พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับยังคงย่ำเท้าไปเรื่อยๆพยายามให้ต่อเนื่องมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เซบาสเตียนคอยสังเกตการณ์แล้วจดบันทึกไปเรื่อยๆ บางทีก็หยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลาว่าผ่านไปกี่นาทีแล้ว
"นายน้อยย่ำไปเรื่อยๆนะขอรับ ตอนนี้เวลาผ่านไปแค่สามสิบวินาทีเอง ห้ามหยุดจนกว่าผมจะสั่งนะ"เซบาสเตียนคอยเตือนเรื่องเวลาเป็นระยะ
"อืม.."เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้ารับแล้วก็คอยย่ำเท้าไปเรื่อยๆไม่มีปริปากบ่นสักคำเดียว
เซบาสเตียนมองดูอย่างชมชมแต่ก็อดแปลกใจเล็กน้อยไม่ได้ที่นายน้อยของเขาเริ่มมีความอดทนมากขึ้นไม่เอะอะโวยวายเลยสักนิด และไม่ต้องให้เขามาคอยจ้ำจี้จำไชเอาไม้เรียวหวดน่องอีกด้วย 
ซาตานหนุ่มคอยมองดูและเขียนบันทึกไปเป็นระยะ สลับกับดูนาฬิกา แล้วรอดูการฝึกของนายน้อยไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งเวลาผ่านไปสิบนาที 
"เอาหล่ะหยุดพักได้แล้วขอรับ ทำได้สิบนาทีแน่ะ เก่งมากขอรับ"เซบาสเตียนเห็นว่านายน้อยย่ำเท้าอยู่กับที่มานานสมควรแล้วจึงสั่งให้หยุดพักได้แล้วเดินตรงมาเอาผ้าชุบน้ำเปียกๆยื่นส่งให้ 
เด็กหนุ่มตาสีแดงจึงหยุดย่ำเท้าแล้วทรุดตัวลงนั่งพักบนพื้นหญ้าเอื้อมมือมารับผ้าชุบน้ำเปียกๆเย็นๆที่เซบาสเตียนส่งมาให้เอามาเช็ดหน้าเช็ดตาตามแขนซอกคอด้วยตัวเอง พอเช็ดเสร็จจนหายเหนื่อยหายเพลียก็ยื่นผ้าส่งคืนให้
"จะดื่มน้ำมัยขอรับ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆอาสาจะไปเอาน้ำเย็นๆมาให้
"อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้ารับแล้วก็นั่งเหยียดขารอ
และเพียงไม่นานเซบาสเตียนก็เอาน้ำเย็นๆมาให้
"นี่ขอรับน้ำ ตอนนี้ผมให้นายน้อยนั่งพักสิบนาทีนะขอรับเดี่ยวจะฝึกกำลังขาต่อในขั้นต่อไป"เซบาสเตียนพูดพรางยื่นขวดน้ำเย็นๆส่งให้
"อืม..อึก อึก อึก"เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้ารับพรางรับน้ำมาดื่มหลายอึกใหญ่แล้วยื่นส่งคืนให้เซบาสเตียนอีกเช่นกัน
แล้วเซบาสเตียนก็เดินไปหยิบผ้าปูอีกผืนในกระเป๋าเดินทางเอาออกมาปูที่พื้นหญ้าตรงหน้าเตนท์ 
"นายน้อยผมว่าคุณมานั่งพักตรงผ้าปูดีกว่านะขอรับ"พอปูผ้าเสร็จเซบาสเตียนก็เดินมาบอกนายน้อยของเขาแล้วคว้าแขนฉุดดึงตัวเด็กหนุ่มที่นั่งบนพื้นหญ้าให้ลุกขึ้นมาแล้วประคองพาเดินไปนั่งบนผ้าปูที่เขาจัดเตรียมไว้ให้แถวหน้าเตนท์
เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้ารับยอมให้ซาตานหนุ่มร่างสูงจูงพาไปหาที่นั่งตรงผ้าปูหน้าเตนท์อย่างว่าง่าย แล้วนั่งพักให้หายเหนื่อยหายเมื่อยสักพัก
แล้วพอหมดเวลาพักสิบนาทีแล้วเซบาสเตียนก็เรียกนายน้อยของเขามาฝึกต่อทันที
"หมดเวลาพักแล้วขอรับ ลุกขึ้นมายืนได้แล้วครับนายน้อย"เซบาสเตียนออกคำสั่งเสียงเรียบ
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับแล้วค่อยๆตะเกียกตะกายลุกขึ้นมายืนรอคอยคำสั่งต่อไปจากบิดาอย่างตั้งใจ
พอเซบาสเตียนเห็นนายน้อยลุกขึ้นมายืนเตรียมพร้อมที่จะฝึกต่อแล้ว เขาจึงเดินถอยหลังให้ห่างออกมาจากเด็กของเขาประมาณสิบก้าวใหญ่ๆ
"เอาหล่ะ ทีนี้ลองเดินมาหาผมสิขอรับ"เซบาสเตียนออกคำสั่งเสียงเรียบแล้วรอคอย
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้าตอบรับคำสั่งก่อนจะค่อยๆก้าวขาเดินลากลูกตุ้มเหล็กหนักๆเดินมาทีละก้าวๆช้าๆพอไม่มีเซบาสเตียคอยพยุงให้เดิน เด็กหนุ่มตาสีแดงจึงรู้สึกได้ทันทีว่าน้ำหนักของลูกตุ้มเหล็กมันถ่วงขาจนเดินได้ลำบากทีเดียว
"อือ..หนักชะมัดเลย..อื้อ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยายามก้าวยกข้าค่อยๆเดินลากลูกตุ้มเหล็กที่ถ่วงขาตรงไปหาเซบาสเตียนอย่างทุลักทุเล ถึงเขาจะเป็นปีศาจน้อยแต่ร่างกายก็เป็นของชิเอลอยู่ดีซึ่งในตอนนี้ยังอ่อนแออยู่มาก ถึงจะมีใจสู้แค่ไหนแต่หากร่างกายยังไม่แข็งแรงก็จะทำให้รู้สึกเหนื่อยง่าย เมื่อยล้าอยู่ดี
"พยายามเข้าขอรับ เดินมาหาผมให้ได้ขอรับ"เซบาสเตียนพูดให้กำลังใจยิ้มๆ
"อืม..ฉันจะพยายาม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับด้วยท่าทีจริงจังก่อนจะค่อยๆเริ่มขยับขาเดินยกขาลากลูกตุ้มหนักๆที่ถ่วงขาเอาไว้มาทีละก้าว ทีละก้าวด้วยความอดทนและพยายาม
เซบาสเตียนยืนคอยให้นายน้อยของเขาเดินมาถึงจุดที่เขายืนอย่างลุ้นๆว่าเด็กคนนี้จะมีสามารถอดทนเดินลากลูกตุ้มหนักๆมาจนถึงตรงที่เขายืนได้หรือไม่
ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยายามกัดฟันเดินลากลูกต้มไปทีละก้าวอย่างช้าๆ
"แฮ่กๆ อีกนิดเดียว อึ้บ!! แฮ่กๆ"เด็กหนุ่มตาสีแดงค่อยด้าวเดินไปหายใจเข้าออกทางปากเพื่อให้ตนเหนื่อยช้าลง เดินลากขาไปเรื่อยๆ 
จนกระทั่งเดินมาถึงตรงจุดที่เซบาสเตียนยืนในที่สุด
"แฮ่กๆถึงแล้ว"เด็กหนุ่มตาสีแดงพูดอย่างหอบๆพรางก้มตัววลงเอามือลูบไล้ที่ข้อเท้าให้คลายการรัดตึงเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเงยตัวขึ้นมาสบตากับครูฝึกจำเป็นเพื่อรอฟังคำสอนต่อไปอย่างตั้งใจ 
"ดีมากขอรับ คราวนี้ผมจะถอยออกไปอีกหลายๆก้าวนะขอรับ คอยเดินตามผมมาให้ได้"เซบาสเตียนบอกก่อนจะก้าวถอยหลังหนีออกห่างไปอย่างรวดเร็ว จนมาหยุดยืนที่ริมลำธาร 
"เอาหล่ะเดินมาได้แล้วขอรับ"เซบาสเตียนออกคำสั่งด้วยท่าทีจริงจัง พอเห็นว่านายน้อยตั้งใจฝึกดีเขาจึงไม่ต้องมาคอยดุคอยว่าหรือทำโทษนายน้อยอีก 
"อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงตอบรับก่อนจะเริ่มเดินลากลูกตุ้มถ่วงขาตรงไปหาเซบาสเตียนทีละก้าวอย่างช้าๆเพราะตอนนี้เขายังไม่ชินกับน้ำหนักของลูกตุ้มจึงทำให้รู้สึกเจ็บๆตึงๆเวลาก้าวเดินและต้องใช้กำลังขาเป็นอย่างมากเพราะสภาพร่างกายของชิเอลยังไม่แข็งแรงมากนัก ต้องฝึกฝนไปทีละนิด ไปเรื่อยๆนั่นแหละ
