คือความรัก ...MY LOVE

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
เรื่องยาว(มั้ง): คือ...ความรัก (My Love) ภาคต่อยายเฉิ่มหน้าใสฯ
ผู้เขียน : ออมอนี่_cake
Rate : PG -17 [เรทรั่ว+ภาษาพ่อขุนรามคำแหงมหาราช...สาธุ]
PS# อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ เพราะมันไม่มี .... สวัสดีชาวโลก
 
 
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่ 5
 
 
 
 
 
 
 
“ลูฟฟี่เร็วเข้าค่ะ หม่าม้ารีบ”
 
 
 
“เหมียววววววว”
 
 
 
“อาหารแมวหมดอีก! งื้อ.... งั้นลูฟฟี่ทานคอนเฟรกช็อคของหม่าม้าไปก่อนนะคะ แล้วเย็นนี้หม่าม้าจะซื้ออาหารมาให้ใหม่ หม่าม้าไปแล้วค่ะ เป็นเด็กดีนะคะ จุ๊บๆๆ”
 
 
 
 
 
 
เมื่อคืนกว่าแอลคึจะยอมวางสายก็ปาเข้าไปใกล้เลข 12 แล้วคนเคยนอนเลข 10 อย่างแก้วใจก็ไม่ไหวสิคะ แต่จะให้ทิ้งอีกคนเพื่อไปนอนก็ใช่เรื่อง แอลคึกำลังไม่สบายใจค่ะ แอลคึมีปัญหากับตารางเรียน แอลคึไม่รู้ว่าจะปรับตัวให้เข้ากับชีวิตมหาวิทยาลัยอย่างไร แก้วใจเป็นพี่ก็ต้องดูแลน้อง เหมือนที่คุณแม่เคยบอกไว้ตั้งแต่เด็ก ๆ ค่ะ
 
 
 
 
“แก้วใจเป็นพี่ ต้องดูแลน้อง ไม่แกล้งน้องนะคะ”
 
“ค่ะ แก้วใจชอบน้องค่ะ แก้วใจอยากเป็นพี่ที่ดีค่ะ”
 
“วันนี้คุณลุงกับคุณป้าไม่อยู่ แก้วใจไปอยู่เป็นเพื่อนน้องได้ไหมลูก”
 
 
 
 
 
“ได้ค่ะ เดี๋ยวแก้วใจจะเอานิทานไปอ่านให้น้องฟังค่ะคุณแม่ ให้แอลคึแต่งหน้าตุ๊กตาแบบแก้วใจได้ไหมคะ”
 
 
 
 
 
         แอลคึชอบเล่นตุ๊กตาค่ะ ชอบแต่งหน้าให้ตุ๊กตาเหมือนแก้วใจ ถึงจะแต่งออกมาเหมือนทหารพรานไปหน่อย แอลคึก็เก่งนะคะ!!!  ตาย ๆๆ อาหารของลูฟฟี่หมด แก้วใจก็รีบมาก ๆ ด้วยวันนี้ วิชาแรกเรียนเช้าตั้งแต่ต้นสัปดาห์เลย แก้วใจไม่อยากไปสายค่ะ วิชานี้เป็นแล็ปเลือดเสียด้วย
 
 
 
 
 
 
กรี๊ดดดดดดดดด
 
 
 
 
 
 
แต่เหมือนแก้วใจจะลืมอะไรไปสักอย่าง ......
นึกไม่ออกเลยค่ะ
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ย ยายลูกเจี๊ยบจะไปไหนวะ เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!”
 
 
 
 
“แอลคึ วันนี้แก้วใจมีเรียน 8 โมงค่ะ แล้วค่อยคุยกันนะคะ กริ๊งๆๆๆ น้องหมาหลบค่ะพี่แก้วรีบ”
 
 
 
 
          ตื่นแต่เช้ารีบทำอาหารให้ยายเจี๊ยบข้างบ้าน เพราะจำได้ว่าตารางเรียนของคุณหม่าม้าเรียนเช้ามากในวันนี้ จัดโต๊ะเสร็จก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แม้เขาจะไม่มีเรียนเช้า แต่ 9 โมงก็ไม่ได้สายไปกว่า 8 โมงของอีกคนสักเท่าไหร่ ฮัมเพลงอารมณ์ดี เพราะจะได้เริ่มต้นวันดีๆกับคนที่ตัวเองรัก
 
 
 
น้ำตาไหลแปบครับ ฮรึก....
 
