พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท3 YAOI 18+

"นี่เมื่อไหร่ฉันจะได้กินอาหารล่ะ"ชิเอลถอนปากออกเงยหน้าขึ้นมาถาม ตาสีท้องฟ้าสบเข้ากับดวงตาสีทับทิมคู่สวยนั้นอย่างแน่วแน่จริงจัง ตอนนี้เขาอยากกินหมูหันจะแย่แล้ว
"รอสักครู่ขอรับ อีกนิดเดียวก็สุกแล้วล่ะ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางปล่อยตัวชิเอลลงนั่งข้างๆบนผ้าปูแล้วยื่นมือมาหมุนหมูหันต่ออย่างเร็วๆ 
ชิเอลมองดูหมูหันถูกหมุนไปอย่างใจจดใจจ่อ ยิ่งใกล้สุกยิ่งมีกลิ่นหอมหวนชวนน้ำลายสอ เซบาสเตียนหยุดหมุนเอานิ้วไปจิ้มๆดูที่หนังของหมูตรวจสอบดูว่ากรอบได้ที่หรือยัง
"อืม ดูเหมือนว่าเนื้อกรอบได้ที่แล้วขอรับ เดี๋ยวผมจะดับไฟแล้วล่ะนะ นายน้อยลุกขึ้นไปก่อนมานั่งตรงนี้ผมทำงานไม่สะดวกขอรับ"เซบาสเตียนหันมาบอกยิ้มๆเขาจะเริ่มดับไฟแล้ว
"ก็ได้ งั้นฉันจะไปนั่งรอในเตนท์นะ"ชิเอลหลับตาพูด ก่อนจะค่อยๆตะเกียกตะกายลุกขึ้นทำท่าจะเดินกลับไปรอทานอาหารในเตนท์
"ขอรับ"เซบาสเตียนตอบรับ
แล้วจากนั้นพ่อบ้านหนุ่มก็ร่ายคาถาเสกน้ำดับไฟนรก เพราะน้ำธรรมดาดับไม่ได้ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางที่ใส่ของจิปาทะมาวางแล้วเปิด หยิบของบางอย่างออกมา 
ซึ่งของที่เซบาสเตียนหยิบออกมาจากกระเป่า คือการดาษ กับปากกาขนนก และอะไรบางอย่างสีดำๆยาวๆ แล้วเขาเอากระดาษมาขีดเขียนข้อความลงไป จากนั้นพอเขียนเสร็จก็ถือกระดาษแผ่นนั้นเดินเข้าไปหาชิเอลในเตนท์
"นายน้อยขอรับ"เซบาสเตียนทักขึ้นทันทีเมื่อตนมุดเข้ามาข้างในเต้นท์แล้ว
"หืม..มีอะไรงั้นเหรอเซบาสเตียน"ชิเอลที่กำลังนั่งรออาหารเย็นอยู่เงยหน้าขึ้นมาถามอย่างสงสัย 
"ช่วยอ่านสิ่งนี้แล้วกรุณาเซ็นต์ชื่อกำกับด้วยขอรับ" เซบาสเตียนพูดพรางยื่นกระดาษที่เขาพึ่งเขียนไปเมื่อครู่ส่งให้ชิเอลทันที
"เอ๋ อะไรน่ะ แล้วไหนล่ะอาหารเย็นของฉัน"ชิเอลยื่นมือมารับกระดาษแผ่นนั้นเอาไปลองอ่านดู แต่พอจะอ่านก็เงยหน้ามาทักท้วงถึงอาหารขึ้นมาเสียก่อน
"ผมจะเสริฟอาหารก็ต่อเมื่อได้รับการเซ็นต์ชื่อจากคุณแล้วขอรับ"เซบาสเตียนยื่นเงื่อนไขยิ้มๆ
"ทำไมฉันต้องเซ็นต์ด้วยล่ะ" ชิเอลถามด้วยท่าทีไม่พอใจ
"เพราะผมต้องการคำยืนยันเป็นรายลักษณ์อักษรเก็บไว้ใช้เป็นหลักฐานในการทำสัญญาระหว่างเรา ว่าคุณจะไม่ยกเลิกการฝึกและเลิกลงแข่งกลางครันยังไงล่ะขอรับ"เซบาสเตียนอธิบาย
ชิเอลหลับตาก้มหน้าอ่านในใจ แต่ทว่า
"นายน้อยลองอ่านออกเสียงให้ผมฟังหน่อยสิครับ ผมอยากจะฟังทักษะการอ่านของคุณ เพราะตั้งแต่ออกมาจากแฟนท่อมไฮด์ คุณไม่ได้ทบทวนหนังสือเลย จึงอยากรู้ว่าคุณลืมในสิ่งที่ผมสอนมาแล้วหรือยัง"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบ เริ่มเข้าสู่โหมดครูกับนักเรียน
"หา..แล้วทำไมฉันต้องอ่านให้นายฟังด้วยเล่า"ชิเอลร้องประท้วงอย่างไม่สบอารมณ์
"เพราะตั้งแต่นาทีนี้ ผมก็คือ ครูฝึกของคุณยังไงล่ะ ไหนลองอ่านออกเสียงสิขอรับ นายน้อย"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบด้วยท่าทางใจเย็น
"ไม่อ่าน นายเป็นแค่พ่อบ้าน อย่าบังอาจมาออกคำสั่งกับฉันนะ"ชิเอลพูดอย่างดื้อดึง เรื่องอะไรจะยอมทำตามคำสั่งของพ่อบ้านง่ายๆกันล่ะเสียศักดิ์ศรีแย่
"งั้นหรือครับ ไม่อ่านก็ไม่เป็นไร งั้นเซ็นต์อย่างเดียวก็ได้"เซบาสเตียนลองประนีประนอมดู ในเมื่อสั่งไม่สำเร็จก็คงต้องเกลี่ยกล่อมดู
"ไม่เซ็นต์ ข้อตกลงบ้าบออะไรไม่รู้ ฉันไม่ยอมรับหรอก"ชิเอลโต้กลับ
"ไม่ยอมรับว่าตนเองแพ้แล้วงั้นหรือครับ แย่จัง ผมคิดว่าคุณจะมีสัจจะมากกว่านี้ซะอีก น่าผิดหวังจังเลยนะขอรับ ถ้าอย่างงั้นเย็นนี้ก็อดอาหารไปแล้วกัน ขอตัวก่อน"เซบาสเตียนไม่ยอมเช่นกัน เอาเรื่องอาหารมาต่อรองพรางทำท่าจะเดินออกไปจากเตนท์
"เดี่ยว..นั่นนายจะไปไหน อย่าหนีฉันไปอีกนะเซบาสเตียน"ชิเอลร้องห้ามรีบลุกขึ้นมาคว้าแขนพ่อบ้านเอาไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกไปจากเตนท์
