พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

หลังจากที่ชิเอลเดินลึกเข้าไปในป่าเรื่อยๆโดยที่เขาไม่รู้แล้วว่าตนอยุ่ที่ส่วนไหนของป่า จนเริ่มเมื่อยขาเด็กหนุ่มก็หาที่นั่งพักตามโคนต้นไม้ในสภาพเนื้อตัวเปียกปอน เสื้อผ้าสีขาวที่บางแนบเนื้อจนเห็นไปถึงข้างในต้องประทะลมเย็นๆตลอดจนตอนนี้ทำให้เขาเริ่มเกิดอาการสั่นสะท้านจนฝนกระทบกัน ลมหายใจกลายเป็นควันสีขาวเย็นเยือก
"หงึกๆ..นะหนาวจังเลย เซบาสเตียนอยู่ที่ไหนนะ ฉันไม่รู้จะไปทางไหนแล้วอ่ะ หงึ่กๆ"ชิเอลนั่งกอดเข่าตัวสั่นจากความหนาวสะท้านนึกถึงซาตานที่เขากำลังตามหาอยู่โดยที่ยังไม่ยอมเอาผ้าปิดตาออกเพราะอยู่ระหว่างการฝึกเขาจะต้องไม่เอาออกต้องพยายามใช้ประสาทสัมผัสทุกส่วนรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของสิ่งรอบข้างให้ได้มากที่สุดเท่าทีตนจะทำได้ในขณะนี้ แต่ยิ่งเดินยิ่งห่างไกลจากแคมป์เข้าไปทุกที ทุกที
ทางเซบาสเตียนกำลังนั่งรอนายน้อยของเขาอยู่ที่แคมป์ตรงริมลำธาร เขาเริ่มเกิดความกระวนกระวายใจขึ้นมาเมื่อหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูแล้วพบว่าผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเข้าไปแล้วยังไม่พบวี่แววของเด็กคนนั้นเลย
"เฮ้อ..นายน้อย..ป่านนี้แล้วทำไมคุณถึงยังหาผมไม่เจออีกนะ เอาไงดี จะรอต่อไปอีกหน่อยดีมัยนะหรือว่าจะออกไปตามหาดี"เซบาสเตียนนั่งบ่นด้วยความกระวนกระวายนั่งไม่ติด เขาเกิดเป็นห่วงชิเอลขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆแล้วน่ะสิ
แล้วซาตานหนุ่มร่างเปลือยครึ่งบนก้มลงไปมองดูน้ำในลำธารแล้วเกิดนึกขึ้นได้ว่านายน้อยยังไม่ได้ใส่กางเกงเลย ป่านนี้ไม่เย็นขาแย่เหรอใส่เสื้อบางๆเปียกแนบเนื้อแบบนั้น
"ไม่ไหวแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งอดเป็นห่วงไม่ได้ ไปตามหาเลยแล้วกัน ป่านนี้เดินหลงไปอยู่ไหนแล้วไม่รู้.."เซบาสเตียนจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อเชิตของตนมาสวมใส่อย่างลวกๆแล้วคว้ากางเกงขายาวของชิเอลมาถือไว้แล้วเดินออกไปตามหาเด็กของเขาในทันที
และในตอนนี้คนที่กำลังหลงทางกำลังนั่ง...คร่อก..ฟี้...ซบหลับอยู่ตรงโคนต้นไม้เพราะเหนื่อยล้าจากการถูกฝึกหนักมาตั้งแต่เช้าบวกกับอาการหนาวสะท้านจนตัวแทบจะชาแข็งจนไม่อยากลุกไปไหนอีก ตรงที่เขาซุกตัวอยู่นี่อุ่นกว่าตรงบริเวณอื่น ถ้าหากเสกไฟนรกได้ก็คงจะดีมันคงทำให้เขาอุ่นขึ้นและเสื้อผ้าจะได้แห้งด้วย น่าเสียดายที่เขายังไม่สามารถควบคุมพลังปีศาจของตนเสกไฟได้อย่างเซบาสเตียน เขาอยากทได้แบบนั้นเร็วๆเหลือเกินทั้งที่ได้เรียนคาถานี้มาจากแลนกาบแล้วแท้ๆ
ชิเอล......
ชิเอล แฟนท่อมไฮด์....
เสียงเรียกที่แสนคุ้นเคย...
"เอ้ย!!ตื่นซะทีสิ เจ้าคนขี้เซาจอมขี้เกียจ!!"เสียงเริ่มดังขึ้นบ่งบอกว่าเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย..
...ใช่เสียงของตัวเขาเองอีกคนหนึ่งกำลังเรียกเสียงก้องไปมาในโสตปลุกเขาให้ตื่นขึ้น.... 
ชิเอลถึงกลับสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืดของก้นบึ้งแห่งจิตใจในตัวของเขาเอง นั่งมองดูรอบๆตัวอย่างงุนงงเล็กน้อยว่านี่เขากลับเข้ามาอยู่ในใจตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่..
แล้วชิเอลก็ชะงักไปเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองเห็นตัวเองที่มีดวงตาสีแดงกำลังยืนกอดอกจ้องมองดูอยู่ด้วยท่าทีไม่พอใจสีหน้าบึ้งตึงทำท่าจะยกขาเตรียมจะถีบคนขี้เซาอย่างเขาปลุกแทนการเรียกซะเลย
"อึ้ย นี่ฉัน..กลับเข้ามาอยู่ในนี้ได้ยังไงกันน่ะ"ชิเอลตื่นมาเห็นดาร์กชิลก็โวยใส่ทันที
"ฉันเป็นคนดึงตัวนายกลับเข้ามาเองแหละ ก็นายอยากหลับไปเองนี่นา"เด็กฝาแฝดตาสีแดงอธิบายเสียงเรียบพรางทรุดตวลงนั่งลงข้างๆชิเอลที่มีดวงตาสีท้องฟ้า
"นายพาฉันกลับเข้ามาทำไมไม่ทราบ"ชิเอลถามด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ เขาอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้เมื่อนึกถึงตอนที่ทะเลาะกับเซบาสเตียนอย่างเอาเป็นเอาตายเพียงเพราะการเอ่ยชื่อเด็กปีศาจนี่
"ฉันเห็นนายหลงป่านอนขดตัวกลมเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนั้นแล้วนึกสมเพสน่ะ เลยอยากให้คำแนะนำนายสักหน่อย"ดาร์กชิลพูดด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์เช่นกัน ก็เล่นมาห้ามปะป๋าเรียกออกมาจากร่างเขาก็อดกินขนมฝีมือปะป๋าน่ะสิ 
"ชิ ฉันไม่อยากจะฟังคำแนะนำอะไรกับปีศาจอย่างนายอีกหรอกดาร์กชิล ปล่อยฉันออกไปนะ ฉันไม่อยากจะยุ่งกับนายอีกแล้ว"ชิเอลหลับตาเชิดหน้าตอบโต้ไปบ้างอย่างหงุดหงิดไม่พอใจ กล้าดียังไงมาว่าเขาเป็นลูกหมาตกน้ำน่ะ 
"นายเองก็ปล่อยให้ฉันไปเจอปะป๋าบ้างสิ ใจคอจะขังให้ฉันอยู่แต่ในนี้ไปตลอดเลยหรือไง อีกอย่างงานแข่งขันก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะ ฉันยังไม่ได้ฝึกอะไรเลยสักกะอย่าง"ดาร์กชิลโวยใส่บ้างเขาเองก็อยากเจอเซบาสเตียนเหมือนกันนี่นา
"หึ นายไม่จำเป็นต้องฝึกอะไรนี่เพราะถึงยังไง คนที่จะลงแข่งคือฉันต่างหาก ไม่ใช่นายสักหน่อย"ชิเอลโต้เถียงอย่างไม่ลดละ
"แต่ว่าถ้าหากนายยังเลาะแหละแบบนี้แล้วเมื่อไหร่พลังปีศาจของฉันจะก้าวหน้าขึ้นมาล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้จะไปแข่งสู้คนอื่นได้ยังไง พวกนั้นมีเอสคราสด้วยนะถ้านายมัวแต่อิดออดไม่จริงจังกับการฝึกของปะป๋าอีก ฉันจะฝึกกับปะป๋าเอง"ดาร์กชิลต่อว่าอย่างหงุดหงิด
