พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

"หึหึหึ"เซบาสเตียนหัวเราะชอบใจเดินตรงมาเอามือลูบหัวชิเอลเบาๆด้วยความเอ็นดู 
"เอ๋ อะไร มาหัวเราะทำไมไม่ทราบ"ชิเอลเงยหน้ามาถามด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์หน้าแดงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย
"หึ ก็ท่าทีของนายน้อยเมื่อกี๊ตลกดีนี่ขอรับ ท่าทีดีใจของเด็กชายตัวน้อยๆที่ได้ไปเล่นน้ำตกครั้งแรกในชีวิตสินะขอรับ"เซบาสเตียนแซวยิ้มๆ
"ชิ ไม่ได้ดีใจสักหน่อย "ชิเอลหลับตาพูดหันหน้าหนีหน้าแดงระเรื้อด้วยความเขิน ก็ไม่ได้อยากจะยอมรับนักหรอกนะว่าดีใจที่จะได้ไปเล่นน้ำตกจริงๆน่ะ
"หึหึหึ"เซบาสเตียนก็ยังคงหัวเราะเยาะอยู่ดี
"หยุดหัวเราะได้แล้ว จะพาฉันไปเล่นน้ำตกไม่ใช่หรือไงเล่า พาไปซะทีสิ"ชิเอลหันมาสั่งอย่างเขินๆ
"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับพรางเดินตรงมาแล้วจับตัวชิเอลอุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
"อ๊ะ 0///0"ชิเอลร้องอุทานอย่างตกใจเงยหน้ามาสบตากับคนอุ้มด้วยใบหน้าแดงๆ
"หือ เขินหน้าแดงเลยน้า"เซบาสเตียนแซวยิ้มๆพรางพาเด็กหน้าแดงเดินไปตามทางเลียบไปตามลำธาร
"ฉะ ฉัน ฉัน"ชิเอลพยายามจะพูดแต่ตอนนี้เขาเขินเอามากๆเลยจึงพูดอะไรไม่ออก จึงรีบหลับตาปี๋หันหน้าหลบ
"หึ..เดี่ยวไปถึงน้ำตกแล้วจะฝึกร่างกายกันต่อนะขอรับ ไม่ใช่ให้เล่นเพียงอย่างเดียวนะ"เซบาสเตียนก้มลงมาบอกยิ้มๆ
"ชิ"ชิเอลจิปากอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันทีไม่ได้พูดอะไรกันอีกปล่อยให้พ่อบ้านอุ้มไปให้ถึงที่หมาย 
แล้วเพียงไม่นานเซบาสเตียนก็มาถึงสถานที่สำหรับฝึกในช่วงบ่าย ซึ่งตรงนี้เป็นเพียงน้ำตกชั้นล่างสุด ซาตานหนุ่มค่อยๆวางชิเอลลงจับถอดรองเท้าถุงเท้าออกทันทีแล้วทำท่าจะจับถอดกางเกงด้วยเช่นกัน
"เอาหล่ะ มาถอดกางเกงออกก่อนนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางก้มตัวลงมาจับชิเอลถอดกางเกงออกอย่างช้าๆ
"อ่า..อืม"ชิเอลตอบรับแล้วยืนจับไหล่เซบาสเตียนเอาไว้ยอมให้ซาตานหนุ่มจับถอดกางเกงออกอย่างว่าง่าย
และพอชิเอลถูกถอดกางเกงออกเรียบร้อยแล้ว เซบาสเตียนก็คว้าแขนนายน้อยของเขาพาเดินมาที่ธารน้ำตก
"ไม่ถอดเสื้อเหรอ"ชิเอลเงยหน้ามาถามในขณะที่กำลังเดินตามเซบาสเตียนมาที่ริมฝั่งในสภาพเสื้อนอนเพียงตัวเดียวกับกำไลลูกตุ้มที่ยังคงถ่วงแขนของเขาอยู่ตลอดเวลา
"ไม่จำเป็นขอรับ แค่กางเกงก็พอ "เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางถอยออกมาเล็กน้อยแล้วถอดเสื้อเชิตของตนออกเหลือไว้แต่กางเกงสแลกสีดำขายาวเพียงตัวเดียว ส่วนเสื้อคลุมพ่อบ้านเขาถอดทิ้งไว้ที่แคมป์ไม่ได้เอามาด้วย รวมทั้งแผ่นกระดาษคำตอบภาษารูนของเขาก็อยู่ในกระเป่าเสื้อตัวนั้นอย่างปลอดภัย
แล้วพอทั้งสองถอดเสื้อผ้าเพียงบางชิ้นเพื่อสำหรับเตรียมพร้อมสู่การฝึกในตอนบ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว เซบาสเตียนก็เดินมาคว้าลูกตุ้มที่แขนของชิเอลมาถือเอาไว้
"เอาหล่ะตามผมมาขอรับ ค่อยๆนะขอรับ น้ำเย็นนิดหน่อยแต่เดี๋ยวก็จะชินไปเอง"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเดินถือลูกตุ้มที่ล่ามถ่วงแขนชิเอลพาเดินตรงไปยังลำธารที่ด้านขวาเป็นน้ำตกกั้นที่หนึ่งมีโขดหินและถ้ำใต้ม่านน้ำตก ซาตานหนุ่มค่อยเดินน้ำนายน้อยของเขาลงไปในน้ำที่จากตรงริมฝั่นตื้นก็ค่อยๆลึกมากยิ่งขึ้น ชิเอลเริ่มรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูกถึงแม้ว่าเขาจะหายใจในน้ำได้แล้วแต่ก็ยังอดที่จะกลัวเขตน้ำลึกไม่ได้อยู่ดี เพราะมีลูกตุ้มถ่วงแขนอยู่แบบนี้ต่อให้หายใจในน้ำได้ก็จะถูกความหนักของลูกตุ้มทั้งสองลูกนั้นถ่วงตัวจมอยู่ดี
"ฮึ่ก..นะน้ำเย็นเป็นบ้าเลย มะไม่เอาแล้ว มะไม่อยากลงอ่ะ ระดับน้ำมัน..มัน.."ชิเอลเริ่มเกิดอาการอิดออดขึ้นมาอีก เมื่อเขารู้สึกว่าเซบาสเตียนจูงพาเขาเดินลงมาจุ่มตัวในน้ำที่เริ่มจะลึกจนระดับน้ำจากเดิมแค่ที่ต้นขา จนเริ่มสูงขึ้นมาถึงอก และยิ่งเดินต่อไปอีก ก็เพิ่มขึ้นมาถึงระดับคอ ส่วนเซบาสเตียนตัวสูงระดับน้ำจึงอยู่เพียงแค่ระดับเอวของเขา แต่หากเดินลงไปเรื่อยๆ อาจจะถึงขั้นมิดหัวเลยก็ได้
"ไม่ต้องกลัวขอรับ เพราะยังไงในวันนี้นายน้อยก็ต้องฝึกในเขตน้ำลึกยืนไม่ถึงแน่นอน ผมถึงได้คอยประคองลุกตุ้มนี่ให้ยังไงล่ะ ตามมาขอรับ "เซบาสเตียนหันมาพูดยิ้มๆ
"คะใครบอกว่าฉันกลัว!!"ชิเอลแกล้งทำเป็นไม่กลัวแต่จริงๆแล้วน่ะเขากลัวมากเลยทีเดียว ถ้าแค่ว่ายน้ำเฉยๆนี่ยังพอไหวแต่ให้ใส่ลูกตุ้มนี่ลงน้ำแบบนี้มีแต่จมกับจม อย่างเดียวไม่ได้ผุดขึ้นมาจากน้ำเอาน่ะสิ
"หึ..ไม่กลัวก็ดีแล้วล่ะครับตามมาขอรับตรงนี้ยังลึกไม่พอนะ ต้องไปอีก"เซบาสเตียนหลับตาพูดยิ้มๆก่อนจะพาชิเอลกึ่งดึงกึ่งลากเดินลึกลงไปในลำธารลึกมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ระดับน้ำขึ้นมาถึงระดับจมูกของชิเอล ระดับอกของเซบาสเตียน ชิเอลเริ่มจะยืนไม่ถึงแล้วจึงเกิดความรนรานคว้าเกาะคอพ่อบ้านไว้แน่นเลย นี่จะพาไปลึกกว่านี้อีกเหรอเนี่ย
"อ๋า จะยืนไม่ถึงแล้วนะ!!"ชิเอลพยายามตะเกียกตะกายมาเกาะคอเซบาสเตียนเอาไว้แน่นด้วยความวิตกกังวล เซบาสเตียนเองก็ถูกน้ำหนักของลูกตุ้มที่เขาถือถ่วงอยู่เหมือนกันแต่เขาก็ยังสามารถยืนในน้ำได้อยู่เลยไม่มีปัญหาอะไร แต่หากเดินลึกลงไปอีกคราวนี้อาจจะจมมิดหัวชิเอลเลยทีเดียว
