รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

    โรงเรียน
 
"นี่ๆพวกเรามีข่าวดีมาบอกอ่ะ"
 
"อะไรหรอจินนี่"
 
"วันพุธนี้ พวกเราจะได้ไปเข้าค่ายน่ะสิ"
 
"เข้าค่ายหรอ ว๊าว ดีจังนะ ไปเข้าค่ายทำกิจกรรมบ้างเรียนอย่างเดียว น่าเบื่อ"
 
    แก้วนั่งลงข้างๆเฟย์ ก่อนจะพากันทำอะไรไม่รู้ยิกๆ
 
"เราได้ไปพร้อมรุ่นพี่ ม.5ด้วยนะ"
 
"ห๊ะ"
 
   ที่นี้ฟางกับแก้วที่ทำท่าตกใจสุดขีด
 
"งั้นแสดงว่าพี่กับกับเพื่อนๆก็ไปด้วยนะสิ"
 
"ใช่แล้ว"
 
"ว๊าววว ดีจัง พี่ป๊อปปี้ไป พี่ฟางจะได้ไม่เหงา"
 
    เฟย์แซวฟางที่นั่ง เหวอๆอยู่ นี่เราต้องไปกับเค้าอีกแล้วหรอ เนี่ย มันรู้สึกกดดันยังไงไม่รู้อ่ะ ตั้งแต่หมั้นกันมาเราไม่ค่อยละเลาะกันก็จริง แต่ว่า เราไม่สนิทกันเหมือนเดิมน่ะสิ 
 
"ฟาง พิมว่า ฟางน่าจะเปิดอกคุยกับพี่เค้าได้แล้วนะ"
 
   เพี๊ยะ
 
"โอ๊ย แก้ว ตีพิมทำไมเนี่ย พิมพูดอะไรผิดอีก"
 
"บ้าหรอพิม ฟางเป็นผู้หญิงนะ จะให้เปิดอกคุยกับพี่ชายได้ไง"
 
"โอ๊ย บ้าแล้วยัยแก้ว หมายถึงเปิดใจ ไม่ใช่เปิดเสื้อผ้า แกนี่จะโง่ไปถึงไหน"
 
   พิมตีแขนแก้วคืนบ้าง
 
"แล้วไป"
 
"พิม แต่ฟางไม่กล้า ฟางกลัวคำตอบนี่ "
 
    หญิงสาวหลบตาลงต่ำ เธอไม่แน่ใจว่าเค้าคิดอะไรกับเธอ แต่ยังไงแล้วก็จะลองเสี่ยงเอาล่ะกัน 
 
"พี่ฟาง เค้าทำกับพี่ขนาดนี้ ยังไม่รู้อีกหรอว่าเค้าคิดอะไร ใครๆเค้าก็รู้ว่าพี่ป๊อปปี้อ่ะ รักพี่ฟาง"
 
"ยังไงเฟย์"
 
"ก็อย่างเช่นเมื่อคืน พี่เมา พี่ป๊อปปี้ก็เป้นคนแบกพี่ขึ้นไปนอน นี้มันครั้งที่สองแล้วนะ ถ้าเค้าไม่รักไม่หวง คงปล่อยให้พี่กลิ้งรอบสระแล้วล่ะ"
 
     เมื่อได้ยินเฟย์พูดภาพเมื่อคืนก็ไหลเข้าสู่ประสาท เธอดื่มมากจนเมา ที่แท้คนที่แบกเธอขึ้นมานอนก็คือป๊อปปี้นั้นเอง หรือว่า เอาวะยัยฟางแกยังมีลุ้น
 
"เราไปกินข้าวดีมั้ย ฉันหิวแล้วอ่ะ"
 
"หรา ยัยเฟย์ แกพึ่งจะงาบขนมพวกเราไปกินหยกๆนะ หิวอีกแล้วหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ แกกินหรือแก อะไรกันแน่"
 
"แหม แก้ว บ่นอยู่ได้ ก็เฟย์หิวนี่น่า"
 
"ไปก็ไป "
 
     พวกเราทั้ง5คนเดินมาที่โรงอาหาร คนก็เยอะุเต็มไปหมด นี่มันเที่ยงแล้วหรอเนี่ย คนเยอะจังพวกเรานั่งลงที่โต๊ะ ประจำที่เราชอบนั่ง
 
"ไปซื้อข้าวก่อนนะ ใครจะฝากบ้าง"
 
"เฟย์พี่ฝากหน่อยล่ะกันนะ"
 
"จร๊ คุณพี่สาว ไปกัน"
 
    เฟย์ แก้ว จินนี่ เดินไปซื้อข้าว ส่วนฉันกับพิม นั่งรอที่โต๊ะ กวดสายตามองไปทั่วโรงอาหาร 
 
   5 นาทีผ่านไป
 
"อ่ะนี่ ข้าวของพี่ฟาง ส่วนนี่ของพิมจร๊"
 