เซบาสเตียนยืนรอไปด้วยหยิบกระดาษมาเขียนบันทึกการฝึกไปด้วย เขาอดชื่นชมในความอดทนพยายามของนายน้อยไม่ได้เลยจริงๆ 
และเพียงไม่นานนักเด็กหนุ่มตาสีแดงก็เดินมาจนถึงจุดที่ซาตานหนุ่มยืนจดบันทึกอยู่ในที่สุด
"โอ้ว...เก่งมากขอรับ เริ่มจะชินกับน้ำหนักของลูกตุ้มแล้วใช่มัยล่ะ นายน้อย"เซบาสเตียนเอ่ยปากชมให้กำลังใจเมื่อเห้นว่านายน้อยของเขามีความพยายามดีมาก
"อืม..เริ่มจะชินบ้างแล้วล่ะ แต่ยังทำได้แค่เดินยังวิ่งไม่ได้ "เด็กหนุ่มตาสีแดงตอบพรางเอามือปาดเช็ดเหงื่อออกจากหน้าตนเองไปพราง 
"ต้องฝึกทุกวันขอรับ เดี่ยวกำลังขาของคุณก็จะแข็งแรงไปเอง เอาหล่ะคราวนี้ให้เดินกลับไปยังจุดเดิมที่หน้าเต้นท์ในตอนแรกขอรับ เดี๋ยวผมจะสอนในขั้นต่อไป"เซบาสเตียนให้คำแนะนำก่อนจะออกคำสั่งให้นายน้อยของเขาเดินกลับไปยังจุดเริ่มต้นที่หน้าเตนท์ตรงที่มีผ้าปู
"อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงตอบรับก่อนจากนั้นก็ปฎิบัติตามคำสั่งของครูฝึกในทันที 
เซบาสเตียนยืนคอยให้นายน้อยของเขาเดินไปจนถึงหน้าเตนท์ก่อนแล้วเดี่ยวเขาจะสอนในขั้นต่อไป
ดาร์กชิลในร่างชิเอลค่อยเดินก้าวไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงหน้าเตนท์แล้วยืนรอ พยายามหายใจเข้าออกช้าๆยาวๆเพื่อให้คลายความเหน็ดเหนื่อยลงไปบ้าง
"เอาหล่ะ นายน้อยในลำดับต่อไปจะยากขึ้นมาอีกเล็กน้อยนะขอรับ ฟังผมให้ดีๆล่ะ"เซบาสเตียนเดินกลับมาตรงที่เด็กหนุ่มตาสีแดงยืนอยู่เพื่อทำการสาธิต
"อืม...จะให้ฉันทำอะไรล่ะ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยถามบทเรียนต่อไปด้วยท่าทีมุ่งมั่น
"อย่างแรกเลยคือนายน้อยจะต้องก้าวขาไปข้างหน้าหนึ่งขอรับจะใช้ขาไหนก้าวก่อนก็ได้ ในตอนนี้ผมก้าวขาขวาไปข้างหน้านะขอรับ"เซบาสเตียนเริ่มทำการสาธิต เขาอธิบายและทำท่าเป็นตัวอย่างให้ดูอย่างช้าๆเป้นขั้นเป็นตอน
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับคอยตั้งใจฟังไม่โต้เถียงหรือปริปากบ่นเลยแม้แต่น้อย
"จากนั้นก็ย่อตัวลงให้เข่าตั้งฉากกับพื้น แล้วชักเท้าหลักตามขึ้นมาให้ชิดกันกับขาข้างหน้า หยุดค้างไว้นับในใจ 1 ถึง 10 แล้วยืดตัวยืนขึ้น"เซบาสเตียนอธิบายไปสาธิตท่าทางไปอย่างช้าๆ
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลทำได้แค่พยักหน้า
"จากนั้นก็ทำสลับข้างก้าวขาซ้ายไปข้างหน้า ย่อตัวลง ชักเท้าขวากลับมาชิดกับเท้าขวา นับในใจ 1.2.3.4.5.6.7.8.9.10..แล้วยืนขึ้น ตามผมทันมัยขอรับ"เซบาสเตียนสาธิตไปจนเสร็จก็หันมาถามลูกศิษย์เผื่อว่าจะตามไม่ทันหรือไม่เข้าใจเขาจะได้อธิบายซ้ำอีกครั้ง
"อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงทำได้แค่พยักหน้าตอบรับในลำคอ
เซบาสเตียนหันไปมองดูอย่างแปลกใจทำไมนายน้อยถึงเอาแต่เงียบเออออตามไปเสียหมด ไม่คัดค้านหรือโต้แย้งอะไรเลยเหรอ หรือที่เขาดุไปเมื่อวานนายน้อยเลยไม่กล้าโต้แย้งอีกกันแน่นะ
"มีอะไร..มองหน้าฉันทำไม"เด็กหนุ่มตาสีแดงจึงเอ่ยถามอย่างสงสัยว่าบิดามองหน้าเขาทำไม หรือสงสัยอะไรในตัวเขางั้นเหรอ
"เอ่อ..เปล่าขอรับเพียงแต่แปลกใจนิดหน่อยว่าตอนนี้นายน้อยเป็นเด็กดีดูว่าง่ายจังเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนหันมายิ้มๆพูด
"นายนี่มันยังไงนะ พอฉันดื้อไม่เชื่อฟัง เอะอะโวยวายนายก็มาดุ มาตีฉัน พอฉันเงียบไม่โต้แย้งอะไรตั้งใจเรียนบ้างนายก็บ่น ตกลงนายจะให้ฉันทำตัวยังไงกันแน่ เซบาสเตียน"เด็กหนุ่มตาสีแดงหลับตาพูดอย่างไม่พอใจ เลียนแบบท่าทีของชิเอลตัวจริงได้อย่างแนบเนียน
"แหมผมก็พูดไปงั้นเอง นายน้อยที่ไม่ดื้อคอยเชื่อฟังผมแบบนี้ดีแล้วขอรับ ผมจะได้ไม่ต้องมาคอยดุคอยว่าให้เหนื่อย"เซบาสเตียนกลับชอบแบบนั้นไปเสียได้
"หึ งั้นนายก็ชอบที่ฉันเป็นแบบนี้สินะ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลลองถามหยั่งเชิง
"ครับ เห็นนายน้อยเป็นเด็กดีตั้งใจฝึกไม่อิดออดแบบนี้ ผมก็เริ่มจะมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ ว่าการฝึกของผมจะทำให้คุณพัฒนาฝีมือได้ทันก่อนวันแข่งแน่ๆ ยิ่งคุณมีความตั้งใจแบบนี้ไปได้ตลอดจนกว่าจะถึงวันแข่งล่ะก็ ผมก็คงไม่จำเป็นต้องใช้ไม้เรียวทำโทษคุณบ่อยๆแล้วก็ได้นะขอรับ"เซบาสเตียนพุดยิ้มๆอย่างอารมณ์ดี เอามือตบที่อกเสื้อตงที่มีไม้เรียวใส่เอาไว้เบาๆ
"เฮ้อ...เอาเถอะฉันจะพยายามทำให้เต็มทีก็แล้วกัน"เด็กหนุ่มตาสีแดงบอกพรางถอนหายใจอย่างโล่งอกไปที่บิดาของตนไม่ได้สงสัยหรือเอะใจในท่าทีของเขาอีกแล้ว เขาจะได้เดินหน้าฝึกให้เต็มที่ไปเลย
"ดีมากขอรับ เอาหล่ะ นายน้อยลองฝึกดูเลยทำตามอย่างที่ผมสอนเมื่อกี๊น่ะ ทำสลับข้างเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงจุดที่ผมยืนอยู่นะขอรับ"เซบาสเตียนพูดชมเชยก่อนจะเริ่มนำเข้าสู่การฝึกต่อ
"อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้ารับ ก่อนจะเริ่มทำตามที่เซบาสเตียนสอนในทันทีอย่างช้าๆ เพราะเขายังไม่ชินกับน้ำหนักของลูกตุ้มถ่วงขาสักเท่าไหร่
เซบาสเตียนเดินผละถอยออกมาจากนายน้อยของเขาประมาณสิบก้าว แล้วรอให้เด้กของเขาฝึกท่ากายบริหารเดินมาเรื่อยๆมาถึงจุดที่เขายืนนั่นแหละ
แล้วจากนั้นดาร์กชิลในร่างชิเอลก็เริ่มก้าวขาขวามาข้างหน้าอย่างช้าๆแล้วค่อยๆย่อตัวลง ชักขาหลังตามมาชิดกับขาขวาข้างหน้าแล้วนับเบาๆ
"1...2...3....4....5....6....7....8....9.....10... ฮึ้บ "
พอเด็กหนุ่มตาสีแดงนับเลขเสร็จแล้วเขาก็ค่อยๆยืดตัวยืนขึ้น แล้วก้าวขาซ้ายทำแบบเดิม 
"ก้าว..ย่อ..ชักเท้า..นับ 1...2..3..4..5..6..อืด..7..8...9..10..อื๊ด..ยืนขึ้น ก้าว..ย่อ..."ดาร์กชิลในร่างชิเอลค่อยทวนขั้นตอนไปเรื่อยๆเบาๆ แล้วทำตามไปเรื่อยๆ
