พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

และในขณะที่เซบาสเตียนกำลังเอาหัวโขลกกำแพงบ้านนางปีศาจที่ถามหารหัสอยู่ๆเขาเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้จึงหยุดโขลก
"จริงสิ เราไม่จำเป็นต้องไปตามหาเจ้าซีโร่ด้วยตัวเองก็ได้นี่นา ให้มันมาหาเราที่ชายป่าก็ได้นี่ หึหึหึ คิดแผนได้และ"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองยิ้มกริ่ม จากนั้นเขาก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบสมุดจดเล่มเล็กๆกับปากกา เอาออกมาวางทาบที่กำแพงเขียนข้อความบางอย่างลงไปด้วยภาษาปีศาจ
หลังจากนั้นไม่นาน
"เอาหล่ะเขียนเสร็จแล้ว ถ้าปีศาจพวกนั้นรู้จักซีโร่คงต้องเอาข้อความนี้ไปให้ได้แน่ๆ เอาหล่ะลองไปบ้านที่รวยที่สุดในแถบนี้ดูดีกว่า"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองวางแผนไปเสร็จสรรพพรางเอากระดาษที่เขียนข้อความไว้เรียบร้อยแล้วเดินถือตรงไปยังบ้านหลังสีขาวที่ใหญ่ที่สุดในระแวกนี้ในทันที
กรี๊งงงงงง แล้วเซบาสเตียนก็กดกริ่งหน้าบ้านใครสักคนหนึ่งที่เขาพบเจอ ซึ่งบ้านหลังนี้เป็นหลังใหญ่ที่สุดแล้วในระแวกบ้านนี้ แล้วจากนั้นเขาก็ได้แต่รอให้เจ้าของบ้านออกมาต้อนรับ
ไม่กี่นาทีต่อมาหลังจากที่ชายหนุ่มร่างสูงกดกริ่งเรียก เจ้าของบ้านก็เปิดประตูแล้วโผล่หน้าออกมาถาม
"มีธุระอะไร"ชายวัยกลางคนหน้าเสี้ยมแหลมถามเสียงทุ้มแหบต่ำ
"ไม่ทราบว่าคุณหรือจักบ้านของเหยี่ยวดำหรือเปล่าครับ"เซบาสเตียนถามอย่างตรงไปตรงมา
"ถามทำไม"ชายหน้าเสี้ยมแหลมถามเสียงห้วน จ้องมองหน้าของชายแปลกหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ 
"มีคนฝากข้อความมาให้เขาน่ะ ผมแค่คนเดินผ่านไปผ่านมาก็เค้าฝากมาให้ คุณเหยี่ยวดำน่ะ รู้สึกว่าจะมีโคดเนมว่าอะไรซีๆนี่แหละ ผมเองก็ไม่รู้จักหรอก เค้าไหว้วานมาอีกที ช่วยเอาข้อความนี้ไปส่งให้คุณเหยี่ยวดำหน่อยสิ คุณรู้จักเค้าใช่มัยล่ะ"เซบาสเตียนพูดพรางยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้ชายหน้าเสี้ยมแหลมนั้นโดยอ้างเป็นคนอื่นที่ไม่เคยรู้จักกับเหยี่ยวดำไปเสียเลย หากบอ้างว่าเป็นเพื่อนหรือคนรู้จัก ชายผู้นี้ต้องถามถึงระหัสลับบ้าๆนั่นอีกแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงตัดปัญหาใช้คนกลางเป้นคนส่งข่าวจะดีที่สุด เพราะเขาเชื่อว่าปีศาจแถวนี้ต้องรู้จักไปมาหาสู่กับซีโร่บ่อยๆแน่ๆ
"อืม คิดว่าพอรู้จัก"ชายหน้าเสี้ยมแหลมตอบรับแต่ก็ไม่วายจ้องหน้าชายร่างสูงที่ยื่นกระดาษส่งให้ตนเขม็งอย่างสงสัยว่าชายคนนี้เป็นใครมาจากไหน แล้วทำไมถึงต้องการพบกับท่านผู้นั้นมากนัก
"ถ้างั้นผมฝากด้วยนะครับ ฝากบอกเขาด้วยว่า เจ้าของข้อความนี้จะไปรอพบตามนัด หวังว่าคุณเหยี่ยวดำจะไปตามนัดนะ เพราะเขามีของที่คุณคนนั้นต้องการจะนำมาแลกเปลี่ยนน่ะ ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าข้อความในนั้นมันมีอะไรบ้างผมไม่กล้าเปิดออกอ่านหรอกนะครับ ผมก็แค่คนส่งข่าวทั่วๆไปน่ะ "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆวางตัวได้สงบเยือกเย็นได้ดีทีเดียว
"เออ..ก็ได้..ไว้ถ้าผมพบท่านผู้นั้นจะเอาข้อความนี้ไปให้เขาเอง แต่ไม่รับปากหรอกนะว่าท่านจะยอมไปตามนัดหรือเปล่า"ชายหน้าเสี้ยมแหลมตกปากรับคำว่าจะเอาข้อความไปให้กับเหยี่ยวดำแน่นอน
"ไม่เป็นไรครับขอแค่คุณส่งข้อความนี้ให้เขาได้สำเร็จก็พอ ขอบคุณมากครับ ผมไปก่อนล่ะ"เซบาสเตียนกล่าวขอบคุณยิ้มๆแล้วจากนั้นเขาก็คำนับให้ทีนึงก่อนจะกลับหลังหันเดินออกไปจากรั้วบ้านหลังใหญ่นั้นทันที โดยไม่มีเหลียวหลังเลย ยิ่งทำให้ชายหน้าเสี้ยมแหลมหายสงสัยไปเล็กน้อย 
"ใครกันนะฝากข้อความถึงท่านผู้นั้น"ชายหน้าเสี้ยมแหลมพึมพำกับตนเองพรางหยิบกระดาษที่จ่าหน้าถึง คุณเหยี่ยวดำ แค่นั้น ก้มลงมองอย่างสงสัย พอเงยหน้าขึ้นมาชายแปลกหน้าคนที่เอากระดาษมาส่งให้ก็หายตัวไปแล้ว
"อ้าวชายคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ มาไวไปไวจริงๆ รู้สึกหน้าคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน"ชายหน้าเสี้ยมแหลมขมวดคิ้วมุ่นลองนึกถึงใบหน้าชายที่เจอกันเมื่อครู่อย่างสงสัยรู้สึกคับคล้ายคับคราอย่างไรพิกล
แต่ในระหว่างนั้นก็มีชายหนุ่มหัวกระเซิงสวมชุดนอนสีฟ้าอ่อนเดินออกมายืนที่หน้าประตูบ้าน
"ฮ้าววว ใครมาน่ะลูช เห็นมากดกริ่งบ้านแต่เช้าเลย"ชายหนุ่มหน้าตาหล่อใสถามเสียงงัวเงีย เขาพึ่งตื่นนอนเมื่อครุ่นี้เองตอนได้ยินเสียงกริ่งที่ประตูบ้าน
"ใครก็ไม่รู้ครับ เอาข้อความมาส่งถึงคุณเหยี่ยวดำน่ะ เจ้านายใช่คนๆนั้นป่ะล่ะ หึหึหึ"ชายหน้าแหลมเสี้ยมหันมาถามยิ้มๆพร้อมกับยื่นกระดาษที่ชายร่างสูงพึ่งส่งมาให้เมื่อครู่นี้มาตรงหน้าเจ้านายของตนอย่างกวนๆ
"เออ แกคิดว่าฉันเป็นอะไรกันล่ะ มาทำเป็นยิ้มเยาะเดียะ ถีบกระเด็น เอากระดาษมาได้แล้ว วอนโดนบาทาจริงๆเลยแกนี่"ชายหน้าหล่อพูดอย่างไม่สบอารมณ์ตวัดมือไปรับกระดาษมาจากชายหน้าเสี้ยมที่มีท่าทีกวนๆเอามาคลี่เปิดออกอ่านในทันที เพราะเขายอมรับแล้วว่า เขาเองนั่นแหละคือคุณเหยี่ยวดำ หรือไม่ก็อีกชื่อหนึ่งในองค์กรลับของสมาพันธุ์กองทัพปีศาจ ซีโร่ ผู้อยู่เบื้องหลังคดีลักพาตัวเด็กชายมาขายให้กับนายทุนปีศาจนั่นเองแหละ 
"แหมๆผมก็แค่ล้อเล่นน่า ท่านอัลลอย ตกลงว่ากระดาษแผ่นนั้นเขียนอะไรไว้หรือขอรับ อ่านให้ฟังหน่อยสิ"ชายหน้าเสี้ยมแหลมที่มีนามว่าลุช ถามอย่างสงสัยพรางค่อยๆชะเง้อคอมาดูข้อความในมือของเจ้านายไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"หนอย นี่แกกล้ามาออกคำสั่งให้คุณชายอย่างฉันอ่านให้ฟังเชียวเหรอ ฮ้า เจ้าลูช!!"อัลลอยด์เงยหน้ามาตวาดใส่อย่างไม่พอใจที่เจ้าคนรับใช้นี่กล้ามาสั่งให้เขาอ่านให้ฟังเชียวเหรอ วอนบาทาซะแล้วเจ้าแก่นี่
"อ๋า...ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะสั่งนะ ผมก็แค่ลืมตัวไปหน่อยน่ะ ก็ปกติ ตอนท่านยังเด็กๆผมสอนหัดอ่านหัดเขียนท่านก็ยอมทำตามที่บอกทุกทีนี่นา"ลูชรีบแก้ต่างยกมือปัดป่ายไปมาเป็นระวิง
"ก็นั่นมันตอนเด็ก แกดันมาเป็นครูสอนหนังสือให้ฉัน ฉันก็เลยต้องจำใจอ่านให้แกฟัง แต่นี่ ฉันโตแล้ว ไม่ต้องมาสั่งเลยนะ"อัลลอยด์โวยใส่มองชายตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
"ก็ได้ขอรับ งั้นส่งกระดาษแผ่นนั้นมากระผมจะเป็นคนอ่านให้ท่านฟังเองก็ได้ขอรับ"ลูชจึงอาสาจะอ่านให้เจ้านายผู้เอาแต่ใจฟังเสียเองเพื่อตัดความรำคาญไป
"อือ"อัลลอยเลยยอมสงบปากสงบคำยื่นกระดาษแผ่นนั้นส่งให้ลูชอ่านให้ 
แล้วลูชก็รับกระดาษแผ่นั้นมาเปิดคลี่ออกแล้วอ่านออกเสียงดังๆซึ่งข้อความในจดหมายมีดังนี้
[ถึง คุณเหยี่ยวดำ ผู้ชั่วช้า!!หาที่เปรียบมิได้ ที่มีโคดเนมว่า ซีโร่] ลูชเริ่มต้นอ่านแล้วเงยหน้ามามองหน้าเจ้านายเหยี่ยวดำของเขาอย่างสะใจเล็กๆที่ เจ้าตัวโดนข้อความในจดหมายด่าเข้าให้อย่างจังเลย
"หนอย นี่แก กล้าด่าฉันงั้นเหรอ เจ้าลูช !!"อัลลอยด์ตวาดใส่พรางเงื้อกำปั้นขึ้นสูงเตรียมจะลงไม้ลงมือใส่คนรับใช้ของเขาอย่างโมโห
"เปล๊า!! เปล่านะครับผมแค่อ่านข้อความในจดหมายนี่เฉยๆ มันถูกเขียนเอาไว้แบบนี้นี่นา ท่านอัลลอยด์ก็ ใจเย็นๆก่อนซี่.."ลุชพยายามแก้ต่างเป้นพัลวัลอีกรอบ เขาไม่ได้ตั้งใจจะด่าเจ้านายสักหน่อย ก็เขาอ่านตามที่ข้อความในกระดาษแผ่นนี้เขียนมานี่นา
"เออ..งั้นแล้วไป อ่านต่อซิ"อัลลอยด์หลับตาพูด เตรียมจะฟังลูชอ่านต่อ
[ผมไม่รู้ว่าทำไมปีศาจอย่างคุณถึงได้สนใจในตัวนายน้อยของผมนักหนาจนถึงขนาดจับวิญญาณคนของผมไปเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนแบบนี้นะครับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วนอกจากจะยอมแลกตัวเด็กคนนั้นกับวิญญาณของคนทั้งสาม ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากมายนัก เอาเป็นว่าผมยอมทำตามเงื่อนไขที่คุณเขียนท้าทายเอาไว้ที่โกดังร้างก็แล้วกัน คืนนี้ไปรอพบกับผมที่ชายป่าหลังสองทุ่ม ผมจะพาเด็กลูกขุนนางที่คุณต้องการตัวไปแลกกับวิญญาณคนทั้งสามที่คุณจับมา และผมได้แต่หวังว่าคุณจะมาตามนัด ผมจะมารอพบคุณตามวันและเวลาเช่นนี้ทุกวันจนกว่าคุณจะยอมาพบผม ผมมีเวลาไม่มากนัก เพราะวิญญาณคนของผมอยู่ได้ไม่นานนัก หากพวกเขาตายเสียก่อน คุณก็จะไม่ได้พบกับเด็กลูกขุนนางอีกเลย ไว้พบกันนะ จาก ผู้ดูแลลูกขุนนาง เซบาสเตียน มิคาเอลลิส ]ลูชอ่านไปจนจบซึ่งมีข้อความบอกเอาไว้แค่นี้
