พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

ชิเอลนอนอ่านหนังสือไปสักพักเขาเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงลุกขึ้นนั่งเอาหนังสือมาพับที่มุมขั้นหน้าเอาไว้ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกเตนท์เพื่อซักถามอะไรบางอย่างกับพ่อบ้านของตน
"อ้าวนายน้อยออกมาทำไมขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยทักแบบกวนๆในทันทีเมื่อเจอหน้าเด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าเดินตรงมาหา
"ฉันมีข้อข้องใจอยากจะถามนายสักหน่อยน่ะ"ชิเอลหลับตาพูดด้วยท่าทีจริงจัง
"อะไรหรือขอรับ ถามมาได้เลย"เซบาสเตียนหันมาพูดส่วนมือก็กำลังเอามีดหั่นวัตถุดิบไปพราง เย็นนี้เขาจะทำปลาย่างราดขาวโอ๊ตอบซอสบาบีคิวให้ชิเอลทาน
"เอ่อ...นายคิดว่าคนเป็นพ่อลูกกันนี่หอมแก้มกันมันผิดศีลธรรมหรือเปล่า"ชิเอลเริ่มเปิดประเด็นที่คับข้องใจในทันที
"ไม่ผิดขอรับ ตอนเด็กผมก็โดนท่านพ่อทำแบบนั้นบ่อยๆ เป็นเรื่องปกติธรรมดาจะตายไม่มีใครถือหรอกครับ"เซบาสเตียนตอบไปพรางเอาทับพีคนน้ำซอสในหม้อใบเล็กไปพรางๆส่วนอีกมือก็คอยหมุนไม้ปิ้งปลาไปเรื่อยๆให้สุกทั่วถึง
"งั้นเหรอ อืม..แล้วการกอดการจูบกันจำเป็นมัยว่าต้องมีใจให้กันถึงจะทำกันได้น่ะ"ชิเอลถามต่ออย่างลังเลและขัดเขิน
"เห.."เซบาสเตียนหันมามองหน้าคนถามอย่างสงสัยว่าทำไมถึงถามเขาแบบนี้ล่ะ
"ฉันก็แค่อยากรู้ความคิดเห็นของนายน่ะ"ชิเอลรีบแก้ต่างเผื่อว่าเซบาสเตียนจะเข้าใจผิด
"ถ้าเอาตามความคิดเห็นของผม ผมขอบอกตามตรงว่าจำเป็นที่จะต้องมีใจให้กันมันถึงจะทำแบบนั้นได้นะ ถ้าเป็นคนอื่นมาให้ทำแบบนั้นผมเองก็ไม่ชอบหรอก"เซบาสเตียนบอกไปตามความคิดของตนเอง
"งั้น..ถ้าสมมุติว่า นายไม่มีใจให้ฉันจะไม่ยอมทำแบบนั้นกับฉันงั้นเหรอ"ชิเอลถามแบบอ้อมๆ
"เห..."เซบาสเตียนร้องอย่างแปลกใจที่ได้ยินคำถามแบบนั้นจากปากชิเอล นี่นายน้อยของเขาคิดจะตะล่อมให้เขาบอกความรู้สึกออกไปงั้นเหรอ
"ฉันแค่สมมุติน่ะ ตอบมาสิ"ชิเอลรีบแก้ต่างทันที 
"เอ่อ...เอาเป็นว่ามันทำได้ทั้งที่มีใจให้และไม่มีใจให้แบบว่า..คร่าเวลา..ทำไปด้วยความสนุกอะไรแบบนั้นก็ได้ขอรับ"เซบาสเตียนจึงตอบแบบเป็นกลางยิ้มๆกวนประสาทไปให้
ชิเอลเบิกตากว้างอ้าปากเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำตอบกวนประสาทแบบนี้จากปากเจ้าอีกาปากแข็งนี่ ทำไปเพราะความสนุกงั้นเหรอ ไม่ใช่มีใจให้กันหรอกเหรอ 
"หึ อย่าไปสนใจเลยมันก็แค่การสมมุติไม่ใช่หรือขอรับ อ้า น้ำต้มจนเดือดแล้วได้เวลาทำซอสสักที"เซบาสเตียนพูดบ่ายเบียง เฉไปเรื่องอื่นในทันที เขาไม่กล้าบอกความรู้สึกของตนเองออกไปตรงๆหรอก
ชิเอลยืนกำมือแน่นด้วยความรู้สึกหงุดหงิดโมโหที่คิดไปว่าเจ้าอีกานี่เล่นจ้ำจี้กับเขาเพื่อความสนุกงั้นเหรอ ไม่ได้มีใจให้กันงั้นเหรอ จะดูถูกเขามากเกินไปแล้ว คิดว่าเขาเป็นเด็กใจง่ายงั้นสินะ 
"ฮึ้ย!!"ชิเอลสบทก่อนจะเดินตัวเกร็งกลับไปที่เตนท์ มือกำแน่นคิดอยากจะตะบันหน้าเจ้าอีกากวนประสาทนี่สักเปรี้ยงให้หายโมโหจริงๆ
เซบาสเตียนหันมามองดูนายน้อยของเขาอย่างสงสัย
"นั่นนายน้อยจะไปไหนหรือขอรับ"เซบาสเตียนถามเสียงเรียบไม่ได้มีอารมณ์ใดๆเลย
"กลับเตนท์!!"ชิเอลตะโกนตอบแล้วเดินจ้ำๆกลับเข้าไปในเตนท์ด้วยความหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกโดยไม่เหลียวหลังหันกลับมามองคนถามเลยสักนิด
--นี่เราคิดไปเองงั้นเหรอที่ว่าเจ้าอีกานั้นมีใจให้..ถึงได้ทำแบบนั้นกับเรา แล้วที่ผ่านๆมามันคืออะไร ถ้าไม่ใช่ว่ามีใจให้กัน มันคืออะไร--ชิเอลคิดอย่างสับสนงุนงงกับท่าทีของเซบาสเตียน ตกลงว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซาตานตนนั้นมันคืออะไรกันแน่ 
ชิเอลเดินคิดถึงคำพูดของเวบาสเตียนมาจนถึงข้างในเตนท์แล้วเขาก็ทรุดตัวลงนั่งไปบนผ้าปู ยกขาขึ้นมานั่งในท่ากอดเข่าซุกหน้าลงไป ในหัวมีแต่ความสับสนเต็มไปหมด 
--ทำไมเราต้องไปแคร์กับคำตอบกวนประสาทของเจ้านั่นด้วย บางทีอาจจะแกล้งพุดไปอย่างงั้นเองก็ได้ หรือไม่ก็คงไม่ได้คิดอะไรกับเราเป็นจริงเป็นจัง เหมือนที่ผ่านๆมาที่เจ้านั้นทำไว้กับพวกผู้หญิงคนอื่นๆ เราเองก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้นล่ะมั้ง คงแค่คบกันเล่นๆคร่าเวลา พอเบื่อก็ทิ้งเหมือนกระดาษทิชชู่ --ชิเอลนั่งกอดเข่าคิดไปเรื่อยเปื่อย
"อึ้ยไม่มีทาง!! ฉันไม่ใช่กระดาษทิชชู่สักหน่อย ยังไงเจ้านั้นก็ไม่มีทางไปจากฉันได้ปราบใดที่ยังมีพันธะสัญญาต่อกัน ฉันไม่ยอมให้เจ้านั่นทำแบบนั้นกับฉันเด็ดขาด ถ้าคิดจะไปจากฉันล่ะก็ได้เห็นดีกันแน่!!"ชิเอลโวยขึ้นกับตัวเองในเตนท์เพียงลำพัง แต่ทว่า
"มานั่งบ่นอะไรคนเดียวในเตนท์ขอรับ และใครจะทิ้งอะไรงั้นเหรอ นายน้อย"เซบาสเตียนเดินเข้ามาทักอย่างแปลกใจ เพราะเสียงโวยวายดังออกมานอกเตนท์เลยทีเดียว
"ปละเปล่าสักหน่อย นายเข้ามาทำไมทำอาหารเสร็จแล้วเหรอ"ชิเอลหลับตาหันหลังพูด
"ยังขอรับตอนนี้พึ่งจะทำซอสเสร็จไปนิดหน่อย เหลือปลาที่ปิ้งยังไม่สุก นายน้อยกำลังทำอะไรอยู่หรือขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆมองดูชิเอลด้วยความสงสัยและห่วงใย
"กำลังจะนอนเล่น"ชิเอลรีบตอบพรางแกล้งทำทีล้มตัวลงนอนไปบนผ้าปู
"ทั้งที่ใกล้จะถึงเวลารับประทานอาหารเย็นเนี่ยนะขอรับ"เซบาสเตียนหรี่ตาถามอย่างสงสัย
"หนวกหูน่า ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน"ชิเอลพูดพรางหยิบผ้าห่มมาคลุมปิดหน้าหลบสายตาขี้สงสัยของเซบาสเตียน
"งั้นผมไม่รบกวนแล้วก็ได้ขอรับ เดี่ยวอาหารเสร็จแล้วจะนำมาเสริฟนะขอรับ"เซบาสเตียนจึงตามใจในเมื่อนายน้อยอยากจะนอนเขาก็จะปล่อยให้นอน ไม่รบกวนอะไรอีก พอพูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปจากเตนท์แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินการเรียกจากเด็กที่กำลังนอนคลุมโปงเข้า
"เดี๋ยวก่อน"ชิเอลดึงผ้าห่มออกมาจากหน้าโผล่ออกมาเพียงเล็กน้อย
เซบาสเตียนหันกลับมายืนรอฟังคำพูดของชิเอล รอดุว่าเด็กคนนี้จะพูดอะไรกับเขาบ้าง
"กระดาษแผ่นนั้น ตอนนี้อยู่ที่ไหน เอาคืนมาได้แล้ว"ชิเอลดันตัวลุกขึ้นมานั่งพูดท้วงติงถามหากระดาษคำตอบภาษารูนขึ้นมาด้วยท่าทีจริงจัง
"อยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมพ่อบ้านตัวเก่าของผมขอรับ"เซบาสเตียนตอบเสียงเรียบ
"เอาคืนมา ฉันต้องการเจ้าสิ่งนั้นตอนนี้และเดี่ยวนี้ด้วย"ชิเอลสั่งอย่างเชียบขาด
"ได้ขอรับ รอสักครู่"เซบาสเตียนตอบรับและทำท่าจะเดินออกไปแต่..
"ปากกาขนนกและกระดาษเปล่า เอามาให้ฉันด้วย"ชิเอลสั่งต่อด้วยท่าทีสุขุม
"ขอรับ ว่าแต่ คุณจะเอามาทำอะไรหรือขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับแต่ก็อดที่จะถามด้วยความสงสัยไม่ได้ว่า นายน้อยต้องการกระดาษกับปากกาไปทำไม
"นี่มันเรื่องของฉัน นายทำตามที่ฉันสั่งก็พอแล้ว รีบไปเอามาสิ เซบาสเตียน"ชิเอลไม่ตอบว่าจะเอามาทำอะไร แค่สั่งให้พ่อบ้านตอบสนองตามความปราถนาของเขาก็พอแล้วโดยที่ไม่จำเป็นต้องถามอะไรอีก 
"ตามความปรารถนาขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับอย่างใจเย็นเขาเองไม่รู้ว่านายน้อยจะเอามาทำอะไรกันแน่ แต่ถ้าให้เขาเดาก็น่าจะเกี่ยวกับการฝึกหัดเขียนอักขระตามแบบล่ะมั้ง
และพอเซบาสเตียนเดินออกมาจากเตนท์ซาตานหนุ่มก็บ่นทันที
"เฮ้อ..ให้ตายสิ วันนี้นายน้อยเป็นอะไรของเค้ากันนะ เดี่ยวดีเดี่ยวร้าย ตามอารมณ์ไม่ทันเลยจริงๆแถมยังมาถามคำถามแปลกๆอีก จากที่เราทำมาก็น่าจะรู้อยุ่แล้วว่าคิดยังไงกับเค้า ทำไมต้องมาหลอกถามกันด้วยล่ะ เฮ้อ.."เซบาสเตียนบ่นไปพรางเดินไปหยิบกระดาษและปากกาขนนกพร้อมขวดหมึกจากในกระเป๋าเดินทางของตนไปพรางก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษคำตอบภาษารูนที่เก็บเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมพ่อบ้านตัวเก่าซึ่งถูกวางพาดเอาไว้ที่ขอนไม้ข้างลำธาร มือใหญ่แข็งแกร่งนั้นล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมตัวนั้นหยิบขึ้นมาตรวจดูให้แน่ใจว่าตนไม่ได้หยิบผิดมา เพราะในกระเป๋าเสื้อของเขานอกจากกระดาษแผ่นนั้นแล้วยังมีกระดาษอีกแผ่นเก็บกับไว้อยู่ นั่นก็คือกระดาษใบสมัครที่ได้มาจากสถานที่ลงทะเบียนผู้สมัครลงแข่งนั้นเอง
"อืม คงจะเป็นแผ่นนี้ล่ะ เอาไปให้เด็กคนนั้นเลยดีกว่า"พูดจบก็ถือกระดาษนั้นเดินกลับไปให้ชิเอลที่เตนท์อย่างรวดเร็ว
และพอเซบาสเตียนมาถึงเตนท์เขาก็ยื่นกระดาษส่งให้นายน้อยของเขาทันที
"อ่ะนี่ขอรับ แล้วนี่ก็กระดาษเปล่ากับปากกาขนนก พร้อมขวดหมึก"เซบาสเตียนพูดพรางก้มตัวลงเอาข้าวของที่เขาเตรียมมาวางเอาไว้บนพื้นข้างๆตัวชิเอล ก่อนจะเงยตัวขึ้นยืนรอคำสั่งสักครู่ก่อนว่านายน้อยจะให้ตนทำอะไรอีกหรอืเปล่า
"อืม..นายมีอะไรทำข้างนอกก็ไปทำซะ"ชิเอลเงยหน้ามาสั่งพรางกระเถิบตัวมาใกล้ๆกองกระดาษภาษารูนและอุปกรณ์ในการเขียน เอื้อมมือมาหยิบจับปากกาขนนกมาจุ่มหมึกเตรียมเอาไว้ก่อน
"ขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับเอามือทาบอกตนเองโค้มศรีษะให้เล็กน้อยแล้วกลับหลังหันเดินออกไปจากเตนท์ในทันที 
ชิเอลนั่งหลับตานิ่งรอให้พ่อบ้านออกไปก่อนเขาถึงจะเริ่มทำการฝึกคัดลอกข้อความเผื่อว่าจะทำให้จิตใจของตนสงบลงบ้าง เพราะในยามนี้เขากำลังว้าวุ่นสับสนถึงเรื่องความรู้สึกของเซบาสเตียนว่าคิดยังไงกับเขากันแน่ เขาอยากจะอ่านภาษารูนพวกนี้ให้ออกเหลือเกินจะได้รู้กันเสียทีว่าเจ้านั้นจะมีใจให้เขาบ้างหรือเปล่า แต่ก็คงจะทำอะไรไม่ได้ในยามนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้หายฟุ้งซ่านก็คือเอาคำอักขระพวกนั้นมานั่งคัดลอกให้จำให้ได้ เผื่อว่าในยามที่เขากลับเข้าไปในจิตใจจะเอาไปลองถามดาร์กชิลดู
พอเห็นว่าเซบาสเตียนออกไปไกลจากเตนท์แล้ว ชิเอลจึงเริ่มลงมือทำการคัดลอกอักขระหกตัวนั้นใส่กระดาษเปล่าในทันที ต้องฝึกเขียนเอาไว้และจดจำให้ได้ เพื่อที่จะได้เอาไปเขียนถามปีศาจน้อยให้ช่วยแปลให้ เขามั่นใจว่าดาร์กชิลต้องแปลความหมายของอักขระพวกนี้ได้อย่างแน่นอน ก็เจ้าเด็กนั้นเป็นปีศาจที่ถูกสร้างขึ้นจากพลังปีศาจของเซบาสเตียนนี่นา
