พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

"เฮ้อ...เล่นซะเหนื่อยเลย แต่ก็สนุกดีนะเจ้าขนนก"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพูดอย่างร่าเริงเอามือปาดเช็ดเหงื่อและน้ำออกจากหน้าจากตา
"อือ อือ"เจ้าขนนกตอบรับในลำคอ พรางเอาปลาที่จับได้มาลำเลียงใส่ถังซึ่งเขาจับได้มากกว่านายน้อยหลายสิบตัวเลย 
"โหนายจับมาได้ตั้งเยอะแน่ะ กะจะจับให้หมดลำธารเลยหรือไง"ดาร์กชิลในร่างชิเอลโวยพรางเดินมาดูอย่างไม่พอใจที่ตนสู้เจ้าอีกาใบ้นี่ไม่ได้
[แน่ล่ะก็ผมเป็นมืออาชีพนี่นา มือสมัครเล่นอย่างนายน้อยมีหรือจะมาแข่งจับปลาสู้ผมได้ ยังเร็วไปร้อยปีนะขอรับ]เจ้าขนนกชูป้ายเยาะเย้ย
"หนอยนายจะดูถูกกันมากไปแล้วนะ นี่แนะ!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลเกิดเจ็บใจที่โดยเจ้าใบนี่เยาะเย้ยเอาจึงเอามือวักน้ำนลำธารสาดใส่คนเยาะเย้ยในทันที
ซู่ๆ!!!! !>_< เจ้าขนนกรีบหลับตาปี๋เพราะโดนนายน้อยสาดน้ำใส่เอาอย่างกระทันหันไม่ได้ตั้งตัวเลย
"หึหึหึ ไงล่ะอยากมาเยาะเย้ยกันดีนัก สาดน้ำซะเลยเจ้าใบ้กวนประสาท นี่แน่ะ นี่แนะ!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลหัวเราะไปพรางเอามือวักน้ำสาดใส่หน้าใส่ตัวของพ่อบ้านใบ้ไปพรางอย่างร่าเริง
[ >_< ! พอแล้วขอรับ ผมเปียกหมดแล้ว]ชายผู้ถูกสายน้ำรีบชูป้ายห้าม เอามือลูบน้ำออกจากหน้าจากตาไปพรางๆ
ซู่ๆๆๆแต่ไม่ว่าจะชูป้ายบอกยังไงก็ไม่สามารถหยุดการสาดน้ำใส่ของเด็กตัวร้ายนี่ได้ จนตัวเปียก ผมเผ้าเปียกไปหมดเลย
"หึหึหึ เย็นดีใช่มัยล่ะ เจ้าใบ้"ดาร์กชิลพูดยิ้มๆพรางเดินกลับไปเอาถังเปล่าที่ริมชายฝั่งแล้วเอามาตักน้ำ
หมับ!!แต่ยังไม่ทันจะเอาน้ำในถังมาสาด ก็ถูกมือแกร่งของเจ้าขนนกคว้าห้ามเอาไว้เสียก่อนแล้วจับยึดถังไปทันที
"อ๊ะเอาคืนมานะ!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยายามจะยื้อแย่งถังน้ำจากมือเจ้าขนนกเอาคืนมาให้ได้ แต่เด็กตัวเล็กๆอย่างเขามีหรือจะสู้แรงอันมากมายของชายร่างสูงผู้นี้กันล่ะ 
สุดท้ายก็โดนเจ้าพ่อบ้านใบ้เอาคืน จับเอาถังไม้ที่บรรจุน้ำเย็นๆเอาไว้เต็มนั้นเทราดใส่หัวใส่ตัวเข้าให้ทันทีเลย 
ซู่!!!!
"ว๊าาากกกเย็น! หงึ่ก นะหนาวนะ บรึ๋ยยย!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลร้องโวยลั่นดิ้นพลาดๆเอามือกอดอกตัวสั่นงันงกด้วยความหนาวสะท้าน ก็เล่นเอาน้ำเย็นๆมาราดตัวเขาตอนหน้าหนาวแบบนี้จะไม่ให้สั่นไหวเหรอ
"หึหึหึ"เจ้าขนนกหัวเราะเยาะ แล้วทำท่าจะเอาถังน้ำมาตักน้ำในลำธารแกล้งนายน้อยอีกรอบ
"เอ้ย..จะทำไรน่ะพอเลย ไม่เอาแล้วหนาวนะเจ้าบ้า!!"ดาร์ชิลร้องโวยยื่นมือมาห้ามปรามไม่ให้เจ้าขนนกเอาน้ำมาสาดอีก
[ไงล่ะอยากแกล้งผมก่อนดีนักเจอน้ำเย็นๆเข้าไปเย็นสบายดีมัยขอรับ]เจ้าขนนกชูป้ายบอกยิ้มๆมือยังถือถังน้ำอยู่ยังไม่ได้เอามาสาดใส่เด็กตัวยุ่ง
"อึ้ย พอเลยนะเลิกเล่น ดูซิเนี่ยตัวเปียกหมดแล้ว ชิ"ดาร์กชิลโวยใส่อย่างไม่สบอารมณ์แล้วเดินหนีขึ้นฝั่งทันที เขาทนอยู่ในน้ำเย็นๆไม่ไหวแล้วยิ่งตัวเปียกแบบนี้ยิ่งหนาวมากกว่าเดิมอีก เสื้อกันหนาก็ช่วยไม่ได้แต่กลับทำให้เขาหนาวมากกว่าเดิมหลายเท่าเลย
เจ้าขนนกอึ้งไปที่ดูเหมือนตนจะทำให้นายน้อยงอนปุบป่องซะแล้วจึงรีบถือถังน้ำตามขึ้นฝั่งไป
ดาร์กชิลหยุดเดินชั่วคราวหันมาหรี่ตามองค้อนใส่ชายร่างสูงที่เดินถือถังน้ำคอยติดตามมา ก่อนทำหน้าเชิดหันหลังเดินสะบัดก้นหนีกลับเข้าไปในเตนท์ทันที
เจ้าขนนกจึงรีบวางถังน้ำเอาไว้บนพื้นเมื่อขึ้นมาบนฝั่งแล้วรีบสาวเท้าติดตามนายน้อยขี้งอนเข้าไปในเตนท์ทันทีเพื่อปรับความเข้าใจกัน
พอทั้งเจ้าขนนกเดินตามนายน้อยของเขาเข้ามาถึงข้างในเตนท์แล้ว 
"หงึ่ก หงึ่ก "ดาร์กชิลร้องครางด้วยความหนาวตัวสั่นสะท้านเนื้อตัวเปียกปอนตั้งแต่หัวจรดเท้าจนเห็นไปถึงข้างในเลย เสื้อกันหนาวก็ชุ่มน้ำทำให้อุณหภูมิของร่างกายลดต่ำลงไปเล็กน้อย
เจ้าขนนกเดินเข้ามานั่งคุกเข่าตรงหน้า ค่อยๆเอื้อมมือมาแตะไหล่นายน้อยเบาๆแล้วชูป้ายถาม
[นายน้อยเป็นอะไรไปขอรับ ตัวสั่นเชียว หนาวหรือขอรับ]เจ้าขนนกชูป้ายถามอย่างห่วงใย 
เด็กหนุ่มตาสีแดงเงยหน้าขึ้นมามองแล้วพยักหน้าไม่ได้พุดอะไรอีกเอาแต่นั่งกอดเข่าตัวสั่นงันงกด้วยความหนาวสะท้านจากความเย็นของเสื้อผ้าที่เปียกปอน
"อ่า อ่า"เจ้าขนนกจึงส่งเสียงบอกพรางคว้าจับแขนเด็กหนุ่มตาสีแดงที่นั่งตัวสั่นให้ลุกขึ้นยืน
ดาร์กชิลในร่างชิเอลยืนกอดอกมองดูชายตรงหน้าอย่างสงสัยว่าจะทำอะไรเขาอีก
เจ้าขนนกรีบเดินไปเปิดกระเป่าเสื้อผ้าของนายน้อยและเจ้านายเพื่อหาเสื้อผ้าตัวใหม่มาเปลี่ยนให้ พร้อมทั้งออกไปจากเตนท์ไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่เอาไปพึ่งแดดไว้นั้นนำมาพาดบ่าเดินกลับเข้าเตนท์เพื่อจะเอาผ้านี้ไปเช็ดตัวเช้ดหัวให้นายน้อย ขืนปล่อยทิ้งไว้นานๆเดี๋ยวเด็กคนนี้จะเป็นหวัดได้ ต้องรีบทำให้ร่างกายอุ่นและแห้งเข้าไว้ก่อน
"อา อา"เจ้าขนนกส่งเสียงเรียกเมื่อเดินเข้ามาในเตนท์พร้อมกับผ้าเช็ดตัวพร้อมกับชูป้ายข้อความบอก
[มาถอดเสื้อผ้าออกก่อนนะขอรับ เดี่ยวนายน้อยเกิดเป็นหวัดขึ้นมาล่ะก็ผมโดนเจ้านายด่าเป็นชุดแน่ๆ มาครับถอดเสื้อก่อนนะขอรับ]เจ้าขนนกชูป้ายบอกพรางกระเถิบตัวมานั่งคุกเข่าตรงหน้านายน้อยของเขาทำท่าจะจับเด็กหนุ่มตาสีแดงที่ยังคงยืนกอดอกยืนนิ่งมาถอดเสื้อผ้าให้ได้
ดาร์กชิลเองก็อยากจะถอดเสื้อผ้าเปียกๆเย็นๆนี่ออกเหมือนกันแหละ เขาก็เลยเลิกงอนปุ๊บป่องยอมยืนเฉยๆให้พ่อบ้านใบ้จับมาถอดเสื้อผ้าให้แต่โดยดี
ในระหว่างนั้นทางด้านเซบาสเตียนตอนนี้เขาเอาข้าวของมาจัดเก็บในบ้านเรียบร้อยแล้วกำลังลงมือทำขนมอย่างรีบเร่ง คอยเอาฟืนมาสุมเร่งไฟที่เตาอบลลับกับมาตักตวงส่วนผสมที่จะทำแป้งขนมเค้ก และน้ำชอกโกแลตที่จะต้องราดลงไปบนเค้ก และจัดเตรียมทำครีมมาจัดแต่งหน้าเค้กไปด้วยอย่างคล่องแคล้วราวกับเป็นเชฟมืออาชีพก็ไม่ปาน
แม้มือของเซบาสเตียนยังคงสาละวรกับการทำขนมอยู่แต่ในใจของเขาตอนนี้กลับกระวนกระวายด้วยความที่อดเป็นห่วงนายน้อยของเขาไม่ได้ เขาอยากจะรีบทำขนมให้เสร็จเร็วจะได้รีบกลับไปหาเด็กคนนั้นเสียที เวลาที่เจ้าขนนกจะต้องหายไปใกล้กระชันเข้ามาทุกทีแล้ว
"อีกยี่สิบนาทีก็จะครบสองชั่วโมงแล้วสินะ แต่ขนมนี่ยังไม่ถึงไหนเลย กว่าแป้งเค้กนี่จะสุกต้องใช้เวลาเกินยี่สิบนาทีแน่ๆไหนจะต้องแต่งหน้าอีก ทำยังไงดีจะเร่งไฟมากไปกว่านี้ไม่ได้ด้วยหากไฟแรงไปตัวเค้กจะด้านไม่นุ่มน่ะสิ"เซบาสเตียนหยิบนาใกาพกมาดูเวลาบ่นกับตนเองไปพรางเดินไปตรวจดูพืนไฟในเตาและก็เอาส่วนผสมสำหรับแต่งหน้ามากวนๆให้เข้ากันไปพรางๆดูท่าทางวุ่นวายน่าดูทีเดียว
ส่วนทางด้านนายน้อยที่กำลังรอขนมเค้กจากพ่อบ้านเซบาสเตียนอยู่ในตอนนี้เขาถูกเจ้าขนนกจับใส่เสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยแล้วโดยให้ใส่ชุดลำลองกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินทั้งชุด และสวมใส่เสื้อโค้สตัวยาวกันหนาวอีกชั้น ผูกโบว์สีแดง สวมถุงเท้ายาวถึงน่อง
"นี่อีกกี่นาทีนายจะหายไปเหรอ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลถามในขณะที่กำลังนั่งยื่นขาให้เจ้าขนนกสวมใส่ถุงเท้าให้ที่ขาข้างซ้ายส่วนข้างขวาสวมใส่ไปเรียบร้อยแล้ว
