[EXOandYOU] 12 Parallel 12 Memory

chapter 3
 
 
 
เพื่อนที่ไว้ใจ
 
 
 
 
                    "อ๊ะ! ตื่นแล้ว"
 
                    เมื่อคุณเพียงกระพิบตาเบาๆก็มีเสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้นทันที คุณรู้สึกเหมือนมีคนลูบผมของคุณอยู่ ถึงจะรำคาญนิดๆแต่คุณก็เหนื่อยเกินจะวีนใส่ คุณตื่นขึ้นมาก่อนจะเห็นชายหนุ่มสองคนอยู่ในชุดสีขาวเหมือนคุณ 
 
.....คนหนึ่งเป็นชายร่างเล็กกำลังมองคุณอย่างสนใจ...
 
 
....อีกคนเป็นคนตัวสูง หูกาง กำลังเก็บฝูกเข้าตู้....
 
 
                    "เป็นไงบ้างไม่สบายรึเปล่า"
 
                    เด็กหนุ่มตัวเล็กเอามือมาทาบหน้าผากของคุณ แต่คุณกลับส่ายหน้าก่อน คุณมองไปรอบๆเป็นห้องกระจก ทั้งเพดาน พื้นและผนังทำจากกระจกเงาทั้งหมด
 
                    "ไม่ต้องตกใจที่ห้องมันเป็นแบบนี้ล่ะ..."
                    
                    คนตัวสูงพูดก่อนจะเดินมานั่งข้างๆคุณ พลางกระซิบแผ่วเบา
 
                    "พวกนั้นมองเราอยู่..." คุณหันไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ
 
                    "เอาล่ะๆ จะเครียดกันไปแล้ว!ฉันชื่อ แบคฮยอน นะส่วนนั้นก็ชานยอล" แบคฮยอนแทรกขึ้นก่อนจะแนะนำตัว
 
                    "ฉันชื่อ จีโบ"
 
                    "เธออยู่มานานเท่าไรแล้ว" ชานยอลถาม
 
                    "ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็นานอยู่แล้วพวกนายล่ะ"
 
                    "ฉันประมาณ 2 เดือน"แบคฮยอนตอบ
 
                    "ของฉันปีครึ่ง" คุณทำหน้าตกใจเมื่อชานยอลพูดแบบนั้น
 
                    "นาย...โดนอะไรมาบ้าง"
 
                    "ก็...แรกๆก็ทุกอย่างพอผ่านไปประมาณครึ่งปี เขาก็จับฉันรนไฟอย่างเดียว"
 
                    คุณมองไปตามแขนและลำคอที่มีแผลพุพองกับรอยแผลเป็น
 
                    "ฉันอยากหนี.." แบคฮยอนพูดเสียงเบา คุณเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
 
                    "พวกเขาเกือบทำฉันตาบอด"
 
                    จบคำนั้นของแบคฮยอนชานยอลก็ตบไหล่เป็นเชิงให้กำลังใจ มันทำให้คุณเริ่มกลัวขึ้นมา
 
แอ็ด~~~
 
 
                    ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของฮยอนชิกและลูกน้องอีกสองคน ชานยอลรีบลุกขึ้นมาขวางคุณกับแบคฮยอนทันที ภาพนั้นทำให้ฮยอนชิกหลุดขำนิดหน่อย
 
                    "ผลการทดลองที่ 331 ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก...ฉันต้องการการทดลองที่ 500 ต่างหาก"
 
                    แบคฮยอนลุกขึ้นก่อนจะแตะไหล่ของชานยอล
 
                    "ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฉันก็กลับมา"
 
                    แบคฮยอนเดินไปกับฮยอนชิกอย่างว่าง่าย ส่วนชานยอลกับคุณก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองเท่านั้น
 
                    "โธ่เอ๊ย!!!!!!"
 
                    ชานยอลชกกำแพง(ที่เป็นกระจกเงา)อย่างแรง ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะอารมณ์โกรธ ก่อนตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั้ง
 
                    "เอาเลยสิ!!!!!ฆ่ากูให้ตายยยย!!!!!เอาไฟมาเผากูเลย!!!!มึงได้ยินไหมคริสตัล!!!!มึงได้ยินไหม!!!อีผู้หญิงไม่มีสำนึก!!!!"
 
