิ้มอย่างภูมิใจที่สามีไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลย ป๊อปยังเป็น
ป๊อปปี้คนเดิมของเธอ7ปีไม่เปลี่ยนแปลง และเธอก็เชื่อใจเค้าและจะรักเค้าแบบนี้ตลอดไป
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนันท์เอาผลไม้พวกนี้ไปเยี่ยมกรด้วยสิ”คุณหญิงแขไขพูดเมื่อเห็นว่านันท์จะขอลาไปดูแลกรที่
โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
“ขอบคุณคุณหญิงมากนะจ้ะ แล้วนันท์จะรีบกลับมาจ้ะ”นันท์ยิ้มอย่างดีใจที่คุณหญิงแขไขหายโกรธ
เคืองเรื่องที่เธอคิดหนีไปจากเรือนจันทร์เจ้าแล้วก็รีบออกไปข้างนอก
 
 
 
 
 
 
 
ปี้น นันท์เดินมาหารถที่หน้าบ้านต้องตกใจเมื่อมีรถคันหนึ่งบีบแตรใส่นันท์
 
 
 
 
 
 
 
“ใหญ่ ไม่แกล้งนันท์เค้าสิคะ นันท์เค้ายิ่งรีบๆไปหาคนรักของเค้าอยู่”เขริกาเลื่อนกระจกลงมามอง
นันท์แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ผู้หญิงมักมาก”ภาณุมองนันท์แล้วว่าก่อนจะบึ่งรถออกไปแล้วไม่สนใจนันท์อีก
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าจริง น้ำตาไหลออกมาทำไมนะ”นันท์รู้สึกตัวอีกทีว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ก็พูดก่อนจะรีบไปโรง
พยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่านันท์”กรถามนันท์เมื่อเห็นนันท์ที่นั่งแกะส้มให้ตัวเองแต่ยังคงเหม่อลอย
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เปล่านิพี่กร นี่ส้มจ้ะ”นันท์สะดุ้งก่อนจะยื่นส้มให้กร
 
 
 
 
 
“พี่ป่วยแล้วรบกวนเวลาทำงานของนันท์รึเปล่าเนี่ย”กรถาม
 
 
 
 
 
“เปล่านี่จ้ะไม่รบกวนเลย นันท์เต็มใจจะดูแลพี่กรนะจ้ะ จริงสิ มะรืนนี้พี่กรก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว
นี่จ้ะเดี๋ยวนันท์จะขอลาคุณหญิงกับคุณท่านออกมารับพี่กรนะจ้ะ”นันท์พูด
 
 
 
 
 
 
“เมื่อไหร่นะที่เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป พี่ไม่อยากให้นันท์กลับไปที่นั่นอีกแล้วนะ ถึงแม้คุณท่านกับ
คุณหญิงจะดีกับนันท์ก็ตามแต่ลูกๆของคุณๆเค้าไม่เคยที่จะดีกับนันท์เลย พี่ห่วงนันท์มากเลยนะ”กร
พูดแล้วกุมมือนันท์ไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะจ้ะพี่กร นันท์ดูแลตัวเองได้ นันท์น่ะเข้มแข็งจะตายพี่กรก็รู้นี่จ้ะ”นันท์ฝืนแสดงว่าเข้ม
แข็งให้กรเห็น
 
 
 
 
 
 
“แม้จะเข้มแข็งยังไงแต่เราก็เป็นผู้หญิงยังไงก็อ่อนแออยู่ดี อดทนอีกนิดนะนันท์พี่จะพานันท์ไปจาก
ที่นี่เอง”กรมองนันท์ที่ฝืนยิ้มก็รู้ว่านันท์พยายามเข้มแข็งแล้วดึงนันท์ไปกอดแน่นแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“จ้ะ พี่กร”นันท์ที่นึกถึงภาพที่ภาณุเย็นชาใส่เธอก็น้ำตาซึมกอดกรแน่นเพื่อหาที่พึ่งพิง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สิ่งที่ชั้นพูดกับเธอมันไม่ทำให้เธอเชื่อชั้นเลยสินะ ดี แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”ภาณุที่ไปส่งเขริกาที่
ร้านเสริมสวยเสร็จก็รีบบึ่งมาที่โรงพยาบาลและแอบดูนันท์ที่กอดกับกรในห้องแล้วพูดออกมาด้วยน้ำ
เสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
นั่นไง คุณใหญ่คิดจะทำอะไรนันท์ อย่าลืมติดตามนะ