ขนนกก้มหน้าก้มตาใส่ถุงเท้าให้นายน้อยให้เสร็จแล้วนั่งหลับตาสื่อหาเจ้านายเพราะตอนนี้เขาไม่มีนาฬิกาจึงต้องส่งโทรจิตไปถามเจ้านายที่กำลังทำเค้กอยู่ที่บ้านตนเอง
**[เจ้านายอีกกี่นาทีกระผมจะหายไปขอรับ]**เจ้าขนนกส่งโทรจิตไปถาม
และเจ้านายที่ได้ยินคำถามจากโทรจิตจากเจ้าขนนกร่างแยกของเขาจึงตอบไปตามที่เขาพึ่งดูนาฬิกาไปเมื่อกี๊
**อีกสิบห้านาที ฉันยังทำขนมไม่เสร็จเลยอาจจะไปช้าหน่อยนะ นายน้อยเป็นยังไงบ้างล่ะ**เซบาสเตียนส่งโทรจิตตอบไปเช่นกันตอนนี้เขายืนคอยให้เค้กสุกอยู่
**[นายน้อยสบายดีขอรับ ตอนนี้อยู่กับผมในเตนท์เจ้านายไม่ต้องห่วงครับ รีบกลับมาให้ทันก่อนผมจะหายไปละกัน]**เจ้าขนนกส่งกระแสจิตบอก
**อืม..เดี่ยวขนมเสร็จเมื่อไหร่จะรีบไปทันที นายต้องอยู่กับนายน้อยจนวินาทีสุดท้ายเลยนะและอย่าให้นายน้อยออกไปจากแคมป์เป็นอันขาด**เซบาสเตียนสั่งกำชับให้เจ้าขนนกดูแลนายน้อยของเขาจนกว่าจะหมดเวลา
**[ขอรับ]**เจ้าขนนกตอบรับแล้วเขาก็ลืมตาขึ้นมา ชูป้ายตอบคำถามนายน้อยต่อ
[อีกสิบห้านาทีขอรับ]เจ้าขนนกชูป้ายตอบยิ้มๆมองดูนายน้อยด้วยความเอ็นดู
ดาร์กชิลในร่างชิเอลพอได้คำตอบเขาก็ทรุดตัวลงนั่งไปบนที่นอนแล้วทำหน้าเซ็งๆด้วยความเสียดายที่จะเจ้าอีกาใบ้นี่จะหายไปในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้ว ถึงเขาจะได้อยู่กับปะป๋าแต่เขาก็คงต้องเจอแต่การฝึกโหดจากปะป๋าตลอดทั้งวันแน่ๆ พอมีเจ้าขนนกมาอยู่ดูแลเขาได้พักได้เล่นได้ทำกิจกรรมแปลกๆที่เขาไม่เคยทำมาก่อนมันทำให้เขารุ้สึกดีอย่างบอกไม่ถุกทีเดียว 
"นายจะไปแล้วเหรอ แล้วเมื่อไหร่นายจะออกมาอีกล่ะ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลเงยหน้าขึ้นมาสบตาพูดด้วยท่าทีเสียดายยังไม่อยากให้เจ้าขนนกจากไปอยากให้อยู่เล่นกับเขาอีกนานๆ
[ครับ เจ้านายทำให้ผมอยู่ได้แค่สองชั่วโมงเท่านั้น เมื่อหมดเวลาก็คงต้องไป แต่ไม่ต้องห่วงนะพรุ่งนี้หรือวันอื่นๆผมก็จะออกมาได้อีกทุกวันเลยขอรับ ถ้าเจ้านายเรียกน่ะนะ]เจ้าขนนกชูป้ายบอกยิ้มๆ เขารุ้ว่านายน้อยคงจะเสียดายที่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันสั้นเกินไปหน่อย
"อืม..ตอนนี้ฉันอยากอ่านหนังสือต่อแล้วล่ะ นายไปเอามาให้ทีสิ"ดาร์กชิลจึงเปลี่ยนเรื่องในทันที เขาชักอยากจะอ่านหนังสือต่อแล้วน่ะสิ
[ได้ขอรับกระผมจะไปเอามาให้เดี่ยวนี้]เจ้าขนนกชูป้ายตอบรับแล้วเดินออกไปจากเตนท์ไปไปหยิบหนังสือที่เขาวางเอาไว้ที่ผ้าปูใต้ต้นไม้ที่นายน้อยเคยไปนั่งนำกลับมาให้ในทันที
และเพียงไม่นานซาตานหนุ่มใบ้ก็กลับเข้ามาในเตนท์พร้อมกับยื่นหนังสือส่งให้นายน้อยของเขาในทันที
ดาร์กชิลในร่างชิเอลยื่นแขนออกมารับหนังสือเอามานั่งอ่านบนที่นอนต่อ 
เจ้าขนนกยังไม่ได้ไปไหนเขามานั่งเฝ้านายน้อยคอยดูแลรับใช้เด็กหนุ่มผู้นี้ไปจนกว่าจะหมดเวลานั่นแหละหรือรอเจ้านายกลับมา
และเจ้านายของเจ้าขนนกในตอนนี้เขากำลังนั่งรอเค้กสุกอยู่ซึ่งอีกหลายนาทีเลยกว่าจะเสร็จ คอยมองดูนาฬิกาพกสลับกับตรวจดูเตาเป็นระยะๆ
แต่แล้วเวลาก็เดินไปเรื่อยๆไม่มีวันหยุด จนกระทั่งหมดเวลา เจ้าขนนกก็ค่อยๆจางหายไป
"อ้าว..เจ้าขนนก เจ้าขนนกอย่าพึ่งไปสิ เซบาสเตียนยังไม่มาเลย นายจะหายไปแบบนี้ไม่ได้นะ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลก็เกิดตกใจรีบวางหนังสือแล้วลุกขึ้นมาร้องเรียก แต่ทว่า
[ไว้พบกันใหม่ขอรับ นายน้อย]ร่างของเจ้าขนนกค่อยๆจางลงซาตานหนุ่มยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะ...
พรึ่บ!!แปลสภาพกลายเป็นขนนกสีดำไปทันทีแล้วก็ล่วงลงสู่พื้นเตนท์
"เจ้าขนนก!!"ดาร์กชิลร้องเรียกอย่างใจหายเอื้อมมือมาหยิบขนนกสีดำขึ้นมาดูอย่างอาลัยอาวร 
"เฮ้อ..กลายเป็นขนนกสีดำนี่ไปซะแล้ว ปะป๋าทำไมป่านนี้แล้วถึงยังไม่มาสักทีนะ มัวทำอะไรอยู่"ดาร์กชิลบ่นพรางก้มลงมองดูขนนกสีดำครู่หนึ่งก่อนจะเอาขนนกนั้นเอามาทำเป็นที่คั่นหนังสือแล้วเขาก็ปิดหนังสือล้มตัวลงนอนเล่นรอเซบาสเตียนกลับมาอย่างเซ็งๆ โดยที่นอนลืมตารอบิดาไปเรื่อยๆพยายามข่มตาไม่ให้เผลอหลับไปอีก เดี๋ยวเขาจะโดนเจ้าของร่างแย่งกินขนมเอา
ส่วนทางด้านเซบาสเตียนผู้ที่มัวแต่โอ้เอ้ไม่ยอมกลับไปหานายน้อยของเขาเสียทีมัวแต่นั่งรอเค้กสุกไปพรางคอยมองดูเวลาด้วยความกระวนกระวายใจเพราะตอนนี้ดูเหมือนจะกลับไปไม่ทันก่อนที่เจ้าขนนกจะหายไปเสียแล้ว
"แย่ล่ะ..ครบสองชั่วโมงแล้ว ทำยังไงดีเค้กยังไม่สุกหน้าเค้กก็ยังไม่ได้แต่ง ป่านนี้นายน้อยคงจะบ่นแย่แล้วที่เราไปช้าแบบนี้ อีกห้านาทีจะสุกได้ที่แล้วสินะ ต้องรีบทำเวลาในการแต่งเค้กแล้วล่ะ อดทนรออีกหน่อยนะนายน้อยเค้กจะสุกแล้ว"เซบาสเตียนพึมพำอย่างกระวนกระวายใจเดินไปเดินมารอให้ตัวเค้กสุก
เพียงไม่นานเค้กก็สุกได้ที่ เซบาสเตียนก็ยกออกมาจากเตาเอามาตกแต่งหน้าเค้กด้วยชอกโกแลตในทันทีอย่างคล่องแคล้ว ปาก็พึมพำหานายน้อย
"อีกนิดเดียวขอรับเค้กของนายน้อยจะเสร็จแล้ว อดทนรอผมอีกนิดนะอย่าพึ่งหนีหายไปจากแคมป์ล่ะ อีกนิดเดียวเท่านั้น"เซบาสเตียนพยายามพูดกับตนเองพรางตกแต่งหน้าเค้กอย่างประณีตบรรจง ถึงเวลาไม่ค่อยจะมีสักเท่าไหร่แต่เขาก็อยากจะทำขนมเค้กนี้ออกมาให้ดีที่สุดอยู่ดี
และในที่สุดเซบาสเตียนก็ทำขนมเค้กจนเสร็จ
"อ้า เสร็จแล้วขนมเค้กของนายน้อยเอาหล่ะเอาใส่กล่องแล้วรีบเอาไปให้เด็กคนนั้นเลยดีกว่า ป่านนี้คงบ่นแย่แล้ว"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆอย่างภาคภูมิใจที่ทำเค้กจนเสร็จเขาจัดแจงเอาเค้กใส่กล่องผูกโบว์ให้เรียบร้อยแล้ว ถือถือถุงวัตุดิบที่จะเอามาทำอาหารเย็นอีกมือหนึ่ง รีบเดินออกไปจากบ้าน แล้วบินขึ้นฟ้าตั้งใจจะมุ่งหน้าไปยังป่า แต่ทว่า..
"เอ๊ะในเมืองเกิดอะไรกันน่ะ ทำไมผู้คนถึงมามุงดูกันมากมายขนาดนั้น"ซาตานหนุ่มก็เหลือบไปเห็นเหล่าปีศาจเป็นจำนวนมากชุมนุมกันที่ใจกลางเมืองซาตานกันเนืองแน่น ทำให้ชายหนุ่มผู้ที่กำลังบินสูงอยู่บนฟ้าเห็นเหล่าปีศาจที่เป็นเพียงจุดเล็กๆเต็มพื้นที่ในใจกลางเมืองซาตานเลยจากที่ไกลๆซึ่งจุดที่ซาตานหนุ่มบินอยู่นั้นไม่ไกลจากเมืองสักเท่าไหร่ หากผ่านป่าไปก็จะเป็นเมืองซาตานแล้ว ทำให้เขามองเห็นความเคลื่อนไหวของพวกปีศาจที่อยู่ในเมืองได้โดยไม่ยากเย็นเลย
"อยากรู้จริงๆว่าปีศาจพวกนั้นมาชุมนุมอะไรกัน ลองแวะไปดูหน่อยดีกว่า "เซบาสเตียนจึงตัดสินใจที่จะลองแวะไปดูในเมืองสักหน่อยเพราะมันผิดวิสัยของชาวเมืองที่มาชุมนุมกันเนืองแน่นขนาดนี้ หากไม่มีเหตุการณ์อะไรสำคัญเกิดขึ้นล่ะก็ พวกปีศาจก็คงไม่มารวมตัวกันหรอก
และพอเซบาสเตียนบินมาจนถึงในเมืองซาตานเขาก็ค่อยหาที่ว่างๆร่อนลงมาแล้วเดินไปถามเหล่าปีศาจที่อยู่แถวนั้นทันที
"เอ่อ..ขอโทษนะครับ คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าในเมืองเกิดอะไรขึ้นหรือครับ"เซบาสเตียนเดินไปถามปีศาจสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนจูงมือลูกปีศาจวัยรุ่นอยู่
"มีประกาศจากราชสำนักน่ะค่ะ ว่ามีการเปลี่ยนกำหนดการแข่งขันล่นระยะเวลาจากสามวันโลกปีศาจ ให้เหลือเพียงแค่สองเดือนโลกมนุษย์เท่านั้นน่ะค่ะ"ปีศาจสาวแม่ของลูกวัยรุ่นชายคนหนึ่งบอกด้วยท่าทางวิตกกังวลแล้วชี้มือไปที่กระดาษที่ถูกแปะอยู่ตามตึกเต็มไปหมดทั่วเมืองเลย
"หา 0*0!!"เซบาสเตียนถึงกลับร้องอย่างตกใจหน้าตาตื่น ล่นกำหนดการแข่งเหลือสองเดือนงั้นเหรอ!!!