                    ชานยอลตะโกนไปทุบกำแพงไปเพื่อระบายอารมณ์คุณรู้สึกกลัวชานยอลมากเมื่อเห็นร่างสูงตะโกนด่าถึงคริสตัล หมออ่อนโยนที่เคยรักษาคุณ
 
 
 
..........................................................
 
 
                    "ว้าว! ดูลูกชายแม่นั้นสิ"
 
                    มินอามองจอที่ฉายภาพชานยอลกำลังนั่งทรุดอยู่กับพื้น โซฮีเดินมาดูตามหลังจากเติมเครื่องสำอางเสร็จ
 
                    "โดนแบบนั้นก็ไม่แปลกที่มันด่าแม่มัน" หญิงสาวนั่งลงดูเอกสารอย่างไม่สนใจ
 
                    "แต่ถ้ามันกลายเป็นผลลัพธ์เมื่อไรมันอาจจะกลับมาฆ่าคริสตัลก็ได้นะ"
 
                    "ไม่รู้ล่ะ...บ้างทีที่นี้อาจไม่มีคำว่าความรักก็ได้ ยัยนั้นต้องตั้งท้องโดยคำสั่งของไอ้นักวิทยาศาสตร์เก่าใช่ปะ ถ้าชานยอลสำเร็จเป็นผลลัพธ์มันก็จะให้ผู้หญิงในองค์กรท้องอีกแน่ๆ"
 
                    "ให้ตายเถอะทำไมต้องเป็นคริสตัลด้วยนะตอนที่เลี้ยงชานยอลดูเธอรักเขามาก"
 
                    "อือ ฉันรู้ว่าเธอไม่เติมใจ จำได้ไหมว่าตั้งแต่ที่ชานยอลอายุเริ่มเข้า 5 ขวบคริสตัลก็ทำตัวเหินห่างและพยายามไม่รักชานยอล"
 
                    "ทำไมอะ?" มินอาถามงงๆ
 
                    "ก็เพราะรู้ว่าชานยอลคือตัวทดลองยัยคริสตัลเลยไม่อยากผูกพันธ์กับชานยอล ถ้าไม่งั้นเธอก็จะต้องทำใจไม่ได้"
 
 
 
 
..........................20% เเล้วเดี๋ยวมาต่อให้อีกนะครัซซซ..........................
 
 
 
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
 
 
 
                    เวลาผ่านไปยาวนาน....นานจนคุณนึกดีใจที่จะได้ไม่ต้องไปทำการทดลองบ้าๆนั้นอีก ตอนนี้ชานยอลก็ใจเย็นลงมาก คุณเองก็สงสัยแต่ไม่กล้าถามเรื่องคริสตัลกับชานยอล
 
 
                    ".........." 
 
 
                    "เป็นอะไรไหม?" คุณถามออกไปเพราะชานยอลที่่เอาแต่นั่งมองไปที่ประตูอยู่ข้างๆคุณ  
 
 
                    "เปล่า....เออ...แค่เป็นห่วงแบคฮยอน"
 
                    
                    "เขายังไปกลับมาเลยนี่"
 
                    คุณเองพึ่งนึกได้ว่ายังไม่มีวี่แววที่แบคฮยอนจะเปิดประตูเข้ามา คุณเองก็อดห่วงเขาไม่ได้เช่นกัน   ชานยอลหันหน้ามามองคุณนิ่งคุณเองก็มองเขากลับเมื่อรู้สึกตัว
 
 
                    "มีอะไร....เหรอ?"
 
 
                    "ไปหาแบคฮยอนกัน"
 
 
                    "อะไรนะ!!เดี๋ยวสิชานยอล!!!"
 
                    ชานยอลดึงข้อมือคุณให้เดินตามมาที่ประตู ก่อนหันมาคุณกับคุณด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
 
                    "เธอมีพลังอะไร?"
 