"ไม่มีทาง!!นี่มันร่างกายของฉัน ฉันไม่ยอมให้นายมาแย่งไปใช้ทำอะไรตามใจเป็นอันขาด"ชิเอลลุกขึ้นยืนตวาดใส่อย่างโมโหเขาไม่ยอมยกร่างกายของเขาให้ปีศาจน้อยนี่เอาไปใช้ตามอำเภอใจหรอก ไม่มีทาง
"งั้นเหรอ ขอดีๆไม่ให้งั้นสินะ ได้อย่างงี้ก็ต้อง..ใช้กำลัง!!"ดาร์กชิลขึ้นเสียงใส่ก่อนจะพุ่งตัวเข้าจู่โจมโถมใส่ชิเอลที่กำลังยืนจ้องหน้าอยู่อย่างรวดเร็ว 
"อึ้ย นี่แกจะทำอะไรของแกน่ะดาร์กชิล!!"ชิเอลร้องถามลั่นอย่างตกใจผละถอยหลังออกมาเอามือคอยห้ามคอยดันตัวฝาแฝดตาสีแดงเอาไว้ไม่ให้บุกมาเข้าใส่เขาได้ง่ายๆ
"อึ้ย!!หลับไปซะชิเอล ฉันจะออกไปหาปะป๋าของฉัน หลับไป!!"ดาร์กชิลพูดด้วยความโมโหที่ชิเอลไม่ยอมให้เขาออกไปพบหน้าปะป๋าบ้างเลย จึงใช้กำลังทำร้ายเจ้าของร่างกะจะให้แค่สลบไปเขาจะได้แย่งร่างมาสิงได้หากจิตหลักหมดสติไปซึ่งมีทางนี้เพียงทางเดียว นอกซะจากว่าปะป๋าจะเรียกเท่านั้นเขาถึงจะออกไปได้
"เรื่องอะไรจะยอมให้แกมาแย่งร่างของฉัน ถอยออกไปนะดาร์กชิล ฉันจะออกไปจากที่นี่!!"ชิเอลไม่ยอมให้ดาร์กชิลมาทำร้ายเขาฝ่ายเดียวโถมตัวเข้าใส่กลับไปบ้าง 
"ไม่ให้ออก ฉันต่างหากที่จะได้ออกไป นายต้องหลับชิเอล ฉันอยากพบปะป๋า!!"ดาร์กชิลตะครอกใส่ผลักอกชิเอลอย่างแรง 
"ไม่ให้ออกไป ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ เจ้าปีศาจตัวร้าย"ชิเอลโต้กลับผลักกลับไปอย่างแรงเช่นกัน 
จากนั้นก็เป็นการการผลักกันไปผลักกันมา ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมให้กัน 
"หนอยแกไอ้ปีศาจ ฮึ้ย"ชิเอลสบทหรี่ตาลงอย่างโมโหเมื่อตนถูกปีศาจน้อยผลักจนซวนเซ พอตั้งหลักได้ก็พุ่งเข้าใส่ผลักโต้กลับไปอีก
"อะไร..อยากมีเรื่องเหรอ ชิเอล"ดาร์กชิลก็ไม่ยอมอีกผลักกลับไปอีก แล้วกำมือทำท่าจะชกใส่ชิเอลสักเปรี้ยงแต่ทว่า ตัดสนิใจช้าไปหน่อยเพราะว่า
เพียะ!! ชิเอลไม่รอช้าเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเขาอยากจะจัดการกับเจ้าปีศาจน้อยนี่มานานและในข้อหาหมั่นไส้ ตบหน้าดาร์กชิลไปอย่างแรงจนหน้าหันเลยทีเดียว
"หนอยเล่นตบหน้ากันเลยเหรอ จะมากไปแล้ว!!"ดาร์กชิลสบทบ้างเอามือกุมแก้มที่โดนชิเอลตบไปเต็มๆ แก้มแดงเป็นแถบเลย เด็กหนุ่มตาสีแดงเอามือลูบคลำให้ความเจ็บแสบหายไปก่อนจะโต้กลับพุ่งเข้าใส่ตบกลับไปบ้าง
เพียะ!! แล้วชิเอลก็เป็นฝ่ายถูกดาร์กชิลตบกลับด้วยแรงที่มีมากกว่า จนเด็กหนุ่มแทบมึนลงไปนั่งนับดาวเลย 
"อึ้ย!!แก!!"ชิเอลสบทมองตาขวางเอามือลูบแก้มแดงๆของตนก่อนจะตบกลับไปอีก 
เพียะ!! พยายามตบให้แรงที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
"หนอย..ชิเอล!!"ดาร์กชิลไม่ยอมแพ้ตบกลับไปอีก
เพียะ!! ด้วยความแรงยิ่งกว่า 
เพียะ!!!...เพียะ!!!...เพียะ!!!
เพียะ!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!!
เพียะ!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!!เพียะ!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!!
เพียะ!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!!เพียะ!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!!เพียะ!! เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!!
แล้วจากการแค่ผลักกันของเด็กหนุ่มทั้งสองก็กลายมาเป็นการตบตีกันอุตหลุดอยู่ภายในจิตใต้สำนึก และจากการประทะกันทำให้ร่างที่กำลังหลับไหลนั้นเกิดมีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก ตามด้วยเลือกกำเดาที่ไหลเป็นทางออกมาทางจมูก ร่างที่แน่นิ่งกระตุกชักเหมือนโดนไฟฟ้าชอต เหตุเพราะการปะทะกันระหว่างพลังปีศาจกับจิตหลัก ทำให้ร่างกายพลอยได้รับผลกระทบไปด้วย
และในระหว่างที่จิตหลักกับพลังปีศาจต่อสู้ตบตีกันอยู่นั้น เซบาสเตียนที่ตัดสินใจมาตามหานายน้อยก็กำลังเดินตามกระแสพลังปีศาจของนายน้อยมาเรื่อยๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงพลังปีศาจที่ไม่สเถียรของเด็กคนนั้นทำให้เขาไม่แน่ใจว่าใช่พลังปีศาจของเด็กคนนั้นหรือเปล่าเพราะมันเปลี่ยนไป เดี่ยวปรากฏ เดี่ยวก็หายไป จนเขาชักไม่แน่ใจแล้วว่านั่นเป็นพลังปีศาจของนายน้อยหรือเปล่า
"เห...ทำไมกระแสพลังของนายน้อยแปลกไป ก็ก่อนหน้านี้เรายังรู้สึกถึงพลังของนายน้อยอยู่เลยนี่นา ตอนนี้หายไปไหนแล้วล่ะ อ่ะกลับมาแล้ว อ้าว..หายไปอีกแล้ว..จะใช้พลังของนายน้อยแน่เหรอ ตอนนี้พันธะสัญญาก็ถุกสะกดเอาไว้ เราจะติดตามไปก็ไม่ได้เพราะไม่มีสัญญาณอะไรบ่งบอกเราเลยว่าเด็กคนนั้นอยู่ตรงส่วนไหนของป่า นอกจากพลังปีศาจเท่านั้นที่เรายังพอตรวจจับติดตามได้ แต่ว่า นี่มันอะไรกันไอ้พลังปีศาจที่มาๆหายๆเนี่ย"เซบาสเตียนยืนทำหน้าครุ่นคิดอย่างวิตกกังวล เดี๋ยวก็จับกระแสพลังได้ เดี่ยวกระแสพลังนั้นก็หายไปจนเขาไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน มีที่ไหนกันพลังปีศาจเดี่ยวมาเดี่ยวหายไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ที่โลกปีศาจเลยแม้แต่น้อย
และคนที่เซบาสเตียนกำลังตามหาตอนนี้มีอาการกระตุกอย่างรุนแรง เมื่อภายในจิตใต้สำนึกเกิดการต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย จิตของชิเอลในตอนนี้ถูกดาร์กชิลตบจนหน้าบวมเป่งเป็นซาลาเปาเลย
ดาร์กชิลเองก็หน้าบวมเช่นกันแต่เขาได้เปรียบกว่าตรงที่ตนเป็นเพียงแค่พลังปีศาจจึงไม่ได้เจ็บอะไรมากนัก อาการบวมของหน้าก็หายเร็วด้วย และตอนนี้ปีศาจน้อยกำลังนั่งคล่อมจับเด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้ากดแนบติดพื้นที่มืดมิดจิกหัวตบๆๆๆ สลับกับชกๆๆทุบตีไปทั้วทุกตารางนิ้วของลำตัวของเด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าที่เริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆหายใจหอบ ตาหรี่ปรือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ เขาสู้ปีศาจน้อยไม่ได้ สุดทายตนเองก็เพลี่ยงพล้ำถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียวเป็นกระสอบทรายโดนซ้อมจนปางตาย