"แล้วทำไมถึงมีการเปลี่ยนเวลากระทันหันแบบนี้ล่ะครับ"เซบาสเตียนถามต่อเขาพึ่งมาเลยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
" เอ่อคุณลองไปอ่านประกาศแถวๆนี้ดูสิคะ ดิฉันน่ะกลุ้มใจจริงๆเลยค่ะเวลามันกระชั้นมากกลัวว่าจะมีเวลาเตรียมตัวให้ลูกชายดิฉันไม่เพียงพอน่ะสิคะ มีเวลาอีกแค่สองเดือนเอง"ปีศาจสาวที่มีลูกชายวัยรุ่นตอบด้วยสีหน้าวิตกกังวลชี้มือไปแถวกำแพงที่มีแผ่นกระดาษติดประกาศเอาไว้อยู่
"อาขอบคุณครับ"เซบาสเตียนกล่าวขอบคุณแม่ปีศาจสาวแล้วรีบเดินไปหาแผ่นประกาศตามกำแพงอ่านในทันที
"นี่สินะแผ่นประกาศล่นเวลาการแข่งขัน ไหนลองอ่านดูหน่อยซิ"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองพรางเดิมาอ่านแผ่นประกาศใกล้ๆเขาเป็นอีกาสายตาสั้นเลยต้องหยิบแว่นมาสวมเวลาอ่านหนังสือ
และในประกาศมีข้อความดังนี้
:[ประกาศกำหนดเลื่อนเวลาการแข่งขันฟันดาบตามประเพณี ตามราชโองการขององค์ราชาแห่งโลกปีศาจ จากเวลา 3 วันโลกปีศาจให้ลดลงเหลือเวลาตามกำหนดการของโลกมนุษย์ คือสองเดือน เนื่องจากองค์ราชาทรงติดราชกิจสำคัญหลายวันพระองค์จึงอาจจะไม่มีเวลามาร่วมดูการแข่งขันได้ตามกำหนดการเดิม จึงได้มีการปรับเปลี่ยนวันเวลาให้ตรงกับเวลาว่างของพระองค์ซึ่งใช้เวลาค่อนข้างน้อยมากเมื่อเทียบกับช่วงเวลาของชาวเราจึงประกาศมายังเหล่าพี่น้องชาวเราให้ทราบโดยทั่วกัน ผู้เข้าแข่งขันเยาวชนทั้งหลายให้เตรียมตัวให้พร้อม การแข่งขันในครั้งนี้เป็นแบบทัวนาเมนต์ ซึ่งกติกาจะบอกรายละเอียดให้ทราบในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าก่อนเริ่มสู่การแข่งขัน พระราชองค์การจากราชาแห่งโลปกีศาจ]:
"เห..แบบทัวนาเมนต์งั้นเหรอ อืมแบบนี้ค่อยมีสิทธิลุ้นที่จะชนะได้หน่อยถึงแม้เวลาจะลดลงก็ตามแต่หากนายน้อยของเราได้เพื่อนร่วมทีมดีๆก็อาจจะมีสิทธิลุ้นที่ชนะก็ได้ ต้องฝึกแบบเต็มรูปแบบซะแล้วสิ เวลาแค่สองเดือนมันสั้นนักอย่างน้อยภายในหนึ่งเดือนเราต้องให้เด็กคนนั้นจับดาบให้ได้ก่อนล่ะ "เซบาสเตียนอ่านจบเขาก็พึมพำกับตนเองวางแผนการฝึกสำหรับนายน้อยอย่างเอาจริงเอาจัง เขาตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะต้องทำให้นายน้อยของเขาสามารถจับดาบให้ได้ภายในหนึ่งเดือน
"เอาหล่ะรีบกลับไปหานายน้อยก่อนดีกว่าป่านนี้รอแย่แล้ว ไม่รู้จะโดนโกรธหรือเปล่านะไปช้ากว่ากำหนดแบบนี้น่ะ เฮ้อ.."พอวางแผนไปคร่าวๆแล้วเซบาสเตียนก็รีบเดินทางกลับไปที่แคมป์ในทันทีตอนนี้เขากังวลอยู่อย่างนึงคือ กลัวเด็กคนนั้นวีนแตกใส่น่ะสิที่เขากลับมาช้า
และไม่นานเซบาสเตียนก็มาถึงแคมป์พร้อมด้วยกล่องขนมเค้กและถุงวัตถุดิบอาหารเย็น อีกทั้งยังมีข่าวดี เอหรือข่าวร้ายมาบอกนายน้อยของเขาอีกด้วย
"นายน้อยผมกลับมาแล้วขอรับ"พอมาถึงแคมป์เซบาสเตียนก็ร้องเรียกหานายน้อยของเขาทันทีพร้อมกับเดินเข้ามาในเตนท์
ดาร์กชิลกำลังนอนเล่นก่ายหน้าผากทำหน้าเซ็งๆอยู่พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของปะป๋า เขาก้รีบผุดลุกขึ้นมานั่งหันไปมองที่ปากทางเข้าเตนท์ก็เห็นใบหน้าของชายที่เขากำลังรอคอยโผล่ยื่นเข้ามา
"จะเอ๋.นายน้อย...ผมกลับมาแล้วขอรับ"เซบสเตียนโผล่หน้าเข้ามาในเตนท์เอ่ยทักยิ้มๆ
"ซะเซบาสเตียน!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลร้องเรียกด้วยความดีใจที่ปะป๋าของเขากลับมาแล้วจึงโผเข้ากอดคอเซบาสเตียนทันทีอย่างลืมตัว
"อ่า.."เซบาสเตียนถึงกับอึ้งท่าทางนายน้อยจะคิดถึงเขาน่าดูเล่นโผลเข้ากอดซะเต็มที่เลย
ดาร์กชิลหลับตาซุกซบกับอกของปะป๋าอย่างคิดถึงไม่มีทีท่าจะโกรธเคืองอะไรเลยที่ซาตานหนุ่มมาช้าน่ะ
--ปะป๋า ข้าคิดถึงท่านจังเลยขอรับ--ดาร์กชิลเรียกในใจอย่างโหยหานานๆหลับตาพริ้มอย่างดีใจเพราะนานๆทีจะได้ออกมาก็อยากกอดให้หายคิดถึงสักหน่อย
เซบาสเตียนก้มลงมองพรางเอามือลูบหัวนายน้อยของเขาเบาๆแล้วอมยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ตนไม่โดนวีนใส่ที่มาช้า
"หึหึหึ คงคิดถึงผมสินะขอรับ ขออภัยจริงๆขอรับที่ผมมาล่าช้าเกินกำหนด พอดีขนมเค้กมันสุกช้าไปหน่อยนายน้อยไม่โกรธผมใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดขอขมาเอามือลูบหัวลูบหลังเด็กของเขาอย่างอ่อนโยน
"อืม ก็ขนมพวกนี้มันต้องใช้เวลาในการทำนี่นา ฉันไม่โกรธหรอก แล้วไหนล่ะขนมที่ทำน่ะเอามาสักทีสิฉันอยากกินจะแย่อยู่แล้วนะ "ดาร์กชิลในร่างชิเอลดันตัวผละออกหลับตาพูดอย่างไม่ถือสาแต่กลับเร่งให้ซาตานหนุ่มรีบไปเอาขนมมาให้เขากินเร็วๆเขาอยากกินจะแย่แล้ว
"อ่าครับอยู่ในกล่องนี้ไง เดี๋ยวนายน้อยรอแป๊บนะผมจะรีบเอามาจัดใส่จานเดี๋ยวนี้แหละครับ"เซบาสเตียนพูดพรางยกชูกล่องขนมเค้กที่เขาถือเข้ามาให้เด็กหนุ่มตาสีแดงดู 
"อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้ารับแล้วทรุดตัวกลับลงไปนั่งบนที่นอนอีกครั้ง รอคอยให้เซบาสเตียนนำขนมเค้กมาเสริฟให้
เซบาสเตียนไม่รอช้าเดินถือกล่องเค้กออกไปจากเตนท์ไปจัดการเอามีดมาตัดเค้กใส่จานมาเสริฟให้นายน้อยของเขาในทันที
และเพียงไม่นานก็จัดเตรียมเสร็จเซบาสเตียนก้ถือจานขนมเค้กมาเสริฟ
"นายน้อยกาโตว์ชอกโกแลตขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางยื่นจานขนมส่งให้เด็กหนุ่มตาสีแดงทันทีที่เข้ามาในเตนท์
"อ่า..อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้าแล้วยื่นมือมารับจานขนมเอามานั่งทานอย่างเอร็ดอร่อย 
เซบาเตียนไม่ได้ยืนเฝ้าเขาเดินออกไปจากเตนท์ไปชงนมอุ่นๆใส่น้ำผึ้งมาเสริฟ เพราะก่อนหน้านั้นนายน้อยดื่มชาไปแล้วถ้าให้ดื่มอีกเดี่ยวนายน้อยจะตาแข็งนอนไม่หลับ พอชงนมเสร็จก็รีบเอาไปเสริฟให้เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งตักขนมเค้กกินอย่างเอร็ดอร่อยแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆคอยดูแลเด็กหนุ่มอย่างใกล้ชิด
ในระหว่างนั้นชิเอลที่ติดอยุ่ในร่างตัวเองพึ่งตื่นนอนเมื่อครู่นี้ เขาได้ยินเสียงแว่วจากกระจกเสียงเรียกหาเซบาสเตียนของดาร์กชิล
"เอ้ย!!นั่นมันกาโตว์ชอกโกแลตนี่ 0*0 เซบาสเตียนกลับมาแล้วเหรอ!!"ชิเอลร้องโวยยื่นหน้าเข้าไปดูกระจกจนหน้าแทบจะแนบไปกับบานกระจกเย็นๆเลยทีเดียว สายตามองจับจ้องไปที่ใบหน้าของพ่อบ้านซาตานของเขาและมองจานขนมเค้กที่ร่างของเขากำลังเอาช้อนตักเอาเข้าปากดูน่ากินเหลือเกินจน..
"อึ่ก...อยากกินอ่า.."เด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าที่พึ่งตื่นนอนถึงกลับกลืนน้ำลายด้วยความรู้สึกอยากกินขนมนั่นขึ้นมา ถึงแม้ร่างกายของเขาจะได้กินลงไปในท้องแต่เขาก็ไม่ได้ริ้มรสชาติ หรือสำผัสกับขนมแสนอร่อยนั้นด้วยตัวเอง เขาไม่น่าไปรับปากกับปีศาจน้อยเลยว่าจะยอมให้ทานอาหารฝีมือพ่อบ้านของเขา ถ้าหากเด็กคนนั้นกินจนหมดล่ะมันน่าเสียดายออกไม่ใช่เหรอที่เขาไม่มีโอกาสได้ริ้มรส ทำได้แต่มองดูตาปริบๆอยู่ในนี้เท่านั้น
"กาโตว์ชอกโกแลต ของฉัน.."ชิเอลร้องครางเสียงอ่อยมองดูขนมในกระจกตาละห้อยด้วยความอยากกินเหลือเกิน 
"หนอยทีเจ้าดาร์กชิลมันออกมาทำไมต้องทำขนมที่ฉันชอบให้เจ้าปีศาจนั้นกินด้วยเนี่ยเซบาสเตียน!! "ชิเอลบ่นเอามือทุบกระจกด้วยความรู้สึกเจ็บใจที่เห็นดาร์กชิลกำลังกินขนมที่เป็นของโปรดของเขาด้วย เขาเองก็อยากกินบ้างเหมือนกันนี่นา
"อึ้ย ให้ตายสิไม่น่าไปตกปากรับคำยอมให้เจ้าปีศาจน้อยนั้นมากินอาหารแทนเราเลย ดาร์กชิลถ้านายไม่ยอมเหลือขนมนั้นให้ฉันล่ะก็ ฉันโกรธจริงๆด้วยนะ อึ้ยไม่อยากมองแล้วไปอ่านหนังสือต่อดีกว่า ชิ เซ็งๆ"ชิเอลเลยทำได้แต่บ่นอยู่แต่ในนี้ไม่อาจทำตามใจตัวเองได้จึงพยายามหลบเลี่ยงไม่มองดูกระจกอีกรีบล้มตัวลงนอนหยิบหนังสือที่อ่านค้างเอาไว้มาอ่านต่อ พยายามทำใจให้สงบไม่ฟุ้งซ่านเรื่องขนมอีก
ส่วนคนที่อยู่ภายนอกในตอนนี้กำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีพ่อบ้านคอยบริการเสริฟนมอุ่นๆให้และคอยดูแลเอาใจใส่อย่างใกล้ชิด
"ดื่มนมเข้าไปเยอะๆนะขอรับจะได้มีสุขภาพที่แข็งแรง"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางคอยรินนมอุ่นๆผสมน้ำผึ้งใส่แก้วยื่นส่งให้เป็นแก้วที่สอง
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับแล้วยกแก้วนมมาดื่มหลายอึก สลับกับตักเค้กเอาเข้าปากกินไปอย่างเพลิดเพลิน
"เดี๋ยวทานขนมเสร็จแล้วจะไปฝึกช่วงบ่ายกันต่อเลยนะครับ บ่ายนี้เราจะขึ้นเขากัน"เซบาสเตียนเตรียมนำเข้าสู่การฝึกรอบบ่าย
"อืม เตรียมเสบียงให้ด้วยแล้วกัน"ดาร์กชิลเงยหน้ามาบอกพรางตักขนมเค้กชิ้นสุดท้ายเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
"ได้ขอรับ เดี่ยวผมจะเตรียมแซนวิชไปด้วยแล้วกันกว่าเราจะกลับมาที่แคมป์อีกทีคงจะเย็นๆ"เซบาสเตียนตอบรับพรางลุกขึ้นเดินออกไปจัดเตรียมเสบียงอาหารสำหรับการเดินทางขึ้นเขาในทันที ทิ้งให้นายน้อยของเขานั่งรออยู่ในเตนท์ตามลำพัง
และเพียงไม่นานเซบาสเตียนก็จัดเตรียมเสบียงเสร็จเขาก็เอามาจัดใส่กล่องแล้วเอาผ้ามาห่อ เตรียมถังน้ำ เชือก และอุปกรณ์ต่างๆที่จำเป็นอีกเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาบอกนายน้อยของเขาให้เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการฝึกในรอบบ่าย
"นายน้อยได้เวลาไปฝึกกันแล้วขอรับ"เซบาสเตียนโผล่หน้ามาบอกแล้วผลุบกลับออกไปรออยู่หน้าเตนท์
ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นยืนเดินตามเซบาสเตียนออกไปอย่างรวดเร็ว
และพอทั้งสองออกมาข้างนอกเตนท์กันแล้วดาร์กชิลเกิดนึกขึ้นมาได้ว่าขนมเค้กขึ้นมาได้ เขาอยากจะทานอีกครั้งในตอนเย็นๆ
"เออ..แล้วขนมของฉันล่ะยังมีอยู่อีกหรือเปล่า ฉันอยากจะกินอีกครั้งในตอนเย็นๆน่ะ"เด็กหนุ่มตาสีแดงหันมาถามเสียงเรียบ
"มีขอรับ ไว้ตอนเย็นๆผมจะจัดเตรียมเอาไว้ให้"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆเขารู้ว่านายน้อยชอบทานขนมมากเลย
"อืม..งั้นเราไปกันเถอะ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลตอบรับก่อนจะเดินนำทางไปแต่ทว่า...