"นายน้อยจะกลัวอะไรล่ะครับ หายใจในน้ำได้ไม่ใช่หรือไง ยังไงผมก็ต้องพาไปลึกกว่านี้อยู่แล้วล่ะนะ เอาหล่ะ ตามมาเรื่อยๆเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนพยายามเตือนสติเผื่อนายน้อยของเขาจะลืมไปแล้วว่าตนเองเป็นปีศาจหายใจหรือพูดในน้ำได้
"ถึงจะเป็นอย่างงั้นแต่มีลูกตุ้มบ้านี่ถ่วงอยู่ก็จมอยู่ดีอ่ะ อุ๊บ..บุ๋ม.. บุ๋ม.."ชิเอลโวยใส่ตอนนี้เขากำลังจะจมลงไปในน้ำเรื่อยๆ ระดับน้ำเพิ่มมาจนตอนนี้เขายืนไม่ถึงแล้ว มิดหัวเลยทีเดียว ส่วนเซบาสเตียนอยู่ในระดับติ่งหู
และเพียงไม่นานพวกเขาก็มาในเขตน้ำลึกที่เซบาสเตียนยืนไม่ถึงแล้ว ยังคงจับลูกตุ้มประคองเอาไว้ เพราะถ้าหากปล่อยมือล่ะก็นายน้อยคงจมดิ่งลงไปก้นลำธารจนขุดไม่ขึ้นแน่ๆ
พอเซบาสเตียนหาที่สำหรับฝึกได้เหมาะแล้วเขาก็หยุดพาชิเอลดำดิ่งลงมา ตอนนี้พวกเขากำลังลอยตัวอยู่ใต้น้ำ 
"เอาหล่ะครับตรงนี้น่าจะลึกเพียงพอกับการฝึกแล้วล่ะ นายน้อยลืมตาขึ้นมาได้แล้วขอรับ หายใจตามปกติไม่ต้องไปกลั้นหายใจเลยนะ"เซบาสเตียนคอยให้คำแนะนำพรางแหวกว่ายทรงตัวอยู่ใต้น้ำอย่างกับนักดำน้ำมืออาชีพเลยทีเดียว
"อ่ะ อืม"ชิเอลค่อยๆลืมตาขึ้นมาผละตัวออกจากเซบาสเตียนเล็กน้อย พยายามทรงตัวอยู่ใต้น้ำ ตอนนี้เขาหายใจใต้น้ำได้ปกติเหมือนกับพวกปลาเลยที่หายใจได้จากเหงือกหรือผิวหนัง เป็นปีศาจนี่สะดวกสบายดีจริงๆ
"นายจะฝึกอะไรใต้น้ำนี่กันล่ะ..หรือว่า..จะสอนฉันว่ายน้ำ ไม่ต้องก็ได้มั้ง ก็ฉันหายใจในน้ำได้แล้วนี่ไม่เห็นจะต้องมาเรียนว่ายน้ำกับนายเลย"ชิเอลถามมองดูไปรอบๆตัว มือของเขายังมีสายโซ่ผูกคล้องไว้กับลูกตุ้มเหล็กหนักที่เซบาสเตียนถือเอาไว้อยู่ จึงทำให้มันเป็นทั้งที่ยึดไปโดยปริยาย
"ไม่ใช่สอนให้ว่ายน้ำหรอกขอรับ ผมจะฝึกกำลังขาให้คุณต่างหาก นายน้อยกระทุ้งขาไปเรื่อยๆสิ ให้ตัวของคุณลอยขึ้นมาจากใต้น้ำนี้ให้ได้น่ะ"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจังพรางพยายามประคองตัวของเขาเอาไว้ตลอดเวลาด้วยแขนข้างเดียว ส่วนอีกข้างยังคอยประคองลูกตุ้มของชิเอลเอาไว้
"ชิ..ก็ได้..แต่นายอย่าปล่อยลูกตุ้มออกล่ะไม่งั้นฉันได้จมลงไปสู่ก้นลำธารนี่แน่ๆ"ชิเอลจิปากเชิดหน้าเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจยอมทำตามที่เซบาสเตียนสั่งแต่โดยดี ก็ทำไงได้ล่ะเจ้าอีกานี่เป็นครูฝึกของเขานี่นา ถ้าไม่เชื่อฟังก็โดนทำโทษเอาน่ะสิ
"ครับ นายน้อยกระทุ้งขาแรงๆสิขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับพรางเอามือข้างหนึ่งตบที่ต้นขาชิเอลเบาๆสั่งให้กระทุ้งขาแรงๆ
"อือ..แรงสุดได้แค่นี้แหละ "ชิเอลหลับตากัดฟันยอมทำตามที่ครูฝึกจำเป็นสั่ง เขาทำได้แรงสุดแค่นี้แหละจะเอาอะไรมากกับคนที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายอย่างเขากันล่ะ
ตุ้มๆๆๆๆ เสียงชิเอลใช้ขาตีน้ำจนแตกกระจายดังลั่นป่าเลยทีเดียว
"ดีมากขอรับ ทำไปเรื่อยๆจนกว่าผมจะบอกให้พักนะ น่าจะประมาณสิบนาทีเป็นอย่างต่ำล่ะ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆจับยึดลูกตุ้มสองลูกที่ถ่วงแขนชิเอลเอาไว้ให้มั่นคงคอยประคองทั้งตัวเองและตัวนายน้อยให้ลอยขึ้นมาจากใต้น้ำให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
"อ๋า ตั้งสิบนาที น่องฉันได้โป่งกันพอดีสิ"ชิเอลกัดฟันโวยไปพรางขยับขากระทุ้งน้ำไปพราง
"ฝึกๆไปเหอะน่าอย่ามาบ่นได้มัยขอรับ เอ้าขยับขาแรงๆหน่อย"เซบาสเตียนพูดพรางเอามือมาตบๆที่ต้นขาชิเอลเบาๆ
"อื้อ..อื้อ...ไม่ไหวแล้วแรงสุดได้แค่นี้แหละ ขืนแรงมากกว่านี้ขาฉันได้หลุดกันพอดี"ชิเอลเงยหน้ามาโวยใส่แล้วพยายามกัดฟันกระทุ้งขาแรงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
ต๋อมๆๆๆๆตุ้มๆๆๆๆ ชิเอลพยายามขยับขากระทุ้งน้ำให้แรงที่สุดเท่าที่เด็กอย่างเขาทำจะได้
"ครับไม่ต้องฝืนทำไปเรื่อยๆนะขอรับ แค่สิบนาทีคงไหวใช่มัย"เซบาสเตียนเห็นด้วยที่ให้ชิเอลทำไปตามความสามารถของตนไม่จำเป็นต้องฝืน
"ขอลดเหลือ 10 วิแบบตอนเช้าไม่ได้เหรอ"ชิเอลพยายามต่อรอง
"ทำแบบนั้นมันจะได้ผลได้ยังไง ถ้าเป็นสิบวิผมจะต้องใส่ลูกตุ้มถ่วงขาแทนนะเอามัยล่ะ"เซบาสเตียนจึงต่อรองกลับไปเช่นกัน
"อึ้ย..แฮ่กๆไม่เอาหรอก แค่ถ่วงแขนฉันก็จะแย่อยู่แล้ว มีหวังได้จมแบบไม่ได้ผุดขึ้นมาจากใต้น้ำแน่ๆ ไม่เอาแบบนั้นเด็ดขาดเลย"ชิเอลรีบปฎิเสธทันทีแล้วพยายามหลับหูหัลบตากระทุ้งขาตีน้ำต่อ
"หึ ไม่ต้องกลัวไปหรอกครับเพราะต่อไปนายน้อยก็ต้องโดนลูกต้มถ่วงขาอยู่ดีแหละ นี่แค่อุ่นเครื่องเท่านั้นนะ เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ได้เลยนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดขู่ด้วยรอยยิ้มระเมียดระไม
"หนอยแกนะแก อึ้ย!!"ชิเอลเงยหน้ามาทำตาขวางใส่สบทเบาๆอย่างเจ็บใจที่เขาจะต้องมาโดนเจ้าอีกาจอมโหดนี่ทรมานอยู่ในป่าแบบนี้
"ถ้าเจ็บใจก็พยายามฝึกแล้วมาเอาคืนกับผมให้ได้สิ เอาหล่ะผมจะเริ่มจับเวลาแล้วล่ะนะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเอามือล้วงไปในกระเป๋าเสื้อส่วนอีกมือคอยประคองลูกตุ้มเอาไว้
ชิเอลเงยหน้าขึ้นมามองเซบาสเตียนอย่างไม่สบอารมณ์หยุดกระทุ้งขาชั่วคราวลอยตัวอยู่ในน้ำคอยจับแขนครูฝึกจอมโหดกวนประสาทเอาไว้เพื่อประคองตัวเองให้ลอยอยู่ในน้ำได้สะดวก อ้าปากพะงาบๆจะพูดแต่พูดไม่ออก แล้วไอ้ที่เขาทำอยู่เมื่อกี๊ตั้งนานนั่นอย่าบอกนะว่าไม่ได้จับเวลาน่ะ
"อ้อเมื่อกี๊ผมลืมจับเวลาน่ะขอรับ ขอใหม่อีกทีนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดแก้ต่างหน้าตาเฉย
"อึ้ย!!แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ"ชิเอลบ่นอุบอิบหันหน้าหนีไม่กล้าพูดซึ้งๆหน้าเดี๋ยวจะโดนทำโทษเอา
