[EXOandYOU] 12 Parallel 12 Memory

8.2

เขียนโดย ดอกไม้แห้ง

วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.36 น.

  6 chapter
  3 วิจารณ์
  9,074 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2557 08.10 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2) ผลการทดลอง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

chapter 2

 

 

 

ผลการทดลอง

 

 

 

 

                    อุ่น สบาย นั้นเป็นความรู้สึกแรกของคุณที่รู้สึกตัว คุณยังไม่อยากลืมตาตอนนี้แต่เนื่องจากเสียงรบกวน คุณจำต้องตื่น

 

                    "คุณคริสตัลการทดลองที่506ฟื้นแล้ว" เสียงของหญิงในเสื้อกาวน์เรียกใครอีกคนให้เข้ามา

 

                    "ปวดตรงไหนรึเปล่า?" คริสตัลนั่งลงข้างเตียง เธอดูใจดีมากด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนนั้น คริสตัลตรวดร่างกายคุณโดยมีกาฮีคอยช่วยอยู่ข้างๆ

 

                    "อย่าพึ่งลุกนะเธอหลับมาสองวันเต็มๆเลยล่ะ...กาฮีดูแลการทดลองที่506ด้วย"คริสตัลหันมาบอกคุณก่อนจะสั่งกาฮีที่พยักหน้ารับแล้วเดินออกไป

 

                    บรรยากาศในห้องเงียบลงถนัดตา กาฮีนั่งอยู่ที่โซฟามุมห้องพลางอ่านนิตยาสารส่วนคุณได้แต่เงียบ

 

                    "มีอะไรจะถามไหม? คุณเฮนรี่เขาสั่งมาว่าถ้าคุณตื่นจะเปิดโอกาศให้คุณถามคำถามหนึ่งข้อ" กาฮีพูดโดยไม่มองหน้าคุณ

 

                    "........"แน่นอนว่าคุณคิดคำถามไม่ออก คุณสำรวจร่างกายของตัวเอง ก่อนจะถามออกไป

 

                    "แผลฉันหายเร็วจัง"

 

                    "นั้นเป็นคำถามเหรอจ๊ะสาวน้อย" กาฮีวางนิตยาสารลงพร้อมกับเดินมานั่งลงข้างคุณ

 

                    "คือ....ฉันงงไปหมดแล้ว...ตั้งแต่มาที่นี่"

 

                    "งั้นเหรอ..ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ชินเอง"

               

                   "แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไงค่ะ...โดนจับมาเหมือนฉันรึเปล่า?" คุณถามออกไปอย่างลืมตัว ดวงตาสวยไหววูบเล็กน้อยแต่มันเป็นเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น

 

                    "ฉัน...ไม่ใช่คนหรอกนะ" สิ่งที่รอดออกจากปากสวยทำให้คุณแทบขยับไม่ได้ ทำไมกาฮีถึงกล้าบอกเรื่องนี้กับคุณ!!!

 

                    "ฉัน..เป็นตัวโคลนนิ่งโดยคุณเฮนรี่กับคุณคริสตัลเป็นสร้างฉันขึ้นมา...ฉันไม่เคยออกจากที่นี่หรอกฉันเกิดที่นี่...โตที่นี่" กาฮีจับมือบางของคุณ

 

                    "เธอโชคดีแล้วที่เป็นแบบนี้...โชคดีแล้ว" นั้นเหมือนเป็นคำให้กำลังใจแต่มันกลับเศร้าอย่างไรชอบกล

 

 

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!"

 

"ว้าย! คุณคริสตัลระวังค่ะ!!"

 

"จับตัวการทดลองที่422ไว้!!!"

 

                    "กาฮี!! กาฮีมาช่วยทางนี้หน่อย!!!" เสียงคริสตัลเรียก ร่างบางที่ถูกโคลนนิ่งก็รีบออกไปจากห้องทันที ไม่นานเสียงเอะอะข้างนอกก็สงบลง และประตูห้องของคุณก็เปิดออกเช่นกัน

 

                    "เอาล่ะการทดลองที่506มาทำการบันทึกผลกันต่อเถอะ"คนที่ปรากฏสู่สายตาคือแทมินนั้นเอง คุณแทบอยากจะร้องไห้ออกมา ลูกน้องของเขาเข้ามาดึงตัวคุณออกไป

 

 

                    ตลอดหลายวันที่แทมินมักให้คุณยกของหนักๆ จับคุณกดน้ำ เอาไฟมารน เอาไฟฟ้ามาช็อด ให้อยู่ในห้องที่จำลองพายุทะเลทราย ขังไว้ให้ห้องที่มีแต่หลอดไฟ ให้วิ่งบนลู่วิ่งและสุดท้ายคือ ทำให้ลูกแก้วขยับ ทุกอย่างนำเนินไปโดยไร้เงาเฮนรี่

 

หลายวันผ่านไป

 

                    "ทำให้มันขยับสิ" แทมินสั่งคุณในขณะที่มองลูกแก้วเป็นร้อยๆลูกที่วางบนพื้นอย่างเป็นระเบียบ

 