สวบ!!จู่ๆเซบาสเตียนก็เอาห่วงเชือกมาคล้องรวบเอวเอาไว้
"อ๊ะ นี่มันอะไรกันน่ะ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลร้องอย่างตกใจรีบหันมาถามพรางพยายามแกะห่วงเชือกออกจากตัวของเขาอุตหลุด
"ก็ห่วงเชือกยังไงล่ะขอรับเอาไว้ป้องกันการพลัดหลงกลางป่าน่ะ นายน้อยไม่คุ้นเคยเส้นทางหากมีเชือกนี่ผูกโยงตัวคุณเอาไว้กับผมจะได้อุ่นใจหน่อยไงไม่ต้องกลัวว่านายน้อยจะหลงทางหรือหายไปไหนกลางทางน่ะครับ"เซบาสเตียนอธิบายยิ้มๆพรางเอาห่วงเชือกอีกข้างมาคล้องเข้ากับเอวของตนเองด้วยเช่นกัน
"อ่า..อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับแล้วปล่อยมือลงไปเอามาแกะเชือกอีก เขายอมที่จะให้เซบาสเตียนล่ามเชือกผูกติดกันไว้แต่โดยดี เพื่อความปลอดภัยต่อตัวเขาเอง
แล้วจากนั้น
"เอาล่ะ ได้เวลาไปฝึกรอบบ่ายกันแล้วขอรับ ขอบอกว่างานนี้ผมเอาจริง เพราะมีเวลาจำกัด นายน้อยรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้มีประกาศล่นระยะเวลาการแข่งขันเหลือเพียงแค่สองเดือนเองนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกด้วยท่าทีจริงจัง
"อะไรกันล่นเวลาเหลือแค่สองเดือนเองเหรอ แล้วแบบนี้จะฝึกทันเหรอ "เด็กหนุ่มตาสีแดงหยุดเดินเอาเสียดื้อๆร้องถามอย่างตกใจ
"ทันแน่นอนขอรับ อย่างน้อยภายในหนึ่งเดือนนายน้อยต้องจับดาบให้ได้ก่อน ดังนั้น.."เซบาสเตียนหันมาพูดทิ้งท้ายไว้แล้วยิ้มหวานปานน้ำเชื่อม 
"ฮึ่ก..0_0!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลถึงกลับกลืนน้ำลายเมื่อตนเริ่มรับรู้ได้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของรอยยิ้มนั้นของเซบาสเตียน เกิดขนลุกขึ้นมาตามแขนอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และรอคอยฟังคำพูดต่อจากนั้นอย่างลุ้นระทึกว่าตนจะเจอกับอะไรในช่วงหนึ่งเดือนอันแสนสาหัสนี้ เขาเชื่อได้เลยว่าจะต้องเป็นการฝึกที่โหดสุดๆแน่ๆ
"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะเพิ่มความเข้มข้นในการฝึกจากเดิมเป็นสองเท่านะขอรับ ^_^"เซบาสเตียนพูดต่อให้จบด้วยสีหน้ายิ้มหวาน
"สะสองเท่า 0*0"ดาร์กชิลในร่างชิเอลทวนอ้าปากพะงาบๆเหงื่อแตกพลั่กๆอย่างตื่นตระหนก เขาชักจะเริ่มกลัวการฝึกตลอดทั้งเดือนแบบนี้แล้วสิ ไม่น่าอาสาจะออกมาฝึกแทนชิเอลเลย 
"ใช่แล้วขอรับ ดังนั้นเวลาการฝึกจะมีมากขึ้น เวลานอนจะน้อยลงจากเดิมเวลาตื่นคือเจ็ดโมงจะต้องเปลี่ยนเป็น ตีห้าขอรับ นอนสามทุ่มเหมือนเดิม แต่ต้องตื่นแต่เช้าออกมาวิ่งออกกำลังกายก่อนฝึกกับลูกตุ้มขอรับ"เซบาสเตียนบอกถึงกำหนดการที่จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงใหม่ทั้งหมด
"อืม..อย่างน้อยก็ยังพอมีเวลาให้นอนพักบ้างก็ดีแล้วล่ะนะ เอาล่ะ ฉันจะพยายามทำให้เต็มที่เลยเราไปกันเถอะเซบาสเตียน"ดาร์กชิลหลับตาพูดเขาทำใจเอาไว้นานแล้วจึงไม่ตกใจอะไรสักเท่าไหร่ที่จะต้องเปลี่ยนเวลาการแข่งขันและเพิ่มเวลาฝึกไปเป็นสองเท่ายังไงเขากับชิเอลก็ต้องผลัดกันออกมาฝึกอยู่แล้วต่างฝ่ายต่างก็ได้พักผ่อนในช่วงที่อีกฝ่ายออกมาฝึกอยู่ดี
เซบาสเตียนยืนอึ้งไปสามวิมองดูนายน้อยของเขาด้วยความประหลาดใจ ไม่นึกว่านายน้อยจะนิ่งเฉยได้ขนาดนี้ เขาเคยคิดว่าถ้าได้ฟังการฝึกที่หนักยิ่งขึ้นจะทำให้ตกใจหรือบ่นอิดออดไปเสียอีก แต่นี่กลับไม่สะทกสะท้านอะไรเลยไม่อิดออดหรืององแงเลยด้วย 
"........."เซบาสเตียนยืนมองด้วยท่าทีประหลาดใจ
ดาร์กชิลในร่างชิเอลจึงถือโอกาสเดินนำเพราะคนนำทางกลับยืนนิ่งไม่ยอมเดินไปเสียนี่
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกพ่อบ้านดึงรั้งเชือกเอาไว้
"เดี่ยวสิขอรับ นายน้อยจะรีบไปไหน"เซบาสเตียนถามพรางรั้งตัวนายน้อยเอาไว้ทันทีเมื่อตนหายอึ้งแล้ว
"ก็จะไปฝึกบนเขากันไม่ใช่เหรอ "ดาร์กชิลหันมาบอก
"อ้อครับแต่ว่านายน้อยนำไปผิดทาง ทางออกจากป่าขึ้นเขาต้องไปทางนี้ขอรับ เชิญตามกระผมมา"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเป็นฝ่ายเดินนำทางไปยังอีกทางหนึ่งในทันที 
"อ่า..อืม.."ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับยอมเดินตามเซบาสเตียนไปอีกทางหนึ่งแต่โดยดี
และจากนั้นเซบาสเตียนก็พานายน้อยของเขาเดินออกไปจากแคมป์ เดินเข้าไปในป่าเรื่อยๆโดยมีเชือกผูกล่ามตัวเขากับเด็กคนนี้ไปตลอดกันพลัดดหลงกันกลางทาง ที่คอของซาตานหนุ่มผูกกล่องเสบียงอาหารเอาไว้ ที่แขนสะพายถังเปล่าๆใบขนาดย่อมไปหลายใบ เอาไว้สำหรับฝึกเด็กที่กำลังเดินตามเขามานั่นแหละ
"นายน้อยระหว่างที่เดินไปในป่าให้คอยสอดส่องมองทางให้ดีๆนะขอรับ คอยดูรอบๆตัวอย่าเอาแต่เดินก้มหน้ามองดูพื้นเพียงอย่างเดียว"เซบาสเตียนพุดเตือนด้วยความหวังดี 
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับไม่ได้โต้แย้งหรือโวยวายอะไรเลยเดินตามมาเงียบๆพรางคอยระวังมองรอบๆตัวไปด้วยพยายามไม่เดินสะดุดรากไม้หรือตกหลุมดักสัตว์ หรือระวังงูตามต้นไม้ไปพรางๆ
เซบาสเตียนเองก็ไม่ได้เดินนำไปเฉยๆเขาเองก็คอยระวังภัยให้นายน้อยของเขาอยู่เสมอ ตรงไหนที่เป็นจุดอันตรายเขาก็จะจัดการให้เส้นทางปลอดภัยก่อนจะเดินไปต่อเรื่อยๆผ่านน้ำตก ผ่านลำธาร ผ่านแม้กไม้ต่างๆทั้งที่รกและที่โล่ง ผ่านพื้นดินโคลน จนกระทั้งพามาถึงบริเวณที่เป็นเนินเตี้ยๆเป็นเส้นทางที่ทอดยาวไปสู่ทางขึ้นเขาในที่สุด
"เอาหล่ะนายน้อย จากตรงนี้ไปเป็นเส้นทางขึ้นสู่เนินเขานะขอรับ นายน้อยจำได้มัยผมเคยพาคุณหนีเจ้าหมาป่ามาที่นี่แล้ว"เซบาสเตียนหยุดเดินนำหันมาอธิบาย
ดาร์กชิลในร่างชิเอลมองดูรอบๆคอยระลึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่เขากับปะป๋าพากันวิ่งหนีพวกหมาป่าขึ้นมาถึงเนินเขานี้แล้วทิ้งเสื้อผ้าเอาไว้เพื่อไม่ให้พวกหมาป่านั้นติดตามไปถึงแคมป์ได้
"อืม..ฉันจำได้ นายเล่นมาแก้ผ้าฉันแบบนั้นฉันจำไม่ได้ก็แย่เต็มทีแล้ว"ดาร์กชิลในร่างชิเอลยืนกอดอกหลับตาพูด
"หึหึหึ นั่นสินะขอรับ"เซบาสเตียนหัวเราะเยาะอย่างขบขันกับคำพูดของนายน้อย
"อึ้ย นี่นายจะหัวเราะทำไม ไม่ใช่เรื่องตลกสักหน่อยนะ"ดาร์กชิลเงยหน้าขึ้นมาโวยใส่อย่างพอใจที่ปะป๋าเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องตลก
"หึ ครับๆไม่หัวเราะแล้วก็ได้ เอาหล่ะ นายน้อยเดี๋ยวยืนรอผมอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมไปตักน้ำก่อน ได้เวลาที่คุรจะต้องฝึกช่วงบ่ายต่อแล้วขอรับ"เซบาสเตียนเลยเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะก่อนจะเอามือแกะเชือกออกจากเอวตนเองให้เป็นอิสระ แล้ววางถังน้ำหลายใบลงบนพื้นเลือกหยิบมาใบหนึ่งถือชูขึ้นมาให้นายน้อยของเขาดูยิ้มๆ
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับ 
เซบาสเตียนจึงไม่ต้องห่วงอะไรมากเขาเอาถังเปล่าเดินลงจากเนินเขาไปตักน้ำทิ้งนายน้อยของเขาเอาไว้ที่เดิมชั่วคราว
ในระหว่างนั้นชิเอลที่กำลังนอนอ่านหนังสือไปหูคอยฟังการสนทนาของดาร์กชิลกับเซบาสเตียนไปพรางๆอยู่ คอยลุกขึ้นมามองดูกระจกเป็นระยะ สลับกับนอนอ่านหนังสือไปต่ออย่างเพลิดเพลิน
และเพียงไม่นานเซบาสเตียนก็กลับมาพร้อมกับถือถังใส่น้ำจนเต็มมาด้วยท่าทางชิวๆไม่หนักอะไรเลย
"อ่ะนายน้อยถือเอาไว้ขอรับ พยายามประคับประคองถังน้ำนี้เอาไว้อย่าให้น้ำหกนะครับแล้วค่อยเดินตามผมขึ้นเขา ถ้าคุณทำน้ำหกล่ะก็จะต้องถูกทำโทษนะขอรับ"เซบาสเตียนมาถึงก็วางถังน้ำมาตรงหน้าเด็กหนุ่มตาสีแดงแล้วอธิบายถึงกติการการฝึกในครั้งนี้ให้ฟังอย่างรวบรัดแต่เข้าใจง่าย
"อ่า...อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลตอบรับพรางก้มลงมองดูถังน้ำที่มีน้ำใส่เต็มด้วยท่าทีจริงจังมุ่งมั่นว่าจะไม่ทำน้ำหกเป็นอันขาดเลย
"เอาล่ะถือถังน้ำแล้วตามผมมานะขอรับ เราจะเดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงบนยอดเขาตรงนู้นเลย"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางยกแขนชี้มือไปข้างบนที่เห็นยอดเขาอันไกลลิบ
"โหท่าทางจะไกลน่าดูเลยนะ เดินแบบนี้ทั้งวันจะไปถึงแน่เหรอ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลเงยหน้ามาถามอย่างกังวล
"ถึงสิขอรับระยะทางไม่ไกลเท่าไหร่เดินไปเรื่อยๆไม่เกินสองชั่วโมงก็ถึงยอดเขาแล้ว"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ
"งั้นเหรอ..เฮ้อ.."ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับเขาแค่บ่นพอเป็นพิธีเล็กน้อยจากนั้นก็ก้มหน้าก้มอุ้มถังน้ำเดินตามเซบาสเตียนไปต่ออย่างระมัดระวังไม่ให้น้ำกระฉอกหรือสะดุดหกล้ม
เซบาสเตียนไม่พูดอะไรอีกเดินนำทางไปเรื่อยๆพรางเหล่หางตามองดูเป็นระยะ ก็เห็นนายน้อยของเขาเดินถือถังน้ำตามหลังมาอย่างระมัดระวังดูมีความตั้งใจที่จะฝึกดีมาก ดีเสียจนเขาอดที่จะแปลกใจสงสัยไม่ได้ว่าเด็กคนนี้ใช่นายน้อยของเขาแน่เหรอ
**ทำไมเดินตามมาเฉยๆไม่ปริปากบ่นอะไรเลยล่ะ ปกตินายน้อยจะชอบโวยวายไม่ใช่เหรอ แต่ว่าเด็กคนนี้กลับเดินถือถังตามมาเงียบเชียว น่าแปลกใจจริงๆ หึ เห็นตั้งใจฝึกแบบนี้แล้วลองแกล้งดูหน่อยดีกว่า**เซบาสเตียนคิดในใจพรางก้มลงเก็บก้อนหินเล็กๆมาหลายก้อน เขาอยากจะลองทดสอบอะไรบางอย่างสักหน่อย
ฟิ้วว ปึ้ก เสียงก้อนหินเล็กกระแทกเอากับน่องของเด็กหนุ่มตาสีแดงที่กำลังเดินอุ้มถังน้ำอยู่อย่างแรงเลย