 
 
 
 
 
          เมื่อคืนชวนยายลูกเจี๊ยบคุยหนักไปหน่อย เพราะต้องการจะเก็บข้อมูลครับ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ข้อมูลของเด็กปีหนึ่งอย่างผม ส่วนเรื่องของตัวเอง ผมทะลุปรุโปร่งตั้งนานแล้วครับ ไม่ว่าจะเป็น วิธีสอนของแต่ละ ดร. เวลา สถานที่เรียนและแผนที่ในมหาวิทยาลัย
 
 
 
           ผมก็ทำทีเป็นถามไปอย่างนั้น เพื่อไม่ให้ลูกเจี๊ยบตื่นครับ ไอที่ผมอยากรู้จริง ๆ คือกิจวัตรประจำวันของแม่นั่นตอนอยู่ในมหาวิทยาลัยครับ ถึงผมจะรู้มากแต่ก็เป็นเรื่องที่บ้าน แต่ที่มหาลัยผมคงสู้คนอื่น ๆ ไม่ได้ แต่เรื่องอะไรผมจะยอมแพ้ล่ะครับ! เมื่อคืนก็สืบมาหมดแล้วว่าเวลาพักไปอยู่ตรงไหน ทานข้าวกลางวันยังไง และจะมีเวลาให้ผมได้ตอนไหนบ้าง
 
 
 
          พวกคุณก็เคยเห็นเวลาแม่นั่นอยู่ในโหมดเรียนใช่ไหมครับ ทุกสิ่งคืออากาศธาตุ เลือด เข็มฉีดยาและมีดผ่าตัดเท่านั้นที่เธอเลือก ดังนั้นผมจะต้องไม่หน้าแตกครับ อิ๊ ๆๆ
 
 
 
 
 
          แต่ผมพลาดตั้งแต่เริ่มวันใหม่ที่สดใสเลยครับ
ยายลูกเจี๊ยบลืม!!!!!!!!! เพราะความเคยชินกับการโยนอาหารให้ลูกชาย ทักทายเพื่อนบ้าน ปิดประตู จูงจักรยานแล้วก็ไปบีทีเอส
 
 
 
 
 
 
 
          จบครับ....คนหล่อเศร้า
 
 
 
 
 
“ยายลูกเจี๊ยบ!!!!!!!!!!!!! ฮึ่ย คิดแล้วว่าต้องลืม!!! บอกให้นั่งมอร์ไซค์ไปด้วยกันไงวะ โอ้ยยยยย ไม่น่าพลาดเลย เมื่อคืนก่อนวางสายทำไมไม่พูดวะ แม่ม....ฉันไม่ควรคิดว่าเธอจะจดจะจำเรื่องอะไรแบบนี้สินะ จำได้แค่เรื่องในตำราสินะยายเจี๊ยบ!!!”
 
 
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
 
 
 
 
 
 
“ว้าย ขอโทษค่ะ พี่แก้วขอโทษนะคะ น้องเป็นอะไรไหมคะ ฮือ พี่แก้วรีบค่ะ พี่แก้วขอโทษค่ะ ๆๆๆ”
 
 
 
 
“นี่!! วันหลังก็อย่ามองแต่พื้นสิคุณ ถ้าเสื้อคลุมฉันเปื้อนไปเนี่ย พี่ไม่มีปัญญารับผิดชอบหรอกนะ เฮอะ!”
 
 
 
 
“นี่เบอร์พี่แก้วค่ะ ถ้าเป็นอะไรโทรหาพี่แก้วนะคะพี่แก้วจะรับผิดชอบเอง พี่แก้วขอโทษค่ะๆๆๆ”
 
 
 
 
“พี่แก้วใจ ปี4 xxx …. แรร์ไอเท็มของคณะแพทย์คนนั้นน่ะเหรอ เฮอะ ไม่เห็นจะสนเลย แต่ก็เก็บเอาไว้ก่อนก็แล้วกันเผื่อจะมีประโยชน์ อื้ม ฮัลโหล พวกแกถึงไหนแล้วอ่ะ เรียนตอน 9 โมงแล้วนัดให้ฉันมาแต่เช้าเพื่อ?”
 