เซบาสเตียนมองดูอย่างพึงพอใจที่นายน้อยของเขามีความตั้งใจ แล้วหยิบกระดาษมาเขียนบันทึกการฝึกไปด้วยในระหว่างรอให้เด็กคนนั้นเดินมาจนถึง
และเพียงไม่นานเด็กหนุ่มตาสีแดงก็เดินมาจนถึงจุดที่เซบาสเตียนยืน
"โอ้ววว...ทำได้ดีมากขอรับ เอาหล่ะผมจะถอยออกมาอีกล่ะนะเดินแบบนั้นมาให้หาผมให้ได้นะขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยปากชมยิ้มๆพรางค่อยๆกระเถิบตัวก้าวถอยหลังห่างออกไปอีกจนมาสุดที่ริมลำธารเช่นเดิม 
"อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงตอบรับด้วยท่าทีมุ่งมั่น ตอนนี้เขารุ้สึกเมื่อยขาเล็กน้อยแต่ก็ยังทนไหวอยู่ เพื่อปะป๋าของเขาแล้วเขาจะพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้เลยทีเดียว
แล้วจากนั้นดาร์กชิลก็เริ่มฝึกค่อยๆก้าว ย่อ ชิด นับ ยืด เดินก้าวขาสลับข้างไปเรื่อยๆ
ในระหว่างที่ดาร์กชิลกำลังฝึกในโลกแห่งความเป็นจริงอยู่นั้น ภายในจิตใต้สำนึกในตอนนี้ชิเอลได้รู้สึกตัวตื่นนอนแล้ว เด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วกระพริบตาเพื่อปรับโฟกัดการมองเห็ให้คงทีก่อนจะค่อยๆดันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงนุ่มๆ 
"อื้อ...ได้นอนพักสบายๆแบบนี้รู้สึกดีจริงๆ หึ..ป่านนี้เจ้าดาร์กชิลคงเหนื่อยน่าดูๆเลยสินะ ช่วยไม่ได้อยากอาสาจะฝึกแทนเราเอง หึหึหึ ไหนๆขอดูหน่อยซิว่านายฝึกไปถึงไหนแล้วดาร์กชิล เอ่อ..ขอดูดาร์กชิลกับเซบาสเตียนที่โลกภายนอกหน่อย"ชิเอลนั่งบิดขี้เกียจไปมาสองสามทีเพื่อขับไล่ความเหนื่อยล้าออกไปก่อนหลับตาลงพูดถึงสิ่งที่ตนปรารถออกมาดังๆ
และสิ้นคำพูดของชิเอลกระจกบานใหญ่ก็มาปรากฏตรงกลางห้องข้างๆเตียงในทันที ชิเอลลุกขึ้นจากเตียงเดินมาสำรวจดูที่กระจกบานนั้นอย่างสนใจ พรางค่อยเอาปลายนิ้มแตะเบาๆก็บังเกิดแสงแสบตาขึ้นมา
"อ๊ะ..อะไรกัน!!แสบตาชะมัดเลย.."ชิเอลร้องอย่างตกใจรีบเอาแขนมากันบังแสงแสบตาที่โพยพุ่งออกมาจากกระจกบานใหญ่นั้น ก่อนที่แสงสว่างจ้านั้นค่อยๆลิบหลี่ลง จนหมดดับไป ภาพบางอย่างก็ปรากฏขึ้นมาภายในกระจกบานนั้นอย่างช้าๆ
"เอ๋..นั้นมัน.."ชิเอลค่อยๆเอาแขนลงเดินมาดูภาพที่ปรากฏใกล้ๆอย่างสนใจ และภาพที่เขาเห็นคือ ภาพใบหน้าของตัวเองที่มีดวงตาสีแดงปรากฏขึ้นมาในกระจก ใบหน้านั้นมีสีหน้าเหมือนกำลังเหน็ดเหนื่อย ซึ่งชิเอลรู้ได้ในทันทีว่าเด็กคนนั้นคือปีศาจน้อยดาร์กชิลสิงสู่อยู่อยู่ในร่างตนเอง เด็กคนนั้นกำลังเอามือปาดเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าก่อนจะทำท่าแปลกๆ ที่มีทั้งก้าวขา ย่อตัวลง เอาขาข้างหลังชักมาข้างหน้าชิดแล้วนั่งยองๆนิ่งไว้นับถึงสิบแล้วเด็กคนั้นค่อยยืดตัวขึ้น ก้าวขาไปอีกและทำแบบเดียวกัน ท่าทางคงจะเมื่อยน่าดู เพราะเด็กคนนั้นทำไปหอบหายใจไป เอาแขนเสื้อเช็ดเหงื่อไป
"ดาร์กชิล.."ชิเอลเรียกเสียงอ่อยๆเมื่อเห็นแววตาจริงจังนั้นทำให้เขาอดรู้สึกแย่ไม่ได้ เขาทำได้แค่มองดูเฉยๆปล่อยให้เด็กคนนั้นมาฝึกแทนเขา ท่าทางปีศาจน้อยคงจะเหนื่อยน่าดูทีเดียวแต่เด็กคนนั้นก็ไม่ย่อท้อเลยแม้แต่น้อย
ชิเอลคอยมองดูภาพในกระจกไปเรื่อยๆก็อดที่จะลุ้นคอยเชียร์ไปด้วยไม่ได้
"พยายามเข้านะดาร์กชิล ฉันเชื่อว่านายต้องทำได้ ถ้าเป็นฉันป่านนี้คงจะไปไม่ถึงไหนเลยล่ะมั้ง "ชิเอลพูดให้กำลังใจคอยมองดูภาพนั้นไปอย่างใจจดใจจ่อคอยลุ้นว่าปีศาจน้อยจะฝึกไปถึงจุดหมายหรือไม่
และพอชิเอลดูภาพการฝึกของดาร์กชิลไปจนเบื่อแล้วเขาก็หยิบหนังสือที่เนรมิตขึ้นมาเอามานั่งอ่านอย่างสบายใจเฉิบบนเตียง เลิกสนใจกระจกไปชั่วคราว
ส่วนดาร์กชิลที่มาสิงร่างชิเอลนั้นตอนนี้เขาค่อยๆเดิน ก้าวย่อยืดไปเรื่อยๆจนเกือบจะไปถึงตรงที่เซบาสเตียนยืนอยู่แล้ว โดยที่เด็กหนุ่มไม่ปริปากบ่นใดๆเลย ทั้งอึดและอดทนมากเลยทีเดียว
และเพียงไม่นานเด็กหนุ่มตาสีแดงก็เดินมาจนถึงจุดที่ซาตานหนุ่มยืนจดบันทึกอยู่
"แฮ่กๆ ถึงแล้ว แฮ่กๆ"เด็กหนุ่มพูดอย่างหอบๆพรางยืนเอามือปาดเช็ดเหงื่อ ก่อนจะค่อยๆก้มตัวลงมาลูบๆที่ข้อเท้าที่มีกำไลเหล็กรัดเอาไว้จนเป็นรอยแดงห้อเลือดเล็กน้อย จากการบีบรัดข้อเท้ายามเคลื่อนไหวขา
"อืม..ทำได้ดีมากขอรับ เจ็บข้อเท้ามัยขอรับ "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเอ่ยถามเด็กของเขาอย่างห่วงใย
"เจ็บนิดหน่อย แต่พอทนไหว แฮ่กๆ"เด็กหนุ่มตาสีแดงพูดพรางหอบไปพราง
เซบาสเตียนหยุดเขียนบันทึกเอากระดาษวางลงข้างๆตัวแล้วเดินมาสำรวจที่ข้อเท้าของนายน้อยดูว่ามีอาการบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แต่พอเห็นว่าเป็นรอยเปื้อนแดงๆของกำไลเหล็กก็หยิบกุญแจมาไขเพื่อให้เด็กของเขาผ่อนคลายลงหน่อย เด๊ยวข้อเท้าจะเป็นบาดเจ็บเอาได้หากยังปล่อยให้ฝืนเดินลากลูกตุ้มไปอีก
ดาร์กชิลยืนหลับตานิ่งรอให้บิดาของตนมาแก้ปลดล๊อกกำไลลูกตุ้มให้
"อ่ะ ผมปลดให้ก่อนนะขอรับเดี๋ยวให้นั่งพักสิบนาทีเดี๋ยวจะต้องมาฝึกต่อนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางเอากำไลลูกตุ้มที่ถูกปลดออกแล้วมาถือเอาไว้ก่อนจะเอามาวางกองไว้บนพื้น
ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับ พอข้อเท้าของตนได้รับอิสระภาพเขาก็เดินตัวปลิวกลับไปนั่งพักบนผ้าปูหยิบน้ำมายกซดดื่มแก้กระหายก่อนจะนั่งเหยียดขาผ่อนคลายกล้ามเนื้อไป
"เหมื่อยขาหรือเปล่าขอรับ"เซบาสเตียนเดินตามมานั่งข้างๆเอ่ยถามอย่างห่วงใย
"เมื่อยนิดหน่อย แต่ฉันทนไหว"เด็กหนุ่มตาสีแดงเงยหันมาตอบพรางเอาขวดน้ำที่ตนดื่มยื่นส่งคืนให้เซบาสเตียนเอาไปเก็บ
"งั้นจะให้ผมนวดขาให้มัยขอรับ"เซบาสเตียนอาสาจะนวดให้ จึงทรุดตัวลงนั่งข้างๆเอื้อมมือมาแตะที่ข้อเท้าเตรียมจะบริการนวดคลายเส้นให้
