รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

"โฮ๋ หึงแรงนะเราน่ะ"

 

   เพี๊ยะ

 

"โอ๊ย ฟาง ตีเค้าทำไมอ่าา"

 

"ยังมีหน้ามาพูดอยู่อีกหรอห๊ะ ไอ้หมี ต่อหน้าต่อตาให้ยัยนั้นมานั่งตักเฉยเลยนะ เด๊ยวแม่ถีบกระเด็นเลยนิ"

 

     ฟางตีแขนป๊อปปี้อย่างแรงแถมบิดเข้าที่หูอีกทีหนึ่ง จนคนตัวโตยกธงขาวอย่างยอมแพ

 

"โอ๊ย ฟาง เค้าเจ็บนะ ขอโทษคร๊าฟฟ เค้าผิดไปแล้วนะ ก็ยัยนั้นมันเกาะอย่างกะปลิงอ่ะ นะๆหายงอลนะ"

 

"ชิ ไม่ต้องมาพูดเลย ไปเลยอย่ามายุ่งกะฉัน"

 

"ฟาง นะ หายงอลพี่เถอะนะ คนดีนะๆๆๆ"

 

     ป๊อปปี้อ้อนสุดชีวิต ก็แน่ล่ะสิ ไม่ง้อ คืนนี้งดได้แม่ตัวดีนี่เป็นหมอนข้างนะสิ ไม่ได้ๆยอมไม่ได้เด็ดขาด

 

"ดูสิ พี่ป๊อปปี้ ยังไม่แต่งเลย กลัวเมียสะงั้น555"

 

เฟย์พูดขึ้น ทุกคนเลยหัวเราะอย่างขบขัน ที่ป๊อปปี้พยายามง้อฟาง ที่หน้าบึ้งไม่มีท่าทีจะยกโทษให้เลย

 

"ซิ ไม่รู้แหละ ช่วยไม่ได้ คืนนี้ ไปนอนกับเจ้า ฟูยี่เลย"

 

     ห๊ะ ฟูยี่ ไม่เอา นะ 

 

"ไม่นะฟาง เจ้าฟูยี่กอดไม่อุ่นเท่ากอดฟางหรอกนะ นะหายงอลเถอะ ต่อไปนี้พี่จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกนะ นะครับ"

 

    พริบๆๆๆ

 

ป๊อปปี้ทำตาปริบๆอย่างน่ารัก ทำเอาเจ้าขี้งอลนั้นอดยิ้มไม่ได้

 

"ก็ได้ ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีกนะ ตาย!!!"

 

"ครับผม"

 

    ป๊อปปี้ชู 3นิ้มขึ้นเหมือนลูกเสือ (ไม่ใช่ลูดเสือแล้วมั้งป๊อปปี้ลูกหมีมากกว่า55)

 

"เฮ้ยๆพอเลย กินข้าวต่อเถอะ มันจะขึ้นอืดก่อน "

 

    เขื่อนพุดขึ้น เราเลยนั่งทานข้าวกันต่อ โดยที่ไม่มีใครมาขัดอีก

 

 

"เออนี่ วันพุธนี้อย่าลืมเตรียมตัวนะสาวๆ เราจะได้ไปออกค่ายกัน"

 

"อีกอย่างนะ เราจะได้ค้างคืนด้วย 2 คืน"

 

"2คืนเลยหรอ พี่เคนตะ"

 

"ใช่ครับ เราจะไปค้าคืน2คืน กับอีกวัน1นะครับ"

 

"เฟย์ หยุดกินได้แล้ว แกจะกินไปถึงโลกแตกรึไง"

 

"พี่ฟางอ่ะ ก็มันอร่อยนี่น่า"

 

"พอแล้ว เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูหรอก"

 

"พี่ฟางก็ "

 

    เฟย์พูดแบบงอล 

 

"ฟางให้เฟย์กินเถอะ ดูสิ หน้าเป็นตูดลิงแล้ว"

 

    เขื่อนพูดขึ้นทุกคนเลยแอบขำ แม่คนนี้กินเก่งจริงๆ

 

"อ่ะๆๆ เลิกทำหน้าอย่างนี้ได้แล้ว"

 