"หึ ผมไม่ได้ไปไหนหรอก "เซบาสเตียนหันมาบอกยิ้มๆชักมือของตนออกจากการเกาะกุมของนายน้อย แล้วเดินออกไปจากเตนท์อย่างรวดเร็ว
"เซ.."ชิเอลร้องเรียกแต่ก็เรียกไม่ทัน เพราะตอนนี้เซบาสเตียนออกมานั่งที่หน้าเตาปิ้งหมูหัน มือเอื้อมหยิบจาน พร้อมมีดกับส้อม มาเตรียมเอาไว้ ก่อนที่เขาจะลงมือเอามีดมาชำแหละหั่นหมู 
ชิเอลก็เดินตามออกมา ในมือถือกำกระดาษที่เซบาสเตียนเขียนเอาไว้จนยับยู่ เดินตรงมาหาพ่อบ้านที่กำลังนั่งชำแหละหมูหันหั่นเป็นชิ้นๆอยู่เตรียมจัดเรียงใส่จานอยู่
"ข้อตกลงระหว่างฉันกับเซบาสเตียน
1. ในระหว่างการฝึกให้เรียกนายว่า อาจารย์ 
2.ในยามที่นายสอน ฉันจะต้องตั้งใจฟัง หมั่นจำจดคำสอนนั้นให้ได้
3.ห้ามดื้อ ห้ามยกเลิกการฝึกและการแข่งขันเด็ดขาด นายสั่งให้ทำอะไรก็ต้องปฏิบัติตาม
4.หากฉันฝ่าฝืนไม่ว่าจะเป็นข้อไหนก็ตามตั้งแต่ข้อหนึ่งถึงข้อสาม ฉันจะต้อง..ยอมรับการลงโทษจากนายโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ
5.หากไม่เข้าใจให้อ่านทบทวนใหม่ตั้งแต่ข้อหนึ่ง ถึงข้อห้า นี่สินะคือสิ่งที่นายอยากให้ฉันอ่านให้ฟัง ฉันอ่านแล้วพอใจหรือยัง เอ้าแล้วนี่ ฉันก็เซ็นต์ชื่อยอมรับข้อตกลงเรียบร้อยแล้ว เอาไปเลย อาจารย์ แล้วรีบเอาอาหารมาให้ฉันกินได้แล้ว"ชิเอลเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเซบาสเตียนแล้วก้มหน้าห้มตาอ่านข้อความในกระดาษอย่างคล่องแคล้วเสียงดังฟังชัด นับว่าทักษะการอ่านของเขายังดีอยู่ไม่ได้แย่ลงไปกว่าเดิมเลย แต่ก็ไม่ได้ก้าวหน้าไปไหนเพราะไม่ได้เรียนหนังสือต่อหลังจากที่ติดตามมาอยู่กับพ่อบ้านซาตานที่เกาะปีศาจนี่
และพออ่านจบชิเอลก็ยื่นกระดาษสัญญานั่นส่งให้เซบาสเตียนทันทีโดยไม่มีความลังเลเลย ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายยอมแพ้ก็ต้องยอมรับผลของความพ่ายแพ้นั้นอยู่ดี เขาไม่ผิดคำพูดหรอก แต่ก็อดที่จะกังวลถึงการฝึกไม่ได้ท่าทางคงจะโดนควดหนักแน่ๆ แต่ก็ต้องทำใจยอมรับความจริงให้ได้
"หึหึหึ ดีมากขอรับ "เซบาสเตียนเอ่ยปากชมพรางยื่นมือมารับกระดาษจากชิเอลแล้วเอามาคลี่ออกดูตรวจสอบว่าในกระดาษแผ่นนี้นายน้อยได้ลงชื่อไว้แล้วจริงหรือไม่เพื่อความแน่ใจก่อนจะเอามาพับเก็บใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมพ่อบ้าน เมื่อเห็นว่าเด็กคนนี้ได้เซ็นชื่อยอมรับข้อตกลงไปเรียบร้อยแล้ว 
"นี่ครับอาหารเย็นของนายน้อย ผมเตรียมไว้ให้แล้วล่ะ ขอบคุณที่ยอมเซ็นต์สัญญาให้ผมนะ"เซบาสเตียนพูดพรางยื่นจานหมูหันพร้อมมีดกับส้อมส่งให้ด้วยรอยยิ้มๆอย่างพึงพอใจ ตอนนี้มีสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษรแล้วทำให้เขามั่นใจขึ้นมาได้ว่าเด็กคนนี้จะไม่มีทางบ่ายเบี่ยงหรือยกเลิกกลางครันอย่างแน่นอน ต่อไปเขาก็จะได้เดินหน้าเต็มกำลัง ฝึกนายน้อยของเขาให้แข็งแกร่งขึ้นมาให้ได้เลยเพื่อการแข่งขันที่จะถึงในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้
"อืม"ชิเอลพยักหน้าแล้วยื่นมือมารับจานอาหารพร้อมทั้งมีดและส้อมเดินถือกลับเข้าไปนั่งทานในเตนท์ 
เซบาสเตียนหันไปมองแล้วยิ้มก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำมารินใส่แก้วเอาไปเสริฟให้ชิเอลในเตนท์ 
"นี่น้ำขอรับ ส่วนของหวานไว้นายน้อยทานอาหารหลักเสร็จแล้วให้ตามผมออกไปข้างนอกนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดพรางยื่นส่งแก้วน้ำให้
ชิเอลรับน้ำมาดื่มสองสามอึกแล้วเอามาวางไว้ข้างๆจาน แล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารต่ออย่างเอร็ดอร่อย
เซบาสเตียนออกไปรอข้างนอกเขาจัดเตรียมอะไรบางอย่างเพื่อเริ่มสู่การฝึกในขั้นแรกซึ่งเดี่ยวพอชิเอลออกมาเขาจะเริ่มการฝึกในทันที 