 
 
 
//แหมแก พวกเรามันน้องใหม่เฟรชชี่นะยะ ต้องมาให้พวกรุ่นพี่เค้ารู้จักเอาไว้สิ ฮิๆๆๆๆๆๆ มาตรงลานน้ำพุหน้าห้องสมุดเลยนะ มากรีดตาให้ฉันด้วย พี่ปี 3 หล่อลากมาก มาให้ไวไม่งั้นแม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือนะคะ//
 
 
 
 
 
“หื้ม พวกบ้าผู้ชาย ฉันต้องเลือกก่อนะยะ!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮัลโหล มิสจริญมายเบสเฟรน เลทไป 2 นาที ไม่น่าเชื่ออ่ะ”
 
 
 
 
“คุณเฟย์คะ แก้วใจทำเปิ่นอีกแล้วค่ะ เดินชนรุ่นน้องมา ดีนะคะ น้องเค้าไม่ล้ม ข้าวของไม่กระจายอ่ะค่ะ”
 
 
 
 
“อุ๊ต้ะ....ก็วันนี้วันเปิดเทอมไม่มีใครเค้าขนของแบบยายเพิ้งเหมือนแรร์ไอเท็มของคณะเป็นแน่”
 
 
 
 
“คุณเฟย์คะ คาบนี้เป็นแล็ปนะคะ แก้วใจขอเตรียมตัวหน่อยสิ แก้วใจอยากมีอุปกรณ์ให้พร้อมจะได้อุ่นใจค่ะ”
 
 
 
 
 
“จ้ะๆ แม่คุณพร้อมตั้งแต่เสื้อกราวยันมีดผ่าตัดจ้ะ”
 
 
 
 
 
 
“สวัสดีนักศึกษาค่ะ.......”
 
 
 
 
 
 
          แก้วใจทำเปิ่นตั้งแต่วันแรกเลยค่ะ เฮ้อออออออออออออ ช่างเป็นการเริ่มต้นที่ไม่สดใสเอาเสียเล้ยยยยยยยย เพราะมัวแต่คิดว่าตัวเองลืมอ่ะไร คิดเพลินไปหน่อยเลยไม่ได้มองทาง ชนกับน้องเข้าจนได้ แต่น้องสวยมากเลยนะคะ น้องใจดีเลยไม่ถือสาหาความกับแก้วใจค่ะ ดีจังค่ะ แก้วใจมีน้องนิสัยดีเข้ามาเพิ่มอีกแล้ว ต่อไปก็จะเป็นคุณหมอที่น่ารักค่ะ แก้วใจอิจฉาจังเลย
 
 
 
 
 
          หมดคาบเช้าไปด้วยความสุขค่ะ ถึงจะเริ่มต้นไม่ดี
แต่ตอนนี้แก้วใจฟินมากค่ะ ก็ ดร. ให้แก้วใจทำแล็ปตั้งแต่คาบเรียนแรกเลยน่ะสิคะ แต่เป็นแล็ป แห้งนะคะ ปีนี้แก้วใจจะได้เย็บแผลภายในค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
อวัยวะจ๋า อวัยวะของแก้วใจ ........................
แค่คิดก็ฟินแล้วค่ะ
 
 
 
 
 
          อ้อ แก้วใจบอกหรือยังคะ ปีนี้แก้วใจจะได้ฝึกทำคลอดด้วยนะคะ !!!
 
 
 
 
          กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
(ปล : ผู้เขียนไม่มีความรู้ด้านนี้นะคะ โปรดใช้จักรยานในการอ่าน)
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วใจกินอะไรดีอ่ะ วันนี้คนเยอะเลย เด็กปีหนึ่งเข้าใหม่ทั้งนั้นเลย เฮ่อออออออออออ เหมือนตัวเองแก่เลยแฮะ กบไปซื้อข้าวนะ เดี๋ยวเฟย์กับแก้วจะไปซื้อน้ำ ขี้เกียจเบียดน้องอ่ะ”
 
 
 
 
“อ่อ เคครับ เขื่อนฝากกระเป๋าด้วยครับ แก้วครับ ทานอะไรดี แก้ว ...แก้วครับ”
 
 
 
 
“ฮึ ? อะไรคะคุณเขื่อน”
 
 
 
 
“มื้อกลางวัน แก้วจะทานอะไรครับ”
 
 
 
 
 
 
 
“มื้อกลางวัน ให้ทานกับเพื่อนได้ แต่มื้อเช้ากับเย็นต้องมาทานด้วยกัน”
 
 
 
 
 
 
“ห้ะ !!!!!!!!!!! แก้วใจนึกออกแล้วค่ะว่าลืมอะไร แก้วใจลืมทานข้าวเช้ากับแอลคึค่ะ!!!!!”
 
 
 
 
“อะ อะไรนะ? ข้าวเช้า? ... เออ ช่วยลืมมันไปเหอะ ตอนนี้มื้อกลางวันค่ะ รึต้องนั่งบีทีเอสกลับไปทานที่บ้านกับคุณน้องข้างบ้านคะ?”
 
