memorable guy ผู้ชายที่ไม่เคยลืม

“สวัสดีค่ะ คุณวิศวใช่มั้ยคะ” เสียงเจื้อยแจ้วจากพนักงานประจำร้านเอ่ยทักทายเมื่อโทโมะเดินเข้าไปในโซนลองเสื้อ
 
“ครับ”
 
“เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานพูดพลางผายมือไปแล้วเดินนำไปทางที่แก้วเข้าไปก่อนหน้านี้แล้ว
โทโมะเดินตามพนักงานคนนั้นเข้าไปก็พบกับหญิงสาวที่กำลังยืนเลือกไล่ดูชุดเจ้าสาวอยู่แล้ว
 
“แก้ว” โทโมะเรียกเธอ
 
“อ้าวพี่โทโมะ สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
 
“เลือกได้รึยังล่ะเรา” โทโมะถาม
 
“ยังเลือกไม่ได้เลยค่ะ ไม่รู้ว่าอันไหนเหมาะกับแก้ว” หญิงสาวพูดพลางไล่สายตามองไปรอบๆ
 
“งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยเลือกละกัน” โทโมะพูดพลางลากหญิงสาวมาดูชุดด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
“เธอๆ รอด้วยสิ” คุณหมอหนุ่มเอ่ยเรียกหลังจากตามออกมา
 
หญิงสาวเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็หยุดเดินแล้วหันไป
 
“มีอะไรคะ” เธอหันมาทำหน้าตาบ้องแบ๊วใส่
 
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบ๊วใส่เลย ไป ไปกินข้าวกัน” ไม่พูดเปล่า ลากหญิงสาวไปด้วยแต่หญิงสาวขืน
ตัวสุดฤทธิ์
 
“เดี๋ยววววววว นี่ชั้นว่าชั้นไปกินเองก็ได้นะ แยกกันไปดีกว่า บายยยย” ฟางพูดแล้วหันเดินไปอีกทาง
 
“มานี่เลย คุณแม่บอกให้เธอไปกินข้าวกับพี่น่ะ ไม่ได้ยินหรอ” ป๊อปปี้จับแขนฟางกระตุกให้หันกลับมา
 
“โอ้ยยยย อะไรนักหนาเนี่ยนายเนี่ย ก็ตอนนี้คุณแม่ไม่อยู่แล้วไง ฟู่วววววว”ฟางที่เริ่มจะหงุดหงิดทำ
แก้มป่องแล้วเป่าลมออกเพื่อระบายอารมณ์
 
“พอดีพี่เป็นพวกรักษาคำพูดอ่ะนะ” ป๊อปปี้ไม่พูดเปล่า จับมือฟางเดินไปด้วย
 
ฟางเห็นมือป๊อปปี้จับอยู่ก็หน้าแดงบางคนกว่าจะได้จับมือกันก็ต้องคบกันตั้งหลายเดือนกว่าจะกล้าจับ นี่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงยี่สิบนาที..
 
‘ตาบ้าาาา เขินนะเว้ยยยยย’
 
แต่แล้วฟางก็ต้องเดินตามป๊อปปี้ไปอย่างเสียมิได้
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ว่า ชุดนี้ก็เหมาะกะแก้วดีนะ“ หลังจากเดินดูมานาน โทโมะก็หยิบชุดหนึ่งออกมา
 
 “ไหนคะ” แก้วหันไปมองก็พบกับชุดราตรียาวเกาะอกสีขาวครีมที่ช่วงบนเข้ารูป ด้านล่างค่อยๆยาวบานออก ดูเรียบ สง่างาม แต่แฝงไปด้วยความอลังการ
 
โทโมะเอาชุดนั้นทาบกับตัวแก้วแล้วพาเดินไปที่หน้ากระจก
 
“เห็นมั้ย เข้ากะแก้วมากเลย เดี๋ยวแก้วเข้าไปลองดูนะ” โทโมะดันหลังแก้วให้เข้าห้องลองชุดไป สักพักแก้วก็ออกมาพร้อมกับชุดนั้น
 
แก้วเดินมาหยุดอยู่หน้ากระจก แล้วหันซ้ายขวาเพื่อดูความสวยงามของชุด โทโมะมองแล้วก็ยิ้มออกมา
 
“ว้าวววววว สวยจังเลย แก้วว่าแก้วเอาตัวนี้แหละ พี่โทโมะนี่ตาถึงจริงๆ” แก้วหันไปยิ้มให้โทโมะ
 
“แน่นอน ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร ฮ่าๆๆๆ” โทโมะหัวเราะออกมา
 
“แล้วชุดพี่ล่ะคะ” แก้วถาม
 
“อ๋อ พี่เลือกไว้เรียบร้อยแล้วแหละ” โทโมะพูดแล้วชี้ไปทางสูทของตัวเอง
 
“เดี๋ยวไป แต่งหน้าทำผม เตรียมถ่ายรูปเลยนะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานสาวเดินมาแล้วพาทั้ง
สองไปแต่งหน้าทำผมเพื่อเตรียมถ่ายภาพ Pre-Wedding
 
