[EXOandYOU] 12 Parallel 12 Memory

chapter 1
 
 
 
 
ความทรงจำท่ี่ขาดหาย
 
 
 
 
                    
                    "......."
 
                    คุณตื่นขึ้นมาอีกครั้งในความมืด ในความเงียบ ความว่างเปล่าและความกลัว คุณหดขาเล็กเข้าหาและกอดตัวเองแน่น ในห้องสีขาวไม่มีแม้หน้าต่างหรือหลอดไฟ มีเพียงเตียงนอนและบานประตูเบื่องหน้าเท่านั้น
 
.....ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง.....
 
 
                    นั้นเป็นสิ่งที่คุณคิดทุกๆครั้งที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นและทุกครั้งเช่นกันที่เมื่อคิดแบบนั้นแล้วคุณก็จะสลบลงไปและตื่นขึ้นเป็นแบบนี้วนไปวนมา
 
 
 
หลายวันก่อนหน้านี้.....
 
 
 
                    "จีโบเวะร้านเค้กกัน"เสียงใสเรียกหาคุณเมื่อเวลาเรียนได้จบลง คุณยิ้มให้เพื่อนอีกสองคนที่มากอดคอคุณอย่างสนิทสนม
 
                    "อืม ไปๆ"
 
 
 
ณ ร้านเค้ก
 
 
                    คุณและเพื่อนได้สั่งมาทานเป็นที่เรียบร้อย พวกคุณเลือกที่จะนั่งโต๊ะนอกร้านกันซึ่งไม่มีคนนั่งมากนัก
 
แกรง!
 
                    ในขณะที่คุณและเพื่อนกำลังคุยกันอย่างสนุกปากนั้นเอง ก็มีเสียงเหมือนมีอะไรตกลงบนจานของคุณ
 
                    "อะไรน่ะ" เพื่อนคุณชี้ไปที่ลูกกลมๆคุณหยิบมันขึ้นมา
 
                    "ลูกอมเฉยๆ"
 
                    "กินไปสิ" เนื่องจากมันเป็นแค่ลูกอมคุณเลยกินมันเข้าไป
 
                    "อึก!"
 
                    "อ๊ะ ขอโทษค่ะ!!" ผู้หญิงคนหนึ่งที่ลุกจากเก้าอี้มากระแทกหลังคุณจนคุณเผลอกลืนลูกอมนั้นไปทั้งเม็ด
 
                    "ไม่เป็นไรค่ะๆ" และหลังจากนั้นคุณก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย...
 
 
 
กลับมาเหตุการณ์ปัจจุบัน.....
 
 
                    "อืม~"
 
                    คุณตื่นขึ้นมาอีกครั้งที่แขนและขามีผ้าพันแผลเติมไปหมดมันรู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัว แต่ก็ทำให้รู้ว่ามีคนดูแลคุณอยู่ คุณมองไปข้างพบถาดอาหารวางอยู่ คุณไม่รอช้าที่จะหยิบมันขึ้นมากินแค่คุณไม่กินยาสองเม็ดที่วางข้างจานก็เท่านั้น
 
ปัง!
 
                    เสียงเปิดประตูดังขึ้น คุณรีบดึงผ้าห่มกลับทันที บุคคลที่เข้ามามีสามคนคนกลางใส่เสื้อกาวน์อีกสองคนที่ขนาบข้างใส่สูทและใส่หน้ากากสีขาวไม่มีใบหน้า
 
                    "สวัสดีเด็กน้อย" เสียงทุ้มดังขึ้นที่ปลายเตียงก่อนที่ชานใส่หน้ากากจะมาลากตัวคุณไป
 
                    "ว้าย!" คุณพยายามดิ้นแต่ก็ไม่อาจจะสู้แรงได้มันทำให้คุณถูกลากออกจากห้องไป
 
 
............................................................
 
 
"ไม่อยากจะเชื่อ"
 
"ใช่ไหมล่ะยัยนี้น่าสนใจจริงๆนั้นแหละ"
 
"สรุปจะเก็บไว้?"
 
"ฉันอยากจะทดลองดูก่อนอะนะ"
 
 
                    เสียงสนทนาเกี่ยวกับตัวคุณดังไม่ขาดสายคุณที่สลบไปค่อยๆลืมตาขึ้นปรับโฟกัสให้เข้าที่ก่อนจะเห็นหน้าคู่สนทนาอย่างชัดเจน
 
                    "ตื่นแล้วของทดลองของเรา" ผู้ชายทั้งสองใส่เสื้อกาวนทั้งคู่ดูจะเป็นหมอหรือนักวิทยาศาสตร์
 
                    "นั่งก่อนสิ" หมอที่เข้าไปในห้องคุณก่อนหน้านี้สั่งคุณทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งลง
 
                    "เอาล่ะการทดลองที่506 เราคาดหวังกับเธอมากอย่าให้เราต้องผิดหวังล่ะ"
                    