"หลับไปซะชิเอล!!"ดาร์กชิลสั่งเสียงเรียบด้วยท่าทางดุดันพร้อมกับฟาดอย่างแรงที่กระหม่อม
"อั่ก!! "ชิเอลถูกปีศาจน้อยตาสีแดงทุบที่หัวอย่างแรงจนหมดสติไปในที่สุด...พ่ายแท้ให้แก่ตัวเองไปเสียแล้ว
ร่างของชิเอลกระตุกอย่างแรงก่อนจะแน่นิ่งไป แล้วจากนั้นร่างนั้นไม่นานเด็กหนุ่มก็ค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อผู้ชนะจากการตบตีกันภายในจิตใต้สำนึก ได้มีโอกาสโผล่ออกมาสู่โลกภายนอกกับเขาเสียที หลังจากที่ต้องทนอุดอู้อยู่แต่ภายในใจของเจ้าของร่างมาเสียนาน วันนี้เขาจะได้อ้อนปะป๋าเซบาสเตียนทำขนมอร่อยๆให้ทานสักที
"อา...ในที่สุด..เราก็ได้ออกมาสู่โลกภายนอกสักที ที่นี่ในป่าสินะ"เด็กหนุ่มตาสีแดงที่พึ่งลืมตาตื่นขึ้นค่อยๆดันตัวลุกขึ้นมานั่งเอามือดึงผ้าปิดตาออกแล้วมองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้น ดีใจที่ได้ออกมาเปิดหูเปิดตากับเค้าสักที 
แล้วเด็กหนุ่มตาสีแดงฉานก็ลุกขึ้นยืนหันไปมองรอบๆอีกครั้งแล้วถามกับตัวเอง
"แถวนี้มันที่ไหนกัน เราไม่เคยมาที่แห่งนี้มาก่อนเลยด้วยสิ จะไปหาปะป๋ายังไงล่ะเนี่ย แถมยัง อึ้ย ใช้ตาขวาไม่ได้ด้วย ช่างเป็นร่างกายที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี "ดาร์กชิลพอลุกขึ้นมายืนได้ก็บ่นทันที ในมือถือผ้าปิดตาเอาไว้เพราะเดี่ยวเขาจะต้องเอาไปคืนให้เซบาสเตียน
ในระหว่างนั้น
"นายน้อย!!!นายน้อยอยู่ไหนขอรับ ส่งเสียงหน่อย.."เสียงตะโกนเรียกที่แสนจะคุ้นเคยดังแว่วมา
"เอ๋..เสียงนี้หรือว่า... !! "ดาร์กชิลพึมพำกับตนเองเมื่อได้ยินเสียงที่ค้นเคยเรียกหาแม้จะไม่ได้เรียกชื่อของตนแต่ก็อดดีใจไม่ได้อยู่ดีที่ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นเรื่อยๆ
"เฮ้ๆ!!ฉันอยู่นี่เซบาสเตียน"ดาร์กชิลส่งเสียงตอบกลับมาแกล้งทำเป็นพูดเหมือนชิเอลเพื่อไม่ให้เซบาสเตียนสงสัยว่าทำไมเขาถึงออกมาสิงร่างนี้ได้ 
"เห..นั่นเสียงของนายน้อยนี่ อยู่แถวนี้จริงๆสินะ "เซบาสเตียนได้ยินในทันทีเลยเริ่มโล่งใจมากขึ้นแต่การเรียกมันฟังดูแปลกนะนั่น
"อยู่ทางนี้ วู้ววววว เซบาสเตียน!!"ดาร์กชิลตะโกนเรียกสุดเสียงทำเสียงแหลมกู่ร้องเพื่อให้สัญญาณให้ซาตานหนุ่มตามเสียงของเขามา
แล้วพอได้ยินเสียงของชิเอลดังมา เซบาสเตียนจึงเดินไปตามเสียงจนกระทั่งได้เจอกันในที่สุด
"นายน้อย!!"เซบาสเตียนร้องทักอย่างดีใจรีบเดินเข้าไปคว้าตัวชิเอลมาโอบกอดด้วยความโล่งใจเป็นที่สุดที่หาเด็กของเขาเจอ
ดาร์กชิลยิ้มอย่างสุขใจซุกซบหน้าลงกับอกของซาตานหนุ่มที่ตอนนี้เขาใส่เสื้อแล้วไม่ได้เปลื่อยท่อนบนเหมือนก่อนหน้านี้ตอนฝึกแถวๆน้ำตก
"ปะ ซะเซบาสเตียน เซบาส!!"เด็กหนุ่มตาสีแดงพร่ำเรียกหาบิดาด้วยความโหยหาและแสนจะคิดถึงโอบกอดคอบิดาตนไว้อย่างแนบแน่นริมฝีปากอวบอิ่มอมยิ้มอย่างสุขใจที่ได้เจอกันอีกครั้งหลังจากที่ต้องถูกกักตัวเอาไว้ในร่างนี้มาหลายวัน
"ไม่เป็นอะไรใช่มัยขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนเอ่ยถามพรางมองสำรวจร่างกายเด็กของเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เอามือปัดเช้ดคราบฝุ่น คราบดินออกจากใบหน้าของเด็กหนุ่มตาสีแดงไปพราง
"ขะ เอ่อ..ฉะ ฉันไม่เป็นไร นะนายไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก"เด็กหนุ่มตาสีแดงหลับตาพูดหันหน้าหนีไม่กล้าสบตา
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วขอรับ มา..ฮึ้บ..ผมจะพาคุณกลับไปที่แคมป์"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางจับเด็กหนุ่มที่เนื้อตัวเปียกปอนอุ้มขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วพาเดินไปตามทางในป่าเพื่อกลับไปสู่ที่ตั้งแคมป์ของพวกเขา ซึ่งดูท่าเจ้าตัวจะไม่ติดใจสงสัยอะไรเลยกับท่าทีแปลกของเด็กหนุ่มตาสีแดงคนนี้เลยแม้แต่น้อย 
ดาร์กชิลอมยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้รับการดูแลจากซาตานหนุ่ม เงยหน้าขึ้นมามองคนอุ้มด้วยท่าทีเขินๆเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหลบตาไปอีก
"หึ ท่าทางคงจะหนาวมากเลยสินะ จะเล่นน้ำตกต่อหรือเปล่าขอรับ นายน้อยอยากจะเล่นน้ำมากไม่ใช่เหรอ ส่วนการฝึกวิชาจิตสัมผัสไว้แค่นี้ก่อนก็ได้ ค่อยๆฝึกแบบช้าๆค่อยเป็นค่อยไป จะเอาวันเดียวทำสำเร็จเลยมันคงจะเป็นไปไม่ได้หรอกขอรับ"เซบาสเตียนก้มหน้าลงมาถามความเห็นเด็กหนุ่มตาสีแดงที่เขากำลังอุ้มในท่าเจ้าหญิงอยู่
"อืม ไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ จริงๆจะฝึกต่อก็ได้นะ ไว้ฝึกเสร็จค่อยไปเล่นน้ำตกทีหลังก็ได้ นายวางฉันลงเถอะ ฉันจะเดินเอง"เด็กหนุ่มตาสีแดงหลับตาพูดเขายังไงก็ได้จะฝึกต่อก็ได้เขาไม่เกี่ยงงอนอิดออดหรือเรื่องมากอยู่แล้ว เขายินดีรับการฝึกอย่างเต็มที่เลยเพื่อบิดาของเขา เขาจะต้องชนะการแข่งแล้วคว้าเอารางวัลที่หนึ่งมาฝากบิดาให้ได้เลย
"อ้าจะฝึกต่อจริงๆเหรอ นายน้อยไหวแน่นะ"เซบาสเตียนร้องอย่างประหลาดใจไม่นึกว่าชิเอลจะมุมานะฝึกวิชากับเขาขนาดนี้ นี่นายน้อยไปล้มหัวฟาดพื้นที่ไหนมาหรือเปล่าเนี่ยทำไมถึงได้ น่ารักขึ้นมาได้ล่ะเนี่ย
"อืม ไหวสิ ฉันต้องฝึกให้เก่งขึ้นมาให้ได้เลย แล้วเมื่อถึงตอนนั้น ฉันจะพิชิตรางวัลมาให้นายให้ได้เลย คอยดูให้ดีนะ เซบาสเตียน!!"เด็กหนุ่มตาสีแดงพูดด้วยท่าทีจริงจัง ยืนเท้าเอวแล้วชี้มือมาที่เซบาสเตียนพูดด้วยความมุ่งมั่นว่าเขาจะต้องชนะการแข่งฟันดาบให้จงได้เลย
