รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

"พี่ป๊อปปี้ จริงด้วยแบมคิดถึงพี่จัง"
 
     ยัยผู้หญิงที่ชื่อแบม โพล่มาจากไหนไม่รู้ วิ่งเข้ามากอดป๊อปปี้
 
"อ้าวแบม มาวันไหน ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ จะได้ไปรับ"
 
"ไม่ค่ะ แบมกะว่าจะเซอร์ไพร์พี่ แต่บังเอิญเจอที่นี่"
 
   'ไอ้บ้า พอเห็นผู้หญิงสวย จนลืมฉันเลยนะ หึ่ยยยย'
 
   ฉันทนมองภาพบาดตาบาดใจอย่างนี้ไม่ได้ เลยเลือกเดินออกมาจากตรงนั้นดีกว่า ไม่อยากขัดขวางความสุขของใคร
 
"พี่ชายมีกับใครคะ"
 
"พี่มากับฟะ..อ้าว ไปไหนเนี่ยเมื่อกี้ยังอยู่นี่เลย"
 
    ป๊อปปี้มองหาร่างบาง แต่ตอนนี้ไม่รู็ไปไหน ให้ตายเถอะ นี่เค้าพลาดหรอเนี่ย ไม่รู้ว่าเธอจะไหน ห้างออกจะกว้างขนาดนี้
 
"ไหน พี่ป๊อปปี้ แบมไม่เห็นใครเลย"
 
"พี่ลืมไป พี่มากับฟาง คู่หมั้นพี่เอง "
 
"ว๊าว พี่ชายจะแต่งงานหรอคะ ดีจัง แบมอยากมีพี่สะใภ้"
 
"พี่ไปหาฟางก่อนนะแบม ยัยนี่ขี้หึงจะตาย"
 
"ไปค่ะ แบมช่วยอีกแรง"
 
     ตอนนี้ผมกับยัยแบม เดินตามหาร่างเล็ก อยู่แต่ไม่เจอ ไม่รู้ไปไหนของเค้านะ
 
 
 
               ด้านล่างของห้าง
 
"ชิคนบ้า คนใจร้าย กอดคนอื่น ต่อหน้าเราอีก เห้นฉันเป็นตัวอะไรกัน ฮือๆๆๆ"
 
       ฉันปล่อยโฮ่ออกมาอย่างไม่อายคนที่เดินผ่านไปผ่านมา นี่เราเป็นอะไรกัน เราหึงเค้างั้นหรอ เราหึงผู้ชายไม่เอาไหนคนนั้นหรอ บ้าน่ายัยฟาง แกอย่างี่เง่าสิ 
 
  ตุ๊บ
 
"โอ๊ย/โอ๊ย"
 
"ขอโทษครับ ่อ่อ คุณร้องให้หรอ เป็นไรมากรึเปล่าครับ"
 
"ไม่เป็รไรค่ะ"
 
    ฉันเห็บเอากระเป่ากับของที่กระจัดกระจายออก เก็บหมดทุกอย่าง แล้วจะเดินไปต่อ
 
"อ่อ เธอ ไม่เป็นไรใช่มั้ย ร้องให้ทำไม"
 
"เปล่าหรอก ฉันไปล่ะ"
 
"เดี๋ยวสิ เธอๆเธอมากับใคร เดี๋ยวฉันไปส่งก็ได้"
 
"ไม่ต้อง"
 
     เสียงทรงพลังดังขึ้นจากด้านหลังทำฉันสะดุงเลยหันไปมอง อย่าสั่นๆ ป๊อปปี้นั้งเองที่เดินมาอย่างน่ากลัว
 
"เธอมากับฉัน คุณมาทางไหนไปทางนั้นเลย"
 
   ป๊อปปี้ดึงฉันเข้าไปกอดไว้
 
"เควิน"
 
"แบม"
 
"ฟางเธอร้องให้ทำไม ไอ้นรามันทำอะไรเธอ"
 
"ปล่อยฉันนะ ไปเลยไอ้คนเลว คนใจร้าย นายกลับไปหาหวานใจนายเถอะ อย่ามาสนใจฉัน"
 
    ฉันดิ้นพลักเค้าออก คงเป็นเพราะฉันเหนื่อยไม่มีแรงเลยทำให้มีแรงน้อยกว่าเค้า
 
"ฟางไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือว่าแบม"
 
   เพี๊ยะ 
 
มือเรียวบางตบเข้าที่หน้าของผมจังๆแต่ผมคงไม่เจ็บหรอก นี่เธอกำลังโกรธเค้างั้นกรอ แสดงว่าฟางหึงเค้าสินะ ถึงได้ร้องให้ขี้มูกโป่งแบบนี้
 