--เอาหล่ะ ยังไงตอนนี้ก็ต้องจำอักขระพวกนี้ให้ได้ก่อนล่ะ แล้วค่อยเอาไปถามดาร์กชิลเผื่อเจ้าตัวแสบนั้นจะช่วยเราได้-- ชิเอลคิดไปพรางก้มหน้าก้มตาฝึกหัดคัดอักขระพวกนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ คอยลอกตามอย่างระเอียดเพราะเป็นการเขียนที่ยากที่สุดตั้งแต่เคยเรียนมา เขาว่าภาษาอักฤษมันง่ายกว่าการเขียนภาษารูนพวกนี้มาก ไม่รู้พวกปีศาจคิดภาษาแบบนี้มาได้ยังไง จำก็ยาก เขียนก็ยาก ไม่รู้อ่านว่าอะไรด้วยซ้ำ
ในระหว่างนั้นทางด้านเซบาสเตียนผุ้ถูกไล่ให้ออกมานอกเตนท์ในตอนนี้เขากำลังจัดเตรียมอาหารเย็นอยู่อย่างขมักเขม่น อีกไม่นานอาหารก็จะเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยที่ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเลยเพราะเขาพอจะเดาได้ว่าเด้กคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ในเตนท์ และการกระทำแบบนั้นทำให้เขาอดขบขันไม่ได้เพราะท่าทางนายน้อยของเขามีความตั้งใจเหลือเกินที่จะพยายามถอดความหมายของอักขระรูนออกมาให้ได้ น่าชื่นชมยินดีที่มีความพยายาม
"หึ ถึงจะพยายามเอามาฝึกเขียนฝึกคัดก็ไม่ทำให้รู้ความหมายได้หรอกนะขอรับ แต่ผมก็จะไม่ห้ามคุณหรอก อยากจะทำอะไรก็ทำ ถ้าหากคุณรู้ความหมายคุณก็คงจะเข้าใจผมไปเอง"เซบาสเตียนบอกกับตนเองแทนที่จะบอกกับเด็กคนนั้นที่อยู่ในเตนท์ต่างหาก
ส่วนเด็กหนุ่มที่อยู่ในเตนท์ในตอนนี้พยายามอย่างมากที่จะคัดลอกออกมาให้เหมือนต้นแบบมากที่สุด ถึงจะไม่เข้าใจความหมายของอักขระที่ตนคัดแต่ขอให้ได้คัดจนชินมือชินตาจนจำได้ก็พอแล้ว พอได้คัดความรู้สึกสับสนกังวลใจเริ่มที่จะเบาบางลง เพราะในกระดาษแผ่นนี้มีคำตอบที่เต็มไปด้วยความคาดหวังที่เขาคอยล้นระทึกไปกับมัน ทุกคำที่เขาเขียนเขาลองเดาความหมายและจินตนาการไปต่างๆนานาๆว่าเจ้าอีกาปากแข็งนั้นจะสื้อถึงอะไรบ้างนะ ยิ่งเขียนก็ยิ่งทำให้อยากรู้มากขึ้น มากขึ้น
หลายนาทีต่อมา
ชิเอลที่กำลังนั่งเขียนอักขระอยู่นาน จนกระทั่งเขาเขียนคัดลอกได้จำขึ้นใจแล้ว แม้หลับตาเขาก็สามารถเขียนอักขระเหล่าออกมาเป็นมโนภาพได้อย่างแม่นยำ ไม่ต้องอาสัยต้นแบบอีกแล้ว 
--เอาหล่ะ จำได้หมดแล้ว คราวนี้ก็รอให้เรากลับเข้าไปในใจอีกครั้งเราจะเขียนคำพวกนั้นให้ดาร์กชิลอ่านล่ะ--เด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าคิดแล้วยิ้มกริ่มอย่างผู้มีชัย รอให้เขาได้กลับไปหาดาร์กชิลก่อนเถอะเขาจะต้องได้รู้ความหมายของอักขระพวกนั้นได้แน่ๆ
"หึหึหึ ถึงนายจะไม่สอนฉันก็ช่าง ฉันจะไปถามเด็กคนนั้นเองก็ได้ เซบาสเตียน ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่านายคิดยังไงกับฉันกันแน่"ชิเอลพูดกับตนเองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดุจปีศาจน้อยแสนซน พรางเอากระดาษต้นแบมาพับเก็บใส่ไว้ในกระเป่าเสื้อผ้าของตน ส่วนพวกอุปกรณ์ก็นำไปวางซุกๆไว้ที่มุนเต้นท์ด้านในวางไว้ไม่ให้ระเกะระกะในการะเดินเหินไปไหนมาไหนภายในเตนท์นั้นแหละ
พอจัดเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วชิเอลก็ลุกขึ้นเดินออกไปนอกเตนท์เขาอยากจะไปเดินเล่นผ่อนคลายแถวๆริมลำธารสักหน่อย
"อ้าวนายน้อยจะไปไหนหรือขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยทักทันทีเมื่อเห็นนายน้อยของเขาเดินออกมาจากเตนท์ผ่านเลยตัวเขาตรงไปยังลำธารหน้าแคมป์
"นายก็เห็นแล้วนี่ว่าฉันจะไปที่ไหนจะถามทำไมไม่ทราบ"ชิเอลหันมาพูดกวนโทสะก่อนจะมาหยุดยืนมองดูลำธารไปอย่างเพลินๆ
"อ่า อ้อเข้าใจแล้วขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดเตรียมอาหารต่อไปไม่สนใจนายน้อยของเขาชั่วคราว 
เวลาก็ผ่านเลยไปหลายนาที
ชิเอลก็มัวแต่ยืนเหม่อใจลอยคอยแต่คิดถึงตัวอักขระหกตัวที่ปรากฏในกระดาษที่เซบาสเตียนเขียนเอาไว้ เขาลองหัดเขียนซ้ำไปหลายครั้งจนจำมันได้ขึ้นใจแล้ว แต่ทว่าก็ยังไม่รู้ถึงความหมายของอักขระพวกนั้นอยู่ดี 
และในระหว่างที่เด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้ากำลังยืนคิดถึงอักขระในมโนภาพอยู่เพลินๆที่ริมลำธาร เซบาสเตียนก็เดินมาหา
"นายน้อย อาหารเย็นเสร็จแล้วนะขอรับ ^_^"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเอามือมาตบก้นชิเอลแรงๆแกล้งหยอกล้อเด็กของเขาสักหน่อย
ป้าบ!! 
"อ๊า!! 0///0"ชิเอลร้องเสียงหลงหน้าแดงซ่านสะดุ้งกระโดดตัวลอยเอามือสองข้างมากุมก้นก่อนจะพุ่งกระโจมไปข้างหน้าด้วยความตกใจจนลืมไปว่าข้างหน้ามันเป็น.. น้ำ!! 
ตุ้ม!!!แล้วชิเอลก็จ้ำเบ้าลงไปนั่งแป่ะในลำธารที่มีระดับน้ำตื้นๆแค่ช่วงน่องหน้าแดงกล่ำด้วยความอับอายและโมโหที่โดนพ่อบ้านตัวแสบแกล้งให้ตกใจเอาแบบนี้
"โอ้ว..0_0"เซบาสเตียนถึงกลับยืนอึ้งไป 3 วิ กระพริบตาสีทับทิมปริบๆด้วยความคาดไม่ถึงว่านายน้อยของเขาจะขี้ตกใจมากขนาดนี้ นี่เขาแค่แกล้งหยอกเล่นๆเองนะเนี่ย
และนาทีต่อมาเซบาสเตียนก็..
"อุ๊บ หึหึหึ..ลงไปทำอะไรในน้ำน่ะขอรับ จับกบเหรอ หึหึหึ "รีบเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะ ก็มันอดขำอดแซวไม่ได้นี่นา ก็ท่ากระโจมลงน้ำของนายน้อยเมื่อกี๊นี้สุดยอดไปเลยล่ะ 
แล้วจากนั้นชิเอลพอรู้สึกตัวก็หันมามองคนแกล้งทำตาขวางใส่ด้วยความโมโห ค่อยๆตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน กำมือแน่น..
"อึ้ย!!เซ..บาส...เตียน..!!"ชิเอลส่งเสียงคำรามเรียกพ่อบ้านตัวแสบอย่างโมโห ดวงตาสีแดงวาวโรจ์ ก่อนจะค่อยๆเดินฝ่าสายน้ำตรงขึ้นมาจากลำธารด้วยท่าทางบ่งบอกว่า ฉันจะฆ่าแก ยังไงอย่างงั้นเลยทีเดียว
เซบาสเตียนถึงกลับผงะไม่นึกว่านายน้อยจะโกรธเขามากขนาดนี้เลยนะเนี่ย 
"หวาๆโกรธซะแล้ว..ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำคุณตกน้ำนะขอรับ ก็นายน้อยกระโดดลงไปเองนะ"เซบาสเตียนพยายามจะแก้ต่างพรางเดินก้าวถอยหลัง ส่งยิ้มใจดีสู้เสือไปให้ เพื่อปลอบใจเด็กที่พึ่งตกน้ำให้สงบลงมาหน่อย แต่ทว่า..
"หนอย...แก...ตาย!!! เจ้าบ้าเซบาสเตียน ย๊ากกก!!"แล้วชิเอลก็วิ่งพุ่งตรงมาคว้ากิ่งไม้มาไล่ตีพ่อบ้านตัวแสบเอาคืนที่มาทำเขาตกใจจนตกน้ำไปให้ได้อย่างเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียว หน้าแดงซ่านทั้งเขินทั้งโมโห
"หวาๆใจเย็นๆก่อนสิขอรับ นายน้อยล่ะก็.เล่นใช้กิ่งไม้มาไล่ฟาดกันเลยเหรอ!!..."เซบาสเตียนพยายามจะปลอบให้ชิเอลสงบสติอารมณ์และวิ่งหนีไปรอบๆแคมป์ ไม่ยอมให้ชิเอลไล่ตีเขาได้ง่ายๆหรอก
"อย่าหนีนะ เซบาสเตียน!!"ชิเอลตวาดห้ามเสียงดังลั่น วิ่งไล่ล่าพ่อบ้านตัวแสบไปรอบๆแคมป์ หน้าแดงไม่จางหาย 
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าแน่จริงก็จับผมให้ได้สิ ฮ่า อ่า ฮ่า"เซบาสเตียนหันมาหัวเราะเยาะ พูดท้าทายด้วยท่าทีกวนๆก่อนจะวิ่งหนีการไล่ล่าของชิเอลไปรอบๆแคมป์อย่างสนุกสนาน หัวเราะร่า เขาไม่ได้เล่นวิ่งไล่จับแบบเด็กๆแบบนี้มานานแล้วนี่นะ
"อึ้ย อย่าหนีนะ!! แฮ่กๆ อย่าหนีเซ่ เซบาสเตียน เจ้าบ้าเอ๊ย วิ่งหนีเร็วชะมัดเลย!!"ชิเอลร้องลั่นหน้าแดงซ่านวิ่งไล่ตามไปอย่างไม่ลดละ แต่ดูเหมือนว่าจะจับไม่ได้ไล่ไม่ทันอีกาตัวแสบเลยแม้แต่น้อย จนเขาเริ่มจะเหนื่อย วิ่งไล่ไม่ไหวแล้วเนี่ยสิ
พอหลังจากวิ่งไล่จับกันวนไปวนมาอยู่รอบๆที่ตั้งแคมป์ไปได้ไม่นาน ชิเอลก็เกิดสะดุดขาตนเองล้มหน้าคะมำ
"เหวอ..โอ๊ยยยย!!"ชิเอลร้องครางออกมาด้วยความเจ็บเพียงเล็กน้อยจากการสะดุดขาตนเองจนหกล้มฟุบลงแทบจะจูบพื้นดีที่เอาแขนยันตัวเอาไว้ได้เสียก่อนไม่งั้นได้หน้าแหกแน่ๆ กิ่งไม้ในมือหลุดกระเด็นหายไปไหนแล้วไม่รู้
"นายน้อย เป็นยังไงบ้างขอรับ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า!!"เซบาสเตียนหยุดวิ่งหนีทันทีรีบเดินกลับมาดูนายน้อยของเขาใกล้ๆด้วยความเป็นห่วงเป็นใย 
หมับ!! 
"หึ..จับนายได้แล้ว"ชิเอลเงยหน้าขึ้นมายิ้มเจ้าเล่ห์มือคว้าจับยึดแขนเซบาสเตียนเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้พ่อบ้านของเขาหนีไปไหนได้อีกแล้ว มาแกล้งเขาให้ตกใจแบบนี้ต้องเรียกค่าทำขวัญซะแล้วล่ะ ด้วยการ..
"จ๊วบ^///^"จูบประกบปากในทันทีอย่างรวดเร็วจนซาตานหนุ่มตั้งตัวไม่ติดเลยทีเดียว
"อะ..อุ๊บ!!"เซบาสเตียนก้มลงมาทำท่าจะถามก็โดนปีศาจน้อยจอมเจ้าเล่ห์คว้าคอมาจูบประกบปากเข้าซะก่อนด้วยท่าทีเขินๆหน้าแดงซ่าน แต่ก็นับว่าใจกล้าน่าดูที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน
"อา..ทำไม..ถึงได้.."เซบาสเตียนถอนปากออกมาถามอย่างแปลกใจ
"ก็เรียกค่าทำขวัญไง นายอยากทำให้ฉันตัวเปียกน้ำดีนักนี่"ชิเอลเงยหน้ามาหลับตาพูดแล้วผลักตัวเซบาสเตียนออก นั่งคุกเข่ากอดอกหันหน้าเชิดหนีทำเป็นไม่สบอารมณ์กลบเกลื่อนความเขินอาย
"อ้อ..งั้นหรือครับ เข้าใจล่ะ"เซบาสเตียนจึงถึงบางอ้อในทันที แล้วจากนั้นซาตานหนุ่มจึงคว้าแขนฉุดดุงตัวชิเอลมาโอบกอด
"อ๊ะ"ชิเอลร้องอย่างตกใจที่จู่ๆก็โดนเซบาสเตียนฉุดดึงตัวมานั่งตักโอบกอดเอาไว้แนบกับอก
"ขออภัยที่ทำให้ตกใจจนถึงกลับกระโดดลงน้ำจนตัวเปียกไปแบบนี้นะขอรับ ผมแค่.."เซบาสเตียนพยายามจะปรับความเข้าใจพรางเอามือคอยลูบหัวลูบหลังปลอบโยนเด็กของเขาให้สงบสติอารมณ์ลง
"ไม่ต้องพูดแล้ว..ฉันหนาว..พาฉันกลับเตนท์ทีสิ"ชิเอลหลับตาหันหน้าหนีพูดด้วยท่าทีฉุนโกรธปนเขินอายหนาแดงระเรื้อ ก็เขาดันปล่อยไก่ไปหมดเล้าต่อหน้าเซบาสเตียนแบบนั้น เขาไม่อยากจะนึกถึงเรื่องอับอายขายหน้าแบบนี้อีกหรอก
"หึหึหึ แต่ท่ากระโดดน้ำเมื่อกี๊สุดยอดเลยนะขอรับ ท่าทางนายน้อยน่าจะไปเล่นกายกรรมหารายได้พิเศษได้เลยนะ.."เซบาสเตียนยังไม่ยอมเลิกง่ายๆพูดแซวยิ้มๆอย่างขบขัน
"หนวกหูน่า ฉันจะกลับเตนท์แล้ว อึ้ย!!"ชิเอลหันมาถลึงตาใส่ตวาดลั่นแล้วรีบผละลุกขึ้นยืน วิ่งหนีพ่อบ้านกวนประสาทกลับเตนท์ไปทันทีโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
"อ้าว..ไปซะแล้ว"เซบาสเตียนยังคงนั่งอยู่บนพื้นมองดูชิเอลวิ่งหนีจากไปด้วยท่าทีขบขันเอ็นดู รู้สึกว่า..