                    คุณรู้สึกไม่ชอบในสิ่งที่เขาพูดเอาเสียเลย
 
                    "ฉันชื่อ แทมิน เป็นนักวิจัยเกี่ยวกับวิวัฒนาการในมนุษย์ในสมัยใหม่"
                    คนที่นั่งตรงข้ามคุณแนะนำตัวแต่ไม่มองหน้าคุณเอาแต่จดบันทึกในสมุดเล่มเล็กและเหลือบมองคุณเป็นระยะๆ
 
                    "ฉันชื่อ เฮนรีี่ วิจัยเรื่องการแทรกเซลล์ในร่างกายมนุษย์และการทำโคลนนิ่ง" คนที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะแนะนำตัวบ้างเขายิ้มให้คุณ
 
                    "เราจะตอบคำถามเธอหนึ่งข้ออะไรก็ได้" เฮนรี่พูดคุณเองก็ไม่รอช้าที่จะถามออกไป
 
                    "ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" แทมินรีบจดบางอย่างลงสมุดอย่างรวดเร็ว
 
                    "เพราะเธอกินตัวอย่างการวิจัยของฉันไปและมันก็น่าสนใจเอามากๆเมื่อมันอยู่ในตัวเธอ"
 
                    เฮนรี่พูดออกไปตรงๆคุณแตะริมฝีปากของตัวเองพลางลูบเบาๆ ลูกอมเมื่อตอนนั้นที่คุณกินเข้าไป....
 
                    "ฉันดูผลตรวจควาทรงจำของเธอแล้วอะนะ...เธอคงตกใจมากละสิจำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม?"
 
                    "ฉันยังจำได้ลางๆว่าเกิดอะไรขึ้น"
 
                    คุณพูดอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง เฮนรี่กับแทมินมองหน้ากันไปมา ก่อนที่แทมินจะคว้างสมุดจดกับปากกาลงพื้นอย่างหัวเสีย
 
                    "ยัยฮโยยอน!!!!!"
 
                    แทมินตะโกนชื่อหนึ่งออกมาก่อนกระแทกเท้าออกไปจากห้องเฮนรี่ได้แต่ยิ้มอย่างเหนื่อยใจ เฮนรี่ปรบมือสองครั้งชายใส่หน้ากากจะนำสิ่งของมาวางที่โต๊ะจนเติม
 
                    "ลองเลือกดูซักอย่างสิ"
 
                    คุณมองไปที่สิ่งของบนโต๊ะ มี น้ำ หิน เทียน ตะเกียง กังหันลม แหวน ขนนก น้ำแข็ง เหล็ก ใบไม้ ลูกแก้ว นาฬิกาทราย
 
                    "เลือกอันที่คิดว่าชอบและต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิตน่ะ" เฮนรี่เริ่มพูดบรรยายเหมือนจะบอกให้เลือกดีๆ
 
 
.............ต่อ 20%...........
 
 
 
                    คุณไม่เข้าใจในสิ่งที่เฮนรี่พูดเท่าไร เขาได้แต่สังเกตการกระทำของคุณและยิ้มเหมือนหวังให้ผ่อนคลายแต่มันเป็นการกดดันคุณต่างหาก
 
                    "ใจเย็นๆงั้นลองเลือกมาซัก 3 อย่างก่อนสิ" เฮนรี่ยื่นข้อเสนอคุณกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเลือกสิ่งของมา 3 อย่าง
 
                    สิ่งที่คุณเลือกมี แหวน หินและลูกแก้ว เฮนรี่ยังคงยิ้มอ่อนโยนเขาถามคุณว่าแน่ใจไหม? คุณได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ เมื่อได้คำตอบเฮนรี่ก็กวาดของที่เหลือลงพื้นอย่างไม่ใยดีจนคุณเองก็ตกใจ
 
                    เฮนรี่วางของ 3 อย่างที่คุญเลือกไว้บนโต๊ะ "ทำให้มันขยับสิ" จบคำคุณเงยหน้าขึ้นมองเฮนรี่ทันที
 
เป็นคำสั่งที่บ้าบอที่สุดที่คุณเคยเจอตั้งแต่เกิดมา....
 
 
                    "ห้ามใช้ส่วนใดของร่างกายเลยนะ" และนั้นทำให้คุณต้องทำใจดีสู้เสือ
 
                    "ฉันทำไม่ได้" คุณพูดเสียงสั่น
 
                    "ต้องได้สิ"
 
                    "ฉันทำไม่ได้จริงๆคะ"
 
                    "ไม่ได้ก็ต้องได้ละครับ....ไม่งั้นผมคงต้องผ่าตัดเอาตัวอย่างการวิจัยของผมคืนมาและลบความทรงจำเกี่ยวกับที่นี่ในสมองเธอ"
 
                    นั้นทำให้คุณอยากจะหายไปจากตรงนี้
 
 
                    ".........."  หลายนาทีที่ตกอยู่ในความเงียบและสายตาที่คาดหวังพร้อมรอยยิ้มนุ่มนวน 
 
                    คุณพยายามจ้องไปที่สิ่งของทั้งสามนั้นเพ่งแล้วเพ่งอีกสุดท้ายก็ล้มเหลว คุณได้ยินว่าเฮนรี่ถอนหายใจออกมาด้วย
 
                    "ไหนลองใหม่สิการทดลองที่506"
 
                    "จะดีกว่านี้ถ้าคุณเรียกชื่อฉัน"
 
                    "เรียกแน่สาวน้อย...แต่ไม่ใช่ตอนนี้" เฮนรี่หยิบแหวนกับลูกแก้วออกเหลือไว้เพียงก้อนหินที่ล้มอยู่เท่านั้น
 
                    "ทำให้มันตั้งขึ้นสิ" คุณนึกแล้วว่าเขาต้องสั่งแบบนี้ คุณได้แต่เพ่งไปที่ก้อนหินนั้นและท่องในใจซ้ำไปซ้ำมา
 
 
............ขยับสิ ขยับสิ.............
 