"โอ๋ว นายน้อยนี่คุณ.. 0///0"เซบาสเตียนเกิดความรู้สึกประทับใจขึ้นมาหน้าแดงเอาเสียดื้อๆ รู้สึกว่าท่าทางเมื่อครู่นี้ของชิเอลนั้นเท่มากเลย
"หึ เอาหล่ะ จะฝึกอะไรเชิญว่ามาเลย ฉัน ชิเอล แฟนท่อมไฮด์คนนี้จะตั้งใจฝึกอย่างสุดความสามารถ"เด็กตาสีแดงพูดด้วยท่าทีฮึกเหิม ดวงตาสีแดงฉานเกิดเป็นประกายแห่งเพลิงที่ลุกโชนด้วยความมุ่งมั่นแบบสุดๆว่าจะต้องเอาชนะการแข่งในครั้งนี้ให้ได้
"โอ้โห..นายน้อยนี่ทำผมแปลกใจได้เสมอจริงๆไม่นึกเลยว่าคุณจะมีความมุ่งมั่นขนาดนี้ ได้ขอรับ ผมจะฝึกให้คุณอย่างเต็มที่เลยเพื่อชัยชนะของเรา"เซบาสเตียนคว้าแขนชิเอลมากุมไว้แนบกับอกแล้วจูบที่หลังมือก่อนจะคว้าตัวมาโอบกอดด้วยความรู้สึกปราบปลื้มปิติแบบสุดๆที่นายน้อยของเขายอมฝึกแบบจริงจังเสียทีเขาจะได้ไม่ต้องคอยจ้ำจี้จ้ำชัยอะไรมากนัก
--หึ เพื่อปะป๋า ข้าทำได้ทุกอย่าง ข้าจะเอารางวัลมาให้ปะป๋าให้จงได้เลยขอรับ ขออภัยที่ข้าปลอมตัวเป็นชิเอลนะหลอกลวงท่านนะ หวังว่าท่านจะไม่โกรธข้านะ ข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายเลย ข้าแค่อยากช่วยให้งานนี้ป่านไปด้วยดี --ดาร์กชิลคิดในใจอย่างรู้สึกผิดที่ต้องมาหลอกชายที่เขาทั้งรักและเคารพแบบนี้ หวังว่าปะป๋าจะไม่โกรธหรือทำโทษเขานะ ก็ชิเอลน่ะไม่ได้เรื่องเลยทำอะไรก็เหลาะแหละ ให้เขาฝึกแทนอาจจะดีกว่าก็ได้ ก็เขาเป็นปีศาจนี่ยังไงก็ต้องอึดกว่าอยู่แล้ว
"มีอะไรหรือขอรับ ท่าทางเหมือนมีอะไรเรื่องอะไรในใจ"เซบาสเตียนเห็นท่าทีของชิเอลเปลี่ยนไปจึงถามอย่างสงสัย
"ไม่มี..แค่กังวลเรื่องการแข่งนิดหน่อย"ดาร์กชิลในร่างชิเอลหลับตาตอบหันหน้าหนีทำทีเป็นยืนกอดอกวางมาดสุขุม
"ไม่ต้องกังวลไปหรอก ผมเชื่อว่ายังไงนายน้อยก็ต้องทำได้ ผมมั่นใจว่าการฝึกของผมจะพัฒนาทั้งคุณและปีศาจน้อยจะต้องแข็งแกร่งขึ้นทัดเทียมปีศาจเอสคราสได้อย่างแน่นอนขอรับ"เซบาสเตียนเอื้อมมือมาลูบหัวพุดปลอบโยนให้กำลังใจเด็กของเขายิ้มๆ 
--ปะป๋า--ดาร์กชิลเรียกในใจมองดูซาตานหนุ่มด้วยความซาบซึ้งใจที่ยังอุตส่าคิดถึงเขาอยู่ ไม่ได้ลืมเขาไปสินะ ถึงแม้จะถุกสั่งห้ามเรียกดาร์กชิลออกมาก็ตาม แต่ก็ยังห่วงปีศาจน้อยตนนี้อยู่สินะ
"อ่า..อืม.."ดาร์กชิลในร่งชิเอลพยักหน้ารับทราบด้วยท่าทีจริงจัง ด้วยจิตใจที่แน่วแน่ เข็มแข็ง
"เอาหล่ะ งั้นมาฝึกต่อนะขอรับ"เซบาสเตียนเลยโล่งใจที่ชิเอลอยากจะฝึกต่อจึงเอ่ยปากชวนฝึกวิชาจิตสัมผัสกันต่อ เดินไปก้มหยิบผ้าที่ชิเอลทำตกเอาไว้ขึ้นมาสะบัดๆให้คราบฝุ่นหลุดออกไป
"อืม"ดาร์กชิลในร่างชิเอลพยักหน้ารับแล้วเขาก็หันหลังให้เซบาสเตียนหลับตาลงยอมให้เซบาสเตียนไปหยิบผ้ามาผูกปิดตาทั้งสองข้างให้แต่โดยดี
เซบาสเตียนเอาผ้ามาผูกปิดตาชิเอล(ตัวปลอม)เอาไว้อย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เอะใจสงสัยเลยว่านิสัยเปลี่ยนไปหรืออย่างไร หรือว่าเป็นนายน้อยในอุดมคติที่เขาต้องการในยามนี้กันแน่
"เอาหล่ะมาเล่นเกมปิดตาหาตัวผมกันอีกสักรอบนะขอรับ ถ้าคราวนี้นายน้อยจับผมได้จะปล่อยให้ไปเล่นน้ำตก"เซบาสเตียนพูดเงื่อนไขขึ้นมาในขระที่กำลังผูกผ้าปิดตาให้เด็กหนุ่มที่ยืนหลับตานิ่งอยู่
"อืม"ปีศาจน้อยในคราบเด็กหนุ่มตอบรับในลำคอ แล้วยืนนิ่งเริ่มทำจิตใจให้ว่างเปล่าเพื่อคอยฟังเสียงสรรพสิ่งรอบตัวด้วยใจของตนเอง เขารู้หมดทุกอย่างว่าเซบาสเตียนอธิบายอะไรให้ชิเอลฟังบ้างเขาจึงไม่จำเป็นต้องอธิบายซ้ำอีก
เซบาสเตียนยิ้มแล้วแอบเอากริกเงินใส่ไว้ที่กระเป๋าเสื้อของชิเอลก่อนจะค่อยๆถอยออกมาอย่างช้าๆแล้วจากนั้นเขาก็หายตัวไป แน่นอนว่าจุดที่เขาจะยืนรอคือที่ข้างลำธารหน้าแคมป์เช่นเดิม เขาอยากจะทดสอบความสามารถของนายน้อยว่าจะมาหาเขาได้หรือเปล่า
แต่ในยามนี้ชิเอลตัวจริงกำลังหลับไหลอยู่ภายในจิตใต้สำนึกที่มืดมิดไร้แสงสว่างในร่างของตัวเองด้วยอาการสะบักสะบอมจากการถูกปีศาจน้อยซ้อมจนหมดสติไป ตราบใดที่ดาร์กชิลไม่ยอมหลับหรือคืนร่างคืนให้เขาก็จะไม่มีโอกาสได้ออกมาอีก นี่คงเป็นผลกรรมของเขาที่ทำเอาไว้กับเด็กคนนั้นกังขังเค้าไม่ยอมให้ออกมา คราวนี้คงถึงตาเขาโดนเสียเองบ้างแล้ว เขายังคงหลับสนิทไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดว่าข้างนอกนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ภายนอกจิตใจของชิเอล ดาร์กชิลผู้แย่งชิงร่างในตอนนี้เขากำลังยืนนิ่ง คอยฟังเสียงรอบตัว และเปิดประสาทรับรู้ทุกส่วนเพื่อออกตามหาเซบาสเตียนให้พบ ถ้าหากการฝึกนี้จบเร็วเขาก็จะได้มีโอกาสไปเล่นน้ำตกกับเซบาสเตียนสักที 
--ข้าได้ยินเสียงของสายลม...อาการที่เย็นจับขั้วกระดูก..เสื้อผ้าที่บางเบาและเปียกปอนนี้ทำให้ข้าเย็นจนแทบชาไปหมดแล้ว..หากข้าเสกไฟขึ้นมาได้อย่างปะป๋าก็คงจะดีไม่น้อย..เมื่อไหร่ปะป๋าจะสอนข้าเสกไฟสักทีนะ..ลองเดินไปต่อดีกว่า...--
--หืมตรงนั้นหากเดินไปต้องเป็นหน้าผาแน่ๆ ข้าสำผัสได้ถึงกลิ่นไอของความตาย คงมีคนเคยตกลงไปสินะ--ดาร์กชิลหยุดเดินเมื่อเขารับรู้ถึงเส้นทางข้างหน้าว่าจะต้องเป็นเหวแน่นอน จึงกลับหลังหันเดินคลำไปตามทางในป่าต่อเพื่อตามหาเซบาสเตียน
--ลองเดินไปทางขวาดูและกัน--พอตัดสินใจได้แล้วดาร์กชิลก็เดินไปทางที่เขาเลือกด้วยสัญชาติญาณ
แต่แล้วดาร์กชิลก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขารู้สึกถึงจิตสังหารของสิ่งมีชีวิต 
--เฮือก..ข้ารู้สึกเหมือนมีสายตาน่ากลัวกำลังจับจ้องมองดูข้าอยู่..เท่าที่จมูกนี้สัมผัสได้คือกลิ่นเหม็นสาบของสัตว์ร้ายตัวใหญ่ๆ--
แฮ่...แฮ่...แฮ่...
