รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

"อืออ"  
 
"นี่เราหลับไปหรอเนี่ย"
 
   ฉันกวาดสายตาไปทั่วห้องไม่เห็นใคร เห็นแต่นายหน้าหมี ที่นั่งหลับอยู่ ข้างๆฉัน เฮ้ย ทำไมใจต้องเต้นด้วยอ่ะ ไม่นะๆ อย่าคิดนะยัยฟาง แกจะคิดไม่ได้นะ หยุด!!!นะบัดนาว โอ๊ย!!!หยุดไม่ได้อ่ะ 
 
"อ้าว เธอ ตื่นแล้วหรอ"
 
"ถ้าฉันไม่ตื่นจะเห็นนั่งอยู่นี่มั้ยล่ะ "
 
"อ้าว ฉันถามดีๆ ยังมีหย้ามากวนอีกนะ"
 
"ใครเค้ากวนนายกัน เอะ นี่ เพื่อนฉันหายไปไหนหมด"
 
"เค้ากลับกันหมดแล้ว"
 
"อ้าวเฮ้ย แล้วฉันล่ะ ให้ตาย ยัยเพื่อนบ้า ทิ้งฉัน"
 
"เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง ไปได้แล้ว นี่มันจะค่ำแล้วจะ"
 
"นายเนี่ยนะ จะไปส่งฉัน"
 
"ก็ใช่น่ะสิ จะนั่งอีกนานมั้ย ยัยบื้อ"
 
    ป๊อปปี้กระซากแขนฉันลงให้เดินไปตามแรง
 
"โอ๊ย นี่นาย ฉันไม่ใช่สัตย์เลี้ยงนะ ที่จะลากได้ลากดีน่ะ"
 
"ลีลาอยู่นั้นแหละ ไปขึ้นรถ"
 
     ฉันไม่พูดอะไร เลยขึ้นรถไป โอ๊ย นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย แต่เอะ ทำไมร่างกายเรามันแปลกๆยังไงนะ หรือว่า โรคร้ายจะหายแล้ว ฮะ จริงๆด้วย
 
ตุ๊บบบบ
 
"เฮ้ย นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย เด๊วก็ปวดหัวหรอก"
 
"ไม่หรอก ฉันหายแล้ว ดูนี่สิ ปกติถ้ามีอะไรกระทบหัว จะรู้สึกปวด แต่ตอนนี้ มันหายแล้ว ป๊อปปี้ เย้ ฉันจะไม่ทรมาณแล้ว ใช่มั้ย"
 
    ฉันดีใจใหญ่เลยป๊อปปี้เองก็ดูเหมื่อนจะยินดีกับเธอนะ ที่เธอหายเป็นปกติ (ขอบใจนะยัยไรเตอร์/ป๊อปปี้) (ย่ะอยู่แล้วฉันไม่ยอมให้ฟางฉันเป็นอะไรหรอกฉันหวง/ไรเตอร์)  (พอเลยยัยนี่ของฉัน ฉันหวงแค่ฉันคนเดียวคนอื่นไม่เกี่ยว/ป๊อปปี้) (บ๊ะ เดี๊ยวแม่เปลี่ยนบทให้ตอนจบพระเอกตายดีมั้ยเนี่ย/ไรเตอร์) (คร๊าฟฟฟๆยอมแล้วคร๊ อย่าเปลี่ยนนะ อยากอยู่กับฟางนานๆ/ป๊อปปี้) (จร๊/ไรเตอร์)
 
"ขอบใจนายมากนะที่มาส่ง เข้ามาในบ้านก่อนสิ"
 
"อืม นึกว่าจะไม่ชวน"
 
"นี่สวยๆอย่างฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ" (นางเอกเราไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะอิอิ)
 
"คร๊าฟ แม่คนสวย ไปได้แล้ว"
 
   พูดจบผมก็ลากยัยนี่เข้ามาในบ้านทันที่ (เอะป๊อปปี้ นี่บ้านฟางไม่ใช่หรอ/ไรเตอร์) (ช่างเถอะอีกหน่อยป๊อปปี้ก็จะได้เข้ามาอยู่แล้วอิอิ/ป๊อปปี้) (แผนสูงนะเราน่ะ/ไรเตอร์)
 
