พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนถึงเช้าวันใหม่ 
"อืม..."เสียงครางเบาๆของชายหนุ่มผมดำร่างสูงบ่งบอกว่าในขณะนี้เขาเริ่มที่จะรู้สึกตัวตื่นนอนแล้ว เมื่อคืนเขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และตอนนี้สิ่งที่เขาเห็นเป็นภาพแรกหลังจากที่พึ่งลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตาให้คลายความงัวเงีย ก็คือภาพของเด็กหนุ่มผมสีอความารีนกำลังนอนตะแคงข้างมือแขนข้างหนึ่งโอบกระดาษแผ่นบางๆแนบไว้อยู่บนอก ท่าทางนายน้อยของเขาคงจะเอากระดาษคำตอบของเขาไปกอดไว้ตลอดทั้งคืนเลยสินะ
"หึ..นายน้อย..จุ๊บ..ไหนบอกว่าไม่ง่วงยังหลับอุตุเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนที่กำลังนั่งเอามือขยี้ตาอยู่ก็ค่อยๆก้มลงมาพูดเสียงกระซิบเบาๆที่ข้าๆหูก่อนจะแอบลักหลับหอมแก้มใสๆไปหนึ่งฟอดด้วยความเอ็นดู
"...Zzzzz..."คนโดนลักหลับยังคงหลับอุตุไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยว่าตนโดนผู้ชายที่นอนข้างๆหอมแก้มไปซะแล้ว
และพอเซบาสเตียนหอมแก้มชิเอลจนพบใจแล้วเขาก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมาสองสามทีเพื่อขับไล่ความง่วงความเหมื่อยล้าเตรียมไปทำงานตามที่ตนวางแผนเอาไว้สำหรับการฝึกในเช้าวันนี้ ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องโหดกว่าเมื่อวานแน่นอนเลยทีเดียว
"อื้อ...เอาหล่ะ..ไปจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับการฝึกเช้านี้ก่อนดีกว่า"ซาตานหนุ่มพูดพรางค่อยเดินย่องออกไปจากเตยท์ให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขากลัวทำเสียงดังปลุกชิเอลตื่น เดี๋ยวแผนที่เขาวางไว้จะสูญเปล่าเพราะการจัดเตรียมในครั้งนี้ต้องทำตอนที่ผู้ถูกฝึกไม่รู้ตัวมันถึงจะดี
แล้วพอเซบาสเตียนออกไปจากเตนท์เขาก็เดินไปตรงแถวริมลำธาร ยืนหลับตานิ่งแล้วท่องคาถาเสกขนนกสีดำขึ้นมา
"จงออกมาเจ้าขนนก!!"เซบาสเตียนเรียกพรางเหวี่ยงขนนกลงไปบนพื้นหญ้า แล้วฉับพลันนั้นก็ได้มีร่างฝาแฝดของซาตานหนุ่มปรากฏขึ้นมา เขาโค้งคำนับให้ผู้เป็นนายอย่างนอบน้อม แล้วยืนรอรับคำบัญชาอย่างสงบ
"เอาหล่ะ ขนนกนายเฝ้าดูแลนายน้อยแทนฉันสักแป๊บนะ เดี่ยวฉันมาไม่นานหรอก"เซบาสเตียนออกคำสั่ง ทำท่าจะเดินไปหยิบนาฬิกาในกระเป๋ากางเกงตัวเก่าที่เขาเอาไปวางพาดไว้ที่ขอนไม้ ขึ้นมาดูเวลา
"อืม น่าจะใช้เวลาไม่เกินสองชั่วโมงนะ ถ้าหากนายน้อยตื่นมาแล้วนายก็ทำอาหารเช้าให้ด้วยละกันเผื่อฉันจะกลับมาไม่ทันนายน้อยตื่นน่ะ"เซบาสเตียนพูดพรางมองดูเวลาซึ่งในขณะนี้เป้นเวลา ตีห้ายี่สิบนาที เขายังพอมีเวลาไปหาของมาจัดการเรื่องการฝึกได้ทันก่อนจะถึงเวลาที่ชิเอลจะตื่น
เจ้าขนนกพนักหน้ารับแล้วก็ชูป้ายขึ้นมา
[แล้วจะให้ผมทำอาหารอะไรให้นายน้อยดีขอรับ]เจ้าขนนกชูป้ายมาถาม
"อืม วัตถุดิบในตระกร้ามีอะไรเอามาทำอาหารได้ก็ทำๆไปก่อนละกัน ฉันต้องไปแล้วล่ะ จะรีบไปรีบกลับก่อนที่นายน้อยจะตื่น"เซบาสเตียนสั่งแบบรีบเร่ง ก่อนจะทำการเอานาฬิกาพกเก็บใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงตัวที่เขากำลังนุ่งอยู่แล้วหลับตาลงหายดีดนิ้ว หายตัววับไปทันที ตอนนี้เขาไม่ต้องคอยห่วงนายน้อยแล้วเพราะฝากให้เจ้าขนนกดูแลปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะเจ้าขนนกคือร่างแปลงของเขามีความสามารถเหมือนเขาทุกอย่าง ยกเว้นเพียงอย่างเดียวคือ พูดไม่ได้เท่านั้นเอง
แล้วจากนั้นเซบาสเตียนก็หายตัวไปโผล่ที่หน้าซุ้มประตูเมืองซาตาน แล้วบินข้ามภูเขาสูงไปตามทาง เขาจะออกไปหาใครคนหนึ่งที่เมืองมนุษย์เพื่อขอยืมเจ้าสิ่งนั้นที่เอาไว้ใช้ในการฝึกของชิเอลในวันนี้ เขาคิดเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะใช้อะไรสำหรับการฝึกบ้าง ซึ่งสถานที่เป็นจุดหมายปลายทางสำหรับซาตานหนุ่มคือที่หุบเขาดิวอี้นั่นเอง
"เอาหล่ะ ถึงแล้วหวังว่าปีศาจหิมะพวกนั้นคงตื่นแล้วนะ ก็ตามปกติตื่นกันตีสี่ ตีห้าทุกทีเลยนี่นา คงไม่ได้มารบกวนพวกเขาหรอกมั้ง"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองก่อนจะทำการล่อนลงมายืนที่กำแพงที่มีดวงตาปีศาจมองจ้องอยู่ หลังจากที่เขาได้บินฝ่าลมหนาวมาจนถึงที่นี่ได้ใช้เวลานานพอสมควร
"ขอพบคุณมักเกิลหน่อยครับ"เซบาสเตียนเอ่ยทักทายกับดวงตาปีศาจโบกมือหยอยๆ แล้วโดยฉับพลันนั้นดวงตาปีศาจก็กระพริบตาสีแดงก่อนจะมีเสียงผนังเคลื่อนที่เปิดทางให้ปีศาจหิมะเดินออกมต้อนรับด้วยท่าทีงงๆว่าเจ้าอีกาอดีตทาสตัวแสบนี่มาทำอะไรแต่เช้าล่ะเนี่ย
"ไงเจ้าอีกา มาทำไรแต่เช้าเนี่ย ฮ้าววว ข้าง่วงชะมัดเลย "เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยถามมาอย่างงัวเงีย ท่าทางจะพึ่งตื่นกันนะเนี่ย 
"หวัดดีครับคุณมักเกิล ขออภัยที่มารบกวนยามเช้าพอดีผมมีเรื่องจะขอร้องคุณหน่อยน่ะครับ เกี่ยวกับ... ซุบซิบๆ"เซบาสเตียนไม่รอช้ากระซิบข้างๆหูชายที่ออกมาบ่นให้ฟังเมื่อครู่นี้ แจ้งเจตจำนงให้ได้รับทราบในทันทีไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลาแล้ว เพราะเขามีงานที่จะต้องทำอีกมากในวันนี้
"อืม..ได้..แต่แค่ให้ยืมเท่านั้นน่ะ ใช้เสร็จแล้วอย่าลืมเอามาคืนพวกข้าด้วยล่ะ"มักกิลตอบรับคำขอ ที่จะให้ในสิ่งที่เซบาสเตียนต้องการในฐานะมิตรสหายเขายินดีช่วยเพื่อนอยู่แล้วล่ะ
"ครับ จะให้ผมเข้าไปหยิบเองหรือว่าจะจัดหามาให้ล่ะ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆ
"อืม ข้าไปเอามาให้ดีกว่า ตอนนี้ในหุบเขาเปิดระบบป้องกันเอาไว้ ข้าขี้เกียจไปปิดน่ะ ฮ้าววว ง่วงชะมัดเลย ทำไมหัวหน้าอย่างข้าต้องมาตื่นก่อนลุกน้องด้วยล่ะเนี่ย"มักเกิลบ่นเสียงงัวเงีย ถึงเขาจะง่วงแต่ก็ยอมทำตามที่เพื่อนต้องการอยู่ดีเดินคอตกกลับเข้าไปในหุบเขา เพื่อไปนำของที่เจ้าอีกาต้องมาให้ในทันที
"ขอบคุณน้า คุณมักเกิล มารบกวนคุณแต่เช้าแท้ๆเลย"เซบาสเตียนพูดไล่หลังมาอย่างรู้สึกเกรงใจขึ้นมานิดๆ
"ไม่เป็นไร ปกติข้าต้องตื่นเวลานี้อยู่แล้วล่ะ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยน่ะ ฮ้าวว เดี่ยวข้าเอาของมาให้นะเซบาสเตียนรออยู่นี่แหละอย่าตามเข้าไปเดี่ยวเจ้าจะโดนกับดักเล่นงานเอา"มักเกิลหันมาพูดไปพรางปิดปากหาวไปพราง แล้วเดินเข้าไปในหุบเขาตามลำพังจนลับตาไป ทิ้งให้เซบาสเตียนยืนรออยู่ตรงหน้าดวงตาปีศาจรอไปก่อน
"ครับ"เซบาสเตียนตอบรับแล้วยืนรอไปสักพัก 
หลายนาทีต่อมา
มักเกิลก็เดินออกมาพร้อมกับกึ่งเดินกึ่งลากกล่องใบใหญ่ที่ท่าทางจะหนักน่าดูออกมาสมทบกับเซบาสเตียนเพื่อนำของที่อีกาหนุ่มต้องการมาให้
"อ่ะ.ฮึ้บ.เอาไป..เจ้าอีกา แฮ่กๆ ดูแลของพวกนี้ดีๆอย่าทำพังล่ะ เพราะพวกข้าอาจจะต้องใช้ในยามจำเป็นอีกนะ"มักเกิลพูดอย่าหอบๆพรางยื่นเสือกไถกล่องใบใหญ่ให้เซบาสเตียนไปอย่างทุลักทุเล
"ครับ ผมจะไม่ทำมันพังแน่นอน ขอบคุณมาก คุณมักเกิล"เซบาสเตียนตอบรับ พรางก้มตัวลงมาหยิบกล่องใบใหญ่ยกขึ้นมาโอบอุ้มไว้อย่างสบายๆ สำหรับเขาแล้วมันไม่ค่อยจะหนักสักเท่าไหร่ แต่สำหรับมักเกิลนี่แทบจะต้องลากกันมาเลยทีเดียว 
"อืม ข้าเชื่อใจเจ้า ฮ้าวว เอาล่ะข้าต้องไปปลุกเจ้าพวกนั้นแล้วล่ะ ใกล้จะได้เวลาตื่นกันแล้ว เดินทางกลับดีๆนะเซบาสเตียน"มักเกิลอวยพรให้เพื่อนอีกาเดินทางโดยสวัสดิภาพ พรางปิดปากหาวไปพรางๆ 
"ครับ ขอบคุณอีกครั้งไว้พบกัน บ๊ายบาย"เซบาสเตียนตอบรับพรางแบกขนกล่องใบใหญ่หนักๆนั้นมาถือไว้อย่างสบายๆกางปีกบินขึ้นฟ้า เตรียมขนของกลับไปยังแคมป์ที่มีนายน้อยของเขากำลังนอนหลับอยู่ 