"หึหึหึ น่ารัก.."เซบาสเตียนเอ่ยปากชมยิ้มๆซึ่งคนถูกชมคงจะหนีกลับเข้าไปในเตนทืไปแล้วล่ะ คงไม่ได้ยินเขาพูดหรอกมั้ง แต่ทว่า..
"แฮ่ก แฮ่ก..0///0.."คนที่ถูกชมลับหลังซึ่งในตอนนี้กลับเข้ามาถึงในเตนท์แล้ว กำลังทรุดตัวลงนั่งบนที่นอนหายใจหอบแฮ่กๆเพราะวิ่งมาจนเหนื่อยเหงื่อผุดขึ้นตามเรือนร่าง หน้าแดงกล่ำเป็นมะเขือเทศด้วยความรู้สึกขัดเขินขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ถึงเขาจะหนีมาไกลแล้วแต่หูของเขาก็ยังได้ยินคำชมของเซบาสเตียนชัดเต็มสองหูเลยทีเดียว ยิ่งทำให้เขาเขินจนพูดอะไรไม่ออก นั่งหายใจเข้าออกช้าๆยาวๆไปสักพักเพื่อทำใจของตนให้สงบ เพราะในตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงไม่เป็นส่ำเลย
แล้วหลังจากที่ชิเอลนั่งพักสงบสติอารมณ์ในเตนท์ได้ไม่นาน เซบาสเตียนก็เดินมาเปิดปากเตนท์แล้วชะโงกตัวเข้ามาแล้วส่งยื่นจานอาหารเย็นที่เขาเตรียมเอาไว้ให้แล้วด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
"อาหารเย็นมาแล้วขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆแล้วยื่นจานอาหารส่งให้ 
"ชิ.. ง่ำ..ง่ำ."ชิเอลหลับตาจิปากอย่างไม่สบอารมณ์พรางรีบยื่นมือมารับจานแล้วเอามานั่งกินบนที่นอนไปเงียบๆทานอาหารไปหลับตาไปไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว
"โถๆ ยังงอนผมอยู่หรือขอรับ ไม่พูดไม่จาเลยน้า กินเร็วแบบนี้เดี๋ยวก็ติดคอหรอกขอรับ"เซบาสเตียนพยายามเตือนไม่ให้ชิเอลกินหารเร็วเกินไปเดี่ยวจะ...
แค่ก แค่ก สำลัก
"เอ้าๆพูดไม่ทันขาดคำเลย สำลักจนได้ อ่ะนี่ขอรับน้ำค่อยๆดื่มนะ"เซบาสเตียนจึงเอามือมาลูบหลังชิเอลคนที่กำลังสำลักเบาพรางหยิบน้ำมาคอยป้อนให้อย่างห่วงใย 
"แค่ก แค่ก "ชิเอลก็ไอสำลักไม่หยุดเลยพรางคว้าแก้วน้ำจากมือเซบาสเตียนมายกซดดื่มพรวดเดียวหมดเพราะอาหารติดคอ จนแทบหายใจไม่ออกแล้ว
"อ้า...ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าจะตายซะแล้ว แฮ่กๆ"ชิเอลบ่นเอามือกุมทาบอกหายใจเข้าออกลึกช้าเพื่อปรับสมดุลของร่างกายให้เป็นปกติ
"ก็รีบร้อนกินซะขนาดนั้นจะไม่ให้อาหารติดคอได้ยังไงล่ะขอรับ ทีหลังค่อยๆทานก็ได้อาหารมันไม่บินหนีนายน้อยไปไหนหรอกน่า แล้วก็เรื่องจูบ.."เซบาสเตียนพุดด้วยท่าทีห่วงใยก่อนจะเริ่มถามในสิ่งที่เขาคับข้องใจขึ้นมา
"จูบ...ทำไมรึ"ชิเอลเงยหน้ามาถามสบตากับดวงตาสีทับทิมคู่สวยชวนมองนั้นอย่างสงสัยใคร่รู้
"ก็ที่นายน้อยจูบผมเมื่อกี๊ไงขอรับ"เซบาสเตียนเริ่มพาเข้าประเด็น
"แล้วจะทำไมล่ะ หรือว่าฉันทำแบบนั้นกับนายไม่ได้"ชิเอลโต้กลับหรี่ตาลงทำท่าเหมือนจะหาเรื่อง
"เปล่าขอรับ ผมเพียงแต่แปลกใจที่นายน้อยเริ่มก่อนทั้งที่ยังโมโหผมอยู่แท้ๆ ทำไมหรือขอรับ"เซบาสเตียนถามด้วยท่าทีจริงจัง
"ก็แค่เอาคืน ถ้าไม่อยากให้ทำฉันก็จะไม่ทำอีกก็ได้ ยังไงนายกับฉันก็ไม่ได้คบกันจริงจังอะไรอยู่แล้วนี่ ก็แค่เล่นๆไม่ใช่หรือไง"ชิเอลหลับตาเชิดหน้าพูดเสียงเยาะหยัน
เซบาสเตียนนิ่งอึ้งไป ทำไมนายน้อยถึงคิดแบบนั้นล่ะ ของแบบนี้ทำกันเล่นๆได้ด้วยเหรอ 
"นายน้อย..คุณคิดแบบนั้นจริงๆน่ะเหรอ คิดว่าผมกับคุณแค่คบกันเล่นๆจริงเหรอขอรับ"เซบาสเตียนถามเพื่อความแน่ใจอีกทีว่าเขาคงไม่ได้หูฝาดไป
"หึ ก็นายบอกเองนี่ว่าคบกันเล่นๆ ในเมื่อนายไม่จริงจังฉันก็ไม่จำเป็นต้องสนใจความรู้สึกนายเลยนี่"ชิเอลพูดด้วยรอยยิ้มที่แสแสร้งเพื่อให้ดูเหมือนว่าไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร
"ผมไม่ได้บอกสักคำว่าคบกันเล่นๆสักหน่อย ก็นั้นมันแค่การสมมุติเท่านั้นเองไม่ใช่หรือขอรับ"เซบาสเตียนโต้แย้งเขาไม่เคยคิดแบบนั้นเลยจริงๆนะ
"แล้วความเป็นจริงมันคืออะไรล่ะ นายคิดยังไงกับฉันบอกมาเลยสิ"ชิเอลต้องการความมั่นใจ เขาจะได้สบายใจเสียทีว่าเซบาสเตียนแคร์เขาจริงๆจะได้ไม่ต้องมาคอยกังวลอยู่แบบนี้ เขากลัวว่าสักวันเจ้าอีกานี่จะทอดทิ้งเขาไปน่ะสิ
"ความเป็นจริง มันอยู่ในกระดาษแผ่นนั้นผมได้บอกความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีต่อคุณเอาไว้ในอักขระหกตัวนั้นแล้ว ผมจะไม่พูดอะไรเรื่องนี้อีก มันจะยิ่งทำให้เราขุ่นเคืองใจกันเปล่าๆเอาเป็นว่าหยุดโต้เถียงด้วยไร้สาระนี้กันดีกว่านะขอรับ ขอแค่คุณยอมเชื่อใจผมก็พอแล้ว จำได้มัยขอรับในวันที่เราได้ทำพันธะสัญญากันผมได้ให้คำสัตย์แก่คุณว่าจะไม่มีวันโกหกหรือทรยศคุณ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหนตราบใดที่เรายังมีพันธะสัญญานี้ต่อกัน ผมก็จะไม่มีวันไปจากคุณแน่นอนขอรับ "เซบาสเตียนพุดด้วยท่าทีจริงจังพรางยกมือขวาที่มีตราสัญลักษณ์พันธะสัญญาขึ้นมาให้ชิเอลดู
ชิเอลเงยหน้ามาจ้องตาเขม็งก่อนจะหันหน้าหนีทำเป็นไม่แยแสอะไรอีก ก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปากไปเงียบๆพยายามทำใจให้สงบเยือกเย็นเข้าไว้ไม่โต้แย้งใดๆ
เซบาสเตียนเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขานั่งอยู่ข้างๆชิเอลคอยดูแลรินน้ำใส่แก้วเตรียมไว้ให้เป็นระยะ แล้วนั่งคุกเข่ารอจนกว่านายน้อยจะทานอาหารเสร็จ 
หลังจากนั้นภายใจเตนท์ก็มีแต่ความเงียบและมีเสียงมีดซ้อนกระทับกับยามที่ชิเอลนั่งรับประทานอาหารมื้อเย็นของตนไปเงียบๆ จนกระทั่งทานอาหารจนหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว 
เซบาสเตียนจึงเดินไปหยิบชุดนอนตัวใหม่เอามาผลัดเปลี่ยนให้นายน้อยของเขาในทันทีโดยที่พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำเดียว 
พอจับแต่งตัวให้ชิเอลเสร็จเรียบร้อยเซบาสเตียนก็หยิบถาดอาหารที่ว่างเปล่ายกเอาออกไปจัดเก็บล้างทำความสะอาดให้เรียบร้อยพอทำความสะอาดจานชามพวกนั้นเสร็จก็เอาผ้ามาเช็ดด้วยผ้าสะอาดแห้งๆแล้วเอามาวางคว่ำเอาไว้ที่ขอนไม้ จากนั้นคอยจัดเก็บนั้นนี่ดูแลความเรียบร้อยบริเวณที่ตั้งแคมป์แล้วแอบเข้าป่าไปล่าสัตว์หรือสรรหาวัตถุดิบที่สามารถเอามาทำเป็นอาหารในมื้อต่อไปได้ โดยไม่ต้องไปหาซื้อที่ไหนให้เสียเวลา 
ส่วนชิเอลก็ถูกทิ้งให้นั่งอ่านหนังสืออยู่ในเตนท์เพียงลำพังชั่วคราวไปเงียบๆ นานอยู่หลายหลายชั่วโมง โดยที่หารู้ไม่ว่าพ่อบ้านของตนไม่ได้อยู่ใกล้ๆแล้วหายเข้าป่าไปนานจนพระทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงจากที่ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีส้มของยามเย็นก็ค่อยๆเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นสีม่วง อุณหภูมิของอากาศรายรอบบริเวณนี้ลงลงหลายองศา จนเด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกหนาวจึงต้องรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมห่มให้ตัวเอง หนังสือเปิดกางออกเอนตัวลงนอนอ่านท่ามกลางแสงสลัวๆเพราะยามนี้พระอาทิตย์กำลังตกแสงสว่างเริ่มลิบหลี่ลงมากขึ้นทุกที ทุกที 
แล้วในที่สุดเซบาสเตียนก็กลับมาพร้อมกับของป่ามามากมายทั้งเมล็ดพืช เห็ด และพวกพืชผักผลไม้ต่างๆมาเต็มตะกร้า เอามาจัดวางๆไว้ตามขอนไม้หรือตามพื้นเขาตั้งใจว่าพรุ่งนี้ค่อยเอามาประกอบอาหาร จากนั้นก็เดินไปหยิบฟืนเล็กๆมาสมๆไว้ก่อทำเป็นกองไฟเพื่อเพิ่มความอบอุ่นและแสงสว่างภายในบริวเณแคมป์ ก่อนจะถอดรองเท้าของตนมุดตัวกลับเข้ามาในเตนท์
"นายน้อยวันนี้จะเล่นกิจกรรมยามค่ำคืนกันมัยขอรับ"พอกลับเข้ามาในเตนท์เรียบร้อยแล้วเซบาสเตียนจึงถามเด็กที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่บนผ้าปู ตั้งใจจะชวนเล่นกิจกรรมยามค่ำก่อนนอนสักหน่อยแต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะว่า..