"หาเอ่อ..ไม่ต้องก็ได้ ฉะฉันไม่ได้เมื่อยมากขนาดนั้นสักหน่อย "เด็กหนุ่มตาสีแดงพูดทำท่าผละออกชักเท้าหนีแล้วกระเถิบตัวออกมานั่งกอดเข่าให้ห่างๆเซบาสเตียน ไม่ยอมให้ซาตานหนุ่มมาแตะตัวเขาได้ง่ายๆอย่างขัดเขินและเกรงใจ เขาไม่ค่อยอยากให้ปะป๋ามาดูแลมากนัก เดี๋ยวจะทำใจไม่ได้เกิดหวั่นไหวขึ้นมาอีกจะถอนตัวไม่ขึ้น 
"ไม่อยากให้ผมนวดให้หรือขอรับ ทำไมถึงมีท่าทีห่างเหินแบบนั้น นายน้อยโกรธอะไรผมหรือเปล่า"เซบาสเตียนทำหน้าเศร้าที่นายน้อยปฎิเสธไมตรีของเขา เขารู้สึกว่าตั้งแต่นายน้อยตื่นขึ้นมาจากอาการเป้นลมดูทำท่าทีห่างเกินกับเขาอย่างไรชอบกล
"เปล่า ไม่ได้โกรธ"เด็กหนุ่มตาสีแดงหลับตาพูดเบือนหน้าหนี
"ถ้าไม่โกรธผมแล้วทำไมถึงไม่ยอมให้ผมนวดให้ล่ะครับ "เซบาสเตียนถามด้วยความคับข้องใจ จ้องมองดูเด็กตรงหน้าอย่างไม่วางตาเลย
"เอ่อ..ก็ฉันไม่ได้ปวดเมื่อยอะไรแล้วน่ะสิ อีกอย่างนายนวดเจ็บจะตาย เกิดนวดแรงไปขาฉันเจ็บขึ้นมามากกว่าเดิมจะทำยังไงล่ะ"เด็กหนุ่มตาสีแดงพยายามหาข้อแก้ต่างให้ดูสมเหตุสมผลหน่อย
"อ่างั้นหรือขอรับ ไม่อยากให้นวดก็ไม่เป็นไร เชิญคุณนั่งพักให้หายเหนื่อยไปก่อน ผมให้เวลาพักสิบนาที เดี๋ยวถ้าครบสิบนาทีแล้วเราจะฝึกกันต่อนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกพรางหยิบนาฬิกาพกสีเงินขึ้นมาดูเวลา
"อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้ารับ พรางหยิบหนังสือที่เซบาสเตียนวางทิ้งไว้เอาขึ้นมาอ่านเล่นระหว่างพักไปด้วย เขาก็เหมือนชิเอลนั่นแหละชอบอ่านหนังสือและเล่นหมากรุก แต่ขี้เกียจน้อยกว่าหรืออาจจะเรียกว่ามีความอดทนสูงกว่าเจ้าของร่างก็ว่าได้
เซบาสเตียนไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้นายน้อยของเขาได้พักเต็มที่ภายในสิบนาที ส่วนตัวเขาก็เริ่มลงมือจัดเตรียมอาหารกลางวันไปพรางๆ
ดาร์กชิลในร่างชิเอลก็นั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆจนกระทั่งเวลาผ่านไปจนครบสิบนาที
"อ้าหมดเวลาพักสิบนาทีแล้วขอรับนายน้อย ลุกขึ้นยืนได้แล้วครับ เราจะฝึกกันต่อ"เซบาสเตียนบอกหลังจากที่หยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลาแล้วเดินตรงมาหาเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่หน้าเตนท์ แล้วสั่งให้ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเข้ารับการฝึกในลำดับต่อไป
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับเอามือพับที่มุมกระดาษเพื่อคั้นหน้าที่อ่านเอาไว้ก่อนปิดหนังสือเอามาวางไว้บนผ้าปู แล้วค่อยๆตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน
"ส่งมือมาขอรับ"เซบาสเตียนอาสาจะช่วย
ดาร์กชิลเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยื่นแขนส่งให้เซบาสเตียนช่วยฉุดดึงตัวเขาขึ้นมาเพราะตอนนี้ขาของเขาค่อนข้างล้าพอสมควรจากการฝึกก่อนหน้านี้ ลุกเองไม่ค่อยไหวคงต้องใช้เวลาฝึกอีกมากกว่าร่างกายนี้จะแข็งแรงนั่นแหละ
พอเด็กหนุ่มยืนขึ้นมาได้แล้ว เซบาสเตียนก็เริ่มทำการฝึกต่อในทันที
"เอาหล่ะ ขั้นต่อไป ผมจะให้นายน้อยกระโดดอยู่กับทีนะขอรับ เพื่อฝึกกำลังขาและสร้างความยืดหยุ่นให้กับร่างกาย"เซบาสเตียนเริ่มอธิบายไปพร้อมกับหยิบเอากำไลลูกตุ้มถ่วงขามาสวมให้อีกครั้ง 
"อืม...."ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับยืนนิ่งยอมให้เซบาสเตียนเอากำไลลูกตุ้มมาใส่ที่ขาทั้งสองข้างแต่โดยดีและคอยฟังการสอนของครูฝึกจำเป็นอย่างตั้งใจ
"อ่ะ อืม"เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้ารับ แล้วลองค่อยๆกระโดดขึ้นลงกระหย่องกระแหย่งดูอย่างช้าๆท่าทางเก้ๆกังๆจนครูฝึกอดขำไม่ได้ 
"หึหึหึ กระโดดอะไรแบบนั้นขอรับ นี่ต้องย่อตัวลงนั่งยองๆแล้วกระโดดแบบกบต่างหาก ทำตามผมนะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพร้อมกับทำการสาธิตท่าทางการฝึกให้ดูเป็นตัวอย่าง 
"เอาหล่ะนั่งยองๆเอามือประสานไว้ที่ต้นคอ หรือท้ายทอยนะขอรับ แล้วก็กระโดดขึ้นลงแบบนี้ แรกๆจะรู้สึกตึงขานิดหน่อยแต่ฝึกไปสักพักก็จะชินกับน้ำหนักของลูกตุ้มนี่ไปเองและจะคล่องตัวขึ้นนะขอรับ"เซบาสเตียนอธิบายไปพรางสาธิตท่าทางไปพรางอย่างคล่องแคล้ว 
"อืม ฮึ้บ ฮึ้บ..ฮึ้บๆ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับแล้วค่อยๆทำตามเซบาสเตียนไปอย่างมุ่งมั่นไม่มีปริปากบ่นหรืออิดออดใดๆเลยแม้แต่น้อย 
"ดีมากขอรับ ทำไปเรื่อยๆจนกว่าผมจะบอกให้หยุดนะ เอ้า กระโดดอยู่กับที่ไปเรื่อยๆเลยขอรับ นั่นแหละ ดีมาก.."เซบาสเตียนหยุดสาธิตแล้วยืนขึ้นหยิบกระดาษกับปากกามาเขียนบันทึกการฝึกต่อ คอยสังเกตการฝึกฝนของนายน้อยไปเป็นระยะๆ 
ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยายามกระโดดย่อขาขึ้นลงเหมือนท่ากบแขนทั้งสองข้างยกมาประสานไว้ที่ท้ายทอยกระโดดอยู่กับที่ให้ต่อเนื่อง ด้วยท่าทีมุ่งมั่นจริงจัง ใช้การหายใจทางปากช่วยในการหายใจ ทำให้ความเหนื่อยนั้นลดลง 
เซบาสเตียนมองดูอย่างพึงพอใจ และอดที่จะชื่นชมไม่ได้ว่านายน้อยของเขาเริ่มมีความอดทนมากขึ้นไม่ปรปากบ่นหรือโวยวายอะไรเลย น่ารักจริงๆ 
"หึหึหึ ดีมากขอรับทำไปเรื่อยๆประมาณสักหน้านาทีนะขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยปากชมยิ้มๆแล้วก้มหน้าก้มตาจดบันทึกไปสลับกับหยิบนาฬิกาพกมาตรวจดูเวลาว่าผ่านไปกี่นาทีแล้ว
"ฮึ้บ ฮึ้บ แฮ่ก แฮ่ก ฮึ้บๆ"ดาร์กชิลค่อยกระโดดไปเรื่อยๆถึงแม้จะเหนื่อยไปบ้างแต่เขาก็ยังทนไหว 
เซบาสเตียนคอยมองดูนาฬิกาเป็นระยะ
"ดีมากขอรับ อดทนอีกนิดนะขอรับ ตอนนี้ผ่านไปสองนาทีแล้ว"เซบาสเตียนคอยบอกเวลาเป็นระยะ พรางเขียนบันทึกไปพรางๆ 