"ฟาง ฟังพี่ก่อนสิ "
 
"ไม่ ฟัง ปล่อยฉัน ฉันจะกลับบ้าน"
 
"ไม่นะ ฟางต้องคุยกับพี่ให้รู้เรื่องก่อน ฟังพี่ก่อนสิฟาง มันไม่ใช่อย่างที่ฟางคิดนะ"
 
"ปล่อยนะ กรี๊ดดดดดดด"
 
"ฟางงงงงงงงง"
 
      เธอใช้แรงมากเกินไปเลยทำให้เธอสลบลงป๊อปปี้เลยพยูงไว้ก่อน 
 
"พี่ป๊อปปี้ แบมว่าเราพาพี่ฟางกลับบ้านดีกว่านะคะ พี่เค้าคงเหนื่อยมากนะคะ"
 
"อืม แบมจะกลับพร้อมพี่เลยมั้ย"
 
"ไม่หรอกค่ะ แบมจะกลับพร้อมเควินค่ะ"
 
"รู้จักกันหรอ"
 
"ค่ะ นี่แฟนแบมเอง เราคบกันมาตั้งนานแล้วค่ะ"
 
"อืม งั้นฉันฝากน้องฉันด้วยนะ"
 
"ครับ"
 
          ผมอุ้มร่างบางมาขึ้นรถ แล้วพาเธอกลับบ้านไป เราเองที่ผิด ที่ทำให้เธอเข้าใจผิด คงจะเสียใจน่าดูเลยนะ ร้องให้ ขนาดนี้ หึงเรานี่น่า แต่ไม่ยอมพูด 
 
"เพราะอะไรนะฟาง ที่เธอพลักใสฉัน มันเจ็บปวดรู้มั้ย ที่เธอสั่งให้ฉันไปรักคนอื่น แถมนั้นยังเป็นน้องสาวที่แท้ของฉันด้วย ฉันไม่รักใครอีกแล้วนอกจากเธอยัยตัวแสบ"
 
           
                       บ้านจิระคุณ
 
"อ้าว ตาป๊อปปี้ ไหนน้องเป็นอย่างนั้นล่ะ"
 
"มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะครับ แม่ ผมพาฟางขึ้นไปบนห้องก่อนนะครับ"
 
"ไปๆ นวล เอาข้าวกับน้ำไปให้คุณหนูด้วย"
 
"ค่ะ"
 
    ผมอุ้มร่างบางเข้ามาในห้องของผม ค่อยๆวางลงอย่าถะนุถะนอม ผมเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลออกมา พี่ขอโทษนะฟาง ที่ทำให้ฟางร้องให้ 
 
"พี่ป๊อปปี้ คะ แบมเอาข้าวมาให้พี่กับพี่ฟางค่ะ"
 
"ขอบใจนะแบม"
 
"ค่ะ พี่ฟางเป็นยังไงบ้างคะ"
 
    แบมนั่งลงข้างๆป๊อปปี้ นั่งมองดู พี่สะใภ้ในอนาคตอยู่ พลางนึกสงสารไม่ได้ พี่ฟางเป็นอย่างนี้ก็เพราะเธอนั้นแหละ 
 
"พี่ป๊อป อย่าคิดมาก แบมเชื่อว่าพี่ฟางต้องเค้าใจเรา เราเป็นพี่น้องกัน จะรักกันได้ไง รักได้ แต่พี่กับน้อง"
 
"แล้ว แฟนแบม ไปไหนแล้วล่ะ"
 
"ทำกับข้าวอยู่ในครัวน่ะค่ะ เด๊วก็คงมา"
 
"แบม พี่กลัวฟางไม่ฟังพี่"
 
"พี่ป๊อปปี้ อย่าป๊อด นักเลย พี่ฟางเค้าโตแล้ว เค้าต้องมีเหตุผลสิคะ "
 
"พี่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ"
 
        ชายหนุ่งนั่งดูร่างบางที่หลับอยู่ เธอจะให้อภัยพี่มั้ยฟาง ฟังพี่อธิบายบ้าง เรื่องนั้นมันไม่จริงเลยนะ 
 
"อือออ"
 
     เสียงฟางที่รู้สึกตัวแล้ว
 
"พี่ป๊อปปี้ พี่ฟางตื่นแล้วค่ะ"
 
    แบมเรียกป๊อปปี้ ที่นั่งอยู่ ป๊อปปี้รีบเข้ามาดูอย่างดีใจ
 
"ฟาง"
 
"เฮ้ย เธอสองคน"
 
"พี่ฟางคะ พี่ฟางอย่าพึ่งเข้าใจผิดนะคะ เรื่องแบมกับพี่ชาย"
 