"ไม่..วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ ฉันเหนื่อย..อยากนอนพักมากกว่า"ชิเอลตอบปฎิเสธในขณะที่สายตาของเขากำลังจับจ้องอ่านตัวหนังสืออยู่ คืนนี้เขาเหนื่อยจริงๆเล่นไม่ไหวหรอก
"เฮ้อ ไม่อยากเล่นก็ไม่เป็นไรขอรับ งั้นคืนนี้รีบนอนแต่หัวค่ำแล้วกันพรุ่งนี้นายน้อยจะได้มีแรงฝึกอย่างเต็มที่เลยไง แล้วนี่ยังจะอ่านหนังสืออยู่อีกหรือขอรับ ตอนนี้ในเตนท์แทบไม่มีแสงแล้วนะ ผมว่าเลิกอ่านได้แล้วเดี่ยวสายตาก็เสียหรอก..ส่งคืนมาขอรับ ไม่ต้องอ่านแล้ว!!"เซบาสเตียนพูดเสียงดุพรางแย่งคว้าหนังสือออกมาจากมือชิเอลทันที
"อ๊ะ."ชิเอลร้องอุทานอย่างตกใจที่โดนเซบาสเตียนยึดหนังสือไปอย่างง่ายดาย
"ถ้าไม่เล่นจ้ำจี้คืนนี้คุณก็ควรจะนอนได้แล้วขอรับ พรุ่งนี้ต้องตื่นมาฝึกแต่เช้านะขอรับ!!"เซบาสเตียนเตือนเสียงดุ ด้วยความหงุดหงิดที่อดเล่นจ้ำจี้เลยเผลอขึ้นเสียงใส่เด็กของเขาโดยไม่ตั้งใจ 
"ทำไมนายต้องมาออกคำสั่งกับฉันด้วย ฉันจะทำอะไรจะนอนหรือไม่นอนมันเรื่องของฉัน นายเป็นแค่พ่อบ้านอย่าบังอาจมาสั่งฉัน ตอนนี้มันหมดเวลาเล่นเป็นอาจารย์กับนักเรียนแล้วไม่ใช่หรือไง ตอนนี้นายเป็นเพียงแค่พ่อบ้านของฉัน กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่เจ้านายน่ะฮะ เดี่ยวก็ลงโทษไล่ให้ไปนอนข้างนอกซะเลยนี่"ชิเอลโต้เถียงด้วยท่าทีไม่สบอารณ์ เขาไม่ยอมให้เซบาสเตียนมาออกคำสั่งเขาได้ตลอดหรอก แค่ช่วงฝึกเท่านั้นที่เขาจะยอมให้ตามข้อตกลงที่ทำเอาไว้เท่านั้น ส่วนเวลาอื่นๆนอกเหนือจากการฝึกเขาจะไม่ยอมให้ใครมาออกคำสั่งเขาได้อีกเด็ดขาด
"ขออภัยขอรับที่ขึ้นเสียงใส่ ผมไม่ว่าอะไรแล้วก็ได้ครับ แต่ขอยึดหนังสือเอาไว้ก่อนนะขอรับ เพราะในนี้มันมืดไม่ควรอ่านหนังสือเดี่ยวจะสายตาเสีย ในฐานะของพ่อบ้านย่อมต้องคำนึงถึงสุขภาพสายตาของผู้เป็นนายเป็นสำคัญใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนจึงพูดประนีประนอมด้วยท่าทีใจเย็น ก่อนหน้านี้เขาลืมตัวไปหน่อยเผลอขึ้นเสียงใส่โดยไม่ตั้งใจ
"เออ..ไม่อ่านก็ได้ ชิ"ชิเอลเลยต้องยอมให้เพราะเซบาสเตียนพูดถูกจนเขาเถียงไม่ขึ้น 
เซบาสเตียนถอนใจก่อนจะนำหนังสือที่ยึดมาจากมือนายน้อยของเขาเอามาจัดเก็บวางไว้ภายในเตนท์อย่างมีระเบียบ
ชิเอลหันมามองดูการกระทำของพ่อบ้านของตนอย่างเซ็งๆที่โดนขัดใจ เขายังอ่านหนังสือเล่มนั้นไม่จบเลย มายึดไปเสียได้น่าโมโหชะมัด
"นายเข้ามาทำไมไม่ทราบ"ชิเอลถามเสียงดังอย่างหงุดหงิด
"เข้ามาส่งนายน้อยเข้านอนขอรับ"เซบาสเตียนบอกด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ เขายังอดเสียดายไม่ได้ที่ไม่ได้ทำกิจกรรมยามค่ำในคืนนี้
"ฉันยังไม่ง่วง ฮ้าววว"ปากก็บอกว่าไม่ง่วงแต่คนพูดก็เริ่มหาวแล้ว
"นี่ขนาดไม่ง่วงนะขอรับยังอ้าปากหาวกว้างซะขนาดนั้น น่ากลัวว่าแมลงกลางคืนจะบินเข้าปากนายน้อยไปเสียก่อนนะขอรับถ้าไม่รีบหุบปาก"เซบาสเตียนแซวด้วยท่ากวนๆ
"อุ๊บ 0///0"ชิเอลรีบเอามือมาปิดปากทันทีหน้าแดงระเรื้อด้วยความเขินอาย
"หึหึหึ"เซบาสเตียนจึงอดที่จะหัวเราะไม่ได้
"ขำอะไรไม่ทราบ!!"ชิเอลเอามือออกมาพุดโวยใส่หน้ายังคงแดงอยู่
"ไม่มีอะไรขอรับ"เซบาสเตียนปฎิเสธหน้าตาเฉย
"ฮ้าวววว"ชิเอลไม่อาจต้านทานความง่วงได้หาวขึ้นมาอีกรอบ
"ท่าทางนายน้อยคงจะง่วงนอนแล้ว เข้านอนดีกว่านะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย แม้จะยังรู้สึกเสียดายเรื่องการเล่นจ้ำจี้อยู่ก็เถอะ
"ฮ้าวววว "เสียงหาวตอบรับของชิเอลยอมรับว่าง่วงนอนมากแล้วจริงๆ
"มานอนดีกว่าขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยปากชวนเอามือตบเบาๆที่ผ้าปูที่นอน เตรียมจะส่งชิเอลเข้านอน
"ไม่.."ชิเอลเอามือขยี้ตาตอบปฎิเสธแล้วลุกขึ้นจากที่นอนเดินหนีเซบาสเตียนออกไปข้างนอกเตนท์
"อ้าวนายน้อย รอกระผมก่อนสิขอรับ"เซบาสเตียนร้องเรียกพรางรีบหยิบกางเกงขายาวกับเสื้อคลุมกันหนาวตามออกไป เพราะข้างนอกในยามนี้อากาศหนาวเย็นมาก
"บรึ๋ยยย นะหนาวชะมัดเลย"ชิเอลพอออกมาก็บ่นเอาแขนากอดอก หายใจออกมาเป็นควันขาวรีบเดินไปอังไฟที่กองไฟที่เซบาสเตียนก่อเอาไว้ในทันที ในสภาพเท้าเปลือยเปล่าไม่ได้สวมใส่รองเท้า เพราะตรงบริเวณนั้นมีผ้าปูเอาไว้สำหรับนั่งแล้วไม่จำเป็นต้องใส่รองเท้าก็ได้
"นายน้อย.."เซบาสเตียนเรียกพรางเดินตามตั้งใจจะเอาเสื้อกันหาวกับกางเกงขายาวมาใส่ให้เพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่นมากขึ้น
"ออกมาข้างนอกทำไมขอรับ ตอนนี้มืดมากแล้วอากาศก็เย็นมากด้วย ไม่หนาวหรือขอรับ มาตากอากาศเย็นแบบนี้เดี่ยวจะไม่สบายไปอีกหรอก"เซบาสเตียนกล่าวตักเตือนด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
"ช่างฉันเหอะน่า ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ฮัดชิ้ว!!"ชิเอลหันมาโต้กลับแต่ก็ไม่วายจามขึ้นมาจนได้ เริ่มคัดจมูกน้ำมูกไหล
"อ้าวๆพูดยังไม่ทันขาดคำเลยจะเป็นหวัดซะแล้ว มาสวมใส่กางเกงกับเสื้อนี่ก่อนขอรับ เดี๋ยวเกิดไม่สบายขึ้นมาอีกผมจะพานายน้อยไปหาหมอนะ"เซบาสเตียนพูดพรางนำเสื้อกันหนาวมาสวมใส่ให้ทันที 
"อึ้ย..ไม่ไป ฉันไม่ได้เป็น ฮัดชิ้ว..!! ซืดด อะไรสักหน่อย"ชิเอลพูดปฎิเสธเสียงแข็งไปพรางจามไปพรางเอามือปาดเช็ดน้ำมูกออก เซบาสเตียนเห็นสภาพของนายน้อยแล้วทนดูไม่ได้จึงรีบไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดให้ทันทีโดยที่เด็กหนุ่มไม่ได้ร้องขอเลยแม้แต่น้อย
"จามน้ำมูกไหลยืดขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก มานี่ขอรับ ผมจะเช็ดให้ สั่งมาขอรับ"
ปรืดดดดดดดดดด!!!แล้วชิเอลก็หลับหูหัลบตาสั่งน้ำมูกออกมาจนหมดเต็มกระดาษทิชชู่เลยทีเดียว 
เซบาสเตียนนำกระดาษที่ใช้แล้วไปทิ้งลงในถุงใส่ขยะ ก่อนจะไปล้างมือให้สะอาดที่ลำธารแล้วใช้ผ้าสะอาดมาเช็ดมือของตนให้แห้ง เดินย้อนกลับมาหาชิเอลที่กำลังนั่งเอามือปิดปากจามอยู่ที่ข้างกองไฟ คอยเอามือมาอังไฟให้มืออุ่นตลอดเวลาเพื่อให้คลายความหนาวลงได้บ้าง
"เอาหล่ะมาใส่กางเกงก่อนขอรับ จะได้ไม่หนาวขา"พ่อบ้านหนุ่มพูดพรางนำกางเกงขายาวที่ตนเอามาพาดบ่าไว้หยิบมาทำท่าจะสวมใส่ให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนผ้าปูข้างกองไฟต่อทันที
"อืม.."ชิเอลพยักหน้ารับพรางดันตัวลุกขึ้นยืนเอามือจับไหล่ทั้งสองข้างของเซบาสเตียนเพื่อพยุงตัวก่อนจะค่อยยกขาขึ้นสวมขาใส่เข้าไปในกางเกงที่พ่อบ้านเตรียมไว้อย่างว่าง่าย เพราะเขาเริ่มรู้สึกหนาวขามากขึ้นแล้วเหมือนกัน
พอสวมใส่กางเกงเสร็จแล้วเซบาสเตียนก้คว้าแขนชิเอลมาจูงพาเดินกลับไปที่เตนท์แต่ทว่า เด็กหนุ่มกับขืนตัวเอาไว้ยังไม่ยอมกลับเข้าเตนท์
"เดี่ยวก่อนเซบาสเตียน"ชิเอลรั้งพรางขืนตัวหยุดเดินไปเสียดื้อๆ
"เห...มีอะไรงั้นหรือขอรับ"เซบาสเตียนหันมาถามหยุดเดินเช่นกัน
"ยังไม่ได้แปรงฟันก่อนนอนเลย"ชิเอลบอกเสียงเรียบ
"อ้างั้น รอสักครู่ขอรับกระผมจะไปเตรียมมาให้"เซบาสเตียนเห็นด้วยจึงยอมปล่อยมือชิเอลให้เป็นอิสระ เดินผละออกไปจัดเตรียมของให้พร้อมสำหรับการแปรงฟันตามปกติ
"อืม"ชิเอลพยักหน้ารับจากนั้นก็ยืนรออยู่ที่เดิมไม่ไปไหนสายตาก็คอยมองตามการกระทำของเซบาสเตียนไปตลอด
และเพียงไม่นานเซบาสเตียนก็จัดเตรียมการเสร็จเรียบร้อยเขาก็เดินมาหานายน้อยของเขา
"เชิญขอรับ นายน้อยผมเตรียมที่ทางเอาไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้วขอรับ "เซบาสเตียนบอกยิ้มๆยื่นแขนส่งมาให้ชิเอลจับ
"อืม"ชิเอลตอบรับในลำคอพร้อมกับยื่นมือส่งให้พ่อบ้านมาจับแล้วพากันจูงมือเดินไปด้วยกัน
จนกระทั่งมาถึงบริเวณที่ถูกจัดเตรียมไว้ เซบาสเตียนก็พาชิเอลมานั่งแล้วจับตัวลงนอนหงายเอาหัวหนุนตักเพื่อทำการแปรงฟันให้ตามปกติ 
พอจัดแจงแปรงฟันให้นายน้อยของเขาเสร็จเซบาสเตียนก็ดันตัวเด็กของเขาขึ้นมานั่งข้างๆแล้วแปรงฟันให้ตนเองด้วยแปรงส่วนตัวอีกด้ามหนึ่งอย่างรวดเร็ว 
ชิเอลนั่งกอดเข่ารอให้พ่อบ้านแปรงฟันเสร็จเดี่ยวพวกเขาค่อยกลับเข้าเตนท์ไปพร้อมกัน แต่ทว่าคงจะรอนานไปหน่อย 
"ฮ้าวววว"อาการง่วงนอนเริ่มทวี่ความรุนแรงจนทำให้หาวไม่หยุดตาเริ่มหรี่ปรือทำท่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ หากนั่งอยู่แบบนี้ต่อไปอีก คง..
หลับ.........