 
กึก!!ๆๆๆ
 
 
                    คุณเบิกตากว้างเมื่อก้อนหินตรงหน้าสั่นแรงขึ้นจากที่มันล้มอยู่กลับตั้งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เฮนรี่ยิ้มพอใจกับผลที่ออกมา เขารีบเปลี่ยนเป็นลูกแก้วทันทีเพียงไม่นานลูกแก้วก็มีปฏิกิริยาเหมือนกับก้อนหินเมื่อครู่ 
 
 
                    "ทำให้มันลอยขึ้นมาสิ" เฮนรี่ออกคำสั่ง  แต่ตอนนี้คุณรู้สึกสับสนเอามากๆเหมือนหัวใจมันสูบฉีดเลือดเร็วเกินไป ลูกแก้วใสขนาดเหมาะมือสั่นขึ้นเรื่อยๆและเรื่อยๆจนเฮนรี่เห็นท่าไม่ดี
 
                    "พอ!!หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!"  เขารีบวิ่งเข้ามาคว้าตัวคุณเข้ามาในวงแขนแกร่งจัวหวะเหมาะกับที่ลูกแก้วนั้นแตกกระจายพอดี
 
                    "แฮ่ก ๆ "คุณหอบหายใจเหมือนจะวิ่งรอบสนามบอลมาสิบรอบ ถาพตรงหน้ามันเบลอไปหมดไม่ใช่เพราะน้ำตาเพราะตอนนี้ตาคุณมันแห้ง เฮนรี่พูดบางอย่างกับคุณก่อนทุกอย่างจะดำมืดและผลักคุณไม่ให้รู้สึกตัวอะไรอีก
 
 
........................................................
 
ณ ห้องทำงานของฮโยยอน
 
 
"รู้ไหมว่ามันเสียหายน่ะห๊ะ!!!!!"
 
"ออกไปเดี๋ยวนี้แทมิน!!!เราคุยกันไม่รู้เรื่อง!!!"
 
"ฉันจะไม่ออกไป!!!ถ้ายังไม่ได้ฆ่าเธอ!!!"
 
"ถ้านายแตะต้องตัวฉันนะแทมิน!!!!"
 
 
                    "เสียงดังออกไปข้างนอกเลย"เฮนรี่เดินเข้ามาพร้อมข้อมูลในมือเขาส่งให้แทมินที่เข้ามาทะเลาะกับฮโยยอนนานแล้ว
 
                    "ทำแบบนั้นทำไมฮโยยอน"เฮนรี่มองหญิงสาวที่นั่งไขว้ห้างทำเป็นไม่รู่ไม่ชี้
 
                    "ก็แค่เล่นสนุกๆ"
 
                    "แต่เราไม่สนุกด้วยนะ...การที่เธอลบความจำของการทดลองที่506ออกไปไม่หมดมันทำให้เราไว้ใจเธอไม่ได้ถึงเธอจะเป็นมือหนึ่งก็เถอะ"
 
                    "นายเหมือนพ่อกำลังดุลูกสาวเลยนะ"
 
                    "ฮโยยอน" เฮนรี่กดเสียงต่ำ
 
                    "ค่า~~คุณเฮนรี่ขอประทานอภัยด้วย" น้ำเสียงประชดประชันทำเอาเฮนรี่เอื่อมระอาเก่งก็จริงหรอกแต่ทำไมดื้อแบบนี้นะ
 
                    "แล้วการทดลองที่506ล่ะ"แทมินถามขึ้น
 
                    "ส่งตัวไปให้คริสตัลแล้ว...หวังว่ายัยนั้นจะไม่คิดอะไรแผลงๆ"ฮโยยอนฮึดฮัดเมื่อเฮนรี่พูดแบบนั้น ชายหนุ่มทั้งสองออกมาจากห้องทำงานของสาวสวย
 
                    "จะเก็บยัยนั้ยไว้จริงอะ"แทมินถามเฮนรี่พยักหน้ารับ
 
                    "เธอน่าสนใจนายก็รู้สึกไม่ใช่เหรอ...หรือว่าขี้เกียจดูแลการทดลอง?"เฮนรี่พูดยิ้มๆเพราะพวกเขาสองคนมีการทอลองในปกครองเยอะมากแล้ว
 
                    "ไปบันทึกผลการทดลองที่422 กับ 480 กัน"
 
                    
 
 
 
 
TBC.