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่กๆ"ดาร์กชิลไม่พูดอะไรเลยทำได้แค่หอบหายใจเร็วๆเพื่อลดอาการเหนื่อยง่ายไปพรางๆ เพราะร่างกายที่เขามาสิ่งสู่นี้ยังไม่แข็งแรงต้องค่อยๆฝึกออกกำลังกายไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งเวลาผ่านไป 5 นาที
"เอาหล่ะพักได้ขอรับ ครบห้านาทีแล้ว"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางเอานาฬิกาพกที่พึ่งออกมาดูเวลาเอามาเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
"เฮ้อ..."ดาร์กชิลในร่างชิเอลถึงกลับทรุดลงนั่งในทันทีเมื่อเซบาสเตียนสั่งให้พักได้ เพราะเขาเมื่อยขาจะแย่อยู่แล้วแต่ก็ไม่ได้ปริปากบ่นแต่อย่างใด อดทนฝึกไปเท่าที่ตนจะทนไหว
"ให้เวลาพักสิบนาทีนะขอรับ เดี๋ยวจะฝึกต่อ มาผมจะนวดให้ขอรับ"เซบาสเตียนบอกพรางเดินไปหยิบขวดน้ำกับผ้าชุบน้ำเย็นๆมายื่นส่งให้ ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆคว้าข้อเท้ามาบีบๆนวดคลายความปวดเมื่อยๆให้
"อ่า..มะไม่ต้องนวดก็ได้"ดาร์กชิลในร่างชิเอลสะดุ้งเล็กน้อยรีบชักขาหนี ไม่ยอมให้นวดง่ายๆ เพราะเกรงใจ
"ไม่นวดไม่ได้ขอรับ เพราะจะเกิดเส้นเลือดขอดปวดบวมอักเอบได้ ต้องนวดตรงน่องที่จับแข็งเป็นก้อนๆนั้นให้นิ่มลงก่อน ส่งขามาขอรับ"เซบาสเตียนเองก็ไม่ยอมเช่นกันในเมื่อเขาอาสาจะนวดยังไงก็ต้องนวดให้ได้ เพื่อประสิทธิภาพของการฝึกที่ดีต่อไป
"หา..ตะแต่ว่า..ฉัน.."เด็กหนุ่มตาสีแดงพยายามจะปฎิเสธอีก
"ไม่มีแต่ขอรับ ยื่นขามาขอรับอย่าดื้อ ผมจะนวดคลายเส้นให้เพราะเดี๋ยวเราจะฝึกกระโดดไปข้างหน้าต่ออีก ซึ่งต้องใช้กำลังขามากพอสมควร ถ้าไม่นวดให้กล้ามเนื้อคลายตัวล่ะก็ จะปวดระบมขาจนฝึกต่อไม่ได้นะขอรับ และถ้าปวดแล้วยังฝืนอีกจะยิ่งมีแต่ผลเสียต่อร่างกายของคุณแน่นอนขอรับ"เซบาสเตียนพยายามอธิบายถึงเหตุผลของการนวดคลายเส้นให้ด้วยท่าทีจริงจังและห่วงใยในสุขภาพร่างกายของเด็กของเขา
"อ่า...อืม..ก็ได้..ถ้านายเห็นว่าการนวดมันสำคัญต่อการฝึกนักล่ะก็..เชิญ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลจึงยอมทำตามที่เซบาสเตียนบอกอย่างว่าง่ายในเมื่อการนวดสำคัญต่อการฝึกเขาก็ยินดียื่นขาไปให้ปะป๋านวดให้แต่โดยดี เพราะตอนนี้เขาเองก็ปวดขาอยู่เหมือนกันถ้าให้ปะป๋านวดให้เขาคงรู้สึกสบายตัวขึ้นมาบ้างก็ได้ จะได้มีแรงและกำลังกายในการฝึกต่อไปได้อีกเรื่อยๆ
"ครับต้องสำคัญอยู่แล้วล่ะ สำหรับผู้ที่ฝึกร่างกายใหม่ๆต้องมีการยืดหยุ่นร่างกายให้เหมาะสมขอรับ หากมุ่งแต่การฝึกหนักเพียงอย่างเดียวไม่ดูแลรักษาร่างกายให้พร้อมจะยิ่งบั่นทอนต่อการฝึกหากร่างกายได้รับบาดเจ็บหรือล้มป่วยนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดไปพรางคว้าขาทั้งสองข้างของนายน้อยของเขามาบีบๆนวดๆไปพรางในระหว่างการหยุดพักสิบนาที
"อืม..เข้าใจแล้ว.."ดาร์กชิลในร่างชิเอลจึงตอบรับแล้วนั่งหลับตารอให้ปะป๋านวดขาไปเรื่อยๆจนกว่าจะนวดเสร็จ
ในระหว่างนั้นทางชิเอลตัวจริงที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่บนเตียงอยู่ภายในจิตส่วนลึกของร่างกายอยู่นั้น เขาก็ดันตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วมองดูที่กระจก ตลอดการอ่านหนังสือของเขาในนี้เขาได้ยินการสนทนาระหว่างดาร์กชิลกับเซบาสเตียนมาโดยตลอด 
"หืม เจ้าปีศาจน้อยนั่นยอมให้เซบาสเตียนนวดขาให้ด้วยเหรอ หึ พึ่งรู้ว่าการนวดก็สำคัญต่อการฝึกด้วยนะเนี่ย งั้นต่อไปถ้าถึงตาที่ฉันต้องฝึกกับนายล่ะก็จะใช้ให้นายนวดให้ตลอดทั้งวันเลยคอยดูเซบาสเตียน หึหึหึ แม้..การมีปีศาจในร่างมันก็สบายอย่างงี้ล่ะนะ ใช้ให้ฝึกแทนก็ได้ด้วย แถมเจ้าปีศาจน้อยก็ขยันน่าดู เฮ้อ...สบายจังเลย..นอนเล่นดีกว่า "ชิเอลพึมพำกับตนเองไปมองดูกระจกไปสักพักก่อนจะล้มหงายหลังลงไปนอนกลิ้งบนเตียงนุ่มๆเล่นอย่างสบายอารมณ์ พรางนอนคิดไปว่าอยู่ในร่างตัวเองแบบนี้ช่างแสนสะดวกสบายดีเหลือเกิน สบายจนไม่อยากออกไปข้างนอกเลยตลอดทั้งวัน
"เฮ้อ...สบายจังเลย..สงบเงียบดีด้วย.."ชิเอลหลับตาพูดอย่างผ่อนคลายแม้ตาจะหลับแต่หูก็ยังคอยแอบฟังการสนทนาของดาร์กชิลกับเซบาสเตียนอยู่ตลอด ซึ่งในโลกภายนอกในตอนนี้ พ่อบ้านของเขากำลังนวดคลึงน่องให้ร่างของเขาอยู่อย่างมืออาชีพและรวดเร็ว
"เป็นยังไงบ้างขอรับ รู้สึกดีขึ้นหรือเปล่าครับนายน้อย"เซบาสเตียนเงยหน้าขึ้นมาถามมือยังคอยบีบๆนวดๆที่ขาของนายน้อยไปด้วย
"อืม..รู้สึกหายปวดเมื่อยไปได้เยอะเลยล่ะ นายนวดเก่งจัง..เซบาสเตียน..."เด็กหนุ่มตาสีแดงหลับตาพูดอย่างช้าๆหายใจเข้าออกช้าๆอย่างผ่อนคลายรู้สึกเบาขามากขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย
"หึหึหึ ขอบคุณที่ชมขอรับ มาลุกขึ้นได้แล้วล่ะ เดี่ยวเราจะฝึกกันต่อ"เซบาสเตียนไม่ได้พูดกลั้วหัวเราะพรางปล่อยขาของนายน้อยลงวางกับพื้นแล้วดันตัวลุกขึ้นยืน เตรียมนำสู่การฝึกต่อเพราะตอนนี้หยุดพักมานานพอสมควรแล้ว
"อืม..ฮึ้บ!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับยิ้มๆ ค่อยๆตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน พอได้รับการนวดจากเซบาสเตียนทำให้เขารู้สึกเบาขาขึ้นมากเลย อาการปวดเมื่อยหรือล้าทุเลาลงไปมากโขทีเดียว ทำให้เขาเริ่มเข้าใจที่ปะป๋าบอกแล้วว่าการนวดหรือดูแลรักษาร่างกายนั้นสำคัญต่อการฝึกมากแค่ไหน
และพอเด็กหนุ่มตาสีแดงลุกขึ้นยืนแล้วเขาก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมสำหรับฝึกต่อในทันที ซึ่งการฝึกในรอบนี้เป็นการฝึกกระโดดไปข้างหน้าโดยมีลูกตุ้มถ่วงขาอยู่ ซึ่งค่อนข้างยากกว่าการกระโดดเอยุ่กับที่มากเลยทีเดียว
"นายน้อยลองกระโดดไปข้างหน้าดูสิขอรับ"เซบาสเตียนออกคำสั่งในทันทีแล้วคอยสังเกตการฝึกอย่างใกล้ชิด
"อืม...ฮึ้บ.."เด็กหนุ่มตาสีแดงหันมาตอบรับแล้วเขาก็ลองพยายามกระโดดกบไปข้างหน้าดูแต่ทว่า..