"เอาหล่ะเริ่มจับเวลาแล้วล่ะขอรับ ขยับขากระทุ้งน้ำไปเรื่อยๆเลยขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางเอานาฬิกาพกมาดูเวลาแล้วเขาก็เริ่มจับเวลาในทันที
ชิเอลจึงหลับหูหลับตากระทุ้งขาตีน้ำไปเรื่อยๆไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป 
"อื้อ..ฉันเริ่มเมื่อยขาแล้วนะ ขอพักหน่อยไม่ได้เหรอ"ชิเอลร้องประท้วงหลับตาปี๋พยายามฝืนแรงกระทุ้งขาไปเรื่อยๆไม่กล้าหยุดก่อนที่เซบาสเตียนจะบอกให้หยุดเพราะหากหยุดทำกลางครันจะถูกครูฝึกจอมโหดลงโทษเอาน่ะสิ
"ไม่ได้ๆต้องอดทนสิขอรับ ทำต่อไปอย่าหยุดจนกว่าจะครบสิบนาทีนะขอรับ"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบคอยมองดูนาฬิกาเป็นระยะ
"อื้อ..ฉะฉันเมื่อยจะแย่แล้วนะ จะฝึกอะไรกันนักหนาเนี่ย ไม่ไหวแล้วน้า อื้ดดดดดดด เมื่อย!!"ชิเอลถึงกลับร้องโอดครวญหลับตาแน่นด้วยความเมื่อยล้าจากการขยับขาตีน้ำไปมาหลายครั้งจนเขาแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว
"อดทนอีกนิดขอรับ พึ่งผ่านไปได้สามนาที"เซบาสเตียนพยายามพูดปลอบแต่ยิ่งบอกเวลากลับยิ่งสร้างความหนักใจของผู้ฟังมากกว่าเดิม
"อะไรนะ ฉันทำไปตั้งนานพึ่งจะผ่านไปแค่สามนาทีเองเหรอ อื้ดดด แฮ่กๆ แฮ่กๆ เหนื่อยแล้วนะ พักหน่อยได้มัย"ชิเอลร้องประท้วงหยุดกระทุ้งขาชั่วคราวเพราะตอนนี้เขาเมื่อยสุดๆเลย ทั้งแขนทั้งขา ทั้งตัวเริ่มปวดไปหมดแล้ว
"อย่ามาอิดออด แค่สิบนาทีทำไปเรื่อยๆเดี่ยวก็ชินไปเองแหละครับ"เซบาสเตียนพูดเสียงเรียบพรางจับยึดแขนชิเอลเอาไว้ข้างหนึ่งเพื่อประคองไม่ให้เด็กของเขาจม
"ทำแค่สิบนาทีแล้วให้พักได้ใช่มัย"ชิเอลถามเพื่อขอคำยืนยันว่าจะได้พักจริงๆ
"แน่นอนขอรับ เดี่ยวหลังจากครบสิบนาทีแล้วผมจะพานายน้อยไปนั่งตรงโขดหินพักเหนื่อยยาวไปถึงเย็นเลย เพราะนอกจากจะฝึกร่างกายแล้วยังจะต้องฝึกอย่างอื่นควบไปด้วยนั่นก็คือสมาธิ"เซบาสเตียนตอบยิ้มๆ
"เอ๋..แฮ่กๆแล้วการฝึกสมาธินี่มันเกี่ยวกับการฝึกดาบด้วยหรือไง แฮ่ก ฮืด.."ชิเอลเงยหน้ามาถามไปด้วยออกแรงกระทุ้งขาตีน้ำไปด้วย
"เกี่ยวสิขอรับ การฝึกสมาธินี่เป็นพื้นฐานสำคัญของการฝึกดาบเลยนะขอรับ โดยเฉพาะการฝึกควบคุมพลังปีศาจให้เป็นไปตามที่เราต้องการ รวมถึงการจับจังหวะการเคลื่อนไหวของศัตรูด้วย"เซบาสเตียนเกริ่นนำถึงเนื้อหาที่เขาจะสอนชิเอลให้ฟังอย่าคร่าวๆ
"งั้นเหรอ อือ..เมื่อยขาชะมัด แล้วถ้าฝึกสำเร็จแล้วฉันจะมีโอกาสที่จะชนะพวกปีศาจเอสคราสได้จริงๆน่ะเหรอ"ชิเอลถามเขายังคงไม่ค่อยมั่นใจเรื่องความสามารถขอตนมากนัก เพราะเขาไม่ใช่ปีศาจที่แข็งแกร่งมาแต่กำเนิดเหมือนพวกเอสคราส
"เรื่องนี้นายน้อยไม่ต้องกังวลไปหรอกขอรับ ถึงศัตรูจะเป็นเอสคราสแต่การฝึกดาบไม่ได้ขึ้นอยู่กับพลังปีศาจเพียงอย่างเดียวนี่ มันขึ้นอยู่กับไหวพริบ สติ ความปราดเปรียว ว่องไว และดุดัน ดังนั้นหากนายน้อยฝึกไปตามที่ผมสอนรับรองเลยว่าคุณจะต้องเก่งทัดเทียมพวกเอสคราสภายในไม่กี่สัปดาห์นี้แน่นอนขอรับ"เซบาสเตียนพูดเพิ่มความเชื่อมั่นให้ชิเอลเกิดแรงฮึดขึ้นมา
"อืม..ฉันจะพยายามก็แล้วกัน ฮึ้บ "ชิเอลตอบรับด้วยท่าทีจริงจังแล้วจากนั้นก็หลับหูหลับตาฝึกกำลังขากระทุ้งน้ำต่อไปเรื่อยให้เร็วขึ้นแรงขึ้นตามกำลังเท่าที่ตนทำไหว
"ดีมากขอรับ พยายามเข้านะ อีกไม่กี่นาทีเองขอรับ ตอนนี้ผ่านไปห้านาทีแล้วขอรับ อีกแค่ห้านาทีเท่านั้นอดทนไว้นะขอรับอย่าหยุดนะ พยายามออกแรงให้มากกว่านี้อีกหน่อยขอรับ"เซบาสเตียนพูดให้กำลังใจสลับกับบอกเวลาเป็นระยะ
"อื้อ...ย๊ากกกก!!!"ชิเอลเริ่มปวดเกร็งขาจึงต้องตะโกนดังๆเพื่อให้ตนมีแรงฮึดกระทุ้งตีน้ำต่อไปเรื่อยๆ
เซบาสเตียนมองดูชิเอลอย่างชื่นชมในความอดทนของเค้า พอนายน้อยเอาจริงเอาจังก็สามารถทำได้ไม่เลวเลยทีเดียว
"อีกสามนาทีจะครบสิบนาทีแล้วขอรับ สู้ๆอีกนิดขอรับ"เซบาสเตียนคอยบอกเวลาและให้กำลังใจตลอด
ชิเอลหลับหูหลับตากระทุ้งน้ำไปเรื่อยๆเร็วบ้างช้าบ้างแต่ก็ทำไปอย่างต่อเนื่องไม่มีการหยุดพักเลย นับว่าอึดพอตัวทีเดียว
ตุ้มๆๆต๋อมๆๆๆๆ ตีพุ่ยน้ำจนแตกกระจายไปเรื่อย จนกระทั่ง 
"เอาหล่ะครบสิบนาทีแล้วขอรับ พักได้"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางเอานาฬิกาพกเก็บใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงเปียกน้ำไปตามเดิมเขาทำให้นาฬิกาอันนี้กันน้ำได้ชั่วคราว แล้วก็ลอยตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำพร้อมกับลูกตุ้มยกขึ้นมาสูงๆเหนือศรีษะจนพานายน้อยของเขาลอยตัวในน้ำมาจนถึงโขดหินตามไปด้วย
"มานั่งพักที่โขดหินนี่ก่อนนะขอรับ มาฮึ้บ!!"เซบาสเตียนบอกพรางออกแรงดึงทั้งลูกตุ้มและตัวชิเอลยกขึ้นมาเหนือน้ำด้วยพละกำลังอันมากมายมหาศาล จนเด็กหนุ่มตาสีแดงตัวลอยเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึงว่าจะถูกยกตัวขึ้นมาได้อย่างง่ายดายขนาดนี้ 
"อ๊ะ!!0*0"ชิเอลร้องอุทานเมื่อถูกพ่อบ้านที่เปลือยช่วงบนจับยกจนตัวลอยขึ้นมานั่งตักได้อย่างง่ายดาย สมกลับเป็นปีศาจเอสคราสจริงๆท่าทางเขาคงไม่มีวันแข็งแกร่งทัดเทียมซาตานผู้นี้เป็นแน่
"หึ ตกใจอะไรหรือขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางจับรวบตัวชิเอลมาโอบกอดจากทางข้างหลังเสื้อชุดนอนบางเบาเปียกชุ่มน้ำจนเห็นอะไรต่อมิอะไรหมดยิ่งทำให้เจ้าของผู้สวมใสอดที่จะรู้สึกขัดเขิลไม่ได้
"ปละเปล่า 0///0"ชิเอลหันหน้าหนีใบหน้าแดงระเรื้อพยายามเอามือมาดึงชายเสื้อนอนมาคลุมปิดขาเอาไว้แต่เสื้อผ้าเปียกไปถึงข้างในแบบนี้มันคงช่วยอะไรไม่ได้มากนักหรอก