"อ่านต่อสิ"อัลลอยด์เร่งเร้าเขาอยากจะฟังต่อว่าในจดหมายนั้นเขียนอะไรไว้อีก
"ไม่มีแล้วครับ "ลูชบอกพร้อมกับส่ายหน้า
อัลลอยด์ไม่ยอมเชื่อคนใช้ของเขาง่ายๆกระชากดึงกระดาษนั้นมาจากมือของลูชมาอ่านเองอีกครั้งให้แน่ใจว่าจดหมายมีแค่นี้จริงๆหรือไม่
"ทำไมถึงมีแค่นี้ แล้วเจ้าของจดหมายนี่มันรู้ได้ยังไงว่าใครคือซีโร่"อัลลอยด์หันมาถามคนรับใช้ของเขาอย่างสงสัยคิ้วขมวดมุ่น
"ไม่ทราบขอรับ ว่าแต่ท่านทราบได้ยังไงว่า พวกพ้องของวิญญาณสามดวงนี้ ชื่อ เซบาสเตียน มิคาเอลลิส"ลูชถามเขาไม่ได้ติดตามเจ้านายไปเมืองมนุษย์เมื่อวาน เขาอยู่เฝ้าแต่ที่บ้านเลยไม่รู้ความเคลื่อนไหวของเจ้านายสักเท่าไหร่
"ฉันก็ถามพวกมนุษย์ที่จับมาได้น่ะสิ ก่อนที่จะดูดวิญญาณพวกมันออกมาจากร่างมาเก็บใส่ขวดนี่แหละ นี่ถ้าพวกเราไม่จำศีลอยู่ล่ะก็ จะกินไม่ให้เหลือเลย แต่พวกมันไม่ได้บอกลายละเอียดอะไรมากนัก ปากแข็งน่าดู ขนาดโดนซ้อมปางตายแล้วยังไม่ยอมเปิดปากพูดอีก จนต้องขู่ว่าจะฆ่านังผู้หญิงตาคมนั่นแหละ เจ้าตัวใหญ่มันจึงยอมเปิดปากบอกว่า คนชื่อเซบาสเตียน มิคาเอลลิสนี่เป็นพ่อบ้านของตระกูลขุนนางอังกฤษ คอยดูแลเด็กขุนนางที่พวกลูกน้องเราจับมาได้โดยบังเอิญน่ะแหละ และพวกนั้นได้บอกกับเราอีกว่า ผู้ที่ช่วยเด็กๆออกมาได้และเป็นตัวปัญหาที่ทำให้พวกนั้นโดนจับไปได้หมด เพราะเจ้าพ่อบ้านนั่นมันไม่ธรรมดาถึงขนาดจับกระสุนปืนได้ด้วยมือเปล่านี่ ยังไงก็ไม่ใช่คนอยู่แล้วล่ะมันต้องเป็นปีศาจแน่ๆ ฉันไม่น่าประมาทฝีมือมันเลย นี่ถ้าตอนนั้นฉันอยู่เฝ้าดูการทำงานของลูกน้องสักนิด ไม่มัวมาคอยตามหาตัวชิเอลอยู่ล่ะก็ เจ้าพวกนั้นก็คงไม่โดนจับเข้าสังเตกันหมดหรอก คราวนี้ถ้าเจอตัวเจ้าพ่อบ้านนั้นจะต้องลองประมือกับมันสักครั้งให้รู้ดำรู้แดงไปเลย "อัลลอยด์พูดอย่างมุ่งมั่นและตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องลองสู้กับพ่อบ้านที่ชื่อเซบาสเตียน มิคาเอลลิสสักครั้งเพื่อประลองฝีมือกันว่าใครจะแน่กว่ากัน
"ท่านก็เลยคิดที่จะไปตามนัดหรือขอรับ แน่ใจนะครับ"ลูชถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจนักเขากลัวเจ้านายจะโดนลอบทำร้าย 
"ใช่ ฉันจะไปรอพบเจ้าเซบาสเตียนที่ชายป่าคืนนี้ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันแหละว่ามันจะมาไม้ไหนกันแน่ ถึงยอมส่งตัวเด็กของมันมาแลกกับวิญญาณไร้ค่าพวกนี้ และอยากจะเห็นหน้าของมันด้วย อยากจะดูน้ำหน้าปีศาจที่ทรยศต่อเผ่าพันธุ์นัก ถึงขนาดยอมเอาชีวิตเจ้านายของมันมาแลกกับวิญญาณของมุนษย์แบบนี้ มันคงจะคลั่งไคล้พวกมนุษย์น่าดูทีเดียวล่ะ"อัลลอยด์หลับตาพูดพรางเดินกลับมานั่งที่โวฟาในห้องนั่งเล่น การได้อ่านจดหมายจากศัตรูทำให้เขาตาสว่างเลย
"เดี่ยวก่อนนะขอรับ กระผมยังข้องใจเรื่องเด็กลูกขุนนางคนนั้นที่ท่านต้องการตัวส่งไปให้นายทุนปีศาจน่ะ ท่านแน่ใจแล้วเหรอว่าเด็กนั่นเป็นแค่เด็กมนุษย์ธรรมดาๆ ผมว่ามันฟังดูแปลกๆอยู่นะ ถ้าเจ้าเซบาสเตียนไรเนี่ยต้องการเอาตัวเด็กคนนั้นมาแลกกับวิญญาณสามดวงที่ท่านจับมาได้ แต่ว่าสถานที่นัดพบของเจ้านั่นคือชายป่าของเกราะปีศาจไม่ใช่หรือขอรับ"ลูชให้ข้อสังเกตพรางเดินไปหยิบน้ำเย็นๆมาเสริฟให้ผู้เป็นนายให้ดื่มแก้กระหายและแก้ง่วงด้วย
"เออ..จริงด้วยสิ การจะมาที่ป่านี้ได้ต้องผ่านซุ้มประตูพิพากษาเข้าเมืองซาตานมาก่อนนี่นา ถ้าหากเป็นมนุษย์ล่ะก็คงตายตั้งแต่ยังไม่เข้าเมืองแล้วล่ะ แล้วเจ้าเซบาสเตียนจะพามาแลกได้ยังไงกันล่ะ หรือว่าเด็กลูกขุนนางจะเป็นเด็กปีศาจ ถ้าหากเป็นอย่างงั้นเราจะเอาตัวเด็กนั่นมาทำซากไรฟะ นายทุนปีศาจไม่ต้องการเด็กปีศาจหรอกนะ เออ..ถ้าเป็นชิเอลล่ะว่าไปอย่าง เด็กคนนั้นเอามาทำเป็นของเล่นแก้เบื่อของเราได้ หึหึหึ"อัลลอยพูดๆไปจู่ๆยิ้มกริ่มเขาเกิดนึกถึงเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักๆที่เขาเคยเจอกันบนรถม้าเมื่อหลายวันก่อนแล้วอดขบขันไม่ได้ ป่านนี้เด็กคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ
**ชิเอล คุณอยุ่ไหนนะ ทำไมจนป่านนี้แล้วผมถึงยังหาคุณไม่เจอสักทีนะ ชิเอล ผมอยากเจอคุณอีกจังเลยน้า**จู่ๆชายหน้าหล่อก็เกิดคิดถึงเด็กคนนั้นขึ้นมา เขาเฝ้าตามหาเด็กคนนั้นเกือบทั่วทั้งเมืองซาตานแล้วแต่ก็ไม่พบเสียที รูปที่จ้างให้ช่างมาวาดก็ไม่ได้ผล วาดออกมาก็ไม่เหมือนตัวจริงเบี้ยวไปเบี้ยวมาจนเขาจนปัญญาแล้วที่จะหา หากได้เจอกันก็คงจะดีไม่น้อยเลย
"เอ่อ...ท่านอัลลอยด์ขอรับ เป็นอะไรรึเปล่าจู่ๆก็เหม่อๆไป เอ..หรือว่าคิดถึงเด็กคนนั้นขึ้นมาอีกแล้วล่ะสิ"ลูชเห็นเจ้านายของตนเงียบไปเลยถามพร้อมกับเอามือมาโบกพัดๆตรงหน้าเรียกสติ เพราะท่าทางเจ้านายของตนจะอาการหนักแล้วที่จู่ๆก็เหม่อนิ่งค้างไป บางทีก็ยืนหลับตาพริ้มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไปเสียอย่างนั้น จนคนที่ถูกคนรับใช้สะกดเริ่มรู้สึกตัวรีบแก้ต่างเป็นพัลวัล
"อะ เอ้ยเปล่าสักหน่อย ฮ้าววว ง่วงนอนแล้วสิ ขอตัวไปนอนต่อล่ะ และห้ามแกมาปลุกฉันจนกว่าแนจะตื่นเองล่ะ ลูช"อัลลอยด์ถึงกลับหน้าแดงจึงแสร้งทำทีเป็นหาวเกิดอาการง่วงนอนขึ้นมาอย่างกระทันหันเมื่อโดนลูชทักถึงเรื่องชิเอล แล้วก็เผ่นหนีขึ้นห้องไปทันที
"หึหึหึ คุณชายนี่น้า พอทักเรื่องชิเอลทีไรทำเป็นบ่ายเบี่ยงหนีไปทุกทีเลยเล้ย หึหึหึ"ลูชพุดยิ้มๆส่ายหน้าไปมาอย่างขบขันกับท่าทีเขินๆของเจ้านาย พูดถึงเด็กคนนั้นทีไรเจ้านายของเขาก็จะออกอาการแปลกๆทุกทีสิน่า และเป็นกับเฉพาะเด็กคนนั้นคนเดียวเสียด้วย ท่าจะชอบเด็กคนั้นน่าดูทีเดียว
ส่วนหนุ่มขี้อายก็วิ่งหนีคนรับใช้กลับไปที่ห้องแล้วล้มตัวลงนอนหลับตาเอาหมอนมานอนกอด 
"ชิเอล ผมอยากเจอคุณเหลือเกิน ของเล่นที่น่ารักของผม ถ้าเจอตัวนะจะจับฟัดให้หายอยากเลย ม๊วบๆ อืม... "อัลลอยถึงกลับเกิดอาการเพ้อ จนหยิบหมอนมากอดจูบลูบคลำ แล้วนอนนึกถึงใบหน้าที่น่ารักนั้นไปเรื่อยๆจนกระทั่งผลอยหลับไปในที่สุด
ส่วนทางด้านเด็กหนุ่มที่อัลลอยกำลังนึกถึงอยู่ตอนนี้เขายังคงนอนหลับอุตุอยู่ที่โซฟาในบ้านของแลนกาบไม่มีทีท่าว่าจะตื่น และที่โต๊ะรับแขกใกล้ๆมีขวดโหลใส่ไฟสื่อสารที่ตอนนี้เป็นสีแดงกระพริบๆถี่ๆอยู่บ่งบอกว่ามีเมสเสดส่งมา แต่ใครกันเล่าจะสนใจ เปิดออกมาอ่าน ก็เจ้าตัวยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอยู่แบบนี้และยังคงนอนหลับต่อไปหากไม่มีใครมาปลุกล่ะก็ กว่าจะตื่นคงจะสายๆนั่นแหละ แม้แต่เจ้าของบ้านเองก็ไม่อยากจะปลุกเด็กขี้เซานี่นักหรอกปล่อยให้นอนพักผ่อนให้เต้มที่ไปนั่นแหละ แต่ถึงอย่างนั้นเขาเองก็ต้องไปธุระบ้างเหมือนกันเลยถือโอกาสแวะมาบอกเด็กที่กำลังหลับให้รู้ว่าเขาจะไปที่ไหนพร้อมทั้งเขียนข้อความทิ้งเอาไว้
"อืม ยังนอนอยู่สินะ หลับพักผ่อนให้เต็มที่นะเจ้าหนูชิเอล เดี๋ยวข้ามา ไปหาเพื่อนๆแถวนี้หน่อย นอนดีๆระวังกลิ้งตกโซฟามาล่ะ ข้าเขียนโน้ตบอกเอาไว้ให้เจ้าแล้วนะอย่าลืมอ่านล่ะเดี่ยวบ่ายๆจะกลับ"แลนกาบเอาข้อความที่เขาพึ่งเขียนเมื่อครู่มาวางที่โต๊ะข้างๆขวดโหลดวงไฟสีแดงแล้วพูดกับเด็กที่กำลังหลับบอกไปอย่างงั้นเองว่าเขาจะไปพบปะกับพวกพ้องตามบ้านต่างๆเพื่อไปทำการนัดหมายว่าจะไปจัดปาตี้กินอาหารกันที่ริมชายฝั่งทะเลของเกาะในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ตามที่ได้ตกลงเอาไว้กับเจ้าหนูของเขา ซึ่งในตอนนี้เขายังไม่ได้พบอากาหนุ่มเลยไม่รู้ว่าไปเซอเวย์แถวไหน เขาไม่ได้คาดหวังว่าชายหนุ่มจะกลับมาเร็วนักหรอก อาจจะหายไปเกือบตลอดทั้งวันเลยก็ได้แต่เขามั่นใจว่าเจ้าหนูต้องกลับมาหาปีศาจน้อยชิเอลที่นี่อย่างแน่นอน
และในยามนี้เจ้าหนูกำลังอาบน้ำใหม่อีกรอบที่บ้านของตนเองอย่างสบายอารมณ์ไม่มีทีท่าวิตกกังวลอะไรเลยสักนิด เขากำลังรอให้ถึงเวลานัดที่จะได้เจอกับซีโร่ อาบไปนึกถึงแผนการไปแล้วยิ้มกริ่มไป เขาเชื่อมั่นว่าแผนของเขาต้องสำเร็จแน่ๆ ในตอนนี้แค่รอเวลาเท่านั้น