"พี่ชาย"
 
           ฉันยังงงอยู่ ทำไมยัยนี่เรียกป๊อปปี้ว่าพี่ชาย เค้าสองคนเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ
 
"ฟางฟังพี่ก่อนนะ"
 
"ก็พูดมาสิ"
 
    หญิงสาวกอดอก มองไปทางอื่น ไม่อยากเห็นหน้าคนโกหก
 
"แบมเป็นน้องสาวที่แท้ของพี่นะ"
 
"ห๊ะ น้องสาวหรอ"
 
       ตายเหอะยัยฟางหึงอะไรไม่เข้าเรื่องดันไปหึงพี่กับน้อง โอ๊ย อยากตายๆๆๆๆ โดนจับได้คาหนังคาเขาเลยงานนี้
 
"ใช่ค่ะ พี่ฟาง แบมเป็นน้องสาวพี่ป๊อปเองค่ะ แบมพึ่งจะกลับมาเมืองไทย แบมจะมาอยู่ที่นี่ แถมพอดีจะมีงานมงคลด้วย แบมเลยรอแสดงความยินดี"
 
"อ่อ คือว่า...ฟะ...ฟาง"
 
     ฉันอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก โฮ่ ขนาดนี้ใครจะไปคิดออกล่ะ 
 
"หึงพี่ก็บอกมาเหอะน่าปิดไม่มิดหรอก ดูสิ ตบพี่สะเป็นรอยเลย แผลเก่ายังไม่หาย ได้แผลใหม่อีกแล้ว"
 
      ป๊อปปี้พูดอย่างน้อยใจ ที่ฉันตบเค้า เฮ้ย ยัยฟางเอาไงดี จะยอมรับมั้ยว่าหึง ถ้ายอมรับ ก็แสดงว่าเรารักเค้างั้นหรอ ............ใช่เรารักเค้า เรารู้สึกที่ที่อยู่ใกล้เค้า รู้สึกดีที่เค้าปกป้อง 
 
"ฟางขอโทษนะ ที่ตบหน้าป๊อปปี้"
 
"ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่ฟางฟังพี่ก็พอแล้ว"
 
     ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆฟาง กอดคออย่างรักอย่างหวงแหน
 
"แบมว่าเราลงไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ดีกว่านะคะ"
 
          เราทั้ง3คนเดินมาด้านล่างนี่ก็จะเย็นแล้วนิ แถมวันนี้คุณพ่อกับคุณแม่ฉันก็ไม่ได้มาด้วย
 
"วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่ไม่มาหรอคะ"
 
"ไม่หรอกจ๊ะ ลูก มานั่งนี่เร็ว แม่มีรัยจะคุยด้วยกับลูก"
 
    เราทั้ง3คนเดินเข้ามา และมีคนที่4 นะ เป็นใครไม่รู้ แต่หน้าคุ้นแฮะ
 
"ป๊อปปี้ ฟาง ลูกทั้งสองกำลังจะหมั้นกันนะ งานหมั้นจะจัดในวันเสาร์นี้ แม่หวังว่าเราสองคนคงไม่มีปัญหานะ"
 
"ไม่หรอกค่ะ/ครับ"
 
"ดีแล้วล่ะ หลังจากที่เราสองคนหมั้นกันแล้ว พ่อกับแม่จะไปดูงานที่ต่างประเทศ 1เดือนพวกเราก็อยู่ด้วยกันนี่แหละ อย่าทะเลาะกันล่ะ ยิ่งโตๆกันแล้ว ส่วนตาป๊อปก็อย่าทำให้หนูฟางเค้างอลบ่อยๆล่ะกันนะ"
 
"ครับแม่"
 
"จร๊ วันนี้ พ่อกับแม่จะพาเราไปทานข้าวบ้านหนูฟางน่ะ "
 
"จริงหรอคะ ดีใจจัง ฟางคิดถึงน้องจะแย่อยู่แล้ว ยังไม่ได้เจอเลยค่ะ"
 
"จร๊ ไปกันเถอะลูก ปะ"
 
    เราทุกคนเดินไปขึ้นรถตู้ เราไปเป็นครอบครัวกำลังเดินทางไปบ้านนีระสิงห์ เป็นบ้านของฉันเองคร๊
 
 กิ๊งงง
 
"อ้าวสวัสดีค่ะ คุณผู้หญิงคุณผู้ชาย คุณหนูฟาง"
 
"ป้าอร ฟางคิดถึงป้าจังค่ะ"
 
    ฉันโพล่เข้ากอดป้าที่เป็นแม่บ้านท่าเลี้ยงฉันตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันเลยติดท่านและเคราพท่านมาตลอด
 