"หน้าแดงเลยเหนื่อยมากหรือขอรับ"เซบาสเตียนก้มลงมาถามใกล้ๆพรางเอาลูกตุ้มมาวางที่โขดหินข้างๆตัวเขากับชิเอล 
"ปละเปล่า"ชิเอลหลับตาตอบยังคงไม่กล้าสบตากับเซบาสเตียนสักเท่าไหร่ หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ
"ไม่เป็นอะไรแน่นะขอรับ"เซบาสเตียนถามอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงเป็นใย 
"อืมไม่เป็นอะไร"ชิเอลหลับตาตอบยืนยันแล้วพยายามจะลุกขึ้นจากตักของพ่อบ้านมานั่งตรงโขดหินข้างๆแต่พื้นโขดหินมันลื่นเนื่องจากมีกระแสน้ำตกไหลลงมาตลอดเวลา
"ระวังลื่นนะขอรับ"เซบาสเตียนเตือนพรางคอยจับแขนพยุงตัวชิเอลเอาไว้ไม่ให้ลื่นตกลงไป
"รู้แล้วล่ะน่ะ"ชิเอลหลับตาพูดแล้วค่อยหย่อนก้นลงนั่งไปบนโขดหินเปียกๆเย็นๆที่มีน้ำจากกำแพงน้ำตกไหลลงมาตลอดเวลาได้เสียทีอย่างระมัดระวัง
แล้วพอชิเอลของหาที่นั่งได้แล้วซาตานหนุ่มร่างเปลือยช่วงบนก็ยกขาขึ้นมาเปลี่ยนท่านั่งจากห้อยขามาเป็นขัดสมาธิ แล้วหันมาบอกให้นายน้อยทำตามเขา
"ได้ที่นั่งแล้วยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิแล้วหลับตาทำตามกระผมนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกด้วยท่าทีจริงจัง
"ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ"ชิเอลหันมาถามอย่างไม่สบอารมณ์ เขาอยากนั่งห้อยขามากกว่าก็ตอนนี้มันปวดไปหมดแล้วจะให้นั่งขัดสมาธิอีกคงตระคิวกินแน่ๆ
"ทำตามที่ผมบอกเหอะน่า อย่าเรื่องมาก"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ 
"ก็ฉันสงสัย จะถามบ้างไม่ได้หรือไง ก็นายบอกเองว่ามีอะไรสงสัยให้ถามได้ไม่ใช่เหรอ หรือนายจะผิดคำพูดกันล่ะ"ชิเอลโต้กลับอย่างหงุดหงิด คับข้องใจ
"เฮ้อ..ก็ได้ขอรับอยากถามอะไรถามมาขอรับ"เซบาสเตียนหลับตาพูดพรางเอามือทั้งสองข้างมาวางไว้ตรงหน้าขาแล้วหายใจเข้าๆออกลึกๆช้าๆเลิกต่อล้อต่อเถียงกับชิเอลชั่วคราว
"นายทำอะไร"ชิเอลถามต่อเมื่อเห็นเซบาสเตียนนั่งสงบนิ่งไปไม่พุดอะไรอีก
"........."เซบาสเตียนไม่ตอบเขากำลังนั่งสงบจิตสงบใจอยู่
"นี่ทำไม่ไม่ตอบล่ะ"ชิเอลถามอีกเมื่อไม่ได้คำตอบมองจ้องหน้าคนตอบอย่างไม่พอใจที่มาทำเป็นเมินเฉยต่อคำถามของเขาไปแบบนี้
"........"เซบาสเตียนยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร
"นี่เซบาสเตียน เซบาสเตียน เซบาส..!!"ชิเอลเรียกอย่างใจร้อน
"จะถามอะไรก็พูดมาสิขอรับ ผมรอฟังอยู่"เซบาสเตียนยอมตอบกลับมาเพราะรำคาญเสียงเรียกของชิเอลเล็กน้อยที่จะถามอะไรก็ไม่พูดมาเอาแต่เรียกเขาอยู่นั่นแหละ
"ฉันก็ถามอยู่เมื่อกี๊ไงเล่านายกำลังทำอะไรอยู่"ชิเอลโต้กลับอย่างหงุดหงิด
"นั่งหลับมั้งขอรับ"เซบาสเตียนหลับตาตอบแบบกวนๆ
"อ้อ..เข้าใจล่ะ งั้นฉันหลับบ้างดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวันและนายเป็นหมอนให้ฉันหน่อยนะ"ชิเอลเกิดความกระจ่างค่อยๆทรุดตัวลงนอนหนุนตักพ่อบ้านทันทีอย่างไม่เกรงใจ
"จะนอนตักผมก็ได้แต่นายน้อยต้องคอยบอกผมนะว่าคุณได้ยินเสียงอะไรบ้าง"เซบาสเตียนบอกเงื่อนไขก่อนที่จะยอมเป็นหมอนให้ชั่วคราว
"อืม.."ชิเอลตอบรับพรางค่อยๆหลับตาลงนอนพักหัวหนุนตักพ่อบ้านของเขาชั่วคราว แต่ก็ไม่สามารถหลับได้อยู่ดีเพราะพอนอนไปสักพักน้ำจากน้ำตกที่ไหลมาตลอดก็พุ่งตกลงมาโดนหน้าโดนตาของเขา บางทีก็เข้าจมูกจนสำลัก
ซู่ๆๆๆๆๆๆๆแล้วกระแสน้ำตกก็พุ่งตกลงมาใส่ห่าใหญ่
" 0_0!! เฮือก แค่ก แค่กๆ "ชิเอลรีบผุดลุกขึ้นมานั่งเอามือลูบหน้าลูบตาไล่น้ำออกแล้วเอามือปิดปากไอโขลกๆด้วยความสำลักเมื่อจู่ก็เจอห่าน้ำตกพ่นมาใส่จนเปียกไปหมดทั้งตัวเลย
"หึหึหึ"เซบาสเตียนหัวเราะเยาะทั้งๆที่ยังนั่งขัดสมาธิหลับตาอยู่
"อึ้ยไม่ต้องมาหัวเราะเยาะเลยนะเซบาสเตียน ทำไมนายไม่บอกก่อนเล่าว่าน้ำตกมันจะตกมาใส่หน้าอ่ะ"ชิเอลหันมาโวยใส่ด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ปนยั๊วเล็กน้อย
"ก็นายน้อยน่าจะรู้อยู่แล้วนี่ว่าตรงนี้มันใกล้กำแพงน้ำตกยังจะไม่ระวังอีก หึหึหึ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆยังอดขำไม่หายเลย
"ชิ"ชิเอลหันหน้าหนีจิปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันมาทำตาขวางใส่เป็นสัญญาณบอกให้หยุดหัวเราะเยาะเขาได้แล้ว มันไม่ตลกเลยสักนิด
พอโดนสายตาขุ่นเคืองมองใส่เซบาสเตียนจึงหยุดหัวเราะหันมาทำสีหน้าจริงจังตามเดิมแล้วนั่งตัวตรงสำรวมจิตต่อ
"จะนั่งแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ฉันอยากเล่นน้ำตกจะแย่แล้วนะ"ชิเอลพอเห็นพ่อบ้านของเขานิ่งเงียบไปเลยถามต่อ เขาเบื่อจะนั่งเฉยๆจะแย่แล้วอยากไปนั่งเล่นน้ำตกเร็วๆ
"นายน้อยยังไม่ได้ลองนั่งฝึกควบคุมจิตเลยจะให้ผมปล่อยไปเล่นน้ำตกได้ยังไงขอรับ ต้องฝึกก่อนสิ"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีใจเย็น
"ก็นั่งเฉยๆแบบนายมันน่าเบื่อนี่ ฉันอยากจะเล่นน้ำตกตรงนั้นจะแย่อยู่แล้วนะ ไว้ค่อยฝึกสมาธิไรนั้นทีหลังเหอะ เราไปเล่นน้ำตกกันตรงนั้นดีกว่านะเซบาสเตียน"ชิเอลเอ่ยปากชวนเขาเบื่อจะนั่งอยู่เฉยๆจะแย่แล้ว
"ท่าทางกำลังของนายน้อยจะเหลือเฟือฝั้นลงไปฝึกกำลังขาต่ออีกครึ่งชั่วโมงแล้วค่อยไปเล่นน้ำตกดีมัยขอรับ"เซบาสเตียนเสนอเงื่อนไขใหม่มาอีก
"อะไรนะ ฝึกกำลังขาอีกแล้วเหรอ ไม่ไหวหรอกขาฉันยังปวดๆอยู่เลย"ชิเอลร้องประท้วงด้วยท่าทีไม่พอใจทันที
"ผมมีทางเลือกให้แค่สองทาง ทางหนึ่งนั่งฝึกสมาธิกับผมตรงนี้ หรืออยากจะลงไปว่ายน้ำฝึกกำลังขาต่อ เลือกเอาขอรับ"เซบาสเตียนยื่นไขด้วยท่าทีจริงจังเขาไม่ยอมใจอ่อนให้นายน้อยหรอกเดี๋ยวการฝึกจะไม่คืบหน้า