"หึ คืนนี้ได้เจอกันแน่เจ้าซีโร่ "เซบาสเตียนพูดยิ้มกริ่มพรางเอามือมาลูบไล้เนื้อตัวอยู่ในอ่างน้ำทองคำอย่างมุ่งมั่น เขาเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับหัวหน้าคนร้ายลักพาวิญญาณคนของแฟนท่อมไฮด์ทั้งสามแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น (ใครบอกหลายชั่วโมงต่างหาก)
พออาบน้ำไปสักพักเซบาสเตียนเกิดนึกถึงชิเอลขึ้นมา
"เอ...ป่านนี้นายน้อยตื่นหรือยังนะ เดี่ยวอาบน้ำเสร็จแล้วจะทำขนมไปให้สักหน่อยดีกว่า จริงสิของในตู้ยังไม่ได้ซื้อมาเติมเลย งั้นไปซื้อวัตถุดิบมาก่อนแล้วกัน ช่วงนี้พอไม่มีเจ้าตัวยุ่งมากวนทำอะไรได้สะดวกขึ้นเยอะเลย "เซบาสเตียนเริ่มทำการวางแผนว่าจะทำอะไรก่อนหลัง และตอนนี้เขาคิดว่าจะเดินทางกลับลอนดอนไปหาซื้อวัตถุดิบมาทำขนมให้นายน้อยของเขาทานเป็นอันดับแรก เพราะนี่มันยังเช้าอยู่เลย 
ไม่กี่นาทีต่อมาเซบาสเตียนก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ 
"เอาหล่ะ ไปช๊อปปิ้งดีกว่า"พูดจบเซบาสเตียนก็เดินตัวปลิวออกไปจากห้องนอนแล้วจากนั้นทำการดีดนิ้วหายตัววับไปทันที
เปรี้ยง!!แล้วชายหนุ่มร่างสูงก็มาปรากฏที่หน้าซุ้มประตูทางออกจากเมืองซาตาน แล้วหลับตาลงกางปีกกระพือโบยบินขึ้นฟ้าตรงไปยังลอนดอนในทันที เขาจะรีบไปรีบกลับเพราะเป็นห่วงนายน้อยของเขาเดี๋ยวเด็กคนนั้นจะงอนเอาถ้าหายหน้าไปตลอดทั้งวัน
และเพียงไม่นานนักเซบาสเตียนก็เดินทางมาถึงตลอดเขาก็เดินจับจ่ายซื้อของอย่างเพลิดเพลินจนได้วัตถุดิบมาใช้ทำอาหารมากมายจนแทบจะถือกลับบ้านไม่ไหวเลยต้องหาเรือมาเช่าพอได้เรือมาเขาเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้ 
"จริงสิ ไหนๆเราก็มาที่ลอนดอนแล้วส่งข่าวบอกให้แลนกาบรู้เรื่องการส่งเหยื่อครั้งต่อไปเลยดีกว่า เอ....แต่เรือลำเล็กแบบนี้จะขนศพไปส่งได้หมดหรือเปล่านะ ตั้งสิบกว่าคน..หรือเอาไว้ทำตอนกลางคืนดีกว่า..ไปจัดการเรื่องช่วยวิญญาณเจ้าสามคนนั้นให้เรียบร้อยก่อนแล้วกัน จัดการไปทีละอย่าง เอาล่ะ กลับไปเกาะเลยแล้วกัน คิดถึงนายน้อยจะแย่และอยากกลับไปฟัดหอมสักทีสองที"เซบาสเตียนวางแผนกับตนเองในขณะที่กำลังลำเรียงวัตถุดิบใส่ลงในเรือที่ตอนนี้เขาคิดจะกลับไปทำอาหารให้ชิเอลทานก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกทีเรื่องช่วยคนใช้แฟนท่อมไฮด์กับการส่งเหยื่อให้แลนกาบในครั้งต่อไป
"เอาล่ะรีบกลับดีกว่า พายไปเร็วๆเลยแล้วกัน"ว่าแล้วเซบาสเตียนก็หยิบพายมาแจวเรืออย่างรวดเร็วๆแล่นฉิวติดจรวจไปเลยทีเดียว หากปล่อยให้เรือแล่นไปเรื่อยๆกว่าจะไปถึงบ้านคงใช้เวลาเกือบครึ่งวันนั่นแหละ 
และเพียงไม่นานหลังจากที่เซบาสเตียนพายเรือแบบเร็วจี๋ติดเทอโบมาได้ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็มาถึงที่หมายคือที่ท่าน้ำหลังบ้านของเขา ชายหนุ่มจัดแจงลำเลียงเอาข้าวของที่ซื้อมาจัดเก็บเข้าไปในบ้าน จัดใส่ตู้ให้เรียบร้อยและมีระเบียบ ก่อนจะตัดสินใจทำอาหารกลางวันไปฝากชิเอลตามที่ตนตั้งใจเอาไว้แต่แรก
"หึ สำหรับคนป่วยที่อดของหวานมาวันนึง กับ เด็กที่อยากจะทานอาหารฝีมือเรา วันนี้ทั้งสองจะได้ทานแล้วล่ะนะ"เซบาสเตียนพูดไปพรางลงมือทำอาหารไปพราง วันนี้เขาจะทำพุดดิ้งครีมกับทาร์ตสตอเบอร์รี่ และนมอีกสองขวด ช่วงนี้พ่อบ้านหนุ่มอยากให้นายน้อยได้ดื่มนมเยอะๆจะได้แข็งแรงเร็วๆ เขาทำเผื่อไว้ทั้งของชิเอลและดาร์กชิล 
พอจัเซบาสเตียนทำอาหารจนเสร็จก็จัดใส่ตะกร้าปิคนิค เตรียมเอาไปฝากนายน้อยของเขา
"เอาหล่ะจัดเตรียมเสร็จและ เอาไปให้นายน้อยเลยดีกว่า ป่านนี้ไม่รู้ตื่นหรือยัง ใกล้จะเที่ยงแล้วด้วย"พูดจบชายพ่อบ้านหนุ่มหยิบตะกร้าอาหารมาถือแล้วเดินออกไปจากบ้านมองซ้าย มองขวา ปลอดภัยไม่มีใครเห็น เขาจึงกางปีกบินขึ้นฟ้าตรงไปยังบ้านของแลนกาบในทันที 
และเพียงไม่นานเซบาสเตียนก็มาถึงบ้านแลนกาบ
ก๊อกๆ แล้วชายหนุ่มก็มาเคาะประตูเรียกเจ้าของบ้าน...ทว่า....เงียบฉี่.....ไม่มีคนมาเปิดประตู
"คุณแลนกาบครับ คุณแลนกาบอยู่เปล่า"เซบาสเตียนจึงตะโกนเรียกดังๆอีกเผื่อเจ้าของบ้านจะยังนอนอยู่
แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ ชายหนุ่มจึงถือโอกาสเอาตะกร้าวางไว้ที่หน้าประตูแล้วหายตัวเข้าไปข้างในแล้วมองสำรวจไปรอบๆหาตัวเจ้าของบ้าน จนเดินมาถึงห้องนั่งเล่นแล้วเขาก็พบกับชิเอลกำลังนอนหลับปุยอยู่บนโซฟา มีผ้าห่มอุ่นคลุมตัวไว้แค่ช่วงคอ ชายหนุ่มก้มตัวลงมาดูใบหน้ายามหลับสนิทของเด็กขี้เซาที่ยังคงหลับได้อยู่ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเขาส่งเสียงดังเรียกหาปีศาจผมแดงเจ้าของบ้านอยู่แท้ๆ
"หึ..ยังนอนอยู่สินะ แหมนี่ถ้าไม่ปลุกนี่คงหลับไปตลอดทั้งวันเลยสินะนายน้อย ว่าแต่คุณแลนกาบไปไหนแล้วล่ะ"เซบาสเตียนพูดอย่างขบขันกับท่าทางการนอนหลับยามของชิเอลที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกโล่งใจมากกว่าที่เด็กคนนี้ได้พักผ่อนอย่างเต้มที่จะได้หายป่วยเสียที
"ดูสิ..ท่าทางจะหลับลึกซะด้วย แถมหน้าดำอีกต่างหาก หึหึหึ ไปทำอะไรมานะเนี่ยแต่ก็ตลกดี แอบลักหลับดีกว่า หึหึหึ "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆหันไปมองซ้ายทีขวาทีดูลาดเลาก่อนว่าแลนกาบไม่ได้อยู่แถวนี้ ก่อนจะค่อยๆก้มตัวลงมา ลงมา จนหน้าใกล้มากยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้น แล้วริมฝีปากบางของชายหนุ่มจอมฉวยโอกาสก็ค่อยแตะสำผัสที่ปากนุ่มๆของเด็กขี้เซาเข้าให้ทันที จ๊วบบบบบ
"อื่ม!! >_<"เล่นทำเอาเด็กขี้เซาตกใจสะดุ้งตื่นทันทีเลย
"ตื่นได้แล้วขอรับ นายน้อย^ ^"ชายหนุ่มผู้ลักหลับเด็กขี้เซาพูดยิ้มๆ
"อึ้ย นะ นาย!! นะนาย 0///0 "ชิเอลถึงกลับพูดไม่ออกเลยหน้าแดงกล่ำเอาหลังมือเช็ดปากที่โดนเซบาสเตียนลักหลับปลุกแบบไม่ธรรมดาอย่างเขินๆ
"ขออภัยที่ทิ้งให้อยุ่ตามลำพังกับคุณแลนกาบทั้งคืนนะขอรับ ผมอยากให้นายน้อยได้นอนพักผ่อนให้เต็มที่ เอาหละผมจะถอนสะกดพันธะสัญญาออกให้นะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆมองชิเอลอย่างขบขันที่เด็กหนุ่มมีท่าทีเขินอายน่ารักๆแบบนี้พร้อมเอาเอื้อมมือมาแตะลูบแก้มนายน้อยของเขาเบาๆ
"หลับตาขอรับ"เซบาสเตียนบอกด้วยเสียงอ่อนโยนมือลูบไล้ที่แก้มมอมแมมไล้ขึ้นมาที่เปลือกตา 
ชิเอลหลับตาลงเพราะโดนมือของพ่อบ้านกดที่เปลือกตาขวาบังคับให้หลับตา แม้จะอยากจะฝืนไม่ยอมหลับตาตามคำสั่งของพ่อบ้านก็ตาม แต่มือของเซบาสเตียนเหมือนมีมนต์สะกดเปลือกตาของเขาให้หนักอึ้งจนเขาไม่อาจฝืนที่จะถ่างตาได้สำเร็จ สุดท้ายก็ถูกมือนั้นกดทับที่เปลือกตาข้างขวาเอาไว้ทันที พร้อมกับท่องคาถาอะไรบางอย่างเอาไว้ในใจเพื่อคลายมนต์สะกดให้พันธะสัญญาสามารถกลับมาทำงานได้เป็นปกติอีกครั้ง
แล้วฉับพลันนั้นตาข้างขวาของชิเอลเกิดแสบร้อนขึ้นมาชั่วขณะ
"อ๊ะ!!"ชิเอลร้องอย่างตกใจรีบดึงมือของเซบาสเตียนออกจากตาขวาของเขาทันที
แต่เซบาสเตียนก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้ เขาคลายมนต์สะกดให้แล้วต่อไปนายน้อยของเขาจะเรียกหาเขาได้ทุกเมื่อที่ต้องการได้อีกเรื่อยๆ
พอดวงตาของชิเอลกลับมาเป็นปกติหายแสบคัน เด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าพ่อบ้านใจร้ายเขม็งอย่างไม่สบอารมณ์ 
เพียะ!!และเซบาสเตียนก็ถูกชิเอลตบหน้าอย่างแรงจนหน้าหันเลยทีเดียว แต่พ่อบ้านหนุ่มกลับไม่รู้สึกโกรธอะไรเลยสักนิดยังคงยืนนิ่งไม่โต้ตอบหรือโวยวายอะไรเลยแม้แต่น้อย เขาทำใจเอาไว้แล้วว่ายังไงนายน้อยก็ต้องโกรธเขาแน่ๆที่ทำแบบนี้
"ทำไมนายถึงทำแบบนี้!!นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่ นึกจะทิ้งก็ทิ้ง นึกจะมาหาก็มา นายเห็นฉันเป็นอะไร ทำไมถึงทิ้งฉันไปไม่บอกลาสักคำ แถมยังสะกดตาขวาฉันไม่ให้ทำงานอีก นายไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่ถูกทิ้งให้ต้องวิตกกังวล ถูกปิดหู ปิดตา ขาดการติดต่อ ไม่ให้รู้ข่าวคราวอะไรเลย ทำได้แค่รอ รอให้นายกลับมาเท่านั้น มันอึดอัด มันทรมานขนาดไหน นายไม่รู้หรอกใช่มัย ไอ้อีกาใจร้าย ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย ทำไม อธิบายมาเดี่ยวนี้นะ !!"ชิเอลต่อว่าอย่างโมโหพรางกระหน่ำทุบตีพ่อบ้าน และกระชากเสื้อจนกระดุมหลุดคามือเลย และเขย่าๆตัวของเซบาสเตียนยกใหญ่ด้วยความน้อยใจที่ถูกทิ้งให้อยู่กับคนอื่นตามลำพังโดยไม่ได้ติดต่อหากันเลย เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้งั่งที่ไร้ประโยชน์ ไม่ได้รับความเชื่อถือให้ทำงานอะไร เป็นแค่ตัวถ่วงของพ่อบ้านแค่นั้น