หลังจากนั้นไม่นานชิเอลก็ทานอาหารเสร็จ เด็กหนุ่มตาสีท้องฟ้าดื่มน้ำซดจนหมดแก้ว เอาจานวางทิ้งไว้ในเตนท์รอให้พ่อบ้านมาเก็บไปจัดการเอง แล้วลุกขึ้นยืนเดินออกไปสมทบกับเวบาสเตียนข้างนอก ด้วยใจระทึกรู้สึกกลัวขึ้นมาว่าตนจะต้องถูกฝึกอะไรบ้างไม่รู้
"อ้าว..ทานอาหารเสร็จแล้วหรือขอรับ"เซบาสเตียนที่กำลังนั่งคอยอยู่ข้างนอกก็หันมาทักเมื่อเห็นชิเอลเดินออกมาจากเตนท์
"อืม"ชิเอลพยักหน้ารับ แล้วเดินมายืนประจันหน้าเอามือไพล่หลังมองหน้าเซบาสเตียน
"งั้นหรือครับ เอาหล่ะ มาเริ่มการฝึกกันเลยดีกว่า ตามผมมาขอรับ"เซบาสเตียนจึงเริ่มพาชิเอลเข้าสู่การฝึกทันที
"จะพาฉันไปไหน"ชิเอลถามอย่างสงสัย
"หึ ตามมาเถอะน่า เดี่ยวก็รู้เองขอรับ"เซบาสเตียนหันมายิ้มกวนๆให้ก่อนจะเดินมาคว้าแขนชิเอลลากพาเดินไปด้วยกัน
"ดะ เดี๋ยวเซ่ จะจะพาฉันไปไหน"ชิเอลร้องถามแต่เขาก็ถูกเซบาสเตียนลากไปตามทางอยู่ดี ก็เขาต้านแรงของเจ้านั่นไม่ไหวนี่
เซบาสเตียนไม่ได้ตอบคำถามใดๆเขาพาชิเอลมาจนถึงต้นไม้ใหญ่ๆที่มีผ้ายาวๆหนาๆผูกคล้องกับกิ่งใหญ่ๆเอาไว้ห้อยชายลงมาสองข้าง
"นี่มันอะไรกันน่ะ"ชิเอลถามขึ้นทันทีเมื่อมาถึงและสังเกตเห็นว่าต้นไม้ใหญ่มีผ้าผูกคล้องเอาไว้ และพอเงยหน้าขึ้นมาแหงนมองข้างบน เขาก็เห็นอะไรบางอย่างทมี่มีรูปร่างเหมือนขนมเค้กลอยอยู่ในอากาศเหนื่อศรีษะของเขา
"นี่คือสิ่งแรกที่จะให้นายน้อยฝึกในวันนี้ขอรับ ชายผ้าที่ห้อยลงมาให้คุณจับยึดเอาไว้"เซบาสเตียนอธิบายยิ้มๆ
"แล้วไอ้ขนมเค้กนั่นมันอะไรกัน"ชิเอลโวยชี้มือขึ้นไปขึ้นบนต้นไม้อย่างไม่สบอารมณ์
"นั่นคือรางวัลของคุณขอรับ เอาหล่ะ ลองขึ้นไปดูนะ"เซบาสเตียนพูดพรางใช้คาถาส่งตัวชิเอลให้ลอยขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว
"หวาาาา นะนี่มันอะไรกันทำไมฉัน!!!"ชิเอลร้องลั่นอย่างตกใจที่จู่ๆตัวก็ลอยขึ้นมาในอากาศอย่างกระทันหัน
"รีบจับชายผ้าเอาไว้ให้แน่นๆนะขอรับ ถ้าขืนคุณเผลอปล่อยมือล่ะก็...."เซบาสเตียนเตือนด้วยความหวังดี 
"อ๊าาา สูงเกินไปแล้ว!!!"ชิเอลร้องตะโกนลั่นหน้าซีดเผือดเหงื่อตก ตัวสั่นพับๆ ดูเหมือนว่าเซบาสเตียนจะส่งขึ้นไปสูงเกินไปก็เล่นลอยตัวขึ้นมาเหนือต้นไม้เลยนี่นา
แล้วจากนั้น ซาตานหนุ่มก็เอามือลงอย่างรวดเร็วหยุดใช้กระแสลมส่งตัวชิเอลไปอย่างฉับพลัน และพอไม่มีลมส่ง เด็กหนุ่มที่ยังลอยคว้างอยู่กลางเวหาเหนือต้นไม้ก็ล่วงลงมาอย่างรวดเร็วราวกับดิ่งพสุทาก็ไม่ปาน
"ว๊าาากกกก ม่ายยยยยยยยย!!!จะล่วงแล้ววววว"ชิเอลแหกปากร้องลั่นน้ำตาไหลพรากๆด้วยความตกใจกลัวสุดขีด
"ก็บอกให้จับชายผ้าเอาไว้ยังจะไม่ยอมจับอีก นายน้อยนี่ล่ะน้า เอ้ารีบจับผ้าซะก่อนที่ผมจะสลายกระแสลมรองรับตัวคุณออก"เซบาสเตียนเตือนอีกครั้ง พรางใช้กระแสลมดันตัวชิเอลเอาไว้ก่อนที่จะหล่นตกแอ้กลงมาจากฟ้าสูงหลายร้อยเมตร
"ละแล้วทำไมไม่บอกก่อนเล่าว่าจะใช้กระแสลมพัดขึ้นไปบนฟ้าอ่ะ ฮึบ!!"ชิเอลร้องโวยพรางรีบเอื้อมมือไขว่คว้าชายผ้าทั้งสองข้างมาจับตอนที่ดิ่งล่วงลงมาและมีกระแสลมอ่อนๆประครองตัวเอาไว้ก่อนที่กระแสลมนั้นค่อยๆหายไป 
"เอาล่ะ ลองใช้กำลังแขนดันตัวขึ้นไปกินขนมเค้กข้างบนนั่นดูสิครับ ถ้าหากยังไม่ถึงก็ต้องเกาะผ้าแล้วปีนขึ้นไปให้ใกล้เค้กที่สุด"เซบาสเตียนสั่งเสียงเรียบ
"แล้วทำไม ฉันจะต้องทำตามคำสั่งนายด้วย"ชิเอลเกิดลืมข้อตกลงที่เขาเซ็นต์ยอมรับไปเสียสนิทด้วยความโมโห แขนทั้งสองยังคงจับยึดชายผ้าเอาไว้แน่น ไม่กล้าปล่อยกลัวตกลงมากระแทกพื้น
"ก็เพราะผมเป็นครูฝึกของคุณยังไงล่ะครับ และถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมสั่งล่ะก็ คงรู้ใช่มัยว่าจะต้องเจอกับอะไร"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางเอามือล้วงไปในเสื้อหยิบอะไรบางอย่างออกมา
"เฮือก นะนั่นมัน!! มะ มะ ไม้เรียว!!"ชิเอลร้องเสียงหลง หน้าซีด เหงื่อตก เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเซบาสเตียนครูฝึกจำเป็นจอมโหดว่าเตรียมพกอะไรมาด้วย แย่ล่ะ ไม่น่าไปเซ็นต์สัญญาบ้าๆนั่นเลย งานนี้มีหวัง ตายแน่..