"อึ้ย!!"ชิเอลกำมือแน่นถลึงตาแยกเขี้ยวใส่ทำเป็นฮึดฮัดอย่างหงุดหงิดที่โดนขัดใจก่อนจะตัดสินใจยกขาขึ้นมานั่งทำสมาธิข้างๆครูฝึกแต่โดยดี นั่นเท่ากับว่าเขาเลือกที่จะนั่งฝึกสมาธิที่ม่านน้ำตกมากกว่าจะลงไปว่ายน้ำฝึกกำลังขาต่ออยู่แล้วล่ะ
"หึ ดีมากขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆทั้งๆที่ยังคงนั่งหลับตาอยู่ เหมือนเขารู้ในการกระทำของคนที่นั่งข้างๆทุกอย่าง ทุกอริยาบท รับรู้แม้กระทั่งลมหายใจฟึดฟัดที่แสดงความไม่พอใจของเด็กนุ่มที่ต้องจำใจนั่งฝึกสมาธิได้เป็นอย่างดีอีกด้วย
"ชิ"ชิเอลจิปากอย่างไม่สบอารมณ์ที่ได้รับคำชมแต่เขาไม่ค่อยจะดีใจสักเท่าไหร่นักหรอก เพราะยิ่งทำตัวดีเดี่ยวเจ้าครูฝึกนี่จะยิ่งได้ใจน่ะสิ
"เอาหล่ะหายใจเข้าออกลึกๆช้านะขอรับ แล้วลองคอยฟังเสียงรอบๆตัวแล้วบอกผมมาว่าคุณได้ยินเสียงอะไรบ้าง"เซบาสเตียนเริ่มทำการสอนต่อ
ชิเอลลองหลับตาแล้วค่อยสงบสติอารมณ์ของตนหูคอยฟังเสียงรอบๆตัวตามที่เซบาสเตียนบอก
"ได้ยินเสียงอะไรบ้างขอรับ"เซบาสเตียนถามเสียงเรียบ
ชิเอลลองเงื้อหูฟังสักพักจากนั้นเขาก็ค่อยๆตอบมาตามที่ได้ยิน
"เสียงน้ำตก เสียงนกร้อง เสียง.."ชิเอลพยายามจะฟังเสียงให้ได้มากกว่านี้แต่เขากลับได้ยินเพียงแค่นั้นจริงๆเพราะความดังของกระแสน้ำตกกลบเสียงอื่นๆไปแทบจะหมดสิ้น
"แค่นั้นจริงๆหรือขอรับ ได้ยินเสียงอื่นอีกมัย"เซบาสเตียนถามต่อให้แน่ใจอีกที
"อืม..ได้ยินแค่นั้นจริงๆในป่านี่มันมีเสียงอะไรอีกนอกจากเสียงน้ำตกกับเสียงนกกันล่ะ"ชิเอลลืมตาหันมายืนยัน
"งั้นเอาใหม่นะขอรับ นายน้อยลองฟังดูอีกทีพยายามอย่าใช้หูฟังเพียงอย่างเดียวให้ใช้ประสาทส่วนอื่นๆรับรู้สิ่งรอบตัวให้ได้มากที่สุดแล้วลองบอกผมมาว่าได้ยินอะไรอีกบ้างนะขอรับ"เซบาสเตียนค่อยสอนไปอย่างช้าๆ
"ไม่ให้ใช้หูฟังแล้วแบบนี้จะได้ยินได้ยังไงเล่า!!"ชิเอลโต้แย้งอย่างไม่สบอารมณ์ที่เซบาสเตียนสอนอะไรแปลกๆเขาจะทำได้ยังไงจะให้รับรู้เสียงทางไหนได้อีกล่ะ
"นายน้อยเคยได้ฝึกการรับรู้ด้วยโสต รับฟังด้วยใจมัยขอรับ เปิดประสาทสัมผัสทุกส่วนไว้ ไม่มองเพียงแค่ตา"เซบาสเตียนให้คำแนะนำยิ้มๆ
"เอ๋มีที่ไหนกันรับรู้ด้วยโสต รับฟังด้วยใจเนี่ยนะ ใช้ใจฟังเสียงได้ด้วยเหรอ ถ้าหากไม่มองด้วยตาก็จะไม่เห็นอะไรเลยน่ะสิแล้วอีกอย่างที่ฉันเคยได้รุ้มาโดยส่วนมากจะเป็นรับรู้ด้วยใจได้ยินด้วยโสตไม่ใช่เหรอ"ชิเอลโต้แย้ง
"นั่นมันก็ใช่เป็นหลักการทั่วๆไปของคนธรรมดานะขอรับ แต่ที่เราจะต้องฝึกคือให้ลึกล้ำยิ่งกว่านี้เพื่อทำให้ได้เปรียบในการต่อสู้เรียกว่าวิชาจิตสัมผัสขอรับ"เซบาสเตียนสอนอย่างมีหลักการ
"จิตสำผัสมันเอาไว้ทำอะไรเหรอ"ชิเอลเงยหน้ามาถาม
"เอาไว้ใช้หลบหลีกการโจมตีของศัตรูคอยจับความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามได้ขอรับ "เซบาสเตียนบอกด้วยท่าทีจริงจัง
"งั้นเหรอ ไหนลองทำให้ดูหน่อยสิว่ามันใช้ทำอะไรได้บ้าง"ชิเอลเกิดความสนใจขึ้นมา มันน่าสนุกดีออกแค่ไม่มองด้วยตาก็สามารถจับความเคลื่อนไหวของคู่ต่อสุ้ได้จริงๆน่ะเหรอ ถ้าเป็นงั้นได้ก็ดีสิเขาอาจจะมีโอกาสเอาชนะการแข่งขันนครั้งนี้ก็เป็นได้ 
"ขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับแล้วลุกขึ้นยืนบนโขดหินก่อนจะกระโจมตัวลงไปบนพื้นหญ้าข้างลำธาร ชิเอลดันตัวลงมาแล้วเดินอุ้มลูกตุ้มฝ่าน้ำตื้นๆตามครูฝึกจำเป็นของเขาขึ้นฝั่งมา ตอนนี้เขาชักจะชินกับไอ้ลูกตุ้มถ่วงแขนสองลูกนี่บ้างแล้วเลยไม่อยากจะบ่นหรือโวยวายอะไรนักเมื่อต้องมาคอยถือคอยอุ้มลูกต้มนี่เดินไปดินมาตลอดเวลา
"นั่นนายกำลังจะทำอะไรเหรอ เซบาสเตียน"ชิเอลถามขึ้นมาทันทีเมื่อเดินตามสมทบที่ฝั่งแล้ว
"หึ จะสาธิตถึงข้อดีของการฝึกวิชาจิตสัมผัสให้ดูยังไงล่ะขอรับ อ่ะ"เซบาสเตียนพูดพรางก้มลงไปหยิบวัตถุแข็งๆยาวๆสีดำออกมาจากในกองเสื้อผ้าของตนและนายน้อยขึ้นมา 
"อึ้ยนั่นมัน!!"ชิเอลถึงกลับผงะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นเซบาสเตียนถือเจ้าสิ่นนั้นแล้วเดินมาหา
"อะ ถือไว้ขอรับ"แต่เซบาสเตียนกลับยื่นของสิ่งนั้นส่งให้ยิ้มๆ
"และแล้วฉันจะเอามือที่ไหนถือเล่า ต้องถือลูกตุ้มหนักๆแบบนี้"ชิเอลโวยใส่หน้าบึ้งตึง
"อ้อจริงด้วยสิ ผมลืมไปเลย งั้นเอาลูกตุ้มออกให้ก่อนนะขอรับ ตอนนี้นายน้อยยังยกแขนขึ้นในระดับไหล่ไม่ได้นี่นา ไว้ค่อยฝึกไปเรื่อยๆตอนนี้พักไว้ก่อน"เซบาสเตียนบอกพรางเดินไปหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตตัวในแล้วเอามาไขกุญแจที่พันนาการข้อมือนายน้อยของเขาแล้วปลดออก 
คลิ๊ก!! ข้อมือขอชิเอลจึงเป็นอิสระไม่ต้องถูกถ่วงด้วยลูกตุ้มไปชั่วคราว
"โฮ่ยยย ค่อยเบาแขนขึ้นมาหน่อย ไอ้ลูกตุ้มนี่มันหนักชะมัดเลย ดูสิมันถ่วงแขนฉันรัดจนข้อมือห้อเลือดเลย"ชิเอลร้องครางอย่างโล่งใจเอาแขนทั้งสองข้างมาบีบๆนวดๆสะบัดๆให้คลายความปวดเมื่อยเล็กน้อย
"หึ นี่มันยังแค่เริ่มต้นเองนะขอรับ นายน้อยต้องโดนถ่วงแขนถ่วงขาทุกวันจนกว่าจะจับดาบได้นั่นแหละ เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้ดีๆล่ะ"เซบาสเตียนพยายามจะพูดปลอบแต่มันออกเป็นเชิงข่มขู่ซะมากกว่า
"หนอย..ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอกนะ แล้วนี่นายจะสาธิตวิชาจิตสัมผัสไรนั่นให้ฉันดูยังไงล่ะ "ชิเอลหันมาโวยใส่หยุดบีบนวดแขนตนเองไปชั่วคราว แล้วเปลี่ยนเรื่องวกกลับมาเรื่องการสาธิตไปทันที
"ก่อนอื่นนายน้อยรับไม้นี่ไปถือไว้ก่อน เดี๋ยวผมจะเอาผ้ามาปิดตาตัวเองขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางยื่นวัตถุแข็งยาวๆสีดำส่งให้ชิเอลไปถือเอาไว้ส่วนลูกตุ้มที่ถูกถอดออกไปแล้วเอามาวางไว้ตรงพื้นที่เด็กหนุ่มยืนนั่นแหละ