"ผมทำไปเพราะเป็นห่วง ผมมีเหตุผลให้คุณแค่นี้ และไม่ต้องการจะแก้ตัวหรืออธิบายอะไรทั้งนั้นเพราะผมทำด้วยความตั้งใจ ขอแค่ให้คุณได้พักผ่อนอย่างเต็มที่จนร่างกายแข็งแรงดีแล้ว แค่นี้ต่อให้ต้องถูกโกรธผมก็ยอม ผมทำไปเพื่อคุณ ผมพูดได้แค่นี้แหละ คุณจะเข้าใจหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ "เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจัง เขาไม่โต้ตอบอะไรเลยยอมให้ชิเอลทุบตีตนจนกว่าเด็กคนนี้จะหายโกรธเขาไปเอง
"ชิ..แล้วที่ฉันส่งข้อความไป ทำไมนายถึงไม่ยอมตอบกลับมา ฉันอุตส่าห์รอข้อความจากนายทั้งคืน"ชิเอลพอได้ระบายความอัดอั้นใส่พ่อบ้านใจร้ายไปแล้วทำให้เขาเริ่มสบายใจสงบสติอารมณ์ขึ้นมาได้นิดหน่อย เลยพูดตัดพ้อหันหน้าหนีค้อนใส่อย่างงอนๆ
"เห..ข้อความอะไรผมไม่เห็นรู้เรื่อง"เซบาสเตียนปฎิเสธด้วยท่าทีงุนงงเกาหัวแกรกๆ พรางหลับตาลองนึก..เอ..ข้อความอะไรหว่าเขาไม่เห็นได้รับเลย นายน้อยส่งมาตอนไหนล่ะเนี่ย
"อะไรกัน!! นี่อย่าบอกนะว่านายไม่ได้อ่านข้อความของฉันที่ส่งไปหานายน่ะ!!"ชิเอลเริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาอีกแล้ว เพราะเจ้าพ่อบ้านตัวดีนี่ดันไม่ได้อ่านข้อความจากเขาไปเสียนี่
"ก็ไม่ได้อ่านน่ะสิขอรับ แล้วนี่หน้านายน้อยไปโดนอะไรมา ทำไมหน้าดำปี๋แบบนี้ล่ะครับ "เซบาสเตียนตอบไปตามประสาซื่อส่ายหน้าไปมา ก็เขาไม่ได้อ่านข้อความอะไรเลยจริงๆนี่นา แต่ก็ไม่วายสงสัยเรื่องหน้าของชิเออยู่ดีว่าทำไมถึงหน้าดำ ไปทำอะไรมา 
"เอ๊ะ.."ชิเอลร้องอุทานอย่างงงๆพรางเอามือมาแตะลูบๆหน้าตนเองแล้วเอามาดู
"ไม่เห็นจะมีเลย อย่ามาพยายามเปลี่ยนเรื่องหน่อยเลย ฉันยัง.."ชิเอลเถียงเอามือลูบหน้าตนเองอีกทีเพื่อความแน่ใจ แต่คราบดำๆไรนั่นก็ไม่เห็นจะติดมือเขามาเลยสักนิด 
"หึหึหึ สงสัยนายน้อยคงจะว่างมากถึงขนาดเอาหมึกมาละเลงหน้าสินะขอรับ"เซบาเตียนแซวยิ้มๆเปลี่ยนเรื่องไปอีก พรางเอามือมาลูบแก้มมอมแมมของชิเอลแล้วเอามาให้เด็กหนุ่มหน้าดำดูถุงมือพ่อบ้านสีขาวของเขาเกิดมีคราบดำจริงๆ
"เอ้ย 0*0 ทำไมถึงได้!!"ชิเอลร้องอย่าตกใจที่ถุงมือของเซบาสเตียนมีคราบดำเมื่อเอามาลูบแก้มเขาเมื่อครู่นี้
"นั่นน่ะสิครับ นายน้อยไปทำอะไรมากันแน่น่ะ หน้าดำปี๋เลยดูสิ ตลกดีนะครับ หึหึหึ"เซบาสเตียนพุดยิ้มๆพรางเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่มาถูๆเช็ดๆที่หน้าของชิเอลอย่างขบขันเอ็นดู ที่โดนตบและทุบตีไปหลายทีเขาไม่โกรธเลยสักนิด 
"สงสัยต้องเป็นตอนนั้นแน่ๆเลย "ชิเอลพูดหันหน้าหนีไม่ยอมให้เซบาสเตียนเช็ดหน้าให้
"เห...ตอนไหนหรือขอรับ"พ่อบ้านหนุ่มหยุดเช็ดหน้าให้ชั่วคราว ก้มลงมาถามนายน้อยหน้าดำอย่างสงสัย
"ตอนเขียนจดหมายด่านายไง แล้วฉันคงจะเผลอฟุบหลับไปหมึกที่กระดาษเลยเลอะหน้าเอาน่ะ"ชิเอลพูดหันหน้าหนีอย่างอายๆ
"อ้อ..อย่างงั้นเองหรือครับ หึหึหึ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆมองหน้าชิเอลแล้วเขาอดขำไม่ได้จริงๆ เด็กอะไรหน้าด๊ำดำ เด็กหนุ่มหน้าดำจึงหันมาถลึงตาใส่
"ไม่ต้องมาทำเป็นหัวเราะเยาะฉันเลยนะ ที่นายทำเอาไว้กับฉันเมื่อวานอย่านึกนะว่าฉันจะหายโกรธนายง่ายๆน่ะ ฉันไม่มีทางยกโทษให้นายเด็ดขาด ชิ"ชิเอลหลับตาพูดอย่างงอนๆปัดมือพ่อบ้านออกแล้วหยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะมาเช็ดหน้าด้วยตัวเอง ไม่ยอมให้พ่อบ้านใจร้ายมาเช็ดให้เขาหรอก 
"แหมๆ...เอาเถอะผมก็ไม่ได้คาดหวังว่านายน้อยจะอภัยให้ผมง่ายๆหรอกนะ แต่ว่า...."เซบาสเตียนเลยจำใจปล่อยให้นายน้อยเช็ดหน้าไปเอง แล้วหยุดพูดไปเสียดื้อๆทำท่าจะเดินไปที่ประตู
ชิเอลหันไปมองดูอย่างสงสัยว่าเซบาสเตียนจะไปไหน แต่ในทีต่อมาเขาก็หายสงสัยเพราะเห็นพ่อบ้านของตนเดินกลับพร้อมกลับตะกร้าใบใหญ่ใบหนึ่งเดินตรงมาที่โซฟาที่เขานั่งอยู่
"นั้นอะไร"ชิเอลถามปรายตามมองอย่างสงสัย
"อาหารกลางวันของคุณและดาร์กชิลขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเอาตะกร้าใส่อาหารมาวางที่โต๊ะแล้วหยิบจานมาวางไว้ตามด้วยการหยิบเอาห่อขนมที่เขาทำออกมาวางจัดเรียงอย่างประณีต พร้อมกับขวดนมสองขวด
ชิเอลมองดูขนมตามไม่กระพริบ เพราะมันน่าทานเอามากๆเลยทีเดียว เซบาสเตียนมองดูท่าทีของเด็กหนุ่มแล้วยิ้มพร้อมกับเอาอุปกรณ์ต่างๆสำหรับใช้ในการทานอาหารออกมาวาง เตรียมเสริฟให้นายน้อยของเขา
"หึ อย่าคิดนะว่าทำขนมมาแล้วฉันจะอภัยให้ กับอีแค่ขนม ฉันไม่เห็นอยากจะกินเลย"ชิเอลหลับตาเชิดใส่ ถึงในใจจะอยากกินขนมก็จริงแต่ก็ยังอยากจะเล่นตัวต่อไปอีกสักหน่อย เผื่อว่าเจ้าพ่อบ้านนี่จะเอาใจเขามากกว่านี้
"แหมผมอุตส่าห์ทำมาให้ ถ้าหากคุณไม่ยอมทานผมจะได้เก็บเอาไว้ให้ดาร์กชิลทั้งหมดเลย ก็ลูกชายของผมเขาอยากจะทานขนมฝีมือผมจะแย่ ถ้านายน้อยไม่ทานก็ตามใจ ผมจะได้เก็บเอาไว้ให้เด็กคนนั้นทานเองก็ได้ขอรับ"เซบาสเตียนพูดทีเล่นทีจริง แกล้งทำเป็นยึดจานขนมเอามาเก็บใส่ตะกร้า แต่ชิเอลกลับคว้าข้อมือของพ่อบ้านรั้งเอาไว้
"เอามานี่ เรื่องอะไรจะให้ดาร์กชิลกินคนเดียวหมดเล่า นายอุตส่าห์ทำมาทั้งที "ชิเอลหลับตาพูดหันหน้าหนีอย่างขัดเขิน ก็ไม่ได้อยากจะยอมรับหรอกนะว่าอยากจะกินน่ะ แต่ก็อดไม่ได้จริงๆนี่
"หึหึหึ"เซบาสเตียนแอบหัวเราะเยาะอย่างขบขันกับท่าทีน่ารักๆของนายน้อย
"ขำอะไรไม่ทราบ แล้วนี่นายจะตอบคำถามฉันมาได้หรือยังว่าทำไมนายถึงไม่ได้อ่านจดหมายที่ฉันส่งไป"ชิเอลหันมามองหน้าเซบาสเตียนอย่างไม่สบอารมณ์พรางลงมือเอาขนมมาตักใส่ปากด้วยความอยากของหวานมานาน
"นายน้อยส่งอะไรมาหาผมล่ะ ผมไม่เห็นจะได้ข้อความอะไรเลย"เซบาสเตียนบอกปฎิเสธว่าไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวจดหมายที่นายน้อยส่งมาเลย 
"ก็ข้อความส่งไปด่านายน่ะ แต่ก็ช่างเหอะ สงสัยฉันคงส่งไปไม่ถึงมือนายเองแหละนายถึงได้ไม่ส่งอะไรตอบกลับมาเลย "ชิเอลพูดอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจมากนักเพราะได้ด่าได้ต่อว่าสมใจอยากแล้วเลยไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเรื่องข้อความที่ส่งไปเก้อสักเท่าไหร่
"งั้นหรือครับ นายน้อยส่งข้อความไปงั้นเหรอ ส่งไปยังไงล่ะ"เซบาสเตียนหันมาถามขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัยว่า ชิเอลส่งข้อความมาหาเขายังไงหรือว่าขอยืมดวงไฟสื่อสารของแลนกาบมาส่ง แต่ในขณะที่กำลังยืนคิดอยู่เขาเกิดไปสะดุดตากับดวงไฟสีแดงในขวดโหลที่วางอยู่ใกล้ๆตะกร้าขนมพอดี จึงหยิบขึ้นมาดูอย่างสงสัย และเข้าใจไปเองขวดโหลนั้นน่าจะเป็นของแลนกาบ เลยแอบหยิบขึ้นมาเปิดฝาทำท่าจะหยิบเอาข้อความในดวงไฟสีแดงออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"เห..นี่มันขวดโหลของคุณแลนกาบนี่ มีข้อความส่งมาซะด้วยสงสัยจะเป็นพวกสกอเปียส่งมาแน่ๆ ลองเปิดอ่านดูหน่อยดีกว่า น่าจะเกี่ยวกับเรื่องเหยื่อที่จะส่งล่ะมั้ง คงไม่เป็นไรถ้าจะลองเอามาอ่านดู"เซบาสเตียนพึมพำเบาๆพรางเอามือล้วงข้อความในดวงไฟขึ้นมาเปิดคลี่ออกอ่าน เขาอยากรู้ว่าใครเป็นคนส่งข้อความมา และทันทีที่คลี่เปิดออกอ่านเขาก็ต้องเบิกตาโตด้วยความแปลกใจ
ชิเอลไม่ได้สนใจอะไรมากนักเขายังมัวแต่ก้มหน้าก้มตากินขนมอย่างเพลิดปาก หลังจากที่อดอยากปากแห้งมานานจนไม่สนใจที่จะเงยหน้าขึ้นมาดุเลยว่าเจ้าพ่อบ้านอีกานี่กำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาทั้งที่ในปากยังมีขนมเต็มพุ้งแก้มเมื่อได้ยินเสียร้องอุทานของพ่อบ้านตนเอง
"เอ้ย...0_0!!นะนี่มัน!!.."พอเซบาสเตียนคลี่กระดาษเปิดออกอ่านเขาก็ต้องเบิกตาโตร้องอุทานออกมาดังลั่นด้วยความตกใจ
"มีอะไรงั้นเหรอ เซบาสเตียน"ชิเอลถึงกลับสะดุ้งรีบกลืนขนมลงท้องไปก่อนจะถามขึ้นมามองดูท่าทีพ่อบ้านของเขาอย่างสงสัยว่าเจ้าอีกานี่จะส่งเสียงดังทำไม ตกใจหมด