แล้วจากนั้นเซบาสเตียนก็บินห่างออกไปจากหุบเขาดิวอี้มากขึ้นเรื่อยๆ สายตาสีทับทิ้มก้มลงไปดูข้างล่างเขาเห็นมักเกิลกำลังยืนโบกมือส่งเขาอยู่จึงโบกมือตอบแล้วบินฉิวหายลับตาเข้ากลีบเมฆไป
มักเกิลยังคงยืนโบกมืออยู่คอยมองดูอีกาหนุ่มที่หายลับตาไปบนฟากฟ้าอย่างทึ่งๆที่สามารถยกกล่องใบใหญ่ๆหนักๆได้อย่างสบายๆเลย ท่าทางจะแข็งแกร่งน่าดูสมกับเป็นเอสคราส แล้วเขาก้เดินกลับเข้าหุบเขาไปจัดการทำตามหน้าที่ของหัวหน้าต่อ 
ส่วนเซบาสเตียนในตอนนี้กำลังบินกลับเกาะปีศาจ น่าจะใช้เวลาไม่นานก็คงจะไปถึง ซึ่งในขณะนั้นเจ้าขนนกไม่ได้ทำแค่นั่งเฝ้าชิเอลอยู่เฉยๆ เขาจัดแจงเอาเสื้อผ้าทั้งของชิเอลและเจ้านายมาเก็บซัก ตามด้วยจานชามเอาไปล้างทั้งหมด รอคอยการกลับมาของเจ้านาย ซึ่งเขารู้สึกได้ในทันทีว่ากำลังจะกลับมาแล้วอีกไม่กี่นาทีนี้เองแหละ
ส่วนชิเอลก็ยังคงหลับอุตุไปนั้นแหละ ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย
หลายนาทีต่อมา ในที่สุดเซบาสเตียนก็เดินทางแบกกล่องใบใหญ่เทอะทะมาจนถึงที่ตั้งแคมป์ เขาก็เอากล่องนั้นมาวางไว้แถวๆกองฟืน เปิดฝากล่องแล้วหยิบของที่ต้องการออกมา
เจ้าขนนกที่กำลังเอานั่งล้างจานอยู่ เกิดสนใจขึ้นมาจึงลุกขึ้นเดินมาดูของในกล่องใกล้ๆอย่างสนใจ
[อะไรหรือขอรับ เจ้านาย]เจ้าขนนกชูป้ายถามมองดูของในกล่องอย่างสงสัย
"อุปกรณ์สำหรับการฝึกของนายน้อยน่ะ ที่คุณมักเกิลให้มามีสามขนาดแน่ะ แต่ฉันว่าอย่างนายน้อยในตอนนี้คงไม่เหมาะกับอันใหญ่หรอก ต้องเริ่มจากอันเล็กๆก่อน"เซบาสเตียนพูดพรางหยิบอุปกรณ์นั้นขึ้นมาลองชั่งน้ำหนักดูว่ามันเหมาะสมกับชิเอลในตอนนี้หรือเปล่า
เจ้าขนนกพยักหน้ารับทราบแล้วเขาก็เดินกลับไปล้างจานต่อให้เสร็จ พร้อมทั้งจัดเตรียมอาหารเช้าไปด้วย
ส่วนเซบาสเตียนพอเลือกอุปกรณ์ที่น้ำหนักพอเหมาะได้แล้วเขาก็ถือเอาเข้าไปในเตนท์ แล้วเอามาวางไว้ข้างๆตัวชิเอลก่อนจะค่อยๆควาแขนเรียวเล็กบอบบางของเด็กที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว มาจับเอาไว้แล้วเอาอุปกรณ์นั้นมาสวมใส่ สิ่งนั้นคือโว่ตรวนลูกตุ้มเหล็กที่เอาไว้ใช้สำหรับล่ามนักโทษนั้นเอง เขาเลือกแต่ลูกตุ้มอันที่เล็กที่สุดมาใช้ในการฝึกนายน้อยของเขาในช่วงแรกๆนี้ไปก่อน ไว้ฝึกจนร่างกายแข็งแรงมากขึ้นแล้วจึงค่อยเพิ่มน้ำหนักและขนาดมากขึ้นไปเพื่อให้ใกล้เคียงกับความหนักของดาบปีศาจมากที่สุด
"ช่วงนี้ต้องอดทนหน่อยนะขอรับ เพื่อประสิทธิภาพของการฝึก"เซบาสเตียนพูดไปพรางจับสวมกำไลเหล็กที่ข้อมือของชิเอลไปพราง จนครบทั้งสองข้าง ซึ่งเขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าหากเด็กคนนี้ตื่นขึ้นมาเห็นมือตนเองโดนล่ามโซ่ลูกตุ้มหนักถ่วงแขนเอาไว้ล่ะก็ต้องเอะอ่ะโวยวายลั่นป่าแน่นอน
และพอจัดการสวมใส่อุปกรณ์สำหรับการฝึกเสร็จแล้ว เซบาสเตียนก็ก้มหน้าลงมาจูมพิตที่เปลือกตาข้างขวาของชิเอลแล้วท่องคาถาเพื่อสะกดพันธะสัญญาไม่ให้ทำงานชั่วคราว ซึ่งต่อแต่นี้เด็กคนนี้จึงต้องใช้ความสามารถของตนเองเพื่อเอาตัวรอดในป่านี้ให้ได้ หากไม่เกิดอันตรายถึงชีวิตเขาจะไม่ไปช่วยเป็นอันขาด
"เอาหล่ะ ออกไปทำงานของเราต่อดีกว่า เดี่ยวอีกสักพักค่อยมาปลุกนายน้อยก็แล้วกัน"เซบาสเตียนพูดพรางเอาผ้าห่มมาคลุมห่มให้ชิเอลตามเดิมแล้วลุกขึ้นเดินออกจากเตนท์ไปทำงานตามหน้าที่พ่อบ้านของตนต่อ 
พอเซบาสเตียนออกมาจากเตนท์เขาก็ไปหาเชือกมาผูกขึงกับต้นไม้สองต้นทำเป็นราวตากผ้า ซึ่งในตอนแรกว่าจะใช้กิ่งไม้มาทำแต่มันคงจะไม่คงทน ใช้เชือกขึงเอาจะสะดวกกว่า ส่วนเจ้าขนนกก็ทำอาหารเช้าไป และสองพ่อบ้านก็ต่างทำงานจัดเตรียมสิ่งต่างเอาไว้ให้พร้อมสำหรับในวันนี้
จนกระทั่ง ถึงเวลาที่ชิเอลควรจะตื่นได้แล้ว อาหารเช้าก็เตรียมเอาไว้พร้อมแล้ว พ่อบ้านหนุ่มจึงถือเอาไปให้นายน้อยของเขาในเตนท์ ส่วนคนทำอาหารก็หายตัวไปเมื่อหมดเวลาของเขาแล้ว ต่อแต่นี้ก็จะเป็นหน้าที่ของพ่อบ้านตัวจริงที่ต้องจัดการต่อไป
"หึ ยังนอนอยู่อีกเหรอนายน้อย จะ 7 โมงแล้วนะขอรับ ตื่นมาทานอาหารเช้าได้แล้วล่ะ เดี๋ยวจะได้เริ่มฝึกกันเสียที "เซบาสเตียนพุดยิ้มๆพรางเอาอาหารเช้ามาวางเอาไว้ขางๆตัวหน้าชิเอล เผื่อว่ากลิ่นหอมๆของอาหารจะช่วยปลุกเด็กขี้เซาให้ตื่นได้โดยที่เขาไม่ต้องมาเขย่าตัวปลุกเลยก็ได้ 
"อืม..กลิ่นนี้..หอมจัง..ไส้กรอกสินะ "พอเด็กขี้เซาได้กลิ่นหอมๆของอาหารเช้าโชยมาเตะจมูก มีหรือที่เขาจะไม่รู้สึกตัวตื่น เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆกระพริบตาเพื่อปรับความคมชัดของการมองเห็นแล้วค่อยๆดันตัวลุกขึ้นมานั่งเอามือขยี้ตา เขายังไม่รู้ตัวว่าโดนเซบาสเตียนจับใส่โซ่ตรวนที่ข้อมือทั้งสองข้างเอาไว้แล้ว
"ตื่นแล้วสินะขอรับนายน้อย"เซบาสเตียนเอ่ยทักยิ้มๆนั่งลงข้างๆคอยเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด
"อืม..ทำไมรู้สึกแขนมันหนักๆ ฮ้าววว"ชิเอลพูดเสียงงัวเงียตามือขยี้ตาแล้วปิดปากหาว
"หึ จะไม่ให้หนักได้ยังไงก็ผมเอาลูกตุ้มเหล็กมาถ่วงแขนนายน้อยเอาไว้นี่ครับ อ่ะทานอาหารเช้าก่อนนะ ผมให้เวลาสิบห้านาที เสร็จแล้วตามผมออกไปนอกเตนท์นะ ผมจะรอจนถึงสิบห้านาที ถ้าหากครบกำหนดแล้วคุณยังไม่ออกมาจะต้องถูกทำโทษนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดสั่งด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ถึงแม้คำพูดของเขาจะทำให้คนฟังไม่พอใจก็เถอะ เพื่อผลสัมฤทธิ์ของการฝึกแล้วจำเป็นต้องเข้มงวดกันบ้างล่ะ
"อะไรกันเนี่ย!!เอาออกไปนะ มาใส่ไอ้ลูกตุ้มนี่ให้ฉันทำไม จะทำเกินไปแล้วนะ เซบาสเตียน อึ้ย เอาออกไปเดี๋ยวนี้นะนี่คือคำสั่ง ฉันไม่ยอมใส่ไอ้ลุกตุ้มนี่เด็ดขาด ไม่ใส่!!"ชิเอลพอได้ยินก็หายง่วงเป็นปลิบทิ้งเลยรีบก้มลงมองดูข้อมือตนเองที่ในตอนนี้ถูกใส่กำลังโซ่ลูกตุ้มเหล็กหนักๆเอาไว้โดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ทำเกินไปแล้ว น่าโมโหนัก
"เสียใจด้วยขอรับที่ทำตามความต้องการของคุณไม่ได้เพราะในตอนนี้อยู่ระหว่างการฝึกนะขอรับ เวลาการฝึกของนายน้อยเริ่มตั้งแต่ตอนนี้จนถึงห้าโมงหลังจากนั้นผมจะปล่อยให้พักผ่อนตามอัธยาศัยขอรับ"เซบาสเตียนหลับตาพูดด้วยท่าทีจริงจัง
"ฮึ้ย..!!"ชิเอลเงยหน้ามามองคนใส่ลูกตุ้มนี่ให้เขาตาขวาง กัดฟันกรอดๆมือกำแน่นด้วยความโมโห ที่เจ้าพ่อบ้านนี่กล้ามาทำกับเขาขนาดนี้จะมากเกินไปแล้ว
"เอาหล่ะ ผมจะออกไปรอข้างนอกนะขอรับ ให้เวลาสิบห้านาทีเท่านั้นนะ"เซบาสเตียนเตือนพรางทำท่าจะลุกขึ้นยืนเดินออกไปนอกเตนท์
"ถอดลูกตุ้มนี่ออกเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะใช้ตาขวาออกคำสั่งนาย!!"ชิเอลตะหวาดสั่งอย่างโมโห พยายามแกะดึงกำไลออกอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาไม่ชอบให้ใครมาล่ามโซ่เขาแบบนี้เลย มันทำให้เขารู้สึกเหมือนตอนที่ถูกจับไปเป็นทาสเมื่อสองสามปีก่อน 
"เสียใจด้วยที่ตอนนี้ผมสะกดพันธะสัญญาเอาไว้แล้วนายน้อยจะออกคำสั่งกับผมไม่ได้ชั่วคราวนะขอรับ"เซบาสเตียนหันมาพูดยิ้มๆ
"อะไรนะ ทำไมอ่ะ ทำไมนายถึงต้องทำกับฉันแบบนี้"ชิเอลร้องประท้วงด้วยความคับข้องใจที่โดนพ่อบ้านใจร้ายใส่เอาแบบนี้
"เพื่อประสิทธิภาพของการฝึกไงขอรับ"เซบาสเตียนหันมาตอบอย่างใจเย็น
"ประสิทธิภาพบ้าบออะไรฉันไม่เห็นจะเข้าใจ แค่ฝึกดาบทำไมถึงต้องมาใส่ลูกตุ้มถ่วงแขนฉันด้วยล่ะ"ชิเอลถามด้วยท่าทีจริงจัง