เซบาสเตียนพึ่งแปรงฟันเสร็จเขากำลังเอาน้ำมาป้วนปากเป็นน้ำสุดท้ายก่อนจะหันมามองดูเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งกอดเข่าหน้าซุกกับขาอยู่ข้างๆอย่างสนใจ
"หือ...หลับไปแล้วเหรอ นั่งเงียบเชียว.."เซบาสเตียนพึมพำเบาๆพรางกระเถิบตัวมาดูชิเอลใกล้ๆ ดวงตาสีทับทิมกระพริบช้าๆอย่างทึ้งๆไม่นึกว่านายน้อยของเขาจะหลับง่ายหลับดายไม่แคร์สถานที่ขนาดนี้
"หึหึหึ...สมกับเป็นนายน้อย หลับได้ทุกสถานการณ์จริงๆ ขนาดนั่งเฉยๆยังอุตส่าห์หลับได้ เชื่อเขาเลย"เซบาสเตียนแซวยิ้มๆพรางเอามือมาลูบหัวลูบหลังเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งหลับเบาๆอย่างอ่อนโยน 
"เอาหล่ะไปนอนข้างในดีกว่านะขอรับ มานั่งหลับข้างนอกแบบนี้เดี่ยวจะไม่สบายเอา ฮึ้บ!!"ซาตานหนุ่มจึงไม่รอช้าคว้าตัวเด็กที่กำลังนั่งหลับค่อยๆจับรวบตัวยกขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขนในท่าอุ้มเจ้าหญิงนิทราเตรียมพากลับเข้าไปนอนในเตนท์ เพราะดูท่าคงจะหลับสนิทไม่รู้สึกตัวแล้ว
แล้วจากนั้นเซบาสเตียนก็พาชิเอลไปส่งเข้านอนในเตนท์ทันที ส่วนอุปกรณ์แปรงฟันไว้เขาค่อยมาจัดการทีหลัง
เมื่อมาถึงในเตนท์เซบาสเตียนก็ค่อยๆปล่อยตัวชิเอลวางลงบนที่นอนอย่างช้าๆแล้วหยิบผ้าห่มมาคลุมห่มให้ เอามือเสยผมที่ปรกตาขึ้นเล็กน้อยแล้วลูบแก้มเบาๆ อมยิ้มขบขันกับใบหน้ายามหลับที่แสนจะน่ารักน่าเอ็นดูอย่างเพลิดเพลิน 
"หึ..นอนหลับฝันดีนะขอรับ นายของผม จุ๊บ^^"ซาตานหนุ่มพูดไปพรางก้มหน้าลงมาจูบที่แก้มส่งเด็กของเขาเข้านอนอย่างอ่อนโยน
จากนั้นเซบาสเตียนก็ดันตัวเงยขึ้นมามองดูชิเอลหลับไปสักพัก ลูบหัวเบาๆสองสามทีก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหยิบกระดาษเปล่ากับปากกาขนนกและขวดหมึก ถือออกไปข้างนอกเตนท์ เขาตั้งใจว่าจะวางแผนกำหนดการของในวันพรุ่งนี้และวันอื่นๆให้พร้อมโดยเขียนเป็นให้เป็นรายลักษณ์อักษรเป็นการผูกมัดตัวชิเอลเอาไว้ไม่ให้เบี้ยวได้อีกและป้องการการฝึกที่คลาดเคลื่อนด้วย
"อืม..นั่งเขียนตรงนี้ดีกว่า อยู่ใกล้กองไฟอุ่นดี แสงเพียงพอด้วย"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองพรางเดินถืออุปกรณ์การเขียนต่างๆเอามานั่งเขียนที่ข้างๆกองไฟอย่างขมักเขม้น
จนกระทั่งหลายชั่วโมงต่อมา 
เซบาสเตียนก็เขียนกำหนดการสำหรับเขาและชิเอลจนเสร็จ
"อ้า...ในที่สุดก็เขียนจนเสร็จ เอาแค่เฉพาะของสัปดาห์นี้ก่อน เดี่ยวสัปดาห์ต่อไปค่อยวางแผนใหม่อีกที แค่นี้นายน้อยจะไหวหรือเปล่าไม่รู้แต่คิดว่าคงจะไหวน่าไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรเลยนี่นา เอาหล่ะไปนอนมั่งดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า"พอจบเวบาสเตียนก้ถือกระดาษกำหนดการหลายแผ่นมาจัดเก็บเอาไว้ในกระเป๋าเดินทางที่อยู่ข้างนอกอย่างมีระเบียบ แล้วบิดขี้เกียจไปมาสองสามที เดินสำรวจดูแลความเรียบร้อยอีกครั้ง เสกคาถาอำพรางปรกคลุมทั่วบริวเณแคมป์ก่อนจะเอาน้ำมาดับกองไฟแล้วเดินกลับเข้าไปเตนท์ไปนอน
พอเข้ามาถึงเตนท์เซบาสเตียนก็ถอดเสื้อคลุมพ่อบ้านออกตามด้วยเน็กไทเหลือไว้เพียงเสื้อเช็ดกับกางเกงแสล็กสีดำเท่านั้นนอกนั้นเขาถอดออกทั้งหมดจะได้นอนไม่อึดอัดก่อนจะค่อยล้มตัวลงนอนบนที่นอนข้างๆชิเอล
"หึ คืนนี้อาการหนาวจริงๆมานอนกอดกันนะขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางคว้าตัวชิเอลจับพลิกหันเข้าหาดึงมากอดแทนหมอนข้างแล้วหลับตาลงนอนหลับไปด้วยเวลาอันรวดเร็ว
และคืนนี้ก็เป็นคืนที่สงบไม่ได้วุ่นวายมากนัก เซบาสเตียนกับชิเอลก็นอนกอดกันกลมในเตนท์อย่างอุบอุ่นกายอุบอุ่นใจ ไปจนถึงเช้าเลยทีเดียว

เช้าวันต่อมา
เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วไปทั่วทั้งผืนป่า ปลุกให้ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเอาเด็กตัวนุ่นมานอนกอดก่ายแทนหมอนข้างเริ่มรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้น
"อืม...เช้าแล้วเหรอ"เสียงนุ่มเอ่ยถามกับตนเองด้วยท่าทางงัวเงียพึ่งตื่นนอนค่อยๆแกะตัวชิเอลออกจากอกตัวเองแล้วดันตัวขึ้นมานั่งขยี้ตากระพริบตาถี่เพื่อปรับโฟกัดการมองเห็นให้เป็นปกติ มือเอื้อมไปหยิบวัตถุกลมๆขึ้นมาเปิดฝาดูเวลา
"โอ๋ว...ตีห้าครึ่งแล้วเหรอ ได้เวลาแล้วสินะ"เซบาสเตียนพูดกับตนเองสายตาของเขาจับจ้องมองไปที่เข็มสั้นและเข็มยาวบนห้าปัดของนาฬิกาพกดูเวลาให้แน่ใจอีกที ก่อนจะเอาของสิ่งนั้นเก็บซกไว้ในกระเป๋ากางเกง ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนหยิบเสื้อคลุมพ่อบ้านมาสวมใส่ ตามด้วยถุงมือสีขาวชุดใหม่จากในกระเป่าเดินทางมาจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วก่อนจะออกไปข้างนอกก็ก้มลงมองดูชิเอลที่ยังคงหลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่นอยู่ครู่หนึ่งแล้วจากนั้นค่อยหยิบถุงเท้ารองเท้ามาสวมที่ปากทางเข้าเตนท์ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาข้างนอกเตนท์ 
"อืม..เช้าๆนี้อากาศสดชื่นดีจัง เอาหล่ะไปจัดเตรียมงานตามกำหนดการก่อนดีกว่า เดี๋ยวสายๆค่อยมาปลุกนายน้อยแล้วกัน"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองเบาๆหยิบกระดาษที่เขาเขียนเมื่อคืนออกมาดูก่อนจากนั้นก็ดีดนิ้วหายตัววับไปจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งให้ชิเอลอยู่ในเตนท์ตามลำพังชั่วคราว 
ส่วนชิเอลก็ยังคงหลับอุตุไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าวันนี้เขาจะต้องงานเข้าอย่างแน่นอน และก็เป็นงานที่หนักมากเลยทีเดียว
สองชั่วโมงต่อมา เซบาสเตียนก็กลับมาถึงที่พัก เขาไม่ได้มามือเปล่าแต่กลับมาพร้อมกับแบกหมูป่าตัวอ้วนๆติดมือกลับมาด้วย ท่าทางใน่านี้มีหมูป่าให้ล่าเยอะแยะเลยทีเดียว
"ฮึบ..ได้หมูป่ามาอีกตัวแล้ว แหมในป่านี้หาของกินง่ายดีจัง"เซบาสเตียนพูดอย่างร่าเริงพรางเอาซากหมูป่าที่พึ่งตายไปไม่นานมาวางลงบนพื้น เตรียมจะเอามาจับอาบน้ำทำความสะอาดก่อนเอามาแล่ทำเป็นหมูปิ้งเป็นอาหารสำหรับในวันนี้
"เอาหล่ะทำอาหารเช้าก่อนแล้วค่อยไปปลุกนายน้อย"เซบาสเตียนเริ่มทำการวางแผนก่อนลงมือปฎิบัติตามแผนที่ตนวางไว้ นั่นก็คือทำอาหารเช้าจากเจ้าหมูที่เขาไปไล่มาได้นั่นเอง
หลายนาทีต่อมา เซบาสเตียนก็ทำอาหารเช้าจนเสร็จ เช้านี้เขาทำแซนวิชไส้หมูปิ้ง กับไข่ดาวราดซอส และนมร้อนอีกหนึ่งแก้ว 
"เตรียมอาหารเช้าไว้พร้อมแล้วได้เวลาที่นายน้อยจะต้องตื่นนอนแล้วล่ะ ไปปลุกเลยดีกว่า เดี่ยวทานอาหารเสร็จจะต้องฝึกร่างกายต่อ "เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองก่อนจะเดินอย่างรวดเร็วกลับเข้าไปในเตนท์ 
สายตาสีทับทิมของพ่อบ้านหนุ่มมองดูท่าทางการนอนที่ไม่สำรวมของผู้เป็นนายที่เตะผ้าห่มไปทาง หมอนไปทาง จากนอนที่ฝั่งข้างๆปากทางเข้าเตนท์กลับนอนดิ้นกลิ้งตัวมานอนฝั่งที่พ่อบ้านนอนไปซะอย่างงั้น
"เฮ้อ...ให้ตายสิ นอนให้เรียบร้อยกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือขอรับ นายน้อย เอ้าตื่นได้แล้วขอรับ เช้าแล้ว ตื่นสิขอรับ"เซบาสเตียนบ่นพรางทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าเอื้อมมามาจับไล่เขย่าแรงๆปลุกเด็กขี้ให้ตื่นนอน
"อืม..."เสียงคราวเบาๆบ่งบอกว่าคนถูกเขย่าตัวปลุกแรงๆเริ่มรุ้สึกตัวแล้ว
"ตื่นได้แล้วขอรับ"เซบาสเตียนพยายามปลุกต่อไปเรื่อยจนกว่าชิเอลจะตื่นลุกขึ้นมาให้ได้ก่อน
"อืม.. หนวกหูน่า..คนจานอน..จั๊บๆ..."เจ้าของเสียงงัวเงียโวยใส่พลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าหนีคนปลุกแล้วทำท่าจะหลับต่อไม่สนใจการเขย่าตัวของพ่อบ้านเลยแม้แต่นอน
"เอ้าทำไมหลับต่อล่ะ ตื่นได้แล้วขอรับ นายน้อย นายน้อยนี่มันสายแล้วนะขอรับ จะนอนไปถึงไหน ลุกขึ้นขอรับ เฮ้ๆ!!"เซบาสเตียนพยายามจะปลุกอีกครั้งเขย่าตัวแรงๆแบบไม่เกรงใจเด็กขี้เซากันเลยทีเดียว
"............."เงียบไม่มีปฎิกริยาตอบสนองจากเด็กหนุ่มขี้เซาเลยแม้แต่น้อย แถมยังเอาผ้าห่มมาคลุมโปงหลบอีกต่างหาก
เซบาสเตียนจ้องมองดูอย่างเซ็งๆท่าทางจะไม่ยอมตื่นง่ายๆซะแล้วสิ นี่ขนาดให้นอนแต่หัวค่ำนะยังปลุกยากขนาดนี้ถ้าให้นอนดึกๆนี่คงปลุกไม่ยอมตื่นอีกนานแน่ๆเลย 
"เฮ้อ...ปลุกยากปลุกเย็นจริงๆเด็กคนนี้ ไปเอาอาหารเช้ามาล่อดีกว่า "เซบาสเตียนจึงตัดสินใจลองใช้อาหารปลุกดูเดี่ยวก็ตื่นได้เองนั้นแหละ
เมื่อคิดได้ดังนั้นเซบาสเตียนจึงลุกขึ้นออกไปจากเตนท์ไปนำอาหารเช้าเอามาวางตรงหน้าเด็กขี้เซาในทันทีเพื่อให้กลิ่นหอมๆของอาหารปลุกนายน้อยของเขาแทน
และพอได้กลิ่นอาหารหอมๆอยู่ใกล้ๆจมูกมีหรือที่ชิเอลจะไม่รู้สึกตัวตื่น
"อืม...กลิ่นอะไรน่ะ หอมจัง..ฟุด ฟิดๆ"เสียงงัวเงียเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่ากลิ่นหอมๆที่โชยมาเตะจมูกนั้นมันคืออะไร ชิเอลอยากรู้เหลือเกินว่ามันคือกลิ่นของอะไรจึงตัดสินใจลืมตาขึ้นมาดูให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลยด้วยท่าทีงัวเงียจึงรีบเอามือขยี้ตาขับไล่ความง่วงออกไปปรับโฟกัดการมองเห็นของดวงตาสีท้องฟ้าให้คงที่
"ตื่นได้ซะทีนะขอรับ นายน้อย"เสียงที่คุ้นหูเอ่ยทักขึ้นมาในระยะใกล้ๆเสียงนั้นไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือเซบาสเตียนพ่อบ้านปีศาจของเขานั้นเอง
ชิเอลหันมามองตามเสียงก็พบพ่อบ้านของเขากำลังนั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆตรงหน้าของเขามีถาดอาหารเช้าจัดวางเอาไว้อย่างมีระเบียบ กลิ่นหอมของอาหารช่างหอมชวนน้ำลายสอเสียจริง หอมจนเขาแทบอดใจไม่ไหวเลยทีเดียว
"อาหารเช้าขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ
"อ่า.. อืม"ชิเอลเริ่มหายงัวเงียตื่นเตมที่แล้วจึงพยักหน้าตอบรับก่อนจะกระเถิบตัวมาที่ถาดอาหารที่พ่อบ้านจัดวางเอาไว้ให้เตรียมตัวรับประทานอาหารในทันที เขาช่างเป็นเด็กที่โชคดีเสียจริงที่พอตื่นมาก้มีอาหารมาให้ทานกันถึงที่ถึงปากเลยทีเดียว
เซบาสเตียนจัดแจงเอาเหยือกใส่น้ำเย็นๆมารินใส่แก้วเตรียมไว้ให้ ชิเอลเริ่มหยิบจับมีดซ่อมเตรียมลงมือรับประทานอาหารเช้าด้วยความกระหายอยาก ก้มหน้าก้มตาทานไปอย่างเอร็ดอร่อยดดยไม่พูดหรือบ่นอะไรเลยแม้แต่น้อย ก็อาหารมันอร่อยนี่จะบ่นทำไมกันล่ะ
ในระหว่างที่นายน้อยกำลังตักอาหารทานอยู่ เซบาสเตียนก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งยื่นส่งให้
"อะไรน่ะ ง่ำ.."ชิเอลถามไปพรางกินอาหารไปพราง
"กำหนดการของวันนี้ขอรับ กระผมได้เตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อคืน"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางยื่นกระดาษส่งให้ชิเอลเอาไปดู
"โห..ต้องฝึกกันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!!..แบบนี้ฆ่ากันให้ตายไปเลยดีกว่ามั้ง..ง่ำ.โหดเกินไปแล้ว...งืม.."ชิเอลโวยพรางตักแซนวิชใส่ปากไปคำโตเคี้ยวตุ้ยๆ
"อย่าพึ่งบ่นขอรับ นี่แค่พึ่งเริ่มต้นเท่านั้น การฝึกของคุณจะต้องเพิ่มระดับความยากและทรหดมากขึ้นเรื่อยๆเพื่อให้ร่างกายของคุณแข็งแกร่งยิ่งขึ้นขอรับ"เซบาสเตียนพยายามอธิบายถึงเจตนาของเขา
"เฮ้อ...ทำไมฉันจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย ไม่อยากฝึกเลย ขอแบบง่ายๆสบายๆไม่ต้องออกแรงบ้างไม่ได้เหรอ นี่มันหนักเกินไปแล้ว กะจะฝึกกันทั้งวันทั้งคืนไม่ให้พักกันเลยหรือยังไง "ชิเอลเกิดอาการอิดออดขึ้นมาอีกตามเคย
"ยังไงก็ต้องฝึกขอรับเพื่อผลสำเร็จของการแข่งขันที่ดีเยี่ยม ไหนลองอ่านให้ฟังซิขอรับวันนี้นายน้อยจะต้องทำอะไรบ้าง"เซบาสเตียนยืนกรานว่ายังไงก็ต้องฝึกไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
"ง่ำ...แปดโมงเช้าถึงสิบโมง ฝึกกายบริหารถ่วงแขนด้วยลูกตุ้ม สี่สิบเซ็ต อีกแล้วเหรอเนี่ย..-*- สิบโมงถึงเที่ยงฝึกกำลังขาถ่วงลุกต้มอีก เออเอาให้ตายกันไปข้าง เที่ยงพักทานอาหารกลางวัน บ่ายโมง..ทำไมฉันต้องแบกถังน้ำเดินขึ้นเขาด้วย ไม่เอา มันโหดเกินไปแล้ว!!"ชิเอลอ่านไปกินไปโวยวายไปอย่างไม่สบอารมณ์
"อ่านต่อขอรับ"เซบาสเตียนออกคำสั่งยิ้มๆอดขบขันกับท่าทีของชิเอลไม่ได้จริงๆ
"เมื่อไปถึงยอดเขาแล้วจะต้องฝึกวิชาจิตสัมผัสต่ออีก เออมีหวังฉันได้เดินตกเหวตายเข้าสักวันแน่ๆ เจ้าบ้าเอ๊ย"ชิเอลอ่านไปบ่นไป ตอนนี้เขากินอาหารเช้าไปเกือบจะหมดแล้ว สายตาก็คอยจับจ้องมองตัวหนังสือกำหนดการของวันนี้ไปอย่างเซ็งๆ
"หึหึหึ อ่านต่อขอรับเอาให้หมดวันเลย"เซบาสเตียนสั่งยิ้มๆ
"สามโมงถึงห้าโมงเย็น ว่ายน้ำทวนกระแสน้ำตก 0*0!!"ชิเอลร้องอย่างตกใจเงยหน้ามามองตัวต้นคิดแผนการฝึกสุดโหดนี่อย่างไม่พอใจ ทำตาขวางใส่
"หกโมงทานอาหารเย็น หนึ่งทุ่มถึงสามทุ่มเดินสำรวจหาของป่าฝึกความกล้า หนอย...นี่นายกะจะไม่ให้ฉันนอนเลยใช่มัย แล้วจะให้นอนกี่โมงเนี่ย เที่ยงคืนหรือไง"ชิเอลถามด้วยท่าเอาเรื่อง
"กลับมาจากหาของป่าก็อาบน้ำเข้านอนเลยขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆแล้วนั่งรอให้ชิเอลเอากระดาษกำหนดการส่งคืนมาให้เอง
"โอยยย แค่คิดถึงกำหนดการบ้าๆของวันนี้ฉันก็เหนื่อยแล้ว จะฝึกอะไรกันนักกันหนานะ ไม่เอาไม่อยากฝึกแล้ว นอนต่อดีกว่า อึ้ย!!"ชิเอลเกิดอาการอิดออดขึ้นมาอีกแล้วขยำกระดาษจนเป็นก้อนกลมๆแล้วปาใส่หน้าเซบาสเตียนก่อนจะล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มมาคลุมโปงหนีด้วยความเกียจคร้าน
เซบาสเตียนอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มหรี่ตาลงเอามือล้วงไปในเสื้อหยิบวัตถุสีดำเรียวเล็กเอาออกถือเอาไว้
"นายน้อย ลุกขึ้นมาเดี่ยวนี้เลยนะขอรับ ไม่งั้นจะโดนทำโทษนะ อะไรกันอาหารเช้ายังทานไม่หมดจะนอนต่อได้ยังไง ลุกขึ้นมาเลยขอรับ อย่ามาอิดออดนะขอรับ ลุก!!"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ เงื้อไม้เรียวขึ้นเตรียมจะตีไล่ตัวขี้เกียจที่เอาแต่นอนสักหน่อย
"..........."เงียบฉี่ไม่มีเสียงตอบรับจากชิเอลเลยแม้แต่น้อยเอาเด็กหนุ่มเอาแต่มุดตัวอยู่ในโปงผ้าห่มไม่ยอมโผล่ออกมาด้วยความดื้อรั้นและเกียจคร้าน
"1.."เซบาสเตียนลองใช้วิธีนับเลขดูเพื่อกำหลาบเด็กดื้อให้เชื่อฟัง
โปงผ้าห่มเกิดเคลื่อนไหวดุ๊กดิ๊กขึ้นมาทันที
"2.."เซบาสเตียนหลับตานับเลขต่อ เงื้อไม้เรียวขึ้นสูงสุดแขนเลย ถ้าเขานับถึงสามเมื่อไหร่ แล้วชิเอลไม่โผล่หัวออกมาล่ะก็เขาจะฟาดทันที
โปงผ้าห่มยังคงนิ่งไม่ขยับ 
"3!!"และเซบาสเตียนก็ตะโกนนับสามเสียงดัง พร้อมกับตวัดไม้เรียวฟาดใส่โปงผ้าห่มที่ขดกันเป็นก้อนกลมในทันทีอย่างแรงเลย
ควับ!!!