--เสียงคำรามของสัตว์ร้ายดุดัน ข้ารู้สึกได้ว่ามันต้องมีเขี้ยวที่แหลมคม กงเล็บที่สามารถฉีกขาดร่างนี้จนเป็นแผล แย่แล้วข้าจะทำยังไงดี..อ่ะจริงสิ..กริกเงินของปะป๋า ยังอยู่ในกระเป่าเสื้อนอนตัวนี้นี่นาเมื่อกี๊เหมือนปะป๋าแอบเอามาใส่ไว้ให้ คงอยากให้ข้าเอาไว้ใช้ป้องกันตัวเองสินะ
--หึ่ม..ดีล่ะ..ในเมื่อมีอาวุธนี้ข้าก็ไม่กลัวสัตว์ร้ายที่จ้องจะเล่นงานข้าอยู่แล้ว--ดาร์กชิลพูดในใจพรางเตรียมหยิบกริกเงินมาถือเอาไว้ด้วยใจที่มุ่งมั่นเตรียมตั้งรับการจู่โจมจากสัตว์ร้าย
แฮ่ แฮ่ๆ เสียงคำรามเริ่มใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ
--ตอนนี้มันอยู่ทางไหน ข้างหน้าเรา..ไม่มช่ข้างหลังต่างหาก!!--เด็กหนุ่มที่มีผ้าปิดตาสองข้างรีบพลิกตัวหันกลับมามือกำด้ามกริกเงินเอาไว้แน่น หูคอยเงี่ยฟังเสียงรอบๆตัว นี่ก็ถือเป็นการฝึกไปในตัว หากเขาจัดการกับสัตว์ร้ายพวกนี้ได้ ปะป่าจะต้องภาคภูมิใจในตัวเขาแน่ๆเลย ไม่สิในตัวชิเอลต่างหากก็ตอนนี้เขาสวมรอยเป็นเด็กคนนั้นนี่นา
แฮ่ แฮ่ เสียงคำรามใกล้เข้ามาทุกที จนดาร์กชิลไม่มีเวลาคิดอะไรอีกแล้ว และทันทีที่เขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวสวบสาบจากการแหวกดงหญ้าใกล้เข้ามา เด็กหนุ่มตาสีแดงก็ตวัดกริกเงินฟาดฟันใส่
"ไปให้พ้น นะเจ้าสัตว์ร้าย ถึงข้าจะมองไม่เห็นแต่ข้าก็พอจับการเคลื่อนไหวของแกได้ ถ้าไม่อยากโดนฟันคอขาดล่ะก็ถอยไป!!"ดาร์กชิลตวาดใส่สัตวร้ายเสียงดัง 
สัตว์ร้ายที่คำรามใส่นั้นเป็นหมาป่า มันคำรามขู่ใส่ สี่เท้าของมันเดินย่างสามขุมตรงมาหาเด็กหนุ่มที่มีผ้าปิดตาเอาไว้เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ดวงตาสีเหลืองจับจ้องมองเหยื่ออย่างไม่ลดละก่อนจะเตรียมตัวพุ่งกระโจมเข้าใส่!!
"เฮือก!!"ดาร์กชิลสะดุ้งสุดตัวเมื่อเริ่มรู้สึกถึงการจู่โจมของสัตวร้ายพุ่งเข้าใส่เขา เด็กหนุ่มตาสีแดงเบี่ยงตัวหลบเฉียดกงเล็บของมันไปเพียงเล็กน้อยจนแขนเสื้อนอนฉีกขาด แต่ผิวเนื้อไม่เป็นอะไรแค่มีรอยขีดข่วนจางๆจากการเสียงสีของกงเล็บที่แหลมคมนั้น หากเขาหลบช้ากว่านี้เขาคงโดนกงเล็บของมันข่วนใส่แขนจนเป็นแผลเลือดไหลเอาแน่ๆ
"หนอย..ทักทายกันแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยนะเจ้าสัตว์ร้าย!! "ดาร์กชิลพูดด้วยท่าทีจริงจังตวัดกริกเงินปัดป้องตนเองหากโดนจู่โจมด้วยกงเล็บอีกเขาจะเฉือนเล็บของมันให้ขาดเลยคอยดู
แฮ่ แฮ่ บรู๋วววววว นั่นเจ้าสัตว์ร้ายร้องเรียกพวกของมันมาแล้ว 
--เสียงหอนแบบนี้ หมาป่างั้นเหรอ--ดาร์กชิลจึงรู้ขึ้นมาทันทีว่าเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้คือหมาป่าเพราะได้ยินเสียงหอนโหยหวนของมันเรียกพวกของมัน ดีล่ะในเมื่อเป็นหมาป่าเขาจะทำให้มันเชื่องให้ได้เลย 
"ดีล่ะ ในเมื่อแกเป็นหมา ก็ต้องใช้วิธีแบบหมาๆ.."ดาร์กชิลค่อยๆกระเถิบถอยหลังพยายามเอามือคลำไปตามพื้นแล้วเขาก็หาอะไรบางอย่างได้ มันคือเศษหินก้อนเล็กๆ เขาหยิบขึ้นมาแล้ว เดินตรงไปหาเจ้าหมาป่าตัวนั้นอย่างไม่กลัวเกรง 
"โบ๋ว.."เจ้าหมาป่าหยุดชะงักกระพริบตาสีเหลืองปริบๆมองดูการกระทำของเหยื่อที่กำลังเดินตรงเข้าใกล้ตัวมัน หมาป่าเอียงคอไปมาทำหน้าหมาสังสัย ว่าเจ้าเด็กคนนี้ทำไมไม่กลัวมันเลยเหรอ (เอ๋ทำยังไงหว่าหมาสงสัย) 
"เอ้ากระดูกชิ้นใหญ่เลยนะ ไปเก็บมาซะ พี่หมาป่า!!!"ดาร์กชิลไม่รอช้าพอเข้าใกล้จนยื่นแขนมาให้เจ้าหมาป่านั่นได้แล้วเขาก็ใช้ก้อนหินนั้นเป็นตัวหลอกล่อ 
เจ้าหมาป่าโง่นั้นเกิดหลงกล พอได้ยินคำว่ากระดูกก็รีบวิ่งไปเก็บทันทีด้วยสัญชาติญาณของการเป็นหมา ดาร์ดชิลรีบดึงผ้าปิดตาออกเพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะฝึกเขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเอาตัวรอดนั่นก็คือ.....
"เผ่น!!"พอดึงผ้าปิดตาออกแล้วดาร์กชิลจึงหันไปมองเจ้าหมาที่วิ่งไปเก็บกระดูก (ก้อนหิน)จนผละไปจากเขาชั่วขณะ เด็กหนุ่มตาสีแดงจอมเจ้าเล่ห์ไม่รอช้าตัดสินใจวิ่งหนีเพราะเขาไม่อยากทำร้ายหมา (โกยสิโยม)
เจ้าหมาป่าผู้โง่เขลาโดนเด็กหนุ่มต้มจนเปลื่อย ไม่ใช่กระดูกนี่หว่ามันก้อนหิน เจ้าหมาป่านั่นพึ่งคิดได้พอรู้ตัวว่าโดนหลอกมันจึงโกรธตาเขียวปั๊ดเลยที่บังอาจมาหลอกมันจึงรีบหันหัวกลับมาตั้งท่าจะเล่นงานเหยื่อแต่เหยื่อนั้นกลับเผ่นหนีไปเสียแล้ว 
มันจึงโก่งคอโหนดังลั่นป่าด้วยความเจ็บใจ บรู๊วววววววววววววววว!!!!!!
ดาร์กชิลหยุดวิ่งหันกลับไปมองเมื่อได้ยินเสียงหอนโหยหวนชวนขนลุกนั้น ทำให้เขาเกิดกลัวขึ้นมาหากมันเจอเขาตอนนี้เขาคงโดนมันขย้ำเลือดโชกแน่ๆมันคงโกรธเขาน่าดูที่ไปหลอกมัน มีทางเดียวที่จะทำได้คือ วิ่ง หนีกลับไปที่แคมป์เพื่อตั้งหลักก่อน
"แฮ่ก แฮ่ก บ้าเอ๊ย ทำไมข้าต้องมาเจอเจ้าหมาป่าไล่ล่าด้วยล่ะเนี่ย ยังไงก็ต้องกลับไปตั้งหลักที่แคมป์ก่อนล่ะ ส่วนเรื่องหาตัวปะป๋าไว้ค่อยคิดกันอีกทีแล้วกัน แฮ่ก แฮ่ก"ดาร์กชิลวิ่งหนีสุดชีวิตมือยังคงกำด้ามกริกเงินกับผ้าปิดตาเอาไว้แน่น คอยก้มลงมองข้ามรากไม้ไม่ให้สะดุดหกล้ม
ส่วนเจ้าหมาป่าก็ตามดมกลิ่นแล้วส่งเสียงหอนคอยไล่ล่าเหยื่อด้วยความโมโห หากเจอเจ้าเด็กนั่นเมื่อไหร่มันจะขย้ำฉีกเนื้อเถือหนังทันที
บรู๊ววววววว บรู๊ววววววววววว!!!!!! 