"ใช่แล้วขอรับ แหมนายน้อยยังจำได้ด้วยหรือครับเนี่ย แบบนี้คุณคงจะว่าง่ายขึ้นแล้วสินะ เอาหล่ะเรามาเล่นเกมกันขอรับ ถ้าภายในเวลา 1 ชั่วโมงคุณสามารถ กินขนมเค้กข้างบนนั้นได้จนหมด ผมจะปล่อยคุณลงมา แต่ถ้าครบหนึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่หมดล่ะก็... "เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีกวนๆบอกถึงกติกาของเกมที่เขาคิดขึ้นมาสำหรับฝึกให้ชิเอลฟัง พรางทำอะไรบางอย่างกับพื้นจนเกิดการสั่นสะเทือนทั่วทั้งพื้นที่
"กะเกมอะไรอีก และแล้วทำไมมันถึงสั่นสะเทือนแบบนี้ล่ะ ผะแผ่นดินไหวเหรอ อึ๊บ อึ้ย.. จะจับยึดผ้าเอาไว้ไม่ไหวแล้วนะ แขนฉัน.มัน...อื๊ด เริ่มจะล้าแล้ว.."ชิเอลร้องประท้วงหลับตาปี๋เหงื่อออกเต้มหน้ามือทั้งสองข้างจับยึดชายผ้าเอาไว้แน่นเท่าที่จะมีแรงยึดไหว พอเริ่มจะหมดแรงมือของเขาก็ค่อยๆไหลล่วงลงมาทีละนิด ชายผ้าที่ให้จับนั้นค่อนข้างสั้นและอยู่สูงจากพื้นหลายสิบเมตร หากลื่นไหลตกลงมาหรือหมดแรงจับยึดต่อไม่ไหวคงตกลงมากระแทกพื้นเจ็บมากแน่ๆ
"ไม่ต้องกังวลไปขอรับ แค่ทำให้เกมมันสนุกขึ้นนิดหน่อย นายน้อยอย่าปล่อยมือเป็นอันขาดเลยนะขอรับ ถ้าไม่อยากโดน เสียบร่างทะลุ!!..."เซบาสเตียนพูดข่มขู่เสียงเยียบเย็นดูน่าสะพรึงกลัว
"หา..สะเสียบร่างทะลุ!!"ชิเอลลืมตาขึ้นมาปากพูดทวนคำพูดของเซบาสเตียนอย่างงงๆ แต่พอเขาลองก้มลงไปมองข้างล่าง เท่านั้นแหละ.....
"เฮือก!! ละลิ่ม..หนะหนามยักษ์เนี่ยนะ อึ่ก วะหวาดเสียว อึ้ย หงึกๆ!!"ชิเอลถึงกลับตาแทบถลนออกมาจากเบ้า พรางสะดุ้งสุดตัวกระโดดกอดชายผ้าไว้อย่างหนียวแน่นทันทีด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เพราะข้างล่างที่แต่เดิมมันเป็นแค่พื้นดินเรียบๆแต่บัดนี้กลับเต็มไปด้วย หนามแหลมทที่โอบล้อมรอบต้นไม้ที่เด็กหนุ่มกำลังกอดชายผ้าทั้งสองข้างนั้นอยู่ตัวสั่นงันงกเลยทีเดียว หน้าเริ่มซีดลงเรื่อยๆเหงื่ออกเต็มตัวด้วยความหวาดผวา และเริ่มรู้สึกแล้วว่า นี่มัน นรกชัดๆ!!
"ระวังหน่อยถ้ามัวแต่กอดชายผ้าเอาไว้ต่ำๆไม่รีบดันตัวขึ้นไปให้ถึงขนมเค้กของโปรดของคุณแล้วล่ะก็ หนามมันจะทิ่มก้นเอาน้า"เซบาสเตียนเตือนยิ้มๆพรางเดินกลับไปที่เตนท์หยิบหนังสือมานอนอ่านสบายใจเฉิบ ปล่อยให้นายน้อยติดแหงกอยู่บนต้นไม้ไป
แต่ดูเหมือนคำเตือนจะช้าเกินไปหน่อยเพราะว่า หนามแหลมนั้นมันพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วและ 
จึ่ก!! 
"จ๊ากกกกก จะฆ่ากันหรือไง เจ้าบ้าเซบาสเตียน !!"ชิเอลแหกปากร้องลั่นเมื่อโดนหนามแหลมทิ่มโดนบั้นท้ายไปหนึ่งจึ่ก แล้วหนามนั้นก็หดกลับลงไปแล้วนิ่งหยุดค้างไว้
"ฮือๆ เจ็บ!!"ชิเอลร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆเอามือข้างหนึ่งมาลูบก้นป้อยๆแล้วก้มลงมองดูหนามแหลมที่พึ่งทิ่มเขาไปได้หดกลับลงไปอยู่ข้างล่างแล้วอย่างระแวง
"ก็บอกแล้วว่าให้ระวังหนามทิ่ม ยังจะกอดชายผ้าเอาไว้เฉยๆไม่รีบดันตัวขึ้นไปอีก" เซบาสเตียนหลับตาพูดเอนกายลงนอนเอกเขนกบนพื้นหญ้าอย่างชิวๆไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย
"บอกช้าไปแล้วเฟ้ย ฮือๆ !!"ชิเอลก้มลงมาตวาดใส่ น้ำตาไหลไม่หยุดด้วยความทั้งเจ็บตัวและเจ็บใจ ที่ตนโดนเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว
"ลิ้มหนามมันสามารถยืดหดขึ้นลงได้นะขอรับ ระวังเอาไว้ด้วย กะจังหวะให้ได้ แล้วคุณจะได้ไม่ต้องโดนทิ่มอีก อ้อรีบกินเค้กให้หมดก่อนหมดเวลานะขอรับ ตอนนี้ผมเริ่มจับเวลาแล้วนะ"เซบาสเตียนพูดเตือนยิ้มๆ
"หนอยแกนะแก อึ้ย เจ็บใจนัก ทำกันขนาดนี้!!"ชิเอลสบทอย่างโมโห มือกับชายผ้าเอาไว้แน่นๆเอามือด้วยมือข้างเดียว อีกมือเอามาปาดเช็ดน้ำตาออก จ้องมองซาตานจอมโหดที่กำลังนอนอ่านหนังสือสบายใจเฉิบด้วยความคับแค้นใจ ทำไมเด็กอย่างเขาต้องมาเจออะไรน่ากลัวๆแบบนี้ด้วยนะ
"อ้อ ผมลืมบอกไป อย่าใช้ตาขวาสั่งให้ผมทำอะไรนะขอรับ เพราะถ้าคุณทำ ถือว่าคุณผิดสัญญา และเกมนี้คุณก็จะแพ้ในทันที และก็จะต้องโดนทำโทษนะขอรับ ตอนนี้เวลาผ่านไป 5 นาทีแล้วขอรับรีบกินขนมให้หมดเร็วๆนะขอรับ นายน้อย หึหึหึ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางหยิบหนังสือมานอนอ่านต่อ
"อึ้ย เจ็บใจนัก!!"ชิเอลสบทอย่างไม่สบอารมณ์ พรางเกาะชายผ้าไว้นิ่งๆ แต่คงจะนิ่งได้ไม่นานเพราะเจ้าลิ้มเจ้ากรรมนั่นดันพุ่งขึ้นมาใกล้ประชิดตัวเขาแล้ว
"เหวอ!!หนามมันขึ้นมาอีกแล้ว ฮึ้บ"ชิเอลจึงพยายามเก็งแขนพยายามดันตัวขึ้นไปข้างบนหนีคมหนามให้ได้ แต่ในสภาพของเขาตอนนี้แทบจะจับยึดชายผ้าเอาไว้ไม่ไหวแล้ว ทำให้มือลื่นตัวของเขากำลังจะไหลลงมาโดนหนามที่พุ่งขึ้นมาทิ่มเอา