"อะเอ่อ..อะแฮ่ม.ๆ.ปละ เปล่าครับ..มะไม่มีอะไรครับ เชิญนายน้อยทานต่อเถอะ เดี่ยวไปเอาน้ำมาให้นะครับ"เซบาสเตียนถึงกลับเหงื่อตก แสล้งทำเป็นกระแอมกลบเกลื่อน รีบเอากระดาษข้อความที่พึ่งอ่านจบยัดใส่ไว้ในกระเป่าเสื้อพ่อบ้านของตนทันที แล้วทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังอาสาจะไปเอาน้ำมาให้ชิเอลดื่มอีก
"เออ...กำลังคอแห้งอยู่พอดี รีบไปเอามาสิ"ชิเอลตอบรับ เขากำลังหิวน้ำอยู่พอดีเลย ดีแล้วที่เจ้านี่รู้ใจเขาอาสาจะไปเอาน้ำมาให้ 
"ครับจะรีบไปเอามาให้เดี่ยวนี้แหละ"เซบาสเตียนตอบรับแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว 
ชิเอลพยักหน้าให้แต่ก็ยังไม่หายสงสัยว่าทำไมเซบาสเตียนถึงร้องเสียงดังเมื่ออ่านข้อความเมื่อครู่นี้
"ในกระดาษนั้นมีอะไรกันแน่นะ ทำไมท่าทีของเจ้านั้นดูแปลกๆไป "ชิเอลพึมพำถามตนเองอย่างสงสัย แต่เขาก็สงสัยได้ไม่นานเซบาสเตียนก็เดินถือถาดใส่แก้วเปล่าและขวดน้ำเท่าอุณหภูมิห้องหนึ่งขวดใหญ่ๆเดินตรงมาทางโซฟา แล้วค่อยๆวางถาดลงตรงโต๊ะรับแขกอย่างช้าๆ จัดแจงเอาน้ำมาเทรินใส่แก้วแล้วยื่นส่งให้นายน้อยของเขาที่กำลังนั่งจ้องมองหน้าเขาอยู่
"มีอะไรติดหน้าผมหรือขอรับนายน้อย จ้องมองใหญ่เชียว"เซบาสเตียนถามในขณะที่ยื่นแก้วใส่น้ำเต็มส่งให้เด็กหนุ่มที่จ้องหน้าเขาเขม็งตาสีท้องฟ้าไม่กระพริบเลย
"ข้อความในกระดาษแผ่นนั้นใครส่งมาเหรอ"ชิเอลถามเสียงเรียบพรางรับน้ำมาดื่มหลายอึกใหญ่
"คนโรคจิตส่งมาด่าคุณแลนกาบน่ะครับ ดีที่ผมมาเจอเข้าเสียก่อน เลยทำลายทิ้งไปแล้วล่ะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆทำเป็นทองไม่รู้ร้อนใดทั้งสิ้น พรางหยิบถุงยาออกมาเทใส่มือเตรียมจะเอามาให้นายน้อยกิน 
"อะไรนะ ทำลายทิ้งไปแล้ว นายนี่ไร้มารยาทจริงๆ เดี่ยวคุณแลนกาบรู้เข้าก็โกรธเอาหรอกมายุ่งเรื่องจดหมายของเขาแบบนี้น่ะ"ชิเอลต่อว่าแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างระอาในความไร้มารยาทของพ่อบ้านของเขา
"แหมที่ทำแบบนี้เพราะผมหวังดีนะครับ ไม่อยากให้คุณแลนกาบต้องมาหัวเสียกับจดหมายบ้าๆนั่น เอาเป็นว่าเรารู้กันแค่สองคนนะอย่าไปบอกคุณแลนกาบล่ะ นายน้อย"เซบาสเตียนพูดพรางยื่นหน้าเข้ามาทำท่าจุ๊ปากยิ้มๆ มือยังถือถุงยาเอาไว้ค้างไว้ยังไม่ได้ส่งให้เด็กของเขากิน
"เออๆแล้วตกลงเรื่องช่วยคนใช้สามคนนั้นไปถึงไหนแล้วล่ะ นายเล่นหายไปทั้งคืน ไปช่วยมาได้สำเร็จหรือเปล่า"ชิเอลเลยไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรอีก ดื่มน้ำไปจนหมดแก้วแล้วยื่นส่งให้พ่อบ้านเอาไปวางไว้ที่โต๊ะ 
"ไม่สำเร็จครับ ผมมาช้าเกินไป เจ้าพวกนั้นเลยโดนเจ้าซีโร่ดูดวิญญาณไป ผมกะว่าคืนนี้จะไปเจอกับเจ้าหมอนั้นเพื่อจะแย่งเอาดวงวิญญาณคืนมาให้ได้น่ะครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างจริงจังพรางเทน้ำใส่แก้วอีกครั้งเพราะเดี๋ยวนายน้อยของเขาจะต้องกินยา จึงต้องเตรียมน้ำเอาไว้ให้ก่อน
"อะไรนะ!! เจ้าสามคนนั้นโดนดูดวิญญาณไปอีกแล้วเหรอ ทำไมมันถึงได้วุ่นวายแบบนี้ล่ะ นายอุตส่าห์ทิ้งฉันไปช่วยพวกนั้นแท้ๆ ทำไมเจ้าสามคนนั้นมันถึงได้ซวยไม่จบไม่สิ้นแบบนี้นะ แล้วตอนนี้นายจะทำยังไงต่อไปล่ะ เซบาสเตียน"ชิเอลร้องอย่างตกใจแล้วส่ายหน้าเอามือกุมขมับอย่างกลัดกลุ้มที่คนใช้แฟนท่อมไฮด์ทั้งสามมีแต่เรื่องตลอดเลย พอเริ่มทำใจได้แล้วจึงเงยหน้ามาถามกับพ่อบ้านของเขาว่าจะทำยังไงต่อไป
"ผมมีแผนแล้วล่ะ คืนนี้ต้องช่วยวิญญาณสามคนได้แน่ๆ"เซบาสเตียนพูดพรางยิ้มกริ่มด้วยท่าทีมุ่งมั่น 
"หึ..แล้วแผนมันคืออะไรล่ะ บอกมาซิ"ชิเอลหันมาถามยิ้มเจ้าเล่ห์
"เอาหูมานี่ขอรับ ซุบซิบๆ"แล้วเซบาสเตียนก็กระซิบบอกแผนการเด็ดให้ชิเอลฟัง
"อืม..ไม่เลวนี่ นายแน่ใจนะว่าจะสำเร็จน่ะ"ชิเอลยิ้มกริ่มรู้สึกเห็นด้วยกับแผนการของเซบาสเตียนแต่ก็อดที่จะกังวลใจไม่ได้ว่าแผนจะสำเร็จหรือเปล่า
"ต้องสำเร็จสิขอรับ มือชั้นนี้แล้ว"เซบาสเตียนยืนยันยิ้มๆ
"อืม ว่าแต่ขนมนี่อร่อยดีนะ ขอเบิ้ลอีกได้มัยนายเอามาตั้งสองจานนี่"ชิเอลพูดพรางก้มลงมองดูจานขนมที่เซบาสเตียนยังเอาใส่เอาไว้ในตระกร้าอย่างติดอกติดใจในรสชาติขงอขนมที่เซบาสเตียนทำมาให้จึงอยากจะกินอีกให้หมดทั้งตระกร้าเลย
"หึ ไม่ได้นะขอรับ ขนมจานนี้เป็นของดาร์กชิล เดี่ยวนายน้อยทานยาเสร็จแล้วผมจะเรียกดาร์กชิลออกมานะขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางยกตระกร้าหนีไม่ยอมให้ชิเอลมาแตะต้องจานขนมของปีศาจน้อย เขารับปากกับเด็กคนนั้นเอาไว้ว่าจะทำขนมให้กินยังไงก็จะให้นายน้อยกินเบิ้ลสองจานไม่ได้หรอก
"ชิ อะไรกัน ทำไมต้องให้เจ้าปีศาจน้อยนั้นกินด้วย มันก็แค่ปีศาจที่สิ่งอยู่ในร่างของฉัน ยังไงร่างนี้ก็เป็นของฉันถึงเจ้าเด็กนั้นจะกินไปมันก็เป็นตัวของฉันอยู่ดี "ชิเอลหลับตาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ รู้สึกเจ้าอีกานี่จะเอาอกเอาใจปีศาจน้อยในร่างของเขาเสียจริงเลยนะน่าหมั่นไส้ชมัด
"ถึงจะเป็นร่างกายของคุณ แต่ก็อย่างน้อยก็ขอให้คุณได้ให้โอกาสปีศาจน้อยของผมได้ลองลิ้มรสชาติของอาหารบ้างเถอะ เพราะยังไงคนที่กินลงท้องไปยังไงก็คือร่างของคุณอยู่ดี จะไปหวงทำไมกันล่ะครับ นายน้อย"เซบาสเตียนพูดแก้ต่างอย่างมีเหตุผล มือยังถือถุงยาเอาไว้ยังไม่ได้ส่งให้ชิเอลกินเสียที
"ชิ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ อยากจะเรียกเจ้าดาร์กชิลออกมาก็เชิญ ถึงยังไงร่างกายของฉันมันก็เป็นของสาธารณะที่จะให้ใครก็ได้มาอยู่มาควบคุมได้สบายๆอยู่แล้วนี่"ชิเอลพูดแดรกดันแกมประชดหันหน้าหนีเชิดใส่
"โถ่นายน้อยอย่าพูดอย่างงั้นสิครับ ถึงยังไงการมีดาร์กชิลอยู่ในร่างก็มีประโยชน์ต่อตัวคุณเองไม่ใช่หรือไง อย่างน้อยเด็กคนนั้นก็ทำให้คุณเดินเหินได้ในยามที่คุณป่วยหนักไม่ใช่หรือขอรับ คุณน่าจะสำนึกในบุญคุณของเด็กคนนั้นบ้างนะ"เซบาสเตียนพยายามอธิบายเหตุผลชิเอลให้ฟัง
"ก็ฉันไม่ได้ว่าอะไรนี่ นายจะมาพูดอีกทำไม จะหาเรื่องกันงั้นเหรอ ฮ้า เซบาสเตียน!!"ชิเอลเริ่มโมโหจึงขึ้นเสียงใส่ด้วยท่าทีเอาเรื่อง
"โอเค ผมไม่พูดเรื่องนี้แล้วขอรับ เอาเป็นว่าตอนนี้ นายน้อยกินยาก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะได้นอนพัก"เซบาสเตียนจึงพุดตัดบท พรางเอายามาเทใส่ลงบนฝ่ามือของตนแล้วทำท่าจะเอามาป้อนให้นายน้อยของเขา
"ไม่กิน!!"ชิเอลปฎิเสธเสียงแข็งพรางดันมือเซบาสเตียนออกไปห่างๆแล้วหันหน้าหนีนั่งกอดอกอย่างดื้อดึง 
"ได้..งั้นผมจับกรอกเลยแล้วกัน มานี่ขอรับ ยังไงวันนี้นายน้อยต้องกินยาให้ได้ ไม่งั้นไม่หายสักที"เซบาสเตียนรู้อยู่แล้วว่านายน้อยของเขาดื้อขนาดไหนเลยถือโอกาสจับปล้ำกรอกยาซะเลย
"อึ้ย อย่านะ อ๊า!! หยุดนะ ไม่กิน อื้อ!!"ชิเอลพยายามเอามือป่ายปัดไม่ยอมให้เซบาสเตียนจับกรอกยาได้ง่ายๆ สุดท้ายเลยโดนจับกดลงนอนหลังแนบติดโซฟา เพราะไม่อาจต้านแรงของซาตานหนุ่มได้เลยโดนปล้ำจับรวบแขนเอาไว้พร้อมกับถูกบีบคางให้อ้าปากเพื่อที่จะจับยัดยาใส่ปากให้ได้ 
"กินเข้าไปขอรับ จ๊วบ"เซบาสเตียนพอจับนายน้อยมากรอกยาได้แล้วเขาก็จูบประกบปากเด็กดื้อของเขาทันที และใช้ลิ้นดุนดันเม็ดยาให้ไหลลงคอไป งานนี้ชิเอลไม่สำลักยาตายให้มันรู้ไปสิ นับวันเจ้าอีกานี่โหดมากขึ้นทุกที เด็ดขาดขึ้นด้วย ดื้อไม่ได้เลยจริงๆ
"อื้อ..."ชิเอลร้องเสียงหลงเผลอกลืนยาลงคอไปอย่างขัดขืนอะไรไม่ได้ 
แล้วเซบาสเตียนก็ถอนปากออกพร้อมกับหยิบแก้วใส่น้ำเต้มแก้วมายื่นส่งให้ 
ชิเอลรีบลุกขึ้นมานั่งรับแก้วน้ำจากพ่อบ้านจอมโหดมาดื่มรวดเดียวหมดแกวเพราะยามันติดคอจนเขาหายใจติดขัด พอยาลงไปในท้องแล้วเขาจึงหายใจได้อย่างสะดวกขึ้นมาหน่อย
"แฮ่กๆ แค่ก แค่ก"ชิเอลถึงกลับหายใจหอบ ไอโขลกๆขึ้นมาด้วยความสำลักยาที่โดนพ่อบ้านจับกกรอกเมื่อครู่นี้ เขาเข็ดแล้วไม่อยากโดนจับกรอกยาแบบนี้อีก นี่ยังดีที่ยามันไหลลงคอไปหมดแล้วไม่งั้นเขาคงจะหายใจไม่ออกตายคาโซฟานี่แน่ๆ
"หึหึหึ"เซบาสเตียนหัวเราะเยาะ ที่งานนี้นายน้อยกินยาได้เสียทีโดยไม่ต้องมาทำเป็นอิดออดเรื่องมากอีก 
"ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะกันเลยนะ เซบาสเตียน แฮ่กๆ แกคิดจะฆ่าฉันหรือไง เกือบหายใจไม่ออกตายแน่ะ แฮ่กๆทีหลังอย่ามาเล่นบ้าๆแบบนี้อีกนะ เกิดยานั่นติดหลอดลมจนหายใจไม่ออกขึ้นมาจะทำยังไง"ชิเอลต่อว่าอย่างหอบๆเอามือกุมอกหายใจเข้าออกลึกช้าๆตาจับจ้องหน้าคนจับกรอกยาเขม็งอย่างโมโห ขุ่นเคืองใจเล็กน้อย
"หึ ถ้าเป็นอย่างงั้นผมจะใช้นิ้วล้วงคอนายน้อยดันยาให้ไหลลงไปในท้องเองขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆมองดูชิเอลอย่างขบขัน ไม่มีทีท่าจะสำนึกผิดอะไรเลยสักนิดที่ได้แกล้งนายน้อยจนเกือบหายใจไม่ออกตายน่ะ
"บ้า นายมันซาดีสเกินไปแล้ว ทำไมจะต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย แฮ่กๆ"ชิเอลโวยใส่หน้าซีดเซียวหายใจหอบ
"ก็นายน้อยอยากดื้อไม่ยอมกินยา ผมก็ต้องจับกรอกยาสิ ก็ผมอยากให้นายน้อยหายป่วยเร็วๆนี่"เซบาเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจังเขาอยากให้ชิเอลหายป่วยจะได้ทำอะไรได้เต็มที่หน่อย ทั้งเรื่องการฝึก และการเล่นจ้ำจี้
"ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมาบีบบังคับกันขนาดนี้เลยนี่ รู้สึกวันนี้นายจะเข้มงวดมากเกินไปแล้วนะเซบาสเตียน แค่ฉันไม่ยอมกินยาแค่นี้ถึงกลับต้องจับกรอกยากันเลยเหรอ จะมากเกินไปแล้ว"ชิเอลพูดอย่างไม่สบอารมณ์เอาหลังมือเช็ดปากไปพรางๆ
"ก็ต้องเข้มงวดบ้างสิขอรับ เพราะผมอยากให้นายน้อยหายป่วยให้ทันก่อนวันพรุ่งนี้ เราจะเริ่มฝึกร่างกายกัน อย่าลืมสิขอรับการแข่งขันฟันดาบน่ะนายน้อยรับปากกับผมไว้แล้วนะว่าจะลงแข่ง"เซบาสเตียนพุดด้วยท่าทีจริงจังพรางเอาถุงยามาเก็บใส่ไว้ในกระเป่าเสื้อของตนเอาไว้ ขืนวางทิ้งไว้เดี๋ยวนายน้อยจะแอบเอาไปทิ้งได้
"แล้วไง ยังมีเวลาอีกตั้งหลายเดือนทำไมจะต้องรีบร้อนฝึกด้วยล่ะ อีกอย่างตอนนี้ชีวิตของเจ้าสามคนนั้นถูกแขวนเอาไว้กับเส้นด้าย นายยังคิดว่าฉันจะมีกระจิตกระใจจะไปฝึกร่างกายบ้าๆนั่นกับนายพรุ่งนี้งั้นเหรอ"ชิเอลโตแย้งจ้องหน้าเซบาสเตียนเขม็งอย่างไม่พอใจ
"มันก็ต้องฝึกไปเรื่อยๆนั่นแหละ ยิ่งเริ่มต้นเร็ว ผลสำเร็จมันก็จะมีมากขึ้น อย่าลืมสินายน้อยว่าคุณไม่ใช่ปีศาจมาแต่กำเนิดนะ การจะเอาชนะปีศาจเด็กที่เกิดมาจากพ่อแม่ปีศาจโดยกำเนิดนั้นจะต้องใช้ความพยายามและการฝึกฝนเป็นอย่างมาก"เซบาสเตียนพูดเตือนสติ
"แล้วไง คิดว่าปีศาจอย่างฉันจะสู้พวกนั้นได้เหรอ ต่อให้ต้องพยายามจะแทบตาย ฉันก็คงจะสู้เด็กปีศาจพวกนั้นไม่ได้อยู่ดี ฝึกหนักไปก็เท่านั้น ฉันรู้ตัวดีว่าสภาพร่างกายของฉันมันแย่มาก แม้แต่แรงจะเดินยังไม่มีด้วยซ้ำ ปีศาจอ่อนแออย่างฉัน นายอย่ามาคาดหวังมากนักเลยน่ะ"ชิเอลหลับตาก้มหน้าพูดด้วยความรู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง เขารู้ตัวดีว่าเขาไม่มีทางเอาชนะปีศาจเอสคราสตัวน้อยๆได้หรอก 
"อย่าพึ่งท้อไปก่อนสิขอรับนายน้อย เรายังไม่ได้เริ่มกันเลย จะรู้ได้ยังไงว่าจะสู้ได้หรือไม่ได้น่ะ ยังไงก็ต้องลองนะขอรับ ผมเชื่อว่านายน้อยของผมจะต้องทำได้"เซบาสเตียนเดินตรงมาเอามือจับไหล่พูดให้กำลังใจ เขาเข้าใจความรู้สึกของชิเอลตอนนี้ดีว่ารู้สึกอย่างไร
"อย่ามาคาดหวังอะไรกับฉันเลยนะ แม้แต่จะยืนฉันยังทำไม่ได้เลย หากไม่มีพลังของดาร์กชิล ฉันก็เป็นได้แค่คนพิการที่แม้แต่จะลุกขึ้นเดินก็ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ"ชิเอลพูดด้วยความท้อแท้สิ้นหวัง
เซบาสเตียนหรี่ตาลงมองหน้านายน้อยอย่างไม่สบอารมณ์ รู้สึกเด็กคนนี้เปลี่ยนไปไม่เข้มแข็งเหมือนที่แล้วๆมา หรือว่าเขาจะต้องเตือนสติเด็กคนนี้สักหน่อยดีมัยนะ
"หึ..เด็กพิการไร้ประโยชน์สินะขอรับ ผมล่ะผิดหวังในตัวคุณจริงๆ ไม่นึกเลยว่านายน้อยที่เข้มแข็งที่ไม่เคยหวั่นเกรงสิ่งใดจะกลายมาเป็นเด็กขี้ขลาดอ่อนแอและโง่เขลาไปได้แบบนี้เพียงแค่ชั่วเวลาข้ามคืน เห็นทีผมคงจะต้องทำโทษคุณเตือนสติสักหน่อยแล้วสำหรับความหวาดกลัวในสิ่งที่มันยังไม่เกิดขึ้น และทำตัวน่าสมเพสแบบนี้ จับตีก้นสักร้อยทีดีมัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจังทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาพรางคว้าแขนชิเอลดึงกระชากมาอย่างแรงจับตัวมานอนค่ำหน้าบนตักเงื้อฝ่ามือขึ้นทำท่าจะฟาดก้นนายน้อยของเขา
"หา!!0///0 ยะ อย่านะปล่อยฉันเดี่ยวนี้นะเซบาสเตียน นี่คือคำสั่ง!!"ชิเอลร้องลั่นหน้าแดงซ่านอย่างตกใจไม่คิดไม่ฝันว่าตนๆกำลังจะโดนพ่อบ้านจอมโหดนี่จับฟาดก้นเอาแบบนี้ ความท้อแท้สิ้นหวังเมื่อครู่หายไปหมดเลย 
"ไม่ปล่อย ถ้าอยากให้ผมปล่อยก็อ้อนวอนผมสิ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเขาแค่แกล้งนายน้อยให้ตกใจเล่น
"หนอย แก!อึ้ย!!"ชิเอลสบทอย่างเจ็บใจ พยายามดิ้นพลาดๆจะลงจากตักของเซบาสเตียนให้ได้ 
"หึ ดูเหมือนขาของคุณจะเริ่มมีแรงขึ้นมาบ้างแล้วสินะขอรับ ถึงได้มีแรงยกขึ้นลงดีดดิ้นได้แบบนี้"เซบาสเตียนพูดยิ้มเยาะพรางพยายามจับรวบขาของชิเอลเอาไว้เขาจะให้นายน้อยได้ออกแรงดิ้นให้สุดฤทธิ์เลย จะได้รู้ว่าเรี่ยวแรงของเด็กคนนี้กลับมาบ้างหรือยัง
"ปล่อยนะเจ้าบ้าเซบาเตียน แก..ไอ้อีกาซาดีส !กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ ปล่อยนะอีกาบ้า!"ชิเอลร้องโวยลั่นดิ้นสุดฤทธิ์สุดเดชเลยทีเดียว
"หึหึหึ"แปะ แปะ เซบาสเตียนยิ้มเยาะแกล้งเอามือมาตบก้นชิเอลเบาๆหยอกล้อตามประสาคนรัก
"อ๊ะ 0////0"ชิเอลถึงกลับหน้าแดงซ่านหยุดดิ้นทันทีด้วยความตกใจและเขินอายที่โดนเจ้าพ่อบ้านตัวแสบนี่แกล้งแต๊ะอั๋งเอา
แล้วเซบาสเตียนก็ปล่อยตัวชิเอลลงแล้วจับมานั่งตักฟัดหอมแก้มหลายฟอดใหญ่
จุ๊บๆๆๆ ^^เซบาสเตียนหอมไปหลายฟอดเลย และคนโดนหอมหันมาทำตาขวางใส่หน้าแดงซ่านอย่างเขินๆปนโกรธ
"อึ้ย เจ้าคนฉวยโอกาส ฉันจะฆ่าแก!!"ชิเอลสบทหน้าแดงกล่ำพรางยกมือขึ้นทำท่าจะทุบตีเซบาสเตียนด้วยความเจ็บใจและเขินอาย
"หึหึหึ ดูเหมือนนายน้อยคนเดิมของผมจะกลับมาแล้วสินะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางจับยึดข้อมือชิเอลเอาไว้ไม่ยอมให้มาทุบตีเขาได้ง่ายๆหรอก
"เอ๊ะ"ชิเอลหยุดขัดขืนเงยหน้ามามองตาสีทับทิมของคนเป็นเก้าอี้ให้เขานั่งอยู่อย่างแปลกใจ
"ท่าทีท้อแท้สิ้นหวังเหมือนลูกหมาที่หลงทางแบบนั้นไม่เหมาะกับคุณหรอกนะ นายน้อยที่ผมรู้จักจะต้องเป็นเด็กที่เข้มแข็งและไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดเตือนสติ 
"เออ..นั่นสินะ..เซบาสเตียน อึ่ม..จ๊วบ"ชิเอลหลับตาพูดก่อนจะพลิกตัวหันมาจู่โจมจูบปากเซบาสเตียนเอาคืนไปบ้าง
แล้วทั้งคู่ก็จูบกันอย่างดูดดื่ม ปากแลกปากลิ้นแลกลิ้น ดูท่าหากแลนกาบยังไม่กลับมาเสียก่อนสงสัยสองคนนี้คงจะทำอะไรเลยเถิดจนถึงขั้นทำกิจกรรมบนโซฟาแน่ๆ 
และไม่นานนักแลนกาบก็กลับมา เซบาสเตียนจับกระแสพลังปีศาจได้จึงหยุดชะงักผละถอยออกมาห่างๆชิเอลอย่างรวดเร็ว 
"เอ๋..มีอะไรเหรอเซบาสเตียน"ชิเอลถามแล้วหันไปมองดูที่ประตูด้วยความสงสัยและเสียดาย เขายังอยากจะจูบพ่อบ้านต่อนี่นา มีใครมาขัดจังหวะอีกและ
"คุณแลนกาบกลับมาแล้วขอรับ"เซบาสเตียนบอกพยายามทำสีหน้าท่าทางให้ดูเป็นปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อเลย
และเพียงไม่นานชายผมแดงก็เดินเข้าประตูบ้านมา 
"อ้าวมาแล้วเหรอเจ้าหนู มิน่าข้าถึงเห็นประตูบ้านข้าไม่ได้ลีอกกุญแจ มานานหรือยังล่ะ"แลนกาบถามอย่างอารมณ์ดีไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรไรเลยเจ้าหนูกับปีศาจน้อยกำลังทำอะไรกันก่อนหน้านี้ที่เขาไม่อยู่บ้าน
"มาได้สักพักแล้วล่ะ เอ่อ คุณแลนกาบไปไหนมาเหรอครับ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆ
"ไปบ้านเจ้าจีเลนมาน่ะ ก็ข้าเขียนโน้ตบอกเอาไว้แล้วทำไมไม่รู้จักอ่านจักดูกันล่ะเอ้อ..เจ้าพวกนี้นี่ แล้วนี่มันตะกร้าอะไรน่ะ"แลนกาบพูดต่อว่าที่เล็กน้อยพรางเดินตรงมาสมทบที่โซฟา แล้วทำท่าจะก้มลงมาเก็บกระดาษโน้ตที่ดุเหมือนจะไร้ประโยชน์ไปโดยปริยายขึ้นมาขยำทิ้งปาลงใส่ถังขยะ และหันมาถามเมื่อเห็นมีตระกร้าหวายตั้งอยู่บนโต๊ะด้วย
"อ้อขนมน่ะครับพอดีตอนไปเซอเวย์ผ่านบ้านของผมพอดีเลยแวะไปทำมาฝากเด็กคนนี้น่ะ เขาชอบทานขนม"เซบาสเตียนตอบ
"งั้นเหรอ ท่าทางจะทำอาหารของมนุษย์เก่งสินะ ไปเรียนมาจากไหนล่ะ"แลนกาบถามพรางมองดูขนมในจานที่อยุ่ในตระกร้าอย่างสนใจ ถึงเขาจะเป็นปีศาจกินเนื้อแต่เขากำลังจำศีลเลยอยากจะลองลิ้มรสอาหารแบบมนุษย์ดูบ้างสักครั้งก็ยังดี