 
 
“ไม่ค่ะ กลางวันแอลคึให้ทานกับคุณเฟย์ค่ะ แก้วใจขอผัดไทยเส้นจันนะคะคุณเขื่อน ขอบคุณค่ะ”
 
 
 
 
          แก้วใจคิดออกแล้วค่ะ ตาย ๆๆๆๆ แอลคึต้องทำอาหารเผื่อแก้วใจแน่ ๆ แล้วแอลคึต้องเสียใจที่อาหารเหลือเพราะแก้วใจ แอลคึโกรธมากแน่ ๆ เลยค่ะ โทษฐานทำข้าวของเสียหาย เย็นนี้โดนบังคับให้กินมื้อเช้าแน่ ๆ ฮืออออออออออออ แก้วใจไม่ชอบทานอาหารค้างอ่ะค่ะ แก้วใจแย่แน่ ๆ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เฟย์ครับ ทำไมต้องทานข้าวเช้าด้วยกันครับ เพื่อนเบควรจะได้รับรู้อะไรไหมครับเนี่ย?”
 
 
 
 
“อ้าวก็คนเค้าอยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกัน กินข้าวด้วยกันไม่ได้?”
 
 
 
 
“เฟย์ครับ....”
 
 
 
 
“เออ รู้แล้วน่าจะดุทำไมเนี่ย ไอเด็กบ้านั่นคงจีบยายแก้วอยู่ล่ะมั้ง”
 
 
 
 
“เค้าเป็นพี่เป็นน้องกันไม่ใช่เหรอครับ”
 
 
 
 
 
“แหมกบ ก็แค่น้องชายข้างบ้าน อีกอย่างเดี๋ยวนี้ไอน้องชายมันก็หมายตำแหน่งที่สูงกว่าซะแล้ว ยายแก้วก็ฟัดเสียขนาดนั้น กบคิดว่ายังไงล่ะ”
 
 
 
 
 
“ถึงว่า เมื่อวานถึงได้เทคแคร์มากกว่าพี่น้องธรรมดา เพื่อนเบจะสู้ไหวไหมครับเนี่ย เสียเปรียบมากเกินไปนะครับจุดนี้”
 
 
 
 
 
“โธ่ กบที่รัก อะไรคือเสียเปรียบได้เปรียบ? เสกก้อนหินให้เป็นดอกไม้ยังง่ายกว่าทำให้แม่นั่นรู้จักคำว่ารักอีก”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นักมายากลยังเปลี่ยนขนไก่ให้เป็นนกพิราบได้เลยนะครับ....”
 
 
 
 
 
 
ห้องเชียร์ : แพทย์
 
 
 
 
“รู้จักกับเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ หรือยังคะน้อง ๆ พวกพี่อยู่ปี 2 นะคะ ยินดีต้อนรับน้อง ๆ ให้มาอยู่รั้วเดียวกันค่ะ วันนี้พี่จะให้น้องจับคู่บัดดี้ก่อนนะคะ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันเนาะ เดี๋ยวพี่จะเขียนหมายเลขไว้ใครได้หมายเลขเดียวกันก็เป็นบัดดี้กันนะคะ ก่อนอื่นมาเล่นเกมกันก่อนดีกว่าค่ะ......”
 
 
 
 
 
 
          น่าเบื่อโคตร ...ครับ ผมกำลังเบื่อ ตั้งแต่เริ่มต้นด้วยเช้าอันไม่สดใสแล้ว มาเรียนวิชาแรกยังต้องเจอกับพวกมนุษยสัมพันธ์ดีอีกทั้งเช้า ก่อนมาทานข้าวยังเจอกับมนุษย์ผู้หญิงทำตัวประหลาดอีก เบื่อครับ ยังดีที่ผมโทรหาไอหมีบราวน์ให้มากินข้าวด้วยได้ อ้อ ผมบอกหรือยังครับ หมีบราวน์มันได้วิศวะเครื่องกลครับ กลายเป็นรุ่นน้องของไอคุณเบยองอะไรนั่น ส่วนโคนี่ก็เรียนที่เดียวกันกับผมครับนี่แหล่ะครับ แต่โคนี่เป็นข้อยกเว้นนะครับ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมยกเอามานั่งข้าง ๆ ด้วย ส่วนคนอื่นผมตีกรอบครับ สั้น ๆ รำคาญ
 
 
 
 
 
“นี่นาย .... นายวิศวะ ได้ยินที่เรียกหรือเปล่า”
 
 
 
 
“พี่โมะ จินนี่เข้ามาพูดด้วยแน่ะ”
 
 
 
 
“อ้อ ชื่อโมะเหรอ? เมื่อเช้าถามตั้งนานไม่ยอมบอก นี่เป็นใบ
หรือไง เฮอะ!”
 