"อึ่ก ไม่นะ ไม่ยอมโดนหนามนั่นทิ่มเอาอีกแล้ว ไม่ยอม!! ฮึ้บ อื้อ "ชิเอลเริ่มกัดฟันฮึดขึ้นมาจับยึดผ้าทั้งสองข้างเอาไว้ให้มั่นคงพรางออกแรงดึงตัวขึ้น อีกนิดเดียว จะถึงขนมเค้กแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น 
เซบาสเตียนแอบชำเลืองมองดูด้วยความห่วงใย เผื่อว่านายน้อยของเขาไม่ไหวจริงๆเขาจะได้ใช้กระแสลมลองรับตัวเอาไว้ก่อนจะตกลงมาโดนหนามเสียบทะลุ
"หึ พยายามเข้านะขอรับ นายน้อย ถ้าคุณผ่านพ้นช่วงแรกนี้ไปได้ระดับพลังของคุณจะเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย"เซบาสเตียนพูดพึมพำกับตนเองเบาๆแล้วเอาหนังสือมาอ่านเล่นต่อ
และพอชิเอลดันตัวขึ้นไปเกร็งแขนเอาไว้สักพัก เจ้าหนามเคลื่อนที่ก็หดกลับลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
"หือ..หนามมัน..หดกลับลงไปแล้ว จะว่าไปเมื่อกี๊รู้สึกว่าหนามมันจะค้างนิ่งไว้สักพักสินะ หนอย..ให้เราเกร็งแขนดันตัวขึ้นตั้งนาน อึ้ย แกล้งกันชัดๆเจ้าอีกาบ้า"ชิเอลเริ่มจับสังเกตของกลไกหนามเคลื่อนที่นั้นได้บ้างแล้ว แต่เขายังไม่แน่ใจเท่าไหร่ต้องลองดูอีกครั้ง
และพอหนามหดลงไปจนถึงพื้นแล้วชิเอลก็เริ่มนับในใจ 1..2..3..4..5..
และพอเขานับถึงห้า เจ้าหนามแหลมก็พุ่งขึ้นมาอีกอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย!! เจ็บๆ"ชิเอลที่มัวแต่นับอยู่ลืมดันตัวขึ้นเลยโดนหนามทิ่มก้นอีกรอบตอนนี้เขาเปลี่ยนเข้าสู่โหมดปีศาจน้อยตาสีแดงแล้วจะได้ไม่รู้สึกเหนื่อยมากนัก
"อูยยย เมื่อกี้พอเรานับถึงห้ามันก็พุ่งขึ้นมา แสดงว่าเจ้าหนามนี่จะพุ่งขึ้นมาทุกห้าวินาทีสินะ"ชิเอลเอามือข้างหนึ่งลูบก้นไปพรางๆสมองคอยวิเคราะห์ไปพรางตอนนี้เขาดันตัวขึ้นมาจนพ้นลิ่มหนามแล้วและกำลังเกร็งแขนสุดกำลัง
แต่เกร็งตัวไปได้ไม่นานเจ้าหนามก็หดกลับลงไปอีก ชิเอลจึงผ่อนกำลังแขนลงพักชั่วคราว
"อ้าวๆนายน้อยไม่รีบกินเค้กอีกหรือขอรับ ตอนนี้ผ่านไปสิบห้านาทีแล้วนะ"เซบาสเตียนคอยเตือนเป็นระยะเมื่อไม่เห็นความคืบหน้าของลูกศิษย์สักที
"หนอย..แกไอ้บ้าเซบาสเตียน..!!"ชิเอลตวาดด่าอย่างโมโห มือยังเกร็งแขนดันตัวขึ้นมาหนีลิ่มหนามอยู่
"เรียกผมว่าอาจารย์สิขอรับ และการที่ลูกศิษย์ด่าว่าอาจารย์แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ อย่างนี้ต้องโดนทำโทษ!!"เซบาสเตียนดันตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วใช้พลังปีศาจบังคับไม้เรียวให้พุ่งไปทำโทษเด็กดื้อในทันที
"โอ๊ยยย!ฮือๆ เจ็บ!! ฮือๆ!"ชิเอลร้องลั่นเมื่อถูกไม้เรียวหวดใส่ที่ก้นหนึ่งทีเต็มแรง โดนหนามแหลมทิ่มไม่พอยังจะโดนไม้เรียวฟาดใส่ซ้ำอีก เด็กหนุ่มจึงเจ็บแบบสุดๆจนถึงกลับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ไหลทะลักออกมาจากดวงตาสีแดงฉาน ร้องสะอื้นด้วยความรู้สึกทั้งเจ็บตัวและเจ็บใจ ขอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปก่อนเถอะเขาจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยคอยดู
"ดันตัวขึ้นไปกินเค้กให้หมดเร็วๆสิครับ ผมจะได้ปล่อยคุณลงมาสักที หรืออยากจะอยู่อย่างนี้ไปตลอดทั้งวันกันล่ะ"เซบาสเตียนเตือนด้วยท่าทีใจเย็น พรางใช้พลังปีศาจเรียกไม้เรียวกลับมาถือเอาไว้แล้วนอนเอนกายอ่านหนังสือต่อ เอาไม้เรียววางไว้ข้างๆตัว 
"อึ้ย เจ็บใจนัก ฝากไว้ก่อนเหอะแก ไอ้อีกาจอมโหด"ชิเอลสบทเบาๆอย่างโมโห หน้าแดงกล่ำ เหงื่อแตกซิกๆ ตอนนี้เขาแทบจะดันตัวไม่ไหวใช้วิธีกอดก่ายชายผ้าจนห้อยต่องแต่งเป็นหมีโคอาล่าเลย
"เอ้าๆถ้ามีเวลามาบ่นล่ะก็ รีบๆดันตัวขึ้นไปกินขนมจะดีกว่าไม่ใช่หรือขอรับ หรือว่านายน้อยจะยอมแพ้"เซบาสเตียนพูดเตื่อนแกมท้าทายกระตุ้นให้ชิเอลเกิดแรงฮึด
"อึ้ย ได้ยินด้วยเหรอเนี่ย หูดีชะมัด เจ้ากานี่"ชิเอลสะดุ้งเมื่อโดนเตือนขึ้นมา พรางบ่นเล็กน้อยที่เจ้าซาตานจอมโหดนี่หูดีชะมัดเลย ขนาดเขาบ่นเบาๆเองนะ
"ได้ยินทุกอย่างนั้นแหละ ตกลงจะยอมแพ้แล้วหรือยังขอรับ"เซบาเตียนถามย้ำเพราะคำถามไม่ได้รับคำตอบสักที
"ไม่ยอมหรอก ฉันจะเอาชนะเกมนี้ให้ได้ ฉันจะ..กินเค้กนี่ให้หมดก่อนหมดเวลาให้ได้เลยคอยดู!!"ชิเอลเริ่มเกิดแรงฮึดขึ้นมา ตัดสินใจดึงตัวขึ้นไปให้สุดๆแล้วเงยหน้าขึ้นมางับขนมเค้กกินไปหนึ่งคำ
"หึ งั้นก็..พยายามเข้านะครับ ขนมเค้กนี้ผมอุตส่าห์ตั้งใจทำสุดฝีมือเพื่อเอาใจนายน้อยเลยน้า ทานให้หมดอย่าให้เหลือเลยนะขอรับ สู้ๆ"เซบาสเตียนพูดให้กำลังใจเล็กน้อย
"เออ..จะกินให้หมดเลย งับๆ ฮึบ 1..2..3..4..5.. เฮ้อ 1..2..3..4..5..ฮึบ..งับๆๆ อืม..อร่อย แฮ่กๆ"ชิเอลก้มหน้ามาตอบรับเกร็งแขนแล้วดันตัวขึ้นไปงับขนมอีกหลายๆคำ แล้วผ่อนแขนลงมาเมื่อลิ่มหนามหดลงไปแล้ว เขายังพอมีเวลาพักแขนทุกห้าวิ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเจ้าหนามแหลมนี่มันทำงานยังไง มันขึ้นห้าวิ ลงห้าวิ ให้เขาดึงแขนสลับขึ้นลงไปเรื่อยๆ เป็นการออกกำลังแขนแบบเรียบง่ายแต่มันก็ทำให้เขาเหนื่อยจนหอบเลยทีเดียว และปวดแขนมากขึ้นเรื่อยๆ น่ากลัวว่ากว่าจะจบเกมแขนเขาได้หลุดซะก่อนแน่ๆ
"ดีมากขอรับ เริ่มจับจังหวะของหนามได้แล้วนี่ เก่งมากขอรับนายน้อย"เซบาสเตียนเอ่ยปากชมยิ้มๆให้กำลังใจลูกศิษย์จำเป็นของเขาต่อเป็นระยะๆ
ชิเอลเริ่มจับจังหวะได้บ้างแล้ว ตอนนี้เขาดันตัวขึ้นลงจนกินขนมเค้กไปได้ครึ่งนึง อีกเพียงครึ่งเดียวเกมก็จบแล้ว
"1..2..3..4..5 แฮ่กๆ ไม่ไหวแล้ว ปวดแขนง่า!! เซบาสเตียนพอแล้วได้มัยไม่ไหวแล้ว แฮ่กๆ เมื่อยแขนจะตายอยู่แล้ว!!"ชิเอลเริ่มเกิดอาการอิดออดขึ้นมาอีกแล้ว ตอนนี้แขนเขาล้าเต็มที 
"อะไรกันแค่ออกกำลังกายแค่นี้เหนื่อยแล้วหรือครับ วันนี้แค่อุ่นเครื่องเองนะ เพราะต่อไปจะหนักกว่านี้หลายเท่าเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนต่อว่าอย่างเหนื่อยใจในความไม่อดทนเอาเสียเลยของชิเอล
"ก็ฉันไม่ชอบออกกำลังกายแบบนี้นี่ นายจะทรมานฉันไปถึงไหนกันเนี่ย แฮ่กๆ จะไม่ไหว แฮ่กๆ อยู่แล้วนะ ฉันจะ...แฮ่กๆ..จับยึดผ้า..เอาไว้ไม่ไหวแล้ว.แขนมัน..สะสั่นล้าไปหมด..."ชิเอลร้องประท้วงหายใจหอบแฮ่กๆเหงื่ออกโทรมกาย นี่เขาออกกำลังกายมาหนักที่สุดในชีวิตแล้วเนี่ย
"จะยอมแพ้แล้วหรือครับ"เซบาสเตียนถามเพื่อความแน่ใจอีกที เขาพร้อมจะให้พักได้ทุกเมื่อถ้านายน้อยของเขาไม่ไหวแล้วจริงๆ
"เอ่อ..แล้วถ้าฉันแพ้ นายจะลงโทษฉันยังไงเหรอเซบาสเตียน"ชิเอลลองถามหยั่งเชิงดู ตอนนี้เขาเหนื่อยมากแล้ว ตาแทบจะปิดอยู่แล้ว นี่ถ้าหากได้ลงไปบนพื้นล่ะก็เขาคงจะสลบแน่ๆ
"จับโยนลงน้ำตกเหวนรกห้าชั้น หรือไม่ก็เล่นบันจี้จั๊มดิ่งนรกที่ภูเขาสูงนั่น "เซบาสเตียนบอกยิ้มๆนี่คือการลงโทษที่เมตตาที่สุดแล้วล่ะนะ
"เฮือก 0_0! "ชิเอลถึงกลับสะดุ้งตาเหลือกอ้าปากพงาบๆหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มอีก นึกไม่ถึงว่าเจ้าอีกาจอมโหดนี่จะจับเขาโยนลงเหวถ้าหากเขาแพ้
"ว่าไงขอรับ ตกลงจะยอมแพ้หรือเปล่า"เซบาสเตียนถามยิ้มๆที่แผ่รังสีความน่าสะพรึ่งจนแลดูเลือดเย็นยิ่งกว่าเจ้าเหยี่ยวดำซะอีก
"มะไม่ยอมแพ้ก็ได้ ไม่ยอมแล้ว จะรีบกินให้หมดเดี่ยวนี้แหละ ฮึ้บ ง่ำๆ"เมื่อรู้ว่าจะโดนลงโทษหนักถ้าหากแพ้ ชิเอลจึงเกิดแรงฮึดแบบชนิดบ้าคลั่ง ดันตัวขึ้นลงๆเร็วจี๋ งับขนมกินอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าเลย 
"หึหึหึ"เซบาสเตียนได้แต่แอบหัวเราะในลำคออย่างขบขัน นี่แค่ขู่เองนะ ไม่ได้ทำจริงๆสักหน่อย เอหรือจะทำจริงๆดีนะ น่าสนุกดีออก
และจากการดึงตัวขึ้นลงอย่างบ้าคลั่ง จู่ๆชิเอลก็ได้ยินเสียงแปลกๆขึ้นมา
เปี๊ยะ พร้อมกับการกระตุกของชายผ้าที่คล้องกับกิ่งไม้เอาไว้รู้สึกเหมือนมันจะล่นลงมาทีละนิดๆ 
"หา..นะนี่อย่าบอกนะว่า.."ชิเอลเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วเขาก็พบกับรอยร้าวของกิ่งไม้ ดูท่าเจ้ากิ่งไม้คงจะไม่สามารถทนกับน้ำหนักตัวเขาได้อีกแล้วสินะ สินะ
เปี๊ยะ กึก กิ่งไม้กำลังจะหักในอีกไม่ช้า
"อึ้ย...กะกิ่งไม้จะหักแล้ว เซบาสเตียน ช่วยด้วย เอาฉันลงไปที!!"ชิเอลร้องลั่นอย่างตื่นตระหนก หากกิ่งไม้หักล่ะก็..เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าสภาพที่ตกลงไปโดนหนามแหลมคมเสียบร่างทะลุจะเป็นยังไง
"หือ มีอะไรหรือขอรับนายน้อย"เซบาสเตียนดันตัวขึ้นมาถามตอนนี้เขากำลังนอนเอกเขนกอ่านหนังสือเล่นอยู่อย่างสบายใจ
"กิ่งไม้มันจะหักแล้ว!อ๊าาา!!"ชิเอลร้องตะโกนลั่นหลับตาปี๋ด้วยความหวาดเสียวมือจับยึดกิ่งไว้แน่นและต้องทนกับการโดนลิ่มหนามทิ่มก้นเป็นระยะทุกห้าวิ เพราะขืนดันตัวขึ้นไม่ระวังล่ะก็ มีหวังได้เจ็บมากกว่านี้แน่ๆ
เซบาสเตียนลุกขึ้นยืนใช้คาถาสั่งให้ลิ่มหนามหยุดเคลื่อนไหวพร้อมกับสลายพื้นหนามไปให้หมดจนเหลือแต่พื้นที่เป็นหลุมตะปุ่มตะป่ำ แต่ยังไม่ไปช่วยชิเอลจนกว่าเด็กคนนั้นจะกินขนมเค้กหมดเสียก่อน
เปี๊ยะ เสียงกิ่งไม้ใกล้จะหักเต็มทีแล้ว
"ฮือๆช่วยด้วย กิ่งไม้จะหักแล้ว"ชิเอลร้องขอความช่วยเหลือตอนนี้ผ้าเริ่มล่นลงมาอีกแล้ว และชิเอลก็ได้ยินเสียงอีกเสียง
แควก ผ้าที่คล้องเอาไว้เริ่มฉีกขาด!!
"มะไม่นะ อย่าล้อเล่นกันแบบนี้สิ ถึงข้างล่างเซบาสเตียนจะสลายหนามไปหมดแล้วแต่นี่มันสูงหลายสิบเมตรเลยนะ"ชิเอลร้องครางตัวสั่นเทาภาวนาขออย่าให้ผ้าขาดกิ่งไม้อย่าหัก เขายังไม่อยากล่วงลงไปในหลุมนั่นน่ะ
"นายน้อยยังเหลือขนมอีกไม่กี่คำเอง รีบดันตัวขึ้นไปเขมือบให้หมดเลยขอรับ"เซบาสเตียนให้คำแนะนำด้วยท่าทีจริงจัง
"นายจะบ้าเหรอขืนฉันทำแบบนั้นมีหวังกิ่งไม้ได้หักหรือไม่ก็ผ้าขาด จนฉันได้ล่วงตกลงมาก่อนแน่ๆ"ชิเอลร้องประท้วงหน้าซีดเผือด เหงื่อแตกเต็มหน้า
"ไม่ต้องห่วงถ้าคุณกินขนมจนหมดแล้วผมจะไปคอยรับคุณเอง เชื่อใจผมนะขอรับ"เซบาสเตียนเสนอหนทางให้
ชิเอลนิ่งไปครู่หนึ่งหันมามองเซบาสเตียนอย่างไม่มั่นใจ เขาเชื่อใจเจ้านั่นเสมอแต่ว่า..ถ้าหากเขาทำพลาดล่ะ เกิดกิ่งไม้หักหรือผ้าขาดก่อนที่เขาจะดันตัวขึ้นไปกินขนมจนหมดล่ะจะทำยังไง
"ฉะฉันทำไม่ได้ ฉะฉันกลัว"ชิเอลร้องด้วยความกระวนกระวายใจ มือไม้สั่นไปหมดเลย
"นายน้อยต้องเชื่อมั่นในตัวเองสิขอรับ อุตส่าห์ทำมาถึงขนาดนี้แล้ว กินคำใหญ่ๆอีกแค่คำเดียวเกมก็จบแล้ว"เซบาสเตียนพูดให้กำลังใจพรางเดินตรงมายืนที่ใกล้ต้นไม้ที่ชิเอลจับยึดจับผ้าเอาไว้อยู่
"ฉันทำไมได้!!"ชิเอลส่ายหน้ารัวๆหลับตาปี๋ มือกอดชายผ้าเอาไว้แน่น ใบหน้าแดงกล่ำน้ำตาไหลอาบแก้ม ตัวสั่นเทา
"ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะครับ ผมเชื่อมั่นในตัวนายน้อยว่าคุณต้องทำได้แน่ๆ แล้วทำไมตัวคุณถึงไม่เชื่อมั่นในความสามารถของตนเองล่ะครับ"เซบาสเตียนพูดกระตุ้น
"กะก็ถ้าฉันดันตัวขึ้นไปอีก กิ่งไม้ต้องหักลงมาแน่ ฉันกลัว"ชิเอลพยายามบอกเหตุผลของตนเองให้เซบาสเตียนรับรู้
"แล้วนายน้อยไม่เชื่อใจผมเลยหรือครับ ถ้าหากคุณตกลงมาผมจะคอยรับคุณเอง ไม่ต้องกลัวนะ"เซบาสเตียนถามด้วยรอบยิ้มอ่านโยน เดินตรงมาที่ใต้ตัวชิเอลแล้วอ้าแขนเตรียมรอรับนายน้อยของเขาเอาไว้ก่อนที่จะตกลงมาถึงพื้น
"จริงเหรอ นายจะคอยรับฉันใช่มัย ถ้าหากกิ่งไม้มันหักก่อนที่ฉันจะกินขนมได้จนหมด"ชิเอลลองถามหยั่งเชิงดูเพราะมันมีความเป็นไปได้ที่ขณะดันตัวขึ้นไปกินขนมเค้กให้หมดกิ่งไม้มีโอกาสหักหรือผ้าขาดขึ้นมาก่อนก็ได้
"แน่นอนครับ ผมจะคอยรับคุณ เชื่อใจผมนะ นายน้อย"เซบาสเตียนตอบรับแขนยังคงอ้ากว้างเตรียมรับตัวชิเอลอย่างเต็มที่
ชิเอลยังคงลังเลอยู่
เปี๊ยะ แต่กิ่งไม้ทำท่าจะหักแหล่ไม่หักแหล่แล้ว แย่ล่ะ ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่างละก็กิ่งไม้หักก่อที่เขาจะดันตัวขึ้นไปกินเค้กหมดแน่ๆ อีกแค่คำใหญ่คำเดียวเท่านั้นเกมก็จะจบแล้ว
"นายน้อยไม่มีเวลาแล้วนะขอรับ ดันตัวขึ้นไปให้เต็มที่เลยแล้วกินขนมให้หมด จากนั้นผมจะคอยรับคุณเอง"เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีจริงจัง
"อืม นายคอยรับฉันด้วยนะ เซบาสเตียน ฮึ้บ"ชิเอลพยักหน้าให้ด้วยท่าที่มุ่งมั่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองดูขนมเค้กด้วยใจที่แน่วแน่มั่นคง อีกแค่คำใหญ่คำเดียวเท่านั้นก็หมดแล้ว เอาล่ะเป็นไงเป็นกัน
และจากนั้นชิเอลก็ตัดสินใจเกร็งแขนดันตัวขึ้นไปจนสุดแล้วอ้าปากกว้างเขมือบขนมเค้กไปจนหมด งาบบบบ จนปากและหน้าเลอะเค้กไปหมดเลยสภาพดูไม่จืดเลยทีเดียว
เป๊าะ!!!และกิ่งไม้ก็หักสะบั้นลง แควก ผ้าก็ขาดออกจากกัน และร่างของชิเอลก็ล่วงตกลงมา
ว๊าาากกกก เซบาสเตียน!!! ชิเอลร้องลั่นหลัวตาปี๋ด้วยความหาดเสียวที่ร่างของตนตกดิ่งลงมาสู่พื้นดินเบื้องล่างอย่างเร็วจี๋
ตุ้บ!! เซบาสเตียนพุ่งตัวไปคว้ารับตัวชิเอลเอาไว้ในอ้อนแขนได้อย่างมืออาชีพ
"ยอดเยี่ยม จบเกมแล้วนะขอรับ"เซบาสเตียเอ่ยปากชมยิ้มๆ
ชิเอลค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ และภาพที่เห็นตรงหน้าคือ..ใบหน้าของเซบาสเตียนที่กำลังหลับตาพริ้มก้มลงมาจูบประทับที่ริมฝีปาก
"อุ๊บ "ชิเอลยังไม่ทันได้พุดอะไรก็โดนจุมพิตแสนหวานเข้าให้เสียก่อน จนเขาตองหลับตาพริ้มไปอีกครั้ง จูบอย่างดูดดื่มๆ
"จ๊วบบบ อืมมมม"ปากแลกปากลิ้นแลกลิ้นเกาะเกี่ยวกับนัวเนีย ดวงตาสีแดงและสีทับทิมของทั้งคู่สบประสานกันอย่างมีความหมาย
"ขอแสดงความยินดีด้วยนะขอรับ นายน้อยผ่านการฝึกขึ้นที่หนึ่งไปได้แล้ว"เซบาสเตียนพูดชมเชยด้วยรอยยิ้ม พรางอุ้มชิเอลกลับมายังที่เตนท์แล้ววางลงตัวเด็กหนุ่มลงบนพื้นเตนท์
"อืม..."ชิเอลไม่พูดอะไรมากเพราะตอนนี้เขาเหนื่อยแทบขาดใจเลย และพอถูกเซบาสเตียนปล่อยตัววางลงบนพื้นเตนท์เรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มก็ล้มตัวลงนอนสลบไปทันที
"คร่อกกกกกกก"ชิเอลถึงกลับหมดแรงหลับไปเลย เขาไม่เคยโดนฝึกหนักแบบนี้มาก่อนในชีวิต
"หึ โดนฝึกแค่นี้ ถึงกลับสลบเลยหรือขอรับไม่ไหวเลยน้า ดูสิปากและแก้มเลอะครีมกับชอกโกแลตเต็มไปหมดเลยผมทำความสะอาดให้นะขอรับ"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆเอามือลูบผมสีออวามารีนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยโน้มตัวลงมา 
แผลบๆเสียงซาตานหนุ่มลามเลียตามใบหน้าที่เลอะครีมและช๊อกโกแลตของชิเอล เขาจะทำความสะอาดด้วยลิ้นของเขาเอง จากนั้นก็กัดนิ้วตนเองให้เลือดออก
"เอาหล่ะมาเติมพลังกันสักหน่อยเดี่ยวนายน้อยต้องมาทำกิจกรรมยามค่ำกับผมต่อ ไม่ให้หลับตอนนี้หรอกนะขอรับ เอ้าดื่มเข้าไปจะได้มีแรง"เซบาสเตียนพูดยิ้มๆพรางยื่นนิ้วที่เลือดไหลนั้นเอามาจับฝาดยาชูกำลัง(เลือดของตัวเอง)ให้ชิเอลแล้วเขย่าตัวปลุกเด็กขี้เซาให้ตื่นนอน
"นายน้อยตื่นเดี่ยวนี้เลยขอรับ ยังไม่ถึงเวลานอนนะขอรับ ตื่นๆ"เซบาสเตียนส่งเสียงดังพรางเขย่าตัวปลุกอย่างแรงจนชิเอลหัวสั่นหัวคลอนไม่ตื่นให้มันรู้ไป
"อืม..อะไรเล่า..มาเรียกอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด คนจะนอน.."ชิเอลบ่นเสียงงัวเงียตายังไม่ยอมลืม
"ไม่ให้นอนขอรับ ลุกขึ้นเดี่ยวนี้เลย ลุกสิขอรับ"เซบาสเตียนสั่งเสียงดุคว้าแขนฉุดดึงตัวเด็กขี้เซาให้ลุกขึ้นมานั่งอย่างเผด็จการ
"อืม อะไรกันนักหนานะ เซบาสเตียน ฉันขอพักบ้างเซ่ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว.."ชิเองประท้วงเสียงงัวเงีย
"กินยาชูกำลังของผมไปแล้วยังจะมาเหนื่อยอีกเหรอ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยขอรับ ได้เวลาที่นายน้อยต้องไปอาบน้ำก่อนนอนแล้ว ลุก!!"เซบาสเตียนเรียกเสียงดุพร้อมกับออกแลกกระชากแขนฉุดให้ลุกขึ้นยืนอย่างรุนแรงไร้ความปราณี
"โอ๊ยยย เจ็บอย่าดึงแขนแรงๆได้มัย แขนฉันจะหลุดแล้วนะ เจ้าอีกาซาดิส!!"ชิเอลร้องลั่นสะดุ้งตื่นขึ้นเต็มตาเลยเมื่อโดนฉุดกระชากแขนให้ลุกขึ้นอย่างแรง จนแขนแทบหลุด
"ก็ผมปลุกดีๆนายน้อยก็ไม่ยอมตื่นสักทีนี่นา เอ้าลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วขอรับ นี่จะหกโมงเย็นแล้ว เดี่ยวเราจะได้ทำกิจกรรมยามค่ำกันต่อ เร็วๆขอรับ"เซบาสเตียนออกคำสั่งเสียงเรียบ พรางเดินนำออกไปนอกเตนท์
"ชิ ลุกก้อได้ อื้อ เฮ้อ.. เมื่อยตัวชะมัดเลยหวังว่าจะไม่โดนฝึกอะไรโหดๆอีกหรอกนะคืนนี้น่ะ"ชิเอลจึงต้องจำใจลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจไปมา แล้วเดินตามเซบาสเตียนออกไปจากเตนท์อย่างว่าง่าย