 
                    "ฉะ...ฉันเองก็ไม่รู้" 
 
 
                    "เขาให้เธอทำอะไรบ้าง? ส่วนใหญ่น่ะ"
 
 
                    "เอ่อ.....ทำให้ลูกแก้วลอย"  ชานยอลมองที่ประตูก่อนหันมาที่คุณอีกครั้ง
 
 
                    "เธอใช้พลังปลดกลอนประตูได้ไหม"
 
 
                    "แต่นายบอกว่ามีคนมองเราอยู่ไม่ใช่เหรอ"
 
 
                    "แบคฮยอนสำคัญกว่า!!" ชานยอลเขย่าตัวคุณอย่างแรง
 
 
                    "ฉัน...ขอโทษ..." ชานยอลรีบปล่อยมือจากคุณ
 
 
                    "ไม่เป็นไร...นายพูดถูกตอนนี้แบคฮยอนสำคัญที่สุด"
 
                    จบคำของคุณก็หันไปที่กลอนประตูทันที ดูผิวเผนเหมือนจะตูตามบ้านทั้วไปแต่มันไม่สำคัญคุณเพ่งสมาธิไปที่กลอนประตูนั้นทันที
 
 
                    เหมือนมีภาพปรากฏอยู่ในหัวคุณ เป็นเหมือนด้านในเครื่องจักร เฟืองที่หมุนเรียงกันเป็นคำแต่คุณมองมันไม่ชัด
 
 
                    "อ๊ะ!!" คุณแทบเซล้มเมื่อถอนสมาธิออก แต่ดีที่ชานยอลประคองคุณไว้ได้ก่อน
 
 
                    "ได้ผลไหม?" คุณส่ายหน้า คุณจับมือหนาก่อนจะเพ่งสมาธิไปที่กลอนประตูอีกครั้ง
 
 
                    ภาพเหตุการหนึ่งฉายในสมองคุณอีกครั้ง เป็นภาพของหญิงสาวกำลังหมุนเฟืองให้เรียงกันเป็นตัวอักษรที่เธอต้องการ
 
 
 
 
...........w-i-t-n-s-s...........
 
 
 
                    เมื่อได้คำตอบที่ต้องการ คุณก็ค่อยๆหมุนเฟืองตามอักษรที่ได้มา   คุณรู้สึกเหมือนเหงื่อไหลท่วมตัว
 
 
                    "ได้แล้ว!"
 
                    ชานยอลพูดอย่างดีใจ คุณก็แทบไม่เชื่อเหมือนกันชานยอลจับมือคุณแน่นขึ้นก่อนจะเปิดประตูและรีบเร่งฝีเท้าทันที
 
 
 
............................................................
 
 
 
                    "ต้องบอกคุณเฮนรี่!!!" มินอาร้องลั่นเมื่อเห็นภาพเมื่อครู่ แต่โดนโซฮีปรามไว้
 
 
                    "ไม่ต้องหรอก"
 
 
                    "ทำไมอ่ะ!"
 
 
                    "ที่ว่าจะบอกให้คุณเฮนรี่ทราบมันต้องทำอยู่แล้ว...แต่ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกเด็กอ่อนหัดมันจะทำยังไงต่อไป"
 
 
                    มินอามองจอภาพอีกครั้งก่อนจะยอมนั่งลงโดยดี
 
 
 
..........................................................
 
 
                    "ชู่~~~"  ชานยอลและคุณกำลังแอบฟังนักวิทยาศาสตร์ แน่นอนต้องมีแทมิน
เฮนรี่และคริสตัล
 
 
                    "การทดลองที่ 500 มีพัฒนาการช้าลงมากเมื่อเทียบกับเดือนที่ผ่านมา  ประสาทการรับรู้ของตาในการรับแสงน้อยลงจนเกือบบอด...นายยังจะเก็บไว้อยู่ไหม?"
 