"อ๊ะ โอ๊ยย!!"ดาร์กชิลร้องลั่นกระโดดสะดุ้งโหยงด้วยความเจ็บแปล๊บๆที่น่องเหมือนมีใครแกล้งปาก้อนหินเล็กๆใส่เอาอย่างกระทันหัน จนเขาหลบไม่ทันโดนไปเต็มๆจนน่องแดงเลย
"อูย..เจ็บนะ นายคิดจะทำอะไรน่ะ เซบาสเตียน จู่ๆก็.."ดาร์กชิลในร่างชิเอลร้องโวยรีบเอาถังน้ำวางลงกับพื้นแล้วก้นตัวลงมาเอามือลูบๆที่น่องป้อยๆ
"หึหึหึ"เซบาสเตียนไม่ตอบอะไรเอาแต่หัวเราะเยาะแล้วโยนก้อนขึ้นในมือขึ้นๆลงๆเล่นยั่วโทสะ ก่อนจะดีดก้อนหินใส่เด็กหนุ่มตาสีแดงซ้ำอีกรอบ
ฟิ้ววววว 
"เหวอ!!! ฮึ้บ!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลร้องเสียงหลงรีบกระโดดหลบการโจมตีของเซบาสเตียนอย่างทุลักทุเล จนก้อนหินเฉียดขาของเขาไปนิดเดียว ก่อนจะหันมามองหน้าคนดีดก้อนหินใส่อย่างไม่พอใจ
"หึหึหึ หลบได้ด้วยแฮะงั้นลองเอาอีกหลายๆก้อนเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนพุดเสียงเยาะๆก่อนจะหยิบก้อนหินเล็กๆอีกสองสามก้อนมาถือไว้ แล้วดีดใส่
ฟิ้ววว ฟิ้วววว ฟิ้ววววว 
"อ๊ะ 0*0 เหวอ อึ้ย พอแล้ว!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลร้องโวยลั่นพรางคอยหลบหลีกการโจมตีของเซบาสเตียนไปด้วย ทั้งก้าวขาเลี่ยงไปทางซ้ายบ้าง กระโดดยกขาขึ้นมาบ้าง พอเจอก้อนหินเล็งใส่มาที่หน้าผากเด็กหนุ่มตาสีแดงก็รีบก้มตัวหลบอย่างว่องไว
"โอ้วว หลบเก่งจังเลยนะขอรับ ผมชักสนุกซะแล้วสิ"เซบาสเตียนเอ่ยชื่นชมยิ้มๆก่อนจะก้มหาเศษหินมาปาอัดใส่นายน้อยอีก
"หนอย..เซบาสเตียน..บอกว่าพอแล้วยังไงล่ะ จะแกล้งกันไปถึงไหน!!"เด็กหนุ่มตาสีแดงโวยใส่เอามือคอยลูบน่องตนเองเบาๆเพราะบางทีก็หลบไม่พ้นโดนไปแบบเฉียดๆ
"หึหึหึ ใครว่าผมแกล้งนี่เป็นหนึ่งในมาตรการฝึกของผมต่างหาก เอาล่ะ ถือถังน้ำแล้วเดินตามผมมาได้แล้วขอรับ คอยระวังอย่าทำน้ำหกล่ะไม่งั้นโดนทำโทษไม่รุ้ด้วยนะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเดินนำทางไปต่อ
ดาร์กชิลยังยืนรอดูท่าทีของปะป๋าอีกสักพักว่าจะโจมตีอะไรเขาอีกหรือเปล่าจะได้คอยระวังตัวเอาไว้
"อ้าวทำไมเอาแต่ยืนจ้องมองผมแบบนี้ล่ะครับ แบกถังน้ำแล้วเดินตามผมมาเร็วๆสิเดี่ยวก็ไปไม่ถึงยอดเขากันหรอก"เซบาสเตียนหันมาเร่งก่อนหันหลังให้เดินนำไปต่อ
"ชิ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลหลับตาเชิดหน้าให้ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอุ้มถังน้ำเดินตามหลังไปมองดูคนนำทางอย่างระแวดระวัง
เซบาสเตียนเดินนำไปเรื่อยๆพรางคอยแอบชำเรืองมองดูความเคลื่อนไหวของนายน้อยไปเป็นระยะ บางทีก็หยุดแกล้งดีดก้อนหินใส่เป็นครั้งคราว
ฟิ้ววว 
"อึ้ย!!เอาอีกแล้วนะ เซบาสเตียน!!"ดาร์กชิลร้องโวยพรางกระโดดหลบก้อนหินที่มาปะทะเข้ากับน่องของเขาอย่างกระทันหันเฉียดขาเขาไปนิดเดียวเอง
"หึหึหึ"เซบาสเตียนหันมาหัวเราะเยาะพรางแกล้งดีดก้อนหินใส่อีกคราวนี้เล่นมาเป็นชุดเลย
ฟิววฟิวๆๆๆๆๆ
"เหวอ 0*0 อึ้ยนะน้ำ!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลร้องลั่นพรางคอยหลบหลีกการโจมตีของเซบาสเตียนกันอุตหลุดจนถึงกลับซวนเซ น้ำในถังจึงกระฉอกหกออกมาเพียงเล็กน้อย
"หึ น้ำหกออกมานิดหน่อยนะขอรับ อย่างงี้ต้องโดนทำโทษ หันหลังมาขอรับ"เซบาสเตียนพูดด้วยท่ายิ้มๆหยิบวัตถุสีดำเรียวยาวออกมาถือเอาไว้เดินตรงมาหาลูกศิษย์ของเขา
"ฮึ่ก.0*0.ก็นายเล่นมาแกล้งเอาหินมาดีดใส่เป็นชุด!! ฉันอุตส่าห์หลบได้ก็นับว่าดีเท่าไหร่แล้วยังจะมาลงโทษกันอีกเหรอ จะมากไปแล้วนะ!!"ดาร์กชิลโวยใส่ก้าวถอยหลังหนี เขาไม่ยอมหันหลังให้ปะป๋าทำโทษหรอกก็เขาไม่ผิดนี่นา 
"ก็นายน้อยทำน้ำหก"เซบาสเตียนกล่าวหาเดินตรงมาคว้าแขนเด็กหนุ่มตาสีแดงจับยึดเอาไว้ไม่ให้หนี อีกมือก็เงื้อไม้เรียวขึ้นสูงเตรียมฟาดลงมาใส่ร่างเด็กของเขา
"แค่นิดเดียวเอง!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลรีบแก้ต่างพยายามเบี่ยงตัวหนีด้วยความหวาดเสียวกลัวถูกไม้เรียวในมือเซบาสเตียนฟาดเอา
"นิดเดียวก็ไม่ได้ขอรับ หันหลังมา"เซบาสเตียนพูดเสียงเรียบยังคงจับแขนเด็กหนุ่มตาสีแดงยึดเอาไว้
"อึ้ย จะโหดเกินไปแล้วนะ แค่น้ำหกนิดเดียวไม่ได้หกหมดถังสักหน่อย ปล่อยนะเซบาสเตียน ถ้านายลงไม้ใส่ฉัน ฉันจะกลับแคมป์!!"ดาร์กชิลหันมาเผชิญหน้าต่อรองด้วยท่าทีจริงจัง
"หึ..เอะอะอะไรก็กลับแคมป์บ้างล่ะ เลิกฝึกบ้างล่ะ คิดว่าผมจะยอมปล่อยให้คุณเลิกฝึกได้งั้นเหรอ ยังไงก็ต้องฝึกต่อไม่มีการยกเลิกอะไรทั้งนั้นนะขอรับ ตราบใดที่สัญญาแผ่นนั้นยังคงอยู่คุณไม่มีสิทธิ์มาบอกยกเลิกการฝึกกลางครันได้เป็นอันขาด หันหลังมา!!"เซบาสเตียนเองก็พูดด้วยท่าทีจริงจังเช่นกัน
"ไม่!! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันไม่ยอมถูกลงโทษเป็นอันขาด นายจะทำเกินไปแล้วนะ ฉันสู้อุตส่าห์ตั้งใจฝึกเพื่อนายแท้ๆแทนที่นายจะปฎิบัติกับฉันดีๆแต่กลับมาใจร้ายใส่ นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้!!"ดร์กชิลในร่างชิเอลพูดด้วยท่าทีน้อยใจที่ปะป๋าจะทำร้ายเขา ทั้งที่เขาอุตส่าห์ยอมเหนื่อยแทนชิเอลมาฝึกให้แท้ๆ
เซบาสเตียนนิ่งอึ้งไปที่โดนเด็กหนุ่มตาสีแดงต่อว่าเอาแบบซึ้งๆหน้า
"นายน้อย.."เซบาสเตียนร้องเรียก
".........."ดาร์กชิลในร่างชิเอลยืนหลับตานิ่งไม่พูดอะไรเพราะรู้ตัวดีว่าพูดอะไรเลยเถิดออกไปอาจทำให้เซบาสเตียนเกิดความสงสัยขึ้นมาก็ได้ จึงทำเป็นเงียบเข้าไว้ดีที่สุด
"ตกลงจะยอมฝึกต่อหรือเปล่าขอรับ"เซบาสเตียนเลยต้องทักขึ้นมาก่อนเพราะดูเหมือนเด็กคนนี้จะไม่ยอมพูดอะไรอีกแล้ว
"............"เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากปากของเด็กตาสีแดง
"เห..อะไรกัน นี่คุณ..งอลผมเหรอ"เซบาสเตียนก้มตัวลงมาปรับความเข้าใจกับเด็กขี้งอล
ดาร์กชิลในร่างชิเอลทำเป็นเมินเฉยไม่พุดไม่จาอะไรเลย เซบาสเตียนก็เลยใจอ่อนยอมตามใจเด็กของเขาอีกตามเคย
"เฮ้อ.. ไม่ทำโทษแล้วก็ได้ เรามาฝึกกันต่อนะขอรับ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อนที่จะไปถึงยอดเขา"เซบาสเตียนจึงยอมถอยออกมาหนึ่งก้าว เลิกคิดที่จะแกล้งแล้วหันมาฝึกอย่างจริงจังเสียที
"อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงจึงทำได้แค่พยักหน้ารับทราบไปเท่านั้น แล้วเขาก็ก้มลงอุ้มถังขึ้นถือประคองเดินไปต่ออย่างระมัดระวัง
เซบาสเตียนเดินนำทางไปเรื่อยๆหันมามองเด็กของเขาเป็นระยะ พรางเอากระดาษกับปากกามายืนจดบันทึกระหว่างรอให้เด็กของเขาตามมาจนทัน
ดาร์กชิลในร่างชิเอลค่อยๆเดินถือประคองถังน้ำมาเรื่อยๆพยายามไม่ให้น้ำกระฉอกออกมาอีก ครั้งนี้หากทำหกขึ้นจริงๆล่ะก็เขาคงจะหาข้ออ้างที่จะหลุดพ้นจากการถูกทำโทษไม่ได้อีกแล้วแน่ๆ
หลังจากนั้นพวกเขาก็พากันเดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆ มีหยุดพักบ้างเป็นครั้งคราว 
"แฮ่ก แฮ่ก อีกไกลมัยเนี่ยกว่าจะถึงอ่ะ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลเอ่ยถามหน้าแดงกล่ำเหงื่อแตกซิกๆแขนที่โอบกอดถังน้ำเอาไว้เริ่มจะล้าจนแทบอยากจะปล่อยวางกับพื้น ขาที่เดินจนล้าแทบลากละกับพื้น
"อดทนหน่อยขอรับ อีกไม่ไกลแล้วแข็งใจอีกนิด เดินไปอีกไม่กี่เมตรก็ถึงยอดเขาแล้วขอรับ"เซบาสเตียนหันมาพูดให้กำลังใจเด็กของเขาสลับกับหยุดเดินรอคอยให้เด็กของเขาเดินแบกถังน้ำมาจนถึงจุดที่เขายืน เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆจากบ่ายก็เริ่มจะเย็น
"แฮ่กๆ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลไม่พูดอะไรอีกเอาแต่เดินหอบๆตัวโยนเหงื่อออกโทรมกาย เขาแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว การเดินขึ้นเขาแบบนี้มันกินพลังกายของเขาไปมากเลยทีเดียว
เซบาสเตียนคอยสังเกตท่าทีของนายน้อยอยู่ตลอด ยิ่งสังเกตก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจมากยิ่งขึ้นว่าเด็กคนนี้อาจจะไม่ใช่นายน้อยก็เป็นได้ แต่เขาจะยังไม่ทักท้วงในตอนนี้หรอกรอดูท่าทีของเด็กคนนี้ไปอีกสักพักดีกว่า ถ้าหากว่ามีเจตนาดีเขาก็ไม่ว่าอะไรหรอกเพราะถึงยังไงร่างกายนี้ก็เป็นของนายน้อยอยู่ดี
และเพียงไม่นานเด็กหนุ่มตาสีแดงก็เดินแบกถังน้ำตามมาจนถึงจุดที่เซบาสเตียนยืนอยู่
"โอยยย เมื่อยพักก่อนได้มัยแฮ่กๆ"พอมาถึงก็รีบเอาถังน้ำวางข้างๆตัวแล้วทรุดลงนั่งจุ้มปุ๊กไปบนพื้นทันทีเลย
"หึ นึกว่าจะไม่บ่นแล้วซะอีก ก็ได้ให้พักแค่ห้านาทีพอนะขอรับ เดี๋ยวเราจะไปต่อ "เซบาสเตียนบอกพรางเอาสำภาระมาแกะเปิดห่อออกแล้วเอาขวดน้ำยื่นส่งให้นายน้อยดื่มแก้กระหาย
ดาร์กชิลพยักหน้ายื่นมือมารับขวดน้ำมายกซดดื่มหลายอึกใหญ่แก้กระหาย พรางนั่งเอามือปาดเช็ดเหงื่อออกจากหน้าจากตาไปพรางๆ โดยที่ไม่ได้เอะใจอะไรเลยว่าซาตานหนุ่มที่ยื่นน้ำส่งให้นี้จะสงสัยอะไรในตัวเขาบ้างหรือเปล่า
ในระหว่างที่พักเซบาสเตียนลองถามคำถามดูเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าใช่นายน้อยของเขาจริงๆหรือเปล่า
"นายน้อย.."เซบาสเตียนเรียกเสียงเรียบตาสีทับทิมคู่สวยนั้นคอยแต่จ้องจับผิดเด็กหนุ่มตาสีแดงแบบไม่ลดละ
"อะไร"ดาร์กชิลในร่างชิเอลเงยหน้ามาถามอย่างสงสัยว่าเรียกทำไม
"ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณหน่อยและช่วยบอกผมมาตามตรงห้ามโกหกผมนะขอรับ"เซบาสเตียนเริ่มนำเข้าสู่คำถาม
"อืม..มีอะไรก็พูดมาสิ"เด็กหนุ่มตาสีแดงนั่งหลับตาพูด