"เพราะว่าดาบปีศาจมันหนักมากไม่ใช่หรือครับ นายน้อยเองก็ได้ลองดึงดูแล้วนี่ การฝึกแบบนี้เพื่อให้คุณได้ชินกับน้ำหนักของดาบถึงแม้ในว่าลูกตุ้มเล็กๆนี้จะยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของน้ำหนักดาบก็ตาม แต่เป็นก้าวแรกของการฝึกนะขอรับ เพื่อให้คุณมีกำลังแขนมากยิ่งขึ้นจนสามารถจับดาบได้ในที่สุด"เซบาสเตียนอธิบายถึงจุดประสงค์ของการฝึกให้ชิเอลฟัง
"หา..มิน่าล่ะ ทำไมฉันถึงดึงดาบนั้นไม่ออกทีแท้มันหนักมากกว่าไอ้ลูกตุ้มนี่มากเลยสินะ"ชิเอลจึงเริ่มเข้าใจเจตนาของเซบาสเตียนมากยิ่งขึ้น เพราะแบบนี้เองสินะเขาถึงต้องถูกฝึกด้วยการถ่วงน้ำหนักจากลูกตุ้มเหล็กนี่น่ะ
"ใช่แล้วขอรับ ดาบปีศาจจะแตกต่างจากดาบของมนุษย์เพราะมันกินพลังปีศาจในการขับเคลื่อน และใช้พลังกายในการควบคุมดังนั้นจึงต้องฝึกกำลังกายให้แข็งแรงหมดทุกส่วนไม่ใช่เพียงแค่แขนเพียงอย่างเดียว ต้องทั้งแขนและขา และส่วนอื่นๆของร่างกายด้วย"เซบาสเตียนอธิบายต่อ
"เฮ้อ..อย่างงั้นเองสินะ นี่ฉันต้องถูกฝึกไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว นอนดีกว่า"ชิเอลพูดอย่างเซ็งๆพูดอิดออดทำท่าจะล้มตัวลงนอนด้วยความเกียจคร้าน
"นอนไม่ได้นะขอรับ ต้องทานอาหารเช้าแล้วออกไปฝึกกับผมสิ!!"เซบาสเตียนพูดเสียงดุรีบตรงมาคว้าคอเสื้อนายน้อยดึงขุดเด็กขี้เกียจยกตัวยกขึ้นมาจนตัวลอยเลยจากที่นอนหลายเซนติเมตรเลย
"อึ้ย ปล่อยนะ แขนฉัน..อึ้ย หนักนะ..เอาลูกตุ้มนี่ออกไปทีได้มัย ฉันไม่อยากฝึกแล้ว "ชิเอลโวยวายดิ้นพลาดๆกระเสือกกระสนจะนอนต่อให้ได้ แต่เขาทำอะไรไม่ได้เลยกลับยิ่งทำให้แขนทั้งสองถูกน้ำหนักของลูกตุ้มถ่วงในแนวดิ่งไปโดนปริยาย
"เห..จะฝ่าฝืนข้อตกลงงั้นหรือขอรับ"เซบาสเตียนหรี่ตาถามเสียงเหยียบเย็น จ้องมองด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัวราวกับปีศาจร้ายจ้องจะกินเหยื่อก็ไม่ปานพรางปล่อยตัวเด็กหนุ่มลงแล้วเอามือล้วงไปในเสื้อเตรียมหยิบอะไรบางอย่างออกมา
"ฮึ่ก!!"ชิเอลสะดุ้งสุดตัว รีบคลานหนีผละออกห่างเซบาสเตียนทันทีด้วยความหวาดผวา สายตามองดูวัตถุแข็งสีดำๆที่อยู่ในมือของซาตานหนุ่มด้วยท่าทีขยาดกลัว
"ถ้านายน้อยฝ่าฝืนข้อตกลงรู้ใช่มัยขอรับว่าจะต้องเจอกับอะไร"เซบาสเตียนข่มขู่พรางเงื้อวัตถุสีดำแข็งเรียวยาวนั้นยกขึ้นสุดแขนด้วยสายตาดุดันเย็นชา งานนี้เขาเอาจริงไม่ยอมอ่อนข้อให้เด็กขี้เกียจเป็นอันขาด
"ฮึ่ก..ระรู้แล้ว..ยอมทำตามที่บอกก็ได้ "ชิเอลหลับตาพูดพรางค่อยๆกระเถิบตัวไปใกล้ๆถาดอาหาร แล้วทำท่าจะยกแขนเพื่อตักอาหารเช้าที่เริ่มจะเย็นมารับประทานอย่างทุลักทุเล แต่ว่าเขากลับยกแขนไม่ขึ้นเลยลูกตุ้มมันถ่วงแขนแบบนี้คงกินอาหารลำบากน่าดู
"ดีมากขอรับ"เซบาสเตียนเอ่ยปากชมแล้วเอาวัตถุสีดำเรียวยาวนั้นเก็บใส่ไว้ในเสื้อตามเดิม เขาแค่เอาออกมาขู่เท่านั้นแหละ ไม่ได้อยากจะใช้จริงๆหรอก 
แล้วเซบาสเตียทำท่าจะเดินออกไปจากเตนท์ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าชิเอลยังนั่งหลับตานิ่งไม่ยอมกินอาหารสักที
"อ้าว..แล้วทำไมถึงยังไม่ทานอาหารอีกล่ะ นั่งเฉยอยู่ทำไมขอรับ"เซบาสเตียนถามอย่างไม่สบอารมณ์ ที่เห็นนายน้อยไม่ยอมกินอาหารเสียที เอาแต่นั่งหลับตาอยู่ได้
"กินไม่ได้!!"ชิเอลหลับตาพูด แขนของเขาวางไว้บนผ้าปูที่นอน เพื่อไม่ให้เกิดการถ่วงแขนของเขามากนัก
"ก็แค่ยกแขนขึ้นมาจับมีดส้อมตักอาหารเข้าปากตามปกตินี่ขอรับ ทำไมถึงทำไม่ได้กันล่ะ"เซบาสเตียนโต้แย้งพร้อมให้คำแนะนำแบบกำปั้นทุบดินไป
"นั่นแหละที่ฉันทำไม่ได้"ชิเอลหลับตาพูด
"งั้นใช้ไม้เรียวกระตุ้นสักทีคงจะกินได้ใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนเริ่มเอาไม้เรียวมาขู่อีกแล้ว
"หนอย จะมากไปแล้วนะ เซบาสเตียน ก็ฉันถูกลูกตุ้มนี่ถ่วงแขนอยู่จะกินอาหารได้ยังไงกันเล่า!!"ชิเอลหันมาโต้เถียงมองหน้าเซบาสเตียนอย่างไม่พอใจ
"ก็พยายามยกแขนขึ้นหรือไม่ก็ก้มตัวลงมาก็ได้นี่ขอรับ"เซบาสเตียนให้คำแนะนำอย่างเหนื่อยใจ
"ทำไมได้ ทำไม่ได้"ชิเอลปฎิเสธทันที ทั้งที่ยังไม่ลองพยายามยกแขนดูเลยสักครั้ง
"เฮ้อ...เด็กอย่างคุณนี่นะ..เอาล่ะผมจะช่วยแค่ครั้งแรกๆนี้เท่านั้นนะ ต่อไปต้องพยายามด้วยตัวเองล่ะ"เซบาสเตียนจึงทำได้แต่ถอนใจ ตัดสินใจยอมช่วยชิเอลสักครั้ง
"เอ๋..งั้นนายก็ยอมปลดลูกตุ้มนี่ออกจากมือฉันแล้วใช่มัย"ชิเอลเงยหน้าขึ้นมาสบตาอย่างผู้มีชัย
"เปล่าขอรับ"เซบาสเตียนหลับตาตอบ
"งั้นนายคงจะป้อนอาหารให้ใช่ป่ะ"ชิเอลถามต่ออย่างเขินๆ
"เปล่าขอรับ"เซาสเตียนตอบปฎิเสธอีก
"แล้วนายจะช่วยฉันยังไงล่ะ"ชิเอลเงยหน้ามาถามด้วยท่าทางงุนงง
"นายน้อยต้องรับปากกับผมมาก่อนว่าจะปฎิบัติตามที่ผมบอกทุกอย่าง"เซบาสเตียนยื่นเงื่อนไข
"ก็ได้ แต่นายต้องช่วยฉันจริงๆนะ"ชิเอลเองตกลงรับเงื่อนไข
"ได้แน่นอนขอรับ เอาหล่ะ..ก่อนอื่นนายน้อยลองเปลี่ยนมานั่งคุกเข่าดูสิขอรับ"เซบาสเตียนให้คำแนะนำยิ้มๆ
"เอ่อ..อืม"ชิเอลพยักหน้าแล้วลองทำตามที่เซบาสเตียนบอกดู เขาอยากรู้เหมือนกันว่าพ่อบ้านจะช่วยเขายังไง
และพอชิเอลเปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งคุกเข่าแล้ว เซบาสเตียนก็หยิบลูกตุ้มยกขึ้นมาทั้งสองลูกเลย 
"ลองยกแขนขึ้นมาดูสิขอรับ"เซบาสเตียนบอกตอนนี้เขาถือลูกตุ้มสองลูกให้ชิเอลอยู่
"อืม.."ชิเอลตอบรับพรางค่อยยกมือขึ้นมาจากพื้น เขารู้สึกยกแขนได้มากขึ้นเมื่อมีเซบาสเตียนคอยช่วยถือลูกตุ้มเอาไว้ให้
"เป็นไงบ้างขอรับ ยกแขนได้สบายขึ้นแล้วใช่มัยขอรับ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆ
"อืม..ยกแขนได้แล้วล่ะ นายจะคอยประคองเอาไว้ให้ตลอดจนกว่าฉันจะกินอาหารเช้าเสร็จใช่ป่ะ"ชิเอลถามอย่างโล่งใจขึ้นมาหน่อยที่ไม่ต้องถูกถ่วงแขนอีก
"หึ"เซบาสเตียนไม่ยอมตอบเขาเพียงแค่ยิ้มให้ก่อนจะเอาลูกตุ้มมาวางไว้บนตักของชิเอล 
"เอ้ย นี่นาย = _="ชิเอลโวยใส่พรางก้มลงมองดูลูกตุ้มหนักๆที่พึ่งถูกเอามาวางไว้บนตักของตนอย่างไม่สบอารมณ์
จากนั้นเขาก็ถูกเซบาสเตียนจับข้อมือทั้งสองค่อยๆยกขึ้นมาในระดับสายตา ส่วนลูกตุ้มหนักๆสองลูกนั้นในตอนนี้มันกำลังทับหน้าขาของเขาจนเริ่มหมื่อยขึ้นมาตงิดๆ
"ฮึ้บ เอาล่ะ ดูเหมือนว่าตอนนี้นายน้อยจะยกแขนขึ้นมาได้แล้วสินะขอรับ ดูสิยกขึ้นมาได้ถึงระดับสายตาเชียว สูงกว่าการตักอาหารเข้าปากอีกนะ ตอนนี้คงทานอาหารเช้าได้อย่างไม่มีปัญหาแล้วล่ะ นี่ดูสิสายโซ่ยังเหลืออยู่อีกตั้งหลายคืบแน่ะ ไม่ตึงด้วยล่ะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆก่อนจะปล่อยมือชิเอลลงหยิบจานอาหารเช้าาขึ้นมาวางบนตักทับไปบนลูกตุ้มอีกทบแล้วลุกขึ้นยืน
"เอ้ย เซบาสเตียน!! = _="ชิเอลหรี่ตาเรียกอย่างหงุดหงิดถึงตอนนี้เขาจะยกแขนขึ้นลงได้แล้วก็ตาม แต่ไอ้ลูกตุ้มนี่มันมาทับขาเขาจนแทบจะเหน็บกินแล้วนะเนี่ย
"ตอนนี้นายน้อยก็ทานอาหารได้แล้วล่ะนะขอรับ ^^ รีบๆทานให้เสร็จเร็วๆล่ะ ไม่งั้นโดนลูกตุ้มนี่ทับขาจนเหน็บกินไม่รู้ด้วยนะขอรับ หึหึหึ"เซบาสเตียนพูดด้วยรอบยิ้มหวานๆปานน้ำผึ้ง ซึ่งน่ากลัวกว่าการทำหน้าดุดันมากเลยทีเดียว (หน้าเนื้อใจเสือสินะ ใช่มัยเซบ)
"หนอย แก..ไอ้ปีศาจ!!"ชิเอลตวาดใส่อย่างโมโห ถึงตอนนี้จะยกแขนขึ้นมาได้บ้างแล้วแต่ขากกลับขยับไม่ได้เลย แบบนี้มันถือว่าเป็นการช่วยตรงไหนฟะ
"หึหึหึ"เซบาสเตียนหันมายิ้มเยาะก่อนจะเดินหนีออกไปนอกเตนท์โดยที่ไม่ได้เหลี่ยวหันมามองเด็กหนุ่มที่น่าสารถูกลูกตุ้มทับขาเลยแม้แต่น้อย