    เฟย์วางจานข้าวลง แล้วนั่งลงกินข้านของตัวเอง
 
"เอะ นั้นยัยป๊อปปี้นิ ฟาง นั่งอยู่กับป๊อปปี้ด้วยอ่ะ"
 
    ชิงงงงง
 
สายตาพวกเราหันไปมอง อีกทางหนึ่งที่มี5หนุ่งนั่งอยู่ และก็มี 5 สาวที่พึ่งมานั่งปะกบ
 
 (ต่อหน้าต่อตาเลยนะไอ้หมี)
 
"ใจเย็นน่าฟาง รอดูต่อไปเถอะ"
 
    แก้วช่วยพูดให้กำลังใจฉัน ที่ตอนนี้ นั่งไม่อยู่กับที่ ฉันก็นั่งดูอยู่ไม่นานเท่าไหร่ ที่ยัยป๊อปปี้อะไรนั้น นั่งตักแฟนนนน ฉานนนน หน๋อยยัยนี่กะจะลองดีกับฉันหรอ ป๊อปปี้ นายทำไมไม่ถีบยัยนั้นตกโต๊ะไปเลยล่ะ ไอ้บ้าเอ้ย ทนไม่ไหวแล้ววววววววว
 
   พรึบ
 
  ฉันลุกขึ้นยืนแล้วถือจานข้าวไปด้วย
 
"ใจเย็นๆนะฟะ....เฮ้ย ยัยฟางหาย"
 
     ทุกคนที่ก้มหน้าก้มตากิน พอเงยหน้าขึ้นอีกทีเพื่อนสาวเธอก็หายไป
 
"ไม่ทนแล้วล่ะแก้ว พี่ฟางอยู่โน้นน"
 
    เฟย์ชี้ไปทางฟางที่เดินดุ่มๆไปคนเดียว
 
"ช้าทำไมล่ะ ไปเร็ว"
 
     ทุกคนถือข้าวของสำภาระรีบวิ่งไปประกบเพื่อนสาวทันที
 
 
แพร่ง!!!!
 
   ฟางวางจานลงที่โต๊ะ จนคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นสะดุ้งเหือกใหญ่โดยฉะเพราะป๊อปปี้ คู่หมั้นเค้านั่งเองที่หน้าเจื่อลง เมือมองเห็นน่าหวานๆแดงก่ำเพราะเธอโกรธ เค้ารีบพลักยัยป๊อปปี้ออกแต่ไม่ออก ยิ่งเกาะแน่นมากขึ้น
 
   (ไม่ออกใช่มั้ย)
 
  ผวั๊ะ ตุ๊บ
 
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
 
    ฉันใช่เท้าฉันถีบยัยนั้นให้ออกจากตักของป๊อปปี้ ยัยนั้นเลยกลิ้งไปหายตลบเลย เพื่อนมันเลยรีบไปพยูงขึ้นมา
 
     ทุกคนมองถึงกับอึ้งโดยฉะเพราะป๊อปปี้ที่หน้าเอ๋อไปเลยทีเดียว ดีนะคนที่โดนไม่ใช่เค้าน่ะ
 
"ยัยปลิงกลับชาติมาเกิด ที่นี่ไม่ใช่ของเธอ ไปสะ ชิวๆๆ"
 
    ฉันโบกมือไล่ยัยนั้น 
 
"กรี๊ดแก นังฟาง แกกล้าถีบฉันหรอ"
 
"ก็ฉันถีบไปแล้วนิ กล้าไม่กล้า ฉันถีบอีกทีเพื่อเตือนก็ได้นะ"
 
    ฉันจะกระโจมเข้าหายัยนั้นแต่ป๊อปปี้กลับดึงฉันไปนั่งตักก่อน
 
"ไม่เอาน่าฟาง คนมองใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวได้พบอาจารย์ใหญ่นะ"
 
"มาเลย นึกว่าฉันกลัวแกรึไง"
 
   ป๊อปปี้จะเข้ามาหาฟาง แต่ป๊อปปี้ ดึงฟางหลบก่อน แล้วพลักยัยป๊อปปี้นั้นล้มลง
 
"ป๊อปปี้ พลักป๊อปปี้หรือคะ ป๊อปปี้เจ็บนะ"
 
"เธออย่าทำอะไร คู่หมั้นฉันนะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ใสหัวเธอไปสะ อย่ามายุ่งกับพวกฉัน"
 
    ป๊อปปี้กอดฉันไว้แน่น พลางใช้หางตามองดูยัยพวกนั้น
 
"ไปสิ เค้าไล่แล้ว หน้าด้านอยู่ทำไม"
 
"แกๆ ฝากไว้ก่อนเถอะ แกไม่ได้อยู่ดีแน่ นังฟาง"
 
"ไปเถอะ ป๊อปปี้ เดี๋ยวป๊อปปี้ก็โกรธเธออีกหรอก"
 
"ก็ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะแก"
 
   ป๊อปปี้เดินไปจากตรงนี้กับเพื่อนๆ แล้วพอดี แก้วกับเพื่อนก็เดินมาทนที