"เอ๋"ชิเอลรับไม้มาถือไว้ร้องถามอย่างงงๆว่าเซบาเตียนยื่นไม้เรียวนี่ส่งให้เขาทำไม
"หึ ตอนนี้ผมเปิดโอกาสให้นายน้อยเอาคืนเชิญฟาดใส่ผมได้เต็มที่เลยขอรับ แต่ให้เวลานาทีทองเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้นนะ หลังจากนั้นผมจะให้นายน้อยฝึกบ้าง"เซบาสเตียนพูดไปพรางเอาผ้ามาปิดตาตัวเองไปพราง
"หึ นาทีทองงั้นเหรอ อึ่ม!!ดีล่ะ ขอเอาคืนบ้างล่ะนะ ย๊ากกก!!"ชิเอลไม่รอช้าถือโอกาสใช้ไม้ที่เซบาสเตียนส่งให้มาฟาดฟันใส่แบบไม่ให้ตั้งตัวกันเลยทีเดียว
"โอ๋ววว เล่นจู่โจมแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยหรือขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางเบี่ยงตัวหลบหลีกการโจมตีของชิเอลอย่างคล่องแคล้ว ว่องไว แม้จะยังมีผ้าปิดตาเขาก็สามารถหลบการฟาดไม้ใส่ได้อย่างง่ายดาย
"หึ ฉันไม่ออมมือให้หรอกนะ ในเมื่อมีโอกาสเอาคืนได้ทั้งที จะตีให้น่วมเลย อึ่ม"ชิเอลพูดด้วยท่าทีมุ่งมั่นที่จะเอาคืนพ่อบ้านจอมโหดให้สาสมกับที่ทำกับเขามาทั้งวันให้ได้เลย
"แหมๆใจร้อนจังเลยนะขอรับ..อ้า..ฟาดไปทางไหน ผมอยู่ทางนี้ต่างหาก โอีะโอ๋ว เล่นฟาดที่สะโพกเลยหรือขอรับ..หึ เอาเลยถ้าคุณสามารถทำได้ล่ะก็นะ"เซบาสเตียนพูดยิ้วแซวไปหลบหลีกไป อย่างรวดเร็ว หลบซ้ายบ่ายขวา บางทีก็ตีลังกาหลบการหวดของนายน้อย โดยที่มีผ้าปิดตาเอาไว้มิดชิดมองไม่เห็นอะไรเลยแท้ๆ 
"หนอย..หลบเก่งจริงนะ นายมองเห็นการโจมตีของฉันด้วยเหรอ ฮึ้บ ย๊าาาก อื้อ อย่าหลบเซ่ แฮ่กๆ"ชิเอลสบทอย่างเจ็บใจที่ฟาดไม้ไม่ถูกตัวพ่อบ้านสักทีจนเขาเริ่มจะเหนื่อยแล้วนะ
"หึหึหึ"เซบาสเตียนได้แต่หัวเราะเยาะ เขาสามารถหลบการจู่โจมของชิเอลได้ทุกรูปแบบไม่ว่าจะพุ่งตรงมาซึ้งๆหน้า เบี่ยงซ้าย ขวา หรือแอบย่องไปข้างหลังก็สามารถหลบหลีกได้ตลอดทั้งๆที่มองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ
"ทำไมถึงหลบได้อ่ะ แฮ่กๆ"ชิเอลหยุดฟาดไม้ใส่ชั่วคราวยืนหอบแฮ่กๆเพราะเริ่มเหนื่อยแล้ว การโจมตีของเขาวืดตลอด ตีไม่โดนตัวพ่อบ้านเลยแม้แต่น้อย 
และพอชิเอลเผลอยืนหอบเซบาสเตียนแอบลอบมาข้างหลังและ
"จุ๊บ ^^"แกล้งจุ๊บหอมแก้มซะเลย
"อ๋า 0///0"ชิเอลร้องอุทานอย่างตกใจปนเขินหน้าแดงรีบผละถอยออกห่าง
"หึ"ชายผู้มีผ้าปิดตายิ้มเยาะอย่างสะใจที่ได้หอมแก้มเด็กของเขาทีเผลอ
"อึ้ย 0///0 คนฉวยโอกาส "ชิเอลเกิดยั๊วขึ้นมาเอาไม้ไล่ฟาดต่อ แต่..
วืดด เซบาสเตียนกลับหลบได้ เขาทั้งปราดเปรียว คล่องแคล้วว่องไว จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน แม้ชิเอลจะพยายามไล่ฟาดใส่เขายังไงก็ไม่มีทางฟาดถูกตัวได้เลยแม้แต่น้อย 
"แฮ่กๆ..หนีไวชะมัดเลย..ทำได้ยังไงกันนะทั้งที่มีผ้าปิดตาอยู่แท้ๆ แฮ่กๆ"ชิเอลยืนหอบตัวโยนบ่นไปพรางๆ เขายังไม่สามารถทำอะไรพ่อบ้านได้เลย
"หึหึหึ แค่นี้ถึงกลับหอบเลยหรือขอรับ จะยอมแพ้หรือเปล่าล่ะหรืออยากจะเอาคืนผมต่อ"เซบาสเตียนลองถามหยั่งเชิงดูหยุดหนีชั่วคราวเพื่อให้ชิเอลได้พักหายใจหายคอสักหน่อย 
"แฮ่กๆทำไมถึงฟาดไม่โดนตัวนายเลยล่ะ นายมองเห็นได้ยังไงทั้งๆที่ปิดตาเอาไว้"ชิเอลถามข้อคับข้องใจอย่างหอบๆ
"หึ..ก็นี่ไงล่ะขอรับคือข้อดีของวิชาจิตสัมผัสไม่จำเป็นต้องใช้ตามองเพียงอย่างเดียวแต่ใช้ประสาทสัมผัสทุกส่วนรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของของคู่ต่อสู้ แม้ผมจะไม่ใช้ตามองแต่ผมรู้ถึงการเคลื่อนไหวของนายน้อยทุกอย่างรวมถึงอารมณ์ความรู้สึกของคุณในขณะนี้ด้วย ทุกความเคลื่อนไหว รวมถึงชีพจรการเต้นของหัวใจ การหายใจเข้าออก และสภาพอาการที่บิดเบี้ยวจากการเคลื่อนไหวร่างกาย อุณภูมิความร้อนในตัวคุณ ถ้าให้ผมบอก..ผมจะบอกว่า..ตอนนี้คุณกำลังหอบแฮ่กๆด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการพยายามจะไล่ฟาดไม้ใส่ผม ขาของคุณกางออกยืนจังก้าเต็มฝ่าเท้า มือข้างหนึ่งเสยผมปาดเช็ดเหงื่อออกจากหน้า อีกข้างกำไม้เรียวไว้แน่น กำลังมองจ้องหน้าผมอ้าปากเล็กน้อยเหมือนจะถามแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร พอฟังผมพูดก็หรี่ตาลงมองด้วยความฉงนสงสัยในตัวผมว่ารู้ได้ยังไงว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ทั้งๆที่ผมก็ปิดตาเอาไว้ไม่น่าจะมองเห็นการกระทำของคุณได้เลยใช่มัยขอรับ "เซบาสเตียนพูดอธิบายถึงข้อดีของวิชาที่เขาจะสอนให้ในวันนี้อย่างคร่าวๆรวมถึงการทายอากัปกริยาต่างๆของนายน้อยไปด้วย 
เด็กหนุ่มตาสีแดงถึงกลับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะเพราะคำพูดของเซบาสเตียนเป็นความจริงทุกอย่างเลย ใช่เขากำลังทำแบบที่เจ้าอีกานี่พูดมาทั้งหมด
"โหว..ระรู้ได้ยังไงน่ะ..ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ สิ่งที่นายพูดมาทั้งหมดนั้นอย่างกับนายมองเห็นเลยนะ นายปิดตาอยู่จริงๆน่ะเหรอเซบาสเตียน"ชิเอลถามด้วยความแปลกใจเริ่มสนใจวิชาจิตสัมผัสนี่ขึ้นมาบ้างแล้ว
"จริงๆขอรับผมมองไม่เห็นเลย แต่ผมสามารถรู้ทุกอย่างด้วยวิชาจิตสัมผัส ซึ่งเดี๋ยววันนี้ผมจะให้นายน้อยลองฝึกดูบ้างนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเดินตรงมาหาแล้วดึงผ้าปิดตาออกเพราะเขาสาธิตไปให้ดูไปแล้วที่เหลือก็ต้องให้ชิเอลฝึกบ้างล่ะ
"หาจะให้ฉันหนีการจู่โจมของนายบ้างน่ะเหรอ ไม่เอาเด็ดขาด ฉันคงหนีนายไม่รอดอยู่ดี คงจะโดนนายเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียวแน่ๆแค่มองเห็นฉันยังไม่รู้เลยว่านายจะบุกมาทำร้ายฉันตอนไหน แล้วนี่ต้องปิดตาอีกฉันคง.."ชิเอลพูดอย่างไม่มั่นใจ มือถือกำด้ามไม้เรียวสีดำเอาไว้หลวมๆ