"แกไอ้อีกาบ้า !! ไอ้เสาไฟข้างถนน!! แกนะแก อีกาใจร้ายใจดำ เอาลูกตุ้มออกไปจากขาจากแขนฉันเดี๋ยวนี้นะ มันหนักนะเจ้าบ้า!!"ชิเอลร้องโวยลั่นเตนท์เลยทีเดียว
เซบาสเตียนจ้ำๆหนีเดินออกมานอกเตนท์แล้วเอามือมาอุดหู
"เฮ้อ...หนวกหูชะมัดเลยให้ตายสิ นายน้อยนี่ไม่มีความอดทนเอาซะเล้ย แบบนี้จะฝึกได้สำเร็จก่อนถึงวันแข่งหรือเปล่าน้า ชักจะกลุ้มๆขึ้นมานิดแล้วสิ เฮ้อ.."เซบาสเตียเดินบ่นเอามือปิดหูเดินมา ยืนรอชิเอลอยู่แถวๆริมลำธาร 
"เซบาสเตียนเอาลูกตุ้มออกไปจากขาฉันเดี๋ยวนี้ ขามันเริ่มชาหมดแล้วนะ"ชิเอลร้องโวยวายลั่นพยายามจะเอามือดันลูกตุ้มออกไปจากขาแต่ทว่ามันหนักน่าดูเลย แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะ
"รีบกินอาหารให้หมดเร็วๆแล้วลุกขึ้นเดินออกมาจากเตนท์สิขอรับ จะนั่งอยู่ในเตนท์ไปถึงไหน"เซบาสเตียนส่งเสียงตอบกลับมา
"ฉันลุกไม่ไหวอ่า ขามันชาหมดแล้ว"ชิเอลโต้กลับไป
"งั้นเดี่ยวผมไปหักกระดูก เอ้ยคลายเส้นให้ดีมัยขอรับ"เซบาสเตียนจึงเสนอบริการให้ชิเอล เผื่อจะช่วยขับไล่ตัวขี้เกียจไปได้บ้าง
"หา..ไม่เอา ฉะฉันจะลุกเองก็ได้"ชิเอลตะโกนบอกไป เรื่องอะไรจะยอมให้นวดเจ็บๆอีกล่ะ เขาแค่เหน็บกินนิดหน่อยเองไม่ได้ขาแผลงสักหน่อย
"ตกลงจะลุกออกมาหาผมได้เมื่อไหร่ขอรับ ผมรอนานแล้วนะ กินอาหารเช้าเร็วๆเข้าสิ จะได้เริ่มฝึกกันสักที มันเสียเวลาไปมากแล้วนะขอรับ อุตส่าห์ช่วยให้ยกแขนได้แล้วแท้ๆ มัวโอ้เอ้อยู่นั้นแหละ"เซบาสเตียนเร่งด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ ี่เขาชักจะเหลืออดกับความอิดออดของนายน้อยเต็มทีแล้วนะ
"ก็ลูกตุ้มมันหนักนี่นา ทับขาจนชาหมดแล้วเนี่ย!!"ชิเอลโต้เถียง
"ก็นายน้อยมัวแต่นั่งเฉยๆไม่รีบทานอาหารให้เสร็จสักทีก็เมื่อยเอาน่ะสิ รีบๆกินแล้วลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายข้างนอกนี่จะได้ไม่เมื่อย !!"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ
"อย่ามาดุฉันได้มัย!!"ชิเอลโต้กลับ
"ก็ถ้าพูดกันดีๆไม่รู้เรื่องก็ต้องโดนดุกันมั่งล่ะ ตอนนี้ผมเป็นครูฝึกของนายน้อยนะ อย่าลืมสิขอรับ ถ้ายังดื้อไม่เชื่อฟังจะต้องถูกทำโทษนะ"เซบาสเตียนพูดตอบกลับมา ยังคงนั่งรอที่ริมลำธารไม่ได้ไปไหน
"หนอยแก.. คิดจะตีฉันอีกหรือไง"ชิเอลถามอย่างหงุดหงิดกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ
"เปล่าขอรับท่าทางจะใช้ไม้เรียวกับนายน้อยไม่ได้ผล เลยเปลี่ยนใจจะพาคุณไปเล่นบันจี้จ้ำดิ่งหน้าผา คงสนุกดีไม่น้อยเลย"เซบาสเตียนข่มขู่ด้วยท่าทีจริงจัง
"เฮือก!! 0*0 อย่านะ.ระ.รู้แล้ว..ไม่ต้องมาขู่นักก็ได้ ถึงยังไงฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นอยู่แล้วนี่ จะทำตามที่บอกก็ได้ อย่าพาฉันไปดิ่งหน้าผานะ.. "ชิเอลหลับตาพูดอย่างไม่พอใจพรางหยิบจานอาหารเช้าที่ตอนนี้มันเย็นชืดไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่ขึ้นมาตักกินอย่างช้าๆ ตอนนี้เขาขาชาจนแทบไม่รู้สึกแล้ว ถ้ายังขืนนั่งอยู่แบบนี้ได้เดี้ยงจนลุกไม่ขึ้นแน่ๆ
แล้วจากนั้นชิเอลก็ตัดสินใจยอมทานอาหารเช้าด้วยตัวเองในที่สุด ไม่ใช่เพราะกลัวเซบาสเตียนลงโทษ แต่เขาเหลือบไปเห็นอะไรที่ตกอยู่ตรงที่นอน อะไรบางอย่างที่ทำให้จิตใจของเขามีความมุ่งมั่นที่อยากจะชนะการแข่งขันมากยิ่งขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วแววตาของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที 
เซบาสเตียนยังคงนั่งรออยู่ไม่เข้าไปดู เขาเชื่อใจนายน้อยว่าจะต้องยอมออกมาจากเตนท์แน่ๆคงต้องให้เวลาเด็กของเขาสักหน่อย
และหลายนาทีต่อมา ชิเอลก็เดินกระเผลกๆอุ้มลูกตุ้มสองลูกออกมาจากเตนท์อย่างทุลักทุเล ขายังชาอยู่ทำให้เดินแบบปกติไม่ได้
"อ้า..ยอมออกมาได้ซะทีนะขอรับ..ผมคิดว่านายน้อยจะขาเดี้ยงเดินออกมาไม่ได้แล้วซะอีก"เซบาสเตียนพอเจอหน้าชิเอลก็แซวทันที
"หุบปากจะฝึกอะไรฉันก็เชิญ ฉันพร้อมแล้ว!!"ชิเอลเดินมาพูดอย่างมุ่งมั่น
"เห..ท่าทางเปลี่ยนไปจากเมื่อกี๊เลยนะขอรับ ทำไมจู่ๆถึงฮึดขึ้นมาได้ล่ะ"เซบสเตียนถามมองดูชิเอลอย่างแปลกใจ
"ฉันอยากชนะการแข่ง ถ้าหากการฝึกหนักในครั้งนี้จะทำให้ฉันชนะการแข่งได้ ฉันก็จะพยายามทำให้เต็มที่ เผื่อว่านายจะยอมสอนภาษารูนให้ฉันสักที!!"ชิเอลพูดดวยแววตาสีแดงฉานที่มุ่งมั่นพรางปล่อยให้ลุกตุ้มตกลงไปในแนวดิ่งถ่วงแขนของเขาไว้มือกำแน่น 
เซบาสเตียนเดินตรงมาคว้าข้อมือชิเอลขึ้นมาดูก็เห็นว่าในอุ้งมือเล็กๆนั้นได้กำกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้ เขารู้ได้ทันทีว่ามันคือคำตอบของเขาที่ให้เอาไว้เมื่อวานนั่นเอง และรู้สึกดีใจที่กระดาษแผ่นนี้สามารถเป็นแรงบันดาลใจให้นายน้อยฮึดสู้ได้ขนาดนี้ 
"หึ อยากจะรู้คำตอบของผมมากเลยสินะ ใช่มัยล่ะ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆ
"ก็..ไม่ได้อยากรู้อะไรมากนักหรอก ก็แค่..อยากจะชนะก็แค่นั้น"ชิเอลหลับตาหันหน้าหนี ไม่ยอมรับว่าตนอยากรู้ความหมายของอักขระ 6 ตัวนี้เหลือเกิน
"งั้นหรือขอรับ ดีจังเลยที่นายน้อยอยากชนะ ผมจะได้เดินหน้าฝึกคุณได้เต็มที่หน่อย"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจัง
"อืม..นายจะให้ฉันทำอะไรว่ามาเลย ตอนนี้ฉันพร้อมฝึกแล้ว อาจารย์"ชิเอลพูดด้วยท่าทีมุ่งมั่น มือยังคงกำกระดาษแผ่นนั้นเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
พอเซบาสเตียนได้ยินชิเอลเรียกว่าอาจารย์เขาก็มีดวงตาเป็นประกายในทันที อา อาจารย์งั้นเหรอ ยอมเรียกแบบนี้แล้วสินะดีจังเลย
"อื้ม..ก่อนอื่นผมจะบอกระเบียบของการฝึกให้ทราบก่อนนะขอรับ ตั้งแต่วันนี้จนถึงวันแข่ง ซึ่งในแต่ละวันรูปแบบการฝึกจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ในช่วงเช้าจะเป็นการฝึกวอมร่างกายก่อน เตรียมความพร้อมก่อนจะไปฝึกแบบเคลื่อนไหวร่างกายเต็มที่ในตอนกลางวัน จนถึงเย็น จะสิ้นสุดการฝึกในแต่ละวันคือ ห้าโมงเย็น และในตอนนี้ผมขอยึดกระดาษแผ่นนั้นไปก่อนนะขอรับ เดี่ยวจะหายไปเสียก่อน จะรับฝากไว้จนกว่าจะฝึกเสร็จแล้วเย็นๆค่อยมารับคืนไปนะขอรับ "เซบาสเตียนพูดถึงแผนการฝึกในวันนี้ให้ชิเอลฟังพรางยึดกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากมือเด็กหนุ่มมาพับเก็บใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อพ่อบ้านในทันที
ซึ่งชิเอลไม่ได้ว่าอะไรเลยยอมให้ยึดไปเขาเห็นด้วยกับพ่อบ้านว่าฝากไว้จะดีกว่าเก็บไว้เองเดี๋ยวฝึกไปฝึกมาจะทำหายไปเสียก่อน เขายังจำอักขระพวกนั้นไม่ได้เลยต้องลองหาเวลามาฝึกเขียนดู
"เอาหล่ะมีอะไรจะถามมัยขอรับ ก่อนจะเริ่มการวอมร่างกาย"เซบาสเตียนอธิบายแผนการไปจนจบแล้วจึงเปิดโอกาศให้ลูกศิษย์ถามได้ก่อนเริ่มสู่การบทเรียนแรก
"ไม่มี"ชิเอลส่ายหน้า ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าแผนการฝึกเป็นยังไงถึงแม้จะไม่รุ้เกี่ยวรูปแบบการฝึกในแต่ละวันก็เถอะ
"งั้นผมจะสาธิตการฝึกกายบริหารขั้นพื้นฐานให้ดูนะขอรับ เป็นการออกกำลังแขน 5 ระดับ "เซบาสเตียนอธิบายพรางทำท่าทางประกอบ
"ระดับที่ 1 ให้ก้มตัวลงปล่อยแขนให้ตกลงมาผ่อนคลายแขนให้มากที่สุดพยายามอย่าเกร็งแขนเด็ดขาด"เซบาสเตียนพูดพรางทำท่าให้ดู
ชิเอลยืนอึ้งไปสามวิ เมื่อเห็นการสาธิตของเซบาสเตียน นี่มันท่ากายบริหารอะไรกันเนี่ยไม่เห็นจะเข้าท่าเลย 
"ระดับที่ 2 ให้ยืดตัวขึ้น อยู่.."เซบาสเตียนกำลังจะอธิบายต่อแต่ทว่า..
