รักวุ้นวาย ยัยรุ้นน้องจอมแสบ

         เช้าสว่างแจ่มใส อากาศสดชื่น กับแสงแดดอ่อนๆและแสงสว่างที่ส่องเข้ามา ทำให้ฉันตื่นมา แต่แปลกใจ ที่ไอ้คนที่นอนทับฉันทั้งคืนหายไปไหนไม่รู้ หรทอว่า ตื่นแล้ว สงสัยกลับห้องไปแล้วมั้ง

 

         ฉันลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงไปด้านล่างก็เจอทุกคนกับอีตาหมี ที่นั่งรออยู่ด้านล่างกับพ่อแม่ของเค้าและพ่อแม่ของฉัน

 

"ฟาง มาพอดีเลยลูก มาทานข้าวก่อน แล้วเราจะได้ไปลองชุดกัน"

 

    คุณแม่ของป๊อปปี้ เดินมาโอบไหลฉันเดินไปนั่งลงข้างๆ

 

"สวัสดีค่ะ  คุณพ่อคุณแม่ ฟางคิดถึงจัง"

   

     ฉันเข้าไปหอมแก้ม พ่อกับแม่ฉัน ที่นั่งข้างๆท่านทั้งสองลูบหัวอย่างเอ็นดู

 

"เวอร์ไป ก็พึ่งเจอคุณพ่อกับคุณแม่เมื่อคืนนี่เอง"

 

    ป๊อปปี้พูดขึ้นพลางดึงฉันมานั่งลงข้างๆ

 

   เราก็ทานข้าวด้วยกันก่อนจะเดินทางไปที่ร้าน มีรตา 

 

 

"หวัดดีจร๊ คุณเพื่อนเปรม สบายดีนะ ไหนล่ะ ลูกชายเธอกับว่าที่สะใภ้ "

 

    เจ้าของร้านเดินมาต้อนรับพวกเรา 

 

"สวัสดีค่ะ/ครับ"

 

    ฉันกับป๊อปปี้เดินไปสวัสดี อย่างมีมารยาท

 

"หวัดดีจร๊ เด็ก ลุกๆของเธอนี่ช่างเหมาะสมกันจริงๆเลยนะ เหมาะกับชุดที่ฉันเตรียมไว้ให้เลย"

 

"เชิญด้านในเลยดีกว่า"

 

     คุณมีรตา พาเราเดินเข้าข้างในห้อง พร้อมกับเอาชุดให้เรามาสวม

 

 

   ผ่านไป 30 นาที

 

"มาแล้วคร๊"

 

      ฉันเดินมาพร้อมพี่เลี้ยงที่คอยแต่งหน้าทำผมและก็ใส่ชุดให้ อย่างสวยงาม เป็นชุดไทย สีทอง ปักด้วยทองสวยงาม แถมคนใส่ก้ยังสวยอีก 555 (เสียอย่างเดียว เตี้ย/ป๊อปปี้) (ไอ้หมี ปากสี เด๊วเถอะ/ฟาง) (จร๊ แม่คยสูง/ป๊อปปี้) (พูดอย่างนี้สิค่อยน่ารักหน่อย/ฟาง)

 

"ว๊าว สวยจังลูกรักของแม่"  แม่กับพ่อเดินเข้ามาหาฉันพลางสำราจ ร่างกายของฉัน

 

"หนูฟางนี่ ช่างสวยสง่างามจริงๆเลยนะ คุณดุสิ ตาป๊อป ก็หล่อ เหมาะสมจริง"   จริงๆสิ นายป๊อปปี้ก็หล่อมากเลย แต่งชุดสีขาวแบบไทย ไม่อยากบรรยาย หมอนี่จ้องมองฉันตาไม่กะพริบเลย อ้าปากค้างสะด้วย 56555 ฉันสวยล่ะสิ อิอิ พอใจ

 

"นี่ นาย แมลงวันบินเข้าปากแล้ว นั้น หุบเถอะ"

 

"อะ..อะไร ก็สวยดีนิ ไปเถอะ"

   

    'ยัยแสบ สวยมากเลยแถมเมื่อกี้ยังพูดคำเดียวที่ผมเคยพูดกับเธอด้วยแฮะ '

 

"ป๊อปปี้โอบน้องหน่อยสิลูก"

 

    เสียงแม่กับพ่อที่นั่งดูเราถ่ายภาพอยู่ 

 

  แชะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 เสียงชัดเตอร์ ดังไปทั่วห้อง

 

"เฮ้ย เหนื่อยชะมัดเลยอ่ะ ปวดแขนปวดขาไปหมดแล้ว"

 

    ฉันนั่งบ่น เมื่อเราถ่ายเสร็จ ฉันก็นั่งนวดขานวกแขนตัวเองอย่างเหนื่อย

 

"อ่ะนี่ น้ำ จะได้หายเหนื่อย"

 

"ขอบใจนะ"

 

   ฉันรับน้ำมาดื่มก็รู้สึกดีแล้วล่ะ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว นิ ไม่น่าล่ะ หิวข้าวจังแฮะ

 

"ป๊อปปี้ พ่อกับแม่ล่ะ ท่านไปไหน"

 

"เห็นบอกว่า ไปทำธุระด้านนอกน่ะ เรากลับกันเอง"

 

"ไปกินข้าวกันมั้น หิวข้าวอ่ะ"