พรืดดด!!! ตุ้บ!! >_< เด็กหนุ่มตาสีแดงกลับกระโดดไม่ไปเพราะโดนลูกตุ้มเหล็กถ่วงขาเอาไว้ พอพยายามดันตัวกระโดดไปข้างหน้าแต่กำลังขาในตอนนี้กลับมีไม่พอจึงถูกลูกตุ้มหนักๆรั้งเอาไว้จนเสียหลักล้มหน้าทิ่มมุดพื้นหญ้าไปในทันที 
"นายน้อย!! เป็นอะไรหรือเปล่าขอรับ!!"เซบาสเตียนร้องเรียกอย่างตกใจรีบเดินมาฉุดดึงตัวนายนย้อยของเขาลุกขึ้นมานั่งจุ้มปุ๊กบนพื้นพรางเอามือมาคอยปัดฝุ่นออกจากหน้าจากเสื้อผ้าเด็กของเขาอย่างขบขัน และห่วงใย 
"อูยยยย เจ็บอ่า..หัวโนเลย!!"เด็กหนุ่มตาสีแดงพอลุกขึ้นมานั่งได้ก็เอามือมาลูบคลำที่หน้าผากที่โขกเอากับพื้นไปเมื่อครู่นี้เต็มแรงจนปูดโน หน้าเปื้อนฝุ่นมอมแมมเป็นลูกหมาคลุกฝุ่นเลยทีเดียว จนเซบาสเตียนอดแซวขำๆไม่ได้
"หึหึหึ ให้ตายสิทำไมนายน้อยเอาหน้าไปมุดดินอย่างงั้นล่ะครับ ดูสิเนี่ยหัวโนเลย มาๆเดี่ยวไปเอาน้ำเย็นๆมาประคบให้นะขอรับ..โถๆหน้ามอมเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า !"เซบาสเตียนแซวยิ้มๆพรางรีบเดินไปหยิบผ้ากับน้ำเย็นๆมาเช็ดมาลูบหน้าและเอามาคลึงๆที่หน้าผากให้นายน้อยของเขาเบาๆ ด้วยความรู้สึกขบขันเอ็นดู 
"อึ้ย..0////0 หยุดหัวเราะได้แล้วน่า..ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะ เอาผ้ามานี่ฉันเช็ดเอง"ดาร์กชิลหันมาโวยหน้าแดงกล่ำด้วยความอับอาย พรางแย่งผ้าชุบน้ำเย็นมาจากมือเซบาสเตียนเอามาเช็ดเองแก้เขิน นี่ยังดีที่ตอนล้มมือของเขาไม่ได้เอามากระสานไว้ที่ท้ายทอยยังพอเอามายันพื้นเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มลงไปหน้าครูดกับพื้นจึงช่วยเซฟใบหน้าไม่ให้ถลอกจนเสียโฉมไป อย่างมากก็แค่หัวโนหน้าเปื้อนฝุ่นและดินโคลนจนมอมแมมเท่านั้นส่วนอื่นๆของร่างกายไม่เป็นอะไรเลย
"หึหึหึ ครับๆไม่หัวเราะแล้วก็ได้ขอรับ ท่าทางกำลังขาของนายน้อยยังไม่แข็งแรงพอที่จะกระโดดไปข้างหน้าสินะขอรับ งั้นการฝึกช่วงแรกๆนี้ผมจะคอยช่วยไปก่อนแล้วกัน ไว้คุณชินกับน้ำหนักของลุกตุ้มแล้วผมถึงจะปล่อยให้ฝึกเอง"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางยื่นผ้าชุบน้ำเย็นๆส่งให้ เขาอาสาจะคอยช่วยเรื่องการฝึกในช่วงแรกๆให้ก่อนไว้นายน้อยของเขาชินกับลูกตุ้มแล้วเขาจะปล่อยให้ลูกศิษย์ฝึกด้วยตัวเอง
"อืม...เอางั้นก็ได้"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้าเห็นด้วย เขายังคงต้องการความช่วยเหลือจากครูฝึกอยู่ดีนั้นแหละ พรางเอาผ้าเปียกที่ได้จากครูฝึกจำเป็นเอามาเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยตัวเองไปพรางๆ
"งั้น..มาฝึกกันต่อนะขอรับ ลุกขึ้นยืนได้แล้วขอรับ มาฝึกกระโดดไปข้างหน้าต่อ"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบพรางคอยพยุ่งตัวนายน้อยของเขาให้อยู่ในท่าเตรียมที่จะกระโดดกบต่ออย่างรวดเร็ว
"อืม..."ดาร์กชิลตอบรับยอมให้เซบาสเตียนฉุดดึงตัวขึ้นมาแล้วเขาก็ค่อยนั่งยองๆลงไปในท่าเตรียมกระโดดแบบกบ
"เอามือประสานไว้ที่ท้ายทอยด้วยขอรับ แล้วพยายามดันตัวกระโดดไปข้างหน้าให้ได้"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบ ตอนนี้เขาเดินมานั่งยองๆข้างหลังนายน้อยเตรียมช่วยเหลือในระหว่างการฝึก
"อ่า..อืม..อื้อ ลูกตุ้มมันหนักมากเลย..อา กระโดดไม่ไปอ่า..อื้อ..ฮึ้บๆ"เด็กหนุ่มตาสีแดงร้องโวยพยายามกัดฟันดันตัวกระโดดไปข้างหน้าแต่ก็โดนน้ำหนักของลุกตุ้มถ่วงจนไม่อาจขยับไปข้างหน้าได้สักที
"มาผมช่วยขอรับ"เซบาสเตียนจึงอาสาช่วยดันตัวให้ไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แรกแค่เอามือดันหลัง แต่ไม่ได้ผลเพราะตัวของนายน้อยไม่ได้ขยับไปไหนเลยแม่แต่ก้าวเดียว จึงเปลี่ยนมาดันยกก้นแทน
แต่มีปัญหาตรงที่ดาร์กชิลไม่คุ้นเคยกับการถูกจับก้นมาก่อนน่ะสิ 
"อ๊า 0////0 จะทำไรน่ะ เซบาสเตียน!!" เด็กหนุ่มตาสีแดงถึงกลับหน้าแดงกล่ำร้องโวยลั่นด้วยความตกใจที่จู่ๆก็ถูกปะป๋าจับดันยกก้นที่ใต้หว่างขา แถมปลายนิ้วของเซบาสเตียนยังแตะถูกจุดอ่อนไหวเข้าให้อีก ทำให้แทนที่ตัวของดาร์กชิลจะกระโดดก้าวไปข้างหน้าตามแรงส่งจากมือของซาตานหนุ่ม แต่เด็กหนุ่มตาสีแดงกลับกระแทกตัวลงนั่งแปะลงกับพื้นทับแบนไปบนมือที่รองรับตัวเข้าให้ทันทีเลย
ชิเอลที่กำลังนอนเล่นอยู่เพลินๆพอได้ยินเสียงร้องโวยวายลั่นของดาร์กชิลทำเอาเขาพลอยตกใจสะดุ้งรีบผุดลุกขึ้นมานั่งแล้วจ้องมองไปที่กระจกดูเหตุการณ์ในโลกภายนอกในทันที
"เอ้ย 0*0 เมื่อกี๊เซบาสเตียนทำอะไรเจ้าดาร์กชิล ทำไมเจ้าเด็กนั้นร้องเสียงดังลั่นขนาดนั้น"ชิเอลจึงพลอยตกอกตกใจไปด้วยเลย รีบพลิกตัวยื่นหน้ามามองกระจกทันที
และพอชิเอลมองที่กระจกก็เห็นว่ามือของเซบาสเตียนนั้นกำลังถูกปีศาจน้อยนั่งทับอยู่บนพื้นหญ้า สีหน้าของซาตานหนุ่มนั้นหรี่ลงท่าทางจะไม่สบอารมณ์เอาเสียเลยที่โดนเด็กคนนั้นนั่งทับมือแบบนั้นน่ะ
และนาทีต่อมาชิเอลก็ได้ยินเสียงพูดของเซบาสเตียน
"เอ้า..นายน้อย นี่คุณมานั่งทับมือผมทำไมขอรับ รีบลุกขึ้นซะทีสิ ผมอุตส่าห์ช่วยดันตัวให้คุณกระโดดไปข้างหน้าแล้วแท้ๆนะ มานั่งทับแบบนี้แล้วจะฝึกต่อยังไงล่ะขอรับ"เซบาสเตียนบ่นอย่างไม่สบอารมณ์