"ชิ น่าเบื่อ ท่าบริหารบ้าบออะไรของนายกันน่ะ งี่เง่าชะมัด"จู่ๆชิเอลก็หลับตาพูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ เซบาสเตียนหรี่ตาลงแล้วนาทีต่อมา
ควับ!!!ก็หวดไม้เรียวฟาดใส่ก้นของเด็กที่พูดแทรกขึ้นมาในขณะที่เขากำลังอธิบายหรือสาธิตอยู่ทันทีอย่างหนักหน่วง
"โอ๊ยยย!!! เจ็บนะ ตีฉันอีกทำไมกันเนี่ย!!อูยยย เจ็บๆ!!"ชิเอลร้องลั่นน้ำตาแทบเล็ดรีบเอามือมาลูบก้นตนเองป้อยๆด้วยความเจ็บแสบจากการถูกหวดก้นด้วยไม้เรียวไปเมื่อครู่นี้
"ในระหว่างที่ผมกำลังอธิบายหรือกำลังสอนคุณอยู่ คุณควรที่จะตั้งใจฟังไม่ใช่พูดแทรกขึ้นมาแบบนี้ มันเสียมารยาทนะรู้มัยขอรับ"เซบาสเตียนพูดอบรมเสียงดุพร้อมกับเอาไม้เรียวเก็บใส่ไว้ในเสื้อตามเดิม
"ก็บอกกันดีๆก็ได้ ทำไมต้องตีด้วยล่ะ เจ็บนะเจ้าบ้าเอ๊ย"ชิเอลร้องประท้วงเอาลูบก้นไปพรางๆ
"ในระหว่างการฝึก เรียกผมว่าอาจารย์สิขอรับ ที่ทำโทษไปก็เพื่อจะเตือนสติ ทีหลังอย่ามาพูดแทรกหรือแสดงความไม่พอใจวิธีการสอนของผมอีกนะขอรับ ไม่งั้นจะฟาดให้ก้นลายเลยคอยดู ตอนนี้ผมเป็นครูของคุณ ผมรู้ว่าจะควรจะฝึกอบรมคุณอย่างไรถึงทำให้คุณมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น จนมีความสามารถปีศาจเอสคราสได้ก้แล้วกัน ผมอาบน้ำร้อนมาก่อนรู้ว่าอะไรควรจะป้อนให้กับคุณ ทีหลังอย่ามาดูถูกวิธีการสอนของผมอีก ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้วว่าจะฝึกเพื่อพัฒนาฝีมือก็ควรที่จะตั้งใจเรียน และเชื่อฟังคำสอนของผม เข้าใจมัยขอรับ"เซบาเตียนย้ำเตือนอีกครั้งด้วยท่าทีจริงจัง
ชิเอลยืนหลับตาก้มหน้านิ่งที่โดนอบรมเขาเถียงไม่ออกเพราะที่เซบาสเตียนพูดมาเป็นความจริงทุกอย่าง ในเมื่อเขาตัดสินใจที่จะรับการฝึกจากซาตานคนนี้เขาก็คงต้องยอมรับและเชื่อฟังอย่างไม่อาจถอยหนีไปไหนได้อีกแล้ว คงต้องเดินหน้าต่อไปให้ถึงจุดหมายให้ได้อย่างน้อยก็ขอให้ยกดึงดาบปีศาจเล่มนั้นขึ้นมาต่อสู้กับคู่แข่งได้เขาก็พอใจแล้วล่ะ 
และพอเซบาสเตียนเห็ว่าชิเอลเอาแต่ยืนก้มหน้านิ่งไม่โต้แย้งอะไรอีกจึงทำการสอนต่อ
"เอาหล่ะ ในเมื่อไม่มีอะไรจะคัดค้านผมอีก ผมจะอธิบายต่อนะขอรับ"เซบาสเตียนหลับตาพูดหยั่งเชิงดู
ชิเอลไม่พูดอะไรอีกเขาเงยหน้าขึ้นมามองดู ว่าเซบาสเตียนจะสอนอะไรเขาต่อ
"ระดับที่ 2 ให้ยืดตัวขึ้นในท่าตรง แขนกางออกมาเล็กน้อยให้ข้อมืออยู่ในระดับสะโพกนะขอรับ"เซบาสเตียนเริ่มอธิบายและสาธิตท่ากายบริหารต่อ
"ระดับที่ 3 ให้ยืนแยกขาออกเล็กน้อยทำมุม 45 องศา และวากแขนขึ้นกางขึ้นมาให้ข้อมืออยู่ในระดับท้อง หรือเหนือสะดือ"เซบาสเตียนอธิบายพรางสาธิตท่าทางให้ดู 
"ระดับที่ 4 ให้ยืนกางขาเหมือนระดับที่ 3 แต่แขนจะต้องยกขึ้นมากางให้เต็มเหยียดให้แขนขนานกับไหล่ ตามผมทันมัยขอรับ"เซบาสเตียนอธิบายและสาธิตต่อ พรางถามติดตามการเรียนรู้ของชิเอลไปด้วย
"อืม.."ชิเอลพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาแค่ยืนดูอยู่เฉยๆยังไม่ได้ทำตาม
"ระดับที่ 5 ให้ยกแขนขึ้นไปข้างบนเหยียดแขนให้ตึง ดึงแขนเข้าหาศรีษะแนบกับหู ระดับนี้ค่อนข้างยากพอสำควรดังนั้นในช่วงนี้ถ้านายน้อยทำไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนะขอรับ ไว้จะค่อยๆฝึกไปทีละนิดทุกๆวันเดี๋ยวก็ทำได้เอง ซึ่งในการ.."เซบาสเตียนอธิบายและสาธิต
"ชิ ไม่เห็นจะยากตรงไหนก็แค่ยกแขนขึ้นๆลงๆ ง่ายจะตาย"ชิเอลโตแย้งท่าบริหารง่ายๆแบบนี้ใครๆก็ทำได้ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย เขารู้สึกว่ามันเสียเวลาจริงๆที่มาคอยฟังการสาธิตของเซบาสเตียนแบบนี้น่ะ
ควับ!! แล้วชิเอลก็โดนหวดก้นด้วยไม้เรียวไปอีกหนึ่งที โทษฐานที่พูดแทรกขึ้นมาในขณะที่เซบาสเตียนอธิบายยังไม่จบ
"โอ๊ยยยย!! อึ้ย เจ็บนะ เจ้าบ้านี่"ชิเอลร้องโวยเอามือลูบก้นป้อยๆ วันนี้เขาโดนหวดก้นไปสองทีแล้วนะจะเข้มงวดไปถึงไหนกัน เจ้าครูฝึกจอมโหดเนี่ย
"พูดแทรกขึ้นมาอีกแล้วนะขอรับ ผมยังอธิบายไม่จบเลย ฟังก่อนสิ ท่าบริหารนี่ไม่ใช่แค่ยกแขนขึ้นๆลงๆเฉยๆอย่างที่คุณเข้าใจนะ การฝึกกำลังแขนคือการเกร็งแขนโดยมีลูกตุ้มถ่วงอยู่ต่างหาก ในแต่ละระดับจะต้องเกร็งแขนให้ได้สิบวินาทีอย่างต่อเนื่องให้ได้ห้าเซตนะขอรับ มันไม่ใช่ง่ายๆอย่างที่คิดหรอกนะ ในระดับที่ 4 กับ 5 นี้ต้องอาศัยกำลังและความอดทนเป็นอย่างมากเลยทีเดียว ถ้ากำลังแขนไม่พอจะยกไม่ขึ้นเลยล่ะครับ"เซบาสเตียนอธิบายต่อจนจบ
ชิเอลนิ่งฟังไม่พูดแทรกขึ้นมาอีกแล้วเดี๋ยวจะถูกทำให้เจ็บตัวอีก
"เอาหล่ะ ผมจะให้นายน้อยลองทำดูนะขอรับ ตอนนี้ทำให้ได้ห้าเซ็ตก่อนแล้วจากนั้นครบห้าเซ็ตเมื่อไหร่จะให้พักชั่วคราวประมาณ สามสิบนาที จากนั้นก็จะต้องทำต่อไปอีกห้าเซต และพัก และห้าเซตต่อไปอีกไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงตอนเที่ยงซึ่งจะเป็นเวลาพักทานอาหารกลางวัน หลังจากนั้นช่วงบ่ายเราจะฝึกร่างกายในขั้นต่อไป แน่นอนว่าช่วงแรๆนี้คุณอาจจะต้องเหนื่อยกันหน่อย แต่ก็ต้องอดทนฝึกต่อไปเรื่อยแล้วร่างกายของคุณจะค่อยๆปรับตัวจะเข้าที่เข้าทางไปเอง และเมื่อถึงตอนนั้นคุณจะต้องประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของพลังปีศาจของคุณเลยทีเดียว"เซบาสเตียนอธิบายเกี่ยวกับเป้าหมายของการฝึกในครั้งนี้ให้ชิเอลฟัง
"อืม...เข้าใจแล้ว..แต่ว่า..ถ้าหากฝึกจนร่างกายแข็งแรงแล้วฉันจะมีกล้ามโตน่าเกลียดเหมือนพวกนักเพาะกายหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ น่าเกลียดตายเลย ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น"ชิเอลถามขึ้นมาอย่างกังวลเขากลัวจะกลายเป็นนักกล้ามโตเหมือนพวกนักมวยปล้ำที่ตัวใหญ่กล้ามโตเป็นมัดๆเหมือนลิงกอลิล่าแบบนั้นเขาไม่เอาเด็ดขาดเลย เขาชอบให้ตัวเองเป็นแบบนี้มากกว่า
"หึหึหึ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ การฝึกของผมไม่ได้มีจุดประสงค์จะเพาะให้กล้ามโตสักหน่อยฝึกแค่ให้คุณแข็งแรงจนสามารถจับดาบฟาดฟันได้ก็พอแล้ว"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเขาเองก็ไม่อยากให้นายน้อยเป็นเด็กกล้างโตหรอก เขาชอบแบบนี้มากกว่าดูบอบบางน่าถนุถนอมดี
"งั้นเหรอ ค่อยยังชั่วหน่อย "ชิเอลจึงใจชื้นขึ้นมาหน่อย ที่ไม่ต้องฝึกกันถึงขั้นนั้น ถ้าเขาต้องกลายเป็นตัวประหลาดที่มีแต่กล้ามนี่เขาจะฆ่าเจ้าอีกานี่ก่อนเลย
"เอาหล่ะ เริ่มกายบริหารได้แล้วขอรับ"เซบาสเตียนจึงตัดบทเริ่มพากลับมาสู่การฝึกต่อ
"เฮ้อ..ทำก็ได้.."ชิเอลพูดอย่างอิดออดถอนใจก่อนจะเริ่มทำตามที่เซบสเตียนสอนในทันที
"ระดับที่หนึ่งก้มตัวลงปล่อยแขนให้ตกลงไปพยายามอย่าเกร็งขอรับ"เซบาสเตียนบอกไปทีละขั้นตอนทำอย่างช้าๆ ชิเอลค่อยก้มตัวลงอย่างช้ารู้สึกได้ว่าลูกตุ้มถ่วงแขนนั้นวางลงราบกับพื้น มันทำให้เขาผ่อนคลายมากกว่าตอนยืนเยอะเลย
"ก้มลงไปปล่อยแขนไปตามสบาย อย่าเกร็งขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางจับตัวชิเอลกดหลังให้ก้มลงไปจนสุด
"อะ..อื้อ.."ชิเอลตอบรับตอนนี้เขาถูกครูฝึกจำเป็นจับกดหลังก้มลงไปจนมืออยู่ในระดับข้อเท้า 
"แล้วนิ่งเอาไว้นับออกมาดังๆหนึ่งถึงสิบขอรับ"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบ
"1..2..3...4..5..6..7..8..9..10"ชิเอลเริ่มนับเลขตามที่เซบาสเตียนบอกเขานับไปตามระดับการเดินของเข็มนาฬิกาไม่ช้าไม่เร้วเกินไป
"ดีมากขอรับ ไปสู่ระดับที่สองเลย เงยตัวขึ้นมาขอรับแล้วกางแขนให้อยู่ในระดับสะโพก"เซบาสเตียนสอนต่อในระดับต่อไป
ชิเอลค่อยๆเงยตัวขึ้นพอเริ่มเงยตัวขึ้นมาในท่ายืนตัวตรงเขากลับเริ่มรู้สึกได้ถึงการถ่วงแขนของโซ่ลูกตุ้มขึ้นมาอีกครั้ง 
"กางแขนออกขอรับ "เซบาสเตียนบอกพรางคอยจัดท่าทางให้ลูกศิษย์ของตนไปด้วย ช่วงแรกนี้เขาต้องคอยดูแลสักหน่อยเดี๋ยวพอเข้าที่เข้าทางเขาจะปล่อยให้นายน้อยทำเองไม่คอยจับให้แล้ว 
ชิเอลกางแขนขึ้นและเริ่มรู้สึกได้ถึงอาการเกร็งจากการยกแขนขึ้นน้ำหนักของลูกตุ้มจึงถ่วงในแนวดิ่งทิ้งน้ำหนักลงมาจนทำให้เด็กหนุ่มเริ่มเกอดอาการเกร็งของแขนมากขึ้นกว่าเดิม เซบาสเตียนคอยเอามือดันใต้แขนให้ชิเอลกางแขนขึ้นมาในระดับที่เขากำหนด
"เอาหล่ะได้ในระดับสะโพกแล้วเกร็งแขนนิ่งค้างไว้นะขอรับแล้วนับ1-10 ดังๆให้ผมได้ยิน"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบ พอได้ในระดับที่ต้องการเขาก้ปล่อยมืออกจากใต้แขนชิเอลทันที
