[EXOandYOU] 12 Parallel 12 Memory

chapter 2
 
 
 
ผลการทดลอง
 
 
 
 
                    อุ่น สบาย นั้นเป็นความรู้สึกแรกของคุณที่รู้สึกตัว คุณยังไม่อยากลืมตาตอนนี้แต่เนื่องจากเสียงรบกวน คุณจำต้องตื่น
 
                    "คุณคริสตัลการทดลองที่506ฟื้นแล้ว" เสียงของหญิงในเสื้อกาวน์เรียกใครอีกคนให้เข้ามา
 
                    "ปวดตรงไหนรึเปล่า?" คริสตัลนั่งลงข้างเตียง เธอดูใจดีมากด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนนั้น คริสตัลตรวดร่างกายคุณโดยมีกาฮีคอยช่วยอยู่ข้างๆ
 
                    "อย่าพึ่งลุกนะเธอหลับมาสองวันเต็มๆเลยล่ะ...กาฮีดูแลการทดลองที่506ด้วย"คริสตัลหันมาบอกคุณก่อนจะสั่งกาฮีที่พยักหน้ารับแล้วเดินออกไป
 
                    บรรยากาศในห้องเงียบลงถนัดตา กาฮีนั่งอยู่ที่โซฟามุมห้องพลางอ่านนิตยาสารส่วนคุณได้แต่เงียบ
 
                    "มีอะไรจะถามไหม? คุณเฮนรี่เขาสั่งมาว่าถ้าคุณตื่นจะเปิดโอกาศให้คุณถามคำถามหนึ่งข้อ" กาฮีพูดโดยไม่มองหน้าคุณ
 
                    "........"แน่นอนว่าคุณคิดคำถามไม่ออก คุณสำรวจร่างกายของตัวเอง ก่อนจะถามออกไป
 
                    "แผลฉันหายเร็วจัง"
 
                    "นั้นเป็นคำถามเหรอจ๊ะสาวน้อย" กาฮีวางนิตยาสารลงพร้อมกับเดินมานั่งลงข้างคุณ
 
                    "คือ....ฉันงงไปหมดแล้ว...ตั้งแต่มาที่นี่"
 
                    "งั้นเหรอ..ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ชินเอง"
               
                   "แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไงค่ะ...โดนจับมาเหมือนฉันรึเปล่า?" คุณถามออกไปอย่างลืมตัว ดวงตาสวยไหววูบเล็กน้อยแต่มันเป็นเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น
 
                    "ฉัน...ไม่ใช่คนหรอกนะ" สิ่งที่รอดออกจากปากสวยทำให้คุณแทบขยับไม่ได้ ทำไมกาฮีถึงกล้าบอกเรื่องนี้กับคุณ!!!
 
                    "ฉัน..เป็นตัวโคลนนิ่งโดยคุณเฮนรี่กับคุณคริสตัลเป็นสร้างฉันขึ้นมา...ฉันไม่เคยออกจากที่นี่หรอกฉันเกิดที่นี่...โตที่นี่" กาฮีจับมือบางของคุณ
 
                    "เธอโชคดีแล้วที่เป็นแบบนี้...โชคดีแล้ว" นั้นเหมือนเป็นคำให้กำลังใจแต่มันกลับเศร้าอย่างไรชอบกล
 
 
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!"
 
"ว้าย! คุณคริสตัลระวังค่ะ!!"
 
"จับตัวการทดลองที่422ไว้!!!"
 
                    "กาฮี!! กาฮีมาช่วยทางนี้หน่อย!!!" เสียงคริสตัลเรียก ร่างบางที่ถูกโคลนนิ่งก็รีบออกไปจากห้องทันที ไม่นานเสียงเอะอะข้างนอกก็สงบลง และประตูห้องของคุณก็เปิดออกเช่นกัน
 
                    "เอาล่ะการทดลองที่506มาทำการบันทึกผลกันต่อเถอะ"คนที่ปรากฏสู่สายตาคือแทมินนั้นเอง คุณแทบอยากจะร้องไห้ออกมา ลูกน้องของเขาเข้ามาดึงตัวคุณออกไป
 
 
                    ตลอดหลายวันที่แทมินมักให้คุณยกของหนักๆ จับคุณกดน้ำ เอาไฟมารน เอาไฟฟ้ามาช็อด ให้อยู่ในห้องที่จำลองพายุทะเลทราย ขังไว้ให้ห้องที่มีแต่หลอดไฟ ให้วิ่งบนลู่วิ่งและสุดท้ายคือ ทำให้ลูกแก้วขยับ ทุกอย่างนำเนินไปโดยไร้เงาเฮนรี่
 
หลายวันผ่านไป
 
                    "ทำให้มันขยับสิ" แทมินสั่งคุณในขณะที่มองลูกแก้วเป็นร้อยๆลูกที่วางบนพื้นอย่างเป็นระเบียบ
 