"กะ..ก็นาย..จู่ๆมาจับตรงนั้น..ฉะฉันก็ตกใจน่ะสิ เจ้าบ้า 0////0!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลหันมาโวยใส่หน้าแดงซ่านรีบผละลุกขึ้นคลานหนีออกห่างจากมือของเซบาสเตียนทันที ด้วยความขัดเขินและตกใจ เขาไม่เคยถูกใครจับตรงจุดอ่อนไหวนั้นมาก่อนตั้งแต่เกิดมา
"เฮ้อ..แล้วทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะแค่จะดันตัวให้ก้าวไปข้างหน้าเองนะ ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวไปได้ เดี๋ยวก็จับปล้ำตรงนี้ซะเลยนี่ "เซบาสเตียนแกล้งขุ่อย่างขบขันเอ็นดู นี่เขาแค่จะช่วยเท่านั้นเองทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยน้านายน้อยนี่ทำยังกับเป็นหนุ่มน้อยเวอร์จิ้นไปได้ น่าหมั่นไส้จริงๆเดี๋ยวก็จับปล้ำซะเลยนี่
"อึ้ย!! 0*0 อย่านะเซบาสเตียน!!!" ทั้งดาร์กชิลที่สิงร่างอยู่และชิเอลที่กำลังแอบมองแอบฟังอยู่ภายในใจตลอดต่างก็ร้องประโกนลั่นอย่างตกใจไปพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ด้วยความตกใจ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะโดนข่มขู่ว่าจะปล้ำแบบนี้
"หึหึหึ มามะ มาให้ผมจับปล้ำซะดีๆอยากหวงเนื้อหวงตัวดีนัก อึ่ม..."เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางกระเถิบตัวปรี่เข้ามาหายื่นหน้าเข้ามาใกล้ท่าท่าจะจูบด้วยท่าทางหื่นๆเหมือนหมาป่ากำลังไล่ล่าลูกแกะน้อยก็ไม่ปาน
"อึ้ย..อย่านะ ถอยไปห่างๆเลยไป ตอนนี้มันอยู่ระหว่างการฝึกไม่ใช่เหรอ เลิกล้อเล่นได้แล้ว จะฝึกหรือไม่ฝึก ถ้าไม่ฝึกฉันจะกลับเตนท์แล้วนะ"ดาร์กชิลในร่างชิเอลตวาดใส่เอามือดันหน้าเซบาสเตียนออกไปห่างๆ มองหน้าซาตานหนุ่มตาขวางอย่างไม่พอใจที่เวลาฝึกอย่างงี้ยังจะมาทำล้อเล่นอยู่อีก เดี๋ยวเขาก็ไม่ฝึกให้เลยนี่
"อ่ะๆเลิกล้อเล่นก็ได้ขอรับ มาฝึกต่อนะขอรับ แหมๆแค่ขอจูบนิดจูบหน่อยแท้ๆ ทำมาเป็นหวงตัวไปได้"เซบาสเตียนเลยต้องหยุดแกล้งเดี๋ยวนายน้อยงอนหนีกลับเตนท์ไม่ยอมฝึกให้เขาต่อจะยิ่งแย่ไปใหญ่
"ชิ"ดาร์กชิลยืนหลับตานิ่งจิปากอย่างไม่สบอารมณ์ ประท้วงไม่ยอมฝึกเอาเสียดื้อๆ
"เอ้า..แล้วทำไมนายน้อยเอาแต่ยืนเฉยล่ะขอรับไม่ฝึกต่อแล้วเหรอ"เซบาสเตียนถามอย่างแปลกใจที่นายน้อยเอาแต่ยืนกอดอกนิ่งไม่ยอมฝึกต่อ
"จะฝึกต่อก็ได้ แต่ขอบอกเอาไว้เลยนะถ้านายมาทำลุ่มล่ามกับฉันอีก ฉันจะเลิกฝึกทันทีเลย!!"ดาร์กชิลในร่างชิเอลหันมายื่นคำขาดใส่เซบาสเตียน ทำเลียนแบบท่าทางของชิเอลได้เหมือนจนแทบแยกไม่ออกเลยทีเดียว
"อ่า..ครับๆขออภัยขอรับ ผมจะฝึกต่อแล้วล่ะ มาๆฝึกกระโดดต่อนะคนดีของผม"เซบาสเตียนเลยต้องตามใจนายน้อยของเขาเลิกแกล้งหันมาฝึกต่อด้วยท่าทีจริงจัง
ดาร์กชิลหันมามองปะป๋าอย่างไม่พอใจพรางคิดในใจต่อว่าไปด้วย
--**ให้ตายสิปะป๋า ข้าอุตส่าห์ตั้งใจฝึกยังจะมาล้อเล่นอะไรแบบนี้อีก เดี๋ยวข้าก็ไม่ฝึกให้เลยนี่ **--ดาร์กชิลคิดในใจอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงทำใจให้สงบสักพักเพื่อเริ่มสู่การฝึกกระโดดต่อ
"หึ ดีมากดาร์กชิล ต่อว่าเจ้าหื่นนั้นให้หนักๆเลย แบบนี้ฉันค่อยวางใจปล่อยให้นายอยู่กับหมาป่า เอ้ย อีกานั้นได้นานๆหน่อย ถ้าเจ้านั่นมาทำลุ่มล่ามกับนายอีกล่ะก็ตบหัวไปเลยฉันอนุญาติ"ชิเอลจึงพลอยโล่งใจไปเปลาะหนึ่งที่ปีศาจน้อยพยายามป้องกกันตนเองไม่ให้ถูกเซบาสเตียนทำมิดีมิร้ายได้ง่ายๆ
พอดาร์กชิลทำใจสงบได้แล้วเขาก็ค่อยย่อตัวลงทำท่ากบอีกครั้ง เซบาสเตียนเดินมายืนข้างหลังอย่างเคย คอยช่วยจัดท่าให้ลูกศิษย์อีกครั้ง
"พยายามออกแรงที่ข้อเท้าแล้วกระโดดก้าวไปข้างหน้าให้ได้นะขอรับ"เซบาสเตียนเริ่มสอนต่อ
"แล้วทำไมนายต้องมายืนอยู่ข้างหลังฉันด้วยเนี่ย"ดาร์กชิลในร่างชิเอลเกิดความระแวงขึ้นมากลัวว่าปะป๋าจะมาแตะอั่งเขาอีกน่ะสิ
"อ้าวก็เผื่อนายน้อยกระโดดไม่ไปผมจะได้คอยดันตัวคุณให้ไงขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆอาสาจะช่วยอีกตามเคย
"มะไม่ต้องมาดันเลย ห้ามมาแตะตรงนั้นด้วย ฉันจะฝึกเอง ถอยไปห่างๆเลยไป"เด็กหนุ่มจึงเอ่ยปากไล่ให้ถอยไปห่างๆเลยเขายังไม่คุ้นเคยกับการถูกจับตรงนั้นสักหน่อย เขาไม่ใช่ชิเอลนี่ที่จะยอมให้ทำแบบนั้นได้ง่ายๆ
"อ่ะๆตามใจอยากจะฝึกเองก็ พยายามเข้านะขอรับ กระโดดไปข้างหน้าให้ได้ล่ะ"เซบาสเตียนจึงตามใจลุกขึ้นเดินถอยออกมายืนห่างๆนายน้อยของเขาเล็กน้อย คอยเฝ้าสังเกตการฝึกไป
"รู้แล้วน่า..ฮึ้บ อื้อ..หนัก.."ดาร์กชิลพยายามกระโดดไปข้างหน้าแต่ก็ยังคงกระโดดไม่ไปอยู่ดีโดนลูกตุ้มหนักๆรั้งเอาไว้ไม่ก้าวหน้าไปไหนเลย
"เอ้าก้าวไปข้างหน้าสิขอรับไม่ได้ให้กระโดดอยู่กับที่"เซบาสเตียนเลยดุแล้วว่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจที่เด็กของเขาไม่ก้าวหน้าไปไหนเลย นี่จะหมดเวลาช่วงเช้าอยู่แล้วนะเนี่ย
"ก็ฉันพยายามจะกระโดดไปข้างหน้าแล้วแต่ว่า..ไอ้ลูกตุ้มนี่มันไม่ยอมขยับเลยอ่า"เด็กหนุ่มตาสีแดงหยุดกระโดดเงยหน้ามาโวยใส่ครูฝึกอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนนี้เขาเหนื่อยมากเลย ขาก็ล้าจนแทบจะทำอะไรไม่ได้