"อ๊ะ!! ขะแขนมัน..อื้อ..มะเมื่อยอ้า.."ชิเอลเริ่มบ่นทันทีหลับตาแน่นเหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาตามใบหน้า ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเมื่อยแขนขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆเมื่อไม่มีมือของครูฝึกคอยช้อนเอาไว้อีกแล้ว 
"นับสิขอรับ!!"เซบาสเตียนสั่งเสียงดุ
"1..2..3..อื้อ..เมื่อยง่า..แฮ่กๆ 4... 5.. 6.."ชิเอลเริ่มนับเลขไปพยายามเกร็งแขนค้างไว้ไม่ให้ระดับแขนตกลงมา เพราะถ้าแขนตกเมื่อไหร่
เพียะ!! จะถูกเซบาสเตียนตีแขนทันที
"อ่ะ อื้ด.. 7...8...อื้อ..เมื่อยแขนจะตายอยู่แล้ว..9..แฮ่กๆ 10"ชิเอลพยายามกัดฟันทนเกร็งแขนนิ่งเอาไว้พยายามประคับประคองไม่ให้แขนตกลงมานับเลขต่อไปให้ครบสิบ นี่แค่เริ่มต้นเองเขากลับรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาซะแล้วสิ
"ดีมากขอรับ ต่อไประดับที่ 3 กางแขน.."เซบาสเตียนเริ่มไปสู่ระดับที่สามต่อโดยไม่ให้ชิเอลได้พักเลย
"เดี๋ยว..แฮ่กๆ..ขอพักก่อนไม่ได้เหรอ ฉันเมื่อยแขนจะแย่อยุ่แล้วนะ อื้อ..จะยกไม่ไหวแล้วอ่ะ..ละลูกตุ้มมันหนักนะ"ชิเอลร้องประท้วงหายใจหอบเล็กน้อยเหงื่อแตกซิกๆราวกับไปวิ่งมาราธานรอบป่ามายังไงอย่างงั้นเลย
"อะไรกันแค่ระดับสองแค่นี้เองจะพักแล้วเหรอ ไม่มีความอดทนเอาซะเลย ไประดับ 3 ต่อ อย่ามาทำเป็นอิดออดนะขอรับ เดี๋ยวจะโดนฟาด ยกแขนขึ้นมา!!"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ เขาเป็นครูที่เข้มงวดน่าดูเลยทีเดียว
"ฮึ่ก!! >_<"ชิเอลถึงกลับสะดุ้งเมื่อโดนดุ ค่อยๆเกร็งยกแขนขึ้นมากางออกไปอีก เซบาสเตียนคอยเอามือดันแขนนายน้อยยกขึ้นให้ได้ในระดับที่เขาต้องการ
"อื้ดดด..เมื่อย..>_<!!!"ชิเอลร้องลั่นหลับตาปี๋ ตัวสั่นเกร็ง น้ำหนักของลูกตุ้มยังเท่าเดิมแต่มันกลับทำให้เขาเมื่อยแขนสุดๆเลยทีเดียว นี่แค่ระดับสามเขายังแทบยกแขนไม่ขึ้นอยู่แล้วนะ ถ้าไประดับ 4 กับ 5 นี่เขาคงแขนหลุดไปแล้วแน่ๆ
"นิ่งค้างเอาไว้ อย่าปล่อยให้แขนตกลงมาเป็นอันขาดนะขอรับ เอาล่ะผมจะปล่อยแล้วล่ะนะ เตรียมนับ 1-10 นะขอรับ"เซบาสเตียนสั่งตอนนี้เขาดันแขนชิเอลไปในระดับที่ต้องการแล้ว และกำลังจะปล่อยให้เด็กหนุ่มเกร็งประคองแขนนิ่งค้างไว้ด้วยกำลังตนเองให้ได้ สิบวินาที
และทันทีที่เซบาสเตียนถอนมือออกจากการประครอง ชิเอลก็แขนตกลงมาทันที 
เพียะ!! แล้วก็โดนตีแขนไปอีกหนึ่งทีไปตามระเบียบ
"บอกให้ค้างเอาไว้ เอาแขนลงทำไมขอรับ!!"เซบาสเตียนดุทันที
"กะก็มันเมื่อย!!.."ชิเอลร้องประท้วงน้ำตาคลอ มองหน้าเซบาสเตียนด้วยสีหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน ด้วยความคับแค้นใจที่ถูกทารุน
"เมื่อยก็ต้องทน แค่สิบวินาทีเท่านั้นเอง ทำไม่ได้เชียวหรือครับ"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ จับแขนชิเอลให้ยกกางขึ้นมาในระดับที่ต้องการแล้ว ปล่อยให้เด็กหนุ่มเกร็งค้างไว้
"อื้อ...มะเมื่อย "ชิเอลร้องลั่นพยายามประคองแขนเอาไว้ไม่ให้ตกลงมาอีก เดี่ยวจะโดนครูจอมโหดฟาดเอาอีกแล้วจากนั้นเขาก็เริ่มนับเลขออกมาดังๆ
"..1..2..3..4..5..อื้อ..จะไม่ไหวแล้ว..6..แฮ่กๆ..อื้อ 7..โอ๊ยยย ปวดแขน 8!!..9!!...อีกนิด 10!!ชิเอลยิ่งนับก็ยิ่งตะโกนดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อเริ่มรู้สึกเหมือนถูกกดดันและเมื่อยล้าจากการเกร็งแขนมีลูกตุ้มหนักถ่วงเอาไว้ เหงื่อออกทรามกาย หาบใจถี่กระชั้น ตัวสั่นเกร็ง 
เซบาสเตียนยิ้มอย่างพึงพอใจ ที่ครั้งนี้นายน้อยสามารถอดทนเกร็งแขนไม่ให้ตกลงมาได้จนถึงสิบวินาทีตามที่เขาคาดหวังไว้เลยทีเดียว
"อืม..ดีมากขอรับ..ต่อไประดับที่ 4 นายน้อยลองยกแขนขึ้นมาอีกได้มัยขอรับ"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบ ครั้งนี้เขาจะไม่ประคองจะลองดูว่านายน้อยจะมีกำลังพอที่จะยกขึ้นได้หรือเปล่า
ชิเอลลองฝืนเกร็งยกแขนกางขึ้นมาอีกแต่ทว่ากำลังแขนของเขาในตอนนี้ไม่สามารถยกขึ้นมาถึงระดับไหล่ได้ เขาทำได้อย่างมากแค่ระดับอกเท่านั้น ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมตอนแรกเซบาสเตียนถึงบอกว่าเป็นระดับที่ยากเข้าใจแจ่มแจ้งเลยทีเดียวล่ะ
"อื้อ...ยกไม่ขึ้นแล้ว!!"ชิเอลร้องตะโกนลั่นหน้าแดงกล่ำ 
เซบาสเตียนยืนพิจารณาดูจากนั้นเขาก็ลองจับแขนชิเอลยกให้ถึงระดับไหล่ดูปรากฏว่า
"อ๊าาากกก เจ็บบบบ ไม่ไหวแล้ว!! แขนฉันจะหลุดอยู่แล้วไม่เอา ปล่อยนะ!!"ชิเอลร้องลั่นน้ำตาไหลพรากๆ เขาถูกลูกตุ้มถ่วงจนแขนแทบจะหลุดเลยทีเดียว
เซบาสเตียนรีบจับประคองลูกตุ้มเอาไว้ก่อนที่ชิเอลจะรู้สึกเจ็บปวดทรมานไปมากกว่านี้
"ดูท่าจะไม่ไหวจริงๆงั้นไม่เป็นไร วันนี้ฝึกเพียงแค่ระดับ 1 จนถึง 3 ก็พอ ส่วนระดับ 4 กับ 5 ไว้ค่อยฝึกวันหลังแล้วกัน ขืนฝืนร่างกายของคุณไปมากกว่านี้จะเกิดอาการบาดเจ็บ กร้ามเนื้อฉีกขาดได้ เอาล่ะกลับไปเริ่มต้นใหม่ขอรับ ทำต่อในเซ็ตที่สอง "เซบาสเตียนพูดมือคอยประคองลูกตุ้มเอาไว้ให้ชั่วคราวให้ชิเอลได้พักแขนชั่วคราวก่อนจะสั่งให้กลับไปเริ่มต้นใหม่ในเซ็ตที่สอง
ชิเอลเงยหน้ามามองครูฝึกจอมโหดอย่างไม่สบอารมณ์ นี่จะให้ทำต่ออีกเหรอไม่ให้พักกันบ้างเลยเหรอ เขาปวดแขนจะตายอยู่แล้วนะ
"เอ้าอย่ามัวแต่มองหน้าผมสิ ก้มตัวลงทำระดับหนึ่งต่อได้แล้ว ทำให้ได้ห้าเซ็ตนะขอรับเอาแค่ถึงระดับสามพอ"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบ
"เฮ้อ..."ชิเอลจึงทำได้แค่ถอนใจอย่างเซ็งๆ แต่ก็ต้องจำใจทำอยู่ดี ขืนไม่ทำได้โดนทำโทษเอาน่ะสิ
แล้วจากนั้นชิเอลก็เริ่มกายบริหารตั้งแต่ระดับหนึ่งใหม่อีกครั้งในทันที เซบาสเตียนถอยออกมายืนดูอยู่ห่างๆในเซ็ตที่สองนี้เขาไม่จำเป็นต้องคอยดูแลแล้วปล่อยให้เด็กของเขาฝึกต่อเอง แต่จะคอยเตือนหากทำแขนตกเป็นระยะ
"พยายามอย่าทำแขนตกนะ ถ้าหากคุณทำแขนตกในระหว่างที่กำลังนับอยู่ล่ะก็ จะต้องเริ่มกลับมานับหนึ่งใหม่นะขอรับ คราวนี้ผมจะไม่ตีคุณแล้วล่ะ แต่จะให้กลับมานับใหม่แทน พยายามทำให้ครบห้าเซ็ตภายในเวลาสามสิบนาทีนะขอรับ ไม่งั้นอดพักไม่รู้ด้วยนะ"เซบาสเตียนบอกกติกาของการฝึกให้ชิเอลรับทราบ
"อึ้ย..เจ็บใจนัก..เจ้าอีกาจอมโหด"ชิเอลสบทอย่างหงุดหงิด มองหน้าเซบาสเตียนเขม็งเลยทีเดียว
"จะมองหน้าผมหรือยืนบ่นอะไรตามสบายเลยนะขอรับ แต่ผมให้เวลาแค่สามสิบนาทีเท่านั้นนะ นี่ก็ผ่านไปโอ้วสิบนาทีแล้ว ถ้าหากทำเกินสามสิบนาทีจะไม่มีเวลาพักนิดเดียวอย่ามาบ่นนะ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางหยิบนาฬิกาพกขึ้นาดูเวลาตอนนี้เป็นเวลา 
"ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ"ชิเอลถามตอนนี้เขาก้มตัวลงกำลังจะนับ 1ถึง 10
"8 โมง สิบนาทีขอรับ และจะต่ออีกห้าเซ็ตในตอน 8 โมงครึ่ง ดังนั้นถ้าทำครบห้าเซ็ตได้ภายในสิบห้านาที นายน้อยก็จะได้พักสิบห้านาทีที่เหลือนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกไปพรางก้มดูนาฬิกาพกไปพราง
"หมายความว่าฉันจะต้องฝึกทุกๆสามสิบนาทีต่อห้าเซ็ตจนถึงเที่ยงเลยงั้นเหรอ"ชิเอลเงยตัวขึ้นมาถามยังไม่ได้เริ่มนับเลขในระดับหนึ่งเลย
"ใช่แล้วขอรับ ถ้าจะพูดให้ถูกคือชั่วโมงละ สิบเซ็ต ทำจนถึงเที่ยงก็น่าจะประมาณ สี่สิบเซ็ตขอรับ"เซบาสเตียนตอบยิ้มๆพรางเดินตรงมานั่งบนผ้าปูหน้าเตนท์แล้วใช้คาถาเรียกหนังสือออกมาจากในเตนท์มาใส่ลงบนฝ่ามือของเขาราวกับจับวาง
"สี่สิบเซ็ต!!นายจะฆ่ากันหรือไง ต้องทำแบบนั้นมากมายขนาดนั้น แขนฉันได้หลุดกันพอดีสิ"ชิเอลโวยใส่อย่างไม่พอใจ
"ใครเค้าให้ทำติดต่อกันล่ะขอรับ ทำๆพักๆเดี๋ยวก็ครบไปเองแหละ มีเวลาพักตั้งเยอะนะ เพราะถ้าทำกันจริงๆแค่ห้าเซ็ต ต่อห้านาทีก็ได้พักยาวเลย ตั้งยี่สิบกว่านาทีแน่ะ"เซบาสเตียนเสนอแนะให้
"ใครจะไปทำได้ติดต่อกันแบบนั้นเล่า ฉันไม่ได้ถึกแบบนายนี่"ชิเอลโต้แย้ง
"ขอรับทราบแล้วๆ เอ้าจะเริ่มต่อเซ็ตสองได้หรือยังล่ะ นี่ผ่านไปจะยี่สิบนาทีแล้วยังไม่ผ่านระดับหนึ่งเซ็ตสองเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนเลยต้องยอมรับไปว่าตนนั้นถึกอย่างที่นายน้อยว่าไว้จริงๆ
"ชิ"ชิเอลทำจิกาเชิดใส่อย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะค่อยก้มตัวลงไปแล้วนับหนึ่งถึงสิบ
เซบาสเตียนหยิบหนังสือมานั่งอ่านไปอย่างเพลินๆเลิกสนใจนายน้อยไปชั่วคราว แต่เขายังคอยจับตาดูอยู่เป็นพักๆเผื่อชิเอลจะเล่นตุกติกแกล้งยืนนับไปโดยที่เขาไม่ได้มอง
ชิเอลหันมามองดูครูฝึกที่ตอนนี้เอาแต่นั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าเตนท์ท่าทางสบายจริงๆน่าหมั่นไส้ชะมัด