"ฝึกทำไปเรื่อยๆน่ะจนชำนาญไปเองแหละครับ ไม่ได้เก่งอะไรหรอก อาศัยการหัดทำบ่อยๆน่ะ"เซบาสเตียนพูดอย่างถ่อมตน
"งั้นเหรอ อืม ข้าเองก็ไม่เคยกินอาหารของพวกมนุษย์มาก่อนเลยนะ ขอลองชิมขนมฝีมือเจ้าดูหน่อยได้มัย"แลนกาบลองขอชิมดู
"เห..เอ่อ..จะดีหรือครับ"เซบาสเตียนพูดอย่างไม่สบายใจ ก็ขนมนั่นเขาตั้งใจจะทำมาฝากดาร์กชิลนี่นา ถ้าให้แลนกาบกินไปเด็กคนนั้นก็อดกินขนมฝีมือเขาไปน่ะสิ
"ทำไมล่ะ หรือเจ้ารังเกียจไม่อยากให้ข้ากินของๆเจ้า"แลนกาบเงยหน้ามาถามด้วยท่าทีจริงจัง
"อ้อ ปละเปล่าครับ ถ้าคุณแลนกาบอยากลองทานเชิญเลยครับ"เซบาสเตียนจึงจำใจยกจานขนมจานนั้นให้แลนกาบไป ก็ชายคนนี้เป็นผุ้มีพระคุณต่อเขานี่นา เขาจะกล้าทำให้ขุ่นเคืองใจได้ยังไงกันล่ะ
"อ้า..งั้นข้าขอเลยลองชิมหน่อยแล้วกันนะ"แลนกาบพุดพรางเอามือคว้ามาหยิบขนมในจานนั้นมาลองดมๆดูก่อนจะเอาขนมนั้นใส่ปากไปทั้งชิ้นคำโตจนเต็มปากเลยทีเดียว เซบาสเตียนกับชิเอลหันมามองหน้ากันอย่างทึ้งๆที่ตาลุงนี่นึกอยากจะลองกินอาหารแบบมนุษย์ขึ้นมาซะอย่างนั้น หรือจะเรียกให้ถูกคือยัดอาหารเข้าปากไปน่าจะเหมาะที่สุดสำหรับการกินมุมมามแบบนั้น
"อืม...จับ จับ"แถมยังเคี้ยวเสียงดังไม่เกรงใจใครอีกต่างหาก
"เป็นยังไงบ้างครับ อร่อยมัย"ชิเอลลองถามดู เขาอยากรู้ว่าแลนกาบจะสามารถรับรสอาหารแบบมนุษย์ได้หรือเปล่าอย่างลุ้นๆ
แลนกาบหลับตาเคี้ยวตุ้ยๆเต็มปากจนไม่สามารถจะพูดได้ในตอนนี้จนกว่าจะกลื่นขนมชิ้นนั้นลงท้องไปหมดนั่นแหละ
"อืม..รสชาติมันก็หวานๆน่ะนะ แต่ข้าชอบแบบคาวๆสดๆมากกว่า"แลนกาบตอบตอนนี้เขากลืนขนมลงท้องไปหมดแล้วจึงสามารถเปิดปากพูดได้
เซบาสเตียนแอบถอนใจอย่างโล่งอกเพราะว่าหากแลนกาบเกิดมาชอบรสชาติขนมของเข้าขึ้นมามีหวังเขาต้องทำขนมมาฝากตาลุงนี่บ่อยๆแน่ๆ แค่ทำให้นายน้อยกับดาร์กชิลก็ยุ่งจะแย่แล้ว ขืนมาทำให้ตาลุงนี่อีกคงไม่ต้องทำอะไรกันล่ะ
"หึ ท่าทางนายจะโล่งอกสินะที่คุณแลนกาบไม่ชอบขนมของนายน่ะ เซบาสเตียน"ชิเอลแซวยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน
"แหมพูดอะไรอย่างงั้นครับ ผมไม่ได้คิดอย่างงั้นสักหน่อย "เซบาสเตียนรีบแก้ต่างว่าเขาไม่ได้รู้สึกดีใจสักนิดที่แลนกาบไม่ชอบขนมของเขาน่ะ
"เอาเถอะๆข้าไม่ได้ถือสาอะไรอยู่แล้วล่ะ แล้วเรื่องของซีโร่เจ้าจะทำยังไงต่อไปล่ะเจ้าหนู เจ้าเจอบ้านซีโร่แล้วหรือไม่"แลนกาบโบกไม้โบกมือไม่ถือสาอะไรมากนัก พรางหันมาถามเรื่องของซีโร่ด้วยท่าทีจริงจัง เขาอยากจะรู้ว่าเจ้าหนูของเขามีแผนจัดการกับเรื่องนี้ยังไง
"ยังไม่เจอหรอกครับ แต่ผมฝากข้อความกับปีศาจแถวๆนั้นให้ส่งข่าวถึงเจ้าเหยี่ยวนั่นแล้วล่ะ และในคืนนี้ตอนสองทุ่มผมจะไปรอพบเขาที่ป่า"เซบาสเตียนบอกกับแลนกาบไปตามตรงเขาไม่อยากโกหกปิดบังอะไรกับมิตรที่ดีของเขาหรอก 
"งั้นเหรอ แล้วเจ้าแน่ใจได้ยังไงว่า ซีโร่จะมาตามนัด เกิดปีศาจพวกนั้นไม่เอาข้อความมาส่งให้เขาผู้นั้นล่ะ"แลนกาบพูดอย่างกังวลใจ
"อันนี้ก็ต้องวัดดวงกันแล้วล่ะครับว่าเจ้าหมอนั่นจะยอมมาตามนัดหรือเปล่า ถึงยังไงผมก็จะไปรอพบเขาอยู่ดี "เซบาสเตียนพุดด้วยท่าทีมุ่งมั่นจริงจัง
"แล้วเจ้ามีแผนการยังไงบอกข้าให้รู้ได้มัย ข้ารับปากว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องพวกนี้ให้ใครรู้เป็นอันขาด"แลนกาบเกิดอยากจะรู้แผนการของเจ้าหนูขึ้นมา 
เซบาสเตียนหันมามองหน้าชิเอลเพื่อขอความเห็นว่าเขาควรจะบอกแลนกาบดีมัย แต่ชิเอลกลับส่ายหน้าเขายังไม่ค่อยไว้ใจแลนกาบสักเท่าไหร่ และแผนการนี้สำคัญมากหากผิดพลาดขึ้นมาจะไม่มีโอกาสช่วยพวกคนใช้แฟนท่อมไฮด์ได้อีกเลย
"ขออภัยผมคิดว่าจะยังไม่บอกใครจนกว่าแผนนั้นจะสำเร็จแล้ว ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจคุณหรอกนะแลนกาบ แต่ผมไม่อยากให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา แต่ผมรับปากว่าเสร็จสิ้นแผนการนี้แล้วผมจะบอกคุณหมดทุกอย่างเลยครับ ขอให้คุณอดทนรอจนกว่าแผนของผมจะสำเร็จได้มัย"เซบาสเตียนพูดแบบเป้นกลางขอโอกาสจากแลนกาบให้เชื่อใจเขาว่าจะยอมบอกแผนให้รู้ในภายหลัง
"เอาอย่างงั้นก็ได้แล้วข้าจะอดทนรอรับฟังแผนการของเจ้าทีหลังก็แล้วกัน ข้าเชื่อใจเจ้า เซบาสเตียน ว่าแต่ตอนนี้เจ้าจะฝากชิเอลเอาไว้อีกหรือเปล่า หรือจะพาเด็กคนนี้กลับบ้านกันล่ะ"แลนกาบพูดยิ้มๆเขาไม่คิดมากหรอก เขาเข้าใจเซบาสเตียนดีว่าแผนการคงต้องสำคัญมากจนไม่อาจบอกให้ใครล่วงรู้ได้
"อ้อผมคงจะฝากเด็กคนนี้เอาไว้ที่นี่แหละครับให้ได้นอนพักผ่อนไปทั้งวันจะทำให้หายป่วยได้เร็วๆ ผมว่าจะไปจัดการเอาเหยื่อที่ลอนดอนมาให้คุณแลนกาบก่อนที่จะเน่าดีกว่า "เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ
"อะไรกันจะทิ้งให้อยุ่กับตาลุงนี่อีกและ ฉันอยากไปด้วย"ชิเอลไม่ยอมถูกเวบาสเตียนทิ้งให้อยู่กับคนอื่นอีกแล้ว เขาอยากจะไปกับเซบาสเตียนด้วย
"ไม่ได้ขอรับ นายน้อยยังไม่หายดี นอนพักที่นี่ไปน่ะแหละดีแล้ว คุณยังป่วยอยู่"เซบาสเตียนพูดปฎิเสธ เขาไม่อยากให้นายน้อยไปตะลอนตากแดดตากลมกับเขาหรอกเดี่ยวไข้กลับอีก เขาขี้เกียจพาไปฉีดยาที่โรงพยาบาลอีกรอบ
"ชิ..เห็นฉันเป็นตัวถ่วงล่ะสิ"ชิเอลพูดอย่างงอนๆทำหน้าเชิดใส่
"พูดอย่างงี้อีกและเดี่ยวจับตีก้นซะทีดีมัยขอรับ ดื้อจริงๆเลยคุณเนี่ย นอนพักไปน่ะแหละ เดี่ยวไข้กลับจะจับฉีดยาสิบเข็มเลยนี่"เซบาสเตียนแกล้งขู่ทำท่าจะจับเด็กขี้งอนมาตีก้นอีกรอบ
"อึ้ย พอเลย เลิกล้อเล่นได้แล้ว อยากจะไปไหนของนายก็ไปเลย แล้วเอาขนมมาฝากฉันด้วยแล้วกัน ชิ"ชิเอลเลยยอมปล่อยพ่อบ้านของเขาไป ถึงแม้ในใจจะอยากติดตามไปด้วยทุกที่ก็ตามแต่ทำไงได้สังขาลตนเองไม่อำนวยนี่นา และเจ้าพ่อบ้านนี่ก็ดันห่วงจนเกินเหตุจะบังคับให้นอนๆอยู่ได้น่ารำคาญชะมัด
"ขอรับไว้จะรีบกลับมาทำขนมให้ทานนะ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆแล้วดีดนิ้วหายตัววับไปทันที พักนี้เขาต้องเข้มงวดกับชิเอลนิดหน่อย ก็เขาอยากให้นายน้อยหายป่วยไวๆนี่นา ขืนตามใจพาตะลอนไปกับเขาด้วยก็ไม่หายป่วยสักทีน่ะสิ
ชิเอลพยักหน้าแล้วทำทีเป็นไม่แยแส ค่อยๆไถลตัวลงนอนเอาผ้าห่มมาคลุมแล้วหลับตาลงเพราะตอนนี้ยาที่โดนจับกรอกเริ่มออกฤทธิ์ทำให้เกิดอาการง่วงนอนขึ้นมา ถึงแม้ในใจยังอดกังวลเรื่องแผนการที่เซบาสเตียนจะทำคืนนี้ไม่ได้ 
"อ้าวจะนอนแล้วเหรอ กินยาไปหรือยังล่ะชิเอล"แลนกาบถามเพราะตอนนี้ชิเอลถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับแลนกาบอีกครั้ง เซบาสเตียนไม่อยู่แล้วป่านนี้ซาตานหนุ่มคงจะไปถึงปากทางออกจากเมืองซาตานแล้วแน่ๆ
"ครับ กินแล้วครับ โดนเจ้าหนูของคุณจับกรอกแทบสำลักแน่ะ"ชิเอลพุดอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อนึกถึงความโหดและเด็ดขาดของเซบาสเตียนพรางค่อยพลิกตัวนอนตะแคงหลบหน้าแลนกาบเข้าหาผนักโซฟาเอาผ้าห่มมาคลุมโปงหนีด้วยความเขินอาย
"หึหึหึ สมน้ำหน้า ท่าทางเจ้าจะดื้อน่าดูล่ะสิ ถึงได้โดนเจ้าหนูจับกรอกยาแบบนี้น่ะ"แลนกาบพูดยิ้มๆพรางมองดูชิเอลอย่างเอ็นดู พอเห้นว่าเด็กหนุ่มคุมโปงหลบหน้าแล้วเขาจึงไม่อยากจะรบกวนการนอนของเด็กคนนี้อีก ปล่อยให้นอนต่อไปให้เต็มอิ่มนั่นแหละ
ชิเอลหลับตาลงพยายามทำใจให้สงบ และเพียงไม่นานเขาก็ผลอยหลับไปด้วยความง่วงงุน
ส่วนเซบาสเตียนกำลังมุ่งหน้าไปลอนดอนกลับไปที่หุบเขาดิวอี้ก่อนเพื่อไปเอาขวดโหลไฟสื่อสารคืนจากซีทาน เพราะข้อความในจดหมายที่เขาอ่านทำให้เขาตกใจและโกรธเคืองมากเลยทีเดียวที่เจ้าหนุ่มหน้าหวานนั้นถือวิสาสะมายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของเขากับนายน้อยแบบนี้ ปล่อยไว้ไม่ได้ต้องจัดการ
และเพียงไม่นานเซบาสเตียนก็มาถึงหุบเขาดิ้วอี้ เขาเดินมาหยุดยืนที่หน้าลูกตาปีศาจ และคนที่ออกมาต้องรับเขาคือหัวหน้าปีศาจหิมะมักเกิลนั่นเอง
"อ้าวกลับมาทำไมอีกล่ะเซบาสเตียน"มักเกิลถามอย่างแปลกใจที่เพื่อนอีกาแวะเวียนมาที่นี่บ่อยจัง
"ผมลืมของน่ะครับ"เซบาสเตียนบอกอย่างตรงไปตรงมา
"งั้นเหรอ ลืมอะไรล่ะ"มักเกิลถามต่อ
"ขวดโหลไฟสื่อสารน่ะสิ ผมลืมทิ้งไว้ที่ห้องของคุณซีทานน่ะ พาผมกลับไปเอาหน่อยได้มัยครับ"เซบาสเตียนร้องขอ