"โอ๊ยยยยยย อูยยย เจ็บ!!!"แล้วคนที่กำลังขดตัวอยู่ในโปงผ้าห่มก็สะดุ้งพรวดโผล่หัวออกมาแหกปากร้องลั่นสุดเสียงน้ำตาเล็ด เอามือกุมก้นที่เจ็บแสบดิ้นพลาดๆจากการถูกไม้เรียวฟาดใส่เหมือนปลาพึ่งโดนน้ำร้อนลวกก็ไม่ปาน จนทำให้อาการที่ยังง่วงๆงัวเงียอยู่เมื่อครู่นี้หายง่วงเป็นปลิบทิ้งตื่นขึ้นเต็มตาเลยทีเดียว
"ควับๆ ขออภัยขอรับเมื่อกี๊มีแมลงขี้เกียจแถวๆนี้มาเกาะที่กางเกงของนายน้อยขอรับ กระผมพึ่งไล่มันไปเมื่อกี๊ หวังว่ามันไม่มาเกาะตัวนายน้อยของผมอีกนะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆทำท่าปัดๆไม้ไปมากับอากาศเหมือนเมื่อครู่นี้เป็นเพียงการขับไล่แมลงวันแค่นั้นไม่ได้รู้สำนึกเลยว่าตนพึ่งใช้ไม้เรียวหวดก้นนายน้อยของเขาไปหยกๆ 
ชิเอลนั่งหันมามองตาขวางใส่พ่อบ้านจอมโหดด้วยความโมโห ทำปากขมุบขมิบก่นด่าในใจ มือยังลูบก้นตนเองป้อยๆที่ถูกตีไปเมื่อกี๊เจ็บมากเลยทีเดียว
"อ้า นายน้อยแมลงขี้เกียจมาเกาะที่ตัวคุณอีกแล้วขอรับ ผมไล่ให้นะขอรับ!!"เซบาสเตียนยังไม่เลิกแกล้ง รีบเดินตรงมาฟาดไม้เรียวใส่แบบไม่มียั้งเลย ถ้าหากหลบไม่พ้นล่ะก็ตัวลายแน่ๆ
ควับ ควับ!!!
"อึ้ย..!อย่านะ ไม่เอาแล้ว หยุด..มันเจ็บนะ พอทีได้มัย !!"ชิเอลตกใจร้องเสียงหลงรีบกระโดดหลบทันทีก่อนที่จะโดนปลายไม้เรียวฟาดใส่ก้นเอาอีก
"นายน้อยอยู่นิ่งๆสิขอรับผมจะไล่แมลงขี้เกียจ มันติดอยู่ตรงเสื้อผ้าของคุณ!!"เซบาสเตียนบอกทำท่าจะเงื้อไม้ฟาดใส่ชิเอลอีกรอบ
"โอ๊ยยยยพอแล้ว มันไปแล้ว เซบาสเตียน!มัน ไป แล้ว..!!"ชิเอลร้องห้ามรีบเอามือมาคอยตั้งรับไม้เรียวไม่ให้ฟาดลงมาใส่ตัวเขาได้อีก 
"เห...จริงหรือขอรับ แมลงขี้เกียจมันไปแล้วจริงๆเหรอ"เซบาสเตียนถามพรางยื่นหน้าเข้ามามองสำรวจตรวจตรานายน้อยของเขา คอยมองหาแมลงขี้เกียจต่อ
"ก็บอกแล้วไงว่ามันไปแล้ว จะมองหาอะไรเล่า!!เก็บไม้ซะ ฉันจะไปทานอาหารต่อไม่นอนแล้วก็ได้"ชิเอลรีบยืนยันทันทีว่าแมลงขี้เกียจมันไปไกลริบแล้ว เลิกลงไม้ใส่เขาซะทีเหอะ เขาจะกลับไปทานอาหารต่อ เลิกดื้อแล้ว
"งั้นหรือขอรับ อ้าดีจริงๆที่แมลงขี้เกียจไปได้เสียที ผมจะได้สบายใจว่านายน้อยของผมจะได้ขยันฝึก ไม่เกียจคร้านอิดออดอีก"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆเอาไม้เรียวเก็บใส่ไว้ในเสื้อพ่อบ้านของเขาตามเดิม
"ชิ"ชิเอลจิปากหันหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์พรางกระเถิบตัวมาตรงถาดใส่อาหารเช้าแล้วลงมือทานอาหารต่อให้หมดไปอย่างช้าๆ
เซบาสเตียนไม่ได้ทำอะไรอีกได้แต่นั่งอยู่ข้างๆชิเอลรอให้เด็กหนุ่มทานอาหารให้หมดเรียบร้อยเสียก่อนเขาจะได้เอาไปเก็บให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมเข้าสู่การฝึกยามเช้าเสียที
หลายนาทีต่อมา มนที่สุดชิเอลก็ทานอาหารเช้าจนเสร็จ เขายกซดน้ำรวดเดียวจนหมดแก้วแล้วเอาแก้วเปล่ามาวางไว้ในถาด หยิบผ้าสะอาดมาเช็ดปากให้เรียบร้อย แล้วกระเถิบตัวผละออกจากถาด เพื่อหลีกทางให้พ่อบ้านเอาถาดอาหารที่มีแต่จานเปล่าไปจัดเก็บล้างข้างนอก
ชิเอลดันตัวลุกขึ้นยืน เดินตามหลังเซบาสเตียนออกไปข้างนอก เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมก่อนการฝึกจะเริ่มขึ้น
"ต้องฝึกสี่สิบเซ็ตภายในสองชั่วโมงเองเหรอ มันหนักเกินไปหรือเปล่า ฉันทำไม่ไหวหรอกนะ"ชิเอลเริ่มออกตัวไปก่อนเลยว่าเขาต้องทำไม่ได้แน่ๆถ้าหากต้องทำสี่สิบเซ็บต่อสองชั่วโมงแบบนี้น่ะ
"ต้องไหวสิขอรับ แค่สี่สิบเซ็ตเมื่อวานก็เคยทำมาแล้วไม่ใช่หรือไง"เซบาสเตียนพูดพรางเดินไปหยิบกำไลลูกตุ้มสองอันตรงมาสมทบกับชิเอลที่ยืนรออยู่หน้าเตนท์บิดขี้เกียจไปมาสองสามทีระหว่างรอครูฝึกเอาอุปกรณ์มาสวมใส่ให้
"มาใส่อุปกรณ์ก่อนขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางนำกำไลลูกตุ้มมาถือไว้เตรียมเอามาใส่ให้นายน้อยของเขา
"เฮ้อ...อ่ะ.."ชิเอลทำได้แต่ถอนใจทำหน้าเซ็งๆก่อนจะยื่นแขนทั้งสองข้างส่งให้เซบาสเตียนล่ามโซ่ถ่วงแขนเอาไว้แต่โดยดีไม่มีท่าทีขัดขืนอะไรอีก เพราะรู้ตัวดีว่าในยามนี้ต้องเชื่อฟังคำสั่งของครูฝึกห้ามดื้อเป็นอันขาดไม่งั้นได้โดนไม้เรียวฟาดก้นอีกแน่ๆ
"ดีมากขอรับ เอาล่ะนายน้อยพร้อมที่จะฝึกแล้วใช่มัยขอรับ ถ้าพร้อมก็เริ่มได้เลย ผมจะปล่อยลูกตุ้มลงแล้วล่ะนะพยายามทำให้ต่อเนื่องให้เสร็จเร็วจะได้มีเวลาพักนานขึ้น การฝึกเช้านี้จะแบ่งเป็นสองช่วง ช่วงแรกฝึกแขนและช่วงหลังฝึกกำลังขานะขอรับ ทำให้ได้สี่สิบเซ็ตภายในสองชั่วโมงคงไม่อยากเกินไปนะขอรับ พยายามเข้าล่ะ"เซบาสเตียนเอ่ยปากชมที่ชิเอลยอมให้ใส่กำไลลูกตุ้มแต่โดยดี ก่อนจะเริ่มนำเข้าสู่การฝึกกายบริหารในเช้านี้
"อืม ฉันพร้อมแล้ว"ชิเอลตอบรับด้วยท่าทีจริงจังก่อนจะหลับตาลงรอให้เซบาสเตียนปล่อยลูกตุ้มลงมาถ่วงน้ำหนักแขนของเขา 
เซบาสเตียนค่อยปล่อยลูกตุ้มลงมาวางบนพื้นทั้งสองลูก แล้วผละถอยออกมายืนห่างๆเพื่อให้ชิเอลมีพื้นที่สำหรับกายบริหารได้สะดวก
"เริ่มได้เลยนะขอรับ"เซบาสเตียนให้สัญญาณ โดยการยกแขนขึ้น
ชิเอลจึงเริ่มกายบริหารแบบเมื่อวานในทันที แต่วันนี้เขาต้องทำให้ต่อเนื่องยิ่งขึ้น เพราะเวลาถูกลดทอนจากสี่ชั่วโมงกลายเป็นสองชั่วโมงแล้วเขาจึงต้องทำรีบทำเวลาหน่อยล่ะ
"เซ็ตที่หนึ่ง ขั้นที่หนึ่ง อือ..1..2..3..4..5..6..7..8..9..10 ฮึ้บ ขั้นที่สอง ฮึ้บ ..1..2..3..4..5..6..7..8..9..10 ขั้นที่สาม อือ....1..2..3..4..5..6..7..8..9..10"ชิเอลเริ่มฝึกในทันทีซึ่งครั้งนี้เขาทำได้ต่อเนื่องมากขึ้นเพราะเคยทำไปแล้วเมื่อวาน
"ดีมากขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยปากชมก่อนจะเดินไปที่ลำธารเอาผ้าไปจุ่มชุบน้ำมาคอยเตรียมเอาไว้พร้อมทั้งขวดน้ำดื่มสะอาดก่อนจะทรุดตัวลงนั่งหน้าเตนท์คอยดูแลการฝึกของชิเอลไปอย่างสบายใจ วันนี้นายน้อยค่อนข้างมีความอดทนพอสมควร เขาไม่ต้องคอยจ้ำจี้จำไชอะไรเลยแค่เคยสังเกตความก้าวหน้าและพัฒนาการฝึกไปเป็นระยะๆ หยิบกระดาษเปล่ามาเขียนบันทึกพฤติกรรมการฝึกของชิเอลไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงห้าสิบนาที ชิเอลก็ฝึกกายบริหารด้วยลูกต้มนั้นจนครบสี่สิบเซ็ต
"เฮ้อ.แฮ่ก แฮ่ก..ในที่สุดก็ครบสี่สิบเซ็ตซะที โอยปวดแขนชะมัดเลย..แฮ่ก แฮ่กๆ"ชิเอลหยุดพักเดินลากแขนหายใจหอบแฮ่กๆด้วยความเหน็ดเหนื่อยเหงื่อออกเต้มหน้าเต็มตัวตรงมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆเซบาสเตียนที่ตอนนี้กำลังเขียนบันทึกอยู่บนพื้น
"เก่งมากขอรับ ยังมีเวลาเหลือสิบนาทีขอรับก่อนจะหมดเวลา"เซบาสเตียนหยุดเขียนเงยหน้าขึ้นมาชมเชยชิเอลยิ้มๆ
"อืม แฮ่ก..แฮ่ก..แล้วนี่นายกำลังทำอะไรล่ะ"ชิเอลทรุดตัวลงนั่งหอบตัวโยนแล้วก้มลงมองดูข้อความในกระดาษที่เซบาสเตียนเขียนอย่างสนใจ
"กำลังบันทึกพฤติกรรมการฝึกของนายน้อยเพื่อพิจาณาการให้คะแนนขอรับ อ่ะเอาผ้าไปเช็ดหน้าให้หายเหนื่อยก่อนนะขอรับ ส่วนนี่เป็นคะแนนของคุณ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆก่อนจะก้มหน้าก้มตาเขียนข้อความต่อไปให้เสร็จ จากนั้นก็หยิบขึ้นมาอ่านก่อนจะเขียนตัวเลขบางอย่างลงไปในบันทึกนั้นแล้วหันกระดาษด้านที่เขาเขียนตัวเลขมาให้ชิเอลดู ส่วนอีกมือส่งผ้าเปียกๆเย็นๆส่งให้เอาไปเช็ดหน้า
"งั้นเหรอ แฮ่กๆฉันได้กี่คะแนนล่ะ"ชิเอลถามอย่างหอบๆหยิบลุกต้มมาวางบนตักแล้วเอาผ้าเปียกๆเย็นที่เซบาสเตียนยื่นส่งให้มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้สดชื่นคลายความเหนื่อยลง
"จากการประเมิณในความตั้งใจของนายน้อยที่ผมคอยสังเกตดูตอนคุณฝึกในครั้งนี้ผมให้ แปดเต็มสิบขอรับ ทำได้ดีทีเดียว"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆแล้วเขาก็เอาใบประเมินนั้นมาเก็บรวบรวมไว้ใช้คาถาปิดถนึกเย็บให้เป็นเล่ม
"หา..แต่ว่าทำไมถึงไม่ได้คะแนนเต็มล่ะ ฉันอุตส่าห์ทำจนครบสี่สิบเซ็ตก่อนหมดเวลาด้วยซ้ำนะ"ชิเอลยังไม่ยอมเขาอยากได้คะแนนเต็มมากกว่า
"หักคะแนนตอนที่คุณบ่นไปฝึกไปขอรับ ถ้าตั้งใจฝึกมากกว่านี้ไม่เอาแต่บ่นแต่โวยวายก็คงได้คะแนนเต็มแน่นอนขอรับ"เซบาสเตียนอธิบาเหตุผลที่เขาหักคะแนนให้ฟังอย่างตรงไปตรงมา
"งั้นเหรอ แบบนี้..นายกะจะไม่ให้ฉันพูดอะไรเลยหรือยังไง เป็นใบ้ไปตลอดการฝึกงั้นสินะ"ชิเอลพูดประชดอย่างไม่สบอารมณ์ที่เอาเรื่องการบ่นการโวยวายของเขามาคิดเป็นคะแนนด้วย โหดชะมัดเลย
"ขอแค่นับเลขออกมาดังๆก็พอแล้วขอรับไม่จำเป็นต้องเงียบไปตลอดจนถึงขนาดเป็นใบ้หรอกขอรับ"เซบาสเตียนพูดเสนอแนะด้วยรอยยิ้มลไม
"ชิ ครั้งหน้าจะพยายามก็แล้วกัน ต่อไปจะให้ทำอะไรล่ะ"ชิเอลหลับตาถามทำเป็นเชิดใส่เขายังคงนั่งอยู่ข้างๆครูฝึกจำเป็นไม่ได้ลุกไปไหน เพราะตอนนี้อยู่ระหว่างการพักเหนื่อยชั่วคราวแถมลูกตุ้มถ่วงแขนยังไม่ได้เอาออกไปจากข้อมือของเขาเลย