"จริงๆแล้ว คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงมาสิงในร่างของนายน้อยของผม"เซบาสเตียนยิงคำถามแบบตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมกันเลยทีเดียว
ดาร์กชิลถึงกลับสะดุ้งเมื่อได้ยินคำถามนี้จากปากของเซบาสเตียน 
"อึ้ย..!!ทำไมนายถึงถามแบบนี้ ฉันก็คือนายน้อยของนายน่ะสิ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลรีบหันหน้าหนีไม่กล้าสบตาตรงๆ ท่าทีดูหลุกหลิกดูมีพิรุษอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่ใช่..คุณไม่ใช่นายน้อยของผม เด็กคนนั้นไม่มีทางอดทนได้ขนาดนี้หรอก คุณเป็นใครสารภาพมาเดี๋ยวนี้ เป็นปีศาจตนใดบอกความจริงมานะ"เซบาสเตียนถามด้วยท่าทีจริงจังก้มตัวลงมาเอามือจับไหล่เขย่าๆพยายามคาดคั้นเอาความจริงให้ได้
"อึ่ก..!!"จนดาร์กชิลถึงกลับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน เหงื่อผุดขึ้นมาเต็มหน้าด้วยท่าหวาดผวากลัวถูกโกรธเอาน่ะสิ
--แย่แล้วท่าทางปะป๋าจะรู้แล้วว่าเราไม่ใช่ชิเอล ทำยังไงดี หนีกลับเข้าไปข้างในก่อนดีมัยนะ หากปะป๋ารู้มีหวังโดนโกรธเอาแน่ๆก็เล่นโกหกหลอกลวงแบบนี้เป็นใครก็ต้องโมโหทั้งนั้นแหละ ทำยังไงดีหนีหลบเข้ามาข้างในก่อนดีกว่า--
"ผมถามทำไมถึงไม่ตอบ หรืออยากให้ผมจับคุณปล้ำ"เซบาสเตียนพยายามคาดคั้นเอาความจริงให้ได้ จับไหล่เขย่าๆอย่างแรงจนเด็กหนุ่มตาสีแดงหัวสั่นหัวคลอน
ดาร์กชิลหลับตาแน่นไม่ตอบคำถามเขาพยายามทำใจให้สงบเพื่อที่จะหนีกลับเข้าไปในใจของชิเอลเพื่อหลบภัยสักพัก
"อย่ามาแกล้งทำเป็นหลับนะ บอกมาเดี่ยวนี้เลยคุณเป็นใคร นี่..ถ้าไม่รีบบอกผมจะจูบนะ"เซบาสเตียนแกล้งขู่ยื่นหน้ามาทำท่าจะจับเด็กโกหกมาจูบกระกบปาก
"อื้อ.."ดาร์กชิลหลับตาปี๋หน้าแดงซ่านตัดสินใจหนีกลับเข้าไปในร่างจนทำให้ร่างของชิเอลแน่นิ่งไป
"ชิเอลออกไปเร็วเข้า!!"ทันทีที่ปีศาจน้อยกลับเข้ามาภายในจิตใต้สำนึกแล้วเขาก็คว้าแขนชิเอลฉุดดึงลงจากเตียงเหวี่ยงกระเด็นออกไปสู่โลกภายนอกในทันทีโดยที่จิตหลักอย่างเด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้ายังไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเลย พยายามอ้าปากพะงาบๆจะพูดแต่ก็ไม่มีโอกาสพูดเพราะตนได้ถุกปีสาจน้อยเหวี่ยงออกมาสู่ประตูแห่งใจออกมาแล้ว
และออกมาทันก่อนที่ร่างของเขาจะ..
"จ๊วบบบบ"โดนเซบาสเตียนจูบประกบปากเข้าให้อย่างรวดเร็ว
"อุ๊บ!!0_0"ชิเอลยังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนเซบาสเตียนจูบประกบปากเข้าให้ไปซะแล้ว จากที่พึ่งตื่นลืมตาอยู่ก็ค่อยหลับตาพริ้มลงด้วยความเคลิบเคิ้มในรสจูบที่อ่อนโยนนั้นจนแทบจะลืมไปเลยว่าอยู่ในสถานการณ์ไหน
"อื้ม..อือ..."แล้วทั้งเซบาสเตียนและชิเอลก็จูบกันอย่างดูดดื่มเนิ่นนานจนแทบจะลืมหายใจกันไปเลยทีเดียว และ
"อา...แฮ่กๆ.."แล้วชิเอลก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างช้าๆลืมตาขึ้นมาจับจ้องมองชายตรางหน้าอย่างไม่สบอารณ์ที่เล่นมาจูบร่างของเขาในขณะที่เจ้าปีศาจน้อยมาสิงอยู่แบบนี้ได้ยังไง มันช่างน่าโมโหจริงๆเลยจูบให้สะใจซะเลย
เซบาสเตียนลืมตาขึ้นมามองจ้องเข้าไปในดวงตาสีท้องฟ้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าเพื่อจะล้วงความลับอ่านใจให้ได้ เขาอยากรุ้ว่าเด็กคนนี้คือนายน้อยของเขาจริงหรือเปล่าแต่ถึงขนาดกล้าจูบกับเขาหน้าตาเฉยได้นี่คงจะต้องเชื่อแล้วล่ะว่าเด็กคนนี้อาจจะเป็นชิเอลตัวจริงก็ได้
"ใช่นายน้อยจริงๆหรือขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยถามพรางดันตัวขึ้นมายืนแต่ดวงตาสีทับทิมคู่สวยนั้นยังคงจับจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีท้องฟ้านั้นสบมาอย่างแน่วแน่
"อืม.."ชิเอลพยักหน้าเอาแขนเสื้อเช็ดปากกระพริบตาเล็กน้อยแล้วหันหน้าหนี เขาไม่ค่อยกล้าสบตาตรงๆกับเซบาสเตียนสักเท่าไหร่หรอกกลัวโดนพินิจใจล้วงความลับเอาน่ะสิ
"ทำไมต้องหลบหน้าด้วยล่ะ นายน้อยมีอะไรปิดบังผมอยู่หรือเปล่า สารภาพมาเดี๋ยวนี้เลยนะขอรับ"เซบาสเตียนไม่ยอมเลิกง่ายๆคว้าจับแขนเด็กของเขามาถามด้วยท่าทีเอาเรื่อง
"ไม่มี ปล่อยแขนฉันได้แล้วนายบีบแขนฉันแรงไปแล้วนะ เดี๋ยวแขนฉันก็ช้ำกันพอดี ปล่อย!!"ชิเอลเงยหน้ามาโวยใส่สั่งให้เซบาสเตียนปล่อยแขนเขาเสียทีเล่นมีจับแขนเล็กๆของเขาแรงๆแบบนี้มันเจ็บนี่นา
"ไม่ปล่อยจนกว่านายน้อยจะยอมสารภาพว่าคุณคิดจะวางแผนอะไรกันแน่ บอกมานะขอรับไม่งั้นผมจะบีบให้แน่นกว่านี้ บอกมา!!"เซบาสเตียนพูดเสียงดุดันจับยึดตนแขนนายน้อยของเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆจนกว่าเขาจะได้คำตอบที่น่าพึงพอใจจากปากเด็กคนนี้
"โอ๊ยยยเจ็บนะ ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะเซบาสเตียน!!"ชิเอลร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดที่ต้นแขนที่ถูกมือแกร่งของพ่อบ้านจับไว้แน่นหนีบราวกับเป็นก้ามปูก็ไม่ปานจนเจ็บน้ำตาแทบร่วง
"ไม่ปล่อย จนกว่านายน้อยจะยอมสารภาพกับผมคุณมีแผนอะไรกันแน่ทำไมถึงทำตัวแปลกๆมาตั้งแต่เช้าแล้ว อย่าคิดนะว่าผมไม่ได้สังเกตน่ะ ผมคอยสังเกตมาตลอดนั้นแหละ"เซบาสเตียนคาดคั้นเสียงดุดันจับเด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าบีบจนแขนแทบจะหลุด
"โอ๊ยยย!!! > _< เจ็บ!!หยุดนะ ฉันเจ็บเซบาสเตียน ปล่อยแขนฉันนะ!!"ชิเอลร้องลั่นดิ้นรนพยายามดึงแขนออกมาจากมืออันแข็งแกร่งของซาตานหนุ่มให้ได้
เซบาสเตียนหรี่ตาลงตัดสินใจจับลากตัวนายน้อยของเขามาจับนอนคว่ำหน้าลงกับแขนข้างหนึ่งจับล๊อกเอวเอาไว้แน่น มืออีกข้างเงื้อขึ้นสูง
"เหวอ 0///0 นี่นายคิดจะทำอะไรน่ะ อย่านะ ปล่อยเซ่เจ้าอีกาซาดีส ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะเจ้าบ้า ปล่อย อึ้ย!!"ชิเอลร้องลั่นอย่างตกใจหน้าแดงซ่านที่ตนต้องมาถูกอีกาจอมโหดจับนอนคว่ำหน้าพาดกับแขนแบบนี้อีกแล้ว 
"ผมจะปล่อยก็ต่อเมื่อนายน้อยยอมสารภาพกับผมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมต้องทำท่าทีแปลกๆด้วย อธิบายตัวเองมาให้หมดเลยนะขอรับ ไม่งั้นโดนฟาดก้นแน่ๆ อธิบายมาขอรับ"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจังเขาอยากรู้เหลือเกินว่านายน้อยมีแผนอะไรกันแน่
"มะไม่รู้ >////< "ชิเอลหลับตาแน่นหน้าแดงกล่ำตะโกนลั่นปฎิเสธทันที พรางพยายามดิ้นรนขัดขืนจะลงให้ได้
"ไม่รู้งั้นหรือขอรับ งั้นช่วยอธิบายท่าทีแปลกๆที่คุณทำก่อนหน้านี้ให้ผมฟังหน่อยได้มัยขอรับ"เซบาสเตียนไม่ยอมปล่อยพรางเงื้อฝ่ามือขึ้นสูงกว่าเดิมอีกเล็กน้อย
"ท่าทีแปลกๆอะไรของนายฉันก็อุตส่าห์ตั้งใจฝึกแล้วแท้ๆนายยังจะมาสงสัยอะไรกันอีกเล่า"ชิเอลร้องโวยใส่พยายามแก้ต่างหาหนีเอาตัวรอดให้ได้
"ก็มันผิดวิสัยของนายน้อยน่ะสิ ปกตินายน้อยจะขี้เกียจ ขี้บ่น ขี้วีน อิดออดไม่อดทนไม่ใช่หรือครับแล้วจู่ๆจะมาขยัน อดทน ไม่บ่นไม่โวยวาย ตั้งใจฝึกแบบนี้จะไม่ทำให้ผมผิดสังเกตไปได้ยังไง ยังกับเป็นคนละคนเลย "เซบาสเตียนให้ข้อสังเกตเขาเป้นอีกาที่ฉลาดย่อมต้องแยกแยะนายน้อยของเขาออกเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
"หึ ฉันทำตัวดีขึ้นใช่มัยล่ะ"ชิเอลเงยหน้ามาพูดแค่นหัวเราะอย่างสะใจ
"ครับทำตัวดีขึ้นมากๆเลย"เซบาสเตียนบอกไปตามตรงว่าก่อนหน้านี้นายน้อยเป็นเด็กดีจริงๆ
"คนเราก็ย่อมต้องมีการพัฒนา นายจะให้ฉันทำตัวแบบเดิมไปตลอดไม่ได้หรอกนะ นายอยากให้ฉันฝึกฉันก็ยอมอดทนฝึกให้แล้วยังจะต้องการอะไรอีก"ชิเอลพยายามพาเหตุผลมาพูดด้วยท่าทีสุขุม
"มันก็ใช่แต่ว่า.."เซบาสเตียนพยายามจะโต้แย้ง
"ไม่ต้องพูดแล้ว..ปล่อยฉันลงเดี่ยวนี้ จะฝึกต่อมัยวันเนี้ย"ชิเอลหลับตาพูดตัดบทเอาเรื่องการฝึกมาเป็นข้อยุติ
"อ่า..ฝึกต่อสิครับ"เซบาสเตียนจึงต้องยอมยุติข้อสงสัยไปชั่วคราว ปล่อยตัวเด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าลง แต่เขาก็ยังสงสัยอยู่ดีแต่ตอนนี้ก็คงต้องเอาเรื่องการฝึกให้เรียบร้อยก่อนไม่งั้นเดี๋ยวจะไปไม่ถึงยอดเขาก่อนจะเย็นจะยิ่งเสียเวลาฝึกไม่ทันตามกำหนดการที่วางเอาไว้
"เฮ้อ.."ชิเอลถึงกลับถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ตนไม่ต้องเจ็บตัวหรือถูกคาดคั้นอะไรอีก เดินก้มหน้าก้มตามาหยิบถังน้ำขึ้นมาอุ้มเอาไว้อย่างเซ็งๆแล้วยืนรอให้เซบาสเตียนนำทางไปต่อ เขาต้องฝึกต่อแทนดาร์กชิลสักพักเพื่อให้เจ้าอีกานี่คลายความสงสัยไปก่อนไม่งั้นแผนของเขาที่วางไว้กับดาร์กชิลจะเสียหมดและเจ้าอีกานี่อาจจะหาทางแกล้งเขาได้อีกแน่ๆถ้ารู้ว่าเขากับเจ้าปีศาจน้อยสลับตัวพลัดกันฝึกแบบนี้
"เอาหล่ะนี่ก็พักเกินห้านาทีแล้วเราไปกันต่อนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกพรางหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลาไปด้วยก่อนจะเดินนำทางขึ้นเขาไปต่ออย่างช้าๆ
"อืม.."ชิเอลพยักหน้ารับก่อนจะหลับตาลงเปลี่ยนเป็นโหมดปีศาจน้อยตาสีแดงแล้วถือถังน้ำเดินตามครูฝึกจำเป็นไปต่ออย่างเงียบๆไม่พูดอะไรกันอีก พยายามประคับประคองน้ำไม่ให้กระฉอกหรือสะดุดหกล้ม เขารู้สึกว่ากำลังขาเริ่มแข็งแรงขึ้นจากเดิมเยอะเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็เขาคงสะดุดขาตนเองล้มหน้าขมำไปแล้ว
เซบาสเตียนหยุดเดินหันมามองนายน้อยของเขาเป็นระยะ แล้วพยักหน้ายิ้มๆอย่างพึงพอใจที่นายน้อยเป็นเด็กดีมีความอดทนมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมากเลยทีเดียว
และเพียงไม่นานในที่สุดพวกเขาก็พากันเดินขึ้นมาจนถึงยอดเขา ซึ่งยอดเขานี้ไม่ค่อยสูงมากนักแค่ระดับบ้านสองสามชั้นเอง และข้างล่างก็เป็นลำธารน้ำตกที่ไหลเฉี่ยวกราด
"แฮ่ก แฮ่กๆ"ชิเอลเดินไปหายใจหอบไปเอามือปาดเช็ดเหงื่อไป ส่วนอีกมือก็โอบอุ้มถังน้ำหนักเอาไว้คอยประคองไม่ให้น้ำหกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่เคยฝึกแบบนี้มาก่อนแต่การฝึกแบบนี้ก็ช่วยเสริมสร้างสมาธิและความอดทนมากขึ้นด้วย
"เอาหล่ะมาถึงยอดเขาแล้วขอรับ วางถังลงได้ เก่งมากขอรับ อุตส่าห์ประคองถังน้ำมาได้จนถึงที่นี่โดยไม่ทำน้ำหกเลย เยี่ยมจริงๆขอรับ"เซบาสเตียนหันมาเอ่ยปากชมยิ้มๆอย่างพึงพอใจที่นายน้อยตั้งใจฝึกจนมาถึงจุดหมายได้เป็นอย่างดี
"เฮ้อ...แฮ่กๆ เห็นมัยล่ะถ้าฉันมีความตั้งใจยังไงก็ต้องฝึกให้สำเร็จให้ได้อยู่แล้ว นายอย่ามาดูถูกปีศาจน้อยอย่างฉันนะเซบาสเตียน"ชิเอลพูดอย่างหอบๆรีบเอาถังน้ำวางลงข้างๆตัวแล้วเงยตัวขึ้นเอามือปาดเช็ดเหงื่อออกจากหน้าจากตา ก่อนจะค่อยทรุดตัวลงนั่งเหยียดขาไปบนพื้นหญ้าด้วยความเหนื่อยล้า ยังดีที่ดารืกชิลนำทางมาได้เกินครึ่งทางแล้วเขาจึงไม่ต้องเหนื่อยเดินมาไกลสักเท่าไหร่ทุ่นแรงไปได้เยอะเลย
"เข้าใจแล้วขอรับ เชิญนั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนเดี๋ยวเราจะฝึกวิชาจิตสำผัสกันต่อขอรับ มาผมนวดให้ขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางเดินตรงมนั่งข้างๆนายน้อยของเขาแล้วเอื้อมมือมาบีบๆนวดๆที่ขาให้
"อืม.."ชิเอลตอบรับในลำคอหลับตาลงหายใจเข้าออกลึกๆช้าๆเพื่อให้ตนผ่อนคลายความเหนื่อยล้าลง ยิ่งได้รับการบีบนวดคลายเส้นยิ่งทำให้รู้สึกดีมากยิ่งขึ้น เริ่มรู้สึกว่าตนเองเหนื่อยน้อยลงไปมากโขเลยทีเดียว 
"หึ..ท่าทางจะเพลียสินะ มาดื่มน้ำก่อนขอรับจะได้สดชื่นขึ้น"เซบาสเตียนบอกพรางยื่นขวดน้ำส่งให้ พรางคอยบีบๆนวดๆตามขาตามแขนเนื้อตัวต่อเพื่อให้เด็กของเขาได้ผ่อนคลายมีร่างกายที่แข็งแรงพร้อมสำหรับการฝึกในลำดับต่อไป
ชิเอลยื่นมือมารับขวดน้ำไปดื่มหลายอึกใหญ่ด้วยความกระหาย ตั้งแต่นอนเล่นอยู่ในใจตนเองเขาไม่ได้สำผัสลิ้มรสน้ำเย็นๆเลยมาตั้งแต่เช้าจึงกระดกซดดื่มให้หายอยากเลย
"นายน้อยเดี่ยวอีกสิบนาทีเราจะเริ่มฝึกจิตสำผัสต่อนะขอรับ"เซบาสเตียนเงยหน้ามาบอกตอนนี้เขากำลังนอดคลายเส้นให้เด็กของเขาอยู่
"เออ..จะให้ฝึกอะไรก็บอกมาละกัน ฉันยังไงก็ได้"ชิเอลหลับตาพูดเขาได้พักมาเต็มที่แล้วจึงมีแรงเหลือเฟือสำหรับการฝึกได้ทุกรูปแบบยกเว้นกำลังกายนะที่เขาขอบายยกให้เจ้าดาร์กชิลไปทำแทน
"ดีมากขอรับ ตอนนี้นั่งพักไปก่อนนะเดี่ยวถึงเวลาฝึกแล้วผมจะบอกมานวดต่อนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆคอยบีบนวดเนื้อตัวให้นายน้อยไปจนกว่าจะหมดเวลาพักเลย
"อืม"ชิเอลพยักหน้าแล้วนั่งหลับตาผ่อนคลายไปกับการนวดคลายเส้นของเซบาสเตียนไปด้วย
จนกระทั่งหลายนาทีผ่านไปเซบาสเตียนก็หยุดนวดลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมนำเข้าสู่การฝึกลำดับต่อไป
"เอาหล่ะนายน้อยลุกขึ้นมาได้แล้วขอรับได้เวลาฝึกวิชาจิตสำผัสแล้ว"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบพรางเอาผ้าที่เตรียมไว้เดินมาผูกปิดตาเด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าที่พึ่งลุกขึ้นยืนมาเมื่อครู่นี้ทันที
"มองเห็นผมมัยขอรับ"พอซาตานหนุ่มเอาผ้ามาผิดตาให้นายน้อยของเขาเสร็จก็เอ่ยถามเพื่อทดสอบดูว่าปิดตาได้มิดชิดดีหรือไม่เพื่อประสิทธิภาพของการฝึกที่ได้ผล
"มองไม่เห็น"ชิเอลตอบยืนนิ่งยอมให้พ่อบ้านเอาผ้ามาผูกปิดตาแต่โดยดีเตรียมพร้อมสำหรับการฝึกวิชาจิตสำผัส
"นี่กี่นิ้วขอรับ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆพรางชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว
"ไม่รุ้ สองมั้ง"ชิเอลเดาสุ่มไปงั้นเองเพราะมองไม่เห็น
"ดีมากขอรับ เอาหล่ะพร้อมนะ"เซบาสเตียนบอกพรางจับชิเอลค่อยๆหมุนตัวตามเข็มนาฬิกา 2 รอบและหมุนทวนเข็มนาฬิากอีก 3 รอบเพื่อให้เด็กของเขาเกิดอาการมึนงงจดจำทิศทางไม่ได้อีก เพื่อประสิทธิภาพของการฝึก
พอจับนายน้อยหมุนตัวไปจนพอใจแล้วเซบาสเตียนก็ค่อยๆเดินผละถอยออกมาให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาค่อยย่องไปหาที่หลบซ่อนตัวตามพุ่มไม้รอคอยนายน้อยมาจับตัวอย่างลุ้นๆว่าเด็กคนนั้นจะสามารถจับตัวเขาได้อีกหรือเปล่าและใช้เวลานานเท่าไหร่
**เอาหล่ะเตรียมจับเวลาว่านายน้อยจะหาเราเจอกี่นาที**เซบาสเตียนคิดวางแผนในใจพรางหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลา นาฬิกาพกนี้สามารถทำได้หลายอย่างทั้งจับเวลาและเอาไว้ใช้ตั้งเวลาปลุกได้จากการปรับแก้ไขด้วยตัวเขาเอง
และจากนั้นเซบาสเตียนก็นั่งคอยตรงที่ซ่อนไปเงียบๆ
และเมื่อความเงียบบังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ชิเอลก็เริ่มฝึกวิชาจิตสัมผัสในทันที ยืนนิ่งรอจับฟังเสียงรอบๆตัว ใช้ประสาทสัมผัสทุกส่วนในการรับรู้ตามที่เซบาสเตียนสอนด้วยความตั้งใจ เขาจะต้องหาเซบาสเตียนให้เจอและจับเจ้านั่นเอาไว้ให้ได้
- - อืม...เงียบมากเลย..ตอนนี้เราอยู่ทิศไหนนะ ถ้าหากเดินไปไม่ระวังล่ะก็ตกเขาแน่เลย ได้ยินแต่เสียงน้ำตก ..อืม...สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมๆของดอกไม้ ดอกอะไรกันนะกลิ่นหอมจัง - - ชิเอลคิดในใจไปพรางเดินคลำทางไปพราง คอยตรวจจับความเคลื่อนไหวของเซบาสเตียนเพื่อจับเจ้านั่นให้ได้
ชิเอลเดินคลำทางไปเรื่อยๆพอเดินมาได้ไม่นานเขาก็เริ่มรู้สึกว่าทางข้างหน้าต้องเป็นเหวแน่ๆเขาสำผัสได้ถึงสายลมที่พัดมาและความเย็นเยือกนั้นหากเดินไปมีหวังได้ตกเหวตายแน่ๆต้องระวังเอาไว้ให้มากๆ
- - ไม่ใช่ทางนี้แน่ๆ เจ้านั่นไม่มีทางยืนอยู่ริมหน้าผาหรอก ต้องไปทางอื่น- -ชิเอลคิดไตร่ตรองดูพรางค่อยๆชักเท้าถอยหลังแล้วหันหลังกลับไปอีกเส้นทางหนึ่ง หูคอยเงี้ยฟังเสียงรอบๆตัว จมูกคอยสูดกลิ่นหากลิ่นที่แสนคุ้นเคยไปเรื่อยๆ
ชิเอลยืนนิ่งคอยสดับฟังเสียงความเคลื่อนไหวรอบๆให้กว้างขึ้น
- - เราต้องจับฟังเสียงการเต้นของหัวใจ เสียงลมหายใจของเจ้านั่น กลิ่นกายของเจ้านั่น ทุกกริยาบทของเจ้านั่น- - ชิเอลสั่งการกับตนเองในใจ คอยฝึกฟังสรรพสิ่งด้วยใจของตนเองตามที่ได้รับการสั่งสอนมาเมื่อวาน เขาต้องทำให้สำเร็จให้ได้เลย
และพอชิเอลเดินตรงไปเรื่อยๆเขาก็เริ่มรู้สึกว่าพื้นที่ยืนอยู่เริ่มลาดลงมาทำให้เขารู้แล้วว่าทางนี้ต้องเป็นทางลงเนินเขาแน่ๆจึงวกกลับไปเดินขึ้นไปกลับไปยังทางเดิมอีกทีแล้วเปลี่ยนไปยังอีกเส้นทางซึ่งคราวนี้เขาลองเดินไปทางซ้ายดูบ้าง ซึ่งบิรเวณยอดเขานี้มีทางให้เดินค่อนข้างจำกัดหากเดินไม่ระวังมีโอกาสเดินตกเขาไปได้โดยง่าย นับว่าเป็นการฝึกที่โหดเอาการทีเดียว
ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็เจอแต่ทางอันตราย เดินไปไม่กี่ก้าวเจอเหว เดินไปอีกไม่กี่ก้าวเจอทางลงเขา ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเซบาสเตียนต้องแอบหลบอยู่ตรงไหนแถวๆนี้แหละคงหนีไปไม่ไกลหรอก อาจจะหลบๆอยุ่ตามต้นไม้ หรือพุ่มไม้ตรงไหนสักที่
- - เราต้องลองคลำหาตามพุ่มไม้เสียแล้ว- -ชิเอลคิดพรางตัดสินใจทรุดตัวลงคลานไปตามพื้น 
เซบาสเตียนที่กำลังแอบอยู่ตามพุ่มไม้เอามือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะแล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าตรงที่เขานั่งแอบอยู่มีเสียงแหวกพุ่มไม้ดังมาใกล้ๆ 
- - หืม..แถวนี้มีกลิ่นหอมๆเหมือนกลิ่นโคโลนของเซบาสเตียนเลย หึ เจ้านั่นคงอยู่แถวนี้จริงๆสินะ- -ชิเอลคิดไปพรางคอยสูดดมกลิ่นและคลานตามหาเซบาสเตียนไปพราง มือคอยลูบคลำไปตามพุ่มไม้แหวกดงหญ้าไปเรื่อยๆ
เซบาสเตียนนั่งอึ้งพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้แลดูเหมือนท่อนไม้ เมื่อเขาเริ่มรู้สึกถึงการปรากฏตัวของนายน้อยที่ในตอนนี้เล่นคลานตามแหวกพุ่มไม้มาจนอยู่ตรงหน้าเขาห่างกันไม่กี่เมตรเท่านั้นเอง
- - กลิ่นหอมๆของเจ้านั่นเริ่มแรงขึ้นท่าทางเราจะมาถูกทางแล้วสินะ ลองคลานตรงไปอีกดีกว่า- - ชิเอลคิดไปพรางค่อยคลานตรงมาเรื่อยๆตามกลิ่นโคโลนที่พ่อบ้านของเขาใช้อยู่เป็นประจำ
**ฮึ่ก 0*0 หาเราเจอได้ยังไงกันเนี่ย เก่งขึ้นเยอะแฮะนายน้อยของผมเนี่ย**เซบาสเตียนคิดพรางค่อยๆกระเถิบตัวหนีและยิ่งซาตานหนุ่มเคลื่อนไหวร่างกาย ชิเอลก็ยิ่งมั่นใจว่าหากเขาคลานตรงไปข้างหน้าต้องเจอกับพ่อบ้านของเขาแน่นอน
ชิเอลจึงไม่รอช้ารีบคลานตรงไปข้างหน้าทันทีอย่างไม่รีบรอ มือคอยกวาดคลำไปตามพื้นตามพุ่มไม้รอบๆตัวไปด้วย
เซบาสเตียนหยุดเคลื่อนไหวนั่งนิ่งเขากำลังคิดอยู่ว่าจะแอบหายตัวไปดีมัย แต่ชิเอลกลับพูดดักเอาไว้เสียก่อนนะสิ
"เซบาสเตียนถ้านายโกงแอบหายตัวหนีไปไหนล่ะก็ฉันจะไม่เล่นจ้ำจี้กับนายหนึ่งอาทิตย์เลยคอยดู"ชิเอลข่มขู่พรางคลานปรีตรงมาหาอย่างรวดเร็ว
**อ่ะ..เล่นขู่กันเลยเหรอ แหมนายน้อยนี่ล่ะก็ไม่หนีก็ได้ขอรับ มาสิ มาจับตัวผมสิ**เซบาสเตียนจึงนั่งนิ่งไม่หนีแล้วเขากลัวนายน้อยงอนไม่เล่นจ้ำจี้หนึ่งอาทิตย์เขาก็เฉาแย่สิ
แต่พอเซบาสเตียนนั่งหลับตานิ่งๆพยายามทำตัวเป็นท่อนไม้อยู่จู่ก็มีมือมือหนึ่งมาแตะสำผัสที่..