"ได้สิ ตามข้ามา"มักเกิลตอบรับอาสาจะพาเข้าไปหาในหุบเขาด้วยความเต็มใจ
"ขอบคุณครับ"เซบาสเตียนกล่าวขอบคุณตามมารยาท
มักเกิลหันมายิ้มแล้วเดินนำทางตรงไปยังประตูลับซึ่งมีแต่ปีศาจหิมะที่อาศัยอยู่ในหุบเขาเท่านั้นที่รู้ เพราะต้องปิดกลไกกับดักต่างๆให้เรีบร้อยก่อนไม่อย่างงั้นเกิดทะเล่อทะล่าเดินไม่ระมัดระวังอาจตกลงไปโดนลิ่มหนามเสียบพุงแน่ๆ 
"เอ่อ...กับดักทำงานตลอดเลยหรือครับเนี่ย"เซบาสเตียนถามมองดูรอบๆตัวอย่างระแวดระวัง
"ใช่แล้วล่ะ นายท่านสั่งให้เปิดกลไกพวกนี้เอาไว้ตลอดเวลาเลยล่ะ เพราะเมื่อตอนเช้ามีผู้บุกรุกเข้ามาหลังจากที่เจ้าจากไปแล้ว มันเป็นมนุษย์ที่โง่เขลา นายหญิงจึงสำเร็จโทษของมันไปเรียบร้อยแล้ว"มักเกิลหันมาบอกด้วยท่าทีจริงจัง
"อ้อ เข้าใจแล้วครับ ผมจะเดินอย่างระวัง"เซบาสเตียนพยักหน้ารับทราบเรื่องการเปิดการทำงานของกับดักแล้วคอยเดินมองดูรอบทิศอย่างระแวง เพราะเขายังขยาดกับพวกกับดักพวกนี้จะแย่เพราะมันทำให้เขาต้องเจ็บตัวมามากมายเลยทีเดียว
"หึหึหึ ไม่ต้องระวังตัวแจขนาดนั้นหรอก เซบ ข้าได้ปิดการทำงานกลไกไปหมดเรียบร้อยแล้วไว้เจ้าไปข้าค่อยเปิดอีกที เพราะตอนนี้ทุกคนในหุบเขาต่างรู้จุดของกับดักกันหมดแล้วไม่ไว้แม้แต่ซีทาน"มักเกิลพูดยิ้มๆมองเซบาสเตียนอย่างขบขันที่อีกาหนุ่มมีท่าทีระแวงไปหมดทุกเส้นทาง กลัวแม้กระทั่งโครมไฟที่ไม่ได้จุด
"อ้อ ครับๆ"เซบาสเตียนพยักหน้ารับแล้วจากนั้นเขาก็เดินตามมักเกิลไปอย่างสบายใจเพราะถึงจะซุ่มซ่ามเดินไปเหยียบกับดักเข้ามันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดีเพราะหัวหน้าปีศาจหิมะได้ทำการปิดกรทำงานของกลไกพวกนั้นไปหมดแล้วนี่นะ
และพอเดินไปได้ไม่นาน มักเกิลก็พาเซบาสเตียนมาถึงหน้าห้องพักของซีทาน จากนั้นหัวหน้าปีศาจหิมะก็ทำการเคาะประตูเรียก
ก๊อก ก๊อก
"ซีทาน แกอยู่หรือเปล่า เปิดประตูให้ข้าหน่อยซิ"มักเกิลเรียกไปพรางเคาะประตูไปพราง
"ครับ"เสียงใสๆตอบออกมา แล้วจากนั้นไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับการยื่นหน้าออกมาของหนุ่มหน้าหวาน
"มีอะไรหรือขอรับ หัวหน้า"ซีทานถามมองดูหัวหน้าของเขาอย่างสงสัย
"เซบาสเตียนจะมาเอาขวดไฟสื่อสารของเขาคืนน่ะ ยังอยู่ที่ห้องของแกใช่มัย"มักเกิลถามเสียงเรียบ
"หา..เอ่อ.."ซีทานถึงกลับร้องอย่างตกใจเหงื่อตก ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ก็เขาดันก่อเรื่องยุ่งๆเอาไว้เนี่ยสิ
และด้วยเพราะมีความผิดเป็นชะนักติดหลัง ซีทานจึงรีบเผ่นแนบปิดประตูหนีทันที
"อ้าวเฮ้ย ซีทาน นี่เปิดประตูก่อนสิ แกจะปิดประตูทำไมเนี่ย กล้าบังอาจมาปิดประตูหนีหัวหน้าอย่างข้าเชียวเหรอ เดี๋ยวจะโดน"มักเกิลร้องโวยมองอย่างงุนงงว่าเจ้าหนุ่มหน้าหานนี่เกิดกลัวอะไรขึ้นมาถึงได้ปิดประตูหนีไปแบบนี้
"ให้ผมจัดการเองเถอะครับ คุณมักเกิล ผมมีเรื่องจะต้องสะสางกับเขานิดหน่อย"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีเย็นชา
"เอ่อ...ได้ๆตามใจ มีเรื่องอะไรไปเคลียกันเองแล้วกัน ข้าไม่ยุ่งด้วยและไปทำงานก่อนดีกว่า"พอพูดจบมักเกิลก็เดินจากไปทันที ปล่อยให้เซบาสเตียนกับซีทานไปเคลียปัญหากันเองเขาไม่อยากยุ่งด้วยหรอก
แล้วพอมักเกิลไปแล้วเซบาสเตียนก็กระชากประตูอย่างแรงเลย จนประตูแทบจะพังกันไปข้างนึง ทุบประตูห้องซีทานดัง ปังๆ!!!
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ ซีทาน!! เรามีเรื่องต้องคุยกัน อย่าให้ผมโมโหไปมากว่านี้ ไม่งั้นผมจะพังประตูเข้าไปนะ"เซบาสเตียนตะโกนสั่งอย่างโมโห
ซีทานเอาหลังคอยดันประตูเอาไว้สุดฤทธิ์ด้วยความรู้สึกเกรงกลัวอีกาหนุ่ม เขารู้ว่าถึงยังไงเซบาสเตียนต้องโกระแน่ๆแต่ทำไมถึงมาเร็วอย่างนี้ เขายังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
"ซีทาน เปิดประตูเดี่ยวนี้ ผมต้องการขวดโหลไฟสื่อสารคืน และขออัดคุณให้หายโมโหสักหน่อยที่คุณกล้ามายุ่งเรื่องของผม คิดจะทำอะไรกันแน่อยากให้ผมผิดใจกับนายน้อยงั้นเหรอ ถึงได้เขียนข้อความบ้าๆนั้นส่งไปแบบนี้ ออกมาให้ผมลงโทษซะดีๆ แล้วผมก็จะไปทันที"เซบาสเตียนบอกเจตนาของตนเองให้ซีทานรับรู้ แต่ยิ่งอีกาหนุ่มพูดก็ยิ่งทำให้คนฟังเกิดหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น
"ไม่นะ อย่าทำอะไรผมเลยนะ ผมขอโทษ!ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ!"ซีทานร้องขอให้เซบาสเตียนอภัยให้ เขาไม่อยากเจ็บตัวนักหรอก เรื่องอะไรจะยอมให้ตัวเองถูกโดนทำร้ายได้ง่ายๆกันล่ะ
"เปิดประตูก่อน ผมจะเข้าไปเอาขวดโหลไฟสื่อสารคืน เปิดประตูเดี่ยวนี้"เซบาสเตียนตะโกนสั่งทุบประตูไม่หยุดเลยทีเดียว
"ถ้าผมยอมเปิดประตูให้คุณอย่ามาทำร้ายผมนะ คุณเซบาสเตียน"ซีทานลองประนีประนอมดู
"ก็ได้"เซบาสเตียนตอบรับพยายามทำใจให้เย็นลง
ซีทานลังเลแต่เขาก็จะยอมเชื่อในคำพูดของเซบาสเตียนดูสักครั้ง จึงกลั้นใจยอมเปิดประตูให้ในที่สุด
เซบาสเตียนเดินดุ่มๆเข้ามาในห้อง ซีทานรีบผละถอยออกมายืนห่างๆด้วยความหวาดกลัว ตัวสั่นเลยทีเดียวพรางรีบคว้าตัวเจ้าโคปอลมากอดเอาไว้แน่น
"ขวดโหลไฟสื่อสารของผมล่ะ"เซบาสเตียนหันมาถามด้วยสายตาดุดัน
"เฮือก"ซีทานถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ แล้วค่อยๆชี้มือสั่นไปที่โต๊ะทำงานของตนบอกตำแหน่งของขวดโหลไฟสื่อสารให้อีกาหนุ่มได้รับรู้
เซบาสเตียนเดินมาหยิบขวดโหลไฟสื่อสารเอามาเก็บใส่กระเป๋าเสื้อเอาไว้แล้วเดินตรงมาหาซีทานที่กำลังยืนตัวลีบกอดแมวอยู่หน้าเตาผิง
"นี่ถ้าคุณเป็นเด็กๆล่ะก็ผมจับตีก้นไปแล้วนะ มีอย่างที่ไหนเขียนข้อความมาสร้างความแตกแยกให้คนอื่นแบบนี้น่ะ ร้ายจริงๆเลยคุณเนี่ย ทีหลังอย่ามาทำแบบนี้อีกนะ มันไม่ตลกเลยสักนิดที่คุณเขียนข้อความไปแบบนั้นมันอาจทำให้นายน้อยเข้าใจในตัวผมผิดได้ นี่ยังดีนะที่ผมไปเห็นก่อนนะ ไม่งั้นผมคงจะเข้าหน้าเด็กคนนั้นไม่ติดแน่ๆ"เซบาสเตียนต่อว่าจ้องหน้าซีทานเขม็ง
"ขอโทษครับ คุณเซบาสเตียน"ซีทานก้มหน้าพูดด้วยความสำนึกผิด กอดแมวไว้แน่นด้วยความหวาดกลัวเซบาสเตียนจะทำร้ายเอา
"ทำไมถึงทำแบบนี้ไหนอธิบายมาซิ"เซบาสเตียนถามด้วยท่าทีเอาเรื่อง
"ก็แค่นึกสนุกอยากจะแกล้งชิเอลให้โมโหเล่นเท่านั้นเอง"ซีทานหลับตาพูดเสียงอ่อยๆ
"หึ นึกสนุกแต่คุณทำให้ผมเดือดร้อนนะ หากนายน้อยเกิดเข้าใจผิดขึ้นมาคุณคิดว่าใครกันล่ะที่จะซวย ก็ผมนี่ไง หรือคุณต้องการให้ผมทะเลาะกับนายน้อย ผมอุตส่าห์ช่วยคุณสารพัด แต่คุณกลับมาตอบแทนผมแบบนี้เหรอซีทาน"เซบาสเตียนพูดอย่างโมโหเงื้อกำปั้นจะชกหนุ่มหน้าหวาน
ซีทานถึงกลับสะดุ้งหลับตาปี๋กอดแมวไว้แน่นด้วยความหวาดผวากลัวโดนเซบาสเตียนทำร้ายเอา แต่ถึงจะกลัวมากแค่ไหนแต่เขาก็เป็นปีศาจที่เข้มแข็งเรื่องเจ็บปวดเขาเจอมาเยอะแล้ว 
"เอาสิอยากจะทำร้ายผมก็เชิญเลย"ซีทานพูดท้าหลับตาเงยหน้าเชิดนิ่ง
เซบาสเตียนเงื้อกำปั้นค้างไว้เขาไม่ได้อยากทำร้ายเพื่อนปีศาจสักเท่าไหร่นักหรอก ซีทานยังคงยืนหลับตานิ่งรอรับการลงทันจากอีกาหนุ่มด้วยใจที่แน่วแน่
"เฮ้อ ช่างเถอะทำร้ายคุณไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อจดหมายนั้นผมก็ทำลายทิ้งไปแล้วนี่"เซบาสเตียนเกิดใจอ่อนขึ้นมาทำร้ายซีทานไม่ลงซะอย่างงั้น ใครจะกล้าลงมือกับหนุ่มหน้าตาน่ารักแบบนี้ได้ลงกันล่ะ 
"งั้นก็หมายความว่าคุณยอมยกโทษให้ผมแล้วใช่มัย"ซีทานลืมตาขึ้นมาถามรู้สึกโล่งในอย่างบอกไม่ถุกที่ตนไม่ต้องโดนทำร้ายร่างกายแล้ว
"ใครบอกล่ะว่าผมจะยกโทษให้ นี่แน่ะ"โป้ก!! เซบาสเตียนหลับตาพูดก่อนจะลงมือเขกหัวซีทานไปหนึ่งทีเต็มแรงเลย
"โอ๊ย!!เจ็บนะ อูย หัวโนเลย มือหนักชะมัด"ซีทานร้องลั่นเอามือคลำหัวป้อยๆน้ำตาแทบล่วงแน่ะ
"หึ นี่สั่งสอนแค่เบาะๆนะทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจมัยครับ คุณซีทาน"เซบาเสตียนพูดยิ้มๆอย่างสะใจเล็กน้อย
"ครับผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ คุณเซบาสเตียน อูย เจ็บง่า"ซีทานตอบรับก่อนร้องโอดครวญเอามือลูบคลำหัวตนเองไปพรางๆ 
"ดี..สม.. เอาหล่ะผมมีงานอื่นต้องไปทำขอตัวก่อนนะ บาย"เซบาสเตียนพอจัดการกับซีทานเสร็จเขาก็เดินออกไปจากห้องของหนุ่มหน้าหวานออกไปจากหุบไปทันที