"ขอบคุณคร๊ รักพี่ฟางที่สุดเลย จุ๊บๆๆๆ"

 

    เฟย์ โพล่เข้ากอดฟางพร้อมกับจุ๊ฟพี่สาวแรงๆๆๆ จนป๊อปปี้หวอไปเลย พอได้สติ ดึงเฟย์ออกจากฟางทนที

 

"ไม่เอานะเฟย์ นั้นของพี่นะ"

 

"ของเฟย์นะพี่ป๊อปปี้ พี่มาช้าเฟย์มาก่อนนะ"

 

"ไม่ได้ ของพี่สิ พี่เป็นคู่หมั้นนะ"

 

   ป๊อปปี้ยังไม่ยอมแพ้

 

"ของเฟย์นะ นะพี่ป๊อป"

 

   เฟย์ทำหน้าบึ้งใสพลางดึงฟางเข้าไปกอด ป๊อปปี้เห็นแล้วแย่งฟางคืน ทุกคนที่มองก็งง+ลำคาน ว่ามันจะแย่งอะไรนักหนา

 

"ไม่ได้ ต้องเป็นของพี่สิ"

 

"หยุดดดดดด ทั้งสองคนเลย"

 

    ฟางอดไม่ได้ที่ตกเป็นตุ๊กตา ที่มีคนแย่งไปแย่งมา

 

"แฮ่ๆๆๆ"

 

   ทั้งสองหันมายิ้มอย่างแย่ๆๆ

 

"จะแย่งอะไรนักหนาเนี่ย เห็นคนโดนกระซากบ้างเหอะ มันเจ็บ"

 

    ฟางพูดก่อนจะลุกไปนั่งข้างพิม

 

"ขอโทษค่ะ/ครับ"

 

"สม โดนบ้างก็ดีนะ จะแย่งอะไรนักหนา ฟางก็เป็นของทุกคนนั้นแหละ เนอะ น้องฟาง"

 

     โทโมะหันไปยิ้มหวานให้ฟาง

 

ใช่ๆเป็นของทุกคน ฮะๆๆไอ้บ้าโมะ แกพูดอย่างนี้หมายความว่าไงวะ อย่ามาส่งสายตาแบบนี้ให้คู่หมั้นฉันนะเฟ้ย

 

"ทะลึ้งแล้วไอ้โมะ เดี๋ยวเจอลูกตาเลย อย่ามาส่งสายตาแบบนั้นให้ฟางนะ"

 

ป๊อปปี้ เดินมาบังหน้าฟางไว้อย่างหวงๆ ทุกคนมองเลยยิ้มออกมา ที่ไอ้หมีออกอาการหวงสุดริท

 

"ไม่เอาน่าพี่ป๊อปปี้ นั่งลงได้แล้ว จะยืนขวางทำไมเนี่ย"

 

    ฟางลากป๊อปปี้ไปนั่งแล้วฟังเพื่อนๆต่อ

 

"ฟางอ่ะ ก็ดูไอ้โมะสิ "

 

     ป๊อปปี้พูดเหมือนเด็กแล้วชี้ไปที่โทโมะที่ทำหน้าล้อเรียน ให้ตายเถอะหวงแม้กระทั้งเพื่อนตัวเองหรอเนี่ย ผู้ชายอะไรน่ารักจัง อิอิ

 

   ป๊าบบบ

 

   แก้วเอาหนังสือตบหัวโทโมะที่ทำหน้ากวนบาทาอย่างขัดตา

 

"โอ๊ย ยัยทอมเจ็ยนะเฟ้ย ตีมาได้ นี่หัวคนนะ"

 

"เจ็บก็ดีสิ จะได้จำ"

 

"อะไรของเธอห๊ะ ยัยนี่นิ"

 

"เอาๆอย่าพึ่งทะเลาะกันสิ พวกแกนี่กัดกันตลอดเลยนะ"

 

    เขื่ือนพูดขึ้น เมื่อเพื่อนของเค้าแต่ล่ะคน นี่ชักจะทำตัวปัญญาอ่อนเข้าทุกวัน

 

"นี่ไอ้น่ายาว นายจะพูดอะไรก็พูดมาสิ พวกฉันต้องไปเรียนนะ"

 