"ไม่ต้องห่วงขอรับ ผมไม่ให้นายน้อยเป็นเป้านิ่งให้ผมโจมตีหรอก ที่ผมจะฝึกให้คุณในขั้นแรกคือการเล่นเกมปิดตาตามหาตัวผมต่างหาก ผมจะยืนอยู่เฉยๆรอให้คุณเดินมาจับหรือให้ทายว่าผมอยู่ตรงไหน ซ้ายหรือขวา ข้างหน้าหรือข้างหลัง จะฝึกแบบนี้ไปตลอดช่วงบ่ายเลยขอรับ เป็นการฝึกเปิดประสาทรับรู้ทุกส่วนของร่างกายโดยไม่ใช่ตามอง"เซบาสเตียนเริ่มพาเข้าสู่การฝึกในขั้นแรก โดยเขาเดินมาหาชิเอลแล้วถอดผ้าปิดตาของตนออกเอามาปิดตานายน้อยของเขาแทน
"อ๊ะ.ดะเดี๋ยว!!"ชิเอลร้องอุทานอย่างตกใจที่จู่ๆก็โดนเซบาสเตียนเอาผ้าปิดตามายัดเยียดใส่ให้โดยไม่ให้เขาได้ตั้งตัวก่อนเลย
"ไม่เดี๋ยวแล้วขอรับ ฝึกตอนนี้เลย เอาหล่ะผมจะผูกผ้าให้แน่นๆอีกนิดนะขอรับ ตอนนี้นายน้อยมองเห็นผมหรือเปล่า นี่กี่นิ้วขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางผูกผ้ารัดปิดตาให้แน่นๆแล้วเขาก็ถอยออกมายืนห่างๆเล็กน้อยแล้วชูนิ้วขึ้นมาถามเพื่อตรวจสอบดูว่าชิเอลมองเห็นหรือเปล่า
"เอ่อ..มะมองไม่เห็น..สะสามนิ้วมั้ง"ชิเอลตอบแบบเดาสุ่มเขามองอะไรไม่เห็นเลยเมื่อถูกผ้าสีขาวสะอาดคาดปิดตาทั้งสองข้างแบบนี้
"ดีมากขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆที่ชิเอลทายผิดเพราะว่าเขาชูไปแค่หนึ่งนิ้วเท่านั้นเอง นั่นแสดงว่าผ้าปิดตาได้มิดชิดมองไม่เห็นแน่นอน
"ละแล้วจะให้ฉันทำอะไร"ชิเอลถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ยืนสงบนิ่งทำสมองให้ว่างเปล่า ยังไม่ต้องคิด ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เปิดประสาทรับรู้ทุกส่วนไว้ คอยสดับฟังเสียงผ่านใจ ไม่ว่าจะเป็นเสียงที่สามารถได้ยิน หรือ กระทั่งไม่มีเสียงใดๆ ดังนั้น จึงต้องใช้โสตประสาทรับรู้ทุกสิ่ง แล้วใช้ใจรับฟังว่าสิ่งนั้น คือเสียงอะไร ลมหายใจเข้าออก กระพริบตา การเคลื่อนไหวแขนขา สภาพอาการที่บิดเบี้ยว เลือดที่สูบฉีด การเต้นของหัวใจ กระทั่งอุณหภูมิความร้อนของร่างกาย แล้วหาผมให้เจอ ผมอยู่ตรงไหน จับผมให้ได้..ลองใช้ใจฟังเสียงสรรพสิ่งรอบตัวคุณดูนะขอรับ ......."เซบาสเตียนเริ่มลงมือสอนเสียงแผ่วและค่อยๆเงียบหายไปค่อยกระเถิบตัวออกห่างจากชิเอลเรื่อยๆโดยไม่ให้เกิดเสียงมากที่สุด 
ชิเอลขมวดคิ้วมุ่นอย่างสับสนงุนงง เขาจะทำแบบนั้นได้อย่างไร เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะฟังผ่านใจยังไง ใช้ใจตีความหมายของสิ่งที่รับรู้งั้นเหรอ 
--หือ..เงียบจัง..เงียบ...จนได้ยินเสียงของสายลม..ตอนนี้เรากำลังอยู่คนเดียวสินะ รู้สึกว่าเจ้านั่นหายไปแล้ว ไม่ได้อยู่ใกล้ๆเรา มือเราสำผัสได้กับอากาศเย็นๆที่ว่างเปล่า รอบๆตัวเราตอนนี้มี..กองเสื้อผ้าที่มาโดนขาเรา เสียงลมหายใจเข้าออกงั้นเหรอ..อยู่ทางไหนกันนะ ซ้ายหรือว่าขวา --ชิเอลเดินเอามือคลำไปตามทางคอยฟังเสียงรอบๆตัว
--ได้ยิ้นเสียงน้ำตกข้างหน้านี้ เราไม่ควรเดินไปทางนั้นสินะ ต้องหันหลัง อ่ะ!! เมื่อกี้รู้สึกเหมือน..มีลมหายใจมาประทะแก้ม!! กลิ่นโคโลนของเจ้านั่น อยู่ทางนี้เหรอ--ชิเอลคิดไปพรางเคยสำรวจรอบๆตัวไปพรางเดินไปตามการรับรู้จากประสาทสัมผัสที่มีอยู่
ชิเอลลองเอื้อมมือไขว่คว้าจับตัวตนของพ่อบ้านที่เขารู้สึกได้ จมูกของเขายังได้กลิ่นน้ำหอมที่เจ้านั่นเคยใช้อยู่บ่อยๆ กลิ่นยาสระผมด้วย แต่สิ่งที่คว้ามีเพียงแค่อากาศธาตุที่ว่างเปล่า เขารูสึกเหมือนกับว่าพ่อบ้านของเขายังยืนอยู่ใกล้ๆแต่เขาจับต้องไม่ได้ ทำไมกันนะ
"อ๊ะ..นายอยู่ไหน เซบาสเตียน ฉันได้ยินเสียงลมหายใจของนาย ได้กลิ่นน้ำหอมและยาสระผม แต่ทำไมฉันจับตัวนายไม่ได้"ชิเอลร้องเรียกพยายามคว้าจับตัวเซบาสเตียนให้ได้
"เกือบแล้วขอรับ ผมอยู่ใกล้ๆคุณลองจับตัวผมให้ได้สินายน้อย ผมอยู่ทางนี้ขอรับ"เซบาสเตียนพูดเสียงกระซิบพรางค่อยกระเถิบถอยออกมาห่างชิเอลเพื่อให้เด็กหนุ่มลองเดินมาหาเขาดูซิว่าจะเดินมาหาถูกทางหรือเปล่า
ชิเอลลองจับคำน้ำเสียงของเซบาสเตียนดูว่าตอนนี้พ่อบ้านของเขาอยู่ทางไหน เขารู้สึกว่าเจ้านั่นไม่ได้อยู่ตรงหน้า เสียงที่ได้ยินมาเหมือนมาจากข้างหลังของเขาเลย
"ข้างหลัง..นายอยู่ข้างหลังใช่มัยเซบาสเตียน"ชิเอลถามค่อยพลิกตัวกลับหลังหันแล้วเขาก็เอื้อมมือมาแล้วเดินตรงมาเรื่อยๆ 
เซบาสเตียนได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไรพรางค่อยๆเปลี่ยนทิศทางการยืนไปเรื่อยคอยสังเกตดูว่านายน้อยหันมาถูกทางหรือเปล่าหากมาถูกทางเขาจะนิ่งเงียบไว้ หากมาไม่ถูกเขาจะเปลี่ยนทิศอีกและส่งเสียงกระตุ้นเบาๆ
"อยู่ทางนี้ขอรับ"เซบาสเตียนเรียกเสียงเบาหวิว
--เอ๊ะ ทางซ้ายเหรอ ไม่ใช่..ทางขวา..เอ้ย ข้างหลังต่างหาก นี่ฉันชักจะมึนแล้วนะ นายอยู่ไหนกันแน่เนี่ย--ชิเอลคิดไปพรางลองเอามือคลำพาตัวเซบาสเตียนไปพรางจนเขาแทบจะหมุนรอบตัวเลยทีเดียว แต่ก็ยังจับตัวพ่อบ้านของเขาไม่ได้สักที
"หึหึหึ เล่นหมุนรอบตัวแบบนี้เดี๋ยวก็มึนหรอกขอรับ ผมอยู่ทางนี้ต่างหากล่ะ" เซบาสเตียนแกล้งยั่ว หลอกล่อให้ชิเอลหัวปั่นเล่น
"อึ้ย!!อย่าเล่นหมุนไปหมุนมาได้มัย ฉันเวียนหัว!!"ชิเอลโวยลั่นเอามือกุมขมับ เพราะเขาได้กลิ่นกายของพ่อบ้านวนเวียนอยู่รอบๆตัวเขาก็หมุนไปตามกลิ่นและเสียงลมหายใจ เสียงการเคลื่อนไหวของเท้าเปลือยเปล่าที่แหวกตามดงหญ้า 
"โอ๋ว..เริ่มจับทางได้เก่งขึ้นแล้วนี่ขอรับ เรียนรู้ได้เร็วดีนี่ คราวนี้...."เซบาสเตียนเอ่ยปากชมเมื่อชิเอลเริ่มจับการเคลื่อนไหวของเขาได้บ้างแล้วจึงแกล้งยื่นนิ้วมาที่ตาอย่างรวดเร็ว