"ฝึกกำลังขาขอรับจะเริ่มฝึกตอนสิบโมงตรง นี่ยังเหลือเวลาอีกห้านาทีขอรับ นั่งพักไปก่อนละกัน อ่ะดื่มน้ำเย็นๆขวดนี้ก่อนขอรับจะได้หายเหนื่อย"เซบาสเตียนบอกพรางหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะหยิบขวดน้ำส่งให้ชิเอลเอาไปดื่มแก้กระหาย
"อืม.."ชิเอลพยักหน้ารับแล้วยื่นมือออกมารับขวดน้ำไปยกซดขึ้นดื่มหลายอึกใหญ่ด้วยความกระหาย
จากนั้นเซบาสเตียนก็หยิบกุญแจมาไขปลดล๊อกข้อมือทั้งสองข้างให้ชิเอลทันที 
"ลุกขึ้นยืนขอรับ ผมจะใส่กำไลลูกตุ้มที่ข้อเท้าต่อ ช่วงแรกนี้จะแบ่งถ่วงทีละส่วนก่อน ไว้ช่วงหลังๆจะต้องถ่วงทั้งแขนและขาพร้อมๆกันนะขอรับ"เซบาสเตียนออกคำสั่ง
"เฮ้อ.."ชิเอลทำได้แค่ถอนหายใจอย่างเซ็งๆแต่ก็ยอมลุกขึ้นยืนหลับตานิ่งๆทำตามที่เซบาสเตียนสั่งอยู่ดี 
เซบาสเตียนจัดแจงถอดรองเท้าและถุงเท้าของชิเอลออกตามด้วยกางเกงขายาว ให้เหลือไว้เพียงแค่ช่วงบนเท่านั้นที่มีเสื้อคลุมกันหนาวสวมทับชุดนอนที่ไม่จำเป็นต้องถอดในตอนนี้
จากนั้นก็ค่อยๆเอากำไลลูกตุ้มมาสวมใส่ให้ชิเอล เสียงการล๊อกของกำไลดังกริก กริก ส่วนมือถูกปล่อยเป็นอิสระตามสบาย
"เอาหล่ะลองยกขาขึ้นดูซิขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนเงยหน้าขึ้นมาสั่งหลังจากที่สวมใส่กำไลลูกตุ้มถ่วงเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ชิเอลค่อยๆยกขาขึ้นช้าๆเพียงเล็กน้อยตามคำสั่งของครูฝึก 
"สูงขึ้นอีกขอรับ ให้เข่าตั้งฉากกับลำตัวแล้วนิ่งค้างเอาไว้"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบพรางคอยช่วยจับฝ่าเท้าของชิเอลดันขึ้น
"มันตึงอ่ะ"ชิเอลบ่นทันทีเมื่อโดนจับยกขาให้เข่าตั้งฉากกับลำตัว
"ตึงก็ต้องทนขอรับ พยายามเกร็งขานิ่งๆเอาไว้อย่าพึ่งวางนะขอรับ "เซบาสเตียนบอกด้วยท่าทีจริงจังคอยจัดท่าทางให้
แต่ชิเอลทนเกร็งไม่ไหวแล้วเขาเมื่อยมากเลย พอเซบาสเตียนปล่อยมือออกจากการะประครองฝ่าเท้าปุ๊บ เด็กหนุ่มก็เลิกเกร็งวางขาลงทันทีเพราะเพราะยกขาไม่ไหวแล้วมันเมื่อยสุดๆเลย
เพียะ!!แล้วก็ต้องโดนครูตีที่น่องไปตามระเบียบ
"โอ๊ยย!! ซีดดดด..เจ็บ..!!"ชิเอลร้องลั่นกระโดดโหยงรีบเอามือมาลูบน่องตนเองป้อยๆด้วยความเจ็บแสบจากการถูกไม้เรียวฟาดใส่ที่น่องไปเต็มๆจนเป็นแนวแดงของไม้เรียวเลย
"ผมยังไม่บอกให้เอาขาลงเลย วางทำไมขอรับ ยกขึ้นมาขอรับ!!"เซบาสเตียนสั่งเสียงดุ
"อึ้ย!!"ชิเอลสบทกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจแต่ก็ไม่กล้าดื้ออยู่ดี พยายามกัดฟันอดทนยกขาขึ้นมาเกร็งนิ่งค้างเอาไว้ 
"นับหนึ่งถึงสิบแล้ววางลง"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบเลิกดุแล้ว
"1.2..3.4..อืด..5..6..เมื่อย!!7..8..อื้ออีกนิดเดียว 9..10!!"ชิเอลพยายามกัดฟันนับจนครบสิบ
"ดีมากขอรับ คราวนี้ให้คุณสลับข้าง ทำเหมือนเดิมขอรับ"เซบาสเตียนพูดให้กำลังใจก่อนจะสั่งให้ทำเหมือนกันกับขาอีกข้างหนึ่ง
"1.2..3...4..5..อา...6..เมื่อยชะมัดเลย!!7..8..9..อีกนิด..อืด..10!!"ชิเอลก้นับแบบเดิมทำกับขาอีกข้างหนึ่ง
"คราวนี้ลองยกขาสลับขึ้นลงค่อยๆย่ำเท้าอยู่กับที่ขอรับ"เซบาสเตียนสั่ง
"ทำกี่ครั้ง"ชิเอลถามเสียงขุ่นมองครูฝึกจอมโหดตาขวาง 
"ทำไปเรื่อยๆจนกว่าผมจะบอกให้หยุดขอรับ"เซบาสเตียนหลับตาพูดด้วยท่าทีสุขุม
"เฮ้อ.."ชิเอลได้แต่ถอนใจ ขาก็ค่อยยกขึ้นยกลงย้ำเท้าไป
"ยกขาให้สูงๆให้เข่าตั้งฉากกับลำตัวขอรับ แล้วย่ำเท้าสลับไปมาเรื่อยๆห้ามหยุดจนกว่าผมจะสั่งนะขอรับ"เซบสเตียนคอยให้คำแนะนำท่าทางการฝึกให้ตลอด
"อึ้ย โหดชมัดเลย!!"ชิเอลบ่นเสียงดังให้ครูฝึกได้ยิน
"หึ แค่นี้ยังถือยังง่ายๆสบายๆอยู่นะขอรับ ต่อไปจะเริ่มหนักกว่านี้ ย้ำเท้าไปเรื่อยๆขอรับ ผมยังไม่ได้บอกให้หยุดนะ ย่ำไป ย่ำไป ยกขาให้สูงขึ้นอีก นั่นแหละ ดีมากขอรับ"เซบาสเตียนคอยดุแลการฝึกไปตลอดไม่ให้ชิเอลอู้หรืออิดออดได้เลย เพราะทันทีที่หยุดย้ำเท้าก็จะดดนไม้เรียวฟาดใส่น่องทันที
เพียะ 
"โอ๊ยยย เจ็บนะ เจ้าบ้า!!"ชิเอลร้องลั่นเอามือมาคอยลูบขาตนเองเพื่อให้คลายความเจ็บแสบแล้วก็เริ่มทำการย่ำเท้าต่อ พรางคิดอย่างกังวลหน่อยๆว่าการมาฝึกโหดครั้งนี้กว่าจะถึงวันแข่งจริงนี่เขาคงต้องโดนเซบาสเตียนตีจนอ่วมหรือไม่ก็ขาลาย ก้นลายแน่ๆ นี่ขนาดแค่ผ่านไปสองวันยังโดนขนาดนี้ เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าต่อไปจะโดนหนักขนาดไหน ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ นี่มันนรกชัดๆ 
"ย่ำไปเรื่อยๆขอรับ อย่าพึ่งหยุด"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบ คอยเอาไม้เรียวฟาดน่องชิเอลเป็นระยะเมื่อเห็นว่าลูกศิษย์ของตนอู้ไม่ซอยเท้าต่อ
--ฮือๆใครก็ได้ช่วยผมที ดาร์กชิล ช่วยด้วย ช่วยมาฝึกแทนฉันที ฉันไม่ไหวแล้ว เจ้าอีกานี่มันบ้าซาดีสชะมัดเลย!!--ชิเอลถึงกลับร้องขอให้ใครสักคนมาช่วยเขาทีเถอะเขาไม่ไหวแล้ว ขาก็ยกขึ้นลงย่ำเท้าไปเรื่อยๆเขาหยุดไม่ได้ หยุดปุ๊บจะโดนตีปั๊บเลย
ชิเอลยืนหลับตานึกถึงปีศาจน้อยที่อาศัยอยู่ภายในจิตใต้สำนึกของเขาส่วนขาย่ำไปเรื่อยๆนานเกินไปแล้วเมื่อไหร่เซบาสเตียนจะสั่งให้หยุดสักที เขาเมื่อยขาจะแย่อยู่แล้ว
เซบาสเตียนยังคอยมองดูการฝึกของชิเอลอยู่ตลอดเวลา พรางเอากระดาษมาจดบันทึกพฤติกรรมการฝึกของชิเอลไปด้วย
ชิเอลยืนหลับตาขายังซอยย่ำขึ้นลงอยู่ พยายามส่งเสียงเรียกหาดาร์กชิลในใจ
--ดาร์กชิล ดาร์กชิลจงออกมา ฉันต้องการให้นายฝึกแทนฉัน ดาร์กชิล ดาร์กชิล--ชิเอลคิดในใจไปย่ำเท้าไป
แล้วชิเอลก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กหนุ่มเสียงนั้นดังอยู่ในโสตมีแต่เขาเท่านั้นที่ได้ยินคนเดียว
--**หึหึหึ**--เสียงหัวเราะเยาะของปีศาจน้อยดังแว่วเข้ามาในโสต
--ดาร์กชิล นั่นเสียงของนายใช่มัย--ชิเอลหยุดซอยเท้าชั่วคราวถามหาปีศาจน้อยในใจ
เพียะ แล้วพอชิเอลหยุดย่ำเท้าเขาก็โดนเซบาสเตียนตีทันทีเลย
"อึ้ย!!เซบาสเตียน!!ขอฉันพักขาหน่อยไม่ได้หรือไงฉันเมื่อยจะแย่อยู่แล้วนะ หยุดตีสักทีได้มัยน่องฉันจะกลายเป็นแผนที่ประเทศอังกฤษอยู่แล้ว!!"ชิเอลหันมาโวยใส่จ้องหน้าคนที่ตีเขาเมื่อครู่นี้เขม็งอย่างโมโห
"ไม่ได้ขอรับต้องอดทนย่ำเท้าต่อไปเรื่อยๆห้ามหยุด นี่พึ่งผ่านไปไม่กี่วินาทีเองนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกด้วยท่าทีจริงจัง
ชิเอลกัดฟันทนจ้องหน้าเซบาสเตียนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน
"ย่ำเท้าต่อสิขอรับ หรือว่านายน้อยอยากโดนฟาดอีก"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบมือถือไม้เรียวเงื้อขึ้นสูง
"รู้แล้วน่า ย่ำเท้าต่อก็ได้!!"ชิเอลจึงต้องจำยอมอดทนย่ำเท้าต่อไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับเซบาสเตียนในยามนี้เพราะอยู่ในระหว่างการฝึก ตามที่ตกลงกันไว้ในสัญญาที่เขาเซ็นชื่อเอาไว้ เจ้าอีกนานี่มีสิทธิ์ที่จะทำโทษเขาได้ทุกอย่างหากเขาดื้อไม่เชือฟัง หากคิดต่อต้านหรือขัดขืนดื้อดึงจะยิ่งโดนหนัก มีแต่เสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวจริงๆ
"ดีมากขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆลดไม้เรียวลงไม่ได้ฟาดลงมาอีก พรางหยิบกระดาษกับปากกามาเขียนบันทึกต่อ
ชิเอลพยายามทำสมธิใหม่ขาก้ย่ำไปเรื่อยๆแต่ในใจกำลังเรียกหาปีศาจน้อยในร่างของเขาอยู่
--ดาร์กชิล ได้ยินฉันมัย--ชิเอลเรียกดาร์กชิลในใจ
--**หึหึหึ ได้ยินสิ มีอะไรว่ามาเลย**--เสียงที่คุ้นเคยตอบกลับมาแว่วอยู่ในโสต
--ช่วยมาฝึกแทนฉันหน่อยสิ นายบอกเองว่าถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันเหนื่อยหรือไม่ไหวแล้วนายจะยอมช่วยฉันใช่มัย--ชิเอลพูดในใจเพื่อทวงสัญญาที่ให้ไว้
--**อืม..ได้สิฉันจะฝึกแทนนายให้แต่จะฝึกเฉพาะกำลังกายเท่านั้นนะ ส่วนการฝึกฟันดาบและทักษะอื่นๆนายต้องฝึกเองนะ ตกลงมัย ชิเอล**--ดาร์กชิลตอบรับพร้อมกับเงื่อนไขที่เขายอมช่วยให้ชิเอลฟัง
--ตกลงรีบมาเปลี่ยนตัวกับฉันเลย ฉันทนในความโหดของเจ้าอีกานี่ไม่ไหวแล้ว--ชิเอลพูดสั่งในใจรับข้อเสนอของดาร์กชิลในทันทีอย่างไม่รีรอเลยทีเดียว
--**ค่าตอบแทนคืออาหารเช้ากลางวันและอาหารเย็นฝีมือปะป๋าในช่วงที่ฉันสิงร่างนายอยู่ตกลงมัย**--ดาร์กชิลยื่นข้อเสนอมาอีก
--ตกลง--ชิเอลตอบลงลงในใจทันที
--**งั้นฉันก็ตกลง**--ดาร์กชิลตอบรับเช่นกัน
--แล้วเราจะเปลี่ยนตัวกันยังไงล่ะ--ชิเอลคิดในใจไปย่ำเท้าไปเรื่อยๆ
--**นายต้องแกล้งทำเป็นลมแล้วหลับไปฉันถึงจะดึงจิตนายกลับเข้ามาได้**--ดาร์กชิลบอกหนทางให้
--นั่นสินะเราแกล้งทำเป็นลมดีกว่า เจ้านั้นจะได้ตีเราไม่ได้ไง--ชิเอลเห็นด้วยกับควาคิดของดาร์กชิล จึงตัดสินใจทำตามแผนทันทีคือ แกล้งเป็นลม..