"นี่อาจารย์ ถ้านายมีเวลาว่างมาอ่านหนังสือเล่นล่ะก็ นายมาฝึกเป็นเพื่อนฉันเลยสิ ฉันขอท้านายเลยว่านายจะสามารถทำได้ห้าเซ็ตต่อห้านาทีหรือเปล่า ถ้านายทำได้ฉันจะยอมรับและจะตั้งใจฝึก"ชิเอลยื่นคำท้าเขาอยากจะดูว่าเซบาสเตียนจะสามารถทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า
"หึอยากให้ผมทำให้ดูงั้นเหรอ ได้เลยสบายมาก"เซบาสเตียนปิดหนังสือลุกขึ้นมารับคำท้ายิ้มๆ พรางทำท่าจะก้มตัวลงเริ่มระดับที่หนึ่ง
"เดี่ยว!!นี่นายจะทำมือเปล่างั้นเหรอ ใส่ลูกตุ้มด้วยสิ เอาลูกใหญ่ๆหนักๆเลยนะให้สมกับที่นายเป็นปีศาจเอสคราสที่แข็งแกร่งไงเล่า"ชิเอลยื่นเงื่อนไขยิ้มท้าทาย
"เฮ้อ..เอางั้นก็ได้ขอรับ ยังไงผมก็เป็นครูฝึกนี่นะ"เซบาสเตียนพูดอย่างเหนื่อยใจ ยังไงก็คงต้องฝึกให้ดูเป็นตัวอย่างสินะ
"อืม..เอาลูกตุ้มอันใหญ่ๆเลยนะ"ชิเอลพูดด้วยท่าทีจริงจัง 
เซบาสเตียนเดินตรงไปยังกล่องใบใหญ่แล้วเปิดฝาหยิบลูกตุ้มอันใหญ่ขนาดเท่าลูกแตงโมออกมาแล้วมาถือเอาไว้เดินมาสมทบกับชิเอล แล้วเอากำไลนั้นมาสวมถ่วงไว้ที่แขนเหมือนชิเอล
"ขนาดนี้ใหญ่สุดแล้วล่ะนะ ฮึ้บ!!"เซบาสเตียนพูดพรางเอาลูกตุ้มขนาดใหญ่นั้นปล่อยลงไปในแนวดิ่งให้ถ่วงแขนเอาไว้
ชิเอลมองดูอย่างสนใจ รู้สึกทึ่งไม่น้อยเลยว่าเซบาสเตียนจะยอมฝึกเป็นเพื่อนเขาจริงๆ
"เอาหล่ะเดี๋ยวผมจะทำให้ดูนะขอรับ 5 เซตภายในเวลาไม่ถึงห้านาที"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆเขายังถือได้อย่างชิวๆเลยไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ 
"ระดับ1..1..2..3..4..5..6..7..8..9..10 ระดับ 2...1-10...ระดับสาม ฮึ้บ 1..10ระดับ 4 1ถึง 10 ระดับ 5 1ถึง10"เซบาสเตียนทำการฝึกให้ชิเอลดูอย่างคล่องแคล้วโดยทำแบบต่อเนื่องโดยไม่พักเลย และรวดเร็วมากผ่านไปแค่ครึ่งนาที นี่เขาทำไปถึงเซตที่สามแล้ว
"โห...ทำต่อเนื่องไม่พักเลยเหรอ "ชิเอลร้องอุทานอย่างประทับใจ เขาอยากทำได้แบบนั้นบ้างจัง นี่ร่างกายของเซบาสเตียนทำด้วยอะไรกันนะเนี่ย
และสองนาทีต่อไป เซบาสเตียนก็ฝึกจนครบห้าเซ็ต 
"เอาล่ะ อ้า..ครบห้าเซ็ตแล้วขอรับ แหมเรียกเหงื่อได้ดีจังเลยน้า เอาล่ะไหนดูนาฬิกาซิว่าตอนนี้ทำได้กี่นาที เมื่อครั้งก่อนทำได้ห้านาทีพอดี มาคราวนี้เวลาจะลดลงหรือเปล่าน้า"เซบาสเตียนพูดพึมพำไปพรางหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลา ส่วนอีกมือก็มาปาดเช้ดเหงื่ออกจากหน้าจากตา
ชิเอลยืนนิ่งอึ้งอย่างทึ้งๆ เจ้านั่นทำได้ยังไงน่ะ ติดต่อกันขนาดนั้นไม่ปวดแขนบ้างเลยเหรอ
"โอ้ว สถิติใหม่สองนาที สิบห้าวินาที"เซบาสเตียนพูดไปพรางเอานาฬิกาขึ้มาดูเวลาแล้วบอกชิเอลให้รับรู้ว่าเขาทำสถิติใหม่ได้ด้วย
"นะนายทะทำได้ยังไงน่ะ เก่งจัง ถึกน่าดู"ชิเอลพูดเสียงสั่นๆมองดูพ่อบ้านของเขาด้วยความตะลึงและประทับใจ
"หึหึหึ ขอบคุณที่ชมขอรับ เอาหล่ะผมเชื่อว่าอีกหน่อยนายน้อยต้องทำได้ดีกว่าผมแน่ๆ พยายามเข้านะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆให้กำลังใจชิเอลไปด้วย จากนั้นเขาก้เอากุญแจมาปลดกำไลลูกตุ้มออกมาจัดเก็บวางไว้ในกล่องตามเดิม แล้วเดินตรงมาคอยเฝ้าดูนายน้อยต่อ
ชิเอลหลับตาลงหายใจเข้าลึกๆออกช้าๆแล้วเริ่มก้มตัวลงนับเลขต่อทันที
"ระดับที่หนึ่ง 1..2..3..4..5..6..7..8..9..10..อ้า..ต่อไประดับสอง อื้อ..นะหนักจังเลยไอ้ลูกตุ้มเนี่ย..เอาล่ะฮึ้บ 1..2..3..อือ..4..เมื่อย..5..6..7..อืออีกนิดเดียว 8..9..10"แล้วชิเอลก็พักชั่วคราวหายใจเข้าออกลูกๆช้าๆทางปากจะช่วยให้รู้สึกคลายความเหนื่อยลงได้มากเลยทีเดียว
เซบาสเตียนไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่จำเป็นต้องมาคอยจ้ำจี้จ้ำไชอะไรนายน้อยมากนัก ตอนนี้ปล่อยให้เด็กของเขาฝึกไปเอง เขาหยิบหนังสือมานั่งอ่านต่อ จะคอยเตือนแต่เวลาเท่านั้น และหากเขาเห็นว่าแขนตกจะสั่งให้เริ่มนับหนึ่งใหม่ทันที
"นายน้อยระดับสามอย่าทำแขนตกสิขอรับ เริ่มนับหนึ่งใหม่ ยกแขนขึ้นมาอีก"เซบาสเตียนคอยเตือนเป็นระยะ แล้วก็อ่านหนังสือไปต่อ 
"ระดับที่สาม อื้อ ปวดแขนอ่า 1..2..อื้ด 3..4..โอยเมื่อย 5..6..7..อือ"ชิเอลเริ่มนับหนึ่งใหม่ในระดับที่สาม แขนเกร็งจนปวดไปหมดแล้วเหงื่อออกโทรมกายหายใจถี่กระชั้นสลับกับกลั้นหายใจเมื่อร่างกายเกิดอาการเกร็ง
"แขนตก นับหนึ่งใหม่ขอรับ ยังไม่ผ่านระดับสามนะ"เซบาสเตียนเตือนอีกครั้งถึงตาจะยังมองดูตัวหนังสืออยู่แต่หางตาของเขายังอุตส่าห์จับผิดชิเอลได้อีก
"โอ๊ยยย เมื่อยแขนจะตายอยู่แล้ว ไม่ไหว พักๆ"ชิเอลหันมาโวยใส่ก่อนจะตัดสินใจทรุดตัวลงนั่งพักหายใจหายคอชั่วคราว ซึ่งเซบาสเตียนไม่ได้ว่าอะไรอยากจะพักก็พักไป แต่ถ้าหมดเวลาสามสิบนาทีอาจจะไม่ได้พักต้องทำต่ออีกห้าเซ็ตอยู่ดี
"นี่พึ่งจะเซ็ตสองเองนะขอรับ ก็แค่เกร็งแขนค้างไว้แค่สิบวินาทีนี่ทำไม่ได้เลยหรือไง"เซบาสเตียนหันมาต่อว่า ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
"ก็มันไม่ได้ทำได้ง่ายๆอย่างที่นายคิดนี่หว่า ให้เวลากันบ้างเซ่ ถึงยังไงก็ต้องทำให้ครบสี่สิบเซ็ตก่อนเที่ยงอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง จะช้าหรือเร็วยังไงก็ต้องทันอยู่แล้วล่ะน่า" ชิเอลหลับตาพูดตอนนี้เขานั่งกอดเข่าพักแขนชั่วคราวเดี๋ยวเขาค่อยทำต่อ
"หึ แล้วทีตอนแรกใครกันน้าบอกว่า โอ๊ยง่ายมากกันน้า"เซบาสเตียนหลับตาพูดยิ้วแซว
"ชิ"ชิเอลทำเป็นเชิดใส่ไม่โต้เถียงเพราะเถียงไม่ออก จึงทำได้แต่ยอมรับ นั่งหลับตาพักให้หนายเมื่อยชั่วคราว
เซบาสเตียนไม่ได้สนใจอะไรอีกเขาเดินไปที่หยิบขวดน้ำที่เตรียมมาเอามาเทใส่แก้วจนเต็มแล้วเอามายื่นส่งให้ชิเอล
"อ่ะนี่ขอรับ"เซบสเตียพูดพรางยื่นส่งแก้วน้ำให้ชิเอล
"อืม"ชิเอลพยักหน้ายื่นมือมารับแล้วเอามายกซดดื่มรวดเดียวหมดด้วยความกระหาย
"อ้า..ค่อยยังชั่วหน่อย นี่ฉันเริ่มร้อนแล้วมาถอดเสื้อหนาวออกให้หน่อยสิเซบาสเตียน"ชิเอลสั่งพรางเอามือมาโบกพัดหน้าตนเองให้คลายความร้อนไปบ้าง
"ขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับพรางเดินตรงมาหาชิเอลจับชิเอลถอดเสื้อออกเอาลูกตุ้มค่อยๆออกมาจากแขนเสื้อไปทีละข้าง อย่างคล่องแค้ว
"อืม ค่อยยังชั่วหน่อย ดูสิตัวเปียกเหงื่อจนเหนียวตัวไปหมด อยากอาบน้ำจัง"ชิเอลบอกเอามือปาดเช็ดเหงื่อเขาเกิดอยากอาบน้ำขึ้นมาซะแล้วสิ
"ไว้หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วผมจะพาไปอาบน้ำขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆพรางเอาเสื้อกันหนาวออกมาวางพาดที่ราวเชือกพึ่งแดดเอาไว้แล้วแล้วเดินไปหยิบผ้าเอามาจุ่มน้ำในลำธารจนเปียกชุ่มเดินถือมมาแล้วเอามาบิดใส่ลงบนหัวเด็กหนุ่มที่พึ่งบ่นว่าร้อนไปทันที
"อ๊าาาา เย็น!!ทำอะไรของนายเนี่ย!!"คนบ่นว่าร้อนเมื่อครู่คราวนี้กลับร้องบอกว่าเย็นในทันทีเมื่อโดพ่อบ้านเอาผ้าชุบน้ำมาบีบใส่หัวจนเปียกชุ่มเลย
"ก็นายน้อยบ่นว่าร้อนผมก็เลยทำให้หายร้อนไงล่ะ เย็นขึ้นแล้วสินะขอรับ มาฝึกต่อได้แล้ว พักพอแล้วนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆก่อนจะเดินเอาผ้าเปียกๆมาตากไว้ที่ราวเชือกเช่นกัน
แล้วจากนั้นซาตานหนุ่มก็หยิบหนังสือมาอ่านต่อ ชิเอลยังคงนั่งเล่นอยู่ยังไม่ยอมลุกมาฝึกสักที
"นายน้อยฝึกต่อได้แล้วนี่ยังไม่ผ่านเซ็ตสองระดับสามเลยนะขอรับ เวลาผ่านไปจะยี่สิบนาทีแล้วนะ"เซบาสเตียนเตือนอีกครั้งเมื่อเห็นว่าชิเอลยังทำตัวเถลไถลไม่ยอมฝึกต่อสักที
"รู้แล้วล่ะน่า ยังไงก็ต้องทำให้ครบสี่สิบก่อนเที่ยงได้อยู่แล้วจะรีบร้อนไปทำไม"ชิเอลหลับตาพูดโตแย้งนั่งบีบนวดแขนตนเองไปมาเบาๆ
"เฮ้อ..ตามสบายละกันขอรับ ถ้าถึงเที่ยงแล้วไม่ครบสี่สิบเซ็ตตามที่ตกลงไว้ล่ะก็ ผมจะพาไปเล่นบันจี้จ้ำดิ่งเหวนรก"เซบาสเตียนพูดข่มขู่ไปอีก 
"อึ้ย!! นายนี่มัน โหดชะมัดเลย ฝึกต่อก็ได้ ฮึ้บ"ชิเอลหันมาโวยใส่ก่อนจะตัดสินใจดันตัวลุกขึ้นยืนกางขาออกสี่ห้าองศาแล้วเริ่มฝึกระดับสามต่อ
"หึหึหึ"เซบาสเตียนหัวเราะเยาะไปพรางแอนตัวลงนอนอ่านหนังสือไปพรางอย่างสบายอารมณ์ ปล่อยให้ชิเอลฝึกไปเรื่อยๆ แบบฝึกๆพักๆไปตามความพอใจของนายน้อยอย่างช้าๆเหมือนเต่าคลานในช่วงแรกๆแต่พอช่วงหลังเมื่อชิเอลเริ่มชินกับน้ำหนักของลูกตุ้มแล้วเขาจึงมีความอดทนมากขึ้น ทำได้ต่อเนื่องมากขึ้น งองแงหรืออิดออดน้อยลง พอเหนื่อยก็พักสั่งให้พ่อบ้านมานวดแขนให้ บางทีก็เอาน้ำมาดื่ม และก็ฝึกๆพักต่อไปอีกเหมือนเดิม
จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เซบาสเตียนหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลา
"หือ..11 โมงแล้วเหรอ ได้เวลาทำอาหารกลางวันแล้วสิ"เซบาสเตียนพึมพำกับตนเองเบาๆแล้วลุกขึ้นยืน เดินไปที่ลำธารถอดรองเท้าถุงเท้าออกตามด้วยเสื้อคลุมกันหนาวเสื้อคุลมพ่อบ้านจนเหลือเพียงแค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงแสล็กสีดำที่เขาจัดแจงเอามาพับขากางเกงขึ้นจนถึงระดับเข่า
ชิเอลกำลังฝึกระดับสามเซ็ต 20 อยู่ที่หน้าเตนท์ก็หยุดชะงัก หรี่ตามองดูเซบาสเตียนอย่างแปลกใจสงสัยว่าเจ้าอีกานี่จะทำอะไรกันแน่ถึงลงไปในลำธารแบบนี้
"นั้นนายกำลังทำอะไร"ชิเอลตะโกนถามก่อนจะเดินอุ้มลูกตุ้มมาดูใกล้ๆที่หน้าลำธาร ทำท่าก้มๆเงยๆเล่นน้ำอยู่
"จับปลาขอรับ"เซบาสเตียนหันมาบอกยิ้มๆอย่างร่าเริง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจับปลาในลำธารต่ออย่างมุ่งมั่นด้วยมือเปล่า
"หืม...นี่นายสามารถจับปลาด้วยมือเปล่าได้ด้วยเหรอ"ชิเอลถามมองดูการกระทำของเซบาสเตียนอย่างสนใจ
"ครับ"เซบาสเตียนหลับตาพูดพรางยืนนิ่งไปคู่หนึ่งเพื่อคอยจับการเคลื่อนไหวของปลาแล้วจากนั้นก็พุ่งกระโจมใช้กงเล็บตวัดปลาจนกระเดนขึ้นมาบนฝั่งในทันทีหลายตัวเลยทีเดียว
"โหว..ได้หลายตัวเลยเหรอ จับปลาเก่งเหมือนกันนี่เซบาสเตียน"ชิเอลเอ่ยปากชมมองดูการจับปลาที่ยอดเยี่ยมของพ่อบ้านหนุ่มด้วยความประทับใจ
"หึหึหึ นี่ไงได้อาหารกลางวันให้นายน้อยแล้ว กลางวันนี้ทานปลาเผาอบซอสนะขอรับ"เซบาเตียนพูดยิ้มๆเดินขึ้นมาจากลำธาร ชายกางเกงกับแขนเสื้อเชิ้ตเปียกเล็กน้อยเดินมาหยิบปลาที่ดิ้นกระแด่วๆก็จะแน่นิ่งไปเพราะขาดน้ำตายไปเอง
"อืม.."ชิเอลตอบรับจากนั้นเขาก็เดินแบกถือลูกตุ้มกลับมาที่หน้าเตนท์แล้วเริ่มฝึกต่อ อีกแค่ยี่สิบเซ็ตเขาก็ผ่านแล้ว
เซบาสเตียนเอาปลามาคลอดเกล็ดออกแล้วโยนมาวางใส่ลงในถังอย่างช่ำชอง
ชิเอลมองดูไปด้วยฝึกไปด้วยตอนนี้เขาฝึกไปถึงระดับสามเซ็ตที่ยี่สิบเอ็ดแล้ว เขาไม่ได้ฝึกหักโหมอะไรเลยพอเหนื่อย เมื่อยก็พัก ทำๆพักๆไปเรื่อยๆจึงทำให้เขาเริ่มรู้สึกเหนื่อยน้อยลง
เซบาสเตียนไม่ได้สนใจชิเอลสักเท่าไหร่ พอเขาคลอดเกล็ดปลาเสร็จก้เดินมาก่อกองไฟทำเตาปิ่งปลาต่ออย่างมืออาชีพ เอาปลามาเสียบใส่ไม้ปิ้งมาวางลงบนตะแกรงที่ทำเองจากไม้ไผ่ มาปิ้งๆกลับไปกลับมาทีละตัวสองตัว ยิ่งปิ้งกลิ่นก็ยิ่งหอมโชยมา กลิ่นหอมตลบอบอวนไปหมดทั้งแคมป์เลยทีเดียว
"แค่กๆ..เซบาสเตียน..พัดควันไฟไปทางอื่นได้มัยเล่า จะลมควันฉันไปด้วยหรือไง แค่ก แค่ก"ชิเอลก็เลยพลอยโดนลมควันไปด้วยเลย จนสำลักกันน้ำตาเล็ดน้ำตาไหลกันเลยทีเดียว
"ขออภัยขอรับ"เซบาสเตียนหันมาขอขมาชิเอลพรางเดินไปหยิบกระดาษมาพัดควันไปจากชิเอล แต่ยิ่งพัดก็ยิ่งไปหานายน้อยของเขามากขึ้น
"โอ๊ยยย แค่กๆ นายจะพัดมาทำไมทางนี้เล่า แค่ก แค่ก"ชิเอลร้องโวยพรางไอแค่กๆสำลักควันมากกว่าเดิม
"อ่า..ทำไมควันมาทางนายน้อยอยู่เรื่อยเลย นายน้อยไปฝึกตรงหน้าลำธารเลยขอรับตรงนี้มันอยู่ใต้ลมควันมันโดนลมพัดมาน่ะ"เซบาสเตียนจึงเสนอทางแก้ให้ สั่งให้ชิเอลไปฝึกตรงลำธารแทน
"เฮ้อ..ก็ได้.."ชิเอลจึงยอมทำตามที่เซบาสเตียนบอกอย่างเซ็งๆเดินไปฝึกตรงลำธารไปอย่างช้าๆเริ่มเซ็ตที่ยี่สิบเอ็ดระดับสามใหม่อีกรอบ
เซบาสเตียนก็นั่งปิ้งปลาไปเรื่อยๆ คอยกลับพลิกตัวปลากลับไปกลับมาให้สุกทั่วถึง 
ชิเอลหลับตาฝึกไปตอนนี้เขายืนหันหลังให้เซบาสเตียนอยู่
และเพียงไม่นานปลาก็สุกได้ที่ เซบาสเตียนก็จัดแจงเอามาวางจัดเรียงในจาน เอามีดมาแซะแกะก้างออก เหลือแต่เนื้อปลา แล้วจากนั้นเขาก็เอาขวดซอสบาบีคิวมาเทใส่ข้างๆจาน เอาพวกขนมปังมาปิ้งต่อ พอให้กรอบเล็กน้อย จากนั้นก็เทนมใส่แก้ว ก้เป็นอันเสร็จรอเสริฟเมื่อถึงเวลาได้เลย
ชิเอลก็ฝึกๆพักๆไปเรื่อยๆจนตอนนี้เขาฝึกได้ถึงเซ็ตที่สามสิบแล้ว เหลืออีกสิบเซ็ตเท่านั้น เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ เซบาสเตียนพอจัดเตรียมอาหารเสร็จเขาก็หยิบนาฬิกามาดูว่าตอนนี้ผ่านไปกี่นาทีแล้ว
"หือ..นายน้อยอีกสิบห้านาทีจะหมดเวลาแล้วนะขอรับ ยังเหลืออีกสิบเซ็ตรีบๆเข้าล่ะ"เซบาสเตียนเตือนก่อนจะหยิบหนังสือมานอนอ่านต่อ ส่วนนาฬิกาเขาเอามาวางไว้ข้างๆตัวคอยมองดูเวลาเป็นระยะ
"อึ่ก อืม หนึ่ง..สอง..!!"ชิเอลสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโดนเตือนเรื่องเวลา แล้วจากนั้นเขาก็ฝึกต่อให้ต่อเนื่องมากขึ้น เพราะตอนช่วงแรกมัวแต่พักนานไปหน่อยเลยก้าวหน้าไปได้ช้า
หลายนาทีต่อมา
"นายน้อยอีกห้านาทีจะหมดเวลาขอรับ รีบทำเข้านะขอรับ"เซบาสเตียนเร่งเตือนอีก
"ระรู้แล้ว อีกแค่สามเซ็ตก็ครบแล้ว อย่ามาเร่งได้มัย!!"ชิเอลหันมาบอกก่อนจะรีบหันกลับไปฝึกต่ออย่างรีบเร่งเริ่มรนรานขึ้นมาเล็กน้อยจากการไล่บี้ของเวลาที่ใกล้จะหมดเข้าไปทุกทีแล้ว
และในที่สุด
"เซ็ตสี่สิบ..แฮ่ก..ระดับสาม..1..อื้อ2..3..4..โอ๊ยปวดแขน..5..6..อื้อ อีกนิดเดียว..7..อ้าจะไม่ไหวแล้วมันล้าไปหมด..8..9..แฮ่ก แฮ่ก อื้อ 10!!"แล้วชิเอลก็ตะโกนลั่นเมื่อนับสิบซึ่งในตอนนี้เขาเหนื่อยสุดๆเลยพอทำครบแล้วชิเอลก็ล้มตัวลงนอนแผ่บนพื้นหญ้าทันที
เซบาสเตียนมองดูเวลาเหลือเวลาอีกเพียงแค่หนึ่งนาทีเท่านั้นเอง แต่นายน้อยก็ยังอุตส่าห์ทำจนครบสี่สิบเซ็ตก่อนจะหมดเวลา
"หมดเวลา!!เก่งมากขอรับ ทำครบสี่สิบเซ็ตก่อนหมดเวลาหนึ่งนาที เป็นการฝึกที่บ้าระห่ำจริงๆนายน้อยนี่แหละน้า ช่วงแรกๆมัวแต่โอ้เอ้พักยาวดีนัก เกือบจะได้ไปเล่นบันจี้จ้ำดิ่งนรกกับผมแล้วแท้ๆ ว้าน่าเสียดายอดพานายน้อยไปเล่นเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเอานาฬิกาพกมาเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิมแล้วลุกขึ้นยืนเดินไปหาชิเอลที่หน้าลำธาร
"อึ้ย ใครจะไปอยากเล่นบันจี้จ้ำกับนายกันเล่า เจ้าอีกาซาดีส!!"ชิเอลดันตัวลุกขึ้นนั่งหันมาโวยใส่อย่างไม่สบอารมณ์ 
"หึหึหึ"เซบาสเตียนหัวเราะอย่างขบขัน ลุกขึ้นมานั่งวางหนังสือลงแล้วเดินไปหยิบถาดอาหารกลางวันที่เขาจัดเตรียมเอาไว้เดินมาวางตรงหน้าชิเอลที่หน้าลำธาร
"อ่ะ อาหารกลางวันขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้ม พอวางจานเสร็จเขาก็นั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆตรงห้าชิเอล
"ไม่คิดจะถอดลูกตุ้มนี่ออกให้ก่อนเหรอ"ชิเอลหรี่ตาถามอย่างไม่สบอารมณ์ 
"ไม่ขอรับ จนกว่าจะถึงตอนเย็นนายน้อยต้องใส่เอาไว้ตลอดเพื่อให้ชินกับน้ำหนักของลูกตุ้มนี่ไปตลอดเวลาการฝึกขอรับ"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆแล้วนั่งเฝ้าดูอยู่เฉยๆไม่พูดอะไรอีก
ชิเอลทำหน้ามุ่ยก่อนจะหลับตาอุ้มลูกตุ้มขึ้นมาวางบนตักของตนเพื่อให้แขนของเขาหยิบตักอาหารได้สะดวกแล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารไปเงียบๆ เขาอยากจะบ่นแต่ไม่รู้จะบ่นไปทำไมในเมื่อตกลงรับการฝึกจากเซบาสเตียนแล้วก็ต้องอดทนทำให้ถึงที่สุด
เซบาสเตียนเปลี่ยนมานั่งเหยียดขาเอามือยันพื้นเอนตัวเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองดูวิวทิวทัศน์ สูดลมหายใจเข้าลึกๆไปด้วยความรื่นรม เขาชอบโลกมนุษย์มากเลยทีเดียว
ชิเอลเงยหน้าขึ้นมาดูพ่อบ้านของเขาอย่างสนใจ แล้วอมยิ้มก่อนจะก้มหน้ก้มตากินอาหารกลางวันของตนต่อไปให้เสร็จ ดูท่าทางเซบาสเตียนจะมีความสุขมากเลยสินะที่ได้อยู่ที่นี่น่ะ
แล้วก็มีแต่ความเงียบ เสียงของธรรมชาติทั้งน้ำตก นกน้อยร้องเจี้อยแจ้ว พวกเขาทั้งสองต่างฝ่ายต่างอยู่กับเงียบๆไม่พูดอะไรกันเลย จนกระทั่งชิเอลกินอาหารหมดแล้วเขาก็เอาจานวางลงบนถาดเปล่า หยิบน้ำขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วแล้ววางไว้ตามเดิม
"ทานหมดแล้วสินะขอรับ เดี๋ยวผมจะเอาไปเก็บตรงนั้นก่อนค่อยเอามาล้างทีหลัง"เซบาสเตียนบอกพรางดันตัวลุกขึ้นยืนก้มลงมาเก็บถาดที่มีแต่จานและแก้วน้ำที่ว่างเปล่าเดินถือเอาไปจัดวางที่ผ้าปูใกล้เตนท์
ชิเอลอุ้มลูกตุ้มขึ้นมาถือไว้แล้วค่อยตะเกียกตะกายลุกขึ้นมายืน เดินมาสมทบกับเซบาสเตียนที่หน้าเตาปิ้งเขาอยกรู้ว่าต่อไปครูฝึกจำเป็นนี่จะพาเขาไปไหนหรือให้ทำอะไรต่อ เขาจะได้เตรียมใจเอาไว้ล่วงหน้าก่อน
"นี่ๆเดี๋ยวนายจะพาฉันไปฝึกอะไรต่อเหรอ เซบาสเตียน"ชิเอลเดินอุ้มลูกตุ้มมาถาม
"เดี๋ยวจะพาไปเล่นน้ำตกขอรับ"เซบาสเตียนหันมาบอกยิ้มๆ
"ว้าววว น้ำตกเหรอ ดีจังฉันอยากเล่นน้ำตกมาตั้งนานแล้ว"ชิเอลพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น เขาไม่เคยไปเล่นน้ำตกที่ไหนมาก่อนเลยตั้งแต่เกิดมา