 
 
 
 
 
“เอ้า น้องฟาง กินข้าวสิ มาตั้งนานแล้ว ไหนว่าหิวไง”ป๊อปปี้ทักเมื่อเห็นฟางเอาแต่นั่งมองข้าวในจาน
 
“อยู่ดีๆก็รู้สึกอิ่มอ่ะ กินไม่ลง” ฟางตอบแบบเซ็งๆ
 
“เฮ้ย ไม่ได้นะ อาหารเช้าเป็นมื้อที่สำคัญมากนะ ต้องกินสิ” ป๊อปปี้พูดพลางเลื่อนจานข้าวไปให้ใกล้ฟางมากขึ้น
 
“อื้อออ ไม่อยากกินง่ะ” ฟางเมินหน้าไปทางอื่นป๊อปปี้จึงลุกเดินแล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆฟาง
 
“อ่ะนี่ น้องฟางหันมานี่หน่อยสิ”  ป๊อปปี้ตักข้าวขึ้นมาแล้วยกไปไว้ใกล้ๆหน้าฟาง เมื่อฟางหันหน้ามาก็ตกใจ
 
“อะไรเนี่ย”ฟางทำหน้าเหวอนิดหนึ่ง
 
“อ้าปากๆ เร็ว พี่เมื่อยนะเนี่ย” ป๊อปปี้ยกช้อนค้างไว้แล้วเร่งให้หญิงสาวอ้าปาก
 
“พี่ไปนั่งที่เถอะ เดี๋ยวฟางกินเองก็ด้า....เอ๊อออออะ” จังหวะนั้นเองป๊อปปี้ยัดช้อนเข้าไปในปากเล็กทันที
 
“ดีมากกก กินเข้าไป เคี้ยวด้วยๆ อ่า อย่างนั้นแหละ” ป๊อปปี้มองฟางกินอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ก็ยิ้มออกมา
 
“ไปนั่งที่เลยนะ!!”เมื่อเคี้ยวหมด ฟางก็เอ่ยปากไล่พร้อมชี้ไปที่นั่งฝั่งตรงข้ามเธอ
 
“ฮ่าๆๆๆ ไปก็ได้ แต่ต้องกินข้าวเองแล้วนะ โตแล้วนะเราอ่ะ เอ๊ะ หรืออยากให้พี่ป้อนอีกเนี่ย” ป๊อปปี้ได้ทีก็แหย่ฟาง
 
“หึย พี่นี่มัน.....บ้า บ้าๆๆๆๆๆ” หญิงสาวพูดแบบไม่สบอารมณ์
 
“กินไปเลย อย่าบ่นมากน่ะ เดี๋ยวแก่ไว พี่ไม่รู้ด้วยนะ”ป๊อปปี้ออกคำสั่ง แล้วแอบอมยิ้มออกมา แล้วทั้งคู่ก็นั่งกินข้าวจนอิ่มและเดินกลับไปหาแก้วและโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
แก้วกับโทโมะที่แต่งหน้าทำผมและแต่งตัวในเสร็จเรียบร้อยก็กำลังจะถ่ายรูปกัน
 
“พี่โทโมะ แก้วตื่นเต้น” แก้วแสดงอาการตื่นเต้นออกมาอย่างห็นได้ชัด
 
“ไม่ต้องตื่นเต้นนะ” โทโมะกุมมือแก้ว ทำให้แก้วรู้สึกดีขึ้น
 
เมื่อเริ่มถ่ายช่างภาพก็สั่งให้ทั้งคู่แสดงท่าทางต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโอบกอด หยอกล้อ หรือใกล้ชิด
 
“ใกล้อีกนิดครับ ใกล้อีกนิด อย่างนั้นแหละครับ” เสียงของช่างภาพประจำสตูดิโอดังขึ้นเป็นระยะๆ
 
“จูบเลยครับๆ” เสียงช่างภาพแนะนำให้ทำท่าตามที่บอก แก้วหันไปมองหน้าโทโมะ
 
“จะดีหรอพี่โทโมะ” แก้วถามแบบหวั่นๆ คนก็เยอะเขินก็เขิน
 
“เอาเป็นหอมแก้มแทนได้มั้ยครับ” โทโมะถามช่างภาพ
 
“ได้ครับ แล้วแต่เลย” สิ้นคำของช่างภาพ โทโมะโน้มตัวลงไปหอมแก้มแก้วทันทีแก้วทำหน้าเหวอ
 
“พี่โทโมะ ทำไมไม่บอกกันก่อน เห็นมั้ยหน้าแก้วเหวอมาก” แก้วเขินก็ว่าโทโมะ
 
“งั้นเอาใหม่ แก้ว...พี่จะหอมละนะ” โทโมะบอกก่อนจะค่อยๆนำจมูกโด่งลงไปแนบชิดติดกับแก้วขาวเนียนของแก้ว คราวนี้แก้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข.. ทำให้ได้ภาพที่น่ารัก สวยงาม
 
 
 “โหย แก้วกะพี่โทโมะน่ารักจริงๆเลย” ฟางมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา
 