"แม่คะ หนูกลับมาแล้วคร๊"
   
     พอถึงในบ้างฉันก็รีบวิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อคุณแม่ที่นั่งรอฉันอยู่ในบ้านพอดี
 
"ฟาง ลูหแม่ เป็นไงบ้าง แม่ได้ยินว่าลูกโดนลูกบอลนั้น แม่ซ๊อกแทบขาดใจ โธ่ๆ ดวงใจของแม่"
 
    ผู้เป็นแม่กอดฟางอย่างหวงแหน
 
"อ้าว ตาป๊อป มาด้วยกันกับลูกฟางหรอ"
 
"ครับ คุณลุง คุณลงสบายดีนะครับ"
 
    ป๊อปปี้ไหว้พ่อและแม่ของฟางอย่างน้อบน้อม
 
"เป็นไงมาไง ตาป๊อป แล้วนี่ มากับลูกฟางหรอ"
 
"ค่ะแม่ ป๊อปปี้ เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนหนูเองค่ะ"
 
"อ้อ อย่างนี้นี่เอง เห็นเฟย์เล่าให้แม่ฟังอยู่ ป้าขอบใจเธอมากนะที่มาส่ง ลูกสาวป้าน่ะ"
 
"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ลูกผู้ชายอยู่แล้ว"
 
     ฉันมองอย่างหมั่นใส้ ที่นายหมีนี่คุยกับคุณพ่อคุณแม่ฉันอย่างสนิทสนมกัน แล้วเค้ารู้จักกันตอนไหนอ่าาา
 
"อ้อ ตาป๊อป พ่อกับแม่เราสบายดีนะ"
 
"สบายดีครับ"
 
    ไม่มีผู้ชายที่ดีที่สุด แต่มีผู้ชายที่รักเธอที่สุด
 
   เสียงโทรศัพท์เข้าดังขึ้น
 
"ผมขออนุญาตินะครับ พอดีคุณแม่โทรมาค่ะ"
 
"จ๊ะ"
 
   ป๊อปปี้เดินออกไปรับโทรศัพท์สักแป๊ปก็เดินเข้ามาในบ้านน่าตายิ้มแย้ม น่ารัก เอ้ยย น่าตบอย่างดี แฮะๆ
 
"คุณป้าครับ คุณพ่อคุณแม่บอกว่า คืนพรุ่งนี้ที่บ้านผมจะจัดงานเลี้ยงพี่ปุ๊กกี้น่ะครับ ท่านเลยชวนคุณลงกับคุณนร๊ ถ้าไมารังเกียดก็เชิญนะครับ"
 
"จร๊ ตาป๊อป งั้นก็อยู่ทานข้าวกับเราก่อนดีกว่านะ"
 
 ขวับบบ
 
    ฉันหันไปมองแม่ฉันและอีตาป๊อปปี้ทันขวับ นี่แม่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย
 
"ก็ได้ครับ คุณป้า"
 
   ป๊อปปี้ยิ้มให้แม่ฉันพลางหันมายิ้มให้ฉันอย่างกวน หน๋อย ไอ้หมีตาย ได้ใจพ่อกับแม่ฉันไปเต็ม เดี๋ยวแม่จะโดดข่วนหน้าให้หมดหล่อเลยคอยดู
 
"เชิญตามสบายเลยนะลูกๆ"
 
"ค่ะ/ครับ"
 
"นี่พี่ฟาง เฟย์มีอะไรจะเล่าให้พี่ฟังหลายเรื่องเลยนะ"
 
"พอเลยยัยเฟย์ ที่ทิ้งพี่ไว้ในโรงเรียนยังไม่ชำระเลยนะ"
 
   ฉันหันไปขวางตาใส่ยัยน้องสาวตังแสบของฉัน
 
"พี่ฟางก็ คุณแม่โทรเรียกเฟย์ เฟย์ก็ต้องกลับมาสิคะ"
 
"ใช่ แม่เองที่โทรบอกน้องกลับมาบ้าน แม่เลยฝากซื้อของฝากหน่อยน่ะลูก"
 