"คุณหนูของป้า สบายดีมั้ยคะ"
 
"สบายดีค่ะ เราเข้าบ้านกันเถอะค่ะ คุณพ่อคุณแม่ พี่ป๊อปปี้ น้องแบม"
 
     เราเดินเข้าไปในบ้านทุกคนที่นั่งอยู่ในบ้านรอพวกเราอยู่
 
"เพ่ฟางงงงงงงงงงงง"
 
    เสียงน้องตัวแสบของฉันทั้ง2 วิ่งเข้ามากอดฉันทั้นที
 
"พี่ฟาง เฟย์คิดถึงพี่ฟางจังค่ะ"
 
"แหม่ยัยเฟย์ พี่ก็คิดถึงแกเหมือนกัน ว่าไงคะน้องฟิน คิดถึงพี่ฟางมั้ย"
 
"ฟินถิดถึงพี่ฟางมากๆเลยค่ะ มาจุ๊ฟหน่อย"
 
     ฉันเองคอให้น้องสาวตัวแสบสองคนที่เข้ามาจุ๊ปแก้มฉันตั้งหลายครั้ง
 
ผู้ใหญ่มองดู 3พี่น้องอย่าเอ็นดู ที่3สาวนี่รักกันดี
 
"พอแล้วครับเฟย์ น้องฟิน พี่หวงนะ"
 
   ป๊อปปี้เดินมาแบกเราพี่น้องออก แล้วดึงฉันเข้าไปนั่ง
 
"พี่ป๊อปปี้อ่ะ ก็คนเค้าคิดถึงนี่น่าไม่ได้เจอกันตั้ง1หนึ่งไม่เหมือนพี่ที่ได้อยู่ด้วยตลอดเวลา"
 
    เฟย์ใส่ค้อนวงใหญ่ให้ป๊อปปี้
 
"คุณพ่อคุณแม่ สวัสดีค่ะ"
 
"จร๊ลูก เป็นไงบ้างลูก"
 
"ก็ดีค่ะแม่ "
 
"โธ่คุณแม่ ฟางเค้าขี้หึงจะตาย"
 
"นี่น้อยๆหน่อยนะ ใครบอกพี่ไม่บอกฟางเอง พี่แหละเป็นคนผิด"
 
"เอ้า ใครใช้ให้หึงไม่ยอมฟังพี่ก่อนล่ะ"
 
"พอๆเลย จะหมั้นกันแล้วยังจะมาเถียงกันอีก ลูกหน่าลูก"
 
    ผู้เป็นแม่บ่นอย่างเหนื่อยใจ
 
"เอาล่ะลูกๆไปทานข้าวกัน"
 
     เราเดินไปที่ห้องครัว ที่ถูดจัดไว้อย่างสวยงามอาหารน่าทานมากๆเลยล่ะ
 
"ทานซะลูก มาเหนื่อยๆนะ"
 
"อีกสองวันแล้วนะ ที่งานหมั้นจะมาถึง แม่กับพ่อดีใจมากเลยนะ"
 
"ใช่พี่ฟาง อ่ะซนดื้อจะตาย เฟย์ว่าพี่ป๊อปปี้เหนื่อยแน่"
 
"เหนื่อยแค่ไหนพี่ก็ไม่ถือหรอกเฟย์ คอยดูล่ะกันระหว่างพี่กับฟางใครจะเหนื่อยกว่าใครอิิอิ"
 
   เพี๊ยะ
 
"ทะลึ่งแล้ว กินไปเลยนะ"
 
      ฉันตักข้าวใส่ปากนายนี่ ที่ชอบพูดอะไรไม่เข้าเรื่อง เรานั่งทานข้าวไปคุยกันไปหลายๆเรื่อง วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมากๆเลยนะ เราได้อยู่กับครอบครัวสองครอบครัว ที่แสนอบอุ่นมากๆเลย อีกสองวันแล้วสินะ ถึงเวลาที่เราควรจะทบทวนหัวใจตัวเองแล้วล่ะฟาง ว่าเราคิดอะไรกับเค้ากันแน่ คงอีกไม่นานหรอก ที่เราจะรู้ตัวเอง แต่เค้าล่ะ ถ้าเค้าไม่รักเรา เราจะทำยังไงดี ไม่อยากรักใครข้างเดียวนิ มันเจ็บปวดที่เรารักเค้า แต่เค้ากลับรักคนอื่น (แหม๋ ฟาง เค้าทำเอาสะขนาดนั้นไม่รักแล้วจะให้ว่าอะไรกัน เฮ้ย เหนื่อยกันนางเอกเราจริงๆ/ไรเตอร์)