"เฮือก!!"ชิเอลถึงกลับตกใจสะดุ้งสุดตัวผละถอยหนี หากเป็นคนอื่นอาจจะมีความรู้สึกช้าหรือไม่รู้สึกเลยก็ได้ แต่สำหรับเด็กอย่างเขามีประสาทสัมผัสไวอยู่แล้วจึงจับความเคลื่อนไหวได้ทั้งที่มีผ้าปิดตาอยู่ เขารู้สึกเหมือนพ่อบ้านเอานิ้วมาจิ้มตา
"งั้นต่อไปก็.."เซบาสเตียนพูดพรางพุ่งกำปั้นเข้าใส่ประทะตรงหน้า
"อื้อ!!"ชิเอลสะดุ้งเบี่ยงหน้าหนีเอามือมาคอยกันปัดป้องไม่ให้เซบาสเตียนมาชกโดนหน้าของเขา
เซบาสเตียนชักกำปั้นออกแล้วยืนยิ้มอย่างพึงพอใจ 
"การรับรู้และตอบสนองของนายน้อยดีขึ้นมากเลยขอรับ ท่าทางจะเรียนรู้ได้ไว แต่แค่การปัดป้องไม่ช่วยทำให้รอดพ้นจากการทำร้ายได้นะต้องหลบหรือตั้งรับให้ได้ด้วย ลองดูใหม่อีกทีนะขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยปากชมและให้กำลังใจก่อนจะพุ่งกำปั้นเข้าใส่อีกครั้ง
ฟิ้วววเสียงกำปั้นของเซบาสเตียนแหวกอากาศมาด้วยความเร็ว
"เหวอ!!"ชิเอลถึงกลับร้องเสียงหลงเอามือปักป้องเบี่ยงหน้าหนีก้าวถอยหลังมาอย่างกระทันหันจนสะดุดขาตนเองล้มก้นกระแทกพื้นดีที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆจึงไม่ค่อยเจ็บอะไรมากนัก
"ยังใช้ไม่ได้นะขอรับ ต้องตั้งรับให้ได้สิ อย่าเอาแต่ปัดป้อง คอนจับการเคลื่อนไหวของผมให้ได้"เซบาสเตียนพูดเตือนเดินมาคว้าแขนฉุดดึงตัวชิเอลให้ลุกขึ้นมายืน
"อึ้ย!!ก็ไหนนายบอกว่าจะไม่จู่โจมฉันแบบนี้ไง อย่าข้ามขั้นเร็วนักสิ ฉันมองไม่เห็นนะ!!"พอลุกขึ้นมาได้ชิเอลก็ปัดมือของเซบาเตียนออกโวยใส่แล้วก้าวขาผละถอยหนีออกมาตั้งหลักก่อน เขากลัวโดนจู่โจมแบบกระทันหันอีก
"เฮ้อ..ก็ได้ๆไปอย่างช้าๆก็ได้ขอรับ กลับมาเล่นเกมไล่จับกันต่อ คราวนี้ผมจะอยู่กับที่ไม่ไปไหนตามหาผมให้เจอแล้วจับผมให้ได้นะขอรับ"เซบาสเตียนจึงต้องหันกลับมาเล่นเกมปิดตาไล่จับกันต่อ แต่คราวนี้เขาจะไม่ขยับไปไหนจะคอยให้นายน้อยมาจับตัวเขาแทน แต่จะจับได้หรือไม่นั้นก็ต้องคอยดูกันต่อไป
"อืม.."ชิเอลตอบรับแล้วยืนนิ่งหายใจเข้าอกลึกๆช้าๆยาวๆทำสมองให้โล่งไร้ความรู้สึกใดๆ เปิดประสาทสัมผัสทุกส่วนคอยรับรู้และใช้ใจฟังสรรพสิ่งรอบตัว จับกรเคลื่อนไหวของเซบาสเตียนให้ได้ ซึ่งตอนนี้เจ้าอีกานั่นไม่ส่งเสียงอะไรเลย ทุกสิ่งรอบๆตัวเขาเงียบมาก มีแต่เสียงของน้ำตกที่ได้ยินชัดเจน แต่ก็ไม่สามารถมารบกวนสมาธิของเขาได้ 
--เงียบมากเลยไม่ได้ยินอะไรเลย ลองเดินไปเรื่อยๆดู..--ชิเอลคิดพรางค่อยเดินไปเรื่อยๆพอสองสามก้าวก็หันกลับมาเดินไปทางเดิมอีก ใช้สองมือคลำทางไปในความืดมิดที่มองไม่เห็นหูกระดิกฟังเสียงน้ำตกไหลแรงอยู่ใกล้ๆ ยิ่งเดินไปใกล้เสียงนั้นก็ยิ่งดังขึ้นทำให้เขาต้องหยุดเดิน เพราะจากสัญชาติญาณของเขาหากได้ยินเสียงน้ำตกใกล้ๆแสดงว่าทางเบื้องหน้าต้องเป็นธารน้ำแน่ๆ 
--ไม่ใช่ทางนี้..นี่มันทางไปน้ำตกต้องไปอีกทาง--
-- ...เสียงใบไม้ไหว.ยามลมพัด...เสียงนกร้อง..--
--อา..กลิ่นหอมๆนี่ กลิ่นดอกไม้สินะ..--
--ถ้าเราเดินไปอีกจะเจอกับอะไรกันนะ--
--อ๊ะ..พืนข้างใต้ตัวเรา ยวบลง ข้างหน้าเป็น..อึ้ย!!นะหน้าผา!!--ชิเอลคิดอย่างตื่นตระหนกรีบชักขาก้าวถอยหลังมาเพราะหากเดินฝ่าไปอีกเขาต้องตกหน้าผาแน่ๆเพราะเขาสัมผัสได้ถึงกระแสลมจากพื้นใต้ตัวของเขาตอนที่กำลังก้าวขาไปแล้วไม่มีอะไรลองรับ ยังดีที่ยังทรงตัวด้วยขาเดียวได้ไม่งั้นได้ตกลงไปตายแน่ๆ 
"ฮูย!!-*-อันตรายชะมัดเลยเกือบไปแล้ว นะนี่เราเดินมาถึงไหนแล้วเนี่ย คงไม่ได้หลงป่าอีกหรอกนะ"ชิเอลพึมพำกับตนเองเอามือปาดเช็ดเหงื่อออกจากหน้า เขาเดินมาไกลขนาดไหนแล้วไม่รู้ ตอนนี้เขารู้เพียงแต่ว่าต้องหันหลังกลับเพราะข้างหน้าไปต่ออีกไม่ได้แล้วมันเป็นหน้าผา
"ลองย้อนกลับไปทางเดิมดู..แต่ว่า..ทางไหนกันล่ะ ซืด..กลิ่นดอกไม้มันกระจายฟุ้งไปหมด จับทางไม่ถูกแล้ว ไม่น่าหลงเดินตามกลิ่นดอกไม้มาเลยเรา ไปทางไหนดี ซ้าย..เอ..หรือ..ขวา.."ดูเหมือนชิเอลจะหลงป่าซะแล้ว เขาไม่รู้จะไปทางไหนแล้วน่ะสิเพราะตอนที่เดินมาเรื่อยเขาเดินตามกลิ่นดอกไม้มา แต่ในยามนี้ลมพัดจนละอองดอกไม้ปลิวว่อนจนเขาเริ่มจับทางไม่ถูกแล้วว่ากลิ่นของดอกไม้นั้นอยู่ตรงไหนอย่าว่าแต่หาตัวเซบาสเตียนเลย จะหาทางกลับไปที่เดิมตรงที่มีกองเสื้อผ้ากองอยู่ได้หรือเปล่ายังคงเป็นปัญหาอยู่ จะเรียกพ่อบ้านมาช่วยก็คงไม่ได้เพราะอยู่ในระหว่างการฝึก เจ้านั่นไม่มาช่วยหรอกนอกซะจากว่าเขาเดินก้าวพลาดผลัดตกเหวไปนั่นแหละอาจจะมาช่วย
ทางด้านเซบาสเตียนในตอนนี้เขาปล่อยให้นายน้อยเดินหาไปส่วนตัวเขาหายตัวมาอยู่ที่แคมป์แล้วพร้อมกองเสื้อผ้า และรอดูว่านายน้อยจะหาเขาเจอหรือเปล่า คงไม่หลงไปไหนหรอกมั้ง แค่มั้งนะ
**หึหึหึ จะหาเราเจอหรือเปล่านะเด็กคนนั้น จะรู้มัยว่าเรากลับมาที่แคมป์แล้ว**เซบาสเตียนนั่งอยู่ที่หน้าเตนท์รอคอยให้ชิเอลมาหา แต่ทว่าก็ไม่มีวี่แววว่าเด็กคนนั้นจะมาหาที่แคมป์ คงจะหากันเจอล่ะมั้งนะ ถ้าไม่หลงทางจนตกเหวตายไปซะก่อน
ชิเอลยังคงเดินไปตามทางเรื่อยๆบางทีก็เดิมดุ่มๆไปทางซ้าย สะดุดรากไม้จนล้มหน้าทิ่ม
"เหวอ!! อูย เจ็บ!!เข่าถลอกเลย อูย ซีด ฮึ้บ..ต้องไปต่อ ต้องหาเจ้านั่นให้เจอให้ได้ ไปอยู่ที่ไหนกันนะ เซบาสเตียน!!"ชิเอลร้องเสียงหลงเมื่อต้องล้มลุกคุกคลานอยู่ในป่าที่เขาไม่คุ้นเคยในสภาพถูกผ้าผูกปิดตาเอาไว้แค่เดินธรรมดายังสะดุดเลยนับประสาอะไรกับเดินปิดตา
แล้วชิเอลก็เดินถลำเข้าไปในป่าลึกไกลห่างออกไปจากบริเวณตั้งแคมป์ออกไปทุกที ทุกที สรุปว่าการฝึกวิชาจิตสัมผัสในวันนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่า หาพ่อบ้านไม่เจอแถมยังหลงป่าอีก (โถน่าสงสารจริงชิเอลลูกแม่ เซบไปรับทีเร็ว)