                    "....." คุณพยายามเพ่งสมาธิไปที่ลูกแก้วทั้งหมดแต่ผลการทดลองคือ ล้มเหลว
 
                    "ฉันทำไม่ได้...." คุณหันไปมองหน้าแทมิน เนื่องจากอยู่มานานมากจนไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นยังไง คุณจึงไม่ค่อยกลัวแทมินแล้ว
 
                    สิ่งที่ได้กลับมาคือ ใบหน้าเหี้ยมๆของแทมินนั้นเอง คุณจึงหันไปสนใจกัยลูกแก้วนับร้อยๆ ซึ่งผลก็ออกมาเช่นเดิม แทมินถึงกับหัวเสีย
 
                    "เธอเป็นอะไรของเธอการทดลองที่506" ชายหนุ่มขยี้ผมตัวเองก่อนเอาเข็มฉีดยาที่บรรจุตัวยาสีน้ำเงิน
 
                    "อ๊ะ! อย่า!!!" เมื่อเห็นสิ่งที่แทมินถือก็รู้อนาคตของตนเองทันทีแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อแทมินปักมันลงที่ไหล่เล็กของคุณพร้อมกัยฉีดยาลงไปจนหมด
 
                    "เร็ว..การทดลองที่506 ทำให้มันขยับสิ"
 
                    คุณทรุดลงกับพื้นความรู้สึกเดิมกลับมาอีกครั้ง หัวใจที่บีบตัวอย่างรวดเร็วและรุนแรงทำเอาคุณแทบหายใจไม่ออก ใบหน้าแดงเลือกไปหมดน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามความเจ็บปวดไม่ได้
คุณใช้แรงเฮือกสุดท้ายเงยหน้ามองแทมินแม้สายตาจะพล่ามัวไปด้วยม่านน้ำตา
 
เขายิ้ม.....
 
สายตา...มองออกไปด้านหน้า....
 
                    คุณมองตามแทมินลูกแก้วทั้งหมดลองขึ้นจากพื้น ภาพที่คุณเห็นมันพล่าเบรอไปหมดก่อนที่คุณจะสลบไป ลูกแก้วทั้งหมดล่วงลงกระแทกพื้นจนแตกทุกลูก แทมินถอนหายใจพลางอุ้มตัวคุณขึ้น
 
"เธอได้เวลาที่จะไปอยู่ร่วมกับคนอื่นๆแล้วนะผลการทดลองที่506"
 
 
...........................................................
 
                    "การทดลองที่422เป็นยังไงบ้าง?"เฮนรี่ถามคริสตัลที่กำลังดูเอกสารให้อยู่
 
                    "จะให้พูดว่าตายแล้วก็ได้อยากเห็นหน้าการทดลองสุดที่รักของนายไหมล่ะ" ว่าแล้วร่างบางก็เปิดผ้าม่านที่กั้นอยู่ให้เปิดออก แม้แต่ชายหนุ่มอย่างเฮนรี่ยังต้องเบือนหน้าหนี
 
                    ร่างของการทดลองของเขามีผ้าพันแผลเติมตัว ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาบัดนี้เละสาเหตุเกิดจากของมีคมที่กระหน่ำแทงโดยเจ้าตัวเอง 
 
                    "ช่วยเขาด้วยเถอะนะ" คริสตัลทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่คนอย่างเฮนรี่ขอร้องหมออย่างเธอ
 
                    "เฮนรี่นายก็รู้อยู่เต็มอกที่ว่าเขาฆ่าตัวตายก็เพราะอยากหนีจากที่นี่นะ"คริสตัลถึงกับทำอะไรไม่ถูก
 
                    "ได้โปรด..คริสตัลเธอต้องช่วยเขา"
 
                    "ก็ได้...ว่าเเต่เขาชื่ออะไรน่ะ" ตอบตกลงไปอย่างเสียไม่ได้
 
                    "ลู่หาน...เขาชื่อลู่หาน"
 
                    "ขอเดาว่าเขาคงมีพลังที่สำคัญเอามากๆสินะ"
 
                    "ไม่ใช่มากหรอกคริสตัล...แต่ขาดไม่ได้เลยต่างหาก"
 
                    "หน้าเละขนาดนี้คงยากหน่อย...แต่เดี๋ยวฉันจะปลูกถ่ายเชลล์ให้ใหม่แล้วจะทำศัยกรรมให้ใหม่ด้วย...อ๋อ แล้วก็เปลี่ยนลำไส้เทียมให้ด้วย..เขาแทกตัวเองไส้ขาดเลยเหรอเนี่ย"
 
                    เฮนรี่อดชื่นชมในความสามารถของคริสตัลไม่ได้ เพียงมองก็วินิจฉัยได้อย่างรวดเร็ว ไม่เสียแรงที่จ้างให้อุ้มบุญ (คริสตัลเกิดโดยการอุ้มบุญ)
 
                    "ฝากด้วยล่ะฉันเชื่อมือเธอ...ดูเหมือนจะได้เวลาไปดูผลการทดลองที่506แล้วล่ะ"
 
 
 
 
           
 
TBC.