                    คริสตัลร่ายยาวเป็นกิโล ซึ้งคุณกับชานยอลไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร ทุกคนในห้องต่างมีใบหน้าที่เครียดอย่างเห็นได้ชัด
 
 
                    "เก็บไว้" แทมินพูดขึ้นทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว
 
 
                    "ฉันอยากใช้การทดลองที่ 500 เป็นตัวทดลองอีกสักพัง"
 
 
                    "มีอะไรในตัวเขาที่น่าสนใจอยู่อีกล่ะ?"ฮยอนชิกแทรกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
 
 
                    "นายยังอ่อนซ้อมนักฮยอนชิก...ฉันรู้ว่าควรทำอะไรกับสิ่งใดและควรจะเอาอะไรทิ้ง" แทมินพูดไปขำไป
 
 
                    "รับประกันความปลอดภัยของเขาด้วยนะแทมิน"เฮนรี่ย้ำ
 
                   
                    "คงไม่ได้หรอกครับ...เพราะผมไม่สนใจชีวิตหรือความรู้สึกของตัวทดลอง" เฮนรี่ขมวดคิ้มเป็นปมแต่แทมินก็ไม่สนใจ
 
 
                    "อึก...อ่อก...ยะ..อย่าทำผม...ขอร้องเถอะ..อะ...ครับ"
 
                    นั้นเรียกความสนใจของคุณและชานยอลได้เป็นอย่างดี  น้ำเสียงอิดออด ขาดตอนเหมือนจะขาดใจของแบคฮยอนที่นอนบางตายอยู่บนเตียงที่เปื่อนคราบเลือด นัยตาสีขุ่นกระพริบถี่อย่างเหม่อลอย
 
 
                    "แบคฮยอน..."ชานยอลกดเสียงต่ำ
 
 
                    "ไม่เป็นไรนายจะไม่ร้องออกมาสักเเอะ" แทมินยิ้มก่อนจะรับเข็มฉีดยาที่บรรจุตัวยาสีแดงเข็มเอาไว้จากคริสตัล
 
 
                    "ม่ายยยยยยยย!!!!!!!!!!!!"
 
                    อยู่ๆคุณก็ตระโกนขึ้นก่อนจะพุ่งพรวดเข้าไปอย่างไม่คิด ส่วนตัวชานยอลเองก็ตกใจเหมือนกันแต่เขาก็ตามเข้าไปด้วย
 
 
                    "มาได้ยังไง!!!การทดลองที่506!!!!" แทมินตระโกนเมื่อคุณเข้าไปแย่งเข็มฉีดยา
 
 
                    "ปล่อยเขานะ!!!!ปล่อยแบคฮยอน!!!!!"
 
 
                    "จับไปขัง!!!!พวกเธอต้องโดนลงโทษ!!!!!"
 
 
 
 
..........................................................
 
 
 
 
                    "อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!"
 
                    ชานยอลร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อคริสตัลลนไฟที่กลางหลัง  หญิงสาวเดินมาด้านหน้าเชยคางของลูกชายขึ้นมาสบสายตาเย็นชาของตน
 
                    "แกมันตัวสร้างปัญหา ไอ้เด็กเหลือขอ!!" 
 
เพี๊ยะ!!!
 
 
                    ฝ่ามือเรียวบางกระทบเข้าใบหน้าหล่อเติมๆ หน้าด้านซ้ายของเด็กหนุ่มชาวาบไปหมดทั้งแถบ
 
 
                    "แล้วมึงเอากับผัวแล้วคลอดกูออกมาทำไมล่ะ!!!! โอ้ยย!!!"
 
                    ด่าเสร็จก็เจ็บตัว คริสตัลหยิกใบหูกางๆนั้น ดวงหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยแรงโกรธ  กดเครื่องพ่นไฟจี่ที่ลำคอไล่ลงมาที่อกเปลือยก่อนจะไล่ขึ้นไปที่แขน
 
 
                    "อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
 
                    
 
                    เขาแค่ขอภาวนาให้มันจบลงโดยเร็ว เพราะเพื่อนๆของเขาก็ต้องโดนลงโทษเหมือนเขา  แบคฮยอนอาจตาบอดไปจริงๆถ้าถูกลงโทษ แม้แต่ตัวคุณเอง!!!
 
 
100%
 
 
 
 
TBC.