 

     ผมมองดูยัยตัวแสบที่แสดงอาการอ้อนให้เค้าพากินข้าว สงสัยจะหิว 

 

"ก็ได้ แต่เธอไปเปลี่ยนชุดก่อนไป"

 

    ฉันรีบกลับไปเปลี่ยนชุด ให้ลับมาใส่ชุดเดิม แล้วเดินออกมาหาเค้าที่นั่งรออยู่ด้านนอก เราสองคนมากินข้าวห้างน่ะ มาซื้อของนิดๆหน่อยด้วย

 

"นี่เธอ เดินช้าๆก็ได้ เดี๋ยวก็ล้มพอดี"

 

   ป๊อปปี้บ่นที่ยัยตัวเล็ก ที่เล่นซนเหมือนเด็กเลย กึ่งเดินกึ่งวิ่ง เคามองดูท่าทางกิริยาแสนน่ารักของว่าที่คู่หมั้นของเค้าอย่างเอ็นดู

 

"ท้าเกิดเธอรักฉันบ้างก็ดีนะฟาง"  เค้าบ่นเบาๆ แล้วรีบวิ่งตามร่างบางไป เรามาหยุดที่ร้านอาหาร ที่อร่อยที่สุดในห้างแล้วล่ะ แอะ เธอชอบมาร้านนี้หรอ พอดีผมก็ชอบร้านนี้นะ มันเป็นร้านโปรดเลยล่ะ

 

"เธอจะกินอะไร ส่งเลย"

 

"นายไม่สั่งหรอ ถ้าฉันสั่งมา นายจะไม่กินน่ะสิ"

 

"เอาเถอะ เธอสั่งไรมาฉันก็กินได้ทั้งนั้นแหละ"

 

"พี่คะ งั้นเอาสปาร์เก็ตตี้ และก็ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

 

   (ก็เยอะนะกินแค่ สองคน)

 

เรานั่งรอจนอาหารถูกเสริฟ ด้วยพนักงาน แสนสวย น่าตาเด็ด ที่แอบยิ้มหวานใส แฟน เอ้ย คู่หมั้นของฉันอีก

 

"แฮ่มๆๆ"

 

  ตุ๊บ

 

"โอ๊ย"

 

   เสียงนายป๊อปปี้ดังขึ้นเพราะฉันเองที่กะแอ่มทีหนึ่งแล้วกระแทกที่เท้าหมอนี่ ทีหนึ่ง พลางส่งสายตา น่ากลัวใส่ๆ 

 

"หึงฉันหรอ"

 

"ใครหึงนายกัน"

 

"แล้วที่เหยีบท้าวฉัน แล้วส่งสายตาจะฆ่าฉัน นี่หรอที่ว่าไม่ได้หึง หึงก็บอกมาเถอะ"

 

   ป๊อปปี้ว่าพลางตักข้าวเข้าปากตัวเอง

 

"ชิหลงตัวเอง"

 

   ฉันกินข้าวต่ออย่างโมโห หน๊อย ยัยนี่ก็มองอยู่ได้ งานไม่มีทำรึไงกัน เด๊ยวแม่จะสั่งหัวหน้าให้ไล่ออกเลย โทษฐานที่แอบมาปิ้งส่งตาหวานที่คู่หมั้นลูกค้า

 

"มองอะไร"

 

   ฉันเลิกกิน แล้วทำเสียงดุ ที่นายนี่เอาแต่มองฉันแล้วยิ้มอยู่นั้นแหละ

 

"ป่าว แค่มองคนปากแข็ง เวลาเธอหึงนี่น่ารักจริงๆ สงสัยจะทำให้หึงบ่อยๆ"

 

"ก็ลองดูสิ นายทำได้ ฉันก็ทำได้"

 

    ฉันยังเถียงอย่างไม่ยอม คนอย่างฟางหรอจะยอม ฝันไปเถอะ

 

"ฉันไม่ให้เธอทำ" 

 

     ป๊อปปี้ มองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง  อะไรกันหมอนี่ เดาอารมณ์ยากนะ วันนั้นของเดือนไม่มารึไง

 

"ฉันจะทำ"

 

"บอกไม่ก็ไม่ไงเล่า"

 

   ป๊อปปี้เริ่มหัวเสีย อะไรกัน ที่เค้ายังทำได้เลย ทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ ชิ คนผเด็จการ

 

"....."  ฉันเงียบ ไม่พูดอะไร ก็เพราะเค้าตะคอกใส่ฉันนิ

 

"อ่อ ฟาง ฉันขอโทษที่ตะคอกเธอ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

 

"ไม่เป็นไรหรอก กินต่อเถอะ"

 

   ฉันไม่พุดอะไร ก้มน่ากินต่อ ทั้งที่ อยากจะร้องให้เต็มแก่แล้ว แต่ก็ใจเย็นไว้ แกจะร้องให้เค้าเห็นไม่ได้นะยัยฟาง 

 

"พี่ป๊อปปปป"

   

   

 

 

 

        เอะ เสียงใครเรียกป๊อปปี้ อ่ะ ใครกัน ก็รอติดตามด้วยนะคะ 

 

 

ฟางจะทำยังไงดีนะ ที่เจอสถานการณ์แบบนี้ 555 สงสัย แม่หมีจะหึงพ่อหมรแน่ๆ