หมับ !!!
"ฮึ่ก 0///0"ซาตานหนุ่มถึงกลับสะดุ้งหน้าแดงซ่านเลยเมื่อถูกมือเล็กนั้นมาบีบจับตรงนั้นของเขาที่เป้ากางเกงเข้าอย่างจัง
"เอ๋..อะไรน่ะนิ่มๆ..เอ๊ะ..เอ๊ะ"ชิเอลถามพรางเอามือบีบคลำๆแรงๆ
หมับ หมับ พอชิเอลจับคว้าอะไรได้ก็ลองบีบจับต่อไปอีกเพื่อให้รู้ว่าเขาไปจับโดนอะไรกันแน่ อะไรกันนะนิ่มๆจับได้เต็มเม็ดเต็มมือแบบนี้
"อา.0///0...นะนายน้อย!!อย่าจับตรงนั้นสิขอรับ มะมัน.."เซบาสเตียนทนไม่ไหวรีบร้องบอกในทันทีพรางพยายามเอามือของตนมาแกะดึงมือเล็กที่ซุกซนอยากรู้อยากเห็นของชิเอลออกก่อนที่ตรงนั้นของเขาจะถูกบีบจนเจ็บไปมากกว่านี้ จะจับตรงไหนไม่จับมาจับตรงนั้นของเขาแบบนี้จงใจแกล้งเขาชัดๆเลยนะเนี่ยเด็กเจ้าเล่ห์คนนี้
"หึ..นึกแล้วเชียวว่าต้องเป็นนายแน่ๆเซบาสเตียน ฉันจับนายได้แล้ว ม๊วบ!!"พอชิเอลมั่นใจแล้วว่าเป็นพ่อบ้านของเขาจึงพุ่งตัวกระโดดตะครุบตัวซาตานหนุ่มอย่างรวดเร็วใช้ตัวดถมทับจนทำให้ซาตานหนุ่มเสียหลักหงายหลังล้มไปด้วยกันพร้อมกับการจุ่โจมจูบประกบปากเข้าให้โดยไม่ตั้งใจ
"อุ๊บ"เซบาสเตียนพยายามจะพูดแต่ไม่ทันได้พูดก็โดนเด็กตัวยุ่งที่มีผ้าปิดตาเอาไว้สองข้างล้มทับมาจูบประกบปากเข้าซะก่อนอย่างจังเลยโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว 
"อา...จับได้แล้ว..เซบาสเตียน แฮ่ก แฮ่ก"ชิเอลดันตัวขึ้นมานั่งคล่อมบนท้องของเซบาสเตียนแล้วดึงผ้าปิดตาออก เพราะตอนนี้เขาจับพ่อบ้านได้แล้วการฝึกวิชาจิตสำผัสในครั้งนี้จึงจบอย่างรวดเร็วแถมยังได้จูบปากครูฝึกเป็นของรางวัลแถมให้อีกต่างหาก
"อา..เล่นจู่โจมมาจูบผมเลยเหรอเนี่ย นายน้อยนี่ร้ายจริงๆเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางดันตัวขึ้นมานั่ง ชิเอลจึงต้องเปลี่ยนท่ามาเป็นนั่งบนตักของพ่อบ้านไปโดยปริยาย
"หึหึหึ ไงล่ะในที่สุดฉันก็จับนายได้แล้ว ตกลงจะให้คะแนนการฝึกครั้งนี้เท่าไหร่ล่ะ อาจารย์"ชิเอลเงยหน้ามาพูดด้วยท่าทีขัดเขินเล็กน้อยยิ้มกริ่มด้วยความสะใจนิดๆชอบใจหน่อยๆที่ได้จูบกับเซบาสเตียนอีกรอบสมใจอยากเลย
"อืม..."เซบาสเตียนจึงหยิบนาฬิากาพกขึ้นมาดูเวลาเพื่อใช้ในการตัดสินให้คะแนนนายน้อยของเขาในทันที
"เอาไป 8 คะแนนแล้วกันนะขอรับเพราะดูเหมือนว่าคุณจะใช้เวลามากเกินไปหน่อยตั้งสามสิบนาทีแน่ะ"เซบาสเตียนบอกพรางเอานาฬิกาพกขึ้นมาโชว์เวลาให้ชิเอลดูเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้โกหกหรือบิดเบือนเวลาเลยแม้แต่น้อย
"อะไรกันได้แค่ 8 คะแนนเองเหรอ ฉันอุตส่าห์จับนายได้แล้วทั้งที ให้มากกกว่านี้หน่อยสิ"ชิเอลไม่ยอมรับผลคะแนนพยายามร้องขอคะปนนเพิ่มอีก ทำไมถึงได้คะแนนไม่เคยเต็มสักทีนะจะเขี้ยวเกินไปแล้วเจ้าครูฝึกนี่
"ไม่ได้ขอรับ ใช้เวลามากเกินไปจะให้คะแนนเต็ม10ได้ยังไง ได้ 8 คะแนนนี่ก็ถือว่าผมให้เยอะเหมาะสมดีแล้วนะ"เซบสเตียนยืนกรานการตัดสินเดิม
"โถ่ฉันอุตส่าห์ตั้งใจฝึกแล้วแท้ๆให้คะแนนเต็มหน่อยก็ไม่ได้ ใจร้ายชะมัดเลย"ชิเอลจึงประท้วงด้วยความไม่พอใจที่ได้คะแนนแค่ 8 เอง
"หึอยากได้คะแนนเพิ่มงั้นหรือขอรับ อืม..ที่จูบไปเมื่อกี๊ยังไม่หนำใจเลยมาจูบผมอีกสิ บางทีผมอาจจะใจอ่อนยอมให้คะแนนพิศวาสเพิ่มก็ได้น้า"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆทำท่าหลิ่วตาเอานิ้วชี้มาแตะที่ลิมฝีปากตนเองยั่วเย้า
ชิเอลอาปากพะงาบๆหน้าแดงระเรื้อด้วยความขัดเขิน พอถูกยั่วก็ยิ่งเขินใจเต้นแรงรีบหันหน้าหนีทันที
"ว่าไงล่ะ อยากได้คะแนนเพิ่มหรือเปล่าขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนถามยิ้มๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆมองจ้องด้วยดวงตาสีทับทิมอันมีเสน่ห์ยั่วเย้า
"อึ้ย นายนี่มัน 0///0"ชิเอลร้องโวยหน้าแดงกล่ำพยายามไม่สบตายั่วเย้าอารมณ์นั้นแต่ก็อดใจไม่ไหวอยู่ดีสุดท้ายก็หักห้ามใจตนเองไม่ไหว ค่อยๆดันตัวขึ้นมือจับพ่อบ้านของเขาเชยคางก่อนจะกลั้นใจหลับตาแน่นยื่นหน้ามาจูบประกบปากชายตรงหน้าอย่างดูดดื่ม
"จ๊วบบบบ >////<"ชิเอลหลับตาแน่นจูบประกบปากด้วยความขัดเขินแต่ก็ยอกได้คะแนนพิศวาสจากอาจารย์สักหน่อยก็เลยต้องยอมทำตามเงื่อนไขแต่โดยดี
"อา.."แล้วทั้งคู่ก็ถอนปากออกแล้วมองสบตาและยิ้มให้กันอย่างหวานซึ้ง
"หึ เอาไปอีกครึ่งคะแนนขอรับ เป็น 8.5 คะแนน"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ
"อะไรกันได้แค่ครึ่งคะแนน ทำไมไม่ให้เต็มสิบล่ะ"ชิเอลเงยหน้ามาโวยหน้าแดงไม่หาย
"ถ้าอยากได้คะแนนเพิ่มอีกก็จูบผมอีกสิ"เซบาสเตียนได้ทีจึงสั่งให้ชิเอลจูบกับตนอีก
"ชิ ได้ใจใหญ่เลยนะ"ชิเอลทำเป็นเชิดจิปากอย่างไม่สบอารมณ์ที่พ่อบ้านจะให้เขาจูบอีก
"หึ ถ้าอยากได้คะแนนแค่นั้นก็ตามใจนะขอรับ"เซบาสเตียนหลับตาพูดยั่วๆ
"ก็ได้..จ๊วบบบ"ชิเอลจึงยอมตามใจพ่อบ้านคว้าคอดึงกระชากคอเสื้อมาจูบอย่างเร้าร้อนรุนแรง
"อา..9 คะแนนขอรับ"เซบาสเตียนหลับตาพูดยิ้มๆ
"เอาอีก จ๊วบบบ"ชิเอลเกิดไม่พอใจคะแนนจึงขอเพิ่มอีกด้วยความโลภ 
"อา..9.5 ขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆอย่างพึงพอใจที่นายน้อยจูบเขาหลายฟอดเลย
"อืม..จ๊วบบบบ.."คราวนี้ชิเอลค่อยบรรจงจูบประกบปากอย่างดูดดื่ม เนิ่นนานจนแทบจะลืมหายใจกันไปเลย
"อืม....จ๊วบบบ อืมมม เอาไป 10 เต็มเลยขอรับถ้านายน้อยยอมร้องเหมียวๆ อ้อนผม"เซบาสเตียนจึงได้ใจตั้งเงื่อนไขใหม่
"หา..เอ่อ..มะ..ไม่เอาแล้ว"ชิเอลรีบปฎิเสธทันทีด้วยความเขินอายใครจะไปกล้าร้องแบบนั้น
"งั้นก็อดได้คะแนนเต็มนะขอรับเอาไปแค่ 9.5 พอแล้วเดี๋ยวเราจะ.."เซบาสเตียนหลับตาพูดทำสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยที่นายน้อยปฎิเสธโอกาสที่เขามอบให้ ทำท่าจะผละจะดันตัวชิเอลออกห่าง แต่แล้ว..
"เหมียว >///<"ชิเอลกลับหลับตาปี๋หน้าแดงกล่ำไหนๆอ้อนพ่อบ้านมาถึงตอนนี้แล้วทั้งทีจึงตัดสินใจยอมร้องเหมียวๆเอาใจพ่อบ้านต่ออีกซักหน่อยเพื่อสิบคะแนนที่จะได้มาแสนยากเย็น
"อา...0///0..น่ารักจังเลยขอรับ ตกลงเอาไปเลยสิบคะแนนนะขอรับ หึหึหึ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆหน้าแดงระเรื้อที่ได้ยินนายน้อยของเขายอมร้องเหมียวๆพรางดึงตัวชิเอลมาโอบกอดแนบอกเอามือลูบหัวเบาๆด้วยความเอ็นดูและพึงพอใจที่ายน้อยตามใจเขา
"อึ้ย..0///0 น่าอายชะมัดเลย ทำไมฉันจะต้องมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้ด้วยเนี่ย!!"ชิเอลรองโวยหน้าแดงกล่ำรีบลุกขึ้นออกจากตักเซบาสเตียนเอามือปิดหน้าปิดตาด้วยความเขินแบบสุดๆนานๆทีเขาจะตามใจพ่อบ้านทำไมมันเขินแบบนี้ก็ไม่รู้
"หึหึหึ"เซบาสเตียนได้แต่หัวเราะชอบใจมองดูเด็กขี้อายด้วยความขบขันเอ็นดู 
"อึ้ยเลิกหัวเราะเยาะฉันสักทีเหอะน่า เซบาสเตียนจะฝึกอะไรต่อก็รีบๆพูดมา"ชิเอลหันมาโวยใส่หน้ายังคงแดงไม่หาย