 
 
 
“เอ่อ จินนี่ คือโทโมะไม่ชอบสุงสิงน่ะ เค้ากำลังปรับตัวอยู่อย่าโกรธกันเลยนะ”
 
 
 
 
“แล้วเธอเป็นใคร? เห็นอยู่กับโทโมะตั้งแต่เช้า เป็นพวกที่ชอบตามผู้ชายเหรอ?? นี่ ๆ พ่อแม่ส่งให้มาเรียนมั้ง ไม่ใช่มานั่งกรีดตาอ้อล้อผู้ชาย ชิ!”
 
 
 
 
“อะ อะไรนะคะ? เอ่อ คือ ”
 
 
 
 
 
 
          ยายมนุษย์ผู้หญิงประหลาดครับที่ผมบอกไปในข้างต้น ทำไมถึงประหลาดน่ะเหรอครับ ผมหล่อนะครับ ผมรู้ตัว และผมก็เสเน่ห์แรงมากอันนี้ผมไม่ได้โม้นะครับ ที่ รร เก่าก็เป็นแบบนี้ มาเรียนที่ใหม่ก็ไม่ต่าง มีทั้งชายจริงหญิงเทียมเข้าหาให้วุ่นวายตั้งแต่เช้า ถึงได้บอกยังไงล่ะครับว่าโคตรเบื่อ!!!!!!!!! แต่ยายคนนี้ประหลาดครับ คือมันมองออกว่าสนใจ อยากรู้จักผม ประมาณนั้น แต่มาเชิดใส่ผม มาสั่งนู่นนี่นั่น แล้วอ้างว่าเป็นเพราะตัวเองเป็นลูกหลานเจ้าของมหาวิทยาลัยเลยต้องมาวุ่นวาย อันที่จริงผมไม่ได้เป็นที่สนใจของเธอแม้แต่น้อย
 
 
 
พวกคุณเชื่อไหมล่ะครับ?
 
 
 
 
ลากโต๊ะแลกเชอร์มานั่งด้วย
แยกตัวออกจากลุ่มเพื่อน
แอบขโมยมือถือผมไปจิ้มเอาเบอร์ เอาไอดีไลน์ ทวิต ไอจี วีแชท คาคาโอะ รวมไปถึง fb
 
 
 
 
 
แต่กลับบอกว่า ผมอยากจะได้แม่คุณเลยให้
นี่สอบติดแพทย์มาด้วยเส้นสมองส่วนไหนครับ?
 
 
 
 
 
 
ผมเบื่อ....
 
 
 
 
ผมอยากเจอลูกเจี๊ยบแล้วครับ
 
 
 
 
 
ผมอยากไปหอสมุด
 
 
 
 
ผมอยากกลับบ้าน
 
 
 
 
 
อยากเอาลูกเจี๊ยบซ้อนท้ายใส่รถกลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เลิกพูดมากได้แล้วว่ะ โคตรรำคาญ!”
 
 
 
 
 
“ห้ะ อะ เอ่อ โทโมะกล้ารำคาญจินนี่ ? ปกป้องยายเชยนี่เหรอ?”
 
 
 
 
“นี่เพื่อนของฉัน ซึ่งเธอไม่ใช่ ไปไกล ๆ ป่ะ “
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
 
 
 
 
 
 
          แม่ง หูแทบแตก แต่ก็ทำให้แม่คุณไปไกล ๆ ได้
 
 
 
 
          อ้าวคุณรุ่นพี่ ทำไมต้องมองหน้าผมอย่างกับเป็นอาชญากรขนาดนั้นวะ
 
 
 
 
 
 
“โทโมะกับจินนี่จับได้เลขเดียวกัน ต้องเป็นคู่บัดดี้กันนะ อ้อ แล้วก็ไปทำอะไรให้เค้าโกรธก็จัดการด้วยล่ะ ยังไงก็ต้องดูแลกันไปจนกว่าจะหมดเทอมนี้เข้าใจนะน้องหล่อ อิ๊ๆ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
…..กรุณาติดตามตอนต่อไป......
 
 
 
 
talk : ไม่มีอะไรจะแก้ตัว หัวไม่แล่นค่ะ ปีนี้หัวใจบอบช้ำมาก T___T #ติ่งเกาหลีขอน้ำใบบัวบก