"เฟย์ก็ พี่ชื่อเขื่อนนะครับ ไม่ใช่หน้ายาว "

 

"โอ๊ย พอเลยไอ้เขื่อนมาฉันพูดเอง"

 

    จองเบเดินมาตบหัวเขื่ือนที่มัวแต่งอล ไม่พูดสักที

 

"แกนะไอ้จองเบ ฉันว่าแกเอาเวลาไปเรียนภาษาไทยกับจินนี่ดีกว่า พูดอีกนานกว่าพวกฉันจะรู้เรื่อง"

 

    ป๊อปปี้พูดขึ้น จองเบเลยเดินกลับไปหาจินนี่ นั่งลงพลางเอาหน้าไปซบบ่าไหล่มลนั้นอย่างอ้อนๆ

 

 

"พรุ่งนี้ ห้องเราสองคนอาจารย์นัดให้ไปหาน่ะ เวลา 14.00 น"

 

"จริงสิ เราไม่มีเรียนนิ"

 

"ใช่ๆ งั้นโอเค พรุ่งนี้เจอกัน วั้นฉันไปเรียนก่อนล่ะกันนะ"

 

"ครับ"

 

"ฟาง เรียนเสร็จ รอพี่ที่เดิมนะ จะไปรับ"

 

"คร๊ ไปล่ะ หมีพู"

 

        หญิงสาวเองคออย่างน่ารัก ก่อนจะรีบวิ่งไปเข้ากลุ่มกับเพื่อน ส่วนป๊อปปี้ก็เดินไปขึ้นห้องเรียนเช่นกั

 

 

               15.00 เลิกเรียน

 

"พี่ฟาง ให้เฟย์ไปรอเป็นเพื่อนมั้ย"

 

"ไม่เป็นไรหรอกเฟย์ เฟย์รีบกลับเถอะเดี๋ยวจะค่ำก่อน อัตราย"

 

"ค่ะ งั้นเฟย์ไปนะ บายๆค่ะ"

 

"ส่งให้ถึงบ้านล่ะ พี่น่ายาว"

 

"แหม น้องฟางก็ ถึงบ้านอยู่แล้วน่าครับ ไม่ต้องห่วง โน้น ไอ้ป๊อปมาแล้ว พี่ไปนะ"

 

    เขื่อนพูดจบก็ขึ้นรถขับออกไปทันที

 

"ฟาง กลับบ้านกัน"

 

"ค่ะ"

 

      ทั้งมาเกือบจะถึงบ้านแล้ว แต่ฝนดันมาตกอีก นี่มันจะโรแมนติกไปไหนแน่ เอ้ออ

 

"หนาวจังอ่ะ"

 

    ฟางกอดตัวเอง เพราะใส่แค่ชุดนักเรียนไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาว เราหยุดรถเพราะฝนตกหนักมาก เลยไม่กล้าไปต่อ เดี๋ยวเกิดอันตรายขึ้น จะแย่

 

"อ่ะ ใส่สะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"

 

    ป๊อปปี้ เอาเสื้อแขนยาวให้ฟางใส่

 

"พี่ไม่หนาวหรอ พี่ใส่เถอะ"

 

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฟางจะไม่สบาย พี่ไม่เป็นไรหรอก"

 

    ป๊อปปี้สวมเสื้อให้ยัยตัวเล็ก ที่ท่าทางดื้อ ไม่ยอมใส่

 

   หว่าบรรยากาศตึงเครียด เราต่างคนต่างเงียบ เราจะใจร้ายเกินไปมั้ยฟาง ที่ปล่อยให้เค้ายืนสั่นอยู่อ่ะ เฮ้ออ คนอะไร หนาวก็ปากแข็งอยู่ได้

 

   พรึบ

 

   ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันเข้าไปกอดเค้านะ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร แต่เค้าก็ยังกอดฉันอีก ด้วย ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เต้นเป็นรีดเดอร์ไปได้ นานด้วยกว่าฝนจะหยุดตก ฉันเลยเผลอหลับไป

 

"ฟาง กลับบ้านกัน....อ้าวหลับสะงั้น"

 

   ชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอด แล้วเดินไปที่รถ ค่อยๆว่างร่างเล็กลง แล้วกลับบ้านทันที