“แหม่ ทำหน้าอย่างนี้อยากแต่งบ้างใช่มั้ยล่ะ” ป๊อปปี้เห็นฟางทำหน้าเพ้อฝันก็พูดขึ้น
 
“อื้อ... อยาก... อยากมาก...” ฟางตอบออกมา
 
“ก็ไปบอกให้แฟนมาขอบ้างสิ”
 
“นี่.. ถ้ามีก็บอกไปนานแล้วแหละนะ เฮ้ออออ” ฟางมองค้อนเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆ
 
“ยังไม่มีแฟนหรอเนี่ย จริงๆจะว่าไปแล้ว พี่ว่า... น้องฟางก็ไม่ได้ดูแย่อะไรมากมายนะ หน้าตาก็โอเค หุ่นก็พอใช้ได้ เสียอย่างเดียว...เตี้ยไปหน่อย” ร่างสูงๆเดินพิจารณารอบตัวเธออย่างละเอียด
 
“หนิ! พี่นี่มันไม่มีมารยาทจริงๆเลย คนดีๆที่ไหนเค้ามาวิจารณ์คนอื่นเค้าอย่างนี้กันฮะ!” ฟางเอามือขึ้นมาเท้าเอวและเริ่มแสดงความไม่พอใจ
 
‘มันจะอะไรนักหนาเนี่ย ไอ้นี่หนิ เดี๋ยวแม่ด่าให้กลับบ้านไม่ถูกเลย โว๊ะ’
 
“เอ้า พี่ขอโทษๆ นี่พี่ชมไปตั้งเยอะ ดันได้ยินแค่เตี้ยรึไงเนี่ย”ป๊อปปี้พูดประโยคสุดท้ายด้วยเสียงเบาลง
 
“หยุดพูดไปเลยนะ! อย่าพูดคำนั้นให้ได้ยินอีก!” ฟางเสียงดังขึ้นเล็กน้อย
 
“โอเคๆ พี่ไม่พูดแล้วๆ พี่จะไม่พูดคำว่าเตี้ยให้น้องฟางได้ยินอีกแล้ว”
 
“พี่ป๊อป!!! ไปไกลๆเลยไป” ฟางพูดแล้วเดินหนีไปทางอื่น
 
“เหย ฟางเดี๋ยวดิ” ป๊อปพูดแล้วตามฟางออกไปข้างนอกสตู
 
“ฟางๆ เดี๋ยว” ป๊อปปี้คว้าแขนฟางเอาไว้
 
“อะไร” ฟางหันมาทำหน้าบูด
 
“อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ไม่น่ารักเลยนะ” ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วพูด
 
“ไม่น่ารักก็เรื่องของฟาง พี่ป๊อปอย่ามายุ่งน่ะ”ฟางเมินหน้าหนีไปทางอื่น
 
“ไม่ยุ่งได้ไง ก็นี่เห็นว่าฟางยังไม่มีแฟน เลยอุตส่าห์จะช่วยจีบ” ป๊อปปี้พูดแล้วหันหน้าไปทางอื่น
 
“ฮะ.. พี่ว่าไงนะ...” ฟางได้ยินกังนั้นก็หน้าแดง หันหน้ามามองป๊อปปี้ที่หันหน้าไปอีกทาง
 
“ไม่รู้ ไม่พูดละ” ป๊อปปี้ทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินหนีไป
 
“เดี๋ยวดิพี่ป๊อป มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนนนนนน” ฟางเดินตามหลังป๊อปปี้ไป
 
“อะไรเล่า” ป๊อปปี้หันหน้ามาคุยกะฟาง
 
“นี่พูดจริงพูดเล่น?” ฟางมองตาป๊อปปี้แล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“ฟังดีๆนะ”
 
“พี่”
 
“พูด”
 
“จริง”
 
ป๊อปปี้ค่อยๆเน้นแต่ละคำใกล้ๆใบหูของฟางทำเอาฟางหน้าแดงแปร๊ดดดดด
 
“ตั้งแต่วินาทีนี้ไป... เท่ากับพี่กำลังจีบฟางนะ” ป๊อปปี้ค่อยๆกระซิบเบาๆ
 
“เราเพิ่งเจอกันไม่ถึงวัน พี่จะขอจีบฟางเลยหรอ พี่ไม่คิดว่ามันไม่เร็วไปหน่อยหรอ” ฟางถาม
 
“เคยได้ยินมั้ย ถ้าเราเกิดเจอคนที่ใช่ ในเวลาที่ใช่ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องรอ” ป๊อปปี้สบตาฟาง
 
“อื้อ.. ถ้าอย่างนั้น.. จีบให้ติดก็แล้วกัน”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
----
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ 
สวัสดีทุกคน หายไปนาน ลืมกันไปแล้วใช่มั้ยล่าาาา
รู้สึกปลื้มปริ่มกับรูปที่แม่มลลงมากๆ รอคอยมานาน
ถ้าชอบก็ช่วยเม้น+โหวตให้เราหน่อยนะ มันเป็นอีกหนึ่งกำลังใจในการแต่งต่อเลยจริงๆ :)