ทางด้านเซบาสเตียนกำลังนั่งอ่านหนังสือรอคอยนายน้อยอยู่แถวข้างลำธาร แต่แล้วเขาก็ชะงักรีบปิดหนังสือเมื่อได้ยินเสียงหอนโหยหวนดังแว่วมา และใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
"เห..นั่นเสียงหมาป่าหอนนี่ แย่และ นี่นายน้อยจะเดินหลงทางไปเจอเจ้าพวกนั้นหรือเปล่า น่าเป็นห่วงแฮะ"เซบาสเตียนเริ่มนั่งไม่ติดอีกครั้งรีบปิดหนังสือที่อ่านค้างไว้วางลงบนพื้น แล้วดันตัวลุกขึ้นยืนเดินไปเดินมาด้วยท่าทีกระวนกระวาย เขาจะทำยังไงดีไปหานายน้อยหรือว่าจะรออยู่ตรงนี้ดี
"เอาไงดีๆไปหานายน้อยหรือว่าจะรออยู่ที่นี่ดีล่ะ"เซบาสเตียนเดินพึมพำกับตนเองเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบเพื่อตัดสินใจ 
บรู๊ววววววว บรู๊ววววววววววว!!!!!! นั่นเสียงหมาป่าหอนดังใกล้เข้ามามากยิ่งขึ้นแล้ว
"เอาหล่ะตัดสินใจแล้วไปตามหานายน้อยก่อนแล้วกัน บางทีเด็กคนนนั้นอาจกำลังตกอยู่ในอันตรายก็ได้"เซบาสเตียนจึงตัดสินใจไปตามหาชิเอลในที่สุดเขากำลังหันหลังให้กับลำธารเตรียมจะ แต่ทว่า....
นาทีต่อมา
"แฮ่ก แฮ่ก โอยเหนื่อยมาถึงที่ตั้งแคมป์ซะที!!"จู่ๆก็มีเด็กหนุ่มผมสีอความารีนวิ่งแบบไม่ลืมหูลืมตาตรงมาชน โครม!! เข้าให้อย่างกระทันหัน 
ผลั่ก!!! ตุ้ม!!!แล้วทั้งคู่ก็เกิดเสียหลักล้มหล่นตุบลงไปน้ำทั้งคู่
"ฮึ่ก >_<"เด็กหนุ่มที่พุ่งชนหลับตาแน่นเลยตอนนี้เขากำลังนอนคล่อมตัวทับไปบนตัวชายหนุ่มผู้ถูกชนที่กำลังนอนแช่อยู่ในลำธารตึ้นๆกริกเงินที่เด็กหนุ่มถือมาพร้อมกับผ้าปิดตากระเด็นหลุดมือหล่นหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
"อ่า นะนายน้อย ทำไมถึงได้..0_0!!"เซบาสเตียนที่กำลังโดนเด็กหนุ่มสวมชุดนอนสีขาวมอซอเปียกปอนทับกดตัวอยู่เอ่ยทักขึ้นอย่างประหลาดใจ ที่นายน้อยของเขาจับตัวเขาได้ในที่สุด เกมโอเวอร์แล้ว!!
"แฮ่กๆ หมาป่า มันไล่ล่าฉัน!!"เด็กหนุ่มผู้ที่กำลังคล่อมตัวอยู่หลับหูหลับตาลำล่ำละลักพูดอย่างหอบๆด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งแผ่นป่าราบหนีหมาป่ากลับมาถึงที่แคมป์ได้สำเร็จด้วยตัวเอง
"เฮ้อ..นึกแล้วเชียว ถึงว่าทำไมผมถึงได้ยินเสียงหมาป่าหอนเรื่องมันเป็นมายังไงไหนลองเล่าให้ฟังซิขอรับ.."เซบาสเตียนพูดพรางดันตัวลุกขึ้นมานั่งเอามือปาดเสยผมที่เปียกปอนขึ้นไม่ให้มาปรกหน้าปรกตาเขา ทั้งๆที่ยังมีเด็กตัวยุ่งทับอยู่บนตัวแต่น้ำหนักของนายน้อยไม่เป็นปัยหาสำหรับเขาเลยสักนิดลุกขึ้นมานั่งได้สบายๆ แต่เสียอย่างเดียวคือทั้งเสื้อผ้าทั้งกางเกงเปียกหมดเลย จะจับตัวเขาทั้งทีทำไมต้องผลักตกน้ำด้วยล่ะเนี่ย
ดาร์กชิลลืมตาขึ้นมามองเมื่อตัวของเขาถูกคนที่โดนตนทับดันต้านลุกขึ้นมานั่งทำให้ท่าการนอนคล่อมเมื่อครู่ของเขาเปลี่ยนมาเป็นนั่งบนตักแทน
"เอ่อ...ก็ระหว่างที่ฉันกำลังฝึกวิชาจิตสัมผัสอยู่เดินไปจนถึงหน้าผาเห็นว่าไปต่อไม่ได้แล้วฉันเลยย้อนกลับมาลองไปเส้นทางอื่นดูเผื่อว่าจะเจอนาย แต่ว่า..ในระหว่างทางก้ได้ยินเสียงคำรามของสัตว์ร้าย ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป้นหมาป่า จนได้ยินเสียงของมันหอนเรียกพวกนั่แหละ ฉันถึงได้รู้ว่ามันคือตัวอะไร "เด็กหนุ่มตาสีแดงที่กำลังนั่งตกอยู่เริ่มต้นเล่าเหตุการณ์ที่เขาเจอกับหมาป่าให้ฟังอย่างคร่าวๆ
"แล้วยังไงต่อขอรับ นายน้อยโดนหมาป่าทำร้ายเอาหรือเปล่า"เซบาสเตียนถามต่อมองดูเด็กของเขาอย่างห่วงใย
"มันจู่โจมทำท่าจะขย้ำใส่ฉัน แต่ว่า..ฉันหลบได้แต่ก็เฉียดโดนกงเล็บของมันข่วนแขนเสื้อจนขาดเลย แต่แขนก็ไม่ได้เป็นอะไรแค่มีรอยข่วนเล็กน้อยไม่ถึงกลับมีบาดแผล "เด็กหนุ่มตาสีแดงเล่าต่ออย่างใจเย็น ตอนนี้เขาหายเหนื่อยแล้วอาการหอบก็คลายลง
เซบาสเตียนก้มลงมองดูตามแขนและหัวไหล่ที่แขนเสื้อมีรอยฉีกขาด
"โถน่าสงสารจริงๆตอนนี้ไม่เจ็บแล้วใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนถามพรางเอามือลูบไล้ที่แขนเนียนๆของเด็กที่น่าสงสารเบาๆอย่างเห็นใจ
"อืม..ไม่เจ็บแล้วล่ะ แค่รอยขีดข่วนแค่นี้เอง ก็ฉันเป็นปีศาจนี่ดูสิร่องรอยหายไปหมดแล้ว"เด็กหนุ่มตาสีแดงพูดพรางดันมือของเซบาสเตียนออกไม่ให้มาลูบไล้แขนเขามากนัก เขาไม่ได้เป็นอะไรแล้วสักหน่อย
"งั้นหรือครับ แล้วยังไงต่อครับ นายน้อยหนีรอดมายังไงขอรับ"เซบาสเตียนถามต่อ
"ฉันก็หยิบก้อนหินขึ้นมา.."ปีศาจน้อยเล่าต่อ
"อ้าแล้วก็เอาไปปาใส่หัวมันจนมันสลบแล้วถึงหนีมาใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนถามเสียงเรียบ มองดูเด็กของเขาด้วยความชื่นชมในความกล้าหาญของเขา
"เปล่า..ไม่ได้เอาไปปาใส่มันหรอก"ปีศาจน้อยส่ายหน้าปฎิเสธ
"อ้าวแล้วนายน้อยทำยังไงถึงหนีมาได้ล่ะครับ ถ้าไม่ทำให้มันสลบก่อน ผมไม่เชื่อเด็ดขาดว่าคุณหนีมันมาทั้งๆที่อยู่ในระยะใกล้แบบนั้นได้น่ะ ตามหลักแล้วไม่น่าจะหนีรอดต้องโดนตะครุบขย้ำไปแล้วไม่ใช่หรือขอรับ เพราะมันต้องว่องไวกว่าคุณอยู่แล้วล่ะก็หมาป่ามันมีตั้งสี่ขานี่"เซบาสเตียนถามด้วยความสงสัย ยิ่งฟังก็ยิ่งงง
"ฉันก็..เอาก้อนหินไปหลอกมันว่าเป็นกระดูกแล้วเควี้ยงไปไกลๆ เจ้าหมาป่ามันโง่หลงกลวิ่งตามไป ฉันก็เลยหนีมาได้ยังไงล่ะ หึหึหึ"ปีศาจน้อยหลับตายิ้มกริ่มอย่างภาคภูมิใจที่วางแผนหลอกล่อมันแล้วเผ่นหนีมาจนถึงแคมป์ได้
"อ้อ...เข้าใจแล้วขอรับ มิน่าทำไมถึงได้ยินเสียงมันหอนแบบนั้น มันคงแค้นนายน้อยน่าดูที่ไปหลอกมัน"เซบาสเตียนหรี่ตาลงพยักหน้าอย่างเหนื่อยใจ เอามือกุมขมับด้วยความกังวลเล็กน้อย เรื่องวีระกรรมความเจ้าเล่ห์ของเด็กคนนี้จนเอาตัวรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ก็อยากจะชมว่าเก่งอยู่หรอกนะ แต่การไปหลอกหมาแบบนี้เหมือนเอาน้ำมันไปรดใส่ไฟเลยน่ะสิ ถ้าหากหลงทางอยู่ในป่าอาจจะได้โดนเจ้าหมานั่นพร้อมพวกของมันทั้งฝูงรวมสะกำแน่ๆ นับว่านายน้อยของเขายังโชคดีอยู่ล่ะนะที่หาทางกลับมาที่ตั้งแคมป์ถูกน่ะ ช่างเป็นการกระทำที่บ้าบิ่นจริงๆเลยให้ตายสิ