"ก็บอกแล้วว่าผมจะช่วยดันตัวให้ก็ไม่เอาแล้วมาบ่นอะไรล่ะครับ"เซบาสเตียนหลับตาพูดด้วยท่าเนือยๆ
"ก็นายเล่นมาจับตรงนั้น ใครจะกล้าให้นายช่วยเล่า"ดาร์กชิลในร่างชิเอลหันมาโวยทำตาขวางใส่หน้ายังแดงๆอยู่เล็กน้อย
"เฮ้อ...งั้นช่วยจับพยุงแขนแทนก็แล้วกันพยายามออกกำลังขาให้มากๆนะขอรับ"เซบาสเตียนจึงเปลี่ยนมายืนข้างหน้าแล้วก้มตัวลงมายืนแขนส่งให้
"ส่งมือมาขอรับผมจะพยุงตัวให้นายน้อยจะได้ไม่ล้มหน้าทิ่มเวลากระโดด"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลจึงค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยที่ไม่ต้องโดนดันก้นแบบก่อนหน้านั้นอีก จึงค่อยๆยื่นแขนส่งให้ทั้งสองข้างยอมให้ปะป๋าพยุงตัวให้แต่โดยดี
และพอมีเซบาสเตียนคอยพยุงแขนเอาไว้เด็กหนุ่มตาสีแดงจึงเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้นว่าเขาจะไม่หกล้มหน้าคะมำมุดพื้นลงไปอีก 
"ฮึ้บ..อืด ฮึ้บ.."ดาร์กชิลในร่างชิเอลค่อยๆกระโดดก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างช้าๆ โดยเอาแขนยันกับแขนของเซบสเตียนเอาไว้ไม่ให้ล้ม แล้วโถมตัวดันสะโพกของตนกระโดดมาข้างหน้าลากลูกตุ้มหนักมาให้ได้
"อ้า..กระโดดได้แล้ว ดีมากขอรับค่อยๆกระโดดตามผมมาข้างหน้านะ เอ้าพยายามเข้าไม่ต้องกลัวว่าจะล้มนะขอรับผมจะคอยพยุงตัวคุณเอาไว้เอง กระโดดมาเลย.. นั่นแหละ..ออกกำลังขาให้มากๆขอรับ.."เซบาสเตียนคอยดูแลการฝึกพูดให้กำลังใจเด็กของเขาไปเรื่อยๆ พรางคอยก้าวถอยหลังออกมาทีละก้าวตาจังหวะการกระโดดกบของนายน้อย
"ฮึ้บ..แฮ่กๆ..อื้อ ฮึ้บ..แฮ่กๆ"เด็กหนุ่มตาสีแดงค่อยๆกระโดดก้าวมาช้าๆพรางหยุดพักหายใจหอบด้วยความเหนื่อยเป็นระยะ คอยจับยึดแขนเซบาสเตียนพยุงตัวไม่ให้ล้มไปตลอด
"ดีมากขอรับ กระโดดตามผมมาเรื่อยๆเลยนะ"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบก้าวถอยไปทีละก้าวๆ แล้วยิ้มอย่างพึงพอใจที่การฝึกของนายน้อยก้าวหน้าได้เสียที นับว่าการะช่วยพยุงแบบนี้ในช่วงแรกนั้นได้ผลดีที่เดียว 
ชิเอลที่กำลังดูอยู่ภายในร่างเขาก็พลอยลุ้นไปด้วยว่าดาร์กชิลจะฝึกไหวหรือเปล่า
"พยายามเข้าดาร์กชิล ฉันจะคอยเชียร์นายอยู่ห่างๆนะ พยายามเข้าฉันเชื่อว่านายต้องทำได้แน่ๆ ฝึกให้สำเร็จนะพวกนาย หึหึหึ อ้า..สบายดีจังเลยอ่านหนังสือต่อดีกว่า.."ชิเอลนั่งเอามือกุมไว้ที่อกหลับตาคอยส่งกำลังใจไปให้ปีศาจน้อยด้วยอีกคน พอส่งกำลังใจไปแล้วเด็กหนุ่มตาสีฟ้าผู้แสนสบายก็ล้มตัวลงนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงหยิบหนังสือมาอ่านเล่นต่อ รอให้ดาร์กชิลกลับมา
ส่วนทางด้านคนที่ต้องเหนื่อยไม่ได้นอนสบายอย่างใครบางคนในตอนนี้กำลังกระโดดตามครูฝึกของเขามาได้หลายก้าวแล้ว เกือบจะถึงริมลำธาร 
"ฮึ้บ...อื้อ..แฮ่กๆ แอ่กๆ..จะให้กระโดดไปถึงไหนเนี่ยเซบาสเตียน.."พอกระโดดมาได้ไกลพอสมควรเด็กหนุ่มตาสีแดงก็ถามขึ้นมาอย่างหอบๆเหงื่อออกเต็มตัวเลย เสื้อกันหนาวที่สวมใส่ในตอนนี้มันกลับทำให้ผู้สวมใส่เริ่มร้อนและอึดอัดจนอยากจะถอดออกแล้ว
"กระโดดมาถึงริมลำธารแล้วกระโดดกลับจนไปถึงผ้าปูหน้าเตนท์ก็พอขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆคอยพยุงนายน้อยของเขาไปตลอด ช่วงนี้ต้องคอยพยุงไปก่อนเพราะขาของเด็กคนนี้ค่อนข้างอ่อนปวกเปียกยังไม่มีแรงพอที่จะลากหรือกระโดดไปข้างหน้าด้วยตัวเองได้
"หา..ต้องกระโดดกลับไปที่เตนท์อีกเหรอ ฉันไม่ใช่กบนะ ขาเริ่มล้าแล้วด้วยอ่ะ"ดาร์กชิลร้องครางบ่นพอเป็นพิธีไปงั้นแหละ แต่ถ้าปะป๋าต้องการให้ผมทำอย่างงั้นเขาก็จะอดทนทำตามที่สั่งให้ได้อยู่ดีน่ะแหละ
"อดทนหน่อยขอรับแค่ย้อนกลับไปทางเดิมแค่รอบเดียว เดี่ยวผมให้พักยาวจนถึงเที่ยงเลย"เซบาสเตียนพูดเกลี่ยกล่อมเอาเวลาพักมาเป็นเครื่องต่อรอง เผื่อว่าจะทำให้นายน้อยของเขามีแรงฮึดขึ้นมาบ้าง
"หาจริงๆเหรอ ถ้าฉันสามารถกระโดดกลับไปที่เต้นท์ได้นายจะให้พักเลยทันทีใช่มัย"ดาร์กชิลเงยหน้ามาถามอย่างมีความหวังตาวาวเป้นประกายเกิดฮึดกระตือรือร้นที่จะฝึกต่อขึ้นมาทันที ตอนนี้เขาเมื่อยขาจะแย่แล้วอยากจะพักเร็วๆให้หายเมื่อยหายสักหน่อย
"แหมพอบอกว่าจะให้พักนี่ทำตาวาวเลยนะขอรับ หึหึหึ"เซบาสเตียนแซวยิ้มๆอย่างขบขันท่าทางนายน้อยของเขาคงอยากจะพักเต็มแก่แล้วน่ะสิ 
"หึ..แล้วอาหารกลางวันมีอะไรอ่ะ ฉันขอขนมอร่อยๆหวานๆนะ เซบาสเตียน"ดาร์กชิลในร่างชิเอลถามต่อด้วยด้วยความกระหายอยากทานขนมขึ้นมาทันที
"ขนมหวานๆหรือขอรับ อยู่กลางป่ากลางเขาแบบนี้จะเอาเตาที่ไหนมาอบขนมล่ะ ขนมปังก็จะหมดแล้วด้วย ในตอนนี้วัตถุดิบเหลือแค่ไข่กับปลา กับผลไม้ที่ไปเก็บมาเมื่อวานเท่านั้นเองขอรับ"เซบาสเตียนบอกไปตามความเป็นจริงว่าในตอนนี้เสบียงอาหารมีแค่นั้นจริงๆไม่พอที่จะเอามาทำขนมได้หรอก
"ถ้าไม่มีก็ไปหามาให้ได้สิ นายรีบไปซื้อข้าวของมาทำให้ฉันเลยนะ ฉันอยากกินขนม"ดาร์กชิลพูดอย่างเอาแต่ใจ ก็เขาไม่ได้กินขนมฝีมือปะป๋ามาหลายวันแล้วนี่อุตส่าห์ตั้งใจฝึกแล้วแท้ๆถ้าปะป๋าไม่ทำขนมให้เขากินล่ะก็เขาจะไม่ยอมฝึกตอนบ่ายให้จริงๆด้วย