ชิเอลหยุดยกขาเอามือกุมหัวทำท่าโงนเงนเหมือนกับจะเป็นลม ค่อยล้มตัวลงนอนลงไปกับพื้นแล้วแกล้งทำเป็นสลบไปในทันที
เซบาสเตียนเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดบันทึกเห็นชิเอลจู่ๆล้มฟุบไปกับพื้นก็ตกใจรีบวิ่งมาดูทันที
"นายน้อย!!"เซบาสเตียนส่งเสียงเรียกด้วยความตกใจและห่วงใย ที่จู่เด็กของเขาเกิดเป็นลมหมดสติไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"นายน้อยขอรับ นี่คุณเป็นอะไรไป นายน้อย ฝืนสิขอรับ"เซบาสเตียนส่งเสียงเรียกแล้วเขย่าตัวรัวๆพยายามทำให้ชิเอลฟื้น แต่ทว่าในยามนี้จิตหลักของชิเอลถูกดาร์กชิลดึงกลับเข้ามาอยู่ภายในจิตใต้สำนึกแล้ว ทำให้ร่างของเขากลายเป็นหมดสติไปจริงๆนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงไร้การรับรู้ใดๆไปโดยปริยาย 
"ชิเอลแฟน ท่อมไฮด์ นี่..ลุกขึ้นได้แล้วจะนอนไปถึงไหน"เสียงที่คุ้นเคยส่งเสียงเรียกเด็กหนุ่มผู้วึ่งกำลังนอนคว่ำหน้าฟุบหลับอยู่ในความมืดมิดไร้แสงสว่าง
"ชิเอล!!เอ้ยถ้านายไม่ยอมตื่นฉันถีบจริงๆนะ"เสียงที่ปลุกเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาหน่อยๆ
"อืม...ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว"ชิเอลพูดเสียงเบาๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง นี่เขาถูกพากลับเข้ามาในจิตใต้สำนึกตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย
พอลืมตาขึ้นมาชิเอลก็พบกับใบหน้าของเด็กฝาแฝดที่เหมือนกับเขาราวกับเป็นคนๆเดียวกันแต่ต่างตรงที่เขามีดวงตาสีท้องฟ้า แต่เด็กหนุ่มตรงหน้ากลับมีดวงตาสีแดงดุจเลือดนั่นเอง
"ตื่นได้เสียทีนะ ชิเอล ฉันเรียกตั้งนานกว่านายจะรู้สึกตัวแนะ"เจ้าของดวงตาสีแดงบ่นใส่เล็กน้อยพรางกระเถิบตัวผละถอยออกมาห่างๆเด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าเพื่อให้มีที่เพียงพอสำหรับลุกขึ้นมานั่งได้สะดวก
"อ่า...นี่นายดึงฉันกลับเข้ามาข้างในแล้วเหรอ"ชิเอลถามยังงๆกับสถานการณ์ในตอนนี้อยู่
"ก็เออน่ะสิ หึหึหึ นายทำท่าเป็นลมได้แนบเนียนดีนะ ปะป๋าคงเชื่อสนิทใจเลยว่านายหมดสติไปจริงๆน่ะ"ดาร์กชิลพูดยิ้มๆ
"หึ นั่นสินะ เออแล้วนี่จะทำยังไงต่อ นายจะเปลี่ยนตัวกับฉันเลยหรือเปล่าล่ะ"ชิเอลเริ่มเปิดประเด็นในทันที
"อืม..แต่นายต้องหลับไปนะประตูแห่งใจถึงจะเปิดทางให้ฉันออกไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้ ถ้าจิตหลักไม่หลับฉันก็ไม่สามารถออกไปสิงร่างของนายได้ นอกจากจะถูกปะป๋าสั่งให้ออกมาฉันถึงสามารถออกไปได้ทันทีที่ถูกเรียก"ดาร์กชิลอธิบายถึงกลไกการสับเปลี่ยนตัวให้ชิเอลฟังอย่างคร่าวๆ
"แล้วถ้านายออกไปได้แล้วฉันสามารถตื่นขึ้นมาได้หรือเปล่า"ชิเอลถามข้อข้องใจ
"ได้สิ หากฉันควบคุมร่างได้แล้ว นายจะทำอะไรก็ได้ภายในใจของนายนี้"ดาร์กชิลบอกยิ้มๆ
"ทำอะไรก็ได้นี่หมายถึงอะไรล่ะในนี้มีอะไรให้ทำบ้างล่ะฉันก็เห็นมีแต่ ความมืดเท่านั้นเองนี่นา"ชิเอลถามมองไปรอบๆตัว แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนเขาก็เจอแต่พื้นและผนังสีดำเต็มไปหมด
"หึหึหึ ลองนึกถึงหนังสือเล่มโปรดที่นายอยากอ่านดูสิ ภายในใจของนายนี้นายสามารถเนรมิตอะไรก็ได้ที่นายต้องการได้หมดเลยนะ ไม่ว่าจะเป็น ชั้นวางหนังสือ.."ดาร์กชิลอธิบายยิ้มๆแล้วเขาก็พูดยกตัวอย่างสาธิตให้ชิเอลดู แล้วทันทีที่ฝาแฝดตาสีแดงเอ่ยปาก ขึ้นมา ชั้นวางหนังสือขนาดใหญ่ก้มาปรากฏตรงหน้าของชิเอลในทันที
"เตียงนอน...หมอน..ผ้าห่ม.."ดาร์กชิลพูดต่อ แล้วสิ้นคำพูดของเขาสิ่งของที่เขาเอ่ยก็ค่อยๆปราฏฏขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่างในทันที
"ว้าววว..นี่ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่าในนี้สามารถเนรมิตอะไรก็ได้น่ะ งั้นฉันอยากได้ ห้องนอนสีน้ำเงิน"ชิเอลเกิดสนใจนึกสนุกขึ้นมาในทันที ลองพูดถึงสิ่งที่ตนต้องการดูบ้าง
และฉับพลันนั้นความมืดมิตโดยรอบก็แปลเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินตามที่ชิเอลปรารนาในทันที ผนังห้องและพรมสีน้ำเงินปรากฏขึ้นมาโดยรอบตัวของเขา
"อืม...แต่ก็มีข้อจำกัดอยู่นะเช่นอาหารน่ะ ถึงจะเนรมิตขึ้นมาให้เหมือนจริงได้แต่ว่ากินไม่ได้หรอก มันไม่มีรสชาติน่ะ"ดาร์กชิลอธิบายต่อ
"งั้นเหรอ ขอลองดุหน่อยละกัน เอ่อ..ฉันอยากกินขนมเค้กชอกโกแลต"ชิเอลพุดถึงขนมและสิ้นคำพุดก้อนขนมเค้กชอกโกแลตขนาดสองปอนด์โตๆน่ากินก็ปราฏตรงหน้าของเขาบนจานสีขาวสะอาด
ชิเอลเดินไปลองเอานิ้วแตะจิ้มๆขนมเค้กดูมันนุ่มนิ่มเหมือนขนมเค้กจริงๆแต่ทว่าพอลองเอาใส่ปากชิมดู
"หือ..จืดชืดไม่มีรสชาติเลยอ่ะ ยังกับกินอากาศที่ว่างเปล่าแน่ะ"ชิเอลบอกพรางลองเอานิ้วปาดหน้าเค้กมาชิมดูอีกทีเพื่อความแน่ใจ
"เห็นมัยล่ะบอกแล้วว่ามันเนรมิตได้แต่รูปร่างหน้าตารสชาติมันเหมือนกับอากาศนั้นแหละ แต่ถ้าเป็นสิ่งของนะมันเหมือนจริงสุดๆเลยล่ะ อย่างเตียงน่ะนุ่มยิ่งกว่าเตียงขนนกที่บ้านปะป๋าอีกนะ ฮึ้บๆ"ดาร์กชิลบอกยิ้มๆพรางทรุดตวลงนั่งไปบนเตียงที่เนรมิตขึ้นมาแล้วขย่มตัวเล่นอย่างสนุกสนาน
"อืม..ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ฉันจะนอนล่ะนายจะได้ออกไปได้ไง ฝากด้วยนะดาร์กชิล ฝึกให้สนุกล่ะ บ๊ายบาย หึหึหึ.."ชิเอลพูดยิ้มๆโบกมือลาก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอนบนเตียงสี่เสานุ่มๆน่านอนเป็นที่สุดแล้วหยิบผ้าห่มมาห่มก่อนจะหลับตาลง ดาร์กชิลยืนรอให้ชิเอลหลับก่อนเขาถึงจะออกไปได้
และเพียงไม่นานชิเอลก็ผลอยหลับไป ประตูที่แต่เดิมไม่เคยมีก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าปีศาจน้อย เขาค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดแล้วก้าวเดินออกไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงสิงควบคุมร่างของชิเอลอย่างสมบูรณ์
"นายน้อย...นายน้อยขอรับ ตื่นสิขอรับ นายน้อย!!"เซบาสเตียนยังคงเรียกชิเอลไม่หยุดคอยเอาผ้าเปียกเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้อย่างห่วงใย
"อืม..."เสียงครางเบาๆบ่งบอกว่าเด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวแล้ว
"นายน้อย!!"เซบาสเตียนร้องเรียกอย่างดีใจ ที่ชิเอลฟื้นขึ้นมาได้เสียที
"ปะ..เอ่อ..เซบาสเตียน"พอตื่นขึ้นมาเด็กหนุ่มตาสีแดงก็เอ่ยทักทายปะป๋าของเขาทันที ซึ่งตอนนี้เขาต้องทำตัวเป็นชิเอลให้แนบเนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ครับผมเอง ผมตกใจหมดเลยจู่ๆคุณก็เป็นลมหมดสติไป ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้างขอรับ ยังปวดหัวหรือเปล่า มีไข้มัย"เซบาสเตียนพูดอย่างห่วงใยมือไม้ค่อยจับนั่นแตะนี่ตามเนื้อตามตัวเพื่อตรวจเช็คร่างกายเด้กของเขาดูให้แน่ใจว่าป่วยหรือเปล่า มีไข้มัย
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ฉันสบายดี"เด็กหนุ่มตาสีแดงเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนจากที่นอนแล้วเดินออกไปข้างนอกเตนท์
"อ้าวรอเดี่ยวสิขอรับ นายน้อยจะไปไหน"เซบาสเตียนยังตั้งรับไม่ทันกับการเปลี่ยนท่าทีปุปปับของชิเอล เลยยังงงๆอยู่ว่านายน้อยของเขาหายดีแล้วแน่เหรอ 
"ออกไปฝึกต่อ"เด็กตาสีแดงหันมาตอบก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากเตนท์
เซบาสเตียนมองดูอย่างแปลกใจที่จู่ๆนายน้อยเกิดจะมาฮึด และมีความกระตือรือร้นที่จะฝึกขนาดนั้นทั้งที่ก่อนหน้านั้นอิดออดบ่นโวยวายอยู่เลยแท้ๆ
"แต่ว่า...ตอนนี้นายน้อยพึ่งจะฟื้นจากอาการเป็นลมเองไม่ใช่หรือขอรับ จะนอนพักต่ออีกหน่อยก็ได้นะขอรับ"เซบาสเตียนพูดแนะนำด้วยความห่วงใย
"หึ..ไม่ต้องห่วง ฉันแข็งแรงดีแล้ว มาฝึกให้ฉันต่อเถอะน่าเซบาสเตียน"เด็กหนุ่มตาสีแดงพูดยิ้มๆด้วยท่าทีร่าเริง ดูไม่เหมือนคนที่พึ่งหายจากอาการเป็นลมเลยแม้แต่น้อย
"อ่า..เอางั้นก็ได้ครับ แต่ว่าถ้าเกิดนายน้อยไม่ไหวจริงๆหรือปวดหัวมีอาการเหมือนเมื่อกี๊อีกรีบบอกผมทันทีเลยนะขอรับ ผมจะได้ให้คุณพัก"เซบาสเตียนจึงตัดสินใจที่จะฝึกให้นายน้อยต่อแต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี กลัวว่าจะเป็นลมล้มพับไปอีกน่ะสิ
"อืม.."เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้าตอบรับ
แล้วจากนั้นพวกเขาก็เริ่มการฝึกกำลังขาต่อ เซบาสเตียนเอากำไลลูกต้มมาใส่ให้อีกครั้งเพราะก่อนหน้านี้ที่ชิเอลเป็นลมสลบไปเขาก็รีบปลดล๊อกเอาลูกตุ้มออกจากขาแล้วอุ้มพากลับเข้ามานอนในเตนท์ทันที แต่ในตอนนี้นายน้อยของเขาต้องการที่จะฝึกต่อเขาจึงต้องเอามาสวมลูกตุ้มให้ใหม่อีกครั้ง
"จะให้ทำอะไรบอกมาได้เลยอาจารย์"เด็กหนุ่มตาสีแดงพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง เขาพร้อมที่จะฝึกเต็มที่อยู่แล้ว
"ครับก่อนอื่นเลยนายน้อยย่ำเท้าไปเรื่อยๆก่อนยกขาให้สูงๆให้ตั้งฉากกับลำตัวนะขอรับ ทำไปช้าๆไม่ต้องรีบทำไปเรื่อยๆอย่าหยุดจนกว่าผมจะสั่ง แต่ถ้าไม่ไหวให้รีบบอกเดี่ยวจะเป็นลมไปอีกจะยิ่งแย่ไปใหญ่"เซบาสเตียนอธิบายกติการการฝึกให้เด็กตาสีแดงรับรู้
"อืม..เข้าใจแล้ว..ฉันจะพยายาม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลตอบรับพรางยกขาขึ้นลงย่ำเท้าอยู่กับที่ไปเรื่อยๆไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป
"ดีมากขอรับทำไปเรื่อยๆขอรับ"เซบาสเตียนบอกด้วยท่าทีจริงจัง จากนั้นเขาก็หยิบบันทึกมาเขียนเป็นระยะๆ