"ใช่แล้ว มันเลยไล่ล่าฉันใหญ่เลย แต่กว่ามันจะรู้ตัวฉันก็หนีไปตั้งไกลแล้วล่ะ และก็วิ่งมาถึงที่แคมป์นี่จนมาชนนายตกน้ำนี่ไง"ปีศาจน้อยยอมรับท่าทีภาคภูมิใจ 
"เฮ้อ..เล่นพุ่งมาโถมทับแบบนี้ก็ไม่ไหวนะขอรับ ทำเอาตกน้ำตกท่าตัวเปียกกันหมดเลยดูสิเนี่ย"เซบาสเตียนบ่นเล็กน้อยก้มลงมองดูสภาพของตัวเองอย่างไม่เซ็งๆเล็กน้อย แต่ก็อดที่จะพึงพอใจไม่ได้อยู่ดีที่เด็กคนนี้ตามหาตัวเขาเจอและจับเขาเอาไว้ได้ในที่สุดคงต้องให้รางวัลสักหน่อยล่ะมั้งแบบนี้
"หึหึหึ..ยังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้ฉันจับนายได้แล้วจะให้คะแนนเท่าไหร่ล่ะ อาจารย์"ดาร์กชิลหัวเราะชอบใจเงยหน้าขึ้นมาถามก่อนจะก้มหน้าก้มตาเอาหัวซุกซบอกที่เปียกปอนนั้นอย่างออดอ้อน
"คะแนนหรือขอรับ อืม.. เอาไป 6 เต็ม 10 ละกัน"เซบาสเตียนก้มลงมาพูดเอามือมาลูบหัวเด้กของเขาอย่างเอ็นดูบอกให้คะแนนตามความเป็นจริง
"อะไรกันได้แค่ 6 คะแนนเองเหรอ อุตส่าห์จับตัวได้แล้วแท้ๆ ทำไมได้แค่นี้เองอ่ะ"เด็กหนุ่มตาสีแดงดันขึ้นมามองจ้องหน้าผละออกจากอกของซาตานหนุ่มทันทีด้วยความไม่พอใจในคะแนนที่เขาสมควรจะได้คือสิบคะแนนไม่ใช่เหรอ
"ก็คุณทำผิดกติกาถอดผ้าปิดตาออกมาก่อนที่จะเจอผม ตามหลักแล้วจะต้องได้ 0 คะแนนด้วยซ้ำ แต่ว่าเหตุการ์ณถูกหมาป่าไล่ล่านี่ก็เป็นเหตุสุดวิสัยก็คงต้องยกให้ ได้ตั้ง 6 คะแนนถือว่าครูฝึกอย่างผมเมตตาที่สุดแล้วนะขอรับ"เซบาสเตียนหลับตาพูดเหตุผลที่ยอมให้ผ่านการฝึกรอบแรกนี้
"โอ้โห ใจดีจัง อุตส่าห์ให้ตั้ง 6 คะแนนแน่ะ "ดาร์กชิลเสียงเยาะแกมประชดแล้วดันตัวลุกขึ้นยืนเดินหนีเซบาสเตียนฝ่าน้ำในลำธารกลับขึ้นฝั่ง 
"จะไปไหนขอรับ"เซบาสเตียนถามพรางดันตัวลุกขึ้นยืนท่าท่าจะเดินตามนายน้อยของเขาขึ้นมาบนฝั่งด้วยอีกคน
"จะไปกลับเตนท์ หนาวจะตายอยู่แล้วอยากเปลี่ยนเสื้อ"เด็กหนุ่มตาสีแดงหันมาตอบแบบห้วนๆอย่างงอนๆ
"อ้าว..แล้วไม่ไปเล่นน้ำตกก่อนเหรอขอรับ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆเดินตามขึ้นฟังมา
"เอ๋.."ดาร์กชิลในร่างชิเอลหันมามองอย่างสนใจ 
"ก็นายน้อยอยากเล่นน้ำตกไม่ใช่หรือขอรับ"เซบาสเตียนพูดเตือนความจำ
"เอ๋แต่ว่า ไม่ฝึกวิชาต่อแล้วเหรอ"ปีศาจน้อยถามที่เขาออกมาเพื่อจะฝึกวิชาไม่ใช่มาเล่นน้ำสักหน่อย
"วันนี้พอแล้วล่ะครับ เพราะนายน้อยก็เหนื่อยมามากแล้วค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า หักโหมมากเกินไปมันไม่ดีต่อร่างกาย "เซบาสเตียนพูดอย่างห่วงใยยิ้มๆ
"อ่าแต่ว่า ฉันยังฝึกไหวนะ "ปีศาจน้อยยังไม่ยอมเลิกฝึก
"หึหึหึ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยฝึกต่อนะขอรับ วันนี้พอแค่นี้ เวลาที่เหลือผมจะปล่อยให้คุณทำอะไรได้ตามใจ อยากจะเล่นน้ำตกผมก็จะพาไปเล่น ไหนๆตัวของเราก็เปียกกันหมดแล้วผมก็จะเล่นเป็นเพื่อนคุณด้วยไง"เซบาสเตียนพูดพรางเอามือมาลูบหัวเด็กของเขาอย่างอ่อนโยน
ดาร์กชิลเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วจากนั้นเขาเกิดอาการใจเต้นแรงหน้าแดงระเรื้อขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ
--เอ๊ะ เอ๊ะ 0///0 นี่ข้าเป็นอะไรไป ทำไมใจของข้าถึงได้เต้นแรงแบบนี้นะ หน้าของข้าก็ร้อนเผ่าเหมือนตอนที่ข้าเป็นไข้เลย ปะป๋า..ท่านช่างอ่อนโยนกับข้ายิ่งนัก..ยามที่ท่านยิ้มให้ ข้ากลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ข้าเป็นอะไรไปนะ-- ดารืกชิลแอบคิดไปในระหว่างที่พวกเขาสบตากันเมื่อครู่นี้ 
"หืม..หน้าของกระผมมีอะไรหรือขอรับ จ้องใหญ่เชียว ดูสิหน้าแดงเลย มีไข้หรือเปล่าขอรับ ไหนขอผมตรวจดูหน่อยขอรับ"เซบาสเตียนยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆเอามือลูบไล้แก้มแดงๆของเด็กตรงหน้าอย่างห่วงใยก่อนจะเอามาแตะคลำตรวจดูที่หน้าผากว่าป่วยไม่สบายไปหรือเปล่าทำไมถึงหน้าแดง
"อ๊ะ -_- ปละเปล่า ไม่ได้เป็นอะไร! ไม่ต้องมาตรวจก็ได้!"เด็กหนุ่มตาสีแดงรีบหันหน้าหลบตาหนีปัดมือของเซบาสเตียนออกจากแก้มของเขา แล้วยืนกอดอกหินหลังให้ก่อนจะเอามือมาลูบแก้มตนเองปิดหน้าปิดตาด้วยความเขินอาย นี่เขาเป็นอะไรไปนะทำไมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้
"หึ ไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้วขอรับ ถ้าหากเกิดปวดหัว ไม่สบายอะไรตรงไหนรีบบอกผมทันทีเลยนะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆอย่างเอาใจใส่คอยดูแลอยู่เสมอ
"อืม..เราไปกันได้หรือยัง ฉันอยากจะเล่นน้ำตกจะแย่แล้ว"เด็กหนุ่มตาสีแดงจึงถามตัดบทเขาไม่อยากให้ปะป๋ามาห่วงอะไรเขามากนัก มันทำให้เขารู้สึกผิดที่หลอกลวงสวมรอยเป็นชิเอลแบบนี้
"ขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับพรางเดินมาคว้าแขนนายน้อยของเขาจูงมือพาเดินมุ่งหน้าสู่สถานที่ที่มีน้ำตกด้วยกัน
หลังจากนั้นหลายนาทีต่อมา เซบาสเตียนก็พาเด็กของเขามาถึงที่หมาย ดาร์กชิลมองดูสถานที่อย่างตื่นเต้นดีใจ เขาพึ่งเคยเห็นน้ำตกเป็นครั้งแรกในชีวิตเลย น่าเสียดายที่ชิเอลไม่ได้มาเห็นด้วยตัวเอง เพราะในยามนี้เขากำลังสลบอยู่ภายในใจตนเองยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นเลย (โถชิเอลลูกแม่น่าสงสารจริงๆ
"ว้าววว นี่น่ะเหรอน้ำตก สวยจังเลย เซบาสเตียน"เด็กหนุ่มตาสีแดงร้องอย่างตื่นเต้นดวงตาสีแดงเบิกกว้าง ปากอวบอิ่มเปิดอ้ากว้าง ด้วยความรู้สึกประทับใจที่ได้มาเห็นสถานที่ที่สวยงามแบบนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา
"เป็นไงบ้างขอรับ สวยมากเลยใช่มัยล่ะ นี่เป้นน้ำตกชั้นที่ สี่นะขอรับ ตอนที่เราฝึกว่ายน้ำนั้นชั้นที่หนึ่ง หรือถ้านายน้อยชอบแบบหวาดเสียวจะไปเล่นตรงชั้นที่ห้าก็ได้เดี่ยวผมจะพาไป"เซบาสเตียนหันมาถามความเห็น
"อืมไม่เป็นไร..แค่นี้ก็สวยมากแล้ว นี่..ฉันขอลงไปเล่นเลยได้มัย เอาแค่ชั้นสี่ก็พอแล้วล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เด็กหนุ่มตาสีแดงพยักหน้ายิ้มเห็นด้วยกับคำพูดของซาตานหนุ่ม และกำลังตื่นเต้นอยากลงไปเล่นน้ำในน้ำตกจะแย่แล้ว
"ได้สิขอรับ เชิญเล่นได้เต็มที่เลย ผมให้เวลาสามชั่วโมงพอนะขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับมองดูเด็กของเขาด้วยความเอ็นดู ท่าทางจะกระตือรือร้นน่าดูทีเดียวในเรื่องเล่นเนี่ย ถ้าการฝึกหากกระตือรือร้นได้แบบนี้ก็คงจะดี เขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาคอยดุคอยว่าจ้ำจี้จข้ำไชอยู่บ่อยๆนักหรอก
"อืม.."แล้วดาร์กชิลไม่รอช้า รีบวิ่งตรงไปเล่นน้ำตกในทันทีไม่มีการรีรอเลย เซบาสเตียนเดินตามมาคอยดูแลความปลอดภัยให้ พร้อมกับร่วมเล่นน้ำเป็นเพื่อนด้วย เขารู้สึกว่าตอนนี้นายน้อยเหมือนเด้กน้อยที่ไร้เดียงสาน่ารักน่าเอ็นดูมากเลยทีเดียว
"เฮ้...ลงมาเล่นด้วยกันสิ เซบาสเตียน!!"เด็กหนุ่มตาสีแดงตะโกนเรียก ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนโขดหินเอามือมาลองน้ำจากกำแพงน้ำตกชั้นบนเล่น จุ่มตัวลงไปนั่งแช่ในน้ำแล้วทำท่าจะปีนขึ้นไปนั่งหย่อนขาบนหินอีกชั้น ด้วยความซุกซน
"ครับๆระวังอย่าปีนขึ้นไปสูงมากล่ะนายน้อย เดี่ยวตกลงมาหัวแตกเอานะขอรับ"เซบาสเตียนคอยเตือนด้วยความเป้นห่วงเป็นใย นี่เขาเหมือนเป็นผู้ปกครองมากกว่าพ่อบ้านแล้วนะเนี่ย
"รู้แล้วน่า..หึหึหึ"เด็กหนุ่มจอมซนที่กำลังนั่งแกว่งขาไปมาละน้ำตอบกลับมายิ้มๆอย่างร่าเริง ไม่นึกว่าการได้ออกมาในตอนนี้จะดีขนาดนี้ ชักติดใจในโลกภายนอกนี้แล้วสิ อยากอยู่แบบนี้ไปอีกนานๆจังเลย 
"ท่าทางนายน้อยจะชอบเล่นน้ำตกเหมือนกันนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงมานั่งข้างๆเด็กหนุ่มตาสีแดงที่นั่งเล่นแกว่งเท้าอยู่บนโขดหินตรงม่านน้ำตก มองดูวิวไปอย่างเพลิดเพลิน
"ชิ ไม่เห็นจะมีอะไรสักเท่าไหร่เลยก็แค่ สายน้ำเย็นๆ แล้วก็โขดหิน..ต้นไม้..ก็แค่นั้น"เด็กหนุ่มตาสีแดงหลับตาพูดก้มหน้าเอามือมารองสายน้ำเย็นๆที่ม่านน้ำตกเล่น 
เซบาสเตียนกระเถิบตัวมานั่งใกล้ๆแล้วคว้าแขนฉุดดึงตัวเด็กของเขาอุ้มมานั่งตัก แล้วฟัดหอมแก้ม
"จุ๊บ ^^"ซาตาหนุ่มฟัดหอมแก้มนุ่มไปหนึ่งฟอดใหญ่
"0///0 อ๊ะ"เล่นทำเอาคนที่ถูกหอมแก้มเขินหน้าแดงอ้าปากค้าง รีบเงยหน้าขึ้นหันมามองสบตา
"หึหึหึ เขินหน้าแดงเลยหรือขอรับ ขอหอมอีกทีนะ จุ๊บ^^"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆอย่างสุขใจ ฟัดเด็กตัวนุ่มมาหอมแก้มอีกฟอดด้วยความหมั่นเขี้ยว
">/////<"เด็กหนุ่มตาสีแดงถึงกลับเขินจนพูดไม่ออก นี่เขาโดนปะป๋าหอมแก้มตั้งสองทีแน่ะ ถึงจะไม่ใช่แก้มของเขาจริงๆก็เถอะ แต่เจอแบบนี้เขาก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้นี่นา
เซบาสเตียนมองดูท่าทีของนายน้อยของเขายิ้มๆจนป่านนี้เขาก็ยังไม่เอะใจสงสัยเรื่องนิสัยที่เปลี่ยนไปสักที อาจเพราะว่ามีนิสัยที่เหมือนกันจนแยกไม่ค่อยออกก็ได้ล่ะมั้ง เขาเพียงแค่คิดว่านายน้อยดูเป็นเด็กดี ว่าง่ายขึ้น เข้มแข็งขึ้น และร่าเริงสดใสขึ้น ไม่ได้เอะใจเลยว่านี่ใช่ชิเอลตัวจริงหรือเปล่า
ดาร์กชิลเองก็ไม่ได้ทำตัวมีพิรุษอะไรให้เห็นเลย เขาเพียงแค่เปลี่ยนวิธีการพูดให้เหมือนชิเอลเท่านั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงตัวเองเลยแม้แต่น้อย เขาก็ยังคงแสดงความเป็นตัวของเขาอยู่ไม่ได้ลอกเลียนแบบใคร ยกเว้นแต่การพูดการจาเท่านั้นเอง
"หึ เขินจนพูดไม่ออกเลยหรือขอรับ"เซบาสเตียนแซวยิ้มๆพร้อมกับค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ๆเอามือจับเชยคางเด็กหนุ่มตาสีแดงให้เงยเชิดขึ้น
"เฮือก 0////0"เล่นทำเอาเด็กหน่มตาสีแดงถึงกลับอึ้งกิมกี่ไปสามวิ ตัวแข็งทื่อเหงื่อตกหน้าแดงกล่ำไปในทันที
"หึหึหึ"ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มหัวเราะในลำคอหน้าก็ยื่นเข้ามาใกล้มากขึ้น มากขึ้น 
"ฮึ่ก 0_0"ดวงตาสีแดงเบิกกว้างปากอวบอิ่มอ้าค้าง อีกนิดเดียว จมูกของเขากับเซบาสเตียนจะชนกัน 
--ฮึ่ก..ไม่นะปะป๋า อย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้แบบนี้สิ ข้ายังไม่ได้ทำใจเลยนะขอรับ--ดาร์กชิลคิดในใจด้วยความใจเต้นระทึกแทบจะทะลุออกมานอกอก เขาไม่เคยจูบกับปะป๋ามาก่อน นี่จะเป็นครั้งแรกสินะ ที่ได้จูบกับปะป๋า 
เซบาสเตียนหลับตาลงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในระยะประชิด อีกไม่กี่วินาทีริมฝีปากของเขากับเด็กหนุ่มตรงหน้าจะชนแตะกัน อีกไม่กี่วินาทีพวกเขาจะจูบกัน..ทว่า..
บรู๋ววววววววววววว!!!!! เสียงอนโหยหวนของเจ้าหมาป่าไม่มาดังขัดจังหวะเข้าซะก่อน
"อ๊ะ เสียงหมาป่า!!"ดาร์กชิลสะดุ้งรีบเอามือดันหน้าเซบาสเตียนให้ผละออกแล้วหันไปมองรอบๆด้วยความหวาดระแวง
เซบาสเตียนเหงื่อตก ดึงมือนายน้อยออกจากหน้าของเขา แล้วดันตัวขึ้นมานั่งตัวตรงหันไปมองรอบๆเช่นกันด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ เริ่มหงิดหงิดเจ้าหมาป่าอยากจะเอามันมาทำสเต็กเนื้อหมาอบซอสกีวี่จริงๆบังอาจมาขัดจังหวะความสุขของเขากับนายน้อยไปเสียได้ อีกนิดเดียวแท้ๆก็จะได้จูบกับเด็กคนนี้แล้วไม่น่าเลยจริงๆ