"ค่ะ ฟางก็ไม่ได้โกรธ นิคะแม่"
 
"เอาล่ะ ทานข้าวเถอะลูก อ่ะนี่ตาป๊อปปี้ ของโปรด หนูไม่ใช่หรอ"
 
"ครับดีจังนะครับที่คุณป้ายัง จำได้"
 
     ของโปรดหรอกหรอ นั้นมันก็ของโปรดเราเหมื่อนกันนิ ช่างเถอะฉันไม่สน เคี้ยวอาหารต่อไป
 
"ไม่ต้องเรียกลุงกับป้าก็ได้ เรียกพ่อกับแม่ก็ได้ลูก"
 
     ฟอดดดดดดดด
  แค่คำเดียวเลยแฮะ ทำเอาฉันสำลักข้าวเลย
 
"แค่กกกก"
 
"ตายแล้ว ลูก อ่ะนี่น้ำ "
 
   พ่อกับแม่ให้ป๊อปปี้เรียกว่าพ่อกับแม่โอ๊ย ฉันจะบ้าตาย
 
"เป็นไรมากมั้ยเนี่ย"
 
  ป๊อปปี้ ถามฉันอย่างงงที่จู่ๆก็สำลักข้าว เอะ นี่เค้ากับพ่อแม่ของเค้าพูดอะไรแปลกไปงั้นหรอ
 
"มะ ไม่เป็นไร"
 
"แม่คะ ทำไมต้องให้เค้าเรียกว่าพ่อกับแม่ด้วยอ่ะคะ"
 
"เอาน่าลูก สักวันก็ต้องได้เรียก"
 
   'อ่อ สักวันก็ต้องได้เรียกอืมมม ห๊ะ!!!สักวันงั้นหรอ ม๊ายยยยยยยยยย'
 
"ฟาง ฟาง เป็นไรลูกไม่สบายหรอ"
 
"ป่าวหรอกค่ะ แม่ ทานต่อเถอะ"
 
   ฉันไม่พูดอะไร เลยชวนทุกคนทานต่อไป
 
'หึหึ ยัยกระต่ายน้อย โกหกไม่เก่งเลยนะเธอนิ เธอโกหกคนอื่นได้ แต่เธอโกหกฉันไม่ได้หรอก'
 
"ฟาง ไปส่งพี่เค้าสิลูก "
 
"ค่ะแม่ ไปสิ"
 
     ฉันหนุนหลังให้หมอนี่เดินนำหน้าไปก่อน ฉันเลยเดินตามมาติดๆ
 
"ขับรถกลับดีๆก็แล้วกัน"
 
"นึกว่าเธอจะไม่บอกสะอีก"
 
"นี่นาย กลับได้แล้ว เดี๋ยวทางบ้านนายเค้าเป็นห่วง"
 
"ก็ได้ แต่เธอไม่ห่วงฉันบ้างหรอ ฉันยังห่วงเธอเลย"
 
"ตาบ้า เอ้ยยยย"
 
     ฉันเรียกตามหลังไม่อยากบอกว่าตอนนี้หน้าฉันคงเป็นลูกตำลึงสุกแล้วล่ะ ทำไมหมอนี่บอกว่าเป็นห่วงเรา หัวใจมันถึงพองโตเลยหรอ เราคงไม่ได้ชอบเค้าหรอกนะฟาง
 
   ฉันยืนดูจนนายนี่ขับรถออกไปจนลับตา ฉันเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วขึ้นไปบนห้องอาบน้ำเตรียมตัวนอน วันนี้เหนื่อยทั้งวันแล้ว แถมพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีกด้วย
 
 
   
 
 
      หว่า อะไรนะ ที่ข้างคาใจของฟางอยู่ 
ยังไงก็ฝากติดตามหน่อยนะคร๊ ระหว่างชีวิตฟางกับปีอปปี้ ทั้งสองจะเจอสึกทางครอบครัวอย่างไร สำหรับป๊อปปี้อาจจะเป็นศึกดี แต่สำหรับฟางอาจจะเป็นศึกร้าย อิอิ ยังไงก็ฝากหน่อยนร๊คร๊ เพื่อนๆ