                    "....." คุณพยายามเพ่งสมาธิไปที่ลูกแก้วทั้งหมดแต่ผลการทดลองคือ ล้มเหลว

 

                    "ฉันทำไม่ได้...." คุณหันไปมองหน้าแทมิน เนื่องจากอยู่มานานมากจนไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นยังไง คุณจึงไม่ค่อยกลัวแทมินแล้ว

 

                    สิ่งที่ได้กลับมาคือ ใบหน้าเหี้ยมๆของแทมินนั้นเอง คุณจึงหันไปสนใจกัยลูกแก้วนับร้อยๆ ซึ่งผลก็ออกมาเช่นเดิม แทมินถึงกับหัวเสีย

 

                    "เธอเป็นอะไรของเธอการทดลองที่506" ชายหนุ่มขยี้ผมตัวเองก่อนเอาเข็มฉีดยาที่บรรจุตัวยาสีน้ำเงิน

 

                    "อ๊ะ! อย่า!!!" เมื่อเห็นสิ่งที่แทมินถือก็รู้อนาคตของตนเองทันทีแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อแทมินปักมันลงที่ไหล่เล็กของคุณพร้อมกัยฉีดยาลงไปจนหมด

 

                    "เร็ว..การทดลองที่506 ทำให้มันขยับสิ"

 

                    คุณทรุดลงกับพื้นความรู้สึกเดิมกลับมาอีกครั้ง หัวใจที่บีบตัวอย่างรวดเร็วและรุนแรงทำเอาคุณแทบหายใจไม่ออก ใบหน้าแดงเลือกไปหมดน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามความเจ็บปวดไม่ได้

คุณใช้แรงเฮือกสุดท้ายเงยหน้ามองแทมินแม้สายตาจะพล่ามัวไปด้วยม่านน้ำตา

 

เขายิ้ม.....

 

สายตา...มองออกไปด้านหน้า....

 

                    คุณมองตามแทมินลูกแก้วทั้งหมดลองขึ้นจากพื้น ภาพที่คุณเห็นมันพล่าเบรอไปหมดก่อนที่คุณจะสลบไป ลูกแก้วทั้งหมดล่วงลงกระแทกพื้นจนแตกทุกลูก แทมินถอนหายใจพลางอุ้มตัวคุณขึ้น

 

"เธอได้เวลาที่จะไปอยู่ร่วมกับคนอื่นๆแล้วนะผลการทดลองที่506"

 

 

...........................................................

 

                    "การทดลองที่422เป็นยังไงบ้าง?"เฮนรี่ถามคริสตัลที่กำลังดูเอกสารให้อยู่

 

                    "จะให้พูดว่าตายแล้วก็ได้อยากเห็นหน้าการทดลองสุดที่รักของนายไหมล่ะ" ว่าแล้วร่างบางก็เปิดผ้าม่านที่กั้นอยู่ให้เปิดออก แม้แต่ชายหนุ่มอย่างเฮนรี่ยังต้องเบือนหน้าหนี

 

                    ร่างของการทดลองของเขามีผ้าพันแผลเติมตัว ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาบัดนี้เละสาเหตุเกิดจากของมีคมที่กระหน่ำแทงโดยเจ้าตัวเอง 

 

                    "ช่วยเขาด้วยเถอะนะ" คริสตัลทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่คนอย่างเฮนรี่ขอร้องหมออย่างเธอ

 

                    "เฮนรี่นายก็รู้อยู่เต็มอกที่ว่าเขาฆ่าตัวตายก็เพราะอยากหนีจากที่นี่นะ"คริสตัลถึงกับทำอะไรไม่ถูก

 

                    "ได้โปรด..คริสตัลเธอต้องช่วยเขา"

 

                    "ก็ได้...ว่าเเต่เขาชื่ออะไรน่ะ" ตอบตกลงไปอย่างเสียไม่ได้

 

                    "ลู่หาน...เขาชื่อลู่หาน"

 

                    "ขอเดาว่าเขาคงมีพลังที่สำคัญเอามากๆสินะ"

 

                    "ไม่ใช่มากหรอกคริสตัล...แต่ขาดไม่ได้เลยต่างหาก"

 

                    "หน้าเละขนาดนี้คงยากหน่อย...แต่เดี๋ยวฉันจะปลูกถ่ายเชลล์ให้ใหม่แล้วจะทำศัยกรรมให้ใหม่ด้วย...อ๋อ แล้วก็เปลี่ยนลำไส้เทียมให้ด้วย..เขาแทกตัวเองไส้ขาดเลยเหรอเนี่ย"

 

                    เฮนรี่อดชื่นชมในความสามารถของคริสตัลไม่ได้ เพียงมองก็วินิจฉัยได้อย่างรวดเร็ว ไม่เสียแรงที่จ้างให้อุ้มบุญ (คริสตัลเกิดโดยการอุ้มบุญ)

 

                    "ฝากด้วยล่ะฉันเชื่อมือเธอ...ดูเหมือนจะได้เวลาไปดูผลการทดลองที่506แล้วล่ะ"

